Ελ. Βενιζέλος. Ο προδότης «εθνάρχης» που θα παραχωρούσε Καβάλα και Δράμα στους Βούλγαρους

Ένα ντοκουμέντο που επιτέλους πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας

Αποκλειστικά για το ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ ΛΥΚΑΩΝ Μανόλης Λίβας

Λόγω των πρόσφατων εορτασμών της επετείου του έπους του ’40 και με αφορμη δημοσιεύσεις άρθρων και σχολίων επί προσώπων και γεγονότων εκείνης της εποχής που στερούνται κάθε ίχνους αλήθειας έτσι ώστε να απαξιώνονται ήρωες και να δοξάζονται προδότες θεώρησα καθήκον μου προς όλους τους λάτρεις της αλήθειας και του δικαίου να γράψω αυτό το άρθρο προς αποκατάστασή τους.

Όσοι πιστεύουν πως η εναντίωση σε καθεστώτα μοναρχικά, ολιγαρχικά ενίοτε δε και αυταρχικά μπορεί να δικαιολογήσει ενέργειες που άνετα θα μπορουσαν να χαρακτηριστούν ως εγκλήματα εσχάτης προδοσίας δεν έχουν λόγο να συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του άρθρου.

Για δε τους ως άνω περιγραφόμενους ως λάτρεις της αλήθειας και του δικαίου παραθέτω απόσπάσματα από το ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά του 1915 και συγκεκριμένα την υπ” αυτού καταγραφή της συνομιλίας του με τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, το απόγευμα της 15ης Ιανουαρίου του 1915. (φωτο 1)

Στο σημείο αυτό, σαν σύντομη επεξηγηματική παρένθεση θα πρέπει να αναφέρω ότι εκείνο το απόγευμα ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς συνομιλούσε με τον πρωθυπουργό ως διευθυντής των Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ένα μήνα μετά (Φεβρουάριο) θα διορίζονταν αναπληρωτής αρχηγός του Γενικού Επιτελείου με τη σύμφωνη γνώμη και τις ευλογίες του Βενιζέλου ο οποίος ήθελε έναν φιλοβασιλικό δίαυλο επικοινωνίας με το παλάτι. 

Δυστυχώς γι αυτόν ο ελιγμός αυτός δεν απέδωσε διότι ένα μήνα μετά (Μάρτιο) ο Μεταξάς παραιτήθηκε λόγω της απόφαση του Βενιζέλου για ένταξη της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων και με το αιτιολογικό ότι δεν συμφωνούσε με τον επικείμενο πόλεμο και επομένως δεν μπορούσε να παραμείνει αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. wikipedia

Όπως θα δείτε η αφοσίωση του Βενιζέλου στους προστάτες-υποστηρικτές και εντολοδότες του Άγγλους και τους συμμάχους των ήταν τέτοια που δεν θα δίσταζε να παραχωρήσει την Δράμα και την Καβάλα στους Βούλγαρους (φωτο 1&2 – κόκκινο πλαίσιο) προκειμένου στείλει ελληνικό στρατό να σκοτωθεί για χάρη των Άγγλων στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι τελευταίοι με τους Αυστρογερμανούς στη Σερβία.

Ο Μεταξάς ως ήδη εμπειροπόλεμος στρατιωτικός δεν έτρεφε αισθήματα εμπιστοσύνης και εκτίμησης για τους Άγγλους αλλά και γενικότερα για κανέναν υποτιθέμενο επίδοξο σύμμαχό μας 

Η αντίδρασή του ήταν άμεση και η απάντηση του κατηγορηματική : « δεν έχεις κανένα δικαίωμα, αλλά και κανείς άλλος να παραχωρήσει ελληνική γη » (φωτο 2 – πράσινη υπογράμμιση).

Αμέσως μετά του ανέπτυξε τις αντιρρήσεις του και τους λόγους πιθανής αποτυχίας μιας ενδεχόμενης εκστρατείας στη Μικρά Ασία (φωτο 2&3 – μπλε υπογράμμιση)

τις οποίες δυστυχώς ο «εθνάρχης», δέσμιος της τυφλής υπακοής του στους Άγγλους, δεν εισάκουσε με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη Μικρασιατική καταστροφή με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Έλληνες οπλίτες και αξιωματικούς/υπαξιωματικούς, επίσης εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντες πολίτες κατοίκους της Μικράς Ασίας και του Πόντου αλλά και εκατομμύρια εξαθλιωμένους ξεριζωμένους πρόσφυγες.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται επίλογος για όλα αυτά. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Τα συμπεράσματα δικά σας

Μανόλης Λίβας
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Πατήρ Δημήτριος: Ντέιβιντ Μπάλφουρ ο αρχηγός της Ιντέλιντζενς Σέρβις στην Ελλάδα

Ήταν Άγγλος, φυσικά, και λεγόταν Ντέιβιντ Μπάλφουρ. Τις πρώτες, βασικές πληροφορίες, θα τις βρείτε εδώ:http://www.markoseugenikos.gr/index.php?name=biography.of.david.balfour

Δείτε τώρα (στα σχόλια) πως η …παράδοση εμπλέκει τον Μακάριο της Κύπρου, τον Μπάλφουρ, τον ΕΔΕ και τους Ναζί!

http://infognomonpolitics.blogspot.com/2009/07/1971974.html


*Γιατί μας ενδιαφέρουν όλα αυτά;


Γιατί ως Ορθόδοξος εφημέριος στην Αθήνα εξομολογούσε ως την άνοιξη του 1940 ολόκληρη την ελίτ της πόλης, της βασιλικής οικογενείας συμπεριλαμβανομένης!

Γιατί έχουμε τη μαρτυρία του Σεφέρη ότι ο Μπάλφουρ «καθοδηγούσε» την ελληνική κυβέρνηση.

Γιατί εικονίζεται στη φωτογραφία πίσω από τον Τσώρτσιλ και τον Δαμασκηνό, τις μέρες της πιο κρίσιμης φάσης του Εμφυλίου πολέμου: το Δεκέμβρη του 1944.

Γιατί ήταν (σύμφωνα με τον Καργάκο) «η γλώσσα (μεταφραστής) και το μυαλό του Σκόμπυ».

Γιατί η περίπτωσή του αποδεικνύει ότι τα σύνορα κατασκοπίας και υψηλής (θρησκευτικής, αλλά όχι μόνο) πνευματικότητας δεν είναι αδιαπέραστα. Και το πιο σκανδαλιστικό: μπορεί κανείς να τα περάσει για δεύτερη φορά – προς την αντίθετη κατεύθυνση!

Τέλος, γιατί το μέηλ έφερε ένα κείμενο – μαρτυρία για τον Μπάλφουρ, του Σαράντου Καργάκου, το οποίο παραθέτω στη συνέχεια.

*


ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ό Νίκος Σοϊλεντάκης είναι μοιραίο νά πεθάνει έντιμος. Κι ευθύ­νομαι κι εγώ γι' αυτό! Είχε ένα θέμα «τεφαρίκι», όπως τό λένε στην τηλεοπτική αργκό, καί αντί νά τό κάνει σενάριο, τό έκανε μελέτημα ιστορικό!

Αμφιβάλλω αν υπάρχει θέμα τόσο πολύπλοκο, γριφώδες, αλγεβρικό καί συνάμα... θεολογικό, Όσο αυτό πού αναφέρεται στον πατέρα Δημήτριο, τόν εφημέριο του έκκλησιδίου του Ευαγ­γελισμού πού εξομολογούσε όλες τίς κυρίες του Κολωνακίου καί έπιτηδείως αποσπούσε κρατικά μυστικά, τά όποια οι σύζυγοι ή εραστές τους (ανώτεροι κρατικοί λειτουργοί) τους τά ομολογού­σαν σέ στιγμές ερωτικού οργασμού. Οφείλω, πάντως, νά τονίσω έδώ —γιά τους μή είδότες— ότι γιά κάποιες γυναίκες η εξουσία είναι τό πιό ισχυρό... αφροδισιακό.

Ό πατήρ Δημήτριος ήταν μιά πολύπλαγκτη προσωπικότητα. Λεγόταν Νταίηβιντ Μπάλφουρ, αλλά δέν ήταν από τή γνωστή αριστοκρατική οικογένεια. Μάλλον τό όνομα τό πήρε άπό τό ομώ­νυμο περιπετειώδες ανάγνωσμα. Ήταν μιά διχασμένη προσωπικότητα. Σάν τόν Καζαντζάκη, κυνηγούσε νά βρει ένα Θεό. Μέσα του όμως υπήρχε καί τό μικρόβιο της κατασκοπείας, δηλαδή της υποκλοπής μυστικών. Όποιος κλέβει μυστικά, νιώθει πιό δυνατός. "ήταν ένας τύπος Λώρενς, αλλά χωρίς τή δική του προβολή, πα­ρόλο πού η δική του δράση ήταν πιό πολυσχιδής καί μακροχρόνια. Η κατασκοπεία, ως τό παλαιότερο —μαζί μέ τήν πορνεία— επάγ­γελμα, έχει κι αυτό μιά μυστικοπάθεια, έναν αποκρυφισμό σάν αυτόν πού διακρίνει κάποιους αυστηρούς μοναχούς. Τό «Άγιο» Όρος υπήρξε γι' αυτόν Όχι σχολή θεολογίας άλλα κατασκοπείας. Τόν δί­δαξε νά ετάζει νεφρούς, καρδίας, ψυχάς, μυαλά, κυρίως νά διαβά­ζει μυστικά καί νά τά στέλνει στους κατάλληλους αποδέκτες.

Ασφαλώς, υπάρχει δικός του δάκτυλος στην αυτοκτονία Κοριζή, κυρίως όμως στην ένταση καί στην έκταση των Δεκεμ­βριανών. Ήταν ή γλώσσα (μεταφραστής) καί τό μυαλό του Σκόμπυ. Αυτός Ίσως (ή μάλλον) οργάνωσε προτού αναχωρήσει από τή Σμύρνη τά επεισόδια τόν Σεπτέμβριο του 1955, όταν Τούρκοι «βασιβουζούκοι» ξεφτίλισαν Έλληνες αξιωματικούς καί τίς οικο­γένειες τους. Τότε ακούσαμε καί τό όνομα του ταγματάρχη Γρηγορίου Σπαντιδάκη, πού τόν γνωρίσαμε χρυσοπλουμισμένο παγόνι στή δικτατορία.

Είχα τό θλιβερό προνόμιο από παιδί νά ζήσω όλες τίς θλιβερές καταστάσεις της Κατοχής καί της μετέπειτα περιόδου της άλληλοσφαγής. Σφαζόμασταν χωρίς, κατά βάθος, νά ξέρουμε «γιατί;». Απλώς υπακούαμε καί υποκύπταμε σ' ένα ένστικτο αυτοκατα­στροφής. Καί άνθρωποι σάν τόν Μπάλφουρ μας «χόρεψαν στό ταψί». Όχι λόγω της δικής τους δαιμονικής, τάχα, Ικανότητας, αλλά λόγω του δαίμονα καταστροφής πού μας είχε κυριεύσει. Είχα από τότε τό πάθος τής περιέργειας. Θυμάμαι τόν Βελουχιώτη, όταν κατέβηκε στή Λακωνία. Έχω μάλιστα συγκρατή­σει καί μία ομιλία του πού πρό ετών κατέγραψα στον Οικονομι­κό, επί τών ένδοξων ήμερων του Γιάννη Μαρίνου. Αργότερα, στην Αθήνα, στό γήπεδο του «Παναθηναϊκού», γαβριάς τότε πιά, γνώρισα τόν Ζαχαριάδη, πού ήταν αγκαλιά μέ τόν Σιάντο καί τόν «παντός καιρού» Μιχάλη Κύρκο. Κάποτε κάποιος συγ­γενής (ήταν θέρος του 1946) μου έδειξε πάνω σ' ένα «τζίπ» καί κάποιον Άγγλο βαθμοφόρο. «Αυτός», μου είπε, «είναι ό Σκόμπυ». Δέν είμαι απολύτως βέβαιος γι' αυτό. Θυμάμαι, όμως, πλην του οδηγού, έναν ταγματάρχη μέ κοντό παντελονάκι. Λόγω του μανιάτικου πουριτανισμού πού μέ διακατείχε, δέν πρόσεξα τό πρό­σωπο του αλλά τήν «αισχρή» — κατά τά τότε μέτρα — εμφάνιση του. Διαβάζοντας τά όσα έγραψε αρχικά στην Εστία, καί στά οσα γράφει τώρα στην παρούσα εργασία του ό Νίκος Σοϊλεντάκης, θαρρώ ότι ό «κοντοπαντελονάκιας» (λέξη τής εποχής) ήταν ό άλλοτε πατήρ Δημήτριος του Ευαγγελισμού. Καί τό πιστεύω αυτό, διότι βασική αρχή τών κατασκόπων είναι ή έξης: νά τους βλέπεις, νά παρατηρείς πάνω τους καθετί, άλλ' όχι τό πρόσωπο τους!

Ό πατήρ Δημήτριος, ό κατά κόσμον Νταίηβιντ Μπάλφουρ, είχε πολλά πρόσωπα καί, ανάλογα μέ τό συνομιλητή του, παρουσιαζόταν μέ τό ταιριαστό γιά τήν περίπτωση πρόσωπο. Ακόμη καί του συντετριμμένου καί μετανοοΰντος χριστιανού. Ξεγέλασε πολλούς καί πολλές. 'Αλλά ή γυναίκα πού του έκλεισε δύο φορές τήν πόρτα -καί τή δεύτερη (φορά ως ηγουμένη- είχε πιά καταλά­βει «τι κάθαρμα, τι κάλπικος παράς, μιά ολόκληρη ζωή μέσα στό ψέμα», όπως θά έλεγε ό Μανόλης Αναγνωστάκης, ήταν αυτή ή θλιβερή μορφή, πού έπαιξε θλιβερό ρόλο στην πατρίδα μας σέ μιά θλιβερή εποχή. Δέν πιστεύω ότι ή περαιτέρω στάση (εκκλησιάσματα κλ.π.) δείχνουν μεταμέλεια. Αν όντως είχε μετανοήσει, θά έπρεπε προεχόντως ν' αυτοκτονήσει. Απλώς καί στή μετάνοια του έπαιζε θέατρο.

Τό νά πώ ότι τό βιβλίο του Νίκου Σοϊλεντάκη πρέπει νά αγο­ραστεί καί νά διαβαστεί (όχι μόνο μία φορά), θά ήταν σάν νά έλεγα ότι τό νερό - ειδικά τό θέρος- κάνει καλό. Δέν τό συνιστώ, ως ιστορικός, ως αρίστη ιστορική μελέτη, πού είναι. Τό συνιστώ γιά λόγους ιατρικούς. Είναι τό καλύτερο αντίδοτο κατά τής πολι­τικής μας βλακογνωσίας καί βλακοπραξίας. Παριστάνουμε τους πονηρούς, άλλ' όπως έλεγε ό Έμμ. Ροΐδης «τό πονηρότερου αλλά τό μάλα έξαπατώμενον εξ όλων τών ζώων της γης είναι ό Ελλην». Ή μελέτη του βιβλίου του Νίκου Σοϊλεντάκη θά εξα­λείψει πάσα αμφιβολία περί αυτού.

Σαράντος Ί. Καργάκος Λαύριο, 7 Ιουλίου 2009

21. Επίλογος, - Συμπέρασμα

Ό Μπάλφουρ ενώ βασανιζόταν από παρατεταμένη ασθένεια, λίγο πρίν από τόν θάνατο του, πού επήλθε στίς 11 Όκτωβρίου 1989 είπε: « Έγώ, σάν ασύνετο γαϊδουράκι, σκέφτηκα νά τρέξω πίσω άπό δυο ισχυρά άλογα, τόν Γέροντα Σιλουανό και τόν πατέρα Σωφρόνιο». 

Έξ άλλου, σέ επιστολή του τόν Απρίλιο του 1988 προς τόν τότε μητροπολίτη Θυατείρων (Μεγάλης Βρετα­νίας) Μεθόδιο Φούγια, μέ τόν όποιο γνωρίσθηκε ό άλλοτε π. Δη­μήτριος κατά τήν τελευταία δεκαετία της ζωής του, γράφει: «Είμαι 85 ετών και τά τελευταία 42 χρόνια υπήρξα αντικείμενο της πιό χυδαίας συκοφαντίας, ή όποια ανθρωπίνως ειπείν, έχει καταστρέφει ανεπανόρθωτα τήν ζωή μου. Έν τούτοις, υπακούο­ντας στον πνευματικό μου πατέρα, τόν αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο, δεν έχω ποτέ απαντήσει ή έκστομίσει μία λέξη γιά αυτοάμυνα, αλλά εχω μάθει νά παίρνω κυριολεκτικώς κατά λέξη τους λό­γους του Χρίστου: "Μακάριοι έστέ όταν όνειδίσωσιν υμάς και διώξωσι και είπωσι πάν πονηρόν ρήμα καθ’ υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού" (Ματθ. 5:11)».

30 Κατά μαρτυρία του μητροπολίτου Μεθοδίου Φούγια,31 ό Μπάλφουρ του είπε ότι εάν δεν είχε άποσχηματισθεί κατά τήν Κατοχή, «τίποτε δέν τόν εμπόδιζε νά συ­νεχίσει νά προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Ίντέλλιτζενς Σέρβις και νά είναι και κληρικός». Όταν θέλησε νά επανέλθει στην ενεργό διακονία, ή γυναίκα του τόν απειλούσε πώς θά αυτοκτονή­σει εαν τήν εγκατέλειπε γιά νά γίνει μοναχός. Έτσι έμεινε μετέω­ρος μέχρι του θανάτου του. Κάποια στιγμή ζήτησε από τόν ανω­τέρω μητροπολίτη νά τόν επαναφέρει στην ενεργό ίεροσύνη, αλλά εκείνος τόν παρέπεμψε στον Ρώσο μητροπολίτη Αντώνιο Βλούμ, διότι ήταν κληρικός της Ρωσικής Εκκλησίας. Ή απάντηση του τελευταίου ήταν αρνητική. Έκτος άπό τό 'Έσσεξ, πήγαινε τακτικά στην "Οξφόρδη με τό πρόσφορο του καί τά ονόματα γιά νά μνημονευθούν στην προσκομιδή.

Κατηγορήθηκε από τήν ελληνική δημοσιογραφία ότι κατα­σκόπευε καί καθοδηγούσε τόν βασιλιά Γεώργιο Β'. Όμως ο Μπάλφουρ σέ συνομιλία μέ τόν καθηγητή Άντ.- Αιμ. Ταχιάο πα­ρατήρησε ότι δεν χρειαζόταν νά κατασκοπεύει τόν Γεώργιο Β', διότι ό βασιλεύς συζούσε μέ τήν Αγγλίδα ερωμένη του. Όντως, ό Γεώργιος Β' κατά τή διάρκεια της Ελληνικής Δημοκρατίας (1924-1935) διέμενε στό Λονδίνο, οπού συνδέθηκε μέ τήν Τζόυς Μπρίτταιν-Τζόουνς, ή οποία τόν ακολούθησε στην Αθήνα. Τό 1941, προτού καταφύγει ό βασιλιάς στην Κρήτη, προηγήθηκε ή κ. Τζόυς μαζί μέ τόν πρίγκιπα Γεώργιο (τόν άλλοτε Αρμοστή στην Κρήτη) καί τή σύζυγο του Μαρία Βοναπάρτη, ή οποία τή φρόντισε, Όσο ήταν μακριά από τόν βασιλέα. 

Μεταπολεμικά επανήλθε στην Ελλάδα μέ τόν Γεώργιο καί μετά τόν θάνατο του (1η Απριλίου 1947) παντρεύτηκε τον συνταγματάρχη Έντι Μπόξχωλ.33 Βρετανοί θεωρούν Ότι ή Τζόυς ήταν άπό τίς ελάχιστες βασιλικές ερωμέ­νες στην ιστορία γιά τήν οποία μόνο καλά λόγια έχουν ειπωθεί καί τήν περιγράφουν34 ώς ιδανική σύζυγο στρατιωτικού, απόλυ­τα λογική, μηδέποτε άναμειχθεισα σέ ραδιουργίες καί μέ ορθή αντίδραση σέ περίοδο κρίσεων. Ό πρώτος σύζυγος της, δεινός πότης, ήταν υπασπιστής του άντιβασιλέως των Ινδιών. Όταν ό Γεώργιος Β' επισκέφθηκε προπολεμικά τήν Ινδία, τή γνώρισε καί σύντομα δημιουργήθηκε στενή σχέση. Ή ένταξη της στό έδώ βασιλικό περιβάλλον καλύφθηκε υπό τήν ιδιότητα της κυ­ρίας των τιμών της Φρειδερίκης, συζύγου του τότε διαδόχου Παύλου. Ό βασιλιάς Γεώργιος, μέ τά ήθη της εποχής, γιά νά νυμφευθεί τήν κοινή θνητή Τζόυς Μπρίτταιν-Τζόουνς έπρεπε νά παραιτηθεί άπό τόν θρόνο του, όπως έπραξε τό 1936 ό βασιλιάς Εδουάρδος Η' της Αγγλίας, πού νυμφεύθηκε τήν Ούώλλις Σίμσον

Ό ιεροδιάκονος Νικόλαος, εγγονός αδελφού του γ. Σωφρονίου, σημειώνει Ότι πολλοί πιστεύουν Ότι ό Μπάλφουρ έζησε χρησιμοποιώντας υποκριτικά τήν Όρθοδοξία. Άποψη πού στηρίζεται στίς πα­λινωδίες του καί στην περιπετειώδη ζωή του.35 Κατά τόν Σ. Καργάκο, ώς καλός υποκριτής ήθελε μία υστεροφημία. Τήν πέτυχε. Ήταν ό αρχιτέκτων του Εμφυλίου. Ή ενασχόληση του μέ τό έργο του αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης Συμεών ήταν γιά τή σω­τηρία της ψυχής του, αφού έστειλε τόσες ψυχές στον Αδη. 

Κατά τήν αντίθετη άποψη πού εκφράζει ό καθηγητής Άντ.- Αιμ. Ταχιάος, ό Μπάλφουρ «ήταν πιστό τέκνο της Όρθοδόξου Εκκλη­σίας, τέτοιο πού δέν μπορεί νά είναι ένας υποκριτής ή κάποιος πού απλώς, ψυχρά καί μελετημένα εκτελεί μιαν αποστολή κατασκό­που, όπως τόν ερμήνευσαν άνθρωποι πού έστω καί στοιχειωδώς δέν μπορούν νά κατανοήσουν τίς παλινδρομήσεις μιας ανήσυχης καί ταραγμένης ψυχής, ούτε τι είναι αμαρτία καί μετάνοια. Ένας στρατολογημένος κατάσκοπος δέν χρειαζόταν, γιά νά εκτελέσει τήν αποστολή του στην Αθήνα, νά σπουδάσει χρόνια θεολογία στή Ρώμη, νά γίνει ρωμαιοκαθολικός μοναχός, αντί νά τόν υποδυ­θεί, στή συνέχεια νά γίνει ορθόδοξος μοναχός καί ιερέας, νά ζήσει στά απόκρημνα βράχια του «Άγιου» Όρους, τή στιγμή, πού στά σαλόνια του Κολωνακίου καί στίς δεξιώσεις τών διπλωματών στην Αθήνα, οι πληροφορίες πού ενδιέφεραν τήν αρμόδια βρετανι­κή υπηρεσία κυκλοφορούσαν εν αφθονία».36 

Έξ άλλου, στή δεκαετία του 1930-1940, ό άρμενοκαθολικός επίσκοπος Γιοχάννες Γκαμσαραγιάν ήταν επικεφαλής ενός άπό τά δίκτυα της γερμανικής κα­τασκοπείας στην Ελλάδα. Είχε εγκαταστήσει στον δεύτερο Ορο­φο του μεγάρου Γιάνναρου, στή συμβολή τών οδών Όθωνος καί Φιλελλήνων στό Σύνταγμα, μυστική σχολή δολιοφθορέων πού έδρασαν στά χρόνια του πολέμου στή Μέση Ανατολή.37 Στά άνωτέρω επιχειρήματα μπορεί νά αντιπαρατεθεί ότι καί τό νά γίνει κάποιος κατάσκοπος είναι μία μορφή αναχωρητισμού. Είναι ένας άλλου τύπου μοναχισμός. Ό κατάσκοπος απαιτείται νά έχει ισχυ­ρή μυστικοπαθή ιδιοσυγκρασία. Ό Μπάλφουρ απλώς ράγισε καί έζησε σάν ραγισμένο γυαλί.

Στερούμενοι θεολογικών γνώσεων, νομίζουμε ότι ό Μπάλφουρ ακολούθησε τή γνωστή φράση τών Βενετών: «Είμαστε πρώτα Βε­νετοί καί κατόπιν χριστιανοί» . Προσχώρησε ειλικρινά στην Όρθοδοξία, αλλά δέν απαρνήθη­κε, καί ορθώς, τήν εθνικότητα του. Στην Αθήνα βρέθηκε καθ' όδόν προς τά Ιεροσόλυμα. Ένθουσιασθείς από τά στελέχη καί τό έργο της «Ζωής», παρέμεινε στην Αθήνα γιά νά εκπληρώσει τήν επιθυ­μία του νά σπουδάσει στή θεολογική Σχολή. 

Ιερέας στό θεραπευ­τήριο του Ευαγγελισμού βρέθηκε σέ εποχή κατά τήν οποία τά σύν­νεφα του πολέμου ήσαν βαριά καί θά ξεσπούσε ό Β' Παγκόσμιος πό­λεμος, στην έλευση του οποίου εθελοτυφλούσαν οι Μεγάλοι. 

Έτσι, κατά τήν κρίσιμη αυτή περίοδο, ή εδώ αγγλική πρεσβεία τόν στρά­τευσε στην υπηρεσία της πατρίδος του, ώς κατασκόπου. Άλλωστε ή κατασκοπεία είναι πάντοτε προπομπός της πολιτικής ή της στρα­τιωτικής δράσεως, διαπιστευμένοι δέ κατάσκοποι είναι Όλοι οί πρε­σβευτές καί οί στρατιωτικοί ακόλουθοι. Καί τούτο, διότι τά καθήκο­ντα του διπλωμάτη συνοψίζονται στό διαπραγματεύεσθαι, παρατηρείν καί προστατεύειν. Όπως διδάσκεται ό διπλωμάτης, παρατηρεί, άρύεται πληροφορίες καί αναφέρει κάθε ζήτημα πού ενδιαφέρει τή χώρα του, προωθώντας τά συμφέροντα της.

Ό Μπάλφουρ, μετά τή φυγή του στην Αίγυπτο, αποστάτησε, άλλα επανεντάχθηκε σταδιακά σέ αυτήν μεταπολεμικά καί πλή­ρωσε τό κοινό χρέος, ώς πιστό μέλος της.

http://ermionh.blogspot.gr/2010/09/blog-post_1595.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Γεώργιος Σημίτης, Μερκούρης και Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα

Ο πατέρας Σημίτης σύμβουλος επί Κατοχής

του Γεωργίου Μερκούρη, του αρχηγού του

Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος!

Ο Γεώργιος Σημίτης με τον Άρη Βελουχιώτη στους δρόμους της Λαμίας.

Το αρχικό καταστατικό του κόμματος που ίδρυσε ο Γεώργιος Μερκούρης.




Ο αρχηγός του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος Γεώργιος Μερκούρης, ο οποίος ανέλαβε επί Κατοχής διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Ήταν ο κατοχικός προστάτης του Γ. Σημίτη, στενού φίλου του.

Ο Ιωάννης Μεταξάς, συνοδευόμενος από τον Θεολόγο Νικολούδη. Ο πατέρας Σημίτης έτρεφε βαθύ θαυμασμό για τον δικτάτορα της 4ης Αυγούστου.

Ο Κώστας Σημίτης στα πρώτα χρόνια της πολιτικής σταδιοδρομίας του.

Του Δημοσθένη Κούκουνα

Αν κάποιος ευφάνταστος μπορούσε να αναρωτηθεί τι το κοινό είχαν ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Γεώργιος Μερκούρης και ο Άρης Βελουχιώτης, δύσκολα θα κατέληγε στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για ένα πρόσωπο: τον Γεώργιο Σημίτη. Πρόκειται για τον πατέρα του πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού του ΠΑΣΟΚ Κώστα Σημίτη, μεγαλοδικηγόρου τρίτης γενεάς.

Και για τα τρία προαναφερθέντα ιστορικά πρόσωπα, εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους, ο πατέρας Σημίτης έτρεφε θαυμασμό και σεβασμό. Ήταν τα πρότυπά του προφανώς και μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον ανατράφηκε ο μετέπειτα επί οκταετία πρωθυπουργός.

Ο Γεώργιος Σημίτης ήταν μεγαλοδικηγόρος του Πειραιά. Ο Σπυρίδων Σημίτης (παπούς του σημερινού πολιτικού) είχε γεννηθεί το 1872 στην Αθήνα και πέθανε το 1914. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γερμανία, στη Γαλλία και στο Βέλγιο.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, εγκαταστάθηκε στον Πειραιά, το 1896 (σε ηλικία 24 ετών) εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου και αργότερα, όταν ο Ελευθ. Βενιζέλος είχε έρθει στην Αθήνα και είχε γίνει πρωθυπουργός, ο Σπυρ. Σημίτης τοποθετήθηκε πρόεδρος της επιτροπής για τη σύνταξη του εμπορικού κώδικα. Είχε συντάξει επίσης το καταστατικό του πρώτου εμπορικού επιμελητηρίου που ιδρύθηκε στην Ελλάδα (Πειραιώς), του οποίου μάλιστα υπήρξε νομικός σύμβουλος μέχρι τον θάνατό του.

Και οι δύο γιοι του, ο Γεώργιος και ο Αντώνιος, έγιναν επίσης δικηγόροι και διαδέχθηκαν τον πατέρα τους επαγγελματικά. Ο Γεώργιος Σημίτης είχε γεννηθεί στον Πειραιά το 1899, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και έγινε διδάκτορας το 1928, ενώ το 1936, σε ηλικία 37 ετών, εξελέγη υφηγητής του εμπορικού δικαίου, όπως και ο πατέρας του. Κατά τη διάρκεια του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, εμφανίσθηκε σφόδρα βασιλικός και θαυμαστής του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, επιτυγχάνοντας μάλιστα το 1940 να διορισθεί από τον τελευταίο με συνοπτικές διαδικασίες ως καθηγητής της Ανωτάτης Εμπορικής Σχολής. Έκτοτε διατηρούσε τον τίτλο του «καθηγητή», αν και μόνο για τρία χρόνια (1940-43) άσκησε τα καθήκοντά του, κυρίως κατά την Κατοχή. Προηγουμένως είχε διορισθεί σε διάφορες θέσεις, όπως το 1926 νομικός σύμβουλος του Επιμελητηρίου Πειραιώς, θέση που διατηρούσε πολλά χρόνια νωρίτερα ο πατέρας του, και από το 1932 νομικός σύμβουλος της Εμπορικής Τράπεζας. Από το 1932 επίσης μέχρι το 1941 ήταν πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Πειραιώς.

Το 1944, όταν πλέον ήταν αδιαμφισβήτητα ορατή η νίκη των Συμμάχων και φαινόταν άμεση η αποχώρηση των Γερμανών, ο Γεώργιος Σημίτης προσχώρησε στην κυβέρνηση των βουνών (ΠΕΕΑ) και διορίστηκε κατά την Απελευθέρωση γενικός διοικητής Ρούμελης, μια θέση που βέβαια ήταν εξωθεσμική σε σχέση με τη νόμιμη υπό τον Γεώργ. Παπανδρέου Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος, στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι του ΕΑΜ.

Προηγουμένως, ο Γεώργιος Σημίτης ήταν στενός συνεργάτης του Γεωργίου Μερκούρη, του αγαπημένου θείου της ηθοποιού Μελίνας Μερκούρη. Αλλά ο Γεώργιος Μερκούρης δεν ήταν ένα τυχαίο πρόσωπο στην κατοχική Αθήνα. Ήταν ο αρχηγός του μόνου πολιτικού κόμματος, του οποίου επιτρεπόταν η λειτουργία επί Κατοχής: του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδος. Είχε επιδιώξει πολλές φορές να γίνει κατοχικός πρωθυπουργός, πότε με τις πλάτες των Γερμανών (1941, 1942) και πότε με των Ιταλών (1943), αλλά ανεπιτυχώς.

Κάθε τόσο συνέτασσε κατάλογο υπουργών για να γίνει η κυβέρνησή του, αλλά τελικά οι Γερμανοί που είχαν τον αποφασιστικό λόγο σ’ αυτό το θέμα ποτέ δεν ενέδωσαν. Ανάμεσα στους επίδοξους υπουργούς ήταν διάφοροι κατά καιρούς, ανάμεσα στους οποίους ο καθηγητής Δημήτριος Δελιβάνης, ο πρώην βουλευτής του ΚΚΕ Μιχ. Τυρίμος κ.ά., πιθανόν δε και ο Γ. Σημίτης.

Χαρακτηριστική πάντως είναι μια δήλωση που είχε κάνει ο Γεώργ. Μερκούρης, όταν οι Γλέζος και Σάντας είχαν κλέψει τη γερμανική σημαία από την Ακρόπολη. Είχε δημοσιευθεί τότε στις αθηναϊκές εφημερίδες (1 Ιουν. 1941):«Το υπό την ηγεσίαν του κ. Γ. Μερκούρη Εθνικοσοσιαλιστικόν Κόμμα της Ελλάδος εξέδωκεν ανακοίνωσιν, εν τη οποία, αφού καυτηριάζει την κλοπήν της γερμανικής σημαίας, λέγει τα εξής:

“Η αυθαίρετος και ακατονόμαστος πράξις της κλοπής της σημαίας του Ράιχ εκ της Ακροπόλεως είναι αδύνατον να είναι έργον Έλληνος ανεξαρτήτου την ψυχήν και το φρόνημα ελευθερωτικού πνεύματος. Αντιθέτως, πιστεύομεν ακραδάντως, ότι είναι ασχημία κατωτέρου ανθρώπου, ξένα συμφέροντα υπηρετούντος και παν συμφέρον έχοντος να ενσπείρη μεταξύ του γερμανικού Ράιχ και του ατυχούς ελληνικού λαού την παράτασιν των αγαγόντων μέχρι του σημερινού εθνικού δράματος ανοσίων εγκλημάτων. Ανεξαρτήτως αισθημάτων, φρονημάτων, πολιτικών αντιλήψεων, η Γερμανία και η Ελλάς ευρέθημεν αντιμέτωποι. Οι λαοί μας επετέλεσαν γενναίως το προς τας πατρίδας των και την τιμήν των καθήκον των. Εκ της συγκρούσεως ως ήτο επόμενον εξήλθον νικηταί και ηττημένοι. Εκατέρωθεν ανεγνωρίσθη και εθαυμάσθη το πνεύμα της αυτοθυσίας και του ηρωισμού. Επήλθεν ανακωχή. Τα ένδοξα ελληνικά όπλα έτυχον των αρμοζουσών εις αυτά τιμών. Οι αιχμάλωτοί μας αφέθησαν ελεύθεροι. Οι αξιωματικοί μας διετήρησαν τα ξίφη των. Η ελληνική κυριαρχία εφ’ όλων των κατεχομένων εδαφών ανεγνωρίσθη διά του σχηματισμού ελληνικής κυβερνήσεως. Υπεγράφη μεταξύ νικητών και ηττημένων μία ηθική σύμβασις κυρωθείσα διά πασών των ανωτέρω πράξεων, δεσμεύουσα εκατέρους και επ’ αμοιβαιότητι εις αλληλοσεβασμόν και αλληλοβοήθειαν να εξέλθωμεν εκ του κυκεώνος των τραγικών παρεξηγήσεων και να βαδίσωμεν προς μίαν αμοιβαίαν κατανόησιν. Τούτων ούτως εχόντων διά πάντα εκ καταγωγής Έλληνα και παραμείναντα τοιούτον και αιρόμενον άνωθεν των οδυνηρών περιστάσεων, η ξενόδουλος πράξις η μολύνασα τον φιλόξενον και ιερόν χώρον της Ακροπόλεως, μόνον ως κατά της ελληνικής πατρίδος στρεφομένη χαρακτηρίζεται και ως τοιαύτη μαζί με όλας τας άλλας τας προκαλεσάσας την εθνικήν συμφοράν παραδίδεται εις την γενικήν περιφρόνησιν και αποδοκιμασίαν”».

Αυτού του πολιτικού (άλλοτε υπουργού, γιου του δημάρχου Αθηναίων Σπύρου Μερκούρη) ήταν συνεργάτης ο πατέρας Σημίτης. Αλλά, όπως τον Ιανουάριο 1941, είχε χάσει τον προστάτη του, τον Ιωάννη Μεταξά, που είχε πεθάνει, έτσι και τον Δεκέμβριο 1943 έχασε τον προστάτη του Γεώργιο Μερκούρη, με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του στην Ανωτάτη Εμπορική ως παρανόμως διορισθείς και να μεταστραφεί στο ΕΑΜ που ήταν γεμάτο προσδοκίες ότι θα κυβερνούσε την Ελλάδα όταν οι Γερμανοί θα έφευγαν.

Με το που δημιουργήθηκε η «κυβέρνηση των βουνών» κατέφυγε στα ελεύθερα βουνά λοιπόν, πήρε μέρος στο Εθνικό Συμβούλιο Κορυσχάδων και συνδέθηκε φιλικά, μεταξύ άλλων, με τον Άρη Βελουχιώτη, τον διάττοντα αστέρα της εαμικής αντίστασης. Έγινε πολιτικός διοικητής Ρούμελης, στο πλευρό του, αξίωμα που δεν κράτησε παρά ελάχιστο διάστημα, διότι εν τω μεταξύ είχε απελευθερωθεί η χώρα και η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου πήρε στα χέρια της όλη την εξουσία, ενώ η ΠΕΕΑ αυτοδιαλύθηκε.

Ο Γ. Σημίτης είχε όμως το ατύχημα να χάσει και τον άλλο προστάτη του, τον Άρη Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε κατά τις γνωστές συνθήκες τον Ιούνιο του 1945. 

Απορφανισμένος για μια ακόμη φορά πλέον, αφοσιώθηκε στο προσοδοφόρο επάγγελμά του ως μεγαλοδικηγόρος και ασχολήθηκε με την οικογένεια και τα παιδιά του. Για τα αγοράκια του μπορεί να αγόραζε άλλοτε στολές φαλαγγιτών, άλλοτε κονκάρδες με σβάστικες και άλλοτε σκούφους με σφυροδρέπανα, μερίμνησε όμως για να αποκτήσουν γερμανική παιδεία, τηρώντας άλλωστε την οικογενειακή παράδοση. Σήμερα το ένα αγοράκι είναι συνταξιούχος πρωθυπουργός και το άλλο ασχολείται με τη βιοηθική...

http://historia-hellas.blogspot.gr/2012/06/blog-post_23.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ-ΣΟΡΟΣ ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ !..

ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΡΟΘΤΣΙΛΝΤ-ΣΟΡΟΣ Ο "ΑΞΟΝΑΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ" ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ -και τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας».

του Ιωάννη Μιχαλέτου

ΟΙ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΣΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ

Στα μέσα του 2007 ιδρύθηκε από τον Τζ. Σόρος το European Council of Foreign Affairs (ECFR), στο οποίο είναι μέλη πολλές προσωπικότητες που διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στην περιοχή τη δεκαετία του '90, όπως οι Μάρτι Αχτισάαρι, Τζουλιάνο Ντ'Αμάτο, Γιόσκα Φίσερ, Ντομινίκ Στρος-Καν κ.ά.(

Μάρτι Αχτισάαρι:αν δεν αναγνωρίσουν την ανεξαρτησία του Κοσόβου, οι Σέρβοι, να πάνε στην Ρωσία.....!!

Ο Μάρτι Αχτισάαρι είναι ο Φινλανδός πολιτικός που έπαιξε κύριο ρόλο στη διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Κοσόβου ως επικεφαλής των διεθνών Αρχών. Ο Στρος-Καν είναι, βεβαίως, ο πρόεδρος του ΔΝΤ, ενώ είναι αξιοσημείωτο ότι την εν λόγω θέση την κατέλαβε μερικούς μήνες μετά την ίδρυση του ECFR. Επιπλέον, θεωρείται ότι θα κατέβει ως αντίπαλος του Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του 2012. Ας σημειωθεί εδώ η υποστήριξη που παρείχε στην Ελλάδα ο Σαρκοζί στο θέμα της οικονομικής ενίσχυσης, αλλά και στο ζήτημα του ονόματος της Μακεδονίας - στάση εντελώς αντίθετη με εκείνη των ατόμων που συμμετέχουν στο «σύστημα Σόρος».


Μάρτι Αχτισάαρι

Κοινό χαρακτηριστικό των συντελεστών αυτής της ομάδας είναι ο καταλυτικός ρόλος τους, κατά τη διάρκεια των εμφυλίων στη Γιουγκοσλαβία, όπως και οι αγώνες τους υπέρ του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999, υπέρ των Σκοπίων, υπέρ της ανεξαρτησίας του Μαυροβουνίου και υπέρ Της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε. Ηδη, το ECFR έχει εκδόσει ειδική έκθεση που χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο ως «Δουρειους Ιππους της Ρωσίας στην Ευρώπη», ενώ έχουν αρχίσει μια διαδικασία αποδόμησης των ευρωπαϊκών ηγεσιών που προσεγγίζουν Μόσχα και Πεκίνο.

Καλά τεκμηριωμένες πηγές στις ΗΠΑ και τη Γερμανία σχολιάζουν ότι ο σκοπός του ECFR είναι να υποστηρίξει -στο επίπεδο της διανόησης- πολιτικές που έχουν ως στόχο τη δημιουργία της «Μεγάλης Αλβανίας», την περαιτέρω ταπείνωση της Σερβίας, τον εξοβελισμό της ρωσικής επιρροής και την τιμωρία της Ελλάδας και της Κύπρου για προηγούμενες πρωτοβουλίες τους. Προκειμένου να γίνει ευρέως αποδεκτός ο ρόλος τους, χρησιμοποιούντο επικάλυμμα του «ευρωπαϊκού κέντρου μελετών», ενώ ήδη έχουν ανοίξει παραρτήματα σε διάφορες πόλεις, όπως η Σόφια στη Βουλγαρία..

Ουσιαστικά, πρόκειται για μια επανακάμψη των φαντασμάτων της δεκαετίας του '90, τα οποία στηρίζονται σε ένα πλανητικό σύστημα οικονομοπολιτικής εξουσίας, που θεωρεί ότι οι σημερινές εξελίξεις στα Βαλκάνια δεν συμβαδίζουν με τα συμφέροντα του. Ο λόγος που εμφανίστηκε τη δεδομένη χρονική στιγμή το ECFR είναι η αποτυχία προηγούμενων σχεδίων και οργανισμών που ελέγχονταν από τον Σόρος.

Η γνωστή ΜΚΟ «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι» ουσιαστικά χρεωκόπησε το 2007, ενώ ο ρόλος του ως μηχανισμός προπαγάνδας είχε αποκαλυφθεί προ καιρού.

Ο οργανισμός αυτός είχε δημιουργηθεί τη δεκαετία του 70 με έδρα τη Βιέννη και, μετά το 1989, φέρεται να έπαιξε ρόλο στην υπονόμευση κυβερνήσεων και κρατών στη Ρωσία και στις χώρες των Βαλκανίων. Πρόσχημα για τη δράση του «ΙΙαρατηρητηρίου» παρέμεναν πάντα τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ προστέθηκαν οι μειονότητες, οι μετανάστες, ο αντι-εθνικισμός και ο αντι-ρατσισμός.


ΣΟΡΟΣ

Τέλος, και το Open Society Foundation του Σόρος αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς, παρόλες τις χιλιάδες υποτροφιών που δόθηκαν με σκοπό τον προσηλυτισμό νέων ταλαντούχων Βαλκανίων επιστημόνων, αρκετοί από αυτούς δεν ενστερνίστηκαν ιδέες που αντιτίθεντο στα εθνικά τους συμφέροντα, ενώ και η κυβέρνηση του Μπους δεν παρείχε ικανή κάλυψη στον Σόρος, λόγω της διαπλοκής του με διπλωμάτες που πρόσκεινται στους Δημοκρατικούς και τις σκοτεινές διαδρομές τους, σε σχέση με το οργανωμένο έγκλημα σε Κόσοβο, ΠΓΔΜ και Αλβανία.

Η δε ίδρυση του ECFR συνδέεται τόσο με την επίσκεψη του Ρότσιλντ στην Αθήνα, τον Μάρτιο του 2009, όσο και με τη Διάσκεψη της Μπίλντερμπεργκ στη Βουλιαγμένη τον Μάιο του ίδιου έτους, αλλά και τη συνεπακόλουθη«ελληνική κρίση του χρέους», που εξελίσσεται σε έναν χρηματοοικονομικό πόλεμο ΗΠΑ-ΕΕ, από τον οποίο μέχρι στιγμής κερδισμένοι βγαίνουν οι «τραπεζίτες των πολέμων», όπως έχουν χαρακτηριστεί κατά το παρελθόν οι Ρότσιλντ.

Από την άλλη πλευρά, λόγω της φρενήρους δραστηριότητας των Ρότσιλντ, έχει προκληθεί αντισυσπείρωση εναντίον τους και είναι πολύ πιθανόν το ερχόμενο διάστημα να υπάρξουν αποκαλύψεις και εξελίξεις, που θα στρέφονται εναντίον τους. Ο χρόνος θα δείξει τι ακριβώς θα γίνει, αλλά είναι χρήσιμο για τον αναγνώστη να το κρατήσει αυτό ως μια πολύ ισχυρή πιθανότητα.

Σημειωτέον ότι όλες οι εταιρίες, οργανισμοί και πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στα Βαλκάνια έχουν σαφέστατα στόχευση να «αλώσουν» την ελληνική αγορά είτε συμμετέχοντας σε ιδιωτικοποιήσεις κρατικών εταιριών, είτε αποκτώντας τον έλεγχο ιδιωτικών ελληνικών οργανισμών, ιδιαίτερα στον τραπεζικό και βιομηχανικό τομέα.

Δεν είναι τυχαίο ότι, σε όλες τις άλλες βαλκανικές χώρες, αυτό επιτεύχθηκε ύστερα από την προσφυγή τους στο ΔΝΤ,.. Η ευθύνη των κυβερνώντων είναι ζωτικής και ιστορικής σημασίας, τόσο για τη χώρα όσο και για τους ίδιους, ως εκπροσώπους μιας πολιτικής τάξης που καταρρέει υπό το βάρος της αποτυχίας και της συσσωρευμένης διαφθοράς δεκαετιών.

Ο "ΑΞΟΝΑΣ ΕΠΙΡΡΟΗΣ" ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εάν εξετάσουμε τις εν γένει τοποθετήσεις των εκπροσώπων που συγκροτούν τη «γραμμή Σόρος», εύκολα διαπιστώνουμε την υπεράσπιση τους στο θέμα του «Σχεδίου Ανάν», την ευνοϊκά διακείμμενη πολιτική υπέρ των Σκοπίων και -εσχάτως- τη στήριξη τους για την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ. Έχοντας ως βάση αυτές τις επιλογές, στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί ένα δίκτυο επαφών του Σόρος, το οποίο εκτείνεται σε όλα τα κύρια επίπεδα διαμόρφωσης αποφάσεων.

Σε οικονομικό επίπεδο, κύριος εκφραστής των συμφερόντων Σόρος είναι η εταιρία επενδύσεων Soros Real Estate Partners.

Ιδρυτικά στελέχη της εταιρίας αυτής, έπειτα από χρόνια παρουσίας σε ομίλους όπως η Goldman Sachs, η JP Morgan και η Hilton international, τοποθέτησαν μέσω του fund κεφάλαια άνω του 1 δισ. δολαρίων, σε δεκάδες έργα στην αγορά ακίνητης περιουσίας (www.capital.gr/news.asp? Details=181450).

Εν συνεχεία, ίδρυσαν την Dolphin Capital, η οποία έχει ίδια κεφάλαια 884 εκατ. ευρώ, ενώ η αξία του πάγιου ενεργητικού της ξεπερνά σήμερα το 1,9 δισ. ευρώ. Σήμερα αποτελεί τη μεγαλύτερη εταιρία real estate στην αγορά Alternative Investment Market του χρηματιστηρίου του Λονδίνου. Επενδύει σε μεγάλες παραθαλάσσιες εκτάσεις σε Ανατολική Μεσόγειο και Κεντρική Αμερική, και δημιουργεί υψηλού επιπέδου τουριστικά θέρετρα. Το χαρτοφυλάκιο ακινήτων σε Ελλάδα και Κύπρο ξεπερνά τα 63.000 στρέμματα γης (www.capital.gr/Articles.asp?id=966766).

ο γάμος του Κωστή Μπακογιάννη με την αγαπημένη του Κάλλια Καμπουρίδου. Ποια είναι η κ. Καμπουρίδου; Κατάγεται από την Κύπρο, είναι ιδιοκτήτρια της αλυσίδας εστιατορίων «eat»

Τυχαίο, αν και άξιο αναφοράς, είναι και το γεγονός ότι η σύζυγος του Κώστα Μπακογιάννη, γιου και πολιτικού συμβούλου (2006-2009) της Ντόρας Μπακογιάννη όταν η ίδια ήταν Υπουργός Εξωτερικών, είναι συγγενής α' βαθμού μεγαλοστελέχους της Soros Estate Partners.

Σε τεχνοκρατικό επίπεδο, το ελληνικό think-tank ΕΛΙΑΜΕΠ αποτελεί τον κυριότερο συνεκτικό κρίκο με τις βαλκανικές οργανώσεις του Σόρος. Ο δε πρόεδρος του είναι μέλος του ECFR, αλλά και τακτικός συνομιλητής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αποτελώντας ένα από τα πλέον τακτικά μέλη της Λέσχης και ξεπερνώντας σε αριθμό συμμετοχών τους περισσότερους Έλληνες πολιτικούς, συμπεριλαμβανομένων και πρωθυπουργών!


Ο Λουκάς Τσούκαλης και η διορισμένη σύζυγος:

Η πολύπειρη Μαρία Λογοθέτη τσούκαλη είναι ένα γενικά αποδεκτό πρόσωπο με πλούσιο βιογραφικό, μιας και από το 1983 είναι Εμπειρογνώμων Πρεσβευτής Σύμβουλος στο Υπουργείο Εξωτερικών, ενώ έχει διατελέσει, στέλεχος της Μόνιμης Αντιπροσωπείας στην Ε.Ε., Εθνική Εμπειρογνώμων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή Εθνική Εκπρόσωπος στο G-24 για την προώθηση των Διευρωπαϊκών Δικτύων Μεταφορών.

Πρόκειται για μια «πολιτική θέση, την οποία κατέλαβε ένα μη πολιτικό στέλεχος», όπως τονίζουν ήδη οι δυσαρεστημένοι του βαθέως ΠΑΣΟΚ, μιας και η Μ. Λογοθέτη δεν είναι μέλος του Κινήματος.

Είναι όμως σύζυγος του προέδρου του ΕΛΙΑΜΕΠ, καθηγητή κ. Λουκά Τσούκαλη. Ενός think Tank , που όπως αναφέραμε και προηγουμένως, είχε μια συγκεκριμένη θέση και ένα καθορισμένο ρόλο σε κρίσιμα και ζωτικά ζητήματα εξωτερικής πολιτικής: Σχέδιο Ανάν, Σκοπιανό, Αναγνώριση του Κοσσόβου, Ελληνοτουρκικές Σχέσεις, Μετανάστες......

Ταυτόχρονα, η σύζυγος του βρίσκεται, από το φθινόπωρο του 2009, στη θέση της Ειδικής Γραμματέως Αξιοποίησης Διεθνών Προγραμμάτων του Υπουργείου Εξωτερικών. Όπως σημείωσε ρητορικά ελληνική ηλεκτρονική εφημερίδα (www. antinews.gr): «Δικαιούται η γυναίκα του προέδρου ενός think-tank, που χρηματοδοτείται από το ΥΠΕΞ, να καταλαμβάνει κομβική,και πολιτική θέση μέσα στο Υπουργείο;»

Είναι γνωστό ότι το ΕΛΙΑΜΕΠ λαμβάνει μια πάγια -και διόλου ευκαταφρόνητη- πίστωση από το ΥΠΕΞ εδώ και δυο δεκαετίες, ενώ η Ειδική Γραμματεία αναλαμβάνει τη διαχείριση κονδυλίων εκατ. ευρώ για διεθνή ερευνητικά προγράμματα.



[ Το έργο του Ιδρύματος υποστηρίχθηκε σε σταθερή βάση μέχρι σήμερα από το Υπουργείο των Εξωτερικών, καθώς και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας.] [http://www.eliamep.gr/about-us/funding/] (www.eliamep.gr/oldsite/eliameold/eliamep/www.eliamep.gr/eliamep/content/home/about_eliamep/funding/el/in dex.html)

Ο ακαδημαϊκός βραχίονας των απόψεων Σόρος στην Ελλάδα εκφράζεται μέσω του South East European Studies at Oxford - SEESOX (Τμήμα Μελετών Νοτιοανατολικής Ευρώπης του Κολλεγίου St. Anthony του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης).


Η εφημερίδα Το Κυπριακό Ποντίκι, σε πρόσφατο άρθρο της ανέφερε ότι «δύο καθηγητές ελληνικής καταγωγής στο Λονδίνο, υπέρμαχοι του Σχεδίου Ανάν, οι Καλυψώ Νικολαΐδου και Όθων Αναστάσακης της SEESOX, πρωτοστατούν στη διοργάνωση σεμιναρίου, με θέμα την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας και με κύριο ομιλητή τον Τούρκο Υπουργό Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου!

Το σεμινάριο προώθησης, διαφήμισης και ωραιοποίησης της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής θα λάβει χώρα μεταξύ 30 Απριλίου - 2 Μαΐου, 2010». (www.pontiki.com.cy)

Κατά τη διαμονή της στο Χάρβαρντ, η κ. Νικολαΐδου ανέλαβε την ίδρυση της έδρας του προγράμματος Κόκκαλη για τη ΝΑ Ευρώπη,μέσω της οποίας πήραν υποτροφία αρκετοί Βαλκάνιοι πολιτικοί, μερικοί εκ των οποίων αποτελούν σφόδρα πολέμιους της χώρας, όπως ο ΥΠΕΞ των Σκοπίων Μιλοσόφοκι και πολλοί άλλοι. Από το 1996, είναι σύμβουλος του σημερινού πρωθυπουργού(παπανδρέου τζέφρυ) για ευρωπαϊκά θέματα ενώ, παράλληλα, έχει υπάρξει και σύμβουλος του πρώην πρωθυπουργού Κ. Σημίτη.

Δημοσιογραφικοί κύκλοι την αναφέρουν ως υπέρμαχο της έλευσης του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ήδη από τον Οκτώβριο του 2009. (http://en.wikipedia.org/wiki/Kalypso__ Nicola%C3%AFdis)

Το Παρατηρητήριο Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής (Π.Ε.Ε.Π.) του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (Ι.ΔΙ.Σ.) του Παντείου Πανεπιστημίου διοργανώνει συζήτηση με ζωντανό διάλογο μεταξύ της Καλυψούς Νικολαΐδη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και του Δημήτρη Καιρίδη του Παντείου Πανεπιστημίου. Κεντρικό θέμα της συζήτησης θα είναι: Greek Diaspora Calling! Thinking together about the Crisis: Greece, Europe and the World. Υπ’ όψιν ότι η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην αγγλική γλώσσα.

Πού: Αίθουσα Εκδηλώσεων του Ι.ΔΙ.Σ. (Χίλλ 3-5, Πλάκα)
Πότε: Πέμπτη 5 Απριλίου 2012 (17.00 μ.μ.)

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ

Οι σκοποί των Ρότσιλντ και Σόρος, σε ό,τι αφορά την ελληνική Οικονομία, αφορούν κατά βάση τον ορυκτό πλούτο της χώρας.

Η έρευνα σχετικά με τις δραστηριότητες τους στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες αποσκοπεί στο να δηλώσει το πραγματικό διακύβευμα για την Ελλάδα και τις προσωπικότητες που θα αναλάβουν -για λογαριασμό των παραπάνω- να εισέλθουν στην αγορά της χώρας και να εξαγοράσουν έναντι πινακίου φακής εταιρίες και δικαιώματα εξόρυξης.

Εταιρίες παραγωγής νικελίου, τα ορυχεία βωξίτη, τα κοιτάσματα χρυσού, πετρελαίου, τα αποθέματα λιγνίτη και χρωμίτη, όπως και οι συγκεντρώσεις ουρανίου και καδμίου στη Μακεδονία αποτελούν βασικούς στόχους.

Επιστολή – έκκληση για ευρωπαϊκή συνεργασία προς επίλυση της κρίσης χρέους της Ευρωζώνης απευθύνουν ο George Soros και ακόμη 95 επιφανείς ευρωπαίοι. Η επιστολή έχει ως αποδέκτες τους ευρωπαίους ηγέτες και τα νομοθετικά σώματα των κρατών μελών, και ζητά αύξηση της συνεργασίας για μια «Ευρωπαϊκή λύση». Την επιστολή υπογράφουν επιφανείς ευρωπαϊκές προσωπικότητες από όλο το φάσμα δραστηριοτήτων, όπως ο ολλανδός αρχιτέκτονας Rem Koolhas, ο Ισπανός πρώην υψηλόβαθμος αξιωματούχος της ΕΕ, Javier Solana και ο επίσης Ισπανός πρώην επίτροπος της Κομισιόν, Pedro Solbes. 

Ανάμεσα στους υπογράφοντες βρίσκονται και οι Έλληνες κ. Λουκάς Τσούκαλης, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας και Πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, ο κ. Στέλιος Ζαββός, επικεφαλής της Zeus Capital managers, η ελληνογαλλίδα κ. Καλυψώ Νικολαΐδη, η ελληνοελβετίδα κ. Maria Cattaui, ο επικεφαλής...

Ταυτόχρονα, η εναπομείνασα βαριά βιομηχανία της χώρας είναι ο επόμενος στόχος. Σε συνδυασμό με το ενδιαφέρον για εκμετάλλευση τουριστικών ζωνών, αυτό προδιαθέτει τον πλήρη αφελληνισμό της ελληνικής παραγωγής και την εξαγωγή δια παντός από την Ελλάδα ενός τεράστιου πλούτου που θα αφανίσει και τις τελευταίες πιθανότητες οικονομικής ανάτασης της χώρας.

Η υποστήριξη του Σόρος και η πολιτική του ατζέντα υπέρ των Σκοπίων, αλλά και της «Μεγάλης Αλβανίας», σε συνδυασμό με την πίεση που δέχεται η Ελλάδα από την Τουρκία και την πρόσφατη εισδοχή της στον μηχανισμό του ΔΝΤ, δεν αφήνει περιθώρια εφησυχασμού.

Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, υπάρχει το ενδεχόμενο το «σύστημα Σόρος» να πλειοδοτήσει για την εκκαθάριση του πλούτου της χώρας υπέρ των δικών του συμφερόντων και των Ρότσιλντ, προς εξασφάλιση ορισμένων πρόσκαιρων υλικών ανταλλαγμάτων, τα οποία σύντομα θα αποδειχθούν η φενάκη για την ουσιαστική απώλεια της οικονομικής αυτοτέλειας της χώρας και, τελικά, της εθνικής ανεξαρτησίας.

Μετά την επιτυχημένη εφαρμογή του δόγματος «Διαίρει, βασίλευε και εξαγόρασε», που εφαρμόστηκε στις βαλκανικές χώρες, έφτασε η σειρά της Ελλάδας. Και αποτελεί μεγάλη ιστορική πρόκληση να καταφέρει η χώρα να διατρέξει αυτή την Οδύσσεια, χωρίς να απωλέσει ζωτικά της συμφέροντα.

Το άρθρο είναι του Ιωάννη Μιχαλέτου και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Hellenic Nexus τον Ιούνιο του 2010 thesecretrealtruth.blogspot.com

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

O Σταύρος Θεοδωράκης για τον Κόκκαλη, την Οικουμενική και τον Δραγασάκη

-Οι επιχειρηματίες και καναλάρχες πίστεψαν ότι θα έχουν μαζί σας μια νέα δεκαετία εξουσίας

Ξύπνησε αναμνήσεις αριστερής διαπλοκής ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλώντας στη Βουλή. Ξύπνησε αναμνήσεις βρώμικου 89, Εθνικού Προμηθευτή, Οικουμενικής και το περίφημο “να τα πάρει ο γιος του Πέτρου”-Σωκράτης Κόκκαλης.

«Οι επιχειρηματίες και καναλάρχες πίστεψαν ότι θα έχουν μαζί σας μια νέα δεκαετία εξουσίας. Και σας βοήθησαν. Τώρα που κάποιοι από αυτούς μοιάζουν με στημένες λεμονόκουπες τους εγκαταλείπετε για πιο σίγουρους ‘’επενδυτές’’», ανέφερε ο Σταύρος Θεοδωράκης, στην ομιλία του με θέμα τη διαπλοκή και τη διαφθορά εξαπολύοντας σφοδρή επίθεση κατά της Κυβέρνησης. «Η διαπλοκή, ναι, γεννήθηκε στις αυλές των κομμάτων εξουσίας ή μάλλον στα υπόγεια. Κάποιοι επωφελήθηκαν και κάποιοι αδιαφόρησαν αλλά εσείς, οι καλύτεροι μαθητές του παλιού συστήματος, της δίνετε νέο περιεχόμενο» ανέφερε χαρακτηριστικά.

Αναφερόμενος σε αυτό που λέει συχνά ο κ. Παππάς ότι έγινε αεροπειρατεία και οι εκδότες πήραν τα κανάλια δωρεάν ρώτησε: «Πότε πήραν οι εκδότες τις συχνότητες χωρίς διαγωνισμό; Τότε που συγκυβερνούσατε στην κυβέρνηση Τζαννετάκη. Γιατί δεχτήκατε την αεροπειρατεία, γιατί δεν αντιδράσατε τότε;». Αναφερόμενος στην υπόθεση Siemens ο επικεφαλής του Ποταμιού είπε: «Με απόφαση της Οικουμενικής δεν δόθηκαν οι ψηφιακές παροχές στον εθνικό προμηθευτή και στη Siemens; Με απευθείας ανάθεση και δίχως διεθνή διαγωνισμό; Ο κ. Δραγασάκης δεν ήταν τότε υπουργός; Μην παριστάνετε τους ανήξερους».

Δείτε τι έγραφαν για την υπόθεση ο Τάσος Παππάς και ο Θανάσης Τσίρος στην (μια φορά κι ένα καιρό) “Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία”.

Οταν καταθέσει στην εξεταστική επιτροπή για τη Siemens ο επιχειρηματίας Σ. Κόκκαλης και αν για την υπόθεση κληθεί και ο πρώην πρωθυπουργός Κ. Μητσοτάκης, αναπόφευκτα θα αναζωπυρωθεί η συζήτηση για δύο υποθέσεις που σκίασαν τη δεκαετία του ’90 και οι παρενέργειές τους επηρεάζουν και σήμερα τη δημόσια ζωή.


 

Μιλάμε για τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Ξ. Ζολώτα την περίοδο της οικουμενικής το 1990 και για την πτώση της κυβέρνησης της Ν.Δ. το 1993.

1 Η στενή σύνδεση της Siemens και της Ιντρακόμ με τον ΟΤΕ ξεκίνησε το Σεπτέμβριο του 1986, όταν ύστερα από την εισήγηση της τότε υφυπουργού Βιομηχανίας Βάσως Παπανδρέου, το ΚΥΣΥΜ αποφάσισε την επιλογή δύο συστημάτων ψηφιακών τηλεφωνικών κέντρων από τις εταιρείες Ερικσον και Siemens.

Δύο χρόνια αργότερα, το διοικητικό συμβούλιο του ΟΤΕ επί Θ. Τόμπρα ανέθεσε στη Siemens και την Ιντρακόμ την προμήθεια 84.000 ψηφιακών κυκλωμάτων και 20.000 ψηφιακών παροχών. Ταυτόχρονα, η διοίκηση του ΟΤΕ ανέλαβε ισχυρές νομικές δεσμεύσεις έναντι των δύο εταιρειών να προμηθευτεί απ’ αυτές όλα τα ψηφιακά που θα χρειαζόταν για την πενταετία 1989-1993. Με την απόφαση διαφώνησαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στο δ.σ. του οργανισμού Δ. Στρατούλης και Χρ. Χριστοφορίδης.

Οι νομικές υπηρεσίες του ΟΤΕ και τρεις καθηγητές νομικών σχολών γνωμοδότησαν ότι αν ο ΟΤΕ σπάσει τις νομικές δεσμεύσεις θα συρόταν στα δικαστήρια από τις δύο εταιρείες και θα πλήρωνε αποζημιώσεις πολλών δισ. δραχμών. Η επιτροπή επαναδιαπραγμάτευσης που είχε οριστεί πέτυχε βελτίωση των τιμών των ψηφιακών κατά έξι δισ. δραχμές.



Από το 1990 και μετά η Ιντρακόμ ήταν προνομιακός εταίρος της Siemens στις προμήθειες του ΟΤΕ. Στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών ετέθησαν δύο εναλλακτικά σενάρια: είτε να υπογραφούν οι βελτιωμένες συμβάσεις είτε να ακυρωθούν και να προκηρυχθεί ανοικτός διαγωνισμός, με συνέπεια ατέρμονες δικαστικές διαμάχες με τις δύο εταιρείες, καταβολή μεγάλων αποζημιώσεων και αδυναμία του ΟΤΕ για δύο χρόνια να προχωρήσει το επενδυτικό πρόγραμμά του. Οι πολιτικοί αρχηγοί επέλεξαν την πρώτη λύση, ο δε Χ. Φλωράκης ζήτησε να αρχίσουν οι διαδικασίες για να βρεθούν τρόποι να σπάσουν οι νομικές δεσμεύσεις του ΟΤΕ.

Με την εξέλιξη αυτή διαφώνησε ο τότε υπουργός Γ. Κεφαλογιάννης, ο οποίος απείλησε με παραίτηση αλλά επείσθη να μην την υποβάλει. Καταθέτοντας στις 22 Απριλίου 2010 στην εξεταστική ο κ. Κεφαλογιάννης υπογράμμισε ότι «η απαρχή του σκανδάλου Siemens είναι τότε, το 1990, και διατηρείται 20 χρόνια. Είναι διαχρονικό σκάνδαλο, είναι οικουμενικό σκάνδαλο». Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι «την υπόθεση των ψηφιακών μανατζάριζε ο κ. Κόκκαλης».

Οπως αναφέρει σε άρθρο του ο Δ. Στρατούλης, «από το 1990 και μετά οι διοικήσεις του ΟΤΕ, με την έγκριση όλων των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, δεν πραγματοποίησαν διαγωνισμούς, αλλά έδιναν συστηματικά με απευθείας αναθέσεις όλες τις προμήθειες του ΟΤΕ σε ψηφιακά στη Siemens και την Ιντρακόμ».

Σχετικά με το περιεχόμενο των συνομιλιών των πολιτικών αρχηγών, η φιλολογία είναι πολύ πλούσια. Ο στενός συνεργάτης του Α. Παπανδρέου Τ. Χυτήρης είπε στην «Κ.Ε» ότι «ο Ανδρέας μού είπε αμέσως μετά τη σύσκεψη ότι συμφώνησαν όλοι οι αρχηγοί, προσθέτοντας ότι ίδιος μίλησε λίγο, οι άλλοι εισηγήθηκαν το θέμα κι αυτός δεν έφερε αντίρρηση».

Λίγο αργότερα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ο Χ. Φλωράκης ρώτησε τους Κ. Μητσοτάκη και Α. Παπανδρέου αν ο Σ. Κόκκαλης είναι ο γιος του Πέτρου, που ήταν υπουργός στην κυβέρνηση του βουνού.

Στη συνέχεια άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Πέτρου και κατέληξε λέγοντας ότι «αν είναι ο γιος του Πέτρου να του δώσουμε τη δουλειά». Ουδέποτε αυτό επιβεβαιώθηκε. Το ΚΚΕ σήμερα κάνει λόγο για «ανυπόστατα πράγματα, υποβολιμαία και συκοφαντικά». Πάντως, θα ήταν πολύ περίεργο να αγνοεί ο Χ. Φλωράκης τη σχέση του Σ. Κόκκαλη με τον Πέτρο Κόκκαλη και να περιμένει να τον ενημερώσουν οι άλλοι δύο αρχηγοί.

2 Η απόφαση του Α. Σαμαρά να ρίξει την κυβέρνηση της Ν.Δ. το 1993, όπως ο ίδιος υποστήριξε, είχε να κάνει με το «Μακεδονικό»: «υπερασπίστηκα τον πατριωτικό χαρακτήρα μιας ιστορικής παράταξης».

Από την αρχή ο Κ. Μητσοτάκης άφησε υπαινιγμούς για τη συμμετοχή των διαπλεκομένων συμφερόντων στην επιχείρηση ανατροπής της κυβέρνησής του και επεδίωξε να εμφανιστεί ως θύμα συνωμοσίας που στήθηκε γύρω από την προμήθεια των ψηφιακών παροχών (1.100.000).

Ωστόσο δύο χρόνια νωρίτερα, στις 15 Γενάρη 1991, «η κυβέρνηση Μητσοτάκη είχε κατακυρώσει τη σύμβαση 400.000 παροχών στις δύο εταιρείες» (από τον «Ριζοσπάστη» 10-9-2000).

Ο Κ. Μητσοτάκης στις 16 Οκτωβρίου 2000 με συνέντευξή του στο «Βήμα» αναφέρει πως «έγινε κανονική εξαγορά του Α. Σαμαρά», επικαλούμενος ότι «στις εκλογές του 1993 η Πολιτική Ανοιξη έκανε την πιο πλούσια εκλογική καμπάνια». Ο Α. Σαμαράς απαντά με μήνυση και δηλώνει ότι «είναι πολιτική ανανδρία, ο αρχιερέας της διαπλοκής με την ομπρέλα της ασυλίας να ισχυρίζεται ότι τάχα εξαγοράστηκα από συμφέροντα για να ρίξω την κυβέρνησή του». Η μήνυση δεν έφτασε στο ακροατήριο, γιατί δεν ήρθη η βουλευτική ασυλία του Κ. Μητσοτάκη.

Στην υπόθεση παρεμβαίνει ο Μ. Εβερτ σημειώνοντας ότι «κακώς επιμένουν Μητσοτάκης και Σαμαράς, αυτά θα τα γράψει η Ιστορία». Εκτός αν η εξεταστική καταφέρει να γράψει Ιστορία, φωτίζοντας όλες τις σκοτεινές πτυχές του διαχρονικού σκανδάλου.

Η παντοκρατορία Siemens-Ιντρακόμ δεν απειλήθηκε τα επόμενα χρόνια. Επί εκσυγχρονισμού και οι δύο εταιρείες είδαν τις δουλειές τους με το Δημόσιο να επεκτείνονται σε εξωφρενικό βαθμό. Στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ήταν στο περιβάλλον Σημίτη (Τσουκάτος, Μαντέλης) έχουν εμπλακεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο σκάνδαλο της Siemens, με τον πρώτο μάλιστα να κατηγορείται από το σύντροφό του Θ. Πάγκαλο για τρυφηλή ζωή (πρόκειται για την περίφημη δήλωση για τα κότερα που συνέβαλε στην απομάκρυνση του κ. Τσουκάτου), ενώ και την περίοδο της Ν.Δ. (2004-2009), παρά το γεγονός ότι ο Κ. Καραμανλής είχε καταγγείλει στη Βουλή ονομαστικά τον Σ. Κόκκαλη και είχε υποσχεθεί την εξολόθρευση των νταβατζήδων, η κυβέρνησή του δεν έκανε τίποτα για να ελέγξει την κατάσταση.

Στενές επαφές για περισσότερα από 20 χρόνια διατηρούσε με τη Siemens ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος σύντομα αναμένεται να βρεθεί ενώπιον της εξεταστικής επιτροπής που διερευνά το σκάνδαλο του «μαύρου χρήματος».



Εκτός από τη στενή συνεργασία στον τομέα των τηλεπικοινωνιών, η Siemens ήταν και χορηγός στον Ολυμπιακό. Σε αυτές τις δύο δεκαετίες, Siemens και Intracom μοιράστηκαν προμήθειες του ΟΤΕ ύψους τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ, συνεργάστηκαν ως κοινοί μέτοχοι στην εταιρεία Siemens Τηλεβιομηχανική αλλά και στη θυγατρική του ΟΤΕ Hellascom, ενώ… συναντήθηκαν και στα ποδοσφαιρικά γήπεδα, καθώς επί σειρά ετών η Siemens ήταν βασικός χορηγός της ΠΑΕ Ολυμπιακός, ιδιοκτησίας Σ. Κόκκαλη.

Οι προγραμματικές συμφωνίες του ΟΤΕ έφεραν στα ταμεία της Siemens και της Intracom ποσά ύψους 560 δισ. δραχμών ή 1,65 δισ. ευρώ. Μάλιστα, εκτιμάται ότι, μαζί με τις «επεκτάσεις» που έγιναν στις συμβάσεις ειδικά μετά το 1997, το συνολικό ποσό ανήλθε τελικώς περίπου στα 2 δισ. ευρώ, με την Intracom να αντλεί περίπου 1,1 δισ. ευρώ και τη Siemens να απορροφά περίπου 889 εκατ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι επεκτάσεις έφτασαν έως και το 2005. Μια από τις επεκτάσεις ήταν και αυτή που αφορούσε την τεχνική υποστήριξη του δικτύου του ΟΤΕ από την Intracom και τη Siemens. Πρόκειται για τη συμφωνία που οδηγεί τον σημερινό επικεφαλής του ΟΤΕ Παναγή Βουρλούμη στο δικαστήριο, όπου και θα αντιμετωπίσει κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος για υπερκοστολογήσεις.

Οι δύο εταιρείες δεν πήραν τις προμήθειες του ΟΤΕ μόνο επί ελληνικού εδάφους. Συμβόλαια έκλεισαν και με τις θυγατρικές του οργανισμού τηλεπικοινωνιών εκτός Ελλάδος. Κυρίως στη Ρουμανία και στη θυγατρική του ΟΤΕ Romtelecom, η οποία εξαγοράστηκε το 1998 έναντι 675 εκατ. δολαρίων αλλά και στην Armentel, τον τηλεπικοινωνιακό οργανισμό της Αρμενίας.

Οι ψηφιακές παροχές

Η πρώτη απόφαση να ανατεθούν οι ψηφιακές παροχές του ΟΤΕ στην Intracom και της Siemens, ελήφθη τον Σεπτέμβριο του 1986. Δύο χρόνια αργότερα, οι δύο εταιρείες μοιράστηκαν τα πρώτα 84.000 κυκλώματα και 20.000 παροχές. Από τότε και μέχρι το τέλος του 2002, οι δύο εταιρείες ανέλαβαν να προμηθεύσουν τον ΟΤΕ με τουλάχιστον έξι εκατομμύρια παροχές.

Το 1997 υπεγράφη η μεγάλη προγραμματική συμφωνία (με τον περίφημο αριθμό 8002) του ΟΤΕ, η οποία αφορούσε την παροχή τριών εκατομμυρίων παροχών έναντι 130 δισ. δραχμών ή 380 εκατ. ευρώ. Είναι η συμφωνία για την οποία η Siemens εμφανίζεται να έχει βγάλει αρκετά εκατομμύρια ευρώ από τα «μαύρα ταμεία» της προκειμένου να εξασφαλίσει τη δουλειά. Με τη συγκεκριμένη σύμβαση συνδέονται και τα ποσά που κατέληξαν σε τραπεζικό λογαριασμό του πρώην υπουργού Μεταφορών Τάσου Μαντέλη.

Η Intracom και η Siemens συναντήθηκαν -και μάλιστα ως μέτοχοι- στα διοικητικά συμβούλια δύο εταιρειών. Στη Siemens Τηλεβιομηχανική, για παράδειγμα, Intracom και Siemens βρέθηκαν να κατέχουν πακέτο 41% των μετοχών η καθεμία. Αρχικά η Intracom ήλεγχε το 22% της εταιρείας και η Siemens το 60%. Το 2003, η Siemens μεταβίβασε πακέτο μετοχών 18%, με αποτέλεσμα οι δύο εταιρείες να βρεθούν ισοδύναμες στο μετοχικό κεφάλαιο της Τηλεβιομηχανικής. Μάλιστα, η Intracom επιχείρησε να εξαγοράσει το σύνολο των μετοχών. Η συμφωνία είχε προχωρήσει, αλλά ναυάγησε την τελευταία στιγμή.

Από αυτές τις διαπραγματεύσεις ήρθαν στο προσκήνιο και οι στενές επαφές που είχε ο Σ. Κόκκαλης με στελέχη της Siemens. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο πρώην πρόεδρος της Siemens, Φόλκερ Γιουνγκ, ο οποίος μετά τη λήξη της συνεργασίας του με τη γερμανική Siemens πήρε μετεγραφή στην Intracom.

Η δεύτερη εταιρεία στην οποία συναντήθηκαν Intracom και Siemens ήταν η Hellascom, θυγατρική του ΟΤΕ (οι δύο εταιρείες κατείχαν πακέτα μετοχών ύψους 14%, πριν ο ΟΤΕ αποφασίσει να εξαγοράσει τα μειοψηφικά ποσοστά τον Ιούνιο του 2005). Ηταν μια οξύμωρη συμμαχία, καθώς ο ΟΤΕ είχε βρεθεί να συνεταιρίζεται με τους δύο βασικούς προμηθευτές του.

Τέλος, Siemens και Σ. Κόκκαλης συνεργάστηκαν ακόμη και στο χώρο του ποδοσφαίρου, καθώς από τον Ιούνιο του 2000 και για πολλά χρόνια, η Siemens ήταν βασικός χορηγός του Ολυμπιακού.

kourdistoportocali

Οι πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών στην Ελλάδα (ονόματα και περιστατικά)

Το κείμενο που ακολουθεί βασίζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος του σε δημοσιεύματα διαφόρων ετών σε εφημερίδες, περιοδικά και στο ίντερνετ. Σκοπεύουμε να ανοίξουμε ένα καυτό θέμα : το φάκελο κατασκοπεία στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με ανθρώπους που έχει εμπλακεί το όνομά τους σε υποθέσεις κατασκοπείας υπέρ των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Θα παραθέσουμε συγκεκριμένα ονόματα Ελλήνων και ξένων που έχουν αναφερθεί ως πράκτορες των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών (και της STASI και της BND).

Σημείωση – επεξήγηση :

BND (Bundesnachrichtendienst) ονομάζεται η μυστική υπηρεσία της Δυτικής Γερμανίας. Ιδρύθηκε στις 1 Απριλίου του 1956 και οι εργαζομένοί της φτάνουν τους 6.050 σε όλο τον κόσμο. [Ιδρυτής της BND ήταν ο ναζιστής εγκληματίας πολέμου Ράινχαρντ Γκέλεν, ο οποίος συνεργάστηκε αρμονικά με τη CIA, η οποία τον θεώρησε πολύτιμο σύμμαχό της και φρόντισε να μην διωχθεί ποτέ ως εγκληματίας πολέμου] . Όταν ενώθηκε η Δυτική και η Ανατολική Γερμανία το 1990, η BND έγινε η μυστική υπηρεσία ολόκληρης της Γερμανίας.

STASI (Στάζι) ονομαζόταν η (ιδιαίτερα γνωστή σε όλο τον κόσμο) Μυστική Υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας (DDR). Έδρασε από το Φεβρουάριο του 1950 μέχρι τον Οκτώβριο του 1990. Είχε την έδρα της στο Ανατολικό Βερολίνο και κατάφερε να εξαπλωθεί αρκετά γρήγορα. Μόνο το έτος 1989 η Στάζι είχε 91.015 εργαζόμενους (!) Μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών και συγκεκριμένα το 1992, η γερμανική κυβέρνηση έδωσε εντολή να ανοιχτούν οι αναρίθμητοι φάκελοι της Στάζι και επέτρεψε στους πολίτες να δουν το περιεχόμενο των φακέλων αυτών. Το κτίριο της υπηρεσίας έγινε μουσείο.

Και τώρα αρχίζουμε να παραθέτουμε ονόματα.

Σωκράτης Κόκκαλης, η Στάζι και το κωδικό όνομα Krokus

Ο πρώην ιδιοκτήτης της ΠΑΕ Ολυμπιακός είναι ένας από τους πιο γνωστούς Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες. Γεννήθηκε το 1939 και είναι γιος του γιατρού Πέτρου Κόκκαλη (που υπήρξε σημαντικό στέλεχος του ΚΚΕ). Την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου και συγκεκριμένα το 1949, ο Πέτρος Κόκκαλης αναχώρησε για το Βελιγράδι και το 1955 για την Ανατολική Γερμανία (DDR), όπου και εγκαταστάθηκε, συνεχίζοντας την πανεπιστημιακή του καριέρα. Στην Ανατολική Γερμανία τον ακολούθησε και ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος αποφοίτησε το 1962 από το Πανεπιστήμιο του Βερολίνου με πτυχίο Φυσικής και ειδίκευση στον τομέα των τηλεπικοινωνιών και της ηλεκτρονικής τεχνολογίας. Το 1963 ξεκίνησε τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες.

Η μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας (Στάζι), στο φάκελο 953/63, αναφέρει τον Σωκράτη Κόκκαλη ως πράκτορά της. Σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι, ο Έλληνας μεγαλοεπιχειρηματίες είχε κατά καιρούς διάφορα κωδικά ονόματα. Το 1963 είχε το κωδικό όνομα Rocco. Αυτό όμως άλλαξε και έγινε Kaskadeur το 1968 και Krokus το 1985.

Ο άνθρωπος αυτός που κατάφερε να κάνει πολλές κερδοφόρες μπίζνες σε διάφορους τομείς, έχει μια διαδρομή, η οποία περιγράφεται στα έγγραφα της Γερμανικής Oμοσπονδιακής Bουλής, τα οποία έμειναν για χρόνια στα αζήτητα.
Στο σημείο αυτό, θα θέλαμε να πούμε ότι η δημοσιογράφος Aριστέα Mπουγάτσου είχε γράψει και δημοσιεύσει πολλά αποκαλυπτικά στοιχεία σχετικά με τον Κόκκαλη και τη Στάζι. Πολλά από τα δημοσιεύματα αυτά, τα χρησιμοποιήσαμε για να γράψουμε το κείμενο που διαβάζετε.

Σύμφωνα με αποσπάσματα από το πόρισμα της επιτροπής του γερμανικού Kοινοβουλίου που έψαξε την υπόθεση, ο σοσιαλδημοκράτης βουλευτής και μέλος της επιτροπής Φ. Γ. Mπόιχερ κατηγόρησε τον πρόεδρο B. Nόιμαν για παρακώλυση του έργου της επιτροπής. O Mπόιχερ δήλωσε ότι υπήρξε συνεννόηση υψηλού επιπέδου μεταξύ Bόννης και Aθηνών. Tο φθινόπωρο του 1992, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας και αρχηγός της ΝΔ Κωνσταντίνος Mητσοτάκης, στη διάρκεια συνομιλιών με τον Γερμανό καγκελάριο Xέλμουτ Kολ, ζήτησε να μη θιγούν ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα του επιχειρηματία Σωκράτη Kόκκαλη. Σε αντάλλαγμα ο τότε πρωθυπουργός φέρεται να «προσέφερε» τον μεγαλοπράκτορα της ΣTAZI Xέλμουτ Bόιτ, ο οποίος πράγματι συνελήφθη στην Eλλάδα και παραδόθηκε εκείνη την περίοδο στη Γερμανία με express διαδικασίες. 

Σημειώνεται ότι το 1992 οι σχέσεις Mητσοτάκη - Kόκκαλη ήταν αγαστές, σε τέτοιο βαθμό που χαρίστηκε στον μεγαλοεπιχειρηματία η επικερδής σύμβαση του «Ξυστό».

Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να προσθέσουμε ότι ο πράκτορας της (ανατολικογερμανικής) Στάζι Helmut Voight (Χέλμουτ Βότι) συνελήφθη από την ελληνική αστυνομία στις 6 Σεπτεμβρίου 1992. Η αστυνομία ανακοίνωσε ότι συνέλαβε επίσης και τη σύζυγό του, Κάρλα. Ο Χέλμουτ Βόιτ, αν και το όνομά του ενεπλάκη και σε διάφορες τρομοκρατικές ενέργειες, κατάφερε χάρη στη συμφωνία μεταξύ ελληνικής και γερμανικής κυβέρνησης να επιστρέψει γρήγορα στη Γερμανία.

Επιστρέφουμε στον Σωκράτη Κόκκαλη, ο οποίος το 1977 ίδρυσε τη γνωστή εταιρεία INTRACOM (Ιντρακόμ), η οποία θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα. Μεταξύ των άλλων εταιρειών που ίδρυσε ο Κόκκαλης συγκαταλέγονται η INTRALOT (εταιρεία τυχερών παιχνιδιών), η INTRACOM HOLDINGS στην οποία ανήκουν οι INTRACOM Telecom, INTRACOM Defense Electronics, INTRACOM IT Services, hellas online και η Intrakat. Ο Όμιλος INTRACOM Holdings απασχολεί περισσότερους από 6.200 εργαζόμενους στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Το 1965, ο Σωκράτης Κόκκαλης ήρθε στην Ελλάδα για να αρχίσει να προωθεί τα σχέδια της Ανατολικογερμανικής κυβέρνησης για την ίδρυση της εταιρείας Ιντρακόμ. Χρησιμοποιώντας το κύρος του ονόματος του πατέρα του και τις γνωριμίες του εκδότη Χρ. Παπαγεωργίου συναντήθηκε τότε με επιφανείς πολιτικούς παράγοντες της εποχής και προώθησε την ιδέα της ίδρυσης μιας εταιρείας εμπορικών ανταλλαγών Ελλάδας - Ανατολικής Γερμανίας. Μεταξύ των παραγόντων εκείνων ήταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Στεφανόπουλος, ο υπουργός Μεταφορών Αλαμανής και ο υπουργός Εσωτερικών Τσιριμώκος (δηλαδή μερικοί από τους πρωτεργάτες της Αποστασίας του 1965 που γκρέμισαν την Ένωση Κέντρου από την εξουσία).

Μετά την ολοκλήρωση των επαφών εκείνων ο Σ. Κόκκαλης ενημέρωσε το Ανατολικό Βερολίνο για την πρόοδό του.

Πολλά χρόνια αργότερα οι τρεις αρχηγοί της «Οικουμενικής Κυβέρνησης» (Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Χ. Φλωράκης) έδωσαν εντολή στον ΟΤΕ να προχωρήσει στην υπογραφή της σκανδαλώδους σύμβασης με την Ιντρακόμ για την σκανδαλώδη προμήθεια των χιλιάδων ψηφιακών παροχών. Τη σύμβαση δηλαδή που άνοιξε το δρόμο για την άλωση του ΟΤΕ από τον Κόκκαλη και τη γερμανική SIEMENS (Ζήμενς).

Στις 25 Φεβρουαρίου 1967, λίγο πριν τη χούντα των συνταγματαρχών, ο Κόκκαλης μαζί με τον Άρη Βουδούρη –μετέπειτα εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερος Τύπος»– δημιουργούν την εταιρεία Gimex που εκπροσωπεί διάφορες εταιρείες εμπορίου της Ανατολικής Γερμανίας στην Ελλάδα.

Ο Κόκκαλης παντρεύεται τη Σοφία Σκούρα, μέλος της γνωστής οικογένειας που δημιούργησε την κολοσσιαία 20th Century Fox (μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες παραγωγής ταινιών στο Χόλιγουντ).

Μετά από ρήξη με τον Άρη Βουδούρη, το καλοκαίρι του 1974 ο Σωκράτης Κόκκαλης, με συνεταίρο τον Κωνσταντίνο Δημητριάδη, δημιουργεί την εταιρεία Integra. Η εταιρεία εκπροσωπεί στην Ελλάδα την ανατολικογερμανική AHB Elektrochnik. Η AHB δραστηριοποιείται σε ηλεκτρονικά συστήματα και τεχνολογία υψηλής τάσης. Ο Κόκκαλης αρχίζει σταδιακά να παίρνει δουλειές από τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ.

Είναι αξιοπρόσεκτος ο τρόπος που κατάφερε να διεισδύσει στον ΟΤΕ. Ο Κόκκαλης είχε εντοπίσει πως ο διοικητής του ΟΤΕ Αλεξανδρόπουλος –ο οποίος, παρότι υπηρέτησε επί χούντας, θεωρείται από τους θεμελιωτές του Οργανισμού– ήταν ένας ιδιαίτερα θρησκόληπτος άνθρωπος που πήγαινε συχνά στην εκκλησία. Αποφάσισε, λοιπόν, να τον προσεγγίσει εμφανιζόμενος και ο ίδιος ως καλός χριστιανός και τακτικός επισκέπτης της εκκλησίας. Έτσι έγινε το πρώτο βήμα, χάρη στο οποίο άνοιξε ο δρόμος για τη συνέχεια. Ο Κόκκαλης έγινε μεγαλοπρομηθευτής του ΟΤΕ και παράλληλα γνωρίστηκε με τους ανθρώπους της γερμανικής Siemens.

Το 1977 το ελληνικό κράτος, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή, ψήφισε νόμο σύμφωνα με το οποίο εταιρείες που παίρνουν δουλειές του Δημοσίου πρέπει να έχουν τουλάχιστον 30% ελληνική συμμετοχή. Έτσι Κόκκαλης και Δημητριάδης, με τη σύμφωνη γνώμη και τη συμμετοχή του Roland Winckler της ανατολικογερμανικής ΑΗΒ, δημιουργούν την εταιρεία Intracom. Μια επιχείρηση με 10 άτομα στην αρχή, που στεγάζεται σε μερικές παράγκες στην Αργυρούπολη. Συναρμολογεί ανατολικογερμανικό ηλεκτρονικό υλικό και το πουλάει στον ΟΤΕ. Ένας από τους διάφορους πελάτες είναι και το ΚΚΕ. Οι παλιοί συχνάζοντες στον Περισσό θυμούνται τις πορτοκαλί και βυσσινί συσκευές με το σήμα της εταιρείας Intracom. Τα επόμενα χρόνια, η εταιρεία στην οποία υπάρχει πάντα ένας Ανατολικογερμανός, ο Her Wittan, θα γίνει βασικός προμηθευτής του Δημοσίου και ένας πραγματικός κολοσσός.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, οι επικοινωνίες είναι σε πλήρη ανάπτυξη σε όλη την Ευρώπη. Ο ψηφιακός κόσμος δείχνει ότι θα είναι ο μελλοντικός κόσμος. Η τηλεφωνία από αναλογική, αρχίζει να γίνεται ψηφιακή. Κατά συνέπεια, ο τεχνολογικός εξοπλισμός σε όλες τις χώρες αλλάζει. Αυτό σημαίνει μεγάλα κέρδη για τις εταιρείες που αναλαμβάνουν την εγκατάσταση των νέων τηλεπικοινωνιών. Εκείνη την εποχή, ο Κόκκαλης είχε την τύχη να γνωρίσει δύο ανθρώπους που ήταν κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου: τον Γιώργο Λούβαρη (ανώτατο στέλεχος της ΑΓΕΤ Ηρακλής) και τον Θεοφάνη Τόμπρα, μετέπειτα διοικητή του ΟΤΕ.

Ο Κόκκαλης παρακολουθεί με προσοχή τις εξελίξεις στην τεχνολογία και κάνει συμφωνία με την ιαπωνική NEC για να μπει στην ψηφιακή ελληνική αγορά. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει την άποψη πως οι τηλεπικοινωνίες πρέπει να είναι κρατική υπόθεση όπως και η ηλεκτρονική εξέλιξη. Δημιουργείται, μάλιστα, νομικά η ΕΛΒΗΛ, μια Εθνική Βιομηχανία Ηλεκτρονικών. Στην αγορά της Ευρώπης υπάρχει μια μάχη σε εξέλιξη για τις τηλεπικοινωνίες. Αμερικανικές εταιρείες προσπαθούν να εξασφαλίσουν, με αντίπαλο τις ευρωπαϊκές, τον εξοπλισμό της ψηφιακής πραγματικότητας. Όμως δεν τα καταφέρνουν γιατί τα ευρωπαϊκά κράτη επιλέγουν συστήματα ευρωπαϊκών εταιρειών.

Τρεις είναι οι μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες : η γερμανική Siemens, η σουηδική Ericsson και η γαλλική Alcatel. Οι εταιρείες μάλλον μοιράζουν μεταξύ τους την πίτα. Ο Παπανδρέου είναι υπέρ μιας εθνοκεντρικής λύσης, αλλά η Ελλάδα δεν προλαβαίνει να ακολουθήσει τον Τρίτο Δρόμο στις τηλεπικοινωνίες. Έτσι, μετά από πρόταση στον Κόκκαλη, αυτός αφήνει την ιαπωνική NEC και συμμαχεί με την σουηδική Ericsson για τα ελληνικά ψηφιακά συστήματα, αλλά με εταίρο τη γερμανική Siemens. H Ericsson δίνει τεχνολογία στην Ελλάδα και η Siemens ανταποδοτικά κατασκευάζει εργοστάσιο στη Θεσσαλονίκη.

Ο συνεταιρισμός αρχίζει να παίρνει τις ψηφιακές παροχές το 1986 στην Ελλάδα. Οι Αμερικανοί προσπαθούν να πάρουν κομμάτι της πίτας, αλλά είναι αδύνατον. Είναι μάλλον ενδεικτική η περίπτωση της αμερικανικής Northern Telecom, η οποία συμμετείχε σε διαγωνισμό για ψηφιακά με πολύ χαμηλή τιμή. Οι προσφορές άνοιξαν και την επόμενη μέρα θα εξετάζονταν οι υλικοτεχνικοί όροι. Η αμερικανική εταιρεία έβαλε security να φυλάνε το κτίριο για να μην υπάρξει κάποια επέμβαση στις τιμές. Την επόμενη μέρα όμως η επιτροπή «διαπίστωσε» πως είχε κάνει λάθος στα νούμερα. Η σύμπραξη Intracom – Siemens είχε δώσει χαμηλότερη τιμή. Οι Αμερικανοί πιστεύουν πως κάποιος άλλαξε το βράδυ τους φακέλους, αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν πώς έγινε σε ένα κτίριο που οι ίδιοι φύλαγαν.

Όταν το 1988 οι εκδότες άρχιζαν να γυρνάνε την πλάτη στον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Σωκράτης Κόκκαλης, τον υποστήριξε όσο μπορούσε, χρηματοδοτώντας την έκδοση της εφημερίδας «Επικαιρότητα». Παράλληλα, κατάφερνε να διατηρεί καλές σχέσεις, όπως και τα πρώτα χρόνια της άφιξής του στην Ελλάδα, με όλο το πολιτικό και κοσμικό φάσμα. Όταν έγινε η οικουμενική κυβέρνηση, μία από τις αποφάσεις της ήταν η συνέχιση της εγκατάστασης των ψηφιακών παροχών από τον Κόκκαλη και τη Siemens χωρίς διαγωνισμό.

Η μετέπειτα κυβέρνηση Μητσοτάκη (1990-1993) εμφανίστηκε και αυτή φιλική προς τον μεγαλοεπιχειρηματία. Το 1993 δίνει τα ψηφιακά στους Κόκκαλη – Siemens. Επίσης, δίνει άδεια κινητής τηλεφωνίας στην Panafon του Κόκκαλη, αποκλείοντας μάλιστα με νόμο τον ΟΤΕ από άδεια κινητής τηλεφωνίας. 

Τον Απρίλιο του 1993 ο Κόκκαλης γίνεται Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός.

Ο επιχειρηματίας κάνει επί Μητσοτάκη σύμβαση με τον ΟΠΑΠ και παίρνει το «Ξυστό».

Τη δεκαετία του ’90 βγαίνουν πολυάριθμα δημοσιεύματα που αναφέρουν ότι ήταν πράκτορας της ανατολικογερμανικής Στάζι, αλλά δεν υπήρξε κάποια καταδικαστική απόφαση. Οι γερμανικές αρχές έκαναν έρευνα στους απόρρητους φακέλους της Στάζι και ανακοίνωσαν ότι βρήκαν πολλά επιβαρυντικά για τον Κόκκαλη στοιχεία.
Καταφέρνει να διατηρεί καλές σχέσεις και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ. Και με το Κ. Σημίτη και με τον Κ. Καραμανλή. Επί Κώστα Καραμανλή συνεχίζει να παίρνει δουλειές. Όταν η σύμβαση με την Intralot του Κόκκαλη έληξε, προκηρύχθηκε διαγωνισμός, αλλά ο διαγωνισμός ακυρώθηκε και πήρε το «Στοίχημα» με απευθείας ανάθεση και πάλι ο … Κόκκαλης.

Η Κεντρική Υπηρεσία Ερευνών Κυβερνητικών Εγκλημάτων (ZERV) υποστηρίζει ότι οι εταιρείες του Σωκράτη Κόκκαλη, από την Integra έως και την Intracom, ήταν εταιρείες που δημιουργήθηκαν από τις μυστικές υπηρεσίες της Ανατολικής Γερμανίας (Στάζι), με σκοπό τη βιομηχανική κατασκοπία αλλά και το οικονομικό κέρδος. Υπό αυτή την έννοια, με την ενοποίηση της Γερμανίας, οι εταιρείες αυτές ανήκουν στο γερμανικό Δημόσιο και όχι στον Κόκκαλη.

Η γερμανική Βουλή δημιουργεί ανακριτικές επιτροπές και ασχολείται με το θέμα. Πολλά δημοσιεύματα σε εφημερίδες αναφέρουν ότι ο Κόκκαλης υπήρξε πράκτορας της Στάζι.

Το 1996 ασκήθηκε εις βάρος του Κόκκαλη ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος, για την υπογραφή της σύμβασης του 1.000.000 ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ.

Το 1997, η προανακριτική εξέταση για την υπόθεση Κόκκαλη σταμάτησε στη Γερμανία, μετά από αντικρουόμενες καταθέσεις πρώην πρακτόρων. Το γερμανικό Δημόσιο δεν κατάφερε –ή δεν ήθελε σύμφωνα με ορισμένους Γερμανούς βουλευτές– να αποδείξει πως χρήματα από τη Στάζι δημιούργησαν τον οικονομικό κολοσσό του Κόκκαλη. Με λίγα λόγια, το γερμανικό κράτος σταμάτησε να διεκδικεί την περιουσία του Κόκκαλη. Τα αρχεία όμως της Στάζι είναι αρκετά αποκαλυπτικά και περιέχουν ακόμα και λεπτομέρειες για την υπόθεση.

Από τα αρχεία της Στάζι

Σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι (μυστική υπηρεσία της Ανατολικής Γερμανίας) ο Έλληνας επιχειρηματίας δήλωσε τον Ιανουάριο του 1963 ότι θέλει να συνεργαστεί με τη συγκεκριμένη μυστική υπηρεσία και απέκτησε το κωδικό όνομα Ρόκκο,
ένας πράκτορας της Στάζι συναντιέται στο μπαρ «Βαρσοβία» με έναν νεαρό, γιο πολιτικού πρόσφυγα από την Ελλάδα. Ο νεαρός είχε πιαστεί πριν από μέρες να κάνει λαθρεμπόριο προϊόντων από το Δυτικό Βερολίνο και του κατασχέθηκε το αυτοκίνητο. Ο πράκτορας του προτείνει να του επιστρέψει το αυτοκίνητο, αλλά αυτός πρέπει να συνεργαστεί μαζί του, δίνοντας πληροφορίες. Ο νεαρός συμφωνεί και έκτοτε γίνεται πληροφοριοδότης της Στάζι με τον κωδικό «Ρόκκο».

Στις 11 Δεκεμβρίου του 1968, όπως φαίνεται από τα αρχεία της Στάζι, ο φάκελος του «Ρόκκο» μπαίνει στο αρχείο. Να τι γράφει ένας φάκελος :

«Ο GI (πληροφοριοδότης) “Ρόκκο” στρατολογήθηκε το 1963. Δούλευε με ειλικρίνεια για το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας (Στάζι) και έδωσε μια σειρά από αξιόπιστες πληροφορίες. Ως Έλληνας πολίτης ζούσε στην Ανατολική Γερμανία και δεν είχε στην αρχή ελληνικό διαβατήριο, επειδή οι γονείς του ήταν πολιτικοί πρόσφυγες. Το 1964 πήρε διαβατήριο και μπορούσε να επισκεφθεί το Δυτικό Βερολίνο. Το 1965 μετακόμισε στην Ελλάδα με στόχο να επιστρέψει αργότερα. Οι επαφές κόπηκαν. Στη διάρκεια των επισκέψεών του στην Ανατολική Γερμανία δεν παρουσιάστηκε. Γι’ αυτό το λόγο τα έγγραφα του GI θα πηγαίνουν στο Τμήμα ΧΙΙ στο αρχείο με την ένδειξη “απόρρητο”. Όταν επιστρέψει ο GI, θα ξαναγίνουν επαφές μαζί του.

Υπογραφή

Ντέτσερ»

Στα αρχεία της Στάζι υπάρχει μια έκθεση με την υπογραφή «Σωκράτης Κόκκαλης», όπου προτείνεται να γίνει μια κοινή ελληνο-ανατολικογερμανική επιχείρηση με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Ανατολικής Γερμανίας. Ο υπογράφων γράφει στην έκθεσή του:

«Το Φεβρουάριο του 1965 πήρα την αντιπροσωπεία της ιταλικής Interis από το Μιλάνο για την Ανατολική Γερμανία, τη Ρουμανία και την Πολωνία. Ταυτόχρονα, με απασχόλησε η ερώτηση τι θα μπορούσα να προσφέρω εγώ για την ανάπτυξη του εμπορίου ανάμεσα σε Ανατολική Γερμανία και Ελλάδα. Ήθελα να χρησιμοποιήσω τις σχέσεις που έχω χάρη στον πατέρα μου στην Ελλάδα για να ιδρύσω μια τέτοια εταιρεία».

Ο υπογράφων αναφέρεται σε συνάντηση που είχε κατά τη διάρκεια εμπορικής έκθεσης στη Λειψία με το βουλευτή της Ένωσης Κέντρου και εκδότη Παπαγεωργίου και τη βοήθεια που θα μπορούσε να προσφέρει σε αυτό το σκοπό. Η εταιρεία θα προσπαθούσε να πλησιάζει πολιτικούς και υψηλόβαθμα στελέχη της κυβέρνησης. Ο Ανατολικογερμανός συνεταίρος του Κόκκαλη, αφεντικό της AHB, Roland Winckler, ήταν στέλεχος της Στάζι, με το κωδικό όνομα «Peter Schumann» και έδινε πληροφορίες που έπαιρνε από τον Κόκκαλη.

Στην ανάκρισή του από τις Αρχές της (ενωμένης) Γερμανίας, ο συνεταίρος του Κόκκαλη αρνήθηκε πως υπήρχε σχέδιο δημιουργίας μεικτής εταιρείας για τους σκοπούς της Στάζι.

Στα πρακτικά της γερμανικής Βουλής αναφέρεται πως ο Κόκκαλης έπαιρνε από την ανατολικογερμανική ΑΗΒ προμήθεια 5%-10% για δουλειές που έπαιρναν οι εταιρείες τους. Τα ποσά έμπαιναν στο γερμανικό λογαριασμό με αριθμό 709 και από εκεί μεταφέρονταν σε διάφορους λογαριασμούς με πολλούς αποδέκτες, κυρίως στην Ελβετία. Από το 1986 έως το 1991 ο λογαριασμός αυτός πιστώθηκε με 1,7 εκατ. μάρκα και 11 εκατ. δολάρια. Τα ποσά αυτά, σύμφωνα με τα έγγραφα των γερμανικών Αρχών, δεν πήγαιναν όλα στον Κόκκαλη, αλλά και σε μίζες για τη δημιουργία ευνοϊκών όρων για δημόσιες δουλειές στην Ελλάδα. Δηλαδή, είναι άγνωστο αν η Siemens αντέγραψε τη Στάζι ή αν έγινε το αντίστορφο.

Μάλιστα, τον Ιανουάριο του 1985 ο Winckler πήρε εντολή από τη Στάζι να ελέγξει την πιθανότητα χρηματοδότησης του κυβερνώντος κόμματος στην Ελλάδα, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ, με ποσοστό 2% επί των συμβολαίων. Το σχέδιο αυτό επιβεβαίωσε και ο πράκτορας της Στάζι Κοχ στις γερμανικές Αρχές.

Η ελληνική Δικαιοσύνη άφησε να παραγραφούν οι κατηγορίες που αφορούσαν αυτές τις υποθέσεις. Οι υποθέσεις έκλεισαν, αφού κλείστηκαν για πολύ καιρό στα ανακριτικά γραφεία.

Τον Απρίλιο του 1993 ο Κόκκαλης αποφάσισε να επεκταθεί και στο χώρο του ποδοσφαίρου. Συγκεκριμένα, έγινε Πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός. Θεώρησε ότι θα ήταν μια κερδοφόρα επένδυση και ότι ταυτόχρονα θα κέρδιζε και τη συμπάθεια των πολυπληθών οπαδών μιας μεγάλης ομάδας.

Παράλληλα εξαπλώνεται και στον επιχειρηματικό τομέα. Επενδύει στην αμερικανική Conklink . Διαπραγματεύεται την αγορά της τουρκικής Gantech και όταν πετυχαίνει τιμή δίνει τρεις φορές πάνω το ποσό. Αγοράζει μειοψηφικό πακέτο του Eurofootball (βουλγαρική λοταρία). Όλα αυτά ενώ ο όμιλος επιχειρήσεών του είναι εισηγμένος στο Χρηματιστήριο.

Ταυτόχρονα, ο Κόκκαλης εγκαταλείπει τους συμμάχους του στα Βαλκάνια και παρουσιάζει ενδιαφέρον για επέκταση πέρα από τον Ατλαντικό. Οι παλιοί του φίλοι, ο Ρώσος Σμιρνόφ, οι Σέρβοι Στοΐκοβιτς και Μιλουτίνοβιτς, οι Βούλγαροι Κολάροφ και Γκεγκένοφ και ο Βασίλι Τορμπουκόφσκι από τα Σκόπια κάνουν συχνά παράπονα για τον Κόκκαλη που δεν βλέπουν πια.

Η στροφή που καθιερώνει η οικονομολόγος Νίκη Τζαβέλα (που διετέλεσε βουλευτής της ΝΔ και ευρωβουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ) για τον Όμιλο Κόκκαλη τον θέλει στενό συνεργάτη των αμερικανικών πανεπιστημίων και ιδρυμάτων. Στα πλαίσια αυτά, αποκτά συνεργασία με το Χάρβαρντ.

Ο Κόκκαλης θεωρεί ότι η Intracom είναι καιρός να προσεγγίσει τους Ρώσους. Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, προσπαθώντας να επενδύσουν στις νέες επικοινωνίες, δημιούργησαν την εταιρεία Sistema, κάτι σαν τη ρωσική Intracom. Η Sistema δημιούργησε μια θυγατρική, τη Sitronic, η οποία έχτισε στην περιοχή Ζελένογκραντ μια κλειστή τεχνολογική πόλη.Tον Ιούνιο του 2006, η INTRACOM TELECOM ελέγχεται από τη ρωσική εταιρία JSC SITRONICS κατέχοντας το 51% των μετοχών. Η JSC SITRONICS ελέγχεται από την JSFC SISTEMA, το μεγαλύτερο όμιλο καταναλωτικών υπηρεσιών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, H ελληνική εταιρία INTRACOM HOLDINGS διατηρεί ποσοστό 49% στην INTRACOM TELECOM.

Στο πρόσωπο του Κόκκαλη, η γερμανική Siemens βρήκε έναν εκλεκτό συνεταίρο και καλό γνώστη του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Η συνεργασία τους είναι αρκετά γνωστή. Ένας από τα πρόσωπα-κλειδιά στη σχέση του Κόκκαλη με το γερμανικό κολοσσό είναι ο Volker Jung. Ο Jung διετέλεσε διευθυντής της Siemens και το 2003, όταν αποστρατεύτηκε από τις γερμανικές του υποχρεώσεις, βρέθηκε στο ΔΣ της Intracom του Κόκκαλη. Στη συνέχεια, ο Jung μπήκε στο ΔΣ της ρωσικής Systema, η οποία αγόρασε την Intracom. Αξίζει να αναφέρουμε ότι το γερμανικό περιοδικό Spiegel αποκάλυψε πως ο Jung είχε σχέσεις με τις Μυστικές Υπηρεσίες της Γερμανίας.

Η ποινική δίωξη εις βάρος του Κόκκαλη το 2002

Το Φεβρουάριο του 2002, ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Αθηνών Δημ. Παπαγγελόπουλος άσκησε ποινική δίωξη για τέσσερις κακουργηματικές πράξεις και δύο πλημμελήματα εναντίον του προέδρου της «INTRACOM» Σωκράτη Κόκκαλη. Η ποινική δίωξη βασίστηκε σε στοιχεία προκαταρκτικής έρευνας, την οποία διενήργησε ο ίδιος εισαγγελικός λειτουργός από τον Μάρτη του 2001, με αφορμή δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» σχετικά με το ρωσικό «ΛΟΤΤΟ», καθώς και παλαιότερη σύνδεση του ονόματος του Σωκράτη Κόκκαλη, από τον βουλευτή Πάνο Καμμένο, με την περιβόητη υπηρεσία πληροφοριών «ΣΤΑΖΙ» της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Τα αδικήματα για τα οποία διώχθηκε ο Σ. Κόκκαλης ήταν : 

1) «Κατασκοπία» σε βάρος της χώρας μας για λογαριασμό της «ΣΤΑΖΙ», βάσει εγγράφων που προσκόμισε στον εισαγγελέα ο Π. Καμμένος και καταθέσεις άλλων μαρτύρων, που ισχυρίζονται ότι ο συγκεκριμένος επιχειρηματίας «είχε σταλεί από τη ΣΤΑΖΙ στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας του 1970, με σκοπό να υποκλέπτει την τεχνογνωσία δυτικού τύπου και να τη διοχετεύει σ' αυτήν». 

2) «Απάτη» και 

3) «Υπεξαίρεση» σε βάρος των μετόχων της «ΙΝΤΡΑΚΟΜ». 

4) «Νομιμοποίηση εσόδων, που προέρχονται από παράνομες δραστηριότητες» (ξέπλυμα μαύρου χρήματος μέσω «ofshore» εταιριών - πρόκειται για εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο εξωτερικό για φορολογικούς λόγους). 

5) «Ενεργητική δωροδοκία» και 

6) «Παθητική δωροδοκία». Οι δύο τελευταίες πράξεις είναι πλημμεληματικού χαρακτήρα και αναφέρονται σε δωροδοκία Ρώσου «Αθανάτου», μέλους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, προκειμένου να ανατεθεί στον Κόκκαλη η διοργάνωση του ρωσικού «ΛΟΤΤΟ». Η περαιτέρω διερεύνηση της υπόθεσης ανατέθηκε σε τακτικό ανακριτή.

Ένα δημοσίευμα της 24ης Φεβρουαρίου 2002 με τίτλο «Tο βαρύ ‘‘κατηγορώ’’ του εισαγγελέα» στην Καθημερινή ανέφερε μεταξύ άλλων και τα εξής : « Aποφράς ημέρα ήταν η Tρίτη 19 Φεβρουαρίου για τον κ. Σωκράτη Kόκκαλη και τον όμιλο επιχειρήσεων Intracom, καθώς και τις «συνδεόμενες» με αυτόν εταιρείες, όταν ο εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Δημήτριος Παπαγγελόπουλος άσκησε ποινική δίωξη για έξι κακουργήματα. Tο αρχικό σοκ διαδέχτηκε η κατάπληξη, όταν η κοινή γνώμη πληροφορήθηκε ότι στον πανίσχυρο πρόεδρο της Intracom αποδίδονται πρωτοφανείς κατηγορίες για βαρύτατες πράξεις και εξόχως ατιμωτικές. Tο πολιτικό σύστημα πρώτο αισθάνθηκε τη σοβαρότητα της κατάστασης, με αποτέλεσμα τη σιωπή και την αποφυγή παντός σχολίου. […]

Σύμφωνα με την εισαγγελική δίωξη ο Σ. Kόκκαλης κατηγορείται:

1. Για κατασκοπεία κατά της Eλλάδας για τις σχέσεις του με τις μυστικές υπηρεσίες της πρώην Aνατολικής Γερμανίας (ΣTAZI), όπως αυτές περιγράφονται στην έκθεση του γερμανικού Kοινοβουλίου, σε πλήθος επικυρωμένων εγγράφων, στους φακέλους της Eισαγγελίας του Bερολίνου, σε εκθέσεις πρακτόρων της ΣTAZI και σε μαρτυρικές καταθέσεις. Aπό τα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι ο κ. Kόκκαλης διατήρησε άρρηκτες τις σχέσεις του με διευθύνσεις και τμήματα του υπουργείου Kρατικής Aσφάλειας της DDR (Διεύθυνση Kατασκοπείας) μέχρι και την πτώση του καθεστώτος (1989), ενώ παρείχε πληροφορίες για ευαίσθητα πολιτικά και οικονομικά θέματα της Eλλάδας. Λόγω της μυστικότητας της εισαγγελικής έρευνας ουδείς γνωρίζει αν η κατηγορία της κατασκοπείας βαρύνει τον κ. Kόκκαλη και για δραστηριότητες μετά το 1989.

2. Για κακουργηματική απάτη εις βάρος των μετόχων εταιρειών του ομίλου Intracom, επειδή απέκρυψε και ενθυλάκωσε έσοδα από συμβάσεις που συνήφθησαν στο πλαίσιο ανάπτυξης του ρωσικού ΛOTTO. Πιθανολογείται ότι η συγκεκριμένη κατηγορία «αγγίζει» και άλλα στελέχη του ομίλου.

3. Για υπεξαίρεση ποσών σημαντικού ύψους, τα οποία παρανόμως ιδιοποιήθηκε εις βάρος των μετόχων. […]

4. Για κατοχή, διακίνηση και εν τέλει νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματικές δραστηριότητες από τον κ. Kόκκαλη, πράξη κακουργηματικού χαρακτήρα που εμπίπτει στις διατάξεις του νόμου 2331/95 (περί ξεπλύματος βρώμικου χρήματος). Ποσά που προήλθαν από υπεξαίρεση και απάτη, ξεπλύθηκαν σε μια σειρά από χώρες (Eλβετία, Iρλανδία, Kύπρος κ.α.) μέσω άγνωστων εταιρειών, κάποιες από αυτές υπεράκτιες. […]

5. Για ενεργητική δωροδοκία που αποδίδεται στον κ. Kόκκαλη και συνδυάζεται με τον νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου 1608/50. H δίωξη αυτή που αρχικά έχει ασκηθεί κατά του επιχειρηματία εκτιμάται ότι μπορεί να επεκταθεί και σε όσους άλλους είχαν δικαίωμα υπογραφής επί των λογαριασμών 0709-60-011-025 και 0709-85-011-025 της Nτόιτσε Xάντελσμπανκ, και οι οποίοι περάμειναν ενεργοί μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990.

6. Για παθητική δωροδοκία σε βαθμό κακουργήματος που στρέφεται κατά παντός υπευθύνου, όπως για παράδειγμα κατά λειτουργών του Δημοσίου, στελεχών του OTE που είχαν ανάμειξη από τη δεκαετία του 1980 σε μεγάλες αναθέσεις προμηθειών στην Intracom με αποκορύφωμα τις ψηφιακές παροχές του 1987, της Oικουμενικής κ.ά.

Σ’ αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι παρά το γεγονός ότι η «K» με πολλά δημοσιεύματά της το 1996 και το 1997 είχε φέρει στην επιφάνεια 43 λογαριασμούς, αποδέκτες ποσών που αποστέλλονταν από τους τροφοδότες λογαριασμούς του κ. Kόκκαλη από την Nτόιτσε Xάντελσμπανκ σε δυτικές τότε τράπεζες, ουδείς ασχολήθηκε με αυτούς. Kαι, κυρίως, η Δικαιοσύνη. 

Oι λογαριασμοί δεν ανοίχτηκαν, καθώς πολλοί ήταν ανώνυμοι και λειτουργούσαν με κωδικούς αριθμούς, κρύβοντας πίσω τους τα φυσικά πρόσωπα. Eτσι επώνυμοι και ανώνυμοι αποδέκτες ποσών από τον κ. Kόκκαλη, παρέμειναν στη σκιά της ανωνυμίας και στο απυρόβλητο.

Mόνο από τα 43 εμβάσματα του κ. Kόκκαλη και για την περίοδο από 13/2/1987 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1990 διακινήθηκαν ποσά ύψους 5,8 εκατ. δολαρίων και 1,78 εκατ. μάρκων. Δεν αναζητήθηκαν επίσης οι κινήσεις των λογαριασμών προ του 1987, ούτε οι μυστικοί νουμέρικαλ λογαριασμοί στην Eλβετία και αλλού αποκαλύφθηκε σε ποιους ανήκουν, αν και κάποιοι παραμένουν ενεργοί μέχρι και σήμερα... […] » .

Τελικά, η υπόθεση ενταφιάστηκε με τη συνήθη μέθοδο του βουλεύματος, ύστερα από απαλλακτική πρόταση του ανακριτή που ανέλαβε την υπόθεση. Εντελώς συμπτωματικά, ο τελικός ανακριτής που πρότεινε την απαλλαγή του Κόκκαλη, ο Δ. Οικονόμου, ανέλαβε στη συνέχεια και την υπόθεση Ζαχόπουλου – ροζ DVD.

Η ποινική δίωξη του 1996

Το 1996, ύστερα από δικαστική κυοφορία 18 μηνών, η Ολομέλεια του Συμβουλίου Εφετών Αθηνών αποφάσιζε ομοφώνως να ασκηθεί δίωξη για το περιβόητο σκάνδαλο της ανάθεσης 1.000.000 ψηφιακών παροχών του ΟΤΕ στην εταιρεία ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Σωκράτη Κόκκαλη, για τέσσερα κακουργήματα και τρία πλημμελήματα (απάτη, δωροδοκία, δωροληψία, παράβαση καθήκοντος, απιστία, ψευδορκία, ψευδή βεβαίωση).

Στο επίκεντρο της υπόθεσης ήταν οι τραπεζικοί λογαριασμοί του Κόκκαλη που βρέθηκαν στα αρχεία της ανατολικογερμανικής Στάζι και ερευνούσε η ελληνική δικαιοσύνη για να διαπιστώσει ποιοι από τους υποστηρικτές του ανατολικογερμανικού εκσυγχρονισμού του ΟΤΕ από την ΙΝΤΡΑΚΟΜ είχαν στην πραγματικότητα λαδωθεί.

«Χρηματισμός στελεχών του ΟΤΕ» έγραφε η εφημερίδα Καθημερινή στις 12-5-1996 και αποκάλυπτε οκτώ λογαριασμούς σε ελβετικές τράπεζες που αφορούσαν υψηλόβαθμα στελέχη του ΟΤΕ. Τα στοιχεία που είχε στη διάθεσή της η δικαιοσύνη ήταν τόσο βάσιμα ώστε η Ελευθεροτυπία έγραφε για μια «Ψηφιακή Καταιγίδα» που απειλούσε την πολιτική ζωή του τόπου, ενώ άλλες εφημερίδες έσπευσαν να διαταράξουν τον ύπνο αρκετών ατόμων υπεράνω υποψίας με πρωτοσέλιδα του τύπου: Η Στάζι χρηματοδοτούσε το ΠΑΣΟΚ, Ξεσκεπάστηκε το κράτος της ΙΝΤΡΑΚΟΜ, Κόκαλο ο Κόκκαλης, Ψηφιακές βόμβες κ.λπ. Κάποιοι βιάστηκαν να πιστέψουν ότι θα ερχόταν η πολυπόθητη κάθαρση. Η ελπίδα αποδείχθηκε φρούδα ύστερα από απίθανα δικονομικά τερτίπια.

Η ταφόπλακα μπήκε με δύο βουλεύματα (τα υπ.αρ.685/1998 και 1820/1998) του ίδιου Συμβουλίου Εφετών που είχε παραπέμψει τον Κόκκαλη. Τώρα πια που είναι γνωστό το περιεχόμενο των βουλευμάτων, δημιουργούνται δικαιολογημένα ερωτηματικά σε όσους τα μελετούν.

Πάντως αξίζει να γίνουν δύο επισημάνσεις:

Πρώτον, ο Εισαγγελέας Εφετών Λάμπρος Καράμπελας, που ανέλαβε να συνεχίσει την προκαταρκτική έρευνα του Εισαγγελέα Εφετών Γεωργίου Zορμπά (ο δικαστικός που συνέδεσε για πρώτη φορά τα ψηφιακά με τους λογαριασμούς της Στάζι), διέσπασε την ενιαία δικογραφία της υπόθεσης σε δύο τμήματα, το ένα από τα οποία αφορούσε τις δωροδοκίες και το άλλο την υπογραφή αυτή καθαυτή της σύμβασης του 1994 για την ανάθεση ενός εκατομμυρίου ψηφιακών παροχών στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ. Όπως επισημαίνουν σήμερα νομικοί κύκλοι, το Συμβούλιο Εφετών, με πρόεδρο τον προϊστάμενο του Εφετείου Σεργάκη, ευλόγησε αυτή την αυθαίρετη διάσπαση της δικογραφίας και άνοιξε το δρόμο για τα δυο απαλλακτικά βουλεύματα.

Δεύτερον, κλειδί της υπόθεσης και της δικαστικής έρευνας ήταν οι περίφημοι λογαριασμοί του Σωκράτη Κόκκαλη που βρέθηκαν στα αρχεία της Στάζι και σε ελβετικές και άλλες τράπεζες. Τι έκανε γι αυτούς η δικαιοσύνη και συγκεκριμένα οι ειδικοί Εφέτες ανακριτές κ. Ναυπλιώτης και Γεωργαντόπουλος, οι οποίοι ανέλαβαν να ολοκληρώσουν την δικογραφία μετά την απόφαση του Συμβουλίου Εφετών του 1996; Ύστερα από 16 μήνες δικαστικής έρευνας εισηγήθηκαν στο ίδιο δικαστικό σώμα και αυτό αποφάνθηκε ότι δεν είναι αρκετά σοβαρές οι ενδείξεις προς παραπομπή των κατηγορούμενων στο ακροατήριο για να δικαστούν ως υπαίτιοι δωροδοκίας και δωροληψίας.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν το 1996 κυρίως στην εφημερίδα Καθημερινή, οι δωροδοκίες προς υψηλά ισταμένους του ΟΤΕ, αλλά και πολιτικά πρόσωπα, είχαν διαπραχθεί μέσω του λογαριασμού με αριθμό 709 που διατηρούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης στην Τράπεζα Deutsche Ηandelsbank (DΗΒ) του Ανατολικού Βερολίνου. Για να ανοίξει ο λογαριασμός αυτός έπρεπε να ζητηθεί η συνδρομή του γερμανικού υπουργείου Δικαιοσύνης. Οι Εφέτες ανακριτές απευθύνθηκαν στις γερμανικές αρχές, αλλά όταν πήραν την απάντηση ότι η Deutsche Ηandelsbank δεν είναι σύμφωνη με τη διαβίβαση πληροφοριών για ποινικούς σκοπούς του Εφετείου Αθηνών, πρότειναν να μπει η υπόθεση στο αρχείο ! 

Περίμεναν λοιπόν από την πρώην τράπεζα της Στάζι να ανοίξει, έτσι πρόθυμα, τα αρχεία της;

Πώς έκαναν δεκτή την περίεργη άποψη να αρνείται ξένη αρχή την δικαστική συνδρομή σε ανακριτικές πράξεις της Ελληνικής Δικαιοσύνης με το επιχείρημα ότι επειδή η Γερμανική Εμπορική Τράπεζα δεν είναι σύμφωνη με τη διαβίβαση πληροφοριών για ποινικούς σκοπούς του Εφετείου Αθηνών εκφράζει η Ανεξάρτητη Επιτροπή την αδυναμία της για άμεση ανταπόκριση (σ.σ. η έμφαση δική μας) στο αίτημα… 2. Μήπως η αδυναμία άμεσης ανταπόκρισης ήταν υπεκφυγή και κωλυσιεργία της Ανεξάρτητης Επιτροπής και θα ήταν δυνατόν με μεγαλύτερη επιμονή και συνεργασία Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών με το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης να πεισθούν οι γερμανικές αρχές να συνεργαστούν σε μια έρευνα που αφορούσε ανακριτικές πράξεις σχετικά με την ενδεχόμενη τέλεση κακουργηματικών πράξεων; Διαφορετικά, είναι απορίας άξιον πώς έχει επιτευχθεί το άνοιγμα ελβετικών λογαριασμών του πρώην δικτάτορα Μάρκος ή του Νιγηριανού Σάνι Αμπάτσα, με αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος ύψους δισεκατομμυρίων δραχμών στα παραπάνω ευαγή ιδρύματα.
Με τον τρόπο που ενήργησαν οι έλληνες δικαστικοί λειτουργοί χάθηκε μια ακόμα μεγάλη ευκαιρία για κάθαρση και απονομή δικαιοσύνης.

Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ Dr. Beil ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

Μεταξύ αυτών που κατέθεσαν στο γερμανικό κοινοβούλιο για την ΙΝΤΡΑΚΟΜ είναι και ο Dr. Βeil (Μπάιλ), πρώην υπουργός Εξωτερικού Εμπορίου της Αν. Γερμανίας την κρίσιμη εποχή διείσδυσης της ΙΝΤΡΑΚΟΜ στον ΟΤΕ (1981-1989), ο οποίος δήλωσε ότι διοχετεύτηκαν μεγάλα χρηματικά ποσά στο ΠΑΣΟΚ.

Πέρα όμως από την κατάθεση του Μπάιλ υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό έγγραφο της έρευνας για τα ψηφιακά, που αποκάλυψε το «Αντί». Πρόκειται για ένα άκρως απόρρητο σήμα της Στάζι και αφορά μεταξύ των άλλων, την οικονομική υποστήριξη του ελληνικού κόμματος ΠΑΣΟΚ για τη βελτίωση των συναλλαγών.

 Στο ίδιο έγγραφο γίνεται αναφορά για την κατάθεση σε εκείνη τη φάση 400.000 συνολικά γερμανικών μάρκων σε ελβετική τράπεζα. Το σημαντικό αυτό έγγραφο συνδυάζεται με την πληθώρα των άλλων στοιχείων που βρέθηκαν στα αρχεία της Στάζι για την άλωση του ΟΤΕ από την Ιντρακόμ και για πρώτη φορά επιβεβαιώνουν αυτό που τόσα χρόνια ήταν προφανές για όσους ασχολήθηκαν με τα σκάνδαλα των ψηφιακών.

Οι περισσότερες δωροδοκίες έγιναν μέσω του λογαριασμού 709 που διατηρούσε ο Σωκράτης Κόκκαλης στην Deutsche Ηandelsbank ΗΒ.

Τα νέα στοιχεία που αποκωδικοποιήθηκαν στη Γερμανία διευκρινίζουν ότι στην πραγματικότητα επρόκειτο για δύο λογαριασμούς, τον 0709-60-011-205 σε γερμανικά μάρκα και τον 0709-85-011-025 σε αμερικανικά δολάρια. Οι αποστολές χρηματικών ποσών για δωροδοκίες μέσω των λογαριασμών αυτών αφορούν κυρίως τη χρονική περίοδο 1984-1990, την περίοδο δηλαδή άλωσης του ΟΤΕ από την ΙΝΤΡΑΚΟΜ. 

Ίσως, όλη η αλήθεια για την οικονομική ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ να κρύβεται στα εμβάσματα του Κόκκαλη σε τρεις ελβετικές τράπεζες και αντίστοιχους λογαριασμούς:

Την United Οverseas Βank και αρ. λογαριασμού b 8785.

Την Chemical Βank και αριθμό λογαριασμού g 2209.

Την Credit Suisse και αριθμό λογαριασμού 0998512-1.

Στους τρεις αυτούς λογαριασμούς μεταβιβάστηκαν περισσότερα από 5.000.000 γερμανικά μάρκα σε μια περίοδο τεσσάρων ετών. Σε ποιους πήγαν τα ποσά αυτά; Είναι βέβαιο ότι την απάντηση όφειλε να την δώσει η ελληνική δικαιοσύνη τη δεκαετία του 1990.

Τα συμπεράσματα της Επιτροπής του γερμανικού κοινοβουλίου

Όπως γράψαμε και στην αρχή του κειμένου, ο βουλευτής και μέλος της Eπιτροπής του γερμανικού κοινοβουλίου (που έψαξε το θέμα Κόκκαλη) Φ. Γ. Mπόιχερ κατηγόρησε τον πρόεδρο B. Nόιμαν για παρακώλυση του έργου της επιτροπής, εξαπολύοντας και μια πολιτική ρουκέτα. O Mπόιχερ δήλωσε ενώπιον της Eπιτροπής ότι υπήρξε συνεννόηση υψηλού επιπέδου μεταξύ Bόννης και Aθηνών. 

Tο φθινόπωρο του 1992, όπως αναφέρεται, ο τότε πρωθυπουργός της Eλλάδος K. Mητσοτάκης ζήτησε από τον κ. Xελμουτ Kολ (τότε καγκελάριο της Γερμανίας) να μην θιγούν ανεπανόρθωτα τα συμφέροντα του επιχειρηματία Σ. Kόκκαλη από τις γερμανικές Aρχές. 

Σε αντάλλαγμα, ο τότε πρωθυπουργός «προσέφερε» τον μεγαλοπράκτορα της ΣTAZI Xέλμουτ Bόιτ, που πράγματι συνελήφθη στην Eλλάδα και παραδόθηκε με express διαδικασίες στη Γερμανία, τις οποίες ζήτησε και περιφρούρησε ο τότε αρχηγός της EΛ.AΣ. Nηστικάκης.

Πάντως, πέραν του καταλυτικού υπαινιγμού περί χειραγώγησης της έρευνας του γερμανικού Kοινοβουλίου, υπέρ Kόκκαλη, αξίζει να σημειώσουμε και τα εξής:

1. Δεν βρέθηκαν κρίσιμα παραστατικά, χάθηκαν βασικές αναφορές για τον πράκτορα «Rocco» και τις δοσοληψίες του με τις ανατολικογερμανικές υπηρεσίες και η Eπιτροπή ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη οι εξετάσεις μαρτύρων, δεν είχε μπορέσει ακόμα να αποχαρακτηρίσει πολλά κρίσιμα έγγραφα… Oι βουλευτές αυτό το χαρακτήρισαν παράδοξο…

2. H αμνησία των μαρτύρων που εκλήθησαν και κατέθεσαν ήταν χαρακτηριστική (!) Oυδείς σχεδόν θυμήθηκε ουδέν για τον Kόκκαλη και οι όποιες παραδοχές από πλευράς των πρώην πρακτόρων της ΣTAZI έγιναν, αναγκαστικώ δικαίω, όταν υπήρχαν πολλαπλά αποδεικτικά έγγραφα.

3. Σε χαρακτηριστική αναφορά της η Eπιτροπή του Kοινοβουλίου επισήμανε ότι ακόμα και μετά την κατάρρευση του καθεστώτος της Α. Γερμανίας (1989) ο Σ. Kόκκαλης λάμβανε από την υπαρκτή ακόμα A. Γερμανία κεφάλαια ύψους μέχρι 100 εκατ. μάρκων, χωρίς αυτά να απορρέουν από εμπορικές συναλλαγές.

4. Oι υπερτιμολογήσεις αγαθών DDR που προωθούσε ο κ. Kόκκαλης και διέθετε σε OTE, ΔEH κ.α., εξασφάλιζαν μια καλολαδωμένη μηχανή.

5. Tην περίοδο 1986-1991 μέσω των λογαριασμών που διατηρούσε ο Σ. Kόκκαλης στην Nτόιτσε Xάντελς Mπανκ διακινήθηκαν 11 εκατ. δολάρια και 1,7 εκατ. μάρκα που διοχετεύθηκαν κυρίως στην Eλβετία (και όχι μόνο).

Σε ποιους πήγαν τα λεφτά ;

Όπως είπαμε και πριν, η έρευνα των κινήσεων του λογαριασμού 709 του Kόκκαλη στην Deutsche Handelsbank μέσω του UKVP απέδειξε ότι, μεταξύ των ετών 1986 - 1991, ο λογαριασμός περιείχε από προμήθειες, από υπερτιμολογήσεις και από μπόνους, ποσά ύψους 1,7 εκατομμυρίων μάρκων και 11 εκατομμυρίων δολαρίων. Tο μεγαλύτερο μέρος του συνολικού ποσού, ήτοι 1,8 εκατομμύρια μάρκα και 10,7 εκατ. δολάρια μεταβιβάσθηκαν τελικά σε λογαριασμούς στην Eλβετία (έγγραφο, αρ. πρωτοκόλλου 73, σελ. 25)

Tα χρήματα αυτά δεν είχαν ως αποδέκτη μόνον τον Kόκκαλη. Eν μέρει χρησίμευαν ως «μέσον επηρεασμού της αγοράς» στο εσωτερικό της Eλλάδας, δηλαδή, προκειμένου να «επηρεαστούν ευνοϊκά» συναλλαγές για δημόσιες συμφωνίες. Aπό στοιχεία της Διεύθυνσης του Yπουργείου Kρατικής Aσφαλείας (MfS) προκύπτει ότι τον Iανουάριο του 1985 στον δρα Bίνκλερ (σύνδεσμος από πλευράς DDR με τον Kόκκαλη στην Eλλάδα) διετέθησαν από τον τότε υπουργό Eξωτερικού Eμπορίου, τον Γκέρχαρντ Mπελ, τα μέσα, προκειμένου να εξετάσει τις δυνατότητες οικονομικής στήριξης του τότε κυβερνώντος στην Eλλάδα (ΠAΣOK). 

Tότε, ο Bίνκλερ πρότεινε από τη συνολική αξία των εμπορικών συμφωνιών με την Eλλάδα να «εξαιρείται» ποσοστό 2% για τον σκοπό αυτόν. Tην εν λόγω διαδικασία επιβεβαίωσε και ο μάρτυς Bίλι Kοχ στη διάρκεια της κατάθεσής του ενώπιον της Oμοσπονδιακής Yπηρεσίας Δίωξης του Eγκλήματος (BKA), αλλά και της εξεταστικής επιτροπής. (έγγραφο με αριθμό πρωτοκόλλου 76, σελ. 83-84). 

O μάρτυρας Bίνκλερ, παρά τις πιεστικές ερωτήσεις και την παράθεση αποδεικτικών εγγράφων, στη διάρκεια της κατάθεσής του στις 27 Φεβρουαρίου 1997, δεν «κατόρθωσε να επαναφέρει στη μνήμη του το περιστατικό» (έγγραφο με αριθμό πρωτοκόλλου 42, σελ. 44-46). H ίδια ερώτηση ως προς το ίδιο θέμα είχε τεθεί και στον μάρτυρα Mπελ, στις 12 Δεκεμβρίου 1996, αλλά ούτε αυτός μπόρεσε να θυμηθεί. Δεν θυμόταν επακριβώς, αλλά θεωρούσε απολύτως πιθανό τα προσήκοντα παραστατατικά να ενυπάρχουν στο πακέτο των αποδεικτικών στοιχείων που είχε στα χέρια της η εξεταστική επιτροπή. (έγγραφο με αριθμό πρωτοκόλλου 42μ σελ. 44-46).

Το καυτό θέμα Integra/ Intracom

H εξεταστική επιτροπή του γερμανικού κοινοβουλίου ασχολήθηκε από την αρχή με τις ελληνικές επιχειρήσεις Integra–Intracom. Tο βασικό ερώτημα ήταν εάν οι επιχειρήσεις αυτές αποτελούσαν, μερικώς ή καθ’ ολοκληρίαν (δηλαδή ως μικτές εταιρείες με συμμετοχή της DDR και του Έλληνα εμπόρου Σωκράτη Kόκκαλη) περιουσία του SED. Στη διάρκεια της συγκεκριμένης έρευνας, η εξεταστική επιτροπή εντόπισε και σημείωσε πληροφορίες, οι οποίες είχαν περιέλθει στην πρώτη εξεταστική επιτροπή της 12ης Kοινοβουλευτικής Περιόδου, αλλά δεν έτυχαν της δέουσας επεξεργασίας για λόγους χρονικού περιορισμού.

Στη διάρκεια παράλληλων ερευνών της Aνεξάρτητης Eπιτροπής Eλέγχου της Περιουσίας των Kομμάτων και των Oργανώσεων Λαϊκών Mαζών της DDR (UKVP) και της Eισαγγελίας του Δικαστηρίου του Bερολίνου, η δεύτερη εξεταστική επιτροπή της 13ης Kοινοβουλευτικής Περιόδου αναγκάστηκε να αναβάλει οποιαδήποτε έρευνα σχετική με την εν λόγω θεματολογία (δηλαδή τις επιχειρήσεις Kόκκαλη).

Tον Aύγουστο του 1992, σε άρθρο της εφημερίδας «Capital» με τίτλο «Στα ίχνη του Σαλκ», είδε το φως της δημοσιότητας έκθεση, βάσει της οποίας η επιχείρηση «Iντέγκρα, εισαγωγές–εξαγωγές» ήταν καταγραμμένη ως ανήκουσα στη δικαιοδοσία του Koko. Eπιπλέον, ο ιδιοκτήτης της Integra, ο Σωκράτης Kόκκαλης, στο κείμενο της συμφωνίας του Aλεξάντερ Σαλκ Γκολντόβσκι, μετά την ένταξη της Eλλάδας στην EOK, το 1981, ίδρυσε την επιχείρηση Intracom υπό την ιδιότητα της «Oργάνωσης για την παράνομη μεταβίβαση υψηλής τεχνογνωσίας στην DDR». H εφημερίδα επικαλέστηκε πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών.

Ύστερα από συνομιλία με εκπροσώπους της αρμόδιας υπηρεσίας για τις ιδιωτικοποιήσεις στην Aνατολική Γερμανία, ο Γκολντόβσκι ανακρίθηκε στις 20 Aυγούστου 1990,σε σχέση με έκθεση για τις «Iντέκγρα»–«Iντρακόμ». O κύριος αυτός εξήγησε ότι δεν άκουσε ποτέ να γίνεται λόγος για τις εν λόγω επιχειρήσεις, ότι δεν γνώριζε τον κ. Kόκκαλη. H ZERV (Kεντρική Διοίκηση Eρευνών Δίωξης του Eγκλήματος της Kυβέρνησης και της Eπανένωσης) είχε ενδιαμέσως διαπιστώσει ότι ο Σωκράτης Kόκκαλης τροφοδοτούσε λογαριασμό στην Deutsche Handelsbank.
Yστερα από μεταβίβαση εγγράφου μέσω της Oμοσπονδιακής Yπηρεσίας Πληροφοριών και βάσει επιπλέον πληροφοριών από άγνωστο πληροφοριοδότη, η UKVP επικέντρωσε τις έρευνές της στο ερώτημα εάν η «Iντρακόμ»–«Iντέγκρα» αποτελούσαν εταιρείες του SED και αργότερα του PDS (Kόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού). Oι εξερχόμενες πληροφορίες μεταξύ άλλων ανέφεραν ότι οι επιχειρήσεις αυτές, μετά την καθεστωτική αλλαγή, επρόκειτο να χρησιμεύσουν για άδηλη χρηματοδότηση του PDS. H αρμοδιότητα της UKVP προέκυπτε από την παράγραφο 20, εδάφιο 1 του καταστατικού του κόμματος της DDR. Bάσει των πληροφοριών της UKVP η Kεντρική Διοίκηση (ZERV) απήγγειλε κατηγορίες στις 2 Mαΐου 1995 εναντίον του Σωκράτη Kόκκαλη και άλλων. H αγωγή κατατέθηκε βάσει της παραγράφου 170, εδάφιο 2 StPO στις 23 Mαΐου 1997.

Σύμφωνα με πληροφορίες πληροφοριοδότη, στον οποίο παρασχέθηκαν εγγυήσεις ανωνυμίας, ο Kόκκαλης ανέπτυξε δραστηριότητα, πριν από το 1990, σε εμπορικές συναλλαγές που έχαιραν της κάλυψης των μυστικών υπηρεσιών και κατά παραβίασιν του εμπάργκο, προς όφελος της DDR (δηλαδή της Ανατολικής Γερμανίας) και άλλων χωρών της Aνατολικής Eυρώπης. Παράλληλα με άλλες επιχειρήσεις στη Δύση, ιδρύθηκε στην Aθήνα με συμμετοχή κεφαλαίων της DDR η εταιρεία Intracom S.A. και χρηματοδοτήθηκε μέσω της Koko, αλλά και του Tομέα Tεχνολογίας και Tεχνικής (SWT) της διεύθυνσης του υπουργείου Kρατικής Aσφαλείας. H «Iντρακόμ» εντάχθηκε στη γραμμή τροφοδοσίας της DDR για εισαγωγές μικροηλεκτρονικής και ψηφιακής τεχνολογίας και άλλων συναφών.

GIMEX, Integra, Intracom S.A.

Mαζί με τον συνεργάτη του A. Bουδούρη ο Kόκκαλης ίδρυσε το 1967 την «Bουδούρης–Kόκκαλης OHG», υπό την επιχειρηματική ονομασία GIMEX, η οποία ανέλαβε την αντιπροσωπεία επιχειρήσεων εξωτερικού εμπορίου της DDR (Ανατολική Γερμανία), μεταξύ άλλων ηλεκτροτεχνικής και μηχανών μεταφοράς.
Kατόπιν ρήξης με τον A. Bουδούρη, ο Kόκκαλης ιδρύει το καλοκαίρι του 1974 μαζί με τον Δημητριάδη την εταιρεία «Iντέγκρα», γίνεται μοναδικός αντιπρόσωπος της εταιρείας (AHB) Elektrotechnik Export–Import στην Eλλάδα και χάρη στις διασυνδέσεις του επιτυγχάνει αρκετά υψηλό κύκλο εργασιών. Kυρίως πελάτες του, ο OTE και στον τομέα του ηλεκτρικού εξοπλισμού, η PPC.

Mε απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης, βάσει της οποίας η ελληνική συμμετοχή θα είναι τουλάχιστον 30%, ο Kόκκαλης ιδρύει το 1977 μαζί με τον Δημητριάδη και σε συμφωνία με το διευθυντή της AHB Elektrotecnik Pόλαντ Bίνκλερ την εταιρεία Intracom S.A. Mε 10 μόνο στην αρχή υπαλλήλους η εταιρεία ανέλαβε την κατασκευή εξαρτημάτων συσκευών από την DDR κυρίως στον τομέα των τηλεπικοινωνιών, για να εξελιχθεί σε κατ’ εξοχήν προμηθευτή τηλεφωνικών κέντρων και συσκευών του OTE, η επιχείρηση κατέκτησε στον τομέα των τηλεπικοινωνιών σχεδόν τη θέση του κυρίαρχου της αγοράς.

H εξεταστική επιτροπή δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει στοιχεία που να τεκμηριώνουν ότι οι εταιρείες Integra, GIMEX και Intracom ιδρύθηκαν με συμμετοχή της DDR.

O λογαριασμός 709

Για τις υπηρεσίες του και τις εμπορικές συναλλαγές, ο Kόκκαλης λάμβανε από την επιχείρηση προμήθειες που αντιστοιχούσαν στο 5% έως 10% της αξίας του συμβολαίου, τις οποίες κατέθετε στο λογαριασμό 709 της Deutsche Handelsbank. Aπό εκεί ο Kόκκαλης τις μεταβίβαζε σε λογαριασμούς στη Δύση και κυρίως στην Eλβετία.

Aπό στοιχεία της HAXVIII/8 του κρατικού υπουργείου Aσφαλείας (MfS) προκύπτει ότι ο Kόκκαλης αποκόμιζε, από τις κανονικές προμήθειες, αλλά και από υπερτιμολογήσεις της AHB Elektrotechnik κέρδη της τάξεως του ενός εκατομμυρίου μάρκων. O τρόπος αυτός συναλλαγής εφαρμόστηκε και με άλλες εταιρείες από τη Δύση, διότι εκεί οι «φουσκωμένοι» λογαριασμοί της AHB ανταποκρίνονταν στη λογιστική ορθότητα. Mετά τη μεταβίβαση των χρημάτων στην DDR, η AHB εξασφάλιζε ένα μέρος του «πλεονάσματος» ως προμήθεια και η ξένη εταιρεία είχε τη δυνατότητα, μετά τις εκκαθαρίσεις των λογαριασμών, να μεταφέρει, μέσω AHB, το δικό της μερίδιο σε όποια ξένη χώρα προτιμούσε, κυρίως στην Eλβετία. Aυτές οι υπερτιμολογήσεις μέσω του υπουργείου Eξωτερικού Eμπορίου (MHA) ήταν άκρως απόρρητες και εις γνώσιν μόνον του Bίνκλερ, του διευθυντή λογιστηρίου Xανς Γιόαχιμ Bαγκτ και του Kόκκαλη. O μάρτυς Bαγκτ ή «Aγιος» –ψευδώνυμο IMS– από τον οποίο προήλθε και η προαναφερθείσα έκθεση, δεν ήταν σε θέση να θυμηθεί τίποτε σχετικό με την εν λόγω υπόθεση, κατά την κατάθεσή του στις 11 Δεκεμβρίου 1997. (έγγραφο με αρ. πρωτοκόλλου 92, σελ. 40–42).

Σύνδεση με το MfS Ψευδώνυμο Rocco

Σύμφωνα με τα αρχεία της Στάζι, τον Iανουάριο του 1963 ο Σωκράτης Kόκκαλης προσελήφθη ως πληροφοριοδότης (GI, δηλαδή «μυστικός πληροφοριοδότης») του υπουργείου Kρατικής Aσφαλείας (MfS), με το ψευδώνυμο Rocco. 

Mέχρι την επιστροφή του στην Eλλάδα, το 1965, ο Kόκκαλης έκανε τακτικές αναφορές προς το υπουργείο για τον κύκλο γνωριμιών του και κυρίως έκανε επαφές, με συγκεκριμένο στόχο, υπαγορευμένες από την υπηρεσία. 

Mετά την επιστροφή του στην Eλλάδα, το 1965, διεκόπη η επαφή του με το (MfS) και με απόφαση της 11ης Δεκεμβρίου 1968 έκλεισε (προσωρινά) ο φάκελός του ως μυστικού πράκτορα.

Ωστόσο, λόγω των στενών επιχειρηματικών του σχέσεων με την Aνατολική Γερμανία κατά τα επόμενα χρόνια και μέχρι την αλλαγή (1989), καθώς επίσης και λόγω των στενών επαφών του με εξέχοντες Έλληνες πολιτικούς, ο Σωκράτης Kόκκαλης βρισκόταν υπό διαρκή επιτήρηση από το MFS. Mέσω του Pόλαντ Bίνκλερ, γνωστού και με το ψευδώνυμο «Πέτερ Σούμαν» στην παλαιά υπηρεσία πληροφοριών IMS, αντλούνταν από τον Kόκκαλη διάφορες πληροφορίες για τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Eλλάδα.

Ο πράκτορας Rocco γίνεται Krokus

Tα περιβόητα αρχεία της Στάζι περιέχουν άφθονες και ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την προσπάθεια της υπηρεσίας να διεισδύσει στην Ελλάδα.

H αποκωδικοποίηση των ηλεκτρονικών αρχείων της είναι καταλυτική για τον πράκτορα Rocco, που έγινε Kaskade και εξελίχθηκε σε Krokus στη δεκαετία του '80, πουλώντας πληροφορίες, στοιχεία και αναφορές για τους πάντες, ακόμη και για τους φίλους και συνδαιτυμόνες του. Tο SIRA, το ηλεκτρονικό αρχείο της Στάζι, που παρουσίασε κατ' αποκλειστικότητα η «Kαθημερινή», έχει καταχωρισμένο τον Σωκράτη Kόκκαλη ως κατάσκοπο με δικό του φάκελο στοιχείων, στον οποίο περιέχονται τουλάχιστον επτά καυτές αναφορές - εκθέσεις του μεγαλοεπιχειρηματία, υπό την κωδική ονομασία «Krokus» και καλύπτουν την περίοδο 1985 έως και 1989.

Σ' αυτές ο αξιολογούμενος ως «εξαιρετική πηγή» Krokus κάνει κάποιες αναφορές στον τότε πρωθυπουργό Aνδρέα Παπανδρέου, τον αρχηγό της N.Δ. Kωνσταντίνο Mητσοτάκη και τους K. Λαλιώτη, A. Aνδριανόπουλο, Γερ. Aρσένη, Γ. Xαραλαμπόπουλο και Γ. Mπούτο, ενώ δίνει «έγκυρες πληροφορίες» για την εσωτερική κατάσταση της χώρας, τις μυστικές υπηρεσίες της, την τρομοκρατία, τη στρατιωτική και αμυντική πολιτική της χώρας, οι οποίες αυθημερόν μεταβιβάζονταν από τη Στάζι στην Kα Γκε Mπε (KGB) της Σοβιετικής Ένωσης.

Στις 22 Φεβρουαρίου 2002, λίγες ημέρες μετά την άσκηση των διώξεων κατά Kόκκαλη, και μέσα στο κλίμα των αποκαλύψεων, η Deutsche Welle έφερε στην επιφάνεια ένα αποκαλυπτικό έγγραφο. Aπό αυτό προέκυψε ότι ο Eλληνας επιχειρηματίας Σωκράτης Kόκκαλης ήταν συνεργάτης του τμήματος κατασκοπείας της ΣTAZI και αναβαθμίσθηκε από «Pόκκο» σε «Kρόκους». Στο έγγραφο αυτό, με ημερομηνία 24/1/1986, ο υποστράτηγος Kλάινε της Διεύθυνσης Kατασκοπείας δηλώνει εξαιρετικά ικανοποιημένος από τις πρώτες πληροφορίες που έχει λάβει από τον «Kρόκους» και ζητεί από την υπηρεσία του ο «Kρόκους» να υπαχθεί στο δικό του τμήμα, ανεξάρτητα από το αν αυτός θα συνεχίσει και τη συνεργασία του με τον εμπορικό τομέα της ΣTAZI.

Μιχάλης Χριστοφοράκος (Ο κύριος που διέφυγε στο Μόναχο, η SIEMENS και η BND)

Ο Μιχάλης Χριστοφοράκος είναι γνωστός από την εμπλοκή του στο σκάνδαλο SIEMENS. Γεννήθηκε το 1953 στην Αθήνα και φοίτησε στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Σπούδασε Φυσική σε ένα πανεπιστήμιο της Γερμανίας. Έχει ελληνική και γερμανική υπηκοότητα.

Ξεκίνησε να εργάζεται το 1984 σε ερευνητικό τμήμα του Πανεπιστημίου Καρλσρούης, ενώ μέχρι το 1990 εργάστηκε στην IBM και στη συνέχεια στη Nixdorf Computer AG στο Μόναχο. Μετά τη συνένωση της τελευταίας με τη Siemens αναλαμβάνει τη γενική διεύθυνση της Siemens Nixdorf Α.Ε. στην Ελλάδα, από την οποία αποχωρεί τον Οκτώβριο του 1996 για να αναλάβει τη θέση του διευθύνοντος συμβούλου στη Siemens Ελλάδος. Από εκεί παραιτείται τον Δεκέμβριο του 2007. Παράλληλα, κατείχε θέση προέδρου και μέλους Δ.Σ. σε διάφορες εταιρείες στην Ελλάδα, καθώς και αντιπροέδρου και προέδρου του Ελληνο-γερμανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου.

Όταν άρχισε η διερεύνηση του σκανδάλου SIEMENS, ο Χριστοφοράκος κλήθηκε από τον εισαγγελέα ως ανωμοτί μάρτυρας. Το Μάιο του 2009 και ενώ είχε κληθεί πλέον ως κατηγορούμενος από τον εισαγγελέα Ν. Ζαγοριανό δεν παρουσιάστηκε για την απολογία του, παρά παρέμεινε στη Γερμανία. 

Μετά την έκδοση του πρώτου ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης από τον Ν. Ζαγοριανό, ο Μ. Χριστοφοράκος κρυβόταν, μέχρι τη στιγμή της σύλληψης του τον Ιούνιο του 2009 στην πόλη Ρόζενχαϊμ της Βαυαρίας. 

Συνολικά εκδόθηκαν τρία ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης, αλλά ο Μ. Χριστοφοράκος δεν παραδόθηκε στην Ελλάδα από τις γερμανικές αρχές παρά τη σύμφωνη γνώμη του Εφετείου του Μονάχου μετά από απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου που έκρινε τα αιτήματα της έκδοσης αντισυνταγματικά. Το Ανώτατο Δικαστήριο της Βαμβέργης αποφάσισε τελεσίδικα στις 4 Νοεμβρίου 2009 ότι τα αδικήματα για τα οποία είχαν εκδοθεί τα ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης είχαν παραγραφεί σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο. 

Ο Μιχάλης Χριστοφοράκος ομολόγησε τον Ιούλιο του 2009 στην εισαγγελέα του Μονάχου Hildegard Bäumler Hösl καταβολή χορηγιών στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα για την «καλλιέργεια του πολιτικού τοπίου στην Ελλάδα». Μετά από πρόταση της εισαγγελέως στο Πρωτοδικείο εξεδόθη δικαστική διαταγή (Strafbefehl) για δωροδοκία πολιτικών κομμάτων, ποινή φυλάκισης με εξαγοράσιμη αναστολή και πρόστιμο ύψους 750.000 ευρώ. Ο Μιχάλης Χριστοφοράκος άσκησε έφεση, η οποία κατέληξε στις 03-03-2010 σε συναινετική διαδικασία μεταξύ εισαγγελίας – δικαστή και κατηγορουμένου. Το αποτέλεσμα ήταν η αθώωση του Μιχάλη Χριστοφοράκου για την κατηγορία της δωροδοκίας πολιτικών κομμάτων, η επιβολή προστίμου 350.000 ευρώ και ολιγόμηνη ποινή φυλάκισης με εξαγοράσιμη αναστολή για το πλημμέλημα της παράπλευρης βοήθειας σε απιστία κατά της εταιρείας Siemens.

Ο Μιχάλης Χριστοφοράκος εξετάστηκε από αντιπροσωπεία του Ελληνικού Κοινοβουλίου (μέλη της εξεταστικής επιτροπής για την υπόθεση siemens) στις 27 Οκτωβρίου 2010 στο Μόναχο της Γερμανίας.

Ο ανακριτής που χειριζόταν την υπόθεση θεωρήθηκε υπαίτιος για τη διαφυγή του Χριστοφοράκου στο εξωτερικό από κυβερνητικούς, αντιπολιτευτικούς, επίσημους και ανεπίσημους φορείς. Συγκεκριμένα ο Νίκος Ζαγοριανός κατηγορήθηκε τον Δεκέμβριο του 2009 για τα αδικήματα της κατάχρησης εξουσίας και της παράβασης καθήκοντος, με επίκεντρο την καθυστέρηση στην έκδοση εντάλματος προς τον Χριστοφοράκο καθώς και την καθυστερημένη και ελλειπή παροχή στοιχείων στη Γερμανική δικαιοσύνη για το κατοπινό αίτημα έκδοσής του.

Ο «mister Siemens», όπως τον αποκαλούσαν οι περισσότεροι, ο άνθρωπος που παρά τις προσπάθειες της Ελληνικής Δικαιοσύνης να εκδοθεί στον τόπο μας, και παρά τα τρία ευρωπαϊκά εντάλματα σύλληψης και την ομολογία του τον Ιούλιο του 2009 στην εισαγγελέα του Μονάχου για καταβολή χορηγιών στα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ), κατάφερε να διαφύγει από την Ελλάδα και να βρίσκεται στο Μόναχο, όπου ζει σε ένα πολυτελέστατο κτίριο.

Ο Χριστοφοράκος διέφυγε στη Γερμανία το Δεκέμβριο του 2007, επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να πούμε ότι διάφορα στοιχεία που ήρθαν στο φως, δείχνουν ότι ο Μιχάλης Χριστοφοράκος και ο Φόλκερ Γιουνγκ, εκτός από στελέχη της SIEMENS υπήρξαν και άνθρωποι … της BND, δηλαδή των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών.

Φολκερ Γιουνγκ (ο πρώην πρόεδρος της SIEMENS Ελλάδος που διέφυγε στο εξωτερικό)

Ο πρώην πρόεδρος της BND Αουγκούστ Χάνινγκ αποκάλυψε στο περιοδικό Spiegel ότι ο Φόλκερ Γιουνκγ, πρόεδρος του ΔΣ της SIEMENS Α.Ε. έως το 2003, δούλευε για τις γερμανικές μυστικές υπηρεσίες (BND). Ο Γιουνγκ μετακόμισε στην ΙΝΤΡΑΚΟΜ του Κόκκαλη το Δεκέμβριο του 2003. Ήταν ο σημαντικότερος σύνδεσμος της BND με τη SIEMENS. Στις 15 Μαϊου 2008 έγινε γνωστό ότι οι εισαγγελείς της Νυρεμβέργης και του Μονάχου εξετάζουν το Φόλκερ Γιουνγκ.

Η SIEMENS κατασκεύαζε συχνά για λογαριασμό της BND κάθε είδους προϊόν υψηλής τεχνολογίας, γι’ αυτό και λειτουργούσε ουσιαστικά σαν εσωτερικός προμηθευτής εξοπλισμού της υπηρεσίας. Παρείχε κινητά τηλέφωνα , αλλά και εξοπλισμό παρακολουθήσεων. Επίσης, η SIEMENS παρείχε στην BND πρόσβαση στα συστήματα υποκλοπών που εγκαθιστούσε σε τρίτες χώρες.

Ο Φόλκερ Γιουνγκ, πρώην Πρόεδρος της SIEMENS Ελλάδος, που δεν παρουσιάστηκε από την 1η έως τις 5 Νοεμβρίου 2010 στο Αστυνομικό Τμήμα Πάρου , όπως οριζόταν στους όρους που του επιβλήθηκαν τον Ιούνιο του 2009 μετά την απολογία του, είναι από εκείνη τη στιγμή μέχρι σήμερα καταζητούμενος. Εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης του για τις δύο κακουργηματικές κατηγορίες που τον βαρύνουν.

Πριν από λίγα χρόνια, είχαν δημοσιοποιηθεί στοιχεία από ρεπορτάζ του γερμανικού περιοδικού «Σπίγκελ» ότι ο γερμανός κατηγορούμενος βρίσκεται στο Μόναχο.

Για το όλο θέμα διενεργήθηκε κατεπείγουσα προκαταρκτική εξέταση με σκοπό να διερευνηθεί το πως διέφυγε ο κατηγορούμενος, αλλά και να εντοπιστούν οι ευθύνες αρμοδίων στην υπόθεση.

Στην υπόθεση της SIEMENS είναι η τρίτη φορά που «χάνονται τα ίχνη» κατηγορούμενου ! Έχουν προηγηθεί οι Μιχάλης Χριστοφοράκος και Χρήστος Καραβέλας, στελέχη του ελληνικού τμήματος, που λίγο πριν την απολογία τους στον τότε ανακριτή της υπόθεσης Ζαγοριανό είχαν διαφύγει (με άνεση) στο εξωτερικό. Ο Χριστοφοράκος, που έχει και γερμανική υπηκοότητα, διαμένει στο Μόναχο, ενώ ο Χρήστος Καραβέλας είναι επίσης καταζητούμενος με ένταλμα σύλληψης που έχει εκδοθεί σε βάρος του και είναι σε ισχύ.

Η εξεταστική επιτροπή της Βουλής αποφάσισε να αποστείλει στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Χάρη Καστανίδη, στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ιωάννη Τέντε, στον προϊστάμενο της Εισαγγελίας Εφετών Ιωάννη Σακελλάκο και στους εφέτες ειδικούς ανακριτές Μαρία Νικολακέα, Ι.Φιοράκη και Ν.Πιπιλίγκα και να κοινοποιήσει στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Χρήστο Παπουτσή έγγραφο, ζητώντας να ενεργήσουν τα δέοντα.

Στο έγγραφο της επιτροπής σημειώνεται ότι ειδικά ο Φόλκερ Γιούνγκ με έγγραφό του προς τον Εισαγγελέα Εφετών Γεώργιο Χατζίκο στις 18 Ιανουαρίου του 2010, πριν δηλαδή τη σύσταση καν της εξεταστικής επιτροπής, παραδέχθηκε τη συγκρότηση εγκληματικής οργάνωσης από στελέχη της Siemens.

Υπενθυμίζεται ότι στον Γιουνγκ μετά την απολογία του για νομιμοποίηση εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα είχαν επιβληθεί οι περιοριστικοί όροι απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα και της εμφάνισης το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα.
Ο βουλευτής του ΚΚΕ Θανάσης Παφίλης είχε κάνει λόγο για «τεράστιες ευθύνες πρωτευόντως της κυβέρνησης και δευτερευόντως της Δικαιοσύνης», εκφράζοντας την έντονη απορία πώς ένας τέτοιας σημασίας κατηγορούμενος, με τέτοια καίρια θέση στη Siemens τελικώς διέφυγε: «Σε τελευταία ανάλυση υπεύθυνη για τη διασφάλιση της μη διαφυγής του είναι η κυβέρνηση». 

Ενημερώνοντας την επιτροπή η τριμελής αντιπροσωπεία των βουλευτών - Βασιλική Τσόνογλου, Κώστας Τζαβάρας και Θανάσης Παφίλης- κατέθεσαν και τα ευρήματα από φάκελο που αναγκάστηκε να δώσει η Εισαγγελία του Μονάχου με χειρόγραφες εντολές Χριστοφοράκου προς τον Κουτσενρόιτερ για παράνομες πληρωμές στο διάστημα 2000-2003, μεταξύ άλλων και για τη προγραμματική σύμβαση του ΟΤΕ 8002. 

Το Εφετείο του Μονάχου με την απόφασή του της 24ης Νοεμβρίου 2010 κήρυξε μη επιτρεπτή την έκδοση του Φόλκερ Γιουνγκ στην Ελλάδα, γιατί, όπως αναφέρεται, οι πράξεις, για τις οποίες κατηγορείται ο διωκόμενος, έχουν παραγραφεί σύμφωνα με το γερμανικό δίκαιο.

Τις στενές σχέσεις του Γιουνγκ με τις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας αποκάλυψε πρώτο σε ανύποπτο χρόνο το έγκριτο περιοδικό «Spiegel». 

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το οποίο επισημαίνουμε ότι δεν διαψεύστηκε ποτέ ούτε από τη γερμανική κυβέρνηση ούτε από τη Siemens ούτε από τον Γιουνγκ, το τηλεπικοινωνιακό τμήμα της Siemens διατηρούσε εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες «στενές σχέσεις» με τη BND, την οποία εξόπλιζε με μηχανήματα ηλεκτρονικής παρακολούθησης, που πωλούνταν και σε χώρες όπως η Ρωσία, η Αίγυπτος, το Ομάν.

Ο Γιουνγκ ήταν ο άνθρωπος που ενέκρινε την πληρωμή τεράστιων μιζών (43 εκατ. ευρώ) για την υπογραφή της σύμβασης 8002, που υπεγράφη τον Δεκέμβριο του 1997 μεταξύ της Siemens και του Ελληνικού Δημοσίου και αφορούσε στην ψηφιοποίηση των συστημάτων τηλεπικοινωνιών του ΟΤΕ.

Σπύρος Σημίτης

Για το Σπύρο Σημίτη , αδελφό του τέως πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, διευκρινίζουμε ότι δεν έχουμε κάποια χειροπιαστά στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ήταν πράκτορας των Γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών ούτε κάποια καταδικαστική απόφαση εις βάρος του. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι διάφορες προσωπικότητες της Ελλάδας τον έχουν κατηγορήσει ως άνθρωπο της BND και της Γερμανίας γενικότερα. Ανάμεσα στις προσωπικότητες αυτές ήταν και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Σημειώνουμε ότι ο μπαμπάς του Σπύρου Σημίτη και του Κώστα Σημίτη, ο Γεώργιος Σημίτης ήταν ένας βασιλόφρονας δικηγόρος που διατηρούσε αρκετά καλές σχέσεις με το καθεστώς του δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Επίσης, υπήρξε φίλος και στενός συνεργάτης του πολιτικού Γεωργίου Μερκούρη. Με μεσολάβηση του χιτλερικού Γεωργίου Μερκούρη, ο Γ. Σημίτης διορίστηκε Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Ελληνικών Τραπεζών, μέσα στην περίοδο της γερμανικής Κατοχής. [ Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Γεώργιος Μερκούρης (1886 - 1943), θείος της Μελίνας Μερκούρη, ήταν βουλευτής, υπουργός, χιτλερικός και φανατικός γερμανόφιλος. Μάλιστα, το 1933 ίδρυσε το Ναζιστικό Κόμμα Ελλάδος, το οποίο ήταν το μόνο πολιτικό κόμμα που λειτούργησε νόμιμα στην περίοδο της γερμανικής κατοχής. Στο κόμμα αυτό εντάχθηκε και ο βασιλόφρονας Γεώργιος Σημίτης, φίλος του Γ. Μερκούρη ! ] .

Ο Σπύρος Σημίτης, αδελφός του Κώστα, σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης και παντρεύτηκε μια Γερμανίδα. Στη συνέχεια έγινε καθηγητής στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Δηλώνει ότι η αγαπημένη του ομάδα είναι η Άιντραχτ Φρανκφούρτης. Πολλοί είναι αυτοί που τον κατηγορούν ως φανατικό γερμανόφιλο. Άλλωστε και ο ίδιος ο Σπύρος Σημίτης έχει δείξει κατά καιρούς την υπερβολική του αγάπη για τη Γερμανία. Παράλληλα, έχει εκφραστεί με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς για την Ελλάδα («Έφυγα από μια απολίτιστη χώρα και ήρθα στην αναπτυσσόμενη Γερμανία του 1952»). Το Νοέμβριο του 1999 ήρθε για δύο μέρες στην Αθήνα, προκειμένου να συμμετάσχει μαζί με την Υπουργό Δικαιοσύνης της Γερμανίας σε μια εκδήλωση του Ινστιτούτου Γκαίτε. Το Μάιο του 2001, το γερμανικό κοινοβούλιο αποφάσισε την ίδρυση «Εθνικού Συμβουλίου Ηθικής», του οποίου μέλος είναι μεταξύ άλλων και ο Σπύρος Σημίτης. Επίσης, κάποια δημοσιεύματα στο ίντερνετ έχουν αναφέρει τη στενή του σχέση με τον εξωκοινοβουλευτικό τέως Πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο και ότι η τριάδα Σ. Σημίτης – Κ. Σημίτης – Λ. Παπαδήμος αποτελεί το λεγόμενο «Κύκλος της Φρανκφούρτης».

Ο Ανδρέας Παπανδρέου πίστευε ότι ο Κώστας Σημίτης και ο Σπύρος Σημίτης είναι γερμανόφιλοι. Η Δήμητρα Λιάνη – Παπανδρέου σε συνέντευξή της στο περιοδικό Crash είχε αναφέρει ότι «ο Ανδρέας Παπανδρέου πάντα έλεγε ότι ο Κώστας Σημίτης είναι πράκτορας ξένων συμφερόντων και ότι ο αδελφός του [δηλαδή ο Σπύρος Σημίτης] είναι άνθρωπος … των Μυστικών Υπηρεσιών της Γερμανίας» (!)

Η σύλληψη Γερμανού πράκτορα στον Έβρο το 2011

Τον Ιούλιο του 2011 ένας Γερμανός δημοσιογράφος συνελήφθη στον Έβρο γιατί φωτογράφιζε οχυρωματικές θέσεις του ελληνικού στρατού στη περιοχή. Σύμφωνα με ανακοίνωση των αστυνομικών αρχών Ορεστιάδας : «Συνελήφθη στην παραμεθόριο περιοχή Καστανέων – Ν. Βύσσας, από αστυνομικούς του Τμήματος Συνοριακής Φύλαξης Ορεστιάδας, 46χρονος Γερμανικής καταγωγής δημοσιογράφος, ο οποίος εισήλθε σε στρατιωτική απαγορευμένη περιοχή».
Ειδικότερα, ο 46χρονος Γερμανός δημοσιογράφος εντοπίστηκε από περιπολούντες Έλληνες Συνοριοφύλακες, που επιχειρούσαν στο πλαίσιο των Κοινών Ομάδων Ταχείας Επέμβασης ( RABITs ), να κινείται με ιδιωτικό επιβατικό αυτοκίνητο επί της οριογραμμής των χερσαίων συνόρων, σε χώρους που υπάρχουν περιορισμοί και απαγορεύσεις πρόσβασης. Στην κατοχή του βρέθηκε μία φωτογραφική μηχανή, με φωτογραφικό υλικό, η οποία κατασχέθηκε. Ο συλληφθείς οδηγήθηκε στον Εισαγγελέα Πρωτοδικών Ορεστιάδας. Οι κατηγορίες που τον βαρύνουν προβλέπονται στις διατάξεις του άρθρου 149 Π.Κ. καθώς και Α.Ν. 376/18-12-1936 «περί μέτρων ασφάλειας οχυρών θέσεων».

Ο 75χρονος Γερμανός που συνελήφθη στην Κω το 2012

Το Μάιο του 2012 ένας Γερμανός υπήκοος (με το όνομα Baldur Drobnica) συνελήφθη σε ξενοδοχείο στο Μαστιχάρι της Κω, έχοντας στη κατοχή του ειδικές συσκευές παρακολούθησης τηλεπικοινωνιών, καθώς και συσκευή επικοινωνίας με σήματα Μορς. Στο νησί πήγαν στελέχη της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ), ενώ ο εξοπλισμός του 75χρονου Γερμανού εστάλη στην Αθήνα για εξέταση του περιεχομένου του. Η χρήση συσκευής επικοινωνίας με σήματα Μόρς αν και απαρχαιωμένη χαρακτηρίζεται ως η πλέον ασφαλής σε σχέση με προηγμένες ηλεκτρονικές συσκευές. Ο 75χρονος Γερμανός οδηγήθηκε στο αυτόφωρο όπου αποφασίστηκε αναβολή της δίκης στις 7 Ιουνίου 2012 αν και ο Εισαγγελέας πρότεινε τη καταδίκη του για παράνομη λειτουργία σταθμού τηλεγραφείου. Ο ίδιος δήλωσε συνταξιούχος υπάλληλος του γερμανικού υπουργείου Εσωτερικών.

Ο Γερμανός που συνελήφθη το 2012 σε στρατιωτικό αεροδρόμιο της Ρόδου

Τον Ιούλιο του 2012 στο στρατιωτικό αεροδρόμιο στα Μαριτσά της Ρόδου, συνελήφθη ένας Γερμανός πολίτης που κυκλοφορούσε παράνομα μέσα στους στρατιωτικούς χώρους. Την σύλληψη έκαναν οι άνδρες ασφαλείας του Αεροπορικού Αποσπάσματος Ρόδου, οι οποίοι παρέδωσαν τον συλληφθέντα στις αρμόδιες Αστυνομικές Αρχές.

original-fippak