Ο συνωστισμός ως μάθημα διαρκείας στο ελληνικό σχολείο – Το “κοσμοπολίτικο” επεισόδιο του 2013

Σχόλιον: Η προπαγάνδα των Εβραίων πολιτικών και μη, στην Ελλάδα είναι ένας... να ΣΒΗΣΟΥΝ την Μνήμη μας!.... Να λησμονήσουμε, να Ξεχάσουμε το ποιοί είμαστε!....

Ο ασφαλέστερος δρόμος για την διαμόρφωση του μέλλοντος είναι η διαμόρφωση του παρελθόντος. Η διαμόρφωση μιας ατομικής και συλλογικής συνείδησης διευκολύνει τα μέγιστα στην υποδοχή και αποδοχή των πολιτικών εξελίξεων. Μιλάμε, βέβαια, για ένα -προσχεδιασμένο- ζοφερό μέλλον που προετοιμάζεται μέσα από ένα -αναγκαστικά- ψευδές παρελθόν. Με την ευκαιρία του ξαναζεσταμένου εκπαιδευτικού πιάτου «συνωστισμός-όχι γενοκτονία» που πρόσφατα σέρβιρε ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, είναι ευκαιρία να δούμε ένα ακόμα επεισόδιο της σειράς «η σύμμαχος Δύση και οι ευθύνες του ελληνισμού» που το 2013 διαπέρασε την παιδεία, αλλά δεν έτυχε μιας δημοσιότητας τόσο ευρείας, όσο η νομικώς ελεγχόμενη δήλωση του Ν. Φίλη. Είναι το ιστορικό ντοκιμαντέρ της Μαρίας Ηλιού με τίτλο «Σμύρνη, η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922» και στα αγγλικά «Smyrna, the destruction of a cosmopolitan city, 1900-1922». Η γλώσσα του 90λεπτου ντοκιμαντέρ είναι η αγγλική και η παραγωγή του έγινε το 2011.

Το δικαίωμα στην πολιτική άποψη είναι απόλυτο και το ότι το ντοκιμαντέρ αν και ιστορικό, έχει άμεσο πολιτικό στόχο, θα φανεί σύντομα. Άρα, αρχικά πρέπει να εξηγήσουμε γιατί εντάσσουμε το ντοκιμαντέρ στην διαρκή σειρά για το ελληνικό σχολείο «φταίνε οι Έλληνες για τα ελληνικά δεινά» ή, για την ακρίβεια, «φταίνε κάποιοι Έλληνες με συγκεκριμένες απόψεις». Δεν το εντάσσουμε εμείς, αλλά το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Άρα, το ντοκιμαντέρ αυτό αφορούσε επίσημα στην παιδεία, όπως και το βιβλίο της ομάδας Ρεπούση, όπως και οι «προσωπικές» δηλώσεις του υπουργού Φίλη. Όλα εντάσσονταν στο ιστορικό κεφάλαιο «Ελληνική Γενοκτονία-Μικρασιατική καταστροφή-Ανταλλαγή πληθυσμών». Το πρώτο σημαντικό ζήτημα προκύπτει πριν δούμε το ντοκιμαντέρ: Υπό την αιγίδα του ΠτΔ Κ. Παπούλια ο «παραδοσιακός» τίτλος της σχολικής ιστορίας «Μικρασιατική καταστροφή» καταργείται και αντικαθίσταται από τον τίτλο «Κοσμοπολιτική καταστροφή«. Το 1922 δεν ξεριζώθηκε ο ελληνισμός στην Σμύρνη (για την ακρίβεια, ο χριστιανισμός), αλλά καταστράφηκε ο κοσμοπολιτισμός. Είναι περιττό να εξηγήσουμε σε ποια διεθνώς προωθούμενη γενική πολιτική εντάσσεται αυτή η φούρια ανάδειξης των πλεονεκτημάτων ενός συγκεκριμένου κρατικού πολυπολιτισμού.

Πέρα από την πλάγια, εξωθεσμική προσπάθεια επανακαθορισμού του ιστορικού περιεχομένου της παιδείας, υπάρχει και ένα δεύτερο ζήτημα που προκύπτει από το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ. Είναι επιστημονικά σωστή η νέα άποψη; «Πριν το δούμε, να αναρωτηθούμε: μήπως ήταν επιστημονικά σωστή η παλιά; Το ζήτημα αυτό λέγεται «Βενιζέλος«. Σύμφωνα με την παλιά άποψη ουδεμία ευθύνη της καταστροφής ανήκει στον Βενιζέλο, αφού ήταν απών στις δραματικές εξελίξεις. Παρών ήταν μόνον στους προηγούμενους θριάμβους. Η ίδια, παλιά άποψη ρίχνει έμμεσα την ευθύνη στον λαό, που -πλανεμένος- έκανε το λάθος να απομακρύνει δια της ψήφου του τον Βενιζέλο και να επαναφέρει τον αντίπαλό του με την αντίθετη πολιτική. Πρόκειται για μια απλοποίηση και μια επιλεκτικότητα στην αναφορά των γεγονότων, που λίγες γνώσεις λογικής και ιστορίας απαιτεί, για να φανεί η προσπάθεια παραπλάνησης όσων την επινόησαν. Τουλάχιστον, η κύρια ευθύνη της καταστροφής δεν αποδίδεται στους έξι (εκτελεσθέντες). Και τώρα η «νέα» άποψη. Το ντοκιμαντέρ αυτοδιαφημίζεται ως κομιστής «άγνωστου υλικού από τα αρχεία της Αμερικής και της Ευρώπης«. Τι λένε λοιπόν μέσα στο ντοκιμαντέρ ο Αλέξανδρος Κιτροέφ (επίσημη ιστορική άποψη), ο Giles Milton (δημοσιογραφική/ερευνητική άποψη) και οι λοιποί συντελεστές; Μιλάνε μόνο για τον «κοσμοπολιτισμό» ή δίνουν και ερμηνεία της καταστροφής της Σμύρνης; Σαφώς το δεύτερο. Και μάλιστα η ερμηνεία δεν απέχει ιδιαίτερα από την παραδοσιακή της σχολικής ιστορίας, άρα, ο θρήνος για τον χαμένο κοσμοπολιτισμό της Σμύρνης έρχεται να επανασυσκευάσει και να επεκτείνει την παλιά περί ευθύνης άποψη για την μικρασιατική τραγωδία. Αν εκείνη ήταν ήδη προβληματική, τότε η νέα θα είναι προβληματικότερη. Και πώς να μην είναι, αφού η δηλωμένη πρόθεση των συντελεστών να μιλήσουν για ένα ζήτημα, τον κοσμοπολιτισμό, αναιρείται άμεσα από τους ίδιους, που παραδέχονται ότι θα μιλήσουν για την ιστορία. Ας δούμε λοιπόν πώς το νέο στοιχείο επεκτείνει την παλιά άποψη.

Η ΔΟΜΗ ΤΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ**

Στα πρώτα 20 λεπτά έχουμε την εξύμνηση της ανεκτικότητας του Ισλάμ. Η «ανεκτικότητα» ταυτίζεται με την προνομιακή δυνατότητα πλουτισμού, αλλά κι αυτή δεν εξηγείται από πού πηγάζει. Αχνά εκθειάζεται η αυτοκρατορία έναντι του εθνικού κράτους, όμως το θέμα σταματά εκεί, αφού αν άνοιγε, θα έπρεπε να κριθεί η μουσουλμανική έναντι οιασδήποτε άλλης αυτοκρατορίας. Εξηγούνται τα χαρακτηριστικά κάθε κοινότητας. Μια νύξη γίνεται για τις δυο χριστιανικές. Οι σχέσεις Ελλήνων και Αρμενίων είναι καλές επειδή αμφότεροι είναι χριστιανοί. Οι μαρτυρίες των Σμυρνιωτών 1ης, 2ης και 3ης γενιάς αναμειγνύονται με τις δημοσιογραφικές και ιστορικές απόψεις που επιβεβαιώνουν την αυθεντικότητα της αγάπης ως μεμονωμένης πολιτικής έκφρασης των τελευταίων στιγμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Εθνικό κράτος και συνύπαρξη πολιτισμών είναι ασυμβίβαστα

Στη συνέχεια η πολυπολιτισμική ευφορία θα εμφανίζεται παροδικά, ως αντιθετική υπόμνηση σχετικά με την καταστροφή και την πορεία προς αυτήν. Το γενικό κλίμα μεταβάλλεται, όπως είναι αναμενόμενο. Η συνέχεια επιβεβαιώνει ότι η επάρατος καταστροφή της πολυπολιτισμικότητας οφείλεται στην στενοκεφαλιά, στον δογματισμό και στον φανατισμό των εθνικιστών. Είναι από τη μια οι Έλληνες εθνικιστές και από την άλλη η Τούρκοι που ευθύνονται για όσα η -ήδη ανεπίσημα- εθνική Τουρκία θα πράξει. Συνεπώς το κέντρο βάρους του ντοκιμαντέρ είναι η απόβαση του ελληνικού στρατού το 1919. Τι στόχο είχε και πώς μπορούσε να τον εκπληρώσει; Το χαλί των στοιχείων που οδηγούν στις ευθύνες της καταστροφής του 1922 αρχίζει να στρώνεται. Ως ηγέτης του ελληνικού εθνικισμού παρουσιάζεται ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Η «Μεγάλη Ιδέα» κατονομάζεται ως το εθνικιστικό ελληνικό σχέδιο και θα έλεγε κανείς ότι το ντοκιμαντέρ θα έπρεπε να πάρει συγχαρητήρια για την τόλμη του. Φευ! Το υπόβαθρο της Μεγάλης Ιδέας μένει αμετάβλητο. Τα εθνικά κινήματα θεωρούνται αυτοφυή, υπηρετώντα την πρόοδο, άσχετα με τους εθνικισμούς, άρα μένουν ασύνδετα με τα δίκτυα των μυστικών Εταιρειών του 18ου αιώνα. Το μέγα πρόβλημα βρίσκεται στον (άγνωστο) προετοιμαζόμενο χριστιανικό πόλεμο έναντι των Οθωμανών, στον πραγματικό ρόλο της Γαλλικής Επανάστασης, στις παράλληλες Επαναστάσεις κατά τους Ναπολεόντειους πολέμους και -κυρίως- στο δεδομένο, πλην άγνωστο 1821, την «Μικρή Ιδέα» του οποίου υπηρέτησε πιστά ο Κωλέττης, ο οποίος το 1845 είχε μια «νέα έμπνευση». Δεν είναι λοιπόν περίεργο που στον Βενιζέλο ο Milton αποδίδει «το όνειρο της επανένωσης των Ελλήνων της Μ. Ασίας». Αγνοώντας όλα τα προηγούμενα, αποσιωπά και το γεγονός του ποιος μίκραινε τα σύνορα της Επανάστασης το 1822, το 1825-26, το 1830, όπως αποσιωπά και το ποιος και για ποιο λόγο δημιουργεί το 1821. Δε φτάνει, δηλαδή, που το 1821 εντελώς ανιστόρητα ορίζεται ως ένα κοραϊκής έμπνευσης «γραικικό εθνικό όραμα» προς την αθηναϊκή δημοκρατία (από την βρετανική κυρίως ιστορική σχολή, στην οποία στηρίζεται το ντοκιμαντέρ)· έχουμε στη συνέχεια την πλήρη διάλυση της οθωμανικής αυτοκρατορίας να ορίζεται -εξίσου αυθαίρετα- ως «Βαλκάνια» (πρόκειται για λεκτική αποσύνδεση από την χριστιανική αυτοκρατορία που κατέλυσαν οι Οθωμανοί). Άρα, οι «Βαλκανικοί πόλεμοι» ορίζονται -για την ελληνική πλευρά- ως επέκταση του εθνικού ελληνικού κράτους, που, ως τέτοιο, δεν μπορεί να στοχεύει στην -ιστορικά- πολυεθνική, (άρα κοσμοπολίτικη) Κων/πολη, άρα, ίσως στην «κοσμοπολίτικη» Σμύρνη που δεν είναι χριστιανική (αλλά ιωνική). Η χοντροκοπιά και ο παραλογισμός ολοκληρώνονται στο συγκεκριμένο σημείο του ντοκιμαντέρ α) με τον Lloyd George να «ενθουσιάζεται» από την «ιδέα» του Βενιζέλου και να αναλαμβάνει να τον βοηθήσει β) με τον πρόξενο των ΗΠΑ στην Σμύρνη (G. Horton) που το 1915 έκπληκτος μαθαίνει από περαστικούς ότι οι Τσέτες σφάζουν χριστιανούς στο εσωτερικό της Μ. Ασίας. Φτάνουμε λοιπόν στο καίριο σημείο της ελληνικής αποβίβασης στην Σμύρνη.

Ο Βενιζέλος χαρακτηρίζεται «εύστροφος και ικανός», επειδή στις μεταπολεμικές διαπραγματεύσεις ζήτησε από τους συμμάχους την Σμύρνη. Ας πούμε ότι έγινε έτσι. Εκείνοι δεν του την έδωσαν για να την προσαρτήσει στο ελληνικό κράτος, αλλά του επέτρεψαν να αποβιβάσει δυνάμεις προσωρινά (για 5 χρόνια), ώστε να διατηρήσει την ειρήνη και να προφυλάξει τους απειλούμενους εκεί Έλληνες. Δηλαδή ήξερε ο Βενιζέλος ότι ήδη γίνονται εκκαθαρίσεις από τους εθνικούς Τούρκους. Δεν θα ανακάλυπτε -ως άλλος Horton- αυτό που γνώριζε από το 1908 και το 1915. Και τι έκανε, ως πρωθυπουργός, ο Βενιζέλος όσο οι εκκαθαρίσεις γίνονταν; Πώς σκεφτόταν στη διάρκεια του πολέμου; Μεταπολεμικά, ποιο ήταν το σχέδιό του; Να ενσωματώσει την Σμύρνη όπου πλειοψηφούσαν οι χριστιανοί, την Σμύρνη την περίκλειστη  από μια Μ. Ασία όπου πλειοψηφούσαν οι μουσουλμάνοι; Και πού βασιζόταν πέρα από την «ενθουσιασμένη» Βρετανία; Πίστευε ότι οι μπολσεβίκοι, ως χριστιανοί, θα αντιδρούσαν στον Κεμάλ; Ας σκεφτούμε όμως και το προηγούμενο σκηνικό. Για ποιο λόγο ο Βενιζέλος προκάλεσε τον διχασμό του 1915; Με ποιο στόχο έσυρε την Ελλάδα στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο υπέρ της Αντάντ; Για να πάρει σύνορα στην Θράκη έξω από την Κων/πολη και για να τηρεί την τάξη στην Σμύρνη; Όλα αυτά απουσιάζουν στο ντοκιμαντέρ. Την θέση τους παίρνουν ορισμένα άλλα στοιχεία. Η στιγμή της αποβίβασης συνοδεύεται από το «παράδοξο» γεγονός του μητροπολίτη Χρυσόστομου που ευλόγησε και συνόδεψε τον ελληνικό στρατό, ο οποίος για «ανεξήγητο λόγο», αποβιβάστηκε σε λάθος σημείο. Ακλουθεί επεισόδιο με πυροβολισμούς, συλλήψεις, τραυματίες και νεκρούς. Σαφώς υπονοείται ότι η εθνική διάσταση του Ελληνισμού ρέπει προς την ανατροπή της αυτοκρατορικής πολυπολιτισμικότητας με την επιβολή ενός νέου, «μη ανεκτικού» μοντέλου διακυβέρνησης της πόλης. Άρα, το επεισόδιο χρεώνεται στον εθνικισμό που αρχίζει πια να ξεκαθαρίζει ποιος είναι, κατά τον Milton. Είναι ο «χριστιανικός εθνικισμός«. Στοιχειώδης γνώση του «χριστιανισμού» θα ήταν αρκετή για να διακρίνει ως κατ’ αρχήν αντίθετες τις δυο έννοιες. Και την γνώση αυτή την έχει ο Milton. Ξέρει ότι ο χριστιανισμός είναι εξ ορισμού διεθνικός. Όμως εδώ διαχωρίζεται ο κοσμοπολιτισμός σε «καλό» και «κακό». Υπονοείται ότι ο χριστιανισμός καλλιεργεί μίσος, φανατισμό και -το κυριότερο- απευθύνεται (μπορεί να αφορά μόνο) σε έθνη, όχι στην ανθρωπότητα. Υπεύθυνος θεωρείται ο χριστιανισμός, όμως για να προφυλαχθεί η κατά Ροβεσπιέρο έννοια του έθνους (ως ξένη με την κοσμοθεώρηση) και για να μη φανεί άμεσα η πρόθεση του ντοκιμαντέρ, η ευθύνη καταλογίζεται πλαγίως, άρα ο υπόλογος χριστιανισμός μετονομάζεται -αναγκαστικά- σε “εθνικισμό”, με την πρόσθετη, ειδική φροντίδα, κάθε φορά που αναφέρεται έτσι, να υπάρχει λεκτική ή οπτική σύνδεση με το ράσο. Έτσι -μάλλον- εξηγείται και η επιμονή στα «Βαλκάνια» που δικαιούνται την διαδοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό, κατά την ίδια άποψη, η Κωνσταντινούπολη δεν υπήρξε πρωτεύουσα της χριστιανικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, αλλά του παραχριστιανικού Βυζαντίου. Ή μήπως δεν ήταν καν πρωτεύουσα αυτοκρατορίας, αλλά μιας ομοσπονδίας εθνικών κρατών, οπότε το 1800 -λογικά- αρχίζουν οι εθνικές επαναστάσεις των «βαλκανικών εθνών»; Μάλιστα, όλο αυτό το πλαίσιο υποστηρίζεται από ιστορικούς που θεωρούν κατάκτηση τον εθνικό χριστιανισμό έναντι του υπερεθνικού.

Τι σεβόταν ο Στεργιάδης; (και μέσω του Στεργιάδη, ο Βενιζέλος)

Μετά την αποβίβαση του ελληνικού στρατού ο Κεμάλ αλλάζει πολιτική

Παρά το ότι ο Βενιζέλος είναι έξυπνος και ικανός, «αποτυγχάνει» έναντι του μητροπολίτη που δείχνει «ικανότερος» και του αποσπά ακόμα και την δόξα της αποβίβασης. Για το επεισόδιο που έγινε κατά την αποβίβαση έμμεσα ευθύνεται ο μητροπολίτης, όχι οι υπεύθυνοι στρατιωτικοί και πολιτικοί υφιστάμενοι του Βενιζέλου. Το ντοκιμαντέρ θέλει κυρίως να τονίσει ότι δεν ευθύνεται ο Βενιζέλος, αφού δεν έχει ακόμη τοποθετήσει τον διοικητή της πόλης. Όμως τα πολλά ιστορικά μαγειρέματα δεν ωφελούν. Το σημείο αυτό αναιρεί πλήρως την διπλωματική «επιτυχία» του Βενιζέλου. Η προσπάθεια καταλογισμού προ-ευθυνών για όσα θα ακολουθήσουν, δείχνει το οφθαλμοφανές. Καμιά προοπτική δεν είχε η κατοχή της πόλης δίχως την κατοχή της ενδοχώρας. Αλλά πόση ήταν η κατάλληλη ενδοχώρα για να προφυλάξει την πόλη; Αυτό δεν το είχε προσδιορίσει ο «εύστροφος και ικανός» Βενιζέλος; Αφού ο ένοχος κατά το ντοκιμαντέρ έχει προσδιοριστεί, γίνεται προσπάθεια να αθωωθεί ο Βενιζέλος για την ιστορική του απόφαση. Γι αυτό και στο κάδρο των ευθυνών για την έως το 1919 εξόντωση χριστιανών μπαίνει μόνον ο Ταλαάτ πασάς. Δεν αναφέρεται ονομαστικά ο Ταλαάτ, όμως δεν αναφέρεται κανείς, δηλαδή η εξόντωση των χριστιανών δεν έχει ταυτότητα, δεν γίνεται από ονοματεπώνυμα. Υπονοείται ότι ο Horton δεν γνώριζε ποια ήταν η οργάνωση «Ένωση και Πρόοδος», τι στόχο είχε, αν μετείχε σ’ αυτήν ο Κεμάλ. Ομοίως (κατά το ντοκιμαντέρ) φαίνεται ότι δεν γνώριζε και ο Βενιζέλος που διόρισε διοικητή της Σμύρνης τον Στεργιάδη. Ο Στεργιάδης θεωρείται το άλλοθι του Βενιζέλου, αφού συγκρίνεται με τον μητροπολίτη. Ο πρώτος «σεβόταν» τον κοσμοπολιτισμό που «δεν σεβόταν» ο δεύτερος, άρα φαίνεται ότι ο Βενιζέλος έπραξε το ανθρωπίνως δυνατό για να μην προκαλεί τον Κεμάλ. Στη συνέχεια, ο Στεργιάδης, για να προφυλάξει τον βαλλόμενο ελληνικό πληθυσμό από τις επιθέσεις του Κεμάλ, «αναγκάστηκε» να στείλει τον στρατό έξω από την πόλη, επεκτείνοντας την ζώνη ασφαλείας γύρω από την Σμύρνη στα 150 χιλιόμετρα. Αυτό ευνοούσε τον ελληνικό στρατό ή τον Κεμάλ; Συνεπώς, τι λείπει από το ντοκιμαντέρ; Ότι ο νικητής του Α΄παγκ. πολέμου Βενιζέλος πήρε ως συμμαχικό τρόπαιο της νίκης του μια αόριστη υπόσχεση κι έναν ακήρυκτο πόλεμο με τους Τούρκους. Και τι υπερασπιζόταν μέσω του Στεργιάδη; μια περιοχή που δεν ανήκε στο ελληνικό κράτος. Τι άλλο λοιπόν έμενε να κάνει στη συνέχεια ο Βενιζέλος από εκλογές; Ένα ακόμα ενδιαφέρον σημείο στο ντοκιμαντέρ που φαίνεται να απαντάει στο ερώτημα: αφού ο Στεργιάδης ήταν ο «δίκαιος Αριστείδης», τότε πώς εξηγείται η επιθετικότητα των Τούρκων; Η απάντηση: Όταν οι Άγγλοι αναθέτουν την αποβίβαση στον Βενιζέλο, τότε ο σύμμαχος των Άγγλων Μουσταφά Κεμάλ θλίβεται και ταράσσεταιαπό την αποβίβαση, μέχρι που, συναντώντας την Χαλιντέ Εντίμπ, μεταστρέφεται. Παύει να υπηρετεί τους Άγγλους και τον Σουλτάνο και οργανώνει το εθνικικστικό κίνημα των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων. Δηλαδή η συμμετοχή του Κεμάλ στην οργάνωση «Ένωση και Πρόοδος» και η δράση του στρατιωτικού Κεμάλ στην διάρκεια του Α’ παγκ. πολέμου συνιστούσε φιλοοθωμανική, φιλοβρετανική και αντιεθνικιστική στάση; Κι αν Βενιζέλος και Κεμάλ βρέθηκαν αντίπαλοι στον πόλεμο, δεν θα ήταν καλό να ξέρουμε τι -ουσιαστικά- τους χώριζε; Η χριστιανική ταυτότητα του πρώτου και η μουσουλμανική του δεύτερου;

Ο ελληνικός στρατός στο Σαγγάριο

Μετά τις εκλογές και το δημοψήφισμα (τέλη του 1920) αρχίζουν οι ευθύνες του βασιλιά Κων/νου. Περιέργως, αυτές δεν τονίζονται. Ίσως για να μην ανακινηθεί το θέμα της μαϊμούς που σκότωσε τον βασιλιά Αλέξανδρο, ίσως για να μην τεθεί θέμα λαϊκής ευθύνης από τις εκλογές και το δημοψήφισμα που επανέφερε τον βασιλιά Κωνσταντίνο. Σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ, την κρίσιμη στιγμή βλέποντας οι “Μεγάλες Δυνάμεις” τον Κεμάλ στον Σαγγάριο να περισώζεται by theskin of his teeth (μόλις και μετά βίας) εμφανίζουν μια ξαφνική change of heart(μεταστροφή), αποφασίζοντας έτσι να θυσιάσουν την κοσμοπολιτική Σμύρνη, μια που ο Βενιζέλος δεν μπορεί πλέον να εγγυηθεί γι αυτήν. Τα λόγια αυτά συνοδεύονται με τη σκηνή όπου οι Έλληνες αξιωματικοί ασπάζονται την εικόνα που κρατά ο ιερέας. Συμπέρασμα: Οι σύμμαχοι του Βενιζέλου έγιναν ξαφνικά εχθροί του βασιλιά Κωνσταντίνου, οπότε ο υποχωρών ελληνικός (χριστιανικός) στρατός είναι πλέον ένοχος καμένης γης. Τρόμος και καταστροφή διαπιστώνεται με απόλυτη αοριστία (thingsbegan to go wrong in Kordelio). Οι Τούρκοι μπαίνουν στην πόλη, ο ελληνικός στρατός αποχωρεί, το ίδιο και ο Στεργιάδης. Ακολουθούν οι δολοφονίες, τα έκτροπα και η φωτιά, αλλά και γι’ αυτά, κύρια υπεύθυνη δεν είναι η πολιτική των Δυτικών Δυνάμεων, δεν είναι ούτε ο Μουσταφά Κεμάλ. Είναι οι Τσέτες, τα άτακτα σώματα που ακολουθούν τον (ανήμπορο ν’ αντιδράσει) τακτικό τουρκικό στρατό. Η ευθύνη του Κεμάλ θα έρθει στη συνέχεια, αλλά θα περιοριστεί στο όριο του εθνικισμού του. Λες και τα έθνη-κράτη είναι εφεύρεση που δεν ξεπήδησε από την Γαλλική Επανάσταση για να περιοριστεί η χριστιανική αυτοκρατορική προοπτική του 1785 που γι αυτό διαλύθηκε, ξεκίνησε πάλι το 1800, διαλύθηκε από τον Ναπολέοντα το 1807 και μετά βίας μπόρεσε πάλι να εκδηλωθεί το 1821, οπότε η Δύση έβαλε χίλια εμπόδια προκειμένου άμεσα, αλλά και μεσοπρόθεσμα ο πολυεθνικός στόχος να περιοριστεί σε εθνικό. Λες και τον εθνικισμό δεν τον εξέθρεψαν οι δυνάμεις εκείνες που σήμερα σπεύδουν να τον αποκαθηλώσουν (εκπληρώθηκε ο λόγος για τον οποίο δημιουργήθηκε).

Μετά την απουσία καταλογισμού ευθύνης στον Στεργιάδη και στον Βενιζέλο, η μετανεοτερική ιστορική κατασκευή είναι έτοιμη. Μένει μόνον η κρίσιμη γαρνιτούρα. Τα κερασάκια στην τούρτα της αντιχριστιανικής προσέγγισης είναι δυο. 1. Η αερολογία σχετικά με τον μαρτυρικό θάνατο του μητροπολίτη Χρυσόστομου. Η φαινομενική ουδετερολογία δεν ρίχνει μόνο έμμεσα την ευθύνη της καταστροφής στον Χρυσόστομο. Δικαιολογεί και την δολοφονία, αφού προηγουμένως έχει φροντίσει η ταινία να εμφανίσει τον Μητροπολίτη ως μιλιταριστή που είχε την αναίδεια να σταθεί δίπλα στον ελληνικό στρατό και τον στρατό ένοχο επειδή βασιζόταν στην πίστη του. Αν δεν γίνονταν αυτά τα «λάθη», τότε η ευθύνη θα ανήκε στους Βενιζέλο-Στεργιάδη-βασιλιά Κων/νο; Αν ο μητροπολίτης διέφευγε, όπως ο Στεργιάδης, θα του επιφύλασσαν οι ιστορικοί ανάλογη αντιμετώπιση με τον Στεργιάδη; 2. Η αθώωση των δυτικών («χριστιανικών») δυνάμεων. Διαπιστώνεται αδιαφορία και επιθετικότητα από τα συμμαχικά πλοία που μετά την πυρκαγιά αρνούνται την ανθρωπιστική βοήθεια και επιτίθενται κατά των αμάχων που προσπαθούν να σωθούν σκαρφαλώνοντας στα πλοία. Αλλά οι συμμαχικές δυνάμεις δεν είναι συνένοχοι του «εθνικιστή» Κεμάλ. Για να δικαιολογηθεί η κεμαλική θηριωδία και η απουσία έγκαιρης δυτικής ανθρωπιστικής παρέμβασης, εφευρίσκεται η δικαιολογία της κερδοσκοπίας. Ένοχοι κερδοσκοπίας είναι οι σύμμαχοι, όχι συνένοχοι εγκλημάτων γενοκτονίας. Επιπρόσθετα, ο αμερικανός πρόξενος Horton σχεδόν αγιοποιείται, επειδή προέβη σε δήλωση αποτροπιασμού για την τουρκική βαρβαρότητα.

Ο Giles Milton, κύριος αφηγητής του ντοκιμαντέρ, χαμηλού προφίλ, όπως επιβάλλεται σε τέτοιες περιπτώσεις, κάνει φιλότιμες προσπάθειες και τελικά καταφέρνει να παρουσιαστεί «ακριβοδίκαιος». Αφού αναφέρει ότι οι Τούρκοι ραντίζουν τα σπίτια με βενζίνη, ξαφνικά το «ποιος άναψε το σπίρτο» που προκάλεσε την φωτιά στην Σμύρνη γίνεται στοιχείο αμφιβολίας: οι χριστιανοί ή οι μουσουλμάνοι; Μήπως -δηλαδή- οι χριστιανοί είδαν τους μουσουλμάνους να ραντίζουν, κατάλαβαν ότι στόχος τους ήταν ο εκφοβισμός και έσπευσαν ν’ ανάψουν το σπίρτο, για να τους ενοχοποιήσουν; Μήπως ο στόχος των εμπρηστών ήταν τοπικός και για την μαζική καταστροφή έφταιγε ο άνεμος που άλλαξε διεύθυνση; Μήπως δεν κάηκε όλη η πόλη, αλλά μόνο η αρμενική και η ελληνική συνοικία; Όλα είναι «σαφή και επεξηγηματικά». Ποιος βάζει τη φωτιά και ποιος καίγεται. Όπως ακριβώς στο βιβλίο της ομάδας Ρεπούση όπου η φωτιά είχε εξηγηθεί ως …φωτιά που εκδηλώνεται σε μεγάλο μέρος της πόλης. Απόψεις όπως αυτή είναι αγγλόφωνης προέλευσης, άλλωστε ας μη ξεχνάμε ότι το ρήμα «συνωστίζονται» είναι απλή αντιγραφή της «ιστορικής» άποψης «refugees crowded» που κατέθεσε ο Βρετανός Richard Clogg το 1992. Και η άποψη του Clogg για τη φωτιά είναι αυτή: «Από τη μεγάλη φωτιά που ξέσπασε, μόνον η Τουρκική και η Εβραϊκή συνοικία διασώθηκαν». Όσο για τη γενικότερη σύμπτωση του σχολικού βιβλίου με το ντοκιμαντέρ, αυτή κι αν είναι «τυχαία». Σύμφωνα με την ομάδα Ρεπούση τον Αύγουστο του 1922 καταστράφηκε …η Σμύρνη. Συνέπεια αυτής της καταστροφής ήταν η έξοδος των Ελλήνων. Μόνο τον «κοσμοπολιτισμό» δεν ανέφερε το βιβλίο. Αυτή είναι η «σύγχρονη, ακριβοδίκαια, ειρηνόφιλη» ιστορία που εν μέρει παράγεται στο τμήμα Κοραϊκών Σπουδών του Λονδρέζικου King’s College και εφαρμόζεται στo ελληνικό σχολείο για να προάγει την κριτική σκέψη των μαθητών (η δημιουργία εθνικής συνείδησης, αν και υφίσταται στο συνταγματικό άρθρο 16, καταργήθηκε στην πράξη). Έτσι δεν ξεκίνησαν όλα το 1823; Το Σύνταγμα δεν το καταπατούσαν πάντα αυτοί που έσκιζαν τα ρούχα τους για την έλλειψή του; Στο αποκορύφωμα της δημοσιογραφικής προκλητικότητας και ιστορικής ασέλγειας ο κύριος αφηγητής εκθειάζει σχεδόν τους “ανθρωπιστές” συμμάχους που δρουν περιορισμένα, κατόπιν εορτής, και μόνον για να εφαρμόσουν αυτό που θα υπογραφεί αργότερα από τον Βενιζέλο στην Λωζάνη. Αυτό που κάποιοι ιστορικοί υποστηρίζουν πως ήταν απρογραμμάτιστο, άρα, δεν υπήρχε σχέδιο γενοκτονίας των χριστιανών που ξεκίνησε πολύ πριν το 1919, πολύ πριν αποβιβαστεί στη Σμύρνη ο ελληνικός στρατός.

«Όμως οι Τούρκοι εθνικιστές άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι αυτός ήταν ιδανικός τρόπος να ξεφορτωθούν αυτό τον κόσμο»

Συναγωνιζόμενος τον Milton, ο Θ. Βερέμης αναφέρει ότι η ιδέα να ξεφορτωθούν τον χριστιανικό πληθυσμό εμφανίστηκε στους Τούρκους εθνικιστές, μόνον όταν στο λιμάνι εμφανίστηκαν πλοία μισθωμένα από τον ευσεβή μεθοδιστή πάστορα Asa Jennings. Με την φράση αυτή υιοθετείται και πάλι το ιστορικό δόγμα «στο παρά ένα των ελληνικών δεινών η Δύση παρεμβαίνει υπέρ των Ελλήνων». Με την φράση αυτή αποτιμάται θετικότερα η «ουδέτερη» αμερικανική στάση που επανειλημμένα αναφέρθηκε με τον Horton. Διαχωρίζεται πάλι ο Κεμάλ από τους “Τούρκους εθνικιστές της Σμύρνης” (που κυβερνούν έναντι του πρώτου;), διαχωρίζονται οι χριστιανοί σε καλούς (δυτικούς) και κακούς (ορθόδοξους). Με τη φράση αυτή υποβαθμίζεται ο κεμαλικός εκβιασμός «άμεση απομάκρυνση ή θάνατος στα γυναικόπαιδα» για να μη φανεί ότι και οι ΗΠΑ συμφωνούν με τον «εθνικισμό» του Κεμάλ. Με την φράση αυτή δικαιολογείται το έγκλημα του ξεριζωμού ενός πληθυσμού με αφορμή έναν ακήρυκτο πόλεμο, μια στρατιωτική παρουσία χωρίς προοπτική. Με τη φράση αυτή προλειαίνεται το έδαφος για την αποδοχή της επικύρωσης αυτού του προμελετημένου εγκλήματος από την Ελλάδα και τους «συμμάχους» της στην Λωζάνη. Με την φράση αυτή «φωτίζεται» η δεύτερη φάση του κεμαλικού σχεδίου, που όχι μόνο αποσιωπάται πως ενέκριναν εκ των προτέρων οι δυτικοί, αλλά παρουσιάζεται τμήμα της δυτικής δράσης ως “λαμπρή ανθρωπιστική πρωτοβουλία”. Μια πρωτοβουλία που δεν απέτρεψε τον Κεμάλ ούτε από το να θεωρήσει τους άνδρες ως αιχμαλώτους πολέμου. Τέλος, ο Giles Milton θρηνεί… την άδεια και σιωπηλή Σμύρνη.

Χωρίς όρια δείχνει η υποκρισία στον λόγο του Milton. Θα πρέπει βέβαια να συνυπολογίζουμε ότι όπως κι άλλοι συντελεστές του ντοκιμαντέρ, έτσι κι αυτός, μπορεί να έχει παραπλανηθεί και χρησιμοποιηθεί, σε βαθμό που αγνοεί. Πέρα από όσα είπαμε, κλείνουμε με κάποια από τα εύλογα ερωτήματα που απουσιάζουν: Γιατί έκανε εκλογές ο Βενιζέλος; Για να απαλλαγεί των ευθυνών που έβλεπε να έρχονται; Αν όχι, αν δηλαδή η απόφαση του Βενιζέλου για την προκήρυξη των εκλογών το 1920 αποτελούσε “δημοκρατική ευαισθησία”, τότε πώς χαρακτηρίζεται και πώς εξηγείται η λαϊκή ετυμηγορία και πώς η στάση του Βενιζέλου το 1915; Τι είδους δημοκρατία πρέσβευε ο Βενιζέλος όταν επικροτούσε την εισβολή του αγγλογαλλικού στρατού στην Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα; Αν πάλι ο Βενιζέλος είχε ζητήσει δημοψήφισμα το 1919, πριν την αποβίβαση στην Σμύρνη, θα ήταν δημοκρατικότερος ή ακατάλληλος για την πολιτική; Αν στις μεταπολεμικές διαπραγματεύσεις αντί της Σμύρνης ζητούσε την Κωνσταντινούπολη, θα άφηνε δυσαρεστημένους τους απογόνους του Κωλέττη, τους συμμάχους ή όλους μαζί; Πόσες χιλιάδες χριστιανών σκοτώθηκαν μέσα στη Σμύρνη και πόσοι στο επόμενο διάστημα; Ήταν συνέχεια της γενοκτονίας των χριστιανών από τους Νεότουρκους στην περίοδο του Α’ παγκοσμίου πολέμου η κεμαλική εξόντωση των χριστιανών της Σμύρνης; Ποιον κοσμοπολιτισμό και ποιον πολιτισμό υπερασπίζεται κάποιος, όταν σιωπά μπροστά στα πραγματικά αίτια της εξόντωσης και ξεριζωμού εκατομμυρίων ανθρώπων; Ποια πολιτική συνθήκη μπορεί να καταστρέφει πολιτισμούς χιλιάδων ετών και να νομιμοποιεί ξεριζωμούς ομάδων ανθρώπων; Ποιος είναι ο πολιτισμός του Woodrow Wilson, του David Lloyd George, του Georges Benjamin Clemenceau και όσων οικονομικών παραγόντων βρίσκονταν δίπλα τους μετά τον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο; Πώς εξηγείται ότι αυτοί ενθάρρυναν το μίσος, ανέχτηκαν τα εγκλήματα, αποσιώπησαν την απανθρωπιά, εμπορεύτηκαν τον πόνο; Ο Giles Milton αναφέρεται στο ντοκιμαντέρ ως συγγραφέας του βιβλίου “Paradise Lost”. Ο πλήρης τίτλος του βιβλίου περιλαμβάνει και τα ακόλουθα: “Smyrna 1922 – The Destruction of Islam’s city of Tolerance”. Ένα ακόμα συμπέρασμα βγαίνει: Ανεκτικότητα και επίγειο αυτοκρατορικό Παράδεισο δεν μπορεί να εγγυηθεί ο χριστιανισμός από την εποχή της συνθήκης της Βεστφαλίας. Ακόμα κι αν ένας περίφημος Στεργιάδης σταθεί στο πλευρό ενός τεράστιου Βενιζέλου, οι χριστιανοί πάντα θα βρουν τρόπο να κάνουν τη ζημιά.

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ – ΕΠΙΛΟΓΟΣ

«Η αντίστροφη ιστορία». Έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η ιστορική σειρά διαρκείας στην οποία ανήκει και το σμυρναίικο επεισόδιο που τα σχολεία γνώρισαν το 2013. Η εξύμνηση ενός σμυρναίικου κοσμοπολιτισμού είναι όχι μόνον η αποσιώπηση της κυριαρχίας του σμυρναίικου χριστιανισμού, αλλά και η ενοχοποίηση ενός χριστιανικού κοσμοπολιτισμού που σήμερα διώκεται υπό την ετικέτα “εθνικισμός” από έναν ολοκληρωτισμό που δημιούργησε τον εθνικισμό και σήμερα υποκρίνεται ότι προστατεύει τον (κοσμικό) κοσμοπολιτισμό. Ο χαμένος κοσμοπολιτισμός της Σμύρνης βαφτίζεται “χαμένος παράδεισος”. Είναι ένας παράδεισος όμοιος με τον μελλοντικό που προαναγγέλλει / διαφημίζει το ντοκιμαντέρ. Είναι ο πολυεθνικός “παράδεισος” που θα προκύψει από την διάλυση των εθνών-κρατών, αυτών που υμνήθηκαν από την ίδια ιστορική γραμμή. Είναι -στην πραγματικότητα- ο ζοφερός ολοκληρωτισμός, γεύση του οποίου μας δίνει η μανία με την οποία αντιστρέφεται η πραγματικότητα. Αυτή είναι και η αιτία για την οποία ο Milton βρίσκεται μέσα στο ντοκιμαντέρ. Ως συνονόματος του παλαιού John Milton εκδίδει και το ομώνυμο μ’ αυτόν βιβλίο. Χάθηκε ο παράδεισος της ανεκτικότητας του Ισλάμ μας λέει ο G. Milton το 2008. Χάθηκε πρόσκαιρα ο παράδεισος του Θεού για τους ανθρώπους μας είπε το 1667 ο J. Milton. Και αν εκ πρώτης όψεως τα δυο νοήματα δείχνουν τελείως αντίθετα, μια βαθύτερη εξέταση του παλαιού Milton ίσως αποδείξει το αντίθετο. Εκτός κι αν επί Oliver Cromwell έγινε μια κατά Χριστόν χριστιανική Επανάσταση κι εμείς το αγνοούμε.

Η αντίστροφη ιστορία βασίζει την όποια πρόσκαιρη επιτυχία της στα ψυχολογικά κριτήρια του μέσου όρου, της πλειοψηφίας και στο κριτήριο της αυθεντίας. Όποιος αδυνατεί να ελέγξει μόνος του ένα ζήτημα, τείνει να εμπιστεύεται τους ειδικούς, τους πολλούς ή να εξάγει το μέσο όρο όσων αντιφατικών προσλαμβάνει. Όλα αυτά δεν χρειάζεται να αναλυθούν τώρα. Η πρόσφατη αντίστροφη ιστορία όμως αναδεικνύει ευκολότερα ότι της αντιστροφής έχει προηγηθεί η παραποίηση, οπότε η αντίστροφη ιστορία εμφανίζεται ως «αποκάλυψη» της υπόλοιπης αλήθειας, ενώ στην πραγματικότητα αποτελεί την ολοκλήρωση του ψεύδους.

Το ντοκιμαντέρ έχει ξεκάθαρο πολιτικό χαρακτήρα, με ιδιαίτερη έμφαση στην αμερικανική οπτική γωνία. Στο βαθμό όμως που η πολιτική του άποψη στηρίζεται στην ιστορία και διεισδύει στο ελληνικό σχολείο, προκύπτουν θέματα.

1. Πώς σχετίζονται οι προσωπικές μαρτυρίες με την ιστορική άποψη; Είναι οι μαρτυρίες αυτές που πυροδότητσαν μια έρευνα η οποία τις επιβεβαίωσε ή μήπως έγινε επιλογή εκείνων των μαρτυριών που θα επιβεβαίωναν την προδιαμορφωμένη ιστορική άποψη; Η απάντηση της Μ. Ηλιού είναι ότι η ίδια κινήθηκε από διάθεση έρευνας και διάψευσης της σχολικής ιστορίας που συγκρουόταν με τα δικά της βιώματα. Η ανάμειξη ιστορίας και προσωπικών βιωμάτων φαίνεται παράδοξη, με δεδομένο ότι στο παρελθόν ιστορικοί που ερμηνεύουν αντίστοιχα τα ίδια γεγονότα, έχουν διαμαρτυρηθεί με δριμύτητα για το γεγονός ότι η (αντίθετη) συλλογική γνώμη των ιστορικά ανειδίκευτων εκφράζεται δημόσια, αν και στερείται βαρύτητας. Η ιστορική έρευνα και η ερμηνεία πολύπλοκων γεγονότων προφανώς και δεν μπορεί να ταυτίζεται με τις προφορικές ερμηνείες των παρόντων στα γεγονότα ή των απογόνων τους. Όμως στο ντοκιμαντέρ της Μ. Ηλιού δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η Β. Σολομωνίδου και η L. Neyzi δεν μεταφέρουν απλώς μνήμες. Έχουν πανεπιστημιακή μόρφωση με ειδίκευση σε ιστορικούς τομείς, μάλιστα η δεύτερη διδάσκει ιστορία στο Πανεπιστήμιο. Η Ε. Μπαστέα, αν και δεν είναι ιστορικός με την κλασική έννοια, έχει πανεπιστημιακή μόρφωση και γνώσεις ιστορικών-πολιτισμικών θεμάτων. Συνεπώς, μόνον ο Ι. Ναλμπαντιάν που γεννήθηκε στην Σμύρνη μεταφέρει μνήμες, μόνο ο ένας από τους επτά που μιλούν στο ντοκιμαντέρ. Άρα, πέρα και από την ρητή του δήλωση, αποδεικνύεται ότι το ντοκιμαντέρ είναι καθαρά ιστορικό και ως τέτοιο πρέπει να κριθεί στο σύνολό του, αλλά και για το πώς εντάσσει το συγκινησιακό στοιχείο και την προσωπική μαρτυρία στην αντικειμενική έρευνα και τη λογική συγκρότηση.
2. Οι λέξεις «άγνωστο αρχειακό υλικό» είναι διφορούμενες. Ποιο είναι αυτό το υλικό που υπονοείται ότι έχει κρίσιμο περιεχόμενο ως προς γεγονότα ή ερμηνείες τους;  Τα φιλμ, οι φωτογραφίες και οι μνήμες του Ι. Ναλμπαντιάν; Μήπως η επιρροή της Χαλιντέ στον Μουσταφά; Η αγνωσία του Horton; Η παρέμβαση του Jennings; Η καταστροφή του κοσμοπολιτισμού; Φαίνεται ότι είναι μόνον το πρώτο. Δεν πρόκειται για επιστημονική έρευνα. Σύμφωνα με τον τίτλο όμως, το αποτέλεσμα της «έρευνας» είναι το τελευταίο. Και ποιος κρίθηκε αίτιος για την καταστροφή αυτή; Ο ορθόδοξος χριστιανισμός των Ελλήνων. Μέσω επιλεκτικότητας και παραποίησης στοιχείων το θύμα μετατράπηκε σε θύτη ενός νέου θύματος που το ανακάλυψε η ιστορική επιστήμη: του κοσμοπολιτισμού. Το οργανωμένο μαζικό έγκλημα εναντίον των χριστιανών απλώς δεν υφίσταται. Λίγο επιλεκτική και κάπως περίεργη αυτή η «συμφιλιωτική-αγαπητική» ιστορία, όπως και άλλες, ανάλογες, που είδαμε τα τελευταία χρόνια.
3. Στην επίσημη σελίδα του ντοκιμαντέρ αναφέρεται ότι «Ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, οι δυο συνεργάτες [Μ. Ηλιού, Αλ. Κιτροέφ] θέλουν να τιμήσουν τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας». Το ντοκιμαντέρ “Σμύρνη. Η καταστροφή μιας κοσμοπολίτικης πόλης, 1900-1922”προτάθηκε προς παρακολούθηση στους μαθητές από το Υπουργείο Παιδείας με την σημείωση ότι “έρχεται να τιμήσει, ενενήντα χρόνια μετά την καταστροφή, τον κόσμο που χάθηκε το 1922 αλλά και συγχρόνως την επιστήμη της ιστορίας”.

Η ιστορία με τις διάφορες ανανεωμένες εκδοχές της ιστορίας δεν έχει τέλος. Το β’ μέρος αυτού του επεισοδίου λέγεται “Από τις δυο πλευρές του Αιγαίου” και -καθώς η φαντασία μας καλπάζει- αντιλαμβανόμαστε από τον τίτλο τον αριθμό των σημερινών ιδιοκτητών του Αιγαίου και φανταζόμαστε ότι, όπως σε όλες τις «ελληνοτουρκικές διαφορές», οι δυτικές δυνάμεις είναι κατ’ αρχήν άσχετες και στη συνέχεια ουδέτερες. Το β’ μέρος που επίσης προτείνεται από το υπουργείο Παιδείας, στηρίζει την ύπαρξή του στο ότι «έφθασε η στιγμή να διηγηθούμε ολόκληρη την ιστορία και από τις δυο πλευρές του Αιγαίου και όχι μόνο τη μισή«. Να θυμηθούμε την σχεδόν ταυτόχρονη υλοποίηση του ΣΚΑΪ και της Εθνικής Τράπεζας που, επειδή το 2011 «ήταν ο καιρός ώριμος να πούμε την αλήθεια», μας ενημέρωσε ποιο ακριβώς ήταν το έθνος που επαναστάτησε το 1821, ποιος ήταν ο εσωτερικός αντίπαλος της Επανάστασης και ποιος έσωσε την Επανάσταση το 1823 και το 1827. Τόσο η Μαρία Ηλιού, όσο και ο Θάνος Βερέμης είπαν ότι θέλησαν να εκμεταλλευτούν  την περίοδο κρίσης στην Ελλάδα και να μιλήσουν (για το 1922 και το 1821 αντίστοιχα) προκειμένου να υπάρξει προβληματισμός αυτογνωσίας στους Έλληνες. Να θυμηθούμε και τα βιβλία του CDRSEE και του Foundation Open Society Macedonia για την «αλληλοκατανόηση» και την «συναδέλφωση» των Βαλκανικών εθνών. Πολύ πρόσφατη είναι και η αφαίρεση του κεφαλαίου που μιλούσε για την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από το βιβλίο Θεωρητικής κατεύθυνσης της Γ΄ Λυκείου. Όλα αυτά -το επαναλαμβάνουμε- δεν έρχονται να τοποθετήσουν ένα «ψέμα» στη θέση μιας «αλήθειας». Όλα έρχονται να χειροτερέψουν την ήδη προβληματική πρόσληψη του ελληνικού παρελθόντος.

Ποιο λοιπόν είναι το «δια ταύτα» στην περίπτωση της καταστροφής του σμυρναίικου κοσμοπολιτισμού; Η προπαγανδιστική ταινία δεν απευθύνεται μόνο στους Έλληνες. Έχει διεθνές ακροατήριο. Αν το δούμε όμως μόνον ως «εθνικό» -με την στενή έννοια- ζήτημα, τότε τι αρμόζει ως συμπέρασμα;  Όταν η αντιστροφή της πραγματικότητας, η κακοποίηση της επιστήμης, η παραβίαση του Συντάγματος, ο χλευασμός της ανθρώπινης ύπαρξης έχουν την σφραγίδα ενός Προέδρου Δημοκρατίας και απευθύνονται στο μέλλον μιας χώρας, στους νέους, τότε μάλλον δεν ωφελεί να εγκαλέσουμε τους ιστορικούς, τον Giles Milton, την Μαρία Ηλιού και τις μη κερδοσκοπικές εταιρείες Πρωτέας και Proteus NY Inc. Πρέπει να παραμείνουμε ψύχραιμοι και να κάνουμε όσα εκείνοι διακήρυξαν: να αναδείξουμε την αλήθεια και με οδηγό αυτήν, να τιμήσουμε τη μνήμη των νεκρών, να αναλογιστούμε το παρόν και το μέλλον.

Στέργιος Π. Ζυγούρας

https://karavaki.wordpress.com/2015/12/06/smyrna-cosmopolitan-city-1922/

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Αποδόμηση – Εθνομηδενισμός – Νέα Τάξη

Η Στρατηγική του Ιστορικού και Πολιτικού Αναθεωρητισμού. 

Αποδόμηση – Εθνομηδενισμός – Νέα Τάξη

Ηλίας Ηλιόπουλος
Ιστορικός-Διδάκτωρ (Dr. phil) Πανεπιστημίου Μονάχου

Αντίβαρο, Απρίλιος 2007

Στην «νέα» στρατηγική-ιδεολογική γραμμή της Νεοταξικής Παγκόσμιας Ηγεμονίας εξέχουσα θέση κατέχει ο ιστορικός Αναθεωρητισμός. Ο εθνομηδενισμός και η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας εξυπηρετεί ευθέως την αποσταθεροποίηση και γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης των Εθνών.

Όπως επισημαίναμε ήδη από πολλών ετών, «ένας κρίσιμος αριθμός των δυτικών δεξαμενών σκέψεως έχει ενστερνισθεί την παλαιά και γνωστή θέση ότι τα πολυεθνικά κράτη, όπως εκείνα των Καρολιδών, των Αψβούργων ή των Οσμανιδών, υπήρξαν λειτουργικώτερα από τα διάδοχά τους εθνικά κράτη. Η «λύση» της ανασυστάσεως των παλαιών αυτοκρατοριών, υπό άλλην βεβαίως μορφή, ως οριζουσών συνιστωσών μιας παγκοσμίου τάξεως πραγμάτων, φαίνεται να έχει προκριθεί από πολλού χρόνου, αφ’ ης στιγμής, μάλιστα, η υπερατλαντική Υπερδύναμις ομολογημένα αδυνατεί να επωμίζεται, μόνη αυτή, το υπέρογκο βάρος της περιφρουρήσεως της διεθνούς τάξεως» (Ηλία Ηλιόπουλου, «Από την υπέρβαση της παλαιάς στην χάραξη της νέας διαχωριστικής γραμμής», περιοδικό «Οίστρος», τ. 9/10, Μόναχο, χειμώνας 1995). Η επιχειρούμενη, όμως, από ορισμένους αναβίωση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (ένα νέο «Ράϊχ» – «Ευρωπαϊκός Πυρήνας») ή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (επάνοδος της Τουρκίας στην ΝΑ. Ευρώπη, 100 χρόνια μετά την εκδίωξή της το 1913, και ανάδειξή της όχι μόνον σε Περιφερειακή αλλά και σε Ευρωπαϊκή Δύναμη) προαπαιτεί οπωσδήποτε την αποδόμηση και διάλυση των ιστορικά διαμορφωμένων και πολιτικά κυριάρχων Εθνών-Κρατών της Βαλκανικής, μέσω της εθνοπολιτισμικής τους μετάλλαξης – και τον συνακόλουθο εθνοφυλετικό κατακερματισμό τους.

Ακριβώς στο σημείο αυτό, η κυρίαρχη υπερεθνική ελίτ χρησιμοποιεί τις «καλές υπηρεσίες» των νεοφιλελεύθερων διεθνιστών και των «αποδομιστών» που προέρχονται από την «μετα-νεωτερική», μετα-εθνική «Αριστερά», οι οποίοι έχουν αναδειχθεί σε «οργανικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης και της Παγκόσμιας Ηγεμονίας, δοθείσης και της (ιδιαζούσης) ροπής των κύκλων αυτών σε αυτό που ο Paul Gottfried αποκαλεί «Πολιτική Θεολογία», δηλαδή μία σωτηριολογική και ντετερμινιστική, κατ’ ουσίαν θεολογική, θεώρηση του κόσμου – σε εκκοσμικευμένη, όμως, μορφή (secular), και όχι σε θρησκευτική όπως άλλοτε (π.χ. Χιλιαστικός Προτεσταντισμός, Καλβινισμός κ.λ.π.). Πράγματι, η αυτοαποκαλούμενη «προοδευτική διανόηση» και η σημερινή «light» Ευρω-Αριστερά (τύπου «Συνασπισμού», αλλά και μετηλλαγμένου και αλωθέντος «Πασόκ») επιχειρούν, εδώ και χρόνια, να κρύψουν την ιδεολογική χρεωκοπία τους καθώς και την (ιστορική πλέον!) αδυναμία τους να διατυπώσουν μία συγκροτημένη εναλλακτική πρόταση για την πολιτική, την κοινωνία και την οικονομία, δραπετεύοντας σε έναν ολοκληρωτικής υφής (βαθύτατα αντιδημοκρατικό και δημο-φοβικό) εθνομηδενισμό.

Για αυτού του είδους την «Αριστερά», λοιπόν, το «τέλος» της πάλαι ποτέ μαρξιστικής πολιτικής θεολογίας, ο υπέρτατος νομοτελειακός σκοπός της παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, έχει αντικατασταθεί από το νέο «τέλος», το νέο τελικό στάδιο της ανθρωπίνης προοόδου και ιστορίας – και συνάμα, νέο υπέρτατο σκοπό προς επίτευξιν: την παγκόσμια μετα-εθνική και πολυ-πολιτισμική κοινωνία. Πρόκειται για μία ακόμη, εκκοσμικευμένη ριζοσπαστική προτεσταντική «αίρεση», από αυτές που κατά καιρούς και εποχές ενεφανίσθησαν στο ιστορικό προσκήνιο. Το φαινόμενο δεν είναι δα νέο, και έχει επαρκώς μελετηθεί, πρωτίστως από την αμερικανική διανόηση – από την πρώτη φορά που ο εξτρεμιστικός, χιλιαστικός προτεσταντισμός δίδει την θέση του σε ένα κοσμικό, πλέον, «πολιτικό» κίνημα, τον Προοδευτισμό («Progressivism»), στις ΗΠΑ κατά το δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνος, μέχρι τον «Εκκοσμικευμένο Καλβινισμό της Νέας Αριστεράς» (Secularized Calvinism of the New Left), κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνος.

Η τωρινή «αίρεση» του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» («Postnational / Transnational Progressivism», κατά τον John Fonte, ή απλώς «Progressivism», κατά τον Παναγιώτη Κονδύλη) δεν υστερεί ούτε σε ολοκληρωτική και μανιχαϊστική αντίληψη του κόσμου ούτε σε ιεραποστολικό ζηλωτισμό και φανατισμό ούτε σε ιδεοληπτική μονομέρεια ούτε σε ανελεύθερες και αντιδημοκρατικές πρακτικές από τις προηγούμενες. Απ’ εναντίας! 

Οι «ταλιμπάν» του «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» διακατέχονται εμφανώς από όλα τα τυπικά για κάθε πολιτική θεολογία σύνδρομα, αλλά στην νιοστή: επηρμένο ελιτισμό, αυτοσυνειδησία πεφωτισμένης δεσποτείας, βαθύτατη οικειοφοβία και δημοφοβία, και συνακόλουθη απύθμενη περιφρόνηση και απέχθεια προς τον «λαουτζίκο» (τις «νοικοκυρές», τους «κτηνοτρόφους», τους «αλευρομάγειρους», τους «μη ειδικούς», που ακούσαμε και ακούμε αυτόν τον καιρό από Αλαβάνους, Ρεπούσες, Μπίστηδες, Κουλούρες και Σία!!!).

ΑΝ μπορούσαν, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα «περιορίζονταν», όπως τώρα, «μόνον» στην καταχρηστική και ασύδοτη εκμετάλλευση όλων των Ιδεολογικών Μηχανισμών του Κράτους, που ελέγχουν ασφυκτικά όσο και αδιατάρακτα τις τελευταίες δεκαετίες, και στην ιδεολογική τρομοκρατία, για να επιτύχουν την άνωθεν (και εις πείσμα των πολιτών) επιβολή των δογμάτων και ιδεοληψιών τους. ΑΝ μπορούσαν, θα προχωρούσαν ακόμη περισσότερο, σύμφωνα με την ολοκληρωτική πολιτική θεολογία τους, και θα μας έκαναν ό,τι έκαναν στους αντιφρονούντες σε άλλες εποχές οι ομογάλακτοί τους, ζηλωτές προτέρων πολιτικών αιρέσεων του Προοδευτισμού: Θα μας ενέκλειαν σε γκουλάγκ και σε ψυχιατρεία! Είναι πολλαπλώς εύγλωττη η πρώτη αντίδραση του γνωστού αποδομιστή προφέσσορα Αντώνη Λιάκου: Κατήγγειλε, από των στηλών του «Βήματος» (του Συγκροτήματος των συνεργατών της Κατοχής), τους τολμήσαντες να εκφέρουν αντίθετη άποψη ως ...«ψυχωτικούς»!

Ειρήσθω δε – διόλου εν παρόδω – ότι ουδόλως φαίνεται να προβληματίζει τους «διανοουμένους» αυτής της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, μετα-νεωτερικής «Αριστεράς» ότι και τα δόγματά τους και η πορεία υλοποίησής τους εγκυμονούν τεράστιες ζημίες μεν για τους λαούς, ενώ συνάδουν απολύτως προς τα σχέδια γεωπολιτικών αναδιατάξεων περιοχών και λαών, που εκπονούν οι Ηγεμονικές Δυνάμεις αλλά και προς εκείνα της υπερεθνικής κερδοσκοπούσης ολιγαρχίας. Η αποδόμηση της εθνικής «αφήγησης» και η αναγόρευση του ιστορικά διαμορφωμένου έθνους σε δήθεν φανταστική και ιδεολογική «κατασκευή»(!), καθώς και η συνακόλουθη αναγόρευση της υπερεθνικής / μετα-εθνικής αυτοκρατορικής διακυβέρνησης και της «πολυ-πολιτισμικής» κοινωνίας (π.χ. της οθωμανικής) σε ύπατο δόγμα του Ολοκληρωτικού «Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού» και, κατά συνέπειαν, σε νέο ύψιστο εσχατολογικό σκοπό προς επιδίωξιν και επίτευξιν (μετά την κατάρρευση της προγενέστερης, μαρξιστικής-λενινιστικής πολιτικής εσχατολογίας) συνιστά μία ασύλληπτη όσο και επικίνδυνη ιστορική αναστροφή: την επιστροφή από ένα προηγμένο στάδιο ιστορικής εξέλιξης (το στάδιο του νεωτερικού δημοκρατικού και συνταγματικού έθνους-κράτους) στο προγενέστερο, προ-δημοκρατικό, στάδιο του μεσαιωνικού Reich.

Το έθνος, όμως, ΔΕΝ είναι φανταστική ή ιδεολογική «κατασκευή», όπως προπαγανδίζουν οι ανιστόρητοι εξτρεμιστές της «αποδόμησης» και της «μεταμοντέρνας» Ολοκληρωτικής Μετα-Εθνικής «Αριστεράς», που λυμαίνονται το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της «Ελληνικής Δημοκρατίας», τα Ιστορικά και Παιδαγωγικά Τμήματα στα Πανεπιστήμιά μας, τα ΜΜΕ και τα σχολικά βιβλία. Νηφάλια και επισταμένη ιστορική μελέτη αποδεικνύει την ύπαρξη ενός διακριτού εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα στα σύγχρονα έθνη της Ευρώπης, αναγομένου στην ύστερη μεσαιωνική και πρώιμη νεώτερη περίοδο (13ος-14ος αι.). Στα καθ’ ημάς δε, γνωρίζουμε, από την μελέτη της εποχής της Φραγκοκρατίας / Βενετοκρατίας και της Αυτοκρατορίας της Νικαίας, ότι το ίδιο ισχύει ακόμη περισσότερο για το Ελληνικό Έθνος (συναφώς βλέπε και το πρόσφατο θαυμάσιο βιβλίο του πολυγραφώτατου Γιώργου Καραμπελιά για το 1204 και την διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού – ένα πόνημα που θα ζήλευαν πάμπολλοι αγράμματοι ή ημιμαθείς «προοδευτικοί» καθηγητάδες!). Επί τη βάσει αυτού του προϋπάρχοντος εθνολογικού-εθνοπολιτισμικού πυρήνα «οικοδομείται» αργότερα το νεωτερικό «πολιτικό έθνος» (politische Nation).

Εν προκειμένω, πρέπει να υπογραμμισθεί με έμφαση ότι το «πολιτικό έθνος», το νοούμενο ως κοινότητα πεπρωμένου (Schicksalsgemeinschaft) και ως έκφραση της Γενικής Βουλήσεως του Λαού (Volonté Generale), κατά τον Ρουσσώ, απετέλεσε μέγα επίτευγμα της ανθρωπότητος, καθ’ όσον σηματοδότησε την μετάβαση από τα πολυεθνικά, «πολυπολιτισμικά» σχήματα (αυταρχικά όπως στην Δυτική και Μέση Ευρώπη ή δεσποτικά όπως στην Οθωμανική Ανατολή) στα δημοκρατικά εθνικά κράτη, που συγκροτήθηκαν επί της λυδίας λίθου της Εθνικής / Λαϊκής Κυριαρχίας. Συγχρόνως, σε ένα άλλο επίπεδο μελέτης, το νεωτερικό Έθνος-Κράτος σήμανε την μετάβαση από το αρχαϊκό προ-στάδιο της φρατρίας στο προηγμένο στάδιο της «ΠΟΛΙΣ», υπό την αρχαιοελληνική έννοια.

Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ούτε άσχετο το γεγονός ότι, παραλλήλως προς την αποδόμηση των νεωτερικών Εθνών-Κρατών, μία άλλη τάση του Αναθεωρητισμού και της Μετα-Νεωτερικής «Αριστεράς» ασκείται μετά πάθους στην λατρεία των «μειονοτήτων», λησμονώντας μάλιστα την ναζιστική χρησιμοποίηση του εν λόγω στρατηγικού εργαλείου για την γεωπολιτική αναδιάταξη της Ευρώπης, κατά τον Μεσοπόλεμο και, εν συνεχεία, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι, βλέπουμε τους καθεστωτικούς «προοδευτικούς διανοουμένους» της Νέας Τάξης, την ίδια ώρα που πασχίζουν λυσσωδώς να κατεδαφίσουν ο,τιδήποτε «εθνικό» (ιστορία, ταυτότητα, πολιτική οντότητα κ.λ.π.) – με μισσιοναρικό φανατισμό ανάλογο όσων γκρέμιζαν άλλοτε τα αρχαιοελληνικά αγάλματα –, να ανακηρύσσουν, από την άλλη πλευρά, υπαρκτές και ανύπαρκτες «μειονότητες» («εθνοτικές», «γλωσσικές», «κοινωνικές» κ.λ.π.) σε αυταξία, φθάνοντας μάλιστα μέχρι του σημείου να αναγορεύουν την κρατική απόσχιση σε υποκατάστατο της Πολιτικής.

Η πολιτική αφέλεια του συνασπισμού των ανιστορήτων ψευδο-διεθνιστάδων της σημερινής «light» (ή «ροζ», αν θέλετε!) Αριστεράς (κατά πρόδηλη, μάλιστα, και αξιοσημείωτη αντίθεση προς τους εθνικά συνειδητοποιημένους διεθνιστές του «ορθόδοξου» ΚΚΕ, ή προς την Πατριωτική Αριστερά περί το «Άρδην», την «Ρήξη», το «Ρεσάλτο» κ.λ.π.!) καθώς και η ιστορική άγνοια που τους διακατέχει δεν τους επιτρέπει να ιδούν ότι η αποδόμηση της εθνικής συνείδησης, ταυτότητας και ιστορίας είναι ο κατ’ εξοχήν σύγχρονος, μετα-νεωτερικός, Φασισμός! 

Διότι μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στον νέο Μεσαίωνα: στον Μεσαίωνα του μεγάλου Ράϊχ – και των απειράριθμων κατά τόπους κρατιδίων, δουκάτων, πριγκηπάτων κ.ο.κ.!

Πράγματι, αν δεχθούμε την θεμελιώδη αρχή του μεγαλυτέρου Έλληνα μαρξιστή ιστορικού των ημερών μας, Νίκου Ψυρούκη, ότι «στην ιστορία υπάρχουν δύο βασικές κινήσεις, εκείνη της προώθησης και εκείνη της πισωδρόμησης» («Ιστορικός Χώρος και Ελλάδα», β΄ έκδοση, Λευκωσία 1993, σελ. 29), τότε είναι πασίδηλον ότι το πολιτικό έθνος, το έθνος–«κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» και «καθημερινό δημοψήφισμα» (plebiscit de tous le jours, κατά την μνημειώδη ρήση του κορυφαίου σοσιαλιστού του 19ου αιώνος Ερνέστου Ρενάν) αποτελεί κολοσσιαία πρόοδο της ανθρωπίνης Ιστορίας. Ο Εθνικισμός – το ρωμαλέο εκείνο μαζικό, δημοκρατικό και προοδευτικό κίνημα της ιακωβινικής Αριστεράς κατά την Γαλλική Επανάσταση και μετέπειτα – δεν υπήρξε μόνον μία ισχυρή δύναμη, αντάξια ακόμη και της θρησκείας (και μάλιστα πολύ περισσότερο και από τον Κομμουνισμό ακόμη, ίσως επειδή ανάγεται ως έννοια επίσης στην «πρωτογενή» τάξη κοινωνικών δεσμών: Κάποιος «γεννάται» μέσα στην οικογένειά του και στο έθνος ταυτοχρόνως). Αλλά υπήρξε, αποδεδειγμένα, και το ΜΟΝΟΝ μέχρι σήμερα ιδεολογικό-νομιμοποιητικό πλαίσιο της Δημοκρατίας και του Κοινωνικού Κράτους.

Όντως, τόσο η συνταγματική-αστική Δημοκρατία, οσονδήποτε ατελής, όσο και το Κράτος Πρόνοιας, ανεπτύχθησαν μόνον στο ιστορικό, θεσμικό και ιδεολογικό πλαίσιο του νεωτερικού Έθνους-Κράτους – και συμβάδισαν με αυτό. Και μέχρι σήμερα δεν έχουν υπάρξει άλλα σχήματα, υπερεθνικά / μετα-εθνικά, που να πληρούν, έστω και κατ’ ελάχιστον, τα δημοκρατικά και κοινωνικά «κεκτημένα» του Έθνους-Κράτους. Τυπικό παράδειγμα η Ε.Ε. με το διαβόητο «δημοκρατικό έλλειμμα», την διαρκή παραβίαση της θεμελιώδους αριστοτελικής-μοντεσκιανής αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών και την βαθύτατα αντιδημοκρατική φιλοσοφία και πρακτική της γραφειοκρατικής νομενκλατούρας των Βρυξελλών!

Επί τη βάσει των ανωτέρω συλλογισμών καθίσταται σαφές ότι οι νεοφιλελεύθεροι διεθνιστές και οι «ταλιμπάν» του Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού, που έχουν βαλθεί να «αποδομήσουν» την «φανταστική κατασκευή» του έθνους και να μας επιβάλουν – διά της ωμής ψυχολογικής και θεσμικής/πολιτικής βίας μάλιστα – την παγκόσμια, υπερεθνική / μετα-εθνική, αυτοκρατορική διακυβέρνηση (ενώ, συγχρόνως, «κόπτονται» υπέρ πάσης «μειονότητος»!), λειτουργούν σήμερα, εξ αντικειμένου, ως οι ιδεώδεις «χρήσιμοι ηλίθιοι» του συγχρόνου, μετανεωτερικού, πλανητικού Φασισμού. Όσοι, λοιπόν, «αριστεροί και προοδευτικοί» είναι καλής προαιρέσεως, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι, στις ημέρες μας, «η κατ’ εξοχήν προοδευτική και αντιϊμπεριαλιστική πράξη είναι η υπεράσπιση, με νύχια και με δόντια, του συγχρόνου Έθνους-Κράτους ενάντια στα εκκολαπτόμενα υπερεθνικά Ράϊχ» («Οίστρος», όρα ανωτέρω).

Ο ιστορικός Αναθεωρητισμός που υπηρετείται από την παρέα των εξτρεμιστών της μετηλλαγμένης «Μετα-Εθνικής» Ολοκληρωτικής Αριστεράς, η οποία ευθύνεται για την σχεδίαση, συγγραφή και (υποχρεωτική) επιβολή του πανάθλιου, αντιπαιδαγωγικού και νεοταξικού σχολικού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄Δημοτικού (αλλά και των άλλων, αναλόγου στοχεύσεως, βιβλίων για μαθητές και για εκπαιδευτικούς, που δεν έτυχαν ευρέως της δεούσης προσοχής) αποσκοπεί ευθέως στην αποδόμηση της εθνικής ταυτότητας και στον κατακερματισμό της αντίληψης περί ιστορικής συνέχειας του Ελληνικού Έθνους, με παράλληλη επιβολή του νεο-οθωμανικού ιδεολογήματος (όπως κατέδειξε σε ένα άριστα εμπεριστατωμένο αφιέρωμα πέρυσι το περιοδικό «Άρδην», που αξίζει να αναζητήσουν και να μελετήσουν όλοι οι αναγνώστες!). Τους στόχους αυτούς υπηρετεί επί χρόνια, με εκπλήσσουσα μεθοδικότητα και οιονεί θρησκευτικό-ιεραποστολικό φανατισμό, η εθνομηδενιστική παρεούλα των αποδομιστών του «Παιδαγωγικού» Ινστιτούτου και όσων ελέγχουν τους λοιπούς Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (κατά Αλτουσσέρ): του κ. Λιάκου (Ιστορικό Τμήμα Πανεπ/μίου Αθηνών), της κ. Ρεπούση (Αριστοτέλειο Πανεπ/μιο Θεσσαλονίκης), της κ. Κουλούρη (Παν/μιο Πελοποννήσου), της κ. «Σίας» Αναγνωστοπούλου (Πάντειο), του κ. Κιτρομηλίδη, της κ. Φραγκουδάκη, της κ. Δραγώνα και ενός ακόμη λόχου μεγαλοκαθηγητάδων, ακολουθουμένων από ένα ασκέρι εκατοντάδων «κολλητών»-βοηθών κ.λ.π.

Αντικειμενικός σκοπός της «αποδόμησης» της εθνικής ιστορίας και ταυτότητας είναι η μετάλλαξη του ιστορικού έθνους των Ελλήνων σε «περιφερειακό εθνάριο», που θα έλεγε και ο Τάσος Λιγνάδης. Ούτως ώστε να καταστεί απείρως ευκολώτερη η καθυπόταξη του «ατίθασου» Έλληνα υπό την παγκόσμια Νέα Τάξη Πραγμάτων. Εξ ου και ο πακτωλός αργυρίων από τα «ιδρύματα» του «γκουρού των χρηματιστηρίων» και «φιλανθρώπου» Τζωρτζ Σόρος, του εφοπλιστού Καρρά (Λέσχη Μπίλντεμπεργκ), αλλά και από τις Κυβερνήσεις ακόμη των Ηγεμονικών Δυνάμεων (Αγγλία, ΗΠΑ, Γερμανία), για να χρηματοδοτηθεί η έκδοση των βιβλίων της «Νέας Ιστορίας». Εν προκειμένω, βεβαίως, είναι και απολύτως βάσιμο και θεμιτό το ερώτημα, πόσο …κρεττίνος πρέπει να είναι ένας «αριστερός» και «προοδευτικός» διανοούμενος για να μην διερωτηθεί, αν μη τι άλλο, γιατί τέτοιος πόνος και γιατί τέτοια πρεμούρα να έπιασε, άραγε, τα κλασσικά-διαχρονικά «ιμπεριαλιστικά-μητροπολιτικά κέντρα» και την υπερεθνική χρηματιστηριακή ολιγαρχία, για την «συμφιλίωση των λαών της Βαλκανικής», «την υπέρβαση των εθνικισμών και των στερεοτύπων», την «κατανόηση του Άλλου» κ.λ.π.!!! Για την ψυχή της μάνας τους το κάνουν; Και προδήλως, επειδή ΔΕΝ μπορεί να είναι κανείς τόσον ηλίθιος, απομένει μόνον η άλλη, λογικώς δυνατή, εξήγησις...

Πολλαπλώς ενδεικτικό του μίσους που τρέφουν οι αναθεωρητές ζηλωτές του Ολοκληρωτικού Μετα-Εθνικού Προοδευτισμού κατά παντός «εθνικού» είναι και το γεγονός ότι έχουν εξοβελίσει από παντού ως και την …φράση «ιστορία του ελληνικού έθνους» – πιστοί στην ιδεοληπτική εμμονή τους να αρνούνται αυτό που οι ίδιοι καταδικάζουν μετά βδελυγμίας ως «παπαρρηγοπούλειο σχήμα της εθνικής συνέχειας του Ελληνισμού»! Γίνονται δε τόσο γελοίοι ώστε να απορρίπτουν, στα συνέδρια που πραγματοποιούν δαπάναις των Ελλήνων φορολογουμένων, συλλήβδην (αυτοί οι ημιμαθείς!) όχι μόνον τους «συντηρητικούς» ιστορικούς και στοχαστές – τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, τον Ίωνα Δραγούμη, τον Π. Κανελλόπουλο, τον Ζακυθηνό, τον Θεοδωρακόπουλο, τον Ελύτη και άλλους κορυφαίους του Ελληνικού Πνεύματος – κατηγορώντας τους επί …εθνικισμώ! Αλλά καταδικάζουν και τις εμβληματικές μορφές της Ελληνικής Αριστεράς – Κορδάτο, Σκληρό, Σβορώνο, Ψυρούκη, Θεοδωράκη, Ρίτσο – για «εθνικιστικό λαϊκισμό»!!! »!!! Σε μεγάλο εβδομαδιαίο συνέδριο του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ), προ ετών, ο πολύς κ. Λιάκος («ψυχή» του ΟΠΕΚ του κ. Σημίτη ΚΑΙ «πρωτοπαλλίκαρο», τώρα, της κ. Γιαννάκου!) ζήτησε να ΜΗ χρησιμοποιείται ο όρος «ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ», διότι θίγεται η ...αφήγηση των Τούρκων!!! Προκαλέσας, μάλιστα, τότε την έκρηξη του ιστορικού Ασδραχά!

Από πολιτικής απόψεως, ωστόσο, το πρόβλημα δεν έγκειται «απλώς» στις ιδεοληψίες του γνωστού και θλιβερού «συνασπισμού» της μετηλλαγμένης, μετα-εθνικής, δημοφοβικής και νεοταξικής «Αριστεράς» – μολονότι η τεράστια, δυστυχώς, άκρως δυσανάλογη και επικίνδυνη για την Δημοκρατία επιρροή αυτού του «γκρουπούσκουλου» στους Ιδεολογικούς Μηχανισμούς του Κράτους (Υπουργείο Παιδείας, ΑΕΙ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, ΜΜΕ κ.λ.π.) θέτει σαφώς ζήτημα ομαλής λειτουργίας του πολιτεύματος. Στο κάτω-κάτω της γραφής, το Σύνταγμα ορίζει ότι η Δημόσια Παιδεία υπηρετεί την προαγωγή της εθνικής συνειδήσεως των Ελλήνων – όχι τις ονειρώξεις κάποιων συμπλεγματικών και αξιολύπητων υποκειμένων της καθεστωτικής «Αριστεράς» που, μηδίσαντες από χρόνια, πέρασαν στην «αυλή του Αρταξέρξη»!

Το μείζον πολιτικό ζήτημα είναι η κολοσσιαία ευθύνη που έχει, πλέον, όχι μόνον η απελθούσα (Π. Ευθυμίου) αλλά και η παρούσα πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, και προσωπικώς η Υπουργός κ. Γιαννάκου, με την ακατανόητη εμμονή της, ένα χρόνο τώρα, στην υποστήριξη αυτής της αθλιότητας! Και με την αλαζονική, χλευαστική και σκανδαλωδώς αντιδημοκρατική αντιμετώπιση της ογκώδους, εντυπωσιακής, αυθόρμητης και ειλικρινούς διαμαρτυρίας χιλιάδων Ελλήνων πολιτών. Πολιτών που πληρώνουν φόρους, εκπληρώνουν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους, υπακούουν στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, «θεωρούν τους εαυτούς τους Έλληνες», όπως θα έλεγαν και οι …Ρεπούσες, και εορτάζουν την Εθνεγερσία της 25ης Μαρτίου και την «αναστάτωση» που τερμάτισε, ατυχώς, την …ειδυλλιακή συμβίωση των λαών εντός της πολυεθνικής, πολυπολιτισμικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – με συνέπεια να χάσουν και τα ελληνόπουλα μία χαρούμενη ζωή με «λουκουμάδες, μπουρέκια, πίττες Δαμασκού» κ.λ.π. καθώς και τέτοιες θαυμάσιες «πρωτότυπες πρακτικές κοινωνικής ανέλιξης» όπως το Παιδομάζωμα!

Οι πολίτες αυτοί συντηρούν την μνήμη της ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΣ – με όλο το τεράστιο, επαχθέστατο ιστορικό φορτίο της λέξης – και όχι μιας «οθωμανικής διοίκησης» ή «οθωμανικής κυριαρχίας»! Όπως συντηρούν την μνήμη της ΚΑΤΟΧΗΣ – και όχι μιας «γερμανικής διοίκησης» ή «τριπλής κυριαρχίας»! Επιμένουν να χαίρονται – μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια – για την απελευθέρωση (και όχι «κατάληψη»!!!) των Ιωαννίνων, της Άρτας κ.λ.π. από τους …φαντασιακά/ιδεολογικά κατασκευασμένους «ψευδο-έλληνες»! Χαίρονται και για την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, της Μακεδονίας, της Ηπείρου, της Θράκης, των Νήσων του Αιγαίου από τους ΕΛΛΗΝΕΣ – και όχι για την «κατάληψη» ή «προσάρτηση» των «ευρωπαϊκών εδαφών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας» από κάποιους που «θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους των Ελλήνων»!!! Χαίρονται ακόμη και αν η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ελληνική πόλη, όπως σπεύδει να μας εξηγήσει – πάντοτε με τον θρασύδειλο τρόπο των «μισών αληθειών» και των υπαινιγμών – το κρατικό βιβλίο-έκτρωμα! Ακόμη και αν η Μακεδονία εκατοικείτο από ...Ρουμάνους!!! Οι προδήλως αγράμματοι συγγραφείς του τερατουργήματος της Στ’ Δημοτικού μάλλον μεταγλώτισσαν τους «Αρωμούνους» (που προφανώς ανεκάλυψαν στα ξενόγλωσσα βιβλιαράκια που διάβασαν κακήν-κακώς για να εκπονήσουν εν συνεχεία την «μη ελληνοκεντρική ιστορία» τους), σε «Ρουμάνους»!!! Ελπίζω ότι οι υπερήφανοι και ελληνοπρεπέστατοι Βλάχοι θα τους περιποιηθούν καταλλήλως!

Οι ίδιοι Έλληνες πολίτες τιμούν τους Κλέφτες (με κεφαλαίο «κ») ως Σώματα Αντιστάσεως του Ελληνισμού (όρα σχετικό κεφάλαιο στην «Ιστορία του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών) και όχι κάποιους «κλέφτες» (με μικρό «κ») που διενεργούσαν ληστρικές επιθέσεις κατά ...«κρατικών αξιωματούχων»!!! Τιμούν τις Ελληνίδες εκείνες που ...συνωστίσθησαν στον Ζάλογγο κι έπεσαν στον γκρεμό μαζύ με τα παιδιά τους! Κύριος οίδεν ποία ...μύγα τσε-τσε τις τσίμπησε! Μάλλον διαπνέονταν από «ακραίο εθνικισμό» και «τουρκοφαγία»! Ενώ, προφανώς, αν διακατέχονταν από το φρόνημα της κ. Ρεπούση, της κ. «Σίας», του κ. Πρετεντέρη ή του κ. Μανδραβέλη, θα έπρεπε μάλλον να ...χαλαρώσουν και να απολαύσουν μία μαζική όσο και πρωτότυπη πρακτική εκδήλωσης της «ελληνοτουρκικής φιλίας»!

Περαιτέρω, οι πολίτες αυτοί – καθυστερημένοι γαρ και «ψυχωτικοί» – εξακολουθούν να αισθάνονται συγκίνηση και υπερηφάνεια για το Έπος του 1940-41, μολονότι δεν συνέβη δα και τίποτε σπουδαίο: οι (φερόμενοι ως) Έλληνες απλώς «απομάκρυναν» τους Ιταλούς από τα ελληνοαλβανικά σύνορα! Με …εντομοαπωθητικόν, άραγε (διερωτήθη δικαίως ο Κώστας Ζουράρις); Oι αναθεωρητές μας το αποκρύπτουν! Προσοχή: Όχι «νικούν», ούτε, φυσικά, «συντρίβουν», ούτε καν «αποκρούουν», ούτε έστω «αμύνονται»! Όλα αυτά τα ρήματα, βλέπετε, είναι ικανά, άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο, να δημιουργήσουν στην συνείδηση των παιδιών «ηρωϊκά πρότυπα» (Θεός φυλάξοι!!!) ου μην αλλά και «ταύτιση» με αυτά!

Η συνασπισμένη παρεούλα των μεταλλαγμένων νεοταξιτών «αριστερούληδων» (της ρηχής και προσχηματικής αντιαμερικανικής και αντιπολεμικής αερολογίας και του ρητού «ΝΑΙ» σε ΟΛΑ τα ηγεμονικά προστάγματα: ΝΑΙ στο Σχέδιο Χάνεϋ-Αννάν, ΝΑΙ στην έξωθεν διατεταγμένη «ελληνοτουρκική φιλία», ΝΑΙ στο «νεοκυπριακό» ιδεολόγημα, ΝΑΙ στην «Μακεδονία» των Σκοπίων, ΝΑΙ στην παράδοση Οτζαλάν, ΝΑΙ στην συγκυριαρχία στο Αιγαίο, ΝΑΙ στις «μειονότητες», ΝΑΙ στην ασύδοτη λαθρομετανάστευση και εθνομετάλλαξη της χώρας μας, ΝΑΙ στην αναθεώρηση / κατασκευή της Ιστορίας κ.ο.κ.!!!) ξέρει καλά την δουλειά της! Ακόμη και αν τώρα δεν υπηρετούν – ως ιστορική νομοτέλεια – την οικοδόμηση της «αταξικής σοσιαλιστικής» αλλά της «μετα-εθνικής παγκόσμιας κοινωνίας». Ακόμη και αν δεν προσκυνούν πια την «Μεγάλη Προλεταριακή Σοβιετική Πατρίδα», αλλά την “Global Governance”! 

Την δουλειά, όμως, την έμαθαν άλλοτε, και την κατέχουν καλά: Οργουελλική Καινογλώσσα (New Speak), Λευκές Σελίδες κατά το πρότυπο της σοβιετικής ιστοριογραφίας, «δολοφονία χαρακτήρων» κ.ο.κ.

Κατά τρόπον σκανδαλώδη για τους «ταλιμπάν» του Αναθεωρητισμού – και για τους προστάτες τους, Αλαβανο-Μπίστηδες και Μαριέττες – οι απλοί πολίτες («λαουτζίκος», «νοικοκυρές», «βοσκοί», «αλευρομάγειροι», «απόστρατοι» κ.λ.π.) έχουν το ...απύθμενο θράσος, καίτοι «μη ειδικοί» (!!!) να έχουν άποψη για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, και να την εκφέρουν! Ενώ «όλοι οι ιστορικοί συμφωνούν», όπως ωρύονται Ρεπούσες, Κουλούρες και Αλαβάνοι – ψευδώς φυσικά, και με την γνώριμη ασύστολη αλαζονεία που χαρακτηρίζει ένα βαθύτατα δημοφοβικό και αποκομμένο από τον Λαό «κόμμα των ελίτ», όπως είναι ο «Συνασπισμός» (για την ακραιφνώς αντιδημοκρατική και ελιτίστικη φύση και ιδεολογία του εν λόγω κόμματος, καθώς και για την λειτουργία του ως αιχμής του δόρατος της Νέας Τάξης, βλέπε την θαυμάσια ανάλυση του Θ. Ντρίνια στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Άρδην»).

Ακόμη χειρότερα: Οι πολίτες που δεν είχαν την ευτυχία να διδαχθούν την ιστορία των Λιακο-Ρεπούσηδων, των Δραγωνο-Κουλούρηδων, της κυρίας «Σίας» του Παντείου και των ομοίων τους, ώστε να απαλλαγούν από …εθνικιστικά στερεότυπα και να ευγνωμονούν την οθωμανική ανεκτική, χρηστή (ου μην αλλά και …φιλεκπαιδευτική!) διοίκηση, θυμούνται την γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού, αλλά και του αδελφού αρχαίου Αρμενικού Έθνους, την καταστροφή της Σμύρνης και τα πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Κωνσταντινουπόλεως, της Ίμβρου και της Τενέδου το 1942, το 1955 και το 1964, που αγνοούν οι νεο-γενίτσαροι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου και των Πανεπιστημίων μας! Και γενικώς, οι πολίτες αυτοί επιμένουν – περιέργως, είναι αλήθεια – να αγαπούν την Πατρίδα τους, ακόμη και όταν αυτή καθημερινώς τους πληγώνει, ακόμη και όταν πλουσιοπάροχα συντηρεί, με τα δικά τους χρήματα, τέτοιες πνευματικές «ανθυπομετριότητες» (για να θυμηθούμε και πάλι τον αείμνηστο Π. Κονδύλη)!

Το μόνο, το έλασσον, που ζητούν από την Ελληνική Πολιτεία και την Υπουργό Παιδείας, οι βαθειά προσβεβλημένοι Έλληνες πολίτες είναι να μη ζήσουν, να μην υποστούν, τουλάχιστον, την τραγική μοίρα του Λουκά Νοταρά! Να αποτρέψουν, τουλάχιστον, τον εκ-γιουσουφακισμό των παιδιών τους! 

Για να μην καταντήσουν τα δύστυχα Ελληνόπουλα ανερμάτιστα θλιβερά ανδράποδα, δίχως ταυτότητα και πυξίδα, δίχως μνήμη και συνείδηση, ψυχικώς και συνειδησιακώς ερμαφρόδιτα – κατά το σήμερα κρατούν πρότυπο άλλωστε! 

Για να μη καταντήσουν «φερόμενοι ως Έλληνες», που θα έλεγαν και οι εθνομηδενιστές – αναθεωρητές! Ας τους χαίρεται η κυρία Μαριέττα! Και ας την θυμηθούν οι Έλληνες πολίτες όταν ζυγώσει η ώρα…

http://palio.antibaro.gr/society/hliopoulos_istoria.php

http://dia-kosmos.blogspot.gr/