Δήλος 1944: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη

Δήλος 1944: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1944, η απόφαση ήταν ειλημμένη: Οι Γερμανοί έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.

Ήδη ο διοικητής της Ε' στρατιάς είχε δώσει εντολή να εγκαταλείψουν τη χώρα όλες οι γυναίκες υπάλληλοι, οι σύζυγοι και τα παιδιά των αξιωματικών και των υπαλλήλων.

Η Ε' στρατιά ήταν έτοιμη ν' αρχίσει να αποσύρεται αμέσως μόλις θα έφθαναν οι διαταγές απ' το Βερολίνο. Η κατάσταση στα Βαλκάνια γινόταν όλο και πιο απελπιστική για τους Γερμανούς μέρα με τη μέρα. Την πρώτη εβδομάδα τού Σεπτεμβρίου, η Βουλγαρία παραδόθηκε στους Ρώσους και αμέσως μετά κήρυξε τον πόλεμο στην μέχρι χθες σύμμαχο της Γερμανία.

Στη Μακεδονία, οι γραμμές επικοινωνίας των Γερμανών εμποδίζονταν από τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ, ο Ερυθρός Στρατός ετοιμαζόταν να εισβάλει στη Ρουμανία, ενώ στη Νοτιοσλαβία προχωρούσαν ήδη προς το Βελιγράδι. Στις 19 Σεπτεμβρίου, άρχισε μεγάλη δραστηριότητα της συμμαχικής αεροπορίας στο Αιγαίο. Οι σύμμαχοι βομβάρδισαν την Κρήτη. Στο αρχηγείο της Ε' στρατιάς στη Θεσσαλονίκη είχαν αρχίσει να αγωνιούν.

Μία στρατιά 300.000 στρατιωτών μπορούσε να αποκοπεί και να αφανιστεί, αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο επικεφαλής στρατηγός Lohr γρήγορα κατάλαβε ότι είχε λίγες μόνο πιθανότητες σωτηρίας. Ανατολικά βρισκόταν η εχθρική πλέον Βουλγαρία. Προς τα δυτικά και τα βορειοδυτικά υπήρχε η Αλβανία και το Μαυροβούνιο, και οι δύο εχθρικές χώρες, ακατάλληλες να τις διέλθει ένας στρατός χειμωνιάτικα.

Επομένως, η μόνη λύση για να υποχωρήσουν από την Ελλάδα ήταν να κινηθούν κατευθείαν προς τα βόρεια-βορειοδυτικά, διαμέσου μίας στενής λωρίδας τής Μακεδονίας. Ήξερε πολύ καλά ότι αυτός ο δρόμος έπρεπε να κρατηθεί οπωσδήποτε, προκειμένου να περάσει ο γερμανικός στρατός και να επιβιώσει. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, άρχισαν να γεμίζουν τη Θεσσαλονίκη στρατεύματα απ' όλο το Αιγαίο.

Το μεγάλο βάρος έπεσε στη Luftwaffe (αεροπορία) που μετέφερε συνεχώς στρατεύματα από την Κρήτη, τη Ρόδο και όλα τα άλλα νησιά που είχαν γερμανικές φρουρές. Εν τω μεταξύ, οι αεροπορικές επιδρομές των συμμάχων έφθασαν σε αριθμούς ρεκόρ.

Μόνο στις 24 Σεπτεμβρίου, 541 συμμαχικά αεροπλάνα παρεμπόδισαν τους υποχωρούντες Γερμανούς, επιτιθέμενα σε πλοία, αεροπλάνα, τρένα και δρόμους, αποτελειώνοντας τελικά όχι τόσο τους Γερμανούς που υποχωρούσαν με τάξη, αλλά τη χώρα μας και ό,τι είχε απομείνει όρθιο στα τρία χρόνια της κατοχής. Στις 2 Οκτωβρίου, ήλθαν επιτέλους οι διαταγές από το Βερολίνο για την αποχώρηση από την Ελλάδα.

Στο επιτελείο στο Αρσακλί, ένας νεαρός υπολοχαγός ήταν πολυάσχολος. Είχε αναλάβει το καθήκον να κάψει εκατοντάδες μυστικά έγγραφα που δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο ν' αφήσουν πίσω. Είχε εμπρός του ένα βαρέλι με καιγόμενα ξύλα και εκεί μέσα έριχνε ό,τι έπρεπε να καεί. Έπρεπε να κάνει πολύ γρήγορα, ώστε όλα να είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Κάποια στιγμή το βλέμμα του "χάθηκε" στις φλόγες που χοροπηδούσαν από το βαρέλι. Όλα ήταν κόκκινα σαν το χρώμα του καυτού ελληνικού ήλιου...

... Ο ήλιος έλαμπε και ζέσταινε την ατμόσφαιρα αρκετά. Το μικρό υδροπλάνο ήταν ένα σημαδάκι μεταξύ ουρανού και θάλασσας και ο ήχος του ακουγόταν σαν ένα βούισμα σμήνους μελισσών που βγήκαν για την πρωινή τους επίσκεψη στα λουλούδια του νησιού.

Ο θόρυβος του αεροπλάνου που φάνηκε να πλησιάζει δεν ενόχλησε κανέναν, ούτε τις κατσίκες που βοσκούσαν χωρίς τη συνοδεία τσοπάνη. Απλώς σήκωσαν για λίγο τα κεφάλια τους προς τα επάνω και κατόπιν συνέχισαν να ψάχνουν για την τροφή τους. Το αεροπλάνο έκανε έναν - δυο κύκλους πάνω από το νησί, πριν ο πιλότος μπορέσει να εντοπίσει έναν κολπίσκο, όπου θα μπορούσε με ασφάλεια να προσθαλασσωθεί.





Πράγματι, ένας συγκέντρωνε τα απαραίτητα προτερήματα και σε μερικά λεπτά το μικρό υδροπλάνο κατέβηκε απαλά, ακούμπησε στη θάλασσα και πλησίασε σιγά την αμμουδιά. Ο πιλότος άνοιξε την πορτούλα, βγήκε, έλυσε τη μικρή φουσκωτή βαρκούλα, την άφησε στην επιφάνεια της ήρεμης θάλασσας και κωπηλατώντας ελαφρά έφθασε μέχρι την αμμουδιά. Βγήκε κρατώντας ένα αρκετά μεγάλο σακίδιο και μία δερμάτινη τσάντα και βάδισε προς το εσωτερικό τού νησιού.

Η ατμόσφαιρα, παρά την υπέροχη ημέρα, είχε κάτι περίεργο που το ένιωσε αμέσως ο νεαρός αξιωματικός. Ήταν, με μία λέξη, "βαριά". Δεν υπήρχαν οι συνηθισμένοι θόρυβοι της εξοχής από τα πουλιά και τα διάφορα ζουζούνια λες και δεν υπήρχαν. Μόνο μερικές κατσίκες καμιά σαρανταριά τον κοιτούσαν περίεργα σαν να του έλεγαν: "Τι ήλθες και συ να μας χαλάσεις την ησυχία μας; Δεν βλέπεις ότι δεν υπάρχει κανείς;".





Ο αξιωματικός τα ήξερε όλα αυτά, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στο νησί. Και εκείνη την ημέρα, όμως, ήταν το ίδιο σφιγμένος όπως την πρώτη.

Είχε ένα αόριστο φόβο και το μυαλό του ήταν στιγμές που του έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Κάπου-κάπου ακούγονταν αναστεναγμοί μέσα από τα χαλάσματα, πότε όλο παράπονο και πότε γεμάτοι από απειλές. Σκέφτηκε ότι η ερημιά που υπήρχε τα ενίσχυε όλα αυτά. Το μόνο που ακουγόταν στην πραγματικότητα ήταν οι μπότες του καθώς περπατούσε.

Ακόμα όμως και αυτοί οι ήχοι κάποιες φορές έμοιαζαν ν' ακούγονται διπλοί! Λες και κάποιος άλλος ήταν πίσω του, πατούσε στα βήματα του και ήταν έτοιμος να του ορμήσει. Ο νεαρός κοίταξε δυο-τρεις φορές τρομαγμένος προς τα πίσω. Δεν ήταν όμως κανείς. Μόνο ο αέρας φυσούσε ελαφρά και σήκωνε σκόνη που και που. Συνέχισε να βαδίζει προς τον προορισμό του.

Το νησί ήταν πάντα έρημο και αφιλόξενο και δεν είχε να προσφέρει στον επισκέπτη παρά μόνο... πέτρες και αγκάθια. Σε ολόκληρη την επιφάνεια του υπήρχαν μόνο δύο ή τρεις συκιές. Κάτω από τις πέτρες "κατοικούσαν" φαρμακερά φίδια και το καλοκαίρι ψηνόταν κυριολεκτικά στον ήλιο.



Η Δήλος από το όρος Κύνθος

Ο αξιωματικός διερωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν αυτό το ξερονήσι, που δεν πρόσφερε ούτε ένα σίγουρο λιμάνι για τα πλεούμενα, ούτε μία σταλαγματιά τρεχούμενου νερού, ούτε λίγο ίσκιο στον επισκέπτη του, να έχει στην αρχαιότητα τη μοναδική αυτή τύχη: να γίνει το ιερό νησί του ελληνικού κόσμου και σπουδαίο εμπορικό κέντρο τής λεκάνης τού Αιγαίου.

Θυμόταν, από έναν ομηρικό ύμνο στον Απόλλωνα, ότι και στην αρχαιότητα η Δήλος δεν είχε την παραμικρή βλάστηση. Χαρακτηρίζεται, μάλιστα, με το επίθετο πετρήεσσα.

Ο Οδυσσέας αφηγείται ότι όταν τον έριξαν σ' αυτήν ενάντιοι άνεμοι, θαύμασε μία πανύψηλη φοινικιά. Ο θρύλος λέει πως κάτω απ' αυτή τη φοινικιά η Λητώ είχε γεννήσει τον Απόλλωνα. Στους ιστορικούς χρόνους, είναι αλήθεια ότι έβλεπε κανείς μία φοινικιά στη Δήλο, η οποία όμως ήταν... χάλκινη.

Την είχε δωρίσει ένας ευσεβής Αθηναίος, ο Νικίας, σε ανάμνηση της φοινικιάς του θρύλου... Τη μεγάλη εμπορική της επιτυχία μερικοί την απέδιδαν στη γεωγραφική της θέση.

Η Δήλος, λένε, βρίσκεται στο κέντρο των Κυκλάδων και στο κέντρο του θαλάσσιου δρόμου Ελλάδας-Ανατολής. Αυτή η εξήγηση όμως άφηνε σκεπτικό τον επισκέπτη με το υδροπλάνο. Πλάι σχεδόν βρίσκεται η Μύκονος, νησί μεγαλύτερο και καταλληλότερο για τέτοιο σκοπό. Μόνο η ύπαρξη του Απόλλωνα της χάρισε την εξαιρετική της τύχη. Η γέννηση του έφερε, χωρίς άλλο, ευλογία.

Η κυνηγημένη από την Ήρα, Λητώ, φθάνει αφού δεν βρίσκει πουθενά άσυλο στη Δήλο, για να γεννήσει τον Απόλλωνα. Η Δήλος τη δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Έτσι η Λητώ έκανε μεγάλο όρκο από ευγνωμοσύνη. Το νησί εκείνο θα γινόταν έδρα τής λατρείας τού Απόλλωνα. Και όταν η Δήλος άκμασε και εξελίχθηκε, τίμησε με τη σειρά της τον θεό.

Επιπλέον, είχε θεσπιστεί νόμος να μην γεννιούνται και να μην πεθαίνουν στο έδαφος της άνθρωποι. Τις έγκυες γυναίκες και τους ετοιμοθάνατους τους πήγαιναν στο διπλανό νησί, τη Ρηνεία, για να μην μολύνεται το ιερό έδαφος του Απόλλωνα. Μία σκέψη πέρασε από το μυαλό του: ό,τι ήταν νόμος τής πολιτείας στην αρχαιότητα, σήμερα είναι φυσικός νόμος.

Στη σημερινή Δήλο, ούτε γεννιούνται ούτε πεθαίνουν άνθρωποι: είναι εντελώς έρημη. Το νησί που δεν ήθελε νεκρούς είναι το ίδιο ένας απέραντος τάφος... Και εδώ στις αρχές του αιώνα ήταν η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή που έκανε τις ανασκαφές, όπως και στους Δελφούς, σκέφτηκε χαμογελώντας ο επισκέπτης.

Και συνέχισε λέγοντας φωναχτά: «Αυτό που έψαχναν εκεί το έψαχναν και εδώ!».



Ο μικρός δωρικός ναός της Ίσιδας, βρίσκεται στο Ιερό των Ξένων Θεών, στους πρόποδες ..

Γι' αυτό και έτσι όπως έβλεπε τη Δήλο από το υδροπλάνο δεν του φαινόταν ότι ήταν νεκρή. Τα αναρίθμητα αρχαία μάρμαρα έλαμπαν μέσα στον ήλιο και οι κολώνες "έσπαγαν" το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού και έδιναν μία τελείως διαφορετική εικόνα.

Και όμως, μόλις πατούσε το πόδι του στη στεριά, η εικόνα η ψεύτικη της ζωής από ψηλά διαλυόταν και γινόταν σκόνη, και εκείνος ένιωθε τον εαυτό του αιχμάλωτο των πνευμάτων τής σιωπής και της ερημιάς. Μόνο με τη φαντασία του μπορούσε να ανοικοδομήσει το ιερό του Απόλλωνα και τις στοές του, τη μεγάλη εξέδρα προς τη θάλασσα απ' όπου έφθαναν οι λαμπρές "θεωρίες" που έστελναν οι Αθηναίοι.

Τις ορθάνοιχτες πόρτες των σπιτιών, τους κομψούς και ωραίους δρόμους, τα μωσαϊκά, τις κολώνες, τις βαθιές στέρνες από μάρμαρο, τις υπόγειες δεξαμενές με το βρόχινο νερό, τις αποθήκες, την αγορά. Τέλος, τους ιερείς να θυσιάζουν στον άρχοντα θεό τού ιερού νησιού, τον Απόλλωνα.

Οι σκέψεις του αυτές τον βοήθησαν αρκετά ώστε να "κλείσει" σε μία άκρη τού μυαλού του τις φοβίες του και τις όποιες ενοχλήσεις τού δημιουργούσε η "βαριά" ατμόσφαιρα του νησιού. Κι όμως, η επιθυμία και ο σκοπός τού νεαρού αξιωματικού τον έκαναν να προχωρεί σταθερά σε μία γνωστή διαδρομή, που την ήξερε από την πρώτη φορά. Έβλεπε ένα χάρτη του νησιού που είχε διορθώσει ο ίδιος προσθέτοντας διάφορα σημεία που του χρειάζονταν και επιβεβαίωνε τη διαδρομή στο χάρτη.

Τούτο ήταν πολύ σημαντικό, γιατί κάτι του έλεγε πως ο επόμενος μήνας, ο Σεπτέμβριος (του 1944), θα ήταν ο τελευταίος μήνας στην Ελλάδα. Θα έπρεπε λοιπόν να τελειώνει. Να σημειώσει δηλαδή στον πολύτιμο χάρτη του ό,τι είχε ξεχάσει. Θα είχε άραγε την ευκαιρία να ξαναδεί το νησάκι; Ποιος ξέρει, σκέφτηκε.

Το νησί ανοιγόταν εμπρός του σαν πιάτο σχεδόν μπορούσε να το δει ολόκληρο. Το είχε περπατήσει όλο: ένα νησάκι έξι χιλιόμετρα μήκος και 1.300 μέτρα πλάτος στο φαρδύτερο του σημείο δεν είναι δα και κάτι το δύσκολο. Χαμογέλασε. Πόσο παράξενη είναι η ζωή! Σκέφτηκε το φοίνικα του θρύλου, μετά τον άλλον, τον χάλκινο του Νικία, και αυτόν που υπήρχε τώρα, από τότε που τον είχαν φυτέψει οι αρχαιολόγοι, μοναδικό δέντρο στο νησί.



Χάρτης της Δήλου Ασπρόμαυρη χαλκογραφία Joseph Pitton

Το χαμόγελο του ήταν γιατί αυτό το δέντρο, το τωρινό, έμοιαζε να ακολουθεί την παράδοση του παλιού και να αναγεννάται σαν το μυθικό πουλί με το ίδιο όνομα. Βρισκόταν τώρα στα προπύλαια του ιεροΰ του Απόλλωνα. Τούτος εδώ ο Απόλλωνας δεν ήταν σαν αυτόν των Δελφών: εκείνος ήταν αυστηρός, ζητούσε πολλά από τους ανθρώπους και τους φανέρωνε με σημάδια (σήμαινε) τη θέληση του Δία. Αντίθετα, η γέννηση αυτού εδώ γιορταζόταν με χορούς και ευθυμία που μεταδιδόταν σ' όλους τους ανθρώπους.

Εδώ ο Απόλλωνας είναι σίγουρα περισσότερο Υπερβόρειος. Μισεί το θάνατο και λατρεύει το φως. Εδώ δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι κατ' επιταγήν του, εδώ ήλθε αφήνοντας τον παγωμένο Βορρά για να χαρεί το φως τού Φοίβου. Τα πρώτα δώρα που πήρε μετά τη γέννηση του ήταν από τη χώρα τής ευλάβειας και της ευδαιμονίας, τη χώρα των Υπερβορείων. Συνεχίζοντας, περνά από τον οίκο των Ναξίων, παίρνει την ιερά οδό προς τους ναούς και περνά από τους πέντε "θησαυρούς" που είναι σε ημικύκλιο. Βλέπει το Πρυτανείο.

Τι να απέγινε άραγε εκείνο το πλοίο που είχε αφιερώσει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής και το οποίο βρισκόταν μέσα σ' εκείνο το κτίριο ακριβώς πίσω από το Πρυτανείο; Πλησιάζει στον προορισμό του. Βαδίζει στη βόρεια πλευρά του ιερού, περνά τη στοά του βασιλιά Αντίγονου της Μακεδονίας και φθάνει.

Εμπρός του είναι η "Θήκη", ο τάφος τής Όπιδος και της Άργης, των δυο Υπερβορείων Παρθένων που παραστάθηκαν στη γέννηση του πιο Έλληνα από τους θεούς, του Απόλλωνα. Το ένστικτο του πολέμου είναι και αυτό παρόν εδώ μαζί του και υπακούοντας σ' αυτό χωρίς να υπάρχει λόγος ρίχνει μία ματιά γύρω του. Και βέβαια δεν υπάρχει ψυχή.

Το μόνο πράγμα που βλέπει είναι το υδροπλάνο που λικνίζεται απαλά στην ήρεμη θάλασσα. Οι τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων είναι οι μόνοι που παρέμειναν στο νησί μετά την κάθαρση του 426 π.Χ. 'Οταν δηλαδή αποφασίστηκε να μην γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς στο νησί προς τιμήν του θεού, τότε όλα τα πτώματα των τάφων στη Δήλο μεταφέρθηκαν στη Ρήνεια και ετάφησαν σε έναν ομαδικό τάφο.


Ιερό Απόλλωνα

Όλα, εκτός από τους τάφους των Υπερβορείων Παρθένων και τούτο από σεβασμό. Η "Θήκη" μοιάζει με μυκηναϊκό τάφο είναι το "καμουφλάζ" που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για να κρύψουν το μυστικό των υπερβορείων Παρθένων. Άρχισαν να γίνονται επιφυλακτικοί όταν στην ακμή τού νησιού και της ιερότητας του ιδρύθηκαν εκεί και ιερά ξένων θεών. Μαζί μ' αυτούς, κατόπιν επιμονής, και ο θεός του Ισραήλ.

Λίγοι ξέρουν ότι στην ανατολική ακτή τής Δήλου, του πιο ιερού και του πιο ελληνικού νησιού, βρίσκεται η πιο αρχαία Συναγωγή στην Ελλάδα. Ως και "ένωση Σαμαρειτών" είχε το νησί. Όλα δείχνουν πόσο σημαντικό ήταν το νησί τού Απόλλωνα.

Οι Έλληνες ιερείς άρχοντες είχαν και την εκτελεστική εξουσία, πράγμα απαραίτητο φαίνεται, γιατί πολλά αντικείμενα προσπάθησαν να μεταφερθούν μακριά από τη Δήλο. «Όλοι ευτυχώς λείπουν στις μέρες μας», σκέφτηκε ο νεαρός αξιωματικός, «όλοι έχουν φύγει πια από εδώ» (αν ο αξιωματικός έκανε σήμερα μία επίσκεψη, θα έβρισκε με έκπληξη ότι δεν έφυγαν όλοι! Και στους Δελφούς και στη Δήλο, παραμένει η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή!). Κοιτάζει προς τη "Θήκη". Όλα είναι όπως τα άφησε την τελευταία φορά.

Τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν κάτω από τους "τάφους" είναι καλά κρυμμένα. Οι τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων δεν είναι αυτοί που οι άλλοι νομίζουν! Είναι πολύ πιο κάτω, απείραχτοι και μυστικοί. Περνά και από τη δυτική πλευρά του ιερού, από το λεγόμενο "Σήμα", όπου βρίσκονται και οι άλλοι δύο τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων, της Λαοδίκης και της Υπερύμης.

Είναι και αυτοί όπως ήταν. Και να σκάψουν δεν πρόκειται ποτέ να βρουν το υπόγειο τούνελ. Καταλήγει στην κορυφή τού Κύνθου και στη σπηλιά τού Ηρακλή και του Απόλλωνα.


Το σπήλαιο του Κύνθου

Η είσοδος της η μυστηριακή έκανε τους Γάλλους το 1873 να αρχίσουν τις ανασκαφές από εδώ, από το σπηλαιώδες άντρο. Άραγε η μυστηριώδης όψη τού σπηλαίου προσέλκυσε τους Γάλλους αρχαιολόγους ή κάτι άλλο; Είναι σίγουρο ότι αυτό το κάτι άλλο οι Γάλλοι δεν το βρήκαν ποτέ. Γι' αυτό εξακολουθούν να είναι όλα όπως ήταν, θα προσέθετα εγώ. Όλα έδειχναν μία χαρά λοιπόν!

Τις άλλες φορές που είχε έρθει εδώ, έκανε ό,τι μπορούσε για να καλύψει έστω και το παραμικρό ίχνος τής εισόδου που ήξερε και που μόνο στο χάρτη του ήταν σχεδιασμένη! Τη δεύτερη φορά που είδε τη Δήλο, θυμόταν τη χαρά του όταν βρήκε την είσοδο. Μύριζε υγρασία, ήταν κατασκότεινη και πολύ στενή, τόσο στενή που μόνο ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν υπερβολικά αδύνατος θα μπορούσε να περάσει.

Ευτυχώς, συρόμενος γύρω στα 5 μέτρα, είχε βρει καλοδιατηρημένα σκαλοπάτια που οδηγούσαν προς τα κάτω. Ο αξιωματικός μας δεν ήταν ούτε ορειβάτης ούτε σπηλαιολόγος.

Του άρεσε πολύ το διάβασμα. Κάποτε λοιπόν είχε πέσει στα χέρια του ένα βιβλιαράκι, που ήταν έκδοση των αρχών τού αιώνα, ενός Λάμα (Τάσι Λάμα III), με τον περίεργο τίτλο Η Οδός τιρος τη Shamballah. Κοντά στα άλλα περίεργα, το βιβλίο περιείχε και το χάρτη ενός υποτιθέμενου συστήματος υπόγειων τούνελ που περνούσαν απ' όλο τον κόσμο! και είχε το όνομα: Το Υπόγειο Σύστημα Τούνελ τής Αγκάρθα.

Του είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και σιγά-σιγά είχε μάθει από διάφορες πηγές και εκδόσεις ό,τι υπήρχε σχετικά με το θέμα. Σε λίγα χρόνια ήταν και αυτός ένας θιασώτης και θαυμαστής τής Θεωρίας τής Κοίλης Γης. Από καθαρή τύχη, ο πόλεμος τον έφερε στην Ελλάδα, όπου όλες του τις άδειες τις περνούσε αναζητώντας στοιχεία για το αγαπημένο του θέμα.

Ένωσε και αυτός τις δυνάμεις του με τις ομάδες έρευνας εδώ, αλλά δυστυχώς, λόγω του ότι δεν διέθετε τις απαραίτητες γνώσεις, δεν κατόρθωσε παρά να μετέχει μόνο σαν σύμβουλος και μάλιστα τις περισσότερες φορές από το γραφείο του. Γι' αυτό προσπαθούσε, όποτε μπορούσε, ακόμη και μόνος του, να κάνει τις δικές του ερασιτεχνικές έρευνες.

Σιγά-σιγά, με τα χρόνια, βελτίωσε τη θεωρία, συνδέοντας την με τον Απόλλωνα και την περίεργη σχέση που είχε με την Υπερβορέα. Τώρα πια, πίστευε ακράδαντα ότι η Ελλάδα συνδεόταν σίγουρα με τον υπόγειο αυτό θαυμαστό κόσμο των βιβλίων του. Δεν σκέφτηκε ποτέ τι θα μπορούσε να συναντήσει εκεί, απλώς ήθελε να βρει το θρυλούμενο δρόμο.

Ενθουσιάστηκε όταν έμαθε περισσότερα για τη Δήλο και για τα δυο μικρά νησάκια που βρίσκονταν εμπρός της, τον μικρό και τον μεγάλο Ρεματιάρη, που σύμφωνα με το μύθο ανήκαν στην θεά τής νύχτας, την Εκάτη, την υποχθόνια θεά που προστάτευε τα φαντάσματα της νύχτας και ανακαλούσε όποτε ήθελε από τον Άδη τα πνεύματα των νεκρών. Σαν μία φρουρός η Εκάτη προστάτευε τη Δήλο τού Απόλλωνα. Σου είχε έλθει η παράξενη ιδέα ότι η Εκάτη, μιας και ήταν η υποχθόνια θεά των σκοταδιών, την προστάτευε και υποχθόνια.

Μήπως δηλαδή οι υπερβόρειες Παρθένες, η Λητώ, αλλά και ο Απόλλωνας που έξι μήνες το χρόνο επισκεπτόταν την άλλη του πατρίδα, την υπερβορέα, και γι' αυτό, σύμφωνα με το μύθο, πολλές από τις παραστάσεις τού θεού ήταν σκοτεινές ο μύθος για τον Πύθωνα και άλλα αναρίθμητα δεν εννοούσαν τίποτε άλλο παρά ότι όλα αυτά γίνονταν υπογείως;

Μήπως ακόμα και η θέσπιση εκείνου του περίεργου νόμου που δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι τον είχε θεσπίσει το Ιερατείο που δεν άφηνε κανέναν να πεθάνει στο ιερό νησί ήταν μια προσπάθεια να προστατευτούν τα όποια υπόγεια μυστικά του νησιού; σαν να ήταν η Δήλος, υπογείως, το σταυροδρόμι όλων των μυστικών δρόμων που οδηγούσαν κάπου.

Η επιθυμία του αυτή να βρει οπωσδήποτε αυτό το δρόμο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έβαζε κατά μέρος το φόβο του για το άγνωστο και τη σύνδεση του την πολύ δυνατή με τούτο τον κόσμο της επιφάνειας. Και έτσι προχωρούσε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, τα οποία δεν ήξερε πού οδηγούσαν.

Κατέβηκε αρκετά, τόσο που δεν θυμόταν πόσα μέτρα. Είχε πει στον εαυτό του να μετράει ένα μέτρο για κάθε σκαλοπάτι, αλλά είχε χάσει το λογαριασμό προ πολλού. Το φανάρι τον βοηθούσε αρκετά, αλλά είχε και το φακό του μέσα στο σακίδιο.

Η ανακάλυψη της εισόδου είχε έλθει μάλλον ξαφνικά, και δεν είχε κάνει κάποιο σχέδιο σχετικά με το πόσο θα κρατούσε αυτή η περιπέτεια. Κάποτε τα σκαλοπάτια τελείωσαν και άρχισε να προχωράει ελαφρά κατηφορικά σε ένα καλοδουλεμένο τούνελ που στα πλάγια στρογγύλευε, αλλά στην οροφή έδειχνε να έχει, κατά κάποιον τρόπο, γεωμετρικό σχήμα. Πότε πλάταινε και τότε εμφανίζονταν στο φως τού φακού βράχια μοναδικά, χωρίς υγρασία, που κατέληγαν σε σπηλαιώσεις.

Κάποιες άλλες φορές, θα 'παιρνε όρκο πως τούτα τα εξογκώματα, τα συμμετρικά στο έδαφος, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά λαξευμένοι βράχοι, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν "πάγκοι" αναπαύσεως. Άλλοτε, η δίοδος στένευε απότομα και μόλις που μπορούσε να προχωρήσει. Το ύψος τής οροφής δεν τον απασχόλησε ποτέ ήταν αρκετά ψηλό, ακόμα και γι' αυτόν που περνούσε το 1.80 ύψος.



Σιγά - σιγά άρχισε να συνηθίζει το ότι βρισκόταν να περπατά σε ένα τόσο μεγάλο βάθος. Προχωρούσε αρκετά και δεν φαινόταν ότι η διαδρομή θα τελείωνε ή ότι θα έβγαζε κάπου. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκε, γιατί σκέφτηκε κάτι που τον έκανε να "ξυπνήσει" από τη ρουτίνα του χωρίς μεταβολές στο σχήμα ή σ' οτιδήποτε άλλο μονοπατιού!

Έμεινε ακίνητος. Αν σκέφτηκε η άλλη είσοδος της διαδρομής που είχε βρει και ακολουθούσε ήταν στον Κύνθο, στο υψηλότερο σημείο του νησιού και περίπου στη μέση, τότε έπρεπε να έχει διανύσει την ξηρά προ πολλού και εδώ και αρκετή ώρα να προχωρούσε έχοντας από πάνω του τη... θάλασσα! Α, όχι! Γι' αυτό δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος. Έπρεπε να γυρίσει πίσω, να επιστρέψει στη βάση του, να ειδοποιήσει τέλος πάντως και άλλους και να ξανακάνουν την έρευνα πιο άρτια εξοπλισμένοι, ψυχολογικά αλλά και υλικά.

Έκανε λοιπόν μεταβολή και άρχισε να επιστρέφει. Είχε κάνει πράγματι περισσότερη απόσταση απ' ότι νόμιζε είχε διανύσει γύρω στα 4.5 χιλιόμετρα, δηλαδή τρία χιλιόμετρα περισσότερα από το πλάτος του νησιού! Όταν έφθασε στη βάση του δεν είπε σε κανέναν τίποτε. Νόμισε ότι θα ήταν καλύτερα να προχωρήσει και άλλο μόνος του πριν το πει σε κανέναν, ώστε να βρει κάτι περισσότερο.

Την τέταρτη φορά, τον ακολούθησαν τα μέλη της ομάδας έρευνας, αφού πρώτα τους έβαλε να του υποσχεθούν ότι οπωσδήποτε θα πήγαινε και αυτός μαζί τους. Δέκα άτομα μπήκαν εκείνη τη φορά μέσα ένα πρωί γύρω στις 8.30'. Έκαναν και μία ανακάλυψη που δεν την είχε κάνει ο ίδιος τη δεύτερη ή την τρίτη φορά. Εκεί που άρχιζαν τα σκαλοπάτια, στα δεξιά, υπήρχε και άλλος ένας διάδρομος που πήγαινε ευθεία και κατέληγε σ' ένα δώμα που με μιας κατάλαβαν ότι επρόκειτο για έναν αρχαιότατο τάφο.

Υπήρχαν δύο σαρκοφάγοι περίεργοι, όχι σαν τις ρωμαϊκές που ξέρουμε και μοιάζουν με παραλληλόγραμμο. Το σχήμα τους ήταν κομψό και στρογγύλευε στις γωνίες, ενώ είχαν το μισό περίπου ύψος των κλασικών σαρκοφάγων. Μετά το δωμάτιο αυτό, ο διάδρομος οδηγούσε αμέσως δεξιά και κατέληγε σ' ένα άλλο δώμα, όπου η σκηνή επαναλαμβανόταν με δύο άλλες σαρκοφάγους, ακριβώς ίδιες με τις πρώτες. Είχαν βρεθεί στον τόπο των πραγματικών τάφων των Υπερβορείων Παρθένων. Εκεί τελείωνε ο διάδρομος.

Πίσω πάλι, στην αρχική διαδρομή, δεν είχαν καμία δυσκολία. Προχώρησαν για ώρες ολόκληρες και έκαναν διακοπή στο μισό διάστημα απ' αυτό που είχαν προγραμματίσει να μείνουν. Φαίνεται ότι η αίσθηση του πελώριου βάρους τής θάλασσας που κυριολεκτικά ήταν πάνω από τα κεφάλια τους ήταν τόσο έντονη, ώστε κάθε σκέψη για διανυκτέρευση εκεί την απέκλεισαν. Είχαν προχωρήσει γΰρω στα 16 χιλιόμετρα! Μέχρι εκεί είχαν φτάσει οι έρευνες τους.

Δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάτι πιο συστηματικό απ' ό,τι είχαν ήδη κάνει. Οι φωτογραφίες, τα συμπεράσματα και οι εκκλήσεις για περαιτέρω έρευνες είχαν σταλεί στο Βερολίνο κι αυτές. Οι καινούριες διαταγές δεν έφτασαν ποτέ. Είχαν άλλα, πιο επείγοντα αιτήματα να κοιτάξουν τώρα.

Είχαν όμως όλοι τους την προαίσθηση ότι κάποτε θα συνέχιζαν. Ο νεαρός αξιωματικός είχε φθάσει τώρα στο λόφο. Ο Κύνθος τού φαινόταν πολύ γνωστός, ενώ η σπηλιά των δύο ιερών ήταν έρημη ως συνήθως. Ξανακοίταξε γύρω του. Δεν υπήρχε κανένας!



Ἡ κυκλώπεια καμάρα στο όρος Κύνθος

Ήταν εντελώς μόνος του στο νησί, χωρίς την παρουσία άλλων ανθρώπων. Η περιοχή τής εισόδου ούτε καν του γεννούσε την υποψία ότι πίσω της βρισκόταν η απίθανη διαδρομή κάτω από τη θάλασσα. Έμεινε ήσυχος για λίγο, κάθισε και κοίταξε γύρω του. «Πότε ξανά;», σκέφτηκε.

Σηκώθηκε, έφτιαξε τη στολή του, συμπλήρωσε κάποια τελευταία πράγματα στο χάρτη του και πήρε το δρόμο προς το μικρό όρμο με το υδροπλάνο. Σε λίγο το αεροπλανάκι άφηνε μία άσπρη αφρώδη γραμμή πίσω του πριν απογειωθεί. Ο πιλότος έκανε δυο φορές τον κύκλο του νησιού από χαμηλό ΰψος πριν πετάξει, τελειωτικά τούτη τη φορά, προς τη βάση του...

... Τα χαρτιά είχαν γίνει πλέον στάχτες και μερικές απ' αυτές αιωρούνταν στο δωμάτιο με το βαρέλι. Οι φλόγες δεν υπήρχαν πια. Αυτό τον επανέφερε στην πραγματικότητα, όχι όμως χωρίς λύπη, κάτι που ήταν φανερό ακόμη και στο πρόσωπο του. Τακτοποίησε όλα όσα έπρεπε να πάρει μαζί του. Τον πολύτιμο χάρτη του δεν τον τοποθέτησε στην τσάντα του, αλλά τον δίπλωσε στα τέσσερα και τον εναπόθεσε στην τσέπη του χιτωνίου του. Όλα ήταν έτοιμα για την αναχώρηση.

Έβρεχε και σε λίγο η οδός τής υποχώρησης δεν θα υπήρχε πια. Στο απομεσήμερο της 14ης Οκτωβρίου του 1944, όλο το επιτελείο της Ε' στρατιάς έφυγε τελευταίο και σε λίγο η Θεσσαλονίκη ήταν παρελθόν γι' αυτό. Ο νεαρός, αδύνατος και ψηλός αξιωματικός ήταν χωμένος στις σκέψεις του καθώς το τρένο τον έφερνε προς τη σωτηρία. Ήταν ο νεαρός υπολοχαγός Curt Waldheim!

πηγές:

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη, Εκδόσεις: Έσοπτρον

https://memorylifegr.blogspot.com/2018/07/1944.html?m=1

https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/11/1944_27.html

ΙΟΥΔΑΙΟΤΡΩΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ - Η ΕΒΡΑΙΑ ΑΦΡΟΔΙΤΗ

ΘΟΡΓΑΜΑ, ΑΣΚΆΝΙΟΙ,  ΑΡΗΣ ΚΑΙ ΑΦΡΟΔΊΤΗ.

 

Το κλασσικό Εβραϊκό σύμβολο
Η Επτάφωτη Λυχνία.

Τι σχέση μπορεί να έχει με την Αφροδίτη;

Θα το δούμε αμέσως...

«Και εσέβοντο οι υιοί Ισραήλ την Αστάρτην

και Ασταρώθ και τους θεούς των Εθνών των

κύκλων αυτών».[1]

                                          (Παλαιά Διαθήκη)

 

Ασκάνιοι και Θοργαμά

 

 Αναφέραμε ήδη πως ο μυθικός Φοίνικας είχε εποικίσει την Βιθυνία,[2] δηλαδή την περιοχή των Ασκανίων. Ήταν γιος του Αγήνορα, αδελφός του Κάδμου, και... Φοίνικας. Η Ιλιάδα αναφέρει την Ασκανία ως το βορειοδυτικό τμήμα της Φρυγίας, σύμμαχο της Τροίας.[3] Η περιοχή ονομάζονταν και Βιθυνία, Βεβρυκία[4] και Μαριανδυνή. Υπήρχε λίμνη Ασκανία στη Βιθυνία της Νίκαιας, και Ασκάνιος κόλπος στον Ελλήσποντο. Ονομάζονταν και «Μικρή», «Επίκτητη» ή «Ελλησπόντια» Φρυγία. Γι’ αυτό ο Όμηρος παρουσιάζει δυο αποσπάσματα Φρυγών συμμάχων της Τροίας, ένα από την Μεγάλη Φρυγία, και άλλο από την Μικρή, με αρχηγό τον Ασκά­νιο. Άλλη ομώνυμη λίμνη υπήρχε στην Πισιδία, ανατολικότερα. Αυτή ήταν πράγματι μακ­ριά. Μιλάμε λοιπόν, για την Ασκανία του Ελλησπόντου. Για τον Όμηρο, η Φρυγία είναι πάντα εξωτική,[5] και αυτό φαίνεται ύποπτο.

                 Οι Φρύγες Ασκάνιοι εκτός από σύμμαχοι των Τρώων, ήταν πιθανότατα, φυλετικά συγγενείς τους. Ίσως το τοπωνύμιο Ίλιον είναι Τρωικό (ντόπιο) ενώ το Τροία είναι Φρυγικό, γιατί στη «Μικρή Φρυγία» (Ασκανία) υπήρχε πόλη Οτροία, δίπλα στη λίμνη Ασκανία. Φρυγία και Τροία δεν είχαν ίδια γλώσσα, σύμφωνα με τον Ομηρικό ύμνο στην Αφροδίτη, που λέει επίσης πως ο Φρυγικός βασιλικός οίκος ήταν δίγλωσσος. (Φρυγικά και Τρωικά) Το ίδιο πρέπει να ίσχυε στην Τροία. Πίστευαν πως η Οτροία ονομάστηκε από τον Φρύγα βασιλιά Οτρέα.^[6] Οι Φρύ­γες είχαν, πράγματι, συμμετάσχει στην τελετουργία της θεμελίωσης του Ιλίου.[7] Γι αυτό, ίσως, υπήρχαν τα δυο ονόματα, Ίλιον και Τροία. Η επίσημη εκδοχή είναι πως τα ονόματα δόθηκαν από Τρώες βασιλιάδες που λέγονταν Τρώας και Ίλος, και το Ίλιον ήταν η οχυρωμένη ακρόπολη της πόλης.

               Ασκάνιος ονομάζονταν ένας γιος του Πριάμου.[8] Έτσι ονομάζονταν και άλλοι Τρώες. Ασκάνιος ήταν και ένας Αργοναύ­της, γιος του Άρη. Και αυτός ο θεός υπεράσπιζε την Τροία… Υπήρχε και χθόνιος δαίμονας – σαύρα ή κουκουβάγια, ο Ασκάλαβ(φ)ος, σχετικός με τους Μύθους της Δήμητ­ρας. Το όνομά του ήταν «μάλλον Φρυγικό»,[9] δηλαδή ίδιας καταγωγής…

               Το όνομα δεν είναι Φρυγικής προέλευσης, αλλά συγγενεύει με το αραβοσημιτικό «ασκέρι» και το «Ισκαριώτης» = άνθρωπος του σπαθιού (=σικά =μάχαιρα[10]) και τον Εβραϊ­κό φυλετικό κλάδο των Ασκεναζίμ, (=ξιφομάχοι;) που είναι οι Εβραίοι της Διασποράς που κατευθύνθηκαν προς βορρά. Υπήρχε και πόλη Ασκαλών στην Παλαιστίνη. Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει τους Ασχανάζ, απόγονους του Νώε και του Ιάφεθ, στους λαούς που δημι­ουργήθηκαν μετά τον Κατακλυσμό:

           «…Και υιοί  Γαμέρ. Ασχανάζ και Ριφάδ και Θοργαμά. και υιοί Ιωύαν. Ελισά  και Θάρσεις, Κίτιοι, Ρόδιοι. εκ τούτων αφορίσθησαν νήσοι των εθνών εν τη γη αυ­τών…».[11]Αν η σειρά παράθεσης είναι κατά γεωγραφική γειτνίαση, πράγμα προφανές από τα άλλα ονόματα στη φράση, η Γραφή τοποθετεί τη χώρα του Ασχανάζ – Ασκάνιου στην Τρωάδα.

Ας περάσουμε στον Θοργαμά, που η «Επιστήμη» βαφτίζει Αρμένιο ή... Γερμανό. Σε άλλο σημείο, όμως, η Βίβλος τοποθετεί και πάλι τον «οίκο Θοργαμά» ανάμεσα στην (κυρίως) Ελλάδα και τη Ρόδο. [12]  Δηλαδή, στην Τροία... Ο Ιεζεκιήλ λέει πως οι Θοργαμά είναι κοντά στους Ρώς «επ’ εσχάτου του βορρά», αλλά συνεχίζει να τους συνδέει με νησιά. Αυτό σημαίνει πως βρισκόμαστε στον Ελλήσποντο και τη Μαύρη Θάλασσα, έναν «έσχατο βορρά» για τους Εβραίους.[13]

Η Βίβλος αναφέρει συχνότατα τους γειτονικούς, συγγενικούς και συμμάχους λαούς των Θοργαμά: «ιδού εγώ επί σε Γωγ άρχοντα Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ».[14] αλλά και τους ίδιους πλάι στους άλλους: «υιοὶ Ιαφεθ Γαμερ Μαγωγ Μαδαι Ιωυαν Ελισα Θοβελ Μοσοχ καὶ Θιρας. και υιοὶ Γαμερ Ασχαναζ καὶ Ριφαθ καὶ Θοργαμα. και υιοὶ Ιωυαν Ελισα καὶ Θαρσις Κίτιοι και Ρόδιοι.»[15] (επανάληψη της Γένεσης στο Παραλειπομένων) Είναι σαφές πως βρισκόμαστε στο Ανατολικό Αιγαίο, τον Ελλήσποντο και την Μαύρη Θάλασσα.

                Η Λατινική και Αγγλική Βιβλική μετάφραση αποκαλούν τον Θοβέλ, (έναν αδελφό των «Ιωύαν», = Ιώνων) «Thubal». Όμως, μεταφράζοντας το εδάφιο όπου ο Κύριος λέει πως θα μεταφέρει την ευλογία του σε αυτά τα Έθνη: «καὶ καταλείψω ἐπ' αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη εἰς Θαρσις καὶ Φουδ» [Αφρική ή Φρυγία] «καὶ Λουδ» [Λυδία] «καὶ Μοσοχ καὶ Θοβελ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόρρω»,[16] ξαφνικά το «Thubal» μετατρέπεται σε «Italiam», Ιταλία, μια περιοχή άρρηκτα συνδεδεμένη με την Τροία, γιατί η Ρώμη και άλλες της πόλεις ήταν αποικίες Τρώων. Και πάλι, είναι προφανές πως η Βίβλος, μιλώντας για Ασχανάζ και Θοργαμά, βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο. Κάποιοι μας κοροϊδεύουν ασύστολα...

Ο Εβραίος Ιώσηπος. τα μπερδεύει κι αυτός, αλλά λύνει τον γρίφο. Λέει πως οι Ελισά είναι οι Αιολείς. Το Ελισά, όμως, προέρχεται από το Ιουδαιοφοινικικό «Ελ» -θεός. Οι Ασχανάζ, μας λέει, ονομάστηκαν Ρηγίνες, (άγνωστο όνομα χαμένου λαού, εδώ ψεύδεται συνειδητά) οι Ριφάδ είναι οι Παφλαγόνες (Βόρεια Μ. Ασία, σύμμαχοι των Τρώων) και οι Θοργαμά είναι οι Φρύγες.[17] Θα συμφωνήσω- αν και αυτός ο λαός δεν ήταν παραθαλάσσιος, όπως λέει το βιβλικό εδάφιο, αλλά οι περισσότεροι Έλληνες συγγρα­φείς, από την κλασσική περίοδο και μετά, δηλαδή την εποχή του Ιώσηπου, ονομάζουν τους Τρώες, «Φρύγες». Αυτό κάνει και ο Ιώσηπος. Το Θοργαμά μεταφράζεται εύκολα σε Τεύκροι, το αρχικό όνομα των Τρώων. [18] Συνεπώς, Θοργαμά= Τεύκροι= Τρώες= Φρύγες (κατά πολ­λούς αρχαίους) = Θοργαμά κατά τον Ιώσηπο.

Οι υπόλοιπες ταυτίσεις του είναι αβάσιμες. Ήδη είπαμε ποιοι ήταν οι Ασχανάζ.  Οι Αιολείς και οι Ίωνες, έφτα­σαν στη Μικρά Ασία τους ιστορικούς χρόνους, πολύ μετά. Η δικιά μου ερμηνεία είναι πιο ορθή γλωσσικά, τουλάχιστον, και όχι αντιδιαμετρικά αντίθετη με τον Ιώσηπο:

 

Ριφάδ= πιθανά οι Δάρδανοι, μπορεί και οι Φρύγες της Θράκης, οι Βρύγες, φυλετικά συγγε­νείς τους.

 

Θοργαμά-Τογαρμά = Πέργαμος, Τροία, Τευθρανία.  (Μυσία) [19] Και Φρύγες, κατ’ επέκτασιν.

 

Υιοί Ιωύαν= Ίωνες, ένας αναχρονισμός, αν και όλοι οι Ανατολίτες, ως τις μέρες μας, αποκα­λούν έτσι τους Έλληνες συνολικά.

 

Ελισά= Σόλυμοι, Σημίτες σύμμαχοι των Τρώων.[20]

 

Θάρσεις,= Ταρσός της Κιλικίας, ή Θήρα. (Σαντορίνη)  

 

Κίτιοι,= Κύπριοι, από το Κίτιον, και ταυτόχρονα και οι Κητιείς του Ομήρου, λαός της Μ. Ασίας, σύμμαχοι των Τρώων. Στα Εβραϊκά, το Κιττείμ από εθνικό όνομα, κατέληξε να ση­μαίνει συμβολικά: «Δυτικός > έρχεται από την θάλασσα». «...απ’ αυτό» (το νησί της Κύπρου, Κίτιον, Χέθη) «όλα τα νησιά και τα παράλια ονομάζονται ΄΄Χέθη΄΄ από τους Εβραίους..»[21]  Συνεπώς, το Ομηρικό «Κήτιοι» σημαίνει «παράλιοι», μπορεί να ανήκει σε πολλούς λαούς ταυτόχρονα, και είναι σίγουρα Εβραϊκό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ο Όμηρος μιλά ξένες γλώσσες, σαν τους Απόστολους, βοήθειά μας.

 

Πέργαμα ονομάζονταν η Ακρόπολη της Τροίας.[22] Θοργαμά μπορεί να είναι και η πόλη Πέρ­γαμος, που παλιά λεγόταν Τευθρανία.[23] Στην Εβραϊκή παραλλαγή της Βίβλου αναφέρονται ως Τογαρμά. Είναι ηχητικά συγγενές και με το «Τροία». Η Παλαιά Διαθήκη επιβεβαιώνει τη γεωγρα­φική θέση του «οίκου Θοργαμά» που βρίσκεται μεταξύ της (κυρίως) Ελλάδας και της Ρό­δου, δηλαδή είναι η Τροία, και μας σιγουρεύει πως είχε σχέσεις με την Φοινίκη. («Σορ» = Τύρος)

Οι Τρώες περιγρά­φονται από τον Όμηρο ως εκτροφείς θαυμάσιων αλόγων, που κατάγονταν από τα θεϊκά άλογα που τους χάρισε ο Δίας για εξαγορά του Γανυμήδη. Αυτά ζευγάρωσαν με κοινές φοράδες και γέννησαν την Τρωική ράτσα, ζώα πολύτιμα, που φυλάγονταν με μυστικοπάθεια. Αλλού, ο Όμηρος λέει πως τα Τρωικά άλογα ήταν προϊόν έρωτα ανάμεσα στον Βορέα και ντόπιες φοράδες [24] Αυτές οι αντιφάσεις, εκτός από το χάος των επεμβάσεων στο κείμενο του Ομήρου, δείχνουν την εντύπωση που έκαναν τα Τρωικά άλογα και την πρωτόγονη απόπειρα ερμηνείας της δημιουργίας αυτής της ράτσας. Το βιβλικό κείμενο μας λέει πως οι Θοργαμά (Τεύκροι = Τρώες) προμήθευαν άλογα στην Τύρο.[25]  Αυτό δείχνει πως ήταν ζώα αναγνωρισμένης αξίας.

Οι Θοργαμά, με την εντολή και καθοδήγηση του Θεού, θα επιτεθούν μελλοντικά στο Ισραήλ, μαζί με τους Γωγ,. λέει ο Ιεζεκιήλ, αλλά για να καταστραφούν τελικά.[26] Και τον Μεσαίωνα, επίσης πίστευαν πως οι αναμενόμενοι Γωγ θα είναι απεσταλμένοι του Θεού, αν και άγριοι και βάρβαροι.

               Είναι λοιπόν βέβαιο «δια της εις άτοπον απαγωγής» πως η τριάδα «Ασχανάζ και Ριφάδ και Θοργαμά», (από τα τρία αδέλφια «υιούς Γαμέρ») είναι περιοχές γύρω από την Τροία. Το εδάφιο υποδείχνει όχι μόνο φυλετική συγγένεια, αλλά και γεωγραφική γειτνίαση.  Χρειάζεται να επανα­λάβουμε πως ήταν κέντρα λατρείας του Απόλλωνα;

 

Ασχανάζ είναι η φιλική γειτονική περιοχή της «Ελλησπόντιας» Φρυγίας, ή και η ίδια η Τροία, υπολογίζοντας πως το όνομα «Ασκάνιος» υπήρχε τόσο στη Μικρή Φρυγία, όσο και την Τροία, και υποδηλώνει ότι υπήρχε τέτοιο γένος στην πόλη, και επιμιξία μεταξύ τους. Το όνομα, αφού επιβεβαιώνεται από την Βίβλο, δεν είναι κατασκευή του Ομήρου, σαν τα «Αμ­φίμαχος», «Νομίων» κλπ. (Ο Πλάτωνας λέει πως όλα τα ονόματα των Τρώων στην Ιλιάδα είναι πλασμένα από τον Όμηρο.[27]) Ο Στράβωνας, επίσης, θεωρεί αυτές τις φυλές Τρωικές.

                    Η Ασκανία της Πισιδίας κοντά στη Μέση Ανατολή, πρέπει να απορριφθεί, α) γιατί είναι μόνο λίμνη, και όχι χώρα, λαός, ή γένος. β) Γιατί οι άλλες αναφερόμενες περιοχές είναι παραθαλάσσιες, και γ) γιατί το απόσπασμα της Π. Διαθήκης που αναφέραμε συνεχίζει: «…εκ τούτων αφορίσθησαν νήσοι των εθνών εν τη γη αυτών…»  Με νησιά συνδέονται και από τον Ιεζεκιήλ: «Και αποστελώ πυρ επί Γωγ και κατοικηθήσονται αι νήσοι επ’ ειρήνης»[28] (οι Γωγ είναι σύμμαχοι και γείτονες των Θοργαμά) Πράγματι, η Τροία κυρι­αρχούσε στα γειτονικά νησιά του Αιγαίου. Το λένε η αρχαιολογία και ο Όμηρος. «Ο Τρωι­κός ή άλλως Αιγαιϊκός πολιτισμός, κέντρον έχων την Τροίαν»[29] Ο Θουκυδίδης λέει όμως πως αυτά τα νησιά κυριαρχούνταν από Φοίνικες και Κάρες πριν κατακτηθούν από τους Έλ­ληνες![30] Οι αρχαίοι ταύτιζαν τους δυο αυτούς λαούς. («αν βέβαια η Καρία δεν λέγονταν Φοινίκη»^[31])  Συνεπώς, Τρώες και Φοίνικες ταυτίζονται έμμεσα. Αλλά, αν είναι σίγουρο πως οι Ασκάνιοι του Ομήρου ήταν από τον Ελλήσποντο, τότε η παρουσία «Ασκανίων» τοπωνύ­μιων στην Μικρασιατική ακτογραμμή από την Ασκαλών (Φοινίκη) ως την Τροία, επιβεβαι­ώνει την συγγένειά τους, και την Παλαιστινιακή τους προέλευση.

                    Οι σύγχρονοι μελετητές λένε πως το Ασχανάζ και το Θοργαμά είναι η Αρμενία ή η… Γερμανία, [32] κλασσικές… νησιωτικές χώρες! Βασίζονται σε έναν Αρμένιο ιστορικό και σε ένα απόσπασμα του Ιεζεκιήλ, που παραθέσαμε στις υποσημειώσεις, που τοποθετεί τις περιοχές στον βορρά, κοντά στους Ρως.[33] (Ρώσους) Αυτό, δεν είναι τόσο μακριά. Μιλά για τον Εύξεινο Πόντο, που ήταν απώτα­τος βορράς για τους Εβραίους, αλλά δίπλα στην Ασκανία – και τους Ρώς.

                Άλλοι τοποθετούν το Ασχανάζ στην κεντρο-ανατολική Μικρά Ασία, αλλά εκεί δεν βρίσκουμε… νησιά!

Άλλοι λένε πως Θοργαμά είναι οι... Τούρκοι, που την αρχαία εποχή βρίσκονταν στην... Κίνα, και όχι στα Μικρασιατικά παράλια, που περιγράφει το εδάφιο.

              Άλλοι δεν αρνούνται την ταύτιση των Εβραίων Ασκεναζίμ με τους Ασκάνιους, και λένε πως ήταν... Έλληνες, που εξεβραΐστηκαν. Και πως έφτασαν και κυριάρχησαν οι Εβραί­οι στα προϊστορικά δήθεν «Ελληνικά» Δαρδανέλια; Μέσω του Φοινικικού αποικισμού. Φυσικά και ήταν Έλληνες, μαζί με τους Τρώες, τους Αιθίοπες, τους Ελαμίτες, κλπ., από τη στιγμή που οι Έλληνες υιοθέτησαν και αυτοί τις Ολύμπιες Ασκαλωνιακές θεότητες που λατρεύονταν στη Μέση Ανατολή.

Εξακολουθούμε να είμαστε Ιουδαιοχριστιανοί μέχρι σήμερα, άλλωστε, υιοθετώντας από αρχαία συνήθεια ό, τι έρχεται από τους Άγιους τόπους, «μεταξύ Φοινίκης και Νείλου», «τηλού Φοινίκης σχεδόν Αιγύπτου»,[34] όπως λέει ο Ομηρικός ΄Ύμνος για τον Διόνυσο, και όπως έκαναν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. «Η μεν των Φοινί­κων δόξα, σοφών τα θεία και επιστημόνων…» συμφωνεί και ο Ιουλιανός ο Παραβά­της…^[35]

                                                                                                      Σαλώμ, ωρέ Έλληνες.    

 

 

 

Η Ασκάνια – Ασκαλώνια Εβραία Αστάρτη – Ασεράτ- Αφροδίτη                   

 

Το Αστέρι και η Ημισέληνος, 

τυπικό σύμβολο της Ιστάρ, Αφροδίτης, Αστάρτης, Ασεράτ, 

ή οποιουδήποτε άλλου ονόματος πήρε αυτή η θεότητα, 

που όπως φαίνεται, ξεκίνησε από την Μεσοποταμία.

Η προέλευση των Ασχανάζ-Ασκανίων είναι Παλαιστινιακή. Το ίδιο και η προέλευση των θεών τους. Οι Εβραίοι της διασποράς δεν θα έπαιρναν τυχαία αυτό το όνομα. Στην Φοινίκη υπήρχε η αρχαιότατη πόλη Ασκαλών, προφανής κοιτίδα του γένους τους. Στην Ασκαλών (επιτρέψτε μου να μην κλίνω το Φοινικικό τοπωνύμιο) υπήρχε και Εβραϊκή Συναγωγή.[36] Η πόλη αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη. Ο Ηρόδοτος λέει πως ήταν το κέντρο της λατρεί­ας της Αφροδίτης (Δερκετώς-Αταργάτης-Αστάρτης):

             «[οι Σκύθες] υποχώρησαν από την Ασκαλών, πόλη στη Συρία» … «αλλά λίγοι από αυτούς, ξέμειναν και λήστεψαν το ναό της Ουρανίας Αφροδίτης. Αυτό το ιερό, όπως εγώ ανακάλυψα ρωτώντας, είναι το αρχαιότερο από όλα τα αφιερωμένα σε τούτη τη θεά. Ακόμα και οι ίδιοι οι Κύπριοι λένε πως το ιερό στην Κύπρο έγινε από αυτό εδώ, και εκείνο στα Κύθηρα, Φοίνικες είναι που το ίδρυσαν, αφού ήρθαν από αυτό το μέρος της Συ­ρίας»[37]Οι Φοίνικες λάτρευαν παντού την Αφροδίτη. Στη Σικελία υπήρχε Καρχηδονιακός ναός της στο όρος Έρυξ, γνωστός σε όλη την Μεσόγειο. (εκεί ξαλάφρωναν οι ναύτες, μια που υπήρχαν ιερές πόρνες, ιερόδουλες)

Τα σύμβολα της Φοινικικής  θεάς Τανίτ,

παρόμοια με αυτά της Αστάρτης

              Η θεά ήταν προστάτης της Τροίας στην Ιλιάδα, μητέρα του Τρώα Αινεία, που άρα, ήταν Ασκαλώνιος – Ασκάνιος από τη μεριά της, ανεξάρτητα από τον τόπο γέννησής του. Γι’ αυτό έβγαλε το γιο του Ασκεναζίμ-Ασκάνιο = πιστό και απόγονο της Αφροδίτης-Δερκετώς της Ασκαλών.

Ο Αινείας, στο δρόμο για την Ρώμη, ίδρυε ιερά της Αφροδίτης, και πόλεις στο όνομά της. Ένα από αυτά στην Λακωνία, όπου έθαψε και τον πατέρα του, Αγχίση, τον εραστή της θεάς.[38]  Και ο Πάρης, φτάνοντας εκεί, πριν κλέψει την Ελένη, ίδρυσε ιερό της Μιγωνίτιδας Αφροδίτης στο νησί Κρανάη κοντά στο Γύθειο.[39]  Είναι σαφείς ιεραποστολικές ενέργειες, και όχι ερωτική ικεσία του Πάρη... Η περιοχή διέθετε τα τοπωνύμια Ίλιον και Ασία, καθώς και ιερό της Ασίας Αθηνάς.[40] Είναι φανερό πως προήλθαν από τον Πάρη ή τον Αινεία, αν και οι ντόπιοι ισχυρίζονταν πως προήλθαν από τους Διόσκουρους, που έφεραν τη λατρεία της θεάς από την Κολχίδα. Ακόμα χειρότερα και βαθύτερα… Πατριωτικές εκδοχές και οι δυο, τι να πω…

Οι Ελληνες γνώριζαν καλά τα αρχικά σύμβολα της θεάς

και παρακάτω βλέπουμε την "διπλή" εκδοχή του συμβόλου, 

που πλέον σχεδόν ταυτίζεται με την Επτάφωτη Λυχνία

Ετσι λοιπόν, η ίδια η Επτάφωτη λυχνία είναι σύμβολο της Αστάρτης...

Ο γιος του Αινεία, Ασκάνιος, έγινε βασιλιάς της Δασκυλίτιδος στη λίμνη Ασκανία της Μι­κρής Φρυγίας,[41] πράγμα που επιβεβαιώνει την συγγένεια των δυο λαών. Προφανώς υπήρχε γένος Ασκανίων στην Τροία, συγγενικό με αυτούς της Φρυγίας. Ο Ασκάνιος πήγε στη Ρώμη (κατά άλλη παραλλαγή) και πήρε την επωνυμία «Ίλος». (από το Ίλιον = Ιούλιος = Τρώας) Ήταν πρόγονος του Ιουλίου (=Τρώα) Καίσαρα.[42] «...έφορος δε Ρωμαίων Αφροδίτη». (Προστάτης) [43]Δυο γιοι του Αινεία μπορεί να επονομά­ζονταν Ασκάνιοι λόγω Φοινικικής-Εβραϊκής καταγωγής, και της γιαγιάς τους, Αφρο­δίτης, ανήκοντας στο ίδιο γένος, ή ιερατική τάξη, ώστε να μην υπάρχει αντίφαση στις παραλλαγές που αναφέρθηκαν.

Η βασιλική στολή της Ρώμης, βαμένη με πορφύρα, καθιερώθηκε προς τιμήν του Ήλιου (Βαάλ) και της Αφροδίτης (Αστάρτης) από τον μισομυθικό βασιλιά Νουμά. Η λατινική λέξη «Βλάττα» σήμαινε πορφύρα, και κατ’ επέκταση πολύτιμα υφάσματα. Ήταν «...όνομα Αφροδίτης εστίν κατά τους Φοίνικας...».[44] Τεκμηριώνεται, λοιπόν η προϊστορική σχέση Φοινίκης (και Αφροδίτης) και Ρώμης, και η εξάρτηση της βασιλικής γενιάς των Ρωμαίων από τη Μέση Ανατολή.

Ο Αυτοκράτορας Αδριανός, αφού γκρέμισε την Ιερουσαλήμ, την ξανάκτισε, δίνοντάς της το όνομα του Γένους του, των Αιλίων.[45] («Αιλία Καπιτολίνα») Μήπως ήθελε να τονίσει την επιστροφή των Αιλίων στην πατρίδα τους; 

Να μη ξεχνάμε και το Ρωμαϊκό γένος των Γαβινίων, πιθανά συγγενείς με τους Γαβαωνίτες, που ήταν νεωκόροι της Κιβωτού της Διαθήκης, διορισμένοι από τον Ιησού του Ναβί. (Ναμπί = Ερμής + Σοφός στα Βαβυλωνιακά, Προφήτης στα Εβραϊκά)

Διασώζεται η παράδοση πως ο Μωυσής δίδαξε τον Μυθικό βασιλιά της Ρώμης Νουμά.[46] (αυτόν που χρησιμοποίησε τα Βλάττα, το όνομα της Αφροδίτης, που λατρεύονταν μέσα στο Ναό του Σολομώντα- δες παρακάτω)  Πιο πιθανός, όμως, είναι ο έμμεσος επηρε­ασμός μέσω των Τρώων και των Τυρρηνών , που κατάγονταν από τη Μικρά Ασία.

Αυτό το αρχαιολογικό εύρημα αν και καταγράφτηκε από τους αρχαιολόγους, 

υπάρχει πια μόνο σε φωτογραφία, μια που έχει χαθεί –μάλλον κατά τον Πόλεμο των Επτά ημερών, 

ή και «εξαφανίστηκε» από ηλίθιους φανατικούς 

που δεν είχαν «καταδεχτεί» να διαβάσουν τις ανάλογες μαρτυρίες στην ίδια την Βίβλο.

Βρέθηκε στο Σινά, στο Κουντιλέτ Αζρούντ, είναι του 8^ου αι. π.Χ.

Στην πινακίδα λοιπόν αυτή, κάποιος επικαλείται την ευλογία του Ιεχωβά και της Αφροδίτης (Αστάρτης) 

και φαίνεται πως τους θεωρεί ως θεϊκό ζεύγος. 

Συνεπώς, ναι μεν, όπως λέει η Βίβλος, οι άλλοι λαοί λάτρευαν τον Ιεχωβά, 

όχι όμως με την έννοια του Ενός Θεού, 

αλλά με παρόμοια χαρακτηριστικά σαν των άλλων θεοτήτων.

                                                      Εβραίοι και πιστοί της Αφροδίτης, γίνεται;

Που να ξέρω; Διαβάστε τα βιβλία των «Βασιλειών» στην Παλαιά Διαθήκη, να δείτε… Την λάτρευε, νομίζω, κάποιος Σολομών που ήταν και βασιλιάς κάπου εκεί…

«τότε ωκοδόμησε Σαλομών υψηλόν τω Χαμώς, ειδώλω Μωάβ και τω βασιλεί αυτών ει­δώλω υιών Αμμών και τη Αστάρτη βδελύγματι Σιδωνίων»[47]

«…και τον οίκον τον επί πρόσωπον Ιερουσαλήμ τον εκ δεξιών του όρους Μοσοάθ, ον ωκοδόμησε Σαλομών βασιλεύς Ισραήλ τη Αστάρτη προσοχθίσματι Σιδωνίων και τω Χα­μώς προσοχθίσματι Μωάβ και τω Μολχώλ βδελύγματι υιών Αμών…»[48]

«Και εσέβοντο οι υιοί Ισραήλ την Αστάρτην και Ασταρώθ και τους θεούς των Εθνών των κύκλων αυτών».[49]

Η Εβραϊκή παραλλαγή της Παλαιάς Διαθήκης χοντραίνει τα πράγματα, γιατί η πραγματικότητα ξεπερνά πάντα την φαντασία. Υπήρχε, γράφει, ξόανο της Αστάρτης (Ασε­ράτ) μέσα στο Ναό του Σολομώντα! Δίπλα, υπήρχαν Εβραίοι «καδησίμ», υφαντές των πέ­πλων του αγάλματος της θεάς.^[50] Σκηνές από τα Παναθήναια... Ποια ήταν η Αστάρτη;

«Την δε Αστάρτην Φοίνικες την Αφροδίτην είναι λέγουσιν»[51]

«Αστάρτη: η παρ’ Έλλησιν Αφροδίτη λεγομένη»[52]

                                                                                                                        Τι μου λες…

Μια άλλη, Φοινικική παραλλαγή του Εμβλήματος της Αστάρτης 

είναι τα πολλά κέρατα σε μια κάθετη στήλη...

 

Και... ο απόλυτος συγκρητισμός...

Η Μεσοποταμιακή, ένοπλη εκδοχή της Αστάρτης

Η Μεσανατολική Αφροδίτη-Αστάρτη δεν έμοιαζε με την τελική Ελληνική παραλλαγή. Ήταν μια πολύ πιο αυστηρή θεότητα. Έτσι υιοθετήθηκε αρχικά και στην Ελλάδα. Η αρχαιότερη απεικόνιση της θεάς στα Κύθηρα, ήταν «ξόανον ωπλισμένον».[53] Έτσι την παριστάνει να εμφανίζεται στον Αινεία ο Βιργίλιος: «έμοιαζε, στο ρούχο και την εμφάνιση, σα κοπέλα, και όπως οι Σπαρτιάτισσες παρθένες, είχε όπλο».[54] Τα Κύθηρα είναι ένα βήμα από τη Σπάρτη, οι «θυγατέρες Σιών» φόραγαν «διαφανή λακωνικά» ρούχα,^[55]και οι Εβραίοι θεωρού­σαν τους Σπαρτιάτες φυλετικά συγγενείς... ^[56] Τι να σας κάνω...

Η Ελληνική εκδοχή της "ένοπλης" Αφροδίτης, 

όσο όμορφη και να είναι, είναι εντελώς γελοιογραφική, 

και εκ των πραγμάτων, 

είναι αδύνατο να ήταν ποτέ η αρχική της μορφή

                 Μάλιστα, οι Έλληνες αποκαλούσαν την θεά και «Αστροάρχην»,[57] εξελληνίζο­ντας την Ιουδαιοφοινικική της ονομασία. Μετά την είπαν «Ουρανία Αφροδίτη». Το όνομα Αστάρτη σημαίνει «άστρο». Ο Αβραάμ ήταν Μεσοποτάμιος αστρολόγος. (Χαλδαίος) Ο Παυ­σανίας[58] λέει πως πρώτοι οι Ασσύριοι λάτρεψαν την Αφροδίτη. Οι Βαβυλώνιοι την ονό­μαζαν Μύλιττα.[59] Και αυτοί έστειλαν ενισχύσεις στην Τροία… [δες κεφ. «Έλυμοι»] Κοί­τα πως κολλάνε όλα… Ήταν σταυροφορία της νέας θρησκείας εναντίον της Ελληνικής. (Αιγαιϊκής) Γι’ αυτό και ο Διομήδης εμφανίζεται συμβολικά να τραυματίζει τη θεά στην Ιλι­άδα. Το ίδιο κάνει και στον πατέρα ενός Ασκάνιου (των Ασκανίων;) και άντρα[60] της θεάς, τον Άρη.   Σαλώμ.

Ας περάσουμε στον «Άριο» αυτό θεό, τον εραστή της θεάς… Η Πυθία Αριστονίκη, προσπά­θησε να πείσει με τους χρησμούς της τους Αθηναίους πως θα ηττηθούν από τους Πέρσες. Δεν είναι δική μου εκτίμηση, αλλά του Ηρόδοτου: «Ούτε οι φοβεροί χρησμοί από τους Δελφούς δεν μπόρεσαν να τρομοκρατήσουν» [τους Αθηναίους] «και να τους πείσουν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα».[61]Εκτός από αγάλματα θεών που ιδρώνανε και τρέμανε, σαν  εικόνες της Θεοτόκου, ή αίματα που στάζανε από τις οροφές των ναών, (αυτά ήταν σκη­νοθεσίες των δελφικών ιερέων- όλα τα γουρούνια την ίδια μούρη διαθέτουν) χρησιμοποίησε και ένα Μύθο που -τότε- πρέπει να ήταν γνωστός:

 «…γιατί θα σας γκρεμίσει η φωτιά και ο άγριος Άρης, οδηγώντας συριακό άρμα…»  [62]

Οι εχθροί ήταν οι… Πέρσες. Άρα, το συριηγενές άρμα ήταν μόνιμο χαρακτηριστικό του Άρη, και όχι σύμβολο της συμπαράταξής του με τους Ασιάτες σύμμαχους των Περσών. Υπάρχουν πολλές αναπαραστάσεις του άρματος του Άρη, (χωρίς επιβάτη) μια από αυτές μέσα σε ναό, σαν εικόνα του ίδιου του θεού. Το άρμα του συνδέεται και με την Αφροδίτη-Αστάρτη, μια που βλέπουμε συχνά Ερωτιδείς να παίζουν με αυτό, όσο την γ.... ο Άρης. Τα παραπάνω αποδείχνουν το ιδιαίτερο θεολογικό νόημά του, που και. αν μας διαφεύγει, τουλάχιστο έχουμε τα τεχνικά του χαρακτηριστικά: Ήταν «Made in Syria»…

Το άρμα του Άρη, αντικείμενο ειδικής λατρείας... Ήταν από την Συρία!!!

                  Το νόημα του αποσπάσματος του χρησμού της Πυθίας είναι: αφού γνωρίζετε πως ο Άρης είναι Σύριος, τι ελπίδα έχετε στον πόλεμο κατά της Ασίας; Αναφέρεται πως: «…εν Πέτρα της Αραβίας σέβεται δε θεός Άρης παρ’ αυτοίς τόνδε μάλιστα τιμώσι, το δε άγαλμα λίθος εστί μέλας..»[63] Σώζονται μά­λιστα και μεταγενέστερες ανθρωπομορφικές παραστάσεις του θεού, που ονομάζονταν Σαντρά­φα, όνομα συγγενές με το Άρης. (δες εικόνα [64]) 

Αναφέρεται πως και ο Βαάλ της Ασσυρίας ήταν ο θεοποιημένος βασιλιάς Θούρρας, «αυτόν προσκύνησαν οι Ασσύριοι σα θεό, και τον ονόμασαν Βαάλ, που στη δική τους γλώσσα εί­ναι ο Άρης, ειδικός στον πόλεμο».[65] Και το «Θούρρας» συγγενεύει με το «Άρης». Η λατρεί­α έφτασε μέχρι την Κολχίδα, όπου τον αποκαλούσαν «Χαλδί», εξ ου και «Χαλδαίοι», οι πρόγονοι του Αβραάμ. Ουπς! Από ‘κει ήρθε στην Ελλάδα το ξόανο του Άρη, καθώς και το επώνυμό του, Θηρίτας, συγγενές με το Θούρρας, που δόθηκε από την παραμάνα του, σύμ­φωνα με Μύθο που οι Έλληνες αγνοούσαν.^[66]

Η Πυθία, λοιπόν, γνώριζε καλά τι έλεγε! Ακόμα και με την ηπιότερη δυνατή ερμηνεία όμως, έχουμε το Εθνικό Κέντρο των Δελφών να δηλώνει πως ο Ελληνικός (;) θεός του Πολέμου, ήταν με το μέρος των Συρίων και των Περσών!

Εκτός από Ασκάνιους Εβραίους και θεούς, η Ασκαλών έβγαζε και ονομαστά κρεμμύδια,[67] που μεταφέρ­θηκαν από τους Σταυροφόρους στην Ευρώπη ως… ασκάνια, cepae ascaloniae, echalotes, μια ποικιλία που έχει πολλά «κεφάλια», άγνωστη στην Ελλάδα, αν και η πόλη εποικίστηκε από Έλληνες. (έχει κάποια σημασία αυτό, γιατί μας λεν πως η πόλη ήταν Ελληνική, αλλά χωρίς... κρεμμύδια!) Ακολουθώντας την Φοινικική ναυ­σιπλοΐα, από εκεί ονομάστηκαν η Ασκανία της Πισιδίας, οι Ασκάνιοι της Τροίας και η Ασκα­νία της Βιθυνίας – Ελλησπόντιας Φρυγίας, όπως τα κρεμμύδια.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, φανατικός αναγνώστης της Ιλιάδας, επανέλαβε την πράξη του Αχιλ­λέα να σύρει το νεκρό Έκτορα με το άρμα του, όχι σε κάποια Περσική πόλη, αλλά σέρνον­τας τον φρούραρχο μπροστά στα τείχη της Γάζας.[68] Συνεπώς, ταύτιζε την Φοινικική Γάζα με την Τροία. Κάτι θα ήξερε…

Οι πρόσφυγες Εβραίοι που διέφυγαν προς Βορρά, ταυτίστηκαν με τους Ασκάνιους – Τρώες - Φρύγες, και πήραν το όνομά τους, γιατί γνώριζαν πως είχαν κοινές θρησκευτικές βάσεις. Τον Απόλλωνα - Απαλιούνας – Ηλία και τα «προσοχθίσματα» της Αστάρτης. Ήταν και συγγενείς γεωγραφικά και φυλετικά, μέσω της Ασκαλών. Αν ένας Έλληνας πάει στην Τουρκία θα αυ­τοαποκαλείται Γιουνάν και αν πάει στη Δύση, Γραικός, γιατί έτσι είναι γνωστός εκεί. Απο­καλούμε «Άγγλους» τους Σκώτους και τους Ουαλλούς, ενώ υπάρχουν μεγάλες αντιθέσεις μεταξύ τους. Έτσι και οι Εβραίοι που πήγαν στο βορρά, πήραν το όνομα με το οποίο ήταν γνωστοί εκεί κατά προσέγγιση, Ασκάνιοι – Ασκεναζίμ- Ισκαριώτες… Το αστείο είναι πως οι Ρωμαίοι, που τους εκτόπισαν, ήταν και αυτοί Ασκάνιοι… Πήξαμε στους Τρώες, παιδιά, μη σπρώχνεστε… Καταλαβαίνετε την τεράστια σημασία του πολέμου που υμνεί ο Όμηρος;

 

Οι πόλεμοι Ελλήνων – Ασκανίων / Ασκεναζίμ

 

Ο προφήτης Ιερεμίας θεωρεί τους «Ασχαναζαίους» και τους «Λυδούς» και τους επίλοιπους «Άριους» Αραπάδες, [69] σαν σύμμαχους του βασιλέα των Μήδων, που μάχονται για τους σκοπούς του «Κυρίου», συνεπώς, είναι σύμμαχοι των Εβραίων:

 

«Άρατε σημείον επί της γης, σαλπίσατε εν έθνεσι σάλπιγγι, αγιάσατε επ’ αυτήν έθνη, πα­ραγγείλατε επ΄αυτήν βασιλείαις Αραράτ παρ’ εμού και τοις Ασχαναζαίοις, επιστήσατε επ’ αυτήν βελοστάσεις, αναβιβάσατε επ’ αυτήν ίππον ως ακρίδων πλήθος. αναβιβάσατε επ’ αυτήν έθνη, τον βασιλέα των Μήδων και πάσης της γης, τους ηγουμένους αυ­τού και πάντας τους στρατηγούς αυτού» /…/ «Επίβητε επί τους ίππους, παρασκευάσα­σθαι τα άρματα, εξέλθατε, οι μαχηταί Αιθιόπων και Λίβυες [70] καθοπλισμένοι ό­πλοις. και Λυδοί, ανάβητε, εντείνατε τόξον. και η ημέρα εκείνη Κυρίω τω Θεώ ημών ημέρα εκδικήσεως του εκδικήσαι τους εχθρούς αυτού…»[71] (ρε άει στα κομμάτια...)

 

Και ο Απόλλωνας είχε τις ίδιες προτιμήσεις. Να ένας χρησμός του:

«Απόκρημνος και τραχύς είναι ο δρόμος των μακαρίων

/……………………………………………………….. /

που πρώτοι έκαναν βαθιά πράξη από τους ανθρώπους,

αυτοί που πίνουν το ωραίο νερό της γης του Νείλου

πολλούς δρόμους μακαρίων πέρασαν και οι Φοίνικες,

οι Ασσύριοι, οι Λυδοί, και το γένος των Εβραίων»[72] (ρε άει επίσης στα κομμάτια...)

 

«Του δε Ιουδαίων έθνους και Χοιρίλος, αρχαίος γενόμενος ποιητής, μέμνηται και ως συ­νεστράτευσαν τω βασιλεί Ξέρξη επί την Ελλάδα…» [73]

 

Ελάτε λοιπόν!

 

 Όλοι οι αναφερόμενοι λαοί ήταν λάτρεις του Απόλλωνα, χώρια από τους Μήδους, (εκτός αν τους ταυτίσουμε με τους Σουσιανούς – Ελαμίτες, φυσικά) και ήταν όλοι εχθροί της Ελλάδας, σύμμαχοι της Τροίας και αργότερα των Περσών, μαχητές και εκδικητές του «Κυρίου». Οι Πέρσες έλεγαν πως ήταν της Τροίας οι εκδικητές,[74] και οι Δελφοί, το Μαντείο του προ­στάτη της Τροίας Απόλλωνα, συνεργάστηκαν μαζί τους. Αντιπρόσωπος του «Κυρίου» επί της γης, ήταν, σύμφωνα με την Π. Διαθήκη, ο Μέγας Βασιλεύς των Περσών.

 

«Τάδε λέγει ο βασιλεύς Περσών Κύρος. εμέ ανέδειξε βασιλέα της οικουμένης ο Κύριος του Ισραήλ, Κύριος ο Ύψιστος.»[75] (Μην μου προσάπτετε πως μπερδεύω Τροία και Περσία, γιατί ήδη το έκανε ο Ηρόδοτος)

 

Οι εκδικητές του «Κυρίου» υπεράσπισαν με αυτοθυσία την Ιουδαιοφοινικική Τροία. Αντιμε­τώπισαν όμως τον Αχιλλέα, τον Πάτροκλο, τον Αίαντα και τον Διομήδη, αργότερα και τον Μιλτιάδη, τον Λεωνίδα, τον Θεμιστοκλή και τον Παυσανία, και ξέρασαν το γάλα της μάνας τους, της Αφροδίτης, και των υπόλοιπων Ιουδαιο-Χαναναϊκών Ολύμπι­ων («Ελ») θεοτήτων που ακόμα στοιχειώνουν την πατρίδα μας, παριστάνοντας τους «πάτριους» και «αρχαίους» θεούς…

 

Τελικά, όμως, ηττηθήκαμε, όπως κάθε φορά, και πιστέψαμε πως νικήσαμε, όπως κάθε φορά… Έλληνες, τα αιώνια παιδιά…

 

Θέλετε απόδειξη; Ιδού ένα σύγχρονο αρχαιολατρικό και αντισημιτικό κείμενο που μισεί τον.. Ηρόδοτο, και υποστηρίζει τη θεά που λάτρευαν οι Τρώες και ο Σολομών (!!!):

               

«Επίσης, θα απεδεικνύετο στους νεοέλληνες άτοπος ο ισχυρισμός περί ασιατικής προελεύσεως της Αφροδίτης, για την λατρεία της οποίας ο σιχαμένος τυχοδιώκτης Ηρόδοτος, στην ανθελληνική του υστερία, ετόνιζε ότι εισήχθη από την ...Συρία, και μάλιστα την Ασκαλώνα, υπονοώντας μη-ελληνική καταγωγή της. Η άποψίς μας για τον άθλιο Ηρόδοτο, ήδη εκφρασθείσα σε παλαιώτερα άρθρα, τεκμηριώνεται άλλη μία φορά. Διότι ο, κατά Πλούταρχον κακοήθης αυτός, αντί να φροντίση να πληροφορηθή για την ελληνική καταγωγή των Ασκαλωνητών, εκμεταλλευόμενος την ανοχή και παρακμιακή απάθεια του Αθηναϊκού όχλου, υπεβάθμισε μεθοδικώς την ελληνική ιστορία και παράδοσι, οπλίζοντας με ανθελληνικά επιχειρήματα την φαρέτρα των λειψεγκεφάλων και κακοβούλων…»[76]

 

Ακριβώς! Μάλιστα, συμπληρώνω και επαυξάνω, ο Παυσανίας, διαψεύδοντας άλλη μια φορά τον ανθέλληνα Ηρόδοτο, λέει πως η λατρεία της θεάς ξεκίνησε από την Ασσυρία! [77]

 

Δεν μπορείς να λέγεσαι αρχαιολάτρης αν δεν διαψεύσεις και καθυβρίσεις μερικούς αρχαίους Έλληνες ιστορικούς…

 

                                                                                                      Σαλώμ. πατριώτες...

 

 

 

 

 

 

Έλυμοι

        

«...καὶ θήσω τὸν θρόνον μου ἐν Αιλάμ καὶ εξαποστελώ εκείθεν βασιλέα καὶ μεγιστάνας...»[78] (Είπεν ο Κύριος)

                                               Παλαιά Διαθήκη.

 

(-εννοεί τους Τρώες Μέμνονα και Τιθωνό, φυσικά)

          

        

                                                                

 ΔΥΟ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΙΣΤΩΝ ΤΟΥ "ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΙΘΙΟΠΩΝ" 

ΤΡΩΑ ΜΕΜΝΟΝΑ. 

Ο ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΚΙΣΤΑΝ, ΚΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ. 

ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΟΝΟΜΑΖΟΝΤΑΝ, ΟΧΙ ΑΔΙΚΑ, 

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗ "ΑΙΘΙΟΠΙΑ" ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ. 

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

Από την Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

Έλυμοι ήταν ένας λαός της Σικελίας που έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων και ντόπιων Σι­κανών.

 

Έλυμος ήταν ο  Ήρωάς τους, που ήταν Τρώας, και... μαύρος! (δες παρακάτω)

 

Έλυμοι ονομάστηκε και η πόλη που ίδρυσε στη Σικελία.

 

Έλυμο λέγανε και ένα είδος Φρυγικού αυλού.

 

Έλυμο λέγανε και τη θήκη του τόξου ή της κιθάρας.

 

Ελάμ, (Αιλάμ, Ελαμάτ, Ελυμαΐς) ήταν μια χώρα βορειοανατολικά του Περσικού Κόλπου, σύμμαχος της Τροίας, που κατακτήθηκε από την Ασσυριακή Αυτοκρατορία, και στη συνέχεια, από τους Πέρσες. Ήταν κοντά στη Μεσοποταμία, την πατρίδα των Εβραίων. Πρωτεύουσά της ήταν τα Σούσα. Το όνομα Ελάμ (απόγονοι του Βενιαμίν) υπήρχε και στους Εβραίους. Ο κύκλος αρχίζει να κλείνει…

 

Ελύμας, στα εβραϊκά είναι ο προφήτης ή μάγος. [79] (Αναφέρεται στις «Πράξεις των αποστό­λων» ο Βαριησούς, αντίπαλος του Απόστολου Παύλου) «εύρον τινά μάγον ψευδοπροφήτην Ιουδαίον ώ όνομα Βαριησούς»  «Ελύμας ο μάγος- ούτω γαρ μεθερμηνεύεται το όνομα αυ­τού» [80]

 

Αν ερμηνεύσουμε τον όρο «Έλυμος» στα Ιουδαιο-Φοινικικά, (ήταν γλώσσες συγγενείς) σημαίνει «άνθρωπος του θεού». (Ελ = θεός, Ολύμπιος) Υπάρχει Μύθος πως η Σικελική πόλη των Ελύμων ιδρύθηκε από τον Τρώα Αινεία, πράγμα που ενισχύει την άποψη πως το «Έλυμος» ήταν ιερατικός τίτλος. Πιθανά, ο Τρώας Ήρωας «Έλυμος» στη Σικελία ανήκε στην ίδια ιερατική τάξη προφητών του Απόλλωνα με τον ψευδοπροφήτην (=ψευτομάντη) Ιουδαίον Ελύμα (που ονομάζονταν Βαρ-Ιησούς = γιος κάποιου Ιησού) και την Εβραία Σίβυλλα, την Απολλώνια προφήτισσα Σαββαή. Οι Μάντεις –Έλυμοι, είναι οι Εβραί­οι «ψευδοπροφήτες» των «Πράξεων των Αποστόλων», που αναφέρουν αρκετές τέτοιες πε­ριπτώσεις εκτός του Βαριησού. Ο ιστορικός Ιώσηπος αναφέρει πολλούς σύγχρονούς του Εβραίους ιερωμένους που είχαν προφητικό χάρισμα. (μεταξύ τους και ο… ίδιος!)

 

Όλες οι έννοιες της λέξης συνδέονται με την Τροία και τον Απαλιούνας – Απόλλωνα - Ηλία, Προφήτη, Τοξότη, Μουσικό, Τρώα και Εβραίο…  

 

Πώς όμως διαδόθηκε τόσο αυτή η λέξη, και πως απέκτησε τόσες (συγγενικές) έννοιες σε όλη την  Ανατολική Μεσόγειο και πέρα απ’ αυτή; Η πορεία της ακολούθησε αυτήν του Τρώα Ήρωα Μέμνονα και των πολεμιστών του, που είχε αφήσει μνημεία του σε όλη την Ανατολή, από την Αιθιοπία και την Αίγυπτο μέχρι το Ισραήλ και την Μεσοποταμία.

          Στη σημερινή Περσία, γύρω από τα Σούσα, που σημαίνουν «κρίνο»[81] και μετέπειτα έγιναν Ασσυριακή και κατόπιν Περσική μεγαλούπολη, υπήρχε η αρχαία χώρα Ελάμ, (Ελαμάτ) που οι Έλληνες απο­καλούσαν Ελυμαΐδα. Το Ελάμ είχε αρχαιότατη δική του γραφή και πολιτισμό. Ο ποταμός που πέρναγε από τα Σούσα, ο Χοάσπης, ήταν τόσο ιερός, που μόνο από αυτόν έπιναν νερό οι μεταγενέστεροι Πέρσες βασιλείς.[82] Οι Ελαμίτες –Ελυμιείς –Ελυμαίοι, ήταν γνωστοί ως πολύ καλοί τοξότες,[83] και ίσως γι’ αυτό συνδέθηκαν ονομαστικά (;) με τον Απόλλωνα. 

             Υπήρχαν δεσμοί ανάμεσα στην Μεσοποταμία, το Ελάμ και το Ισραήλ. Ο βιβλικός Ελάμ, μυθι­κός γενάρχης των Ελαμιτών ήταν ο πρωτότοκος γιος του Σημ, και αδελφός του Ασσούρ.[84] Ο Αβραάμ ήταν επίσης Μεσοποτάμιος. Πολλοί άλλωστε ονόμαζαν τους Εβραίους «Ασσσύ­ριους», λόγω της καταγωγής του, όπως ο ιστορικός Αμώσιος: «εν τοις περιτεμνο­μένοις αυτούς καταριθμών και Ασσυρίους τους εν Παλαιστίνη αποκαλών, τάχα δι’ Αβρα­άμ» [85] (γιατί ήταν Χαλδαίος-Ασσύριος)

             «Εκείνη την ημέρα το Ισραήλ θα είναι ο τρίτος ευλογημένος λαός στη γη σε σχέση με τους Ασσύριους και τους Αιγύπτιους, που ευλόγησε ο Κύριος σαβαώθ, λέγοντας: ευλο­γημένος ο λαός μου στην Αίγυπτο και την Ασσυρία και η κληρονομιά μου στο Ισραήλ», λέει ο Προφήτης Ησαΐας.[86]

 Το όνομα Ελάμ ή Αιλάμ ήταν κοινότατο στους Εβραίους. Αναφέρονται Ιουδαϊκά γένη «Υιών Ελάμ».[87] Μάλιστα, η τοξευτική ικανότητα των Ελαμιτών μεταφέρεται και στο ομώ­νυμο Εβραϊκό γένος: «και ήσαν υἱοὶ Αιλάμ ισχυροὶ άνδρες δυνάμει τείνοντες τόξον καὶ πληθύνοντες υιοὺς καὶ υιοὺς τῶν υιῶν εκατὸν πεντήκοντα πάντες ούτοι εξ υιών Βενια­μίν».[88]               

Οι Εβραίοι, λοιπόν, είχαν μυθολογική συγγένεια με αυτούς. Μέσω της λατρείας του Απόλ­λωνα στην Τροία και των Τρώων προσφύγων, αποίκων ή και κατακτητών –όπως θα δούμε, ο όρος «Έλυμος» πέρασε στην Σικελία και το Ισραήλ, γιατί οι Έλυμοι-Ελαμίτες ήταν σύμ­μαχοι της πόλης. Ο Μέμνων, Τρωικής καταγωγής ο ίδιος, και βασιλιάς της Αιθιοπίας, όπως παραδίδεται, (Ποιας Αιθιοπίας, όμως; Θα δούμε) ηγήθηκε Μεσοποταμιακού στρατού, με εντο­λή του βασιλιά των Ασσυρίων Τεύταμου, που είχε την επικυριαρχία όλης της Ασίας, ενισχύοντας την (υποτελή σε αυτόν) πόλη του Απόλλωνα.

            Ο Δάρης ο Φρύγας, λέει πως ο Μέμνων ήρθε από την Αιθιοπία, συνοδευόμενος όμως από κάποιον ονόματι Πέρση, και στην συνέχεια τον αποκαλεί «βασιλιά των Περσών». [89] Η ταύτιση με τους Πέρσες είναι ετεροχρονισμός, γιατί αυτοί κατέλαβαν το Ελάμ πολύ αργότερα.

Ο Μέμνων πολέμησε: «…κατά των Ελλήνων που εκστράτευσαν με τον Αγαμέμνονα στην Τροία, όσο είχαν την επικυριαρχία της Ασίας» [δηλαδή και της Τροίας] «οι Ασσύριοι, ήδη πάνω από χίλια χρό­νια…» [ο βασιλιάς τους Τεύταμος] «…έστειλε 10.000 Αιθίοπες και άλλους τόσους Σουσια­νούς» [=Έλυμους - Ελαμίτες] «μαζί με 200 άρματα, βάζοντας στρατηγό τους τον γιό του Τιθωνού, τον Μέμνονα.» [90]  (τέτοιο «εμφύλιο» πόλεμο έκανε η Ελλάδα στην Τροία, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι…) Η Τροία ήταν υποτελής των Ασσυρίων από την εποχή του μυθικού Νίνου.[91]

Ο Σύγγελος λέει πως ο παραπάνω αναφερόμενος βασιλιάς της Ασσυρίας Τεύταμος δεν ήταν άλλος από τον Τρώα Τιθωνό, τον πατέρα του Μέμνονα, που έτσι εμφανίζεται ως Πρίγκιπας της Τροίας και της Ασσυρίας ταυτόχρονα. «Βάβιος ούτος εστίν ο παρ’ Έλλησι Τιθωνός λεγόμενος Ασσυρίων λβ΄ βασιλεύς. Τούτου παις Μέμνων, ος συνεμάχησε τω Πριάμω κατά των Ελλήνων και διεφθάρη υπό Αχιλλέως. Φέρεται δε και αντίγραφος της Πριάμου επιστολής.» (που ζήταγε ενισχύσεις) «Ο αυτός εστί δε και δεύτερος Ταυτάνης.» (Ο Τεύταμος)[92]

Ο Παυσανίας λέει για τον Μέμνονα πως ήταν μεν βασιλιάς των Αιθιόπων της Αφρικής, αλλά: «Στο Ίλιο όμως δεν ήρθε από την Αιθιοπία, αλλά από τα Περσικά [93] Σούσα και τον ποταμό Χο­άσπη, έχοντας υποτάξει όλα τα έθνη που κατοικούσαν ενδιάμεσα. Οι Φρύγες δείχνουν και τον δρόμο από όπου έφερε το στρατό του, διαλέγοντας την καλύτερη διαδρομή. Ο δρόμος διακόπτεται από σταθμούς…»[94] Και προσθέτει: «…Δεν είδα ποτέ μου τα τείχη των Βαβυ­λωνίων ή αυτά του Μέμνονα στα Σούσα…» [95] Και επειδή ο Μάρτης δεν λείπει απ’ τη Σαρακοστή, είπεν ο Κύριος στην Παλαιά Διαθήκη:

«...καὶ θήσω τὸν θρόνον μου ἐν Αιλάμ» (Σούσα) «καὶ εξαποστελώ εκείθεν βασιλέα καὶ μεγιστάνας...»[96] Αναμνήσεις από το Δυτικό Μέτωπο- την Τροία. Ο Κύριος δεν υπολόγισε όμως τον Αχιλλέα...

Tο Ελάμ

Και ο Ηρόδοτος αποκαλεί τα Σούσα: «Μεμνόνιον άστυ».[97] Ο Διόδωρος λέει πως ο Μέμνονας έκτισε ανάκτορα στα Σούσα (τα «βασιλήια τα Μεμνόνια» του Ηρόδοτου) και άνοιξε μια μεγάλη λεωφόρο. 

Άρα, ο Μέμνων δεν ήταν απλός στρατηγός [ή ημιανεξάρτητος  πολέμαρχος] της Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, αλλά ανώτατος αξιωματούχος –«υπουργός δημοσίων έ­ργων». Ίσως και βασιλιάς, πράγματι. Μπορεί όμως, αυτά τα θαυμαστά τείχη να ονομάστηκαν έτσι χωρίς να έχουν πραγμα­τική σχέση με αυτόν. Το ίδιο συνέβη με δυο Αιγυπτιακά αγάλματα κάποιων Φαραώ, που ονομάστηκαν λαθεμένα από τους αρχαίους, «Κολοσσοί του Μέμνονος». Αυτά τα αγάλματα έλεγαν πως ήταν θαυματουργά, και μιλούσαν! (Τελικά αποδείχτηκε πως η ομιλία τους οφείλονταν στην υγρασία που εξατμίζονταν μέσα από τις ρωγμές τους, γιατί σταμάτησε μόλις αυτές επισκευάστηκαν) Έδειχναν και «Μεμνόνεια» ανάκτορα κοντά στην Αίγυπτο.

Οι παραδόσεις αυτές, που απλώνονταν από την Αφρική μέχρι την Περσία, αν και παρουσίαζαν ως τεκμήρια διάφορα μνημεία που μάλ­λον δεν ταυτίζονταν πραγματικά με το Μέμνονα, είχαν γνήσια ιστορική βάση.

Οι κολοσσοί του Μέμνονα στην Αίγυπτο

Αν θεωρήσουμε τον Μύθο περί Αφρικανικής Αιθιοπίας γνήσιο, και ταυ­τόχρονα αποδεχτούμε και τις αφηγήσεις περί Μεσοποταμιακών Σούσων, έχουμε την εικόνα της μεγάλης Ασσυριακής Αυτοκρατορίας, που είχε πράγματι φτάσει μέχρι την Αίγυπτο, και στην οποία ανήκαν –μυθολογικά- οι Τρώες. Ήταν μόνιμοι σύμμαχοι/υποτελείς των Ασ­συρίων, και έπαιρναν και υπεύθυνες θέσεις στον Ασσυριακό κρατικό μηχανισμό. Γνήσιοι Έλληνες!

            «Ο Τιθωνός,» [πατέρας του Μέμνονα και μέλος του βασιλικού Οίκου της Τροίας] «που ήταν τότε στρατηγός της» [μεταγενέστερα ονομαζόμενης] « Περσίδας, ήταν ο προτιμώμενος του βασιλιά από όλους τους διορισμένους επάρχους, και ο Μέμνονας, στο άνθος της ηλικίας του, ξεχώριζε από την ανδρεία και τη λάμψη της ψυχής του».[98]

                 Με όλα αυτά, είναι φυσικό να ισχυρίζεται ο Δίων ο Χρυσόστομος πως ο Πρίαμος (η Τροία) ήταν ο επικυρίαρχος των Ασιατών, και όχι το αντίθετο, όπως λένε οι άλλοι αρχαίοι ιστορικοί. Η καταγωγή του Μέμνονα από τον Τρωικό βασιλικό οίκο, η διοίκηση στρατιάς Ελαμιτών από αυτόν, και η ονομασία «Έλυμοι» που δόθηκε σε Τρωική αποικία, μπορούν να συνδέσουν και φυλετικά την Τροία με το Ελάμ, δηλαδή τους απογόνους του Σήμ. 

                    Ένας αδελφός του Μέμνονα, ο Ημαθίων, κατοικούσε στην Αραβία, ως Σημίτης, Ασσύριος και Τρώας. Εκεί τον σκότωσε ο Ηρακλής.[99] Θεωρείται βασιλιάς της Αιθιοπίας ή της Αραβίας, αδελφός του Μέμνονα, αλλά οι Μακεδόνες τον θεωρούσαν δικό τους βασιλιά, που ονόμασε την Ημαθία. «Ο Ημαθίων αυτός ήταν βασιλιάς της Βοιωτικής πόλεως Λύγκου, η οποία ονομαζόταν παλαιότερα ’’Πιερία’’. Ο Ημαθίων ήταν πατέρας του Αερόπου. Και τα δύο αυτά ονόματα εμφανίζονται στον κατάλογο των αρχαίων βασιλιάδων της Μακεδονίας, η οποία παλαιότερα ονομαζόταν ’’Ημαθία’’ από τον Ημαθίωνα αυτόν»[100] Ένας άλλος Ημαθίων, βασιλιάς της Σαμοθράκης, ήταν αδελφός του Δάρδανου, ιδρυτή της Τροίας Συνεπώς, το όνομα ήταν καθαρά Τρωικό.

               Φυσικά, το Ημαθίων ήταν ταυτόχρονα όνομα Εβραϊκό και Φοινικικό: Κατά τους Εβραίους, Ο Αμαθούς ή Αμαθί, ήταν γιός του Χαναάν, και έχτισε την πόλη Αμαθούντα ή Αμάθη, στην Φοινίκη, την οποία οι Μακεδόνες μετονόμασαν σε «Επιφάνεια», [101] προφανώς για να μην φαίνεται η σκανδαλώδης ομωνυμία με την  πατρίδα τους, την Ημαθία και τον ομώνυμο Φοίνικα και Τρώα βασιλιά τους.  Είναι προφανές πως αφού ο Ημαθίων, ο αδελφός του Μέμνονα ταυτίζεται με την Ημαθία, την Αραβία και την Αιθιοπία, είναι το ίδιο πρόσωπο με τον Αμαθί. Η Αμαθούς της Κύπρου έχει την ίδια ρίζα, και συνδέεται με την Σαλαμίνα, το νησί με το Φοινικικό όνομα, (Βαάλ-Σαλάμ) και τον ημι-Τρώα ιδρυτή της, τον Τεύκρο (Θογαρμά) του Τελαμώνα. Μπορούμε να χαράξουμε μια σχεδόν ευθεία γραμμή ανάμεσα στην Αραβία και την (Μακεδονική) Ημαθία, χάρη στους Τρώες λεβέντες…

                Αιθίοπες, άλλωστε, ζούσαν και στην Μέση Ανατολή. Ο Ιώσηπος μαρτυρά πως γύρω από το Εβραϊκό ιερό του όρους Αρ-Γαριζίν, «όμοιο με αυτό των Ιεροσολύμων»^[102] κατοικούσε μια φυλή που δεν ήταν Εβραϊκή, οι Χουθαίοι! Ποιοι ήταν οι Χουθαίοι; Ήταν, προφανώς, οι Χουσαίοι, Αιθίοπες, που είχαν γενάρχη τον Χους, οι μετέπειτα υπήκοοι του Μέμνονα ή του Ημαθίωνα: «Αιθίοπες γαρ ών ήρξεν» (ο Χους) «έτι και νυν υπό εαυτών τε και των εν τη Ασία πάντων Χουσαίοι καλούνται.» [103] Έτσι κι αλλιώς, έχουμε σαφή μαρτυρία πως οι Αιθίοπες ήταν κάτοικοι και της Ασίας.

                Περιγράφεται και ανταλλαγή δώρων και πρεσβειών ανάμεσα στην Τροία και τον Μέμνονα, (ως εκπρόσωπο της Ασσυρίας) και ταυτόχρονη ανταλλαγή θρησκευτικών και μαντικών γνώσεων με τους «παντογνώστες μάγους»[104] της Μεσοποταμίας, που ας μην ξεχνάμε, σε αυτούς ανήκε και ο Αβραάμ… («Μάγος» ήταν ιερατικός τίτλος στην Περσία, και με αυτή την έννοια αναφέρεται και στα Ευαγγέλια)

Ο Παπαρηγόπουλος, αν και πιστεύει στην εθνική συγγένεια Ελλήνων και Τρώων, (ας είναι καλά οι Φοίνικες) και υπογραμ­μίζει την όψιμη εμφάνιση των Ασσυρίων στη Μ. Ασία, σχετικά με τον Τρωικό πό­λεμο, αναφέρει: «…ενδείξεις της σχέσεως των Τρώων προς τους Ασσυρίους. Το όνομα του Ασσαράκου, του αδελφού του Ίλου, [ιδρυτή του Ιλίου] ανευρέθη επί των μνημείων της Νινευί, και εκ των Τρωικών ηρώων, διωνύμων όντων, ο Έκτωρ προσωνομάζετο Δαρεί­ος…»[105]   (Νταραγιαβάους) Ο Ασσαράκος ήταν και αυτός συγγενής του Μέμνονα.

 Ας ξετυλίξουμε το κουβάρι. Για να καταλάβουμε τι σημαίνει «Αιθιοπία» για τους αρχαίους, αλλά και να δούμε την δραστηριότητα των Τρώων προγόνων του Μέμνονα στα πλαίσια του Ασσυριακού κράτους, ας ακούσουμε τον Διόδωρο:

    «ο δε Τιθωνός, εκστράτευσε προς τα ανατολικά μέρη της Ασίας και έφτασε μέχρι την Αιθιοπία,» [γι’ αυτό] «και βγάλανε το Μύθο πως έκανε τον Μέμνονα με την Ηώ[=ανατολή]» [106] «...Αιθιοπία η βλέπουσα κατ’ Ινδούς, ετέρα Αιθιοπία, όθεν εκπορεύεται ο ποταμός των Αιθιόπων...»[107](Ο Νείλος)

«Γάγγης, βασιλεύς Αιθιόπων ον απέκτεινεν Αλέξανδρος /…/ ποταμού δε Γάγγου παις»[108] Ο Γάγγης είναι στην Ινδία. Ο Όμηρος μιλά επίσης για Αιθίοπες στην Δύση και στην Ανατολή, που δεν τους ξεχωρίζει, όμως, από τους «Δυτικούς» (Αφρικανούς)[109]

                Στην Οδύσσεια, ο Ποιητής δείχνει τον Ήρωα να πλησιάζει στο νησί των Φαιάκων, που ήταν κοντά στην Ιθάκη, όταν τον βλέπει ο Ποσειδώνας, γυρίζοντας από τους «Αιθίοπες», πάνω από τα «όρη των Σολύμων», που είναι στη Μικρά Ασία.[110] Αν οι εν λόγω Αιθίοπες ήταν στην Αφρική και αφού ο Ποσειδώνας επέστρεφε στον Όλυμπο, δεν μπορούσε να περνά από τη Μικρά Ασία. (εκτός αν φοβόταν να διασχίσει την… θάλασσα) Συνεπώς, γύριζε από την «Αιθιοπία» της Ινδίας, ή τα Σούσα. Γι αυτό και βρέθηκε στα βουνά της Μικράς Ασίας. Φυσικά είμαι πρόθυμος να αναιρέσω τον παραπάνω ισχυρισμό, αν παραδεχτούμε πως ο Όλυμπος όπου πηγαίνει ο θεός, είναι ο πραγματικός Όλυμπος, αυτός της Μυσίας, από όπου μεταφέρθηκε το όνομα στην Ελλάδα κατά την Τρωική κατάκτηση της Ελλάδας. Τότε, τα όρη των Σολύμων είναι πάνω στην διαδρομή του. Δεν ξέρω όμως αν αυτός ο συλλογισμός είναι Εθνικός.

                Ο Ηρόδοτος, όμως, ξεχωρίζει τους Ινδούς από τους Αφρικανούς Αθίοπες, αν και τους δίνει το ίδιο όνομα και αυτός, διαπιστώνει διαφορές ακόμα και στη εμφάνιση, (στα μαλλιά) και μας λέει πως οι Ανατολικοί Αιθίοπες (δηλαδή αυτοί από την Ινδία) παρατάσσονταν μαζί με τους Ινδούς στο εκστρατευτικό σώμα του Ξέρξη.[111]

Στα παραπάνω αποσπάσματα, η Αιθιοπία είναι στην Ινδία, αλλά σχετίζεται και με το Ελάμ, όπου κατοικούσαν και μαύροι. Αυτοί ήταν οι 10.000 «Αιθίοπες» του Μέμνονα. «...στο νοτιοανατολικό τμήμα του Ελάμ ζού­σαν πιθανώς φυλές από μαύρους. Είχε διατυπωθεί η υπόθεση πως οι φυλές αυτές ήταν συγγενικές με τις ντραβιδικές φυλές των Ινδιών...»[112] (υπάρχουν ινδικές φυλές με μαύρο χρώμα δέρματος χωρίς να είναι νέγροι / Αιθίοπες)

                           Μάλιστα, πολλοί λένε σήμερα πως οι Αιθίοπες της Αφρικής είναι μετανάστες από ην Ινδία.[113] Αυτό είναι και κοινή λαϊκή πεποίθηση στην σημερινή Αιθιοπία. Μετά την εκστρατεία στην Ινδική, οι Έλληνες άρχισαν να μιλάνε για μαύρους Αιθίοπες στη Δύση, και μαύρους Ινδούς στην Ανατολή, συνδέοντας το χρώμα τους με το θερμό κλίμα.[114] Ινδικές φυλές με μαύρο χρώμα δέρματος ονομάζονται και αυτοί Αιθίοπες και Πυγμαίοι από τον  ιστορικό Κτησία. «Σφόδρα γαρ εισί τοξόται»[115], όπως οι Έλυμοι – Ελαμίτες. Δεν έχου­με μόνο Έλυμους στην Τροία και το Ελάμ, αλλά επίσης τους Δάρδες στην Ινδία, και τους Δάρδανους στην Τροία.  Αναφέρεται και λαός Πανδάρων (Pandarae) στην Ινδία.[116] Πάνδα­ρος αναφέρεται και στην Ιλιάδα ως Τρώας.[117] Αναφέρονται και άλλες κοινές εθνικές ονομασίες, όπως οι λαοί των Ψύλλων (!) στις Ινδίες και τη Λιβύη.[118]

                 Μας λείπει ένας τόπος ανάμεσα στις δυο Αιθιοπίες, τους δυο Δάρδανους και τους δυο Πάνδαρους, που είναι και το κλειδί. Η Γη Χαναάν. Και εκεί άφησε μνημεία ο «Υπουργός Δημοσίων έργων» Μέμνων! Γράφει ο Εβραίος ιστορικός Ιώσηπος: «Σε απόσταση δυο σταδίων από την πόλη» [της Παλαιστινια­κής Πτολεμαΐδας] «κυλά ο πολύ μικρός ποταμός Βήλεος» [ονομασμένος από  τον Βήλο της Μεσοπαμίας, πρόγονο των Εβραίων και… Έλληνα;] «Εκεί είναι το μνημείο του Μέμνονα, έχοντας δίπλα του τόπο αξιοθαύμαστο, εκατό πήχεων….».[119] Εκεί η άμμος γίνονταν με θαυματουργό τρόπο γυαλί. Προσέχτε, παρακαλώ. Ένας Εβραίος Ιερέας και Μάντης,[120] ο Ιώσηπος, αναγνωρίζει και περιγράφει την θαυματουργή επίδραση του μνημείου ενός Τρώα! Δηλαδή, ήταν ένας Έλυμος, «μάγος ψευδοπροφήτης Ιουδαίος» κατά τις «Πράξεις των Αποστόλων». Απομένει καμιά αμφιβολία πως η Τροία ήταν Ιουδαιοφοινικική αποικία;

                Ο Μέμνων, που σκοτώθηκε από τον Αχιλλέα, λοιπόν, ήταν γνωστός στο Ισραήλ, και μά­λιστα το μνημείο του συνδέονταν με θαύματα αναγνωρισμένα από τους Εβραίους ιερείς –την εμφάνιση γυαλιού! Έτσι έγιναν σεβαστοί και οι ακόλουθοί του, οι Έλυμοι, των οποίων διά­δοχος ή απόγονος ήταν ο «ψευδοπροφήτης» Ελύμας, κληρονόμος της Απολλώνιας Τρωικής Μαντικής τέχνης, όπως και η Εβραία-Μεσοποτάμια Απολλώνια προφήτισσα Σίβυλλα Σαββαή ή Σαβίνθη… 

                    Και τι σχέση έχουν οι Εβραίοι με την Ινδία; Μερικοί τους ταύτιζαν με τους Ιν­δούς, δηλ. τους πολεμιστές του Μέμνονα. Π. χ., κάποιος Αριστοτέλης νομίζω… Κατά τον Ιώσηπο, ο Κλέαρχος, μαθητής του φιλόσοφου, κατέγραψε τα λόγια του δασκάλου του: «…αυτοί εί­ναι απόγονοι των φιλοσόφων της Ινδίας, ονομάζονται μάλιστα, όπως λένε οι Ινδοί, οι φιλόσοφοι ΄΄Καλανοί΄΄ ενώ οι Σύριοι τους ονομάζουν ΄΄Ιουδαίους΄΄, παίρνοντας το όνομα από τον τόπο…»  ^[121] Αλλά και ο ίδιος ο Ιεχωβάς, στην Παλαιά Διαθήκη, είναι  άκρως ευνοϊ­κός προς τους «Αιθίοπες», που πλέον, γνωρίζουμε ότι βρίσκονταν στα Σούσα του Ελάμ και στην Ινδία. Το πραγ­ματικό κοινό σημείο Εβραίων-Ινδών είναι οι Αιθίοπες-Μεσοποτάμιοι Έλυμοι, αλλά και τα ταξίδια των γει­τόνων τους, των Φοινίκων, στην Ινδία.

                   Προφανώς οι 10.000 Έλυμοι τοξότες από τα Σούσα, θεωρήθηκαν από τους Τρώες (και τους Εβραίους) ως ιεροί άνθρωποι, ένα θαύμα του Απόλλωνα-Ηλία, ειδικά αφού κράταγαν το όπλο του.  Δεν γνωρίζω αν σχετίζονται και με τους Σόλυμους του Ομήρου,[122] ή αν πρόκειται για άποικους από το Σαλήμ της Παλαιάς Διαθήκης. Μπορεί να είχαν σχέσεις με τους Εβραίους και από την εποχή του Αβραάμ, που ήταν Χαλδαίος, δηλ. Μεσοποτάμιος.[123]  

Στην περιγραφή του Χοίριλου, που αναφέραμε, γίνεται  ανάμιξη των χαρακτηριστικών ενός λαού που μίλαγε «γλώσσα Φοινικική» (δηλ. Εβραϊκά) και κατοικούσε στα «όρη Σόλυμα κοντά σε πλατιά λίμνη», (Δηλ. τη Νεκρή Θάλασσα και τα Ιεροσόλυμα, άρα μιλά για τους Εβραίους) με αυτά του Ινδικού φύλου των Ανατολικών «Αιθιόπων» της Ινδίας όπως τα περιγράφει ο Ηρόδοτος. (περικεφαλαίες από κεφάλια αλόγων)[124] Για να αναμιχθούν, έστω και από λάθος, χαρακτηριστικά τόσο ανόμοιων φυλών, πρέπει να υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους. 

Ενδεχομένως, ένας από αυτούς τους «Έλυμους» βαφτίστηκε ή θεωρήθηκε «Τρώας», και η συνέχεια είναι όπως αναφέραμε στην αρχή. Άλλοι μπορεί να κατέφυγαν στο Ισραήλ -τον «τρίτο ευλογημένο λαό» του Κυρίου σαβαώθ, ως Ασσύριοι, (ο άλλος «ευλογημένος λαός του Κυρίου»)  και έτσι οι προφήτες – Μάντεις πήραν και το όνομα «Έλυμοι»- Ελύμας. Οι «Πράξεις των Αποστόλων» λένε πως Ελαμίτες κατοικούσαν την Ιερουσαλήμ, μαζί με πολλές άλλες φυλές.[125]

Όταν έκαναν εκτροπή του ποταμού Ορόντη, στην Συρία, βρήκαν ένα τάφο γίγαντα. Ρώτησαν το Μαντείο του Απόλλωνα της Κλάρου ποιος ήταν, και αυτό απάντησε πως ήταν ο Ινδός Ορόντης…^[126] Ήταν, προφανώς, ένας από τους Ινδούς πολεμιστές του Μέμνονα, που, σύμφωνα με μια παράδοση είχαν έρθει στην Τροία με πλοία, μαζί με Φοίνικες. «...ο Τιθών τις ονόματι υπό του Πριάμου παρακληθείς παραγίνεται, άγων Ινδούς εφίππους και πεζούς και Φοίνικας μαχιμωτάτους μετ’ αυτών και τον βασιλέα αυτών Πολυδάμαντα...» «...εδιωκούντο δε τασσόμενοι πάντες οι βασιλείς και πας ο στρατός υπό του δυνατού Μέμνονος, βασιλέως Ινδών...» [127] (Ενώ ο Παυσανίας λέει πως ήρθαν δια ξηράς – και γιατί να μην ισχύουν και τα δύο; «προχώρα σκορπισμένος χτύπα ενωμένος» είναι βασική στρατηγική αρχή) Το Ινδικό όνομα Ορόντης, μαρτυρείται και σαν Τρωικό. Έτσι λέγανε έναν από τους  Αρίους εκείνους που συνόδευαν τον Τρώα Αινεία,[128] ιδρυτή της Ρώμης και γενάρχη του Δυτικού Πολιτισμού, που πολύ σωστά αποκαλούν Ινδοευρωπαϊκό...Μόνο που ετούτοι οι Ινδοευρωπαίοι είναι κάπως μαύροι!!!

 

Είναι αδύνατο να δημιουργήθηκαν όσες Τρωικές αποικίες αναφέρονται, μόνο από τον αποδεκατισμένο πληθυσμό της Τροίας, που ήταν ήδη λιγότεροι από το 10% του Ελληνικού στρατού πριν την άλωση της πόλης τους…[129] 

Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση να υπήρχαν μόνιμα εγκατεστημένοι «Έλυμοι» από τον Ημαθίωνα ή τον Μέμνονα στο Ισραήλ, αλλά και την Ιταλία,[130] την εποχή της παντοδυναμίας του, πριν συναντήσει στη μάχη τον ζόρικο Αχιλλέα, και στραβώσει το κλήμα... Αυτοί ήταν οι πολεμιστές του Μέμνονα, που ο Ελληνικός Μύθος έλεγε πως μεταμορφώθηκαν σε πουλιά, τις Μεμνονίδες, που έρχονταν να θρηνήσουν πάνω στον τάφο του Ήρωα. Πολλοί παρουσιάζουν τον Ήρωα να κηδεύεται από Σουσιανούς.[131] Στην αρχαία Ρώμη, μια Τρωική αποικία, υπήρχε το γένος των Μεμμίων, που έλεγαν επίσης πως ήταν Τρώες, και ίσως συνδέονται με τον Μέμνονα. Το επίθετο επιβίωσε και στη Μεσαιωνική Ιταλία.  

                  Ο Μέμνων και οι μαύροι Ινδοί του θεωρήθηκαν λανθασμένα Αιθίοπες. (με την σημερινή έννοια του όρου) Αυτοί και ο «βασιλιάς» (στρατηγός) τους, ήταν Ασιάτες. Η μυθική αυτή μορφή, εγγονός του Τρώα βασιλιά Λαομέδοντα, βρίσκονταν υπό τις εντολές της Ασσυρίας, συνεπώς συνδέει πολιτικά την Τροία με τις Ασιατικές Αυτοκρατορίες, και όχι με την Αφρική, που την παρουσιάζουμε, μάταια δυστυχώς, εποικισμένη από Έλληνες που… μαύρισαν. Και λοιπόν;

Όσοι ισχυρίζονται πως οι Τρώες ήταν Έλληνες, ας εξηγήσουν γιατί κάθε φυλή της Ασίας, από το Αιγαίο μέχρι τα Σούσα και την Ινδία, ήρθε προς βοήθειά τους, ενώ απουσίασαν «συγγενικές» Ελληνικές φυλές, που θα ήταν οι φυσικοί τους σύμμαχοι. Εξαίρεση αποτελούν οι Πελασγοί, αλλά μόνο όσοι ήταν εγκατεστημένοι στην Ασία.

                  Εκτός αν το Ελ-αμ ήταν Ελ-ληνική αποικία μαύρων και αυτό… Λες να ήταν ακόλουθοι του… Διονύσου; Ο Μύθος για εκστρατεία του Διονύσου στην Ασία ήταν εντελώς άγνωστος πριν το Μέγα Αλέξανδρο, πόσο μάλλον στον Όμηρο, και πλάστηκε μόλις τότε… Τέλος πάντων, οι μόνοι άνθρωποι στον πλανήτη που δεν ήταν Έλ - ληνες είναι οι…  Χριστιανοί!  

 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου Τρώα, Εβραίο, Αιθίοπα, Ινδό, ή Σουσιανό, και αν αυτό με υποχρεώνει να απαρνηθώ την  Ελληνική Μικρασιατική μου καταγωγή, θα το κάνω ευχαρίστως…

 

 

---

[1] Παλαιά Διαθήκη, Ιησούς Ναυή, ΚΔ΄, 32

[2] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 299.

[3] Ιλιάδα, Β 862 και Ν 792.

[4] Γεωργίου Σύγγελου, χρονογραφία, σελ. 340

[5] Ιλιάδα, Γ, 181 κ.έ. Όπου ο Πρίαμος μιλάει για μια εκστρατεία του στην Φρυγία, στον ποταμό… Σαγγάριο, σαν κάτι το εξωτικό…

[6] Στράβων, 12, IV, 8, σελ. 131, Ιλιάδα, Γ΄, 186. Λογικότερη εκδοχή είναι πως το «Οτροία» είναι σε σχέση με το «Τροία» στην γλώσσα των Τρώων, ότι το «Ρίο» και το «Αντίριο». (άλλη απόδειξη πως δεν μίλαγαν Ελληνικά)

[7] Απολλόδωρος, Γ΄, ΧΙΙ, 3

[8] Απολλόδωρος, Γ΄, XII, 5

[9] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκάλαβος»

[10] Η λέξη είναι και Λατινική. Οι Ρωμαίοι, όμως ήταν «Ασκάνιοι», Τρώες άποικοι! Άρα, η ετυμολογία ξεκινά από την Τροία, και όχι από την Ρώμη.

[11] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Ι, 3 κ.έ

[12]Ιεζεκιήλ, 27, 13-15.

[13] Ιεζεκιήλ ΛΗ΄, 2-6 και ΛΘ΄, 6.

[14] Ιεζεκιήλ. 39. 1, 2

[15]  Παραλειπομένων, Α΄, 1, 4.

[16] Ησαΐας, 66, Ι9.

[17] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογίαΑ΄, VI, 1

[18] Απολλόδωρος, Γ΄, XII

[19] Άλλοι συνδέουν το όνομα με τους Τροκμηνούς της Καππαδοκίας. Και γιατί να μην σημαίνει «Τεύκροι»; (Τρωική φυλή) Η λέξη Πέργαμος δεν είναι Ελληνική. Σημαίνει «οχυρό». Άρα σημαίνει και «Ίλιον», όπως άλλωστε λέει ο Όμηρος , ο Απολλόδωρος κ, α.

[20] Λαός της Μικράς Ασίας, σύμμαχοι των Τρώων. Ιλιάδα, Ζ΄ 200 κ. έ. Άμεση σχέση με το «Σαλήμ» «Ιερουσαλήμ»

[21] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, VI, 2

[22] Ιλιάδα, Δ΄, 503

[23] Παυσανίας, Αττικά, 4, 5

[24] Ιλιάδα, Ε, 265 κ. έ. και Υ, 221

[25] Ιεζεκιήλ, 27, 13-15. Απευθύνεται στη Φοινική Τύρο: «ἡ Ἑλλὰς καὶ ἡ σύμπασα καὶ τὰ παρατείνοντα οὗτοι ἐνεπορεύοντό σοι ἐν ψυχαῖς ἀνθρώπων καὶ σκεύη χαλκᾶ ἔδωκαν τὴν ἐμπορίαν σου. ἐξ οἴκου Θεργαμά ἵππους καὶ ἱππεῖς ἔδωκαν ἀγοράν σου. υἱοὶ Ῥοδίων ἔμποροί σου ἀπὸ νήσων ἐπλήθυναν τὴν ἐμπορίαν σου ὀδόντας ἐλεφαντίνους καὶ τοῖς εἰσαγομένοις ἀντεδίδους τοὺς μισθούς σου»

[26] Ιεζεκιήλ 38, 4 και 39, 1-2,: «ιδού εγώ επί σε Γωγ άρχοντα Ρως, Μοσόχ και Θοβέλ. και συνάξω σε και καθοδηγήσω σε και αναβιβώ σε επ’ εσχάτου του βορρά και ανάξω σε επί τα όρη Ισραήλ» ... «καὶ συνάξω σε καὶ πᾶσαν τὴν δύναμίν σου ἵππους καὶ ἱππεῖς ἐνδεδυμένους θώρακας πάντας συναγωγὴ πολλή πέλται καὶ περικεφαλαῖαι καὶ μάχαιραι 5 Πέρσαι καὶ Αἰθίοπες καὶ Λίβυες πάντες περικεφαλαίαις καὶ πέλταις 6 Γομερ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν οἶκος τοῦ Θεργαμα ἀπ' ἐσχάτου βορρᾶ καὶ πάντες οἱ περὶ αὐτόν καὶ ἔθνη πολλὰ μετὰ σοῦ»

[27] Πλάτων, Κρατύλος, 392 d – 393 b

[28] Ιεζεκιήλ. 39, 6.

[29] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ελλάς, αρχαία ιστορία»

[30] Θουκυδίδης, Ιστοριών Α΄, 8

[31] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, Δ΄, 76, σελ. 218

[32] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκενάζ»

[33] Παλαιά Διαθήκη, Ιεζεκιήλ, ΛΗ΄, 6, κ.ε. «Γομέρ και πάντες οι περί αυτόν, οίκος του Θεργαμά απ΄ εσχάτου βορρά και πάντες οι περί αυτόν…»

[34] Ομηρικός ύμνος στον Διόνυσο. Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 2. 

[35] Ιουλιανού «Εις τον βασιλέα Ήλιον προς Σαλούστιον», 7 κκι

[36] Λέει ο Εβραίος Φίλων: «…πόλις εστίν Ασκαλών. Γενόμενος εν ταύτη, καθ’ ον χρόνον εις το πατρώον ιερόν εστελλόμην…» Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Η΄, ιδ΄, σελ 314-315

[37] Ηρόδοτος, Κλειώ, 105  και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκαλών».

[38] Παυσανίας, Αρκαδικά,  12, 8

[39] Παυσανίας, Λακωνικά, 22, 1-2

[40] Παυσανίας, Λακωνικά, 24, 6 - 7

[41] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αινείας».

[42] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ασκάνιος». Βιργίλιος, Αινειάδα, Ι, στ. 374 και Λουκανός. «Φαρσαλιάδα», 1, 226 κ. έ.

[43] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Γ΄, σελ. 41.

[44] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Α΄, σελ. 11

[45] Ιωάννης Λυδός, βιβλίο Α΄, σελ. 10

[46] Κλήμης Αλεξανδρείας, Στρωματείς, XV, σελ. 263

[47] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Γ΄, ΙΑ΄, 5-7

[48] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, 13

[49] Παλαιά Διαθήκη, Ιησούς Ναυή, ΚΔ΄, 32

[50] Παλαιά Διαθήκη, Βασιλειών Δ΄, ΚΓ΄, και Εβραϊκή παραλλαγή, Δ΄ Βασιλειών, 23. Τα πέπλα των αγαλμάτων ήταν Φοινικική συνήθεια. Παραδίδεται πως οι Καρχηδόνιοι αγόρασαν σε υπέρογκη τιμή ένα πέπλο του αγάλματος της Ήρας από την Σύβαρη. (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΒ΄, 58, σελ. 146) Το πέπλο της Αρμονίας, της θεϊκής γυναίκας του Κάδμου, κατέληξε επίσης στη Συρία. (Παυσανίας, Κορινθιακά, 1, 8)

[51] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Α΄, ια΄, σελ 41

[52] Σούδα, λήμμα «Αστάρτη»

[53] Παυσανίας, Λακωνικά, 23, 1

[54] Βιργίλιος, Αινειάδα, βιβλ. 1.

[55] Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας. Γ΄, 22. 

[56] Παλαιά Διαθήκη, Μακκαβαίων Α΄, κεφ. ιβ΄ 20-21: «Άρειος βασιλεύς Σπαρτιατών Ονία ιερεί μεγάλω χαίρειν. Ευρέθη εν γραφή περί τε των Σπαρτιατών και Ιουδαίων,  ότι εισίν αδελφοί και ότι εισίν εκ γένους Αβραάμ.»

[57] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Αστάρτη».

[58] Ο Παυσανίας, (Αττικά, 14. 7) λέει πως πρώτοι οι Ασσύριοι λάτρεψαν την Αφροδίτη, και η λατρεία της διαδόθηκε από αυτούς στην Κύπρο και την Ασκαλώνα, από όπου έφτασε στα Κύθηρα.

[59] Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 179, κατά τον Νικόλαο Δαμασκηνό.

[60] Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία ο Άρης ήταν εραστής της θεάς. Άντρας της ήταν ο Ήφαιστος. Όμως οι δυο θεοί ταυτίζονται, γιατί ο Ήφαιστος ήταν κατασκευαστής όπλων, και στην Αίγυπτο λέγανε πως ήταν πολεμικός θεός, «μυστικός και πολεμικός», αρχαίος τους βασιλιάς, διάδοχος του Ερμή, που κουτσάθηκε στη μάχη. (Λεξικό Σούδας, λήμμα «Ήφαιστος») Ως βασιλιά της Αιγύπτου τον αναφέρει και ο Διόδωρος Σικελιώτης (Α΄, 13, 3 κ. α.)

[61]Ηρόδοτος, 7, 139 «κατά γαρ μιν ερείπει πυρ τε και οξύς Άρης, συριηγενές άρμα διώκων…»

[62] Ηρόδοτος, 7, 140.

[63] Σούδα, λήμμα «Θεύς Άρης»

[64] Στο Βρετανικό μουσείο. Αφιέρωμα του Ατενατάν (Αθήναιου;) γιου του Ζαμπντεατάν, του έτους 55 μ.Χ. Στο Rome’ s enemies 5. The desert frontier. D. Nicolle. Σελ. 17 

[65] Σούδα, λήμμα «Θούρρας»: «τούτω προσεκύνησαν Ασσύριοι ως θεώ και ωνόμασαν αυτόν Βαάλ, ό έστι κατά την αυτών γλώσσα Άρης, πολέμων έφορος».

[66] Παυσανίας, Λακωνικά, 19, 7

[67] Στράβων, ΙΣΤ΄, ΙΙ, 29, σελ. 103.

[68] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Γάζα»

[69] Έτσι λένε διάφοροι, πως αυτοί οι λαοί της Μικράς Ασίας ήταν Άριοι και φυλετικά συγγενείς του Χίτλερ και δικοί μας.

[70] Οι Μαυριτανοί Μάζικες ή Μάζυες ή Μάξυες, έλεγαν πως είναι απόγονοι Τρώων προσφύγων (Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, αντίστοιχα λήμματα) 

[71] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμίας, ΚΗ΄, 27-28 και ΚΣΤ΄, 9-10

[72] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, ι΄, σελ. 326

[73] Ευσέβιος Καισαρείας, Ευαγγελική προπαρασκευή, Θ΄, θ΄. σελ. 325.

[74] Ηρόδοτος. 1, 4. «Ούτω μεν οι Πέρσαι» /…/ «και δια την Ιλίου άλωσιν ευρίσκουσι σφισί εούσαν την αρχήν της έχθρης της ες τους ¨Έλληνας»

[75] Παλαιά Διαθήκη, Εσδρας Β΄, α΄, 2 και Έσδρας Α΄, β΄,  2-3

[76] Το κείμενο έχει αντιγραφεί ψηφιακά. Διαδυκτιακός τόπος: «ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ ΑΕΙΓΝΗΤΟΣ» (τι γλώσσα είν’ αυτή, εβραίικα;) ΤΕΥΧΟΣ 36

[77] Ο Παυσανίας, (Αττικά, 14. 7) λέει πως πρώτοι οι Ασσύριοι λάτρεψαν την Αφροδίτη, και η λατρεία της διαδόθηκε από αυτούς στην Κύπρο και την Ασκαλώνα, από όπου έφτασε στα Κύθηρα.

[78] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμιας, 49,38

[79] Αντίστοιχα λήμματα στην Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη

[80] Πράξεις αποστόλων ιγ΄, 6 – 12.

[81] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΒ΄, 8, σελ. 28, Σούδα, λήμμα «Σουσιανή»

[82] Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, ΙΒ΄,, 9, σελ. 34

[83] Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ελάμ» και «Ελυμαΐς» Πολλές αναφορές στην τοξευτική ικανότητα των Ελαμιτών και στην Παλαιά Διαθήκη.

[84] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, Ι΄, 22

[85] Ευσέβιος Καισαρείας, «Ευαγγελική προπαρασκευή» Ι΄, ι΄, σελ. 386

[86] Παλαιά Διαθήκη, Ησαΐας, ΙΘ΄, 24-25.

[87] Παλαιά Διαθήκη, Νεεμίας ΙΒ΄, 41, Παραλειπομένων Α΄, Η΄, 24 και 39. Έσδρας, Β΄, Α΄, 7, 31.

[88] Παλαιά Διαθήκη, Παραλειπομένων, Α΄Η΄, 40.

[89] Δάρης ο Φρύγας, ιστορία για την άλωση της Τροίας,  18, σελ. 218 και 33, σελ. 232

[90] «Τους μετ’ Αγαμέμνονος Έλληνας επί Τροίαν στρατεύσαι, την ηγεμονίαν εχόντων της Ασίας» «των Ασσυρίων έτη πλέον των χιλίων» «Μυρίους μεν Αιθίοπας, άλλους δε τοσούτους Σουσιανούς  συν άρμασι διακοσίοις εξαποστείλαι, στρατηγόν επικαταστήσαντα Μέμνονα Τιθωνού» Κάκτου, Κτησίας (ανάλεκτα) σελ. 118. Διόδωρος Σικελιώτης, Β΄, 22

[91] Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 67

[92]  Γεώργιος Σύγγελος, χρονογραφία, σελ. 293.

[93] Τότε, φυσικά δεν ήταν Περσικά.

[94] Παυσανίας, Φωκικά, 31, 7

[95] Παυσανίας, Μεσσηνιακά, 31, 5

[96] Παλαιά Διαθήκη, Ιερεμιας, 49,38

[97] Ηρόδοτος, 5, 53-54.

[98] Διόδωρος Σικελιώτης, Β΄, 22

[99] Απολλόδωρος, Β΄, V, 11

[100] Πηγή: διαδίκτυο, Βικιπαίδεια, λήμμα «Ημαθίωνας» και Εγκυκλοπαίδεια Ελευθερουδάκη, λήμμα «Ημαθίων»

[101] Ιώσηπος, Ιουδαϊκή αρχαιολογία Α΄, σελ. 82. «…εγένοντο δε και Χαναναίου παίδες, Σιδώνιος, ός και πόλιν επώνυμον έκτισεν εν τη Φοινίκη, Σιδών δ’ υφ΄ Ελλήνων καλείται. Αμαθούς δε Αμάθουν κατώκισεν» (=ίδρυσε) «ήτις έτι και νυν υπό μεν αυτων επιχωρίων Αμάθη καλουμένη, Μακεδόνες δ’ αυτήν Επιφάνειαν αφ’ ενός των επιγόνων επωνόμασαν…»

[102] Ιώσηπος, Ιουδαίκοί πόλεμοι, Α΄, ΙΙ, 63

[103]  Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία, Α΄, σελ. 78

[104] Ορφέως, Λιθικά, 691-699, 27.

[105] Παπαρρηγόπουλου, ιστορία του Ελληνικού έθνους, τομ Α, σελ. 373

[106] «Τιθωνός μεν στρατεύσας εις τα προς έω μέρη της Ασίας και διατείνας έως Αιθιοπίας εμυθολογήθη εξ Ηούς τεκνώσαι Μέμνονα…» Διόδωρος Σικελιώτης, Δ΄, 75

[107] Ιωάννης Μαλάλας, βιβλίο 1, σελ. 14.

[108] Σούδα, λήμμα «Γάγγης»

[109] Οδύσσεια, α 22 κ.ε

[110] Οδύσσεια, ε 289, κ. έ.

[111] Ηρόδοτος, 7, 70

[112] Παγκόσμια Ιστορία ΕΣΣΔ, τομ. Α1 σελ 360 -361 κ.έ

[113] «Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες προς τη Αιγύπτω ώκησαν». Γεώργιος Σύγγελος, Χρονογραφία, σελ. 286

[114] Φιλόστρατος, τα ες Τυανέα Απολλώνιον, Β΄, XVIII

[115]  Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 357-358 και 391

[116] Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 431, σύμφωνα με τον Πλίνιο, Ν.Η. &, 28-29.

[117] Ιλιάδα, Β 827

[118] Κτησίας, ανάλεκτα, σελ. 393, κατά τον Αιλιανό, Περί ζώων ιδιότητος, Δ, 26

[119] Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί πόλεμοι, βιβλίο Β΄, Χ, 2.

[120] Ο Ιώσηπος καυχιέται για τη μαντική του ικανότητα, και δίνει πολλά ανάλογα παραδείγματα Εβραίων Ιερέων-Μάντεων, που φυσικά, εμπνέονταν από τον Ιεχωβά.

[121] Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 176 κ. έ. Το όνομα «Καλανός» δεν είναι Ινδικό. Ήταν το παρατσούκλι ενός Ινδού φιλόσοφου που ακολούθησε το Μεγαλέξαντρο. Ο Χοίριλος κάνει ανάμιξη των χαρακτηριστικών ενός λαού που μίλαγε «γλώσσα Φοινικική» (δηλ. Εβραϊκά) και κατοικούσε στα «όρη Σόλυμα κοντά σε πλατιά λίμνη», (Δηλ. τη Νεκρή Θάλασσα και τα Ιεροσόλυμα, άρα μιλά για τους Εβραίους) με αυτά του Ινδικού φύλου των Ανατολικών «Αιθιόπων» της Ινδίας όπως τα περιγράφει ο Ηρόδοτος. (περικεφαλαίες από κεφάλια αλόγων) Για να αναμιχθούν, έστω και από λάθος, χαρακτηριστικά τόσο ανόμοιων φυλών, πρέπει να υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ τους.  (Ηρόδοτος, 7, 70, Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 173 κ. έ.)

[122] Οι Σόλυμοι στα Ορφικά Αργοναυτικά, εμφανίζονται γείτονες των Ασσυρίων και σύμμαχοι των Κόλχων. (στ. 754 και 1303) Ο Πλούταρχος λέει πως λάτρευαν τον Κρόνο. Δυο ερμηνείες: με τον Κρόνο εννοεί τους παλιούς θεούς, ή τον Φοινικικό Κρόνο, τον «Ηλ»

[123] Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις,  ΙΑ΄, 27-32

[124] Ηρόδοτος, 7, 70, και Ιωσηπος, Λόγος Α΄, Περί αρχαιότητος των Ιουδαίων, 22, 173 κ. έ.

[125] Πράξεις των αποστόλων, Β΄, 8

[126] Παυσανίας, Αρκαδικά, 29, 3

[127] Ιωάννης Μαλάλας, Βιβλίο 5, σελ.127.

[128] Βιργίλιος, Αινειάδα, 1, στ. 154.

[129] Ιλιάς, Β, 125-133 και Θ, 56

[130] Υπάρχει παράδοση πως η Ιταλία είχε αποικιστεί από Τρώες ή/και Κητιείς (σύμμαχοι της Τροίας) πριν την άλωση της πόλης.

[131] Σούδα, λήμμα «Σούσιοι»: «τον νεκρόν καύσαντες οι Σούσιοι τα οστά κομίζουσι τω πατρί Τιθωνώ».