Ελ. Βενιζέλος. Ο προδότης «εθνάρχης» που θα παραχωρούσε Καβάλα και Δράμα στους Βούλγαρους

Ένα ντοκουμέντο που επιτέλους πρέπει να δει το φως της δημοσιότητας

Αποκλειστικά για το ΜΑΙΑΝΔΡΟΣ ΛΥΚΑΩΝ Μανόλης Λίβας

Λόγω των πρόσφατων εορτασμών της επετείου του έπους του ’40 και με αφορμη δημοσιεύσεις άρθρων και σχολίων επί προσώπων και γεγονότων εκείνης της εποχής που στερούνται κάθε ίχνους αλήθειας έτσι ώστε να απαξιώνονται ήρωες και να δοξάζονται προδότες θεώρησα καθήκον μου προς όλους τους λάτρεις της αλήθειας και του δικαίου να γράψω αυτό το άρθρο προς αποκατάστασή τους.

Όσοι πιστεύουν πως η εναντίωση σε καθεστώτα μοναρχικά, ολιγαρχικά ενίοτε δε και αυταρχικά μπορεί να δικαιολογήσει ενέργειες που άνετα θα μπορουσαν να χαρακτηριστούν ως εγκλήματα εσχάτης προδοσίας δεν έχουν λόγο να συνεχίσουν την ανάγνωση αυτού του άρθρου.

Για δε τους ως άνω περιγραφόμενους ως λάτρεις της αλήθειας και του δικαίου παραθέτω απόσπάσματα από το ημερολόγιο του Ιωάννη Μεταξά του 1915 και συγκεκριμένα την υπ” αυτού καταγραφή της συνομιλίας του με τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, το απόγευμα της 15ης Ιανουαρίου του 1915. (φωτο 1)

Στο σημείο αυτό, σαν σύντομη επεξηγηματική παρένθεση θα πρέπει να αναφέρω ότι εκείνο το απόγευμα ο αντισυνταγματάρχης Ιωάννης Μεταξάς συνομιλούσε με τον πρωθυπουργό ως διευθυντής των Επιχειρήσεων του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ένα μήνα μετά (Φεβρουάριο) θα διορίζονταν αναπληρωτής αρχηγός του Γενικού Επιτελείου με τη σύμφωνη γνώμη και τις ευλογίες του Βενιζέλου ο οποίος ήθελε έναν φιλοβασιλικό δίαυλο επικοινωνίας με το παλάτι. 

Δυστυχώς γι αυτόν ο ελιγμός αυτός δεν απέδωσε διότι ένα μήνα μετά (Μάρτιο) ο Μεταξάς παραιτήθηκε λόγω της απόφαση του Βενιζέλου για ένταξη της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων και με το αιτιολογικό ότι δεν συμφωνούσε με τον επικείμενο πόλεμο και επομένως δεν μπορούσε να παραμείνει αρχηγός του Γενικού Επιτελείου. wikipedia

Όπως θα δείτε η αφοσίωση του Βενιζέλου στους προστάτες-υποστηρικτές και εντολοδότες του Άγγλους και τους συμμάχους των ήταν τέτοια που δεν θα δίσταζε να παραχωρήσει την Δράμα και την Καβάλα στους Βούλγαρους (φωτο 1&2 – κόκκινο πλαίσιο) προκειμένου στείλει ελληνικό στρατό να σκοτωθεί για χάρη των Άγγλων στον πόλεμο που διεξήγαγαν οι τελευταίοι με τους Αυστρογερμανούς στη Σερβία.

Ο Μεταξάς ως ήδη εμπειροπόλεμος στρατιωτικός δεν έτρεφε αισθήματα εμπιστοσύνης και εκτίμησης για τους Άγγλους αλλά και γενικότερα για κανέναν υποτιθέμενο επίδοξο σύμμαχό μας 

Η αντίδρασή του ήταν άμεση και η απάντηση του κατηγορηματική : « δεν έχεις κανένα δικαίωμα, αλλά και κανείς άλλος να παραχωρήσει ελληνική γη » (φωτο 2 – πράσινη υπογράμμιση).

Αμέσως μετά του ανέπτυξε τις αντιρρήσεις του και τους λόγους πιθανής αποτυχίας μιας ενδεχόμενης εκστρατείας στη Μικρά Ασία (φωτο 2&3 – μπλε υπογράμμιση)

τις οποίες δυστυχώς ο «εθνάρχης», δέσμιος της τυφλής υπακοής του στους Άγγλους, δεν εισάκουσε με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στη Μικρασιατική καταστροφή με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς Έλληνες οπλίτες και αξιωματικούς/υπαξιωματικούς, επίσης εκατοντάδες χιλιάδες σφαγιασθέντες πολίτες κατοίκους της Μικράς Ασίας και του Πόντου αλλά και εκατομμύρια εξαθλιωμένους ξεριζωμένους πρόσφυγες.

Δεν νομίζω πως χρειάζεται επίλογος για όλα αυτά. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Τα συμπεράσματα δικά σας

Μανόλης Λίβας
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ: Βενιζέλος και Κεμάλ, οι δολοφόνοι του Ελληνισμού

Καταλάβατε εσείς όλοι πού καμαρώνετε ότι ό Βενιζέλος έκανε τήν Μεγάλη Ελλάδα μέ τήν απατηλή συνθήκη τών Σεβρών, ότι έξηπάτησε τους πάντες;

Καιρός να τελειώνουμε με τα εκτρώματα του σιωνισμού και των εβραίων, που τα αναδείξαμε σε... "εθνάρχες"..

Πόπη Σουφλή

Η Μικρασιατική Εκστρατεία και η προγραμματισμένη καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, με πρωταγωνιστές/πιόνια τους Βενιζέλο και Κεμάλ και τον ανγκλικό Σιωνισμό απο πίσω τους, έγινε για την ανταλλαγή των πληθυσμών και την πληθυσμιακή ομογενοποίηση Ελλάδος και Τουρκίας
Εμμανουήλ Σαρίδης

Επιστολή του Βενιζέλου για τον Μουσταφά Κεμάλ εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" το 1932, διά να του απονείμη το "Νόμπελ ειρήνης" Έάν ακόμη μερικοί αμφιβάλλετε διά τήν έξαπάτησιν των Ελλήνων υπό του Βενιζέλου, θα σας αντιγράψω την έπιστολήν την οποία έστειλε ό ίδιος εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" τό 1932, διά νά απονείμη ή επιτροπή τό "Νόμπελ Ειρήνης", παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ, ό όποιος κατέσφαξε 2,5 εκατομμύρια Έλληνας και Αρμενίους.

Ό Βενιζέλος υμνεί τον Κεμάλ:

Ιδού και το γράμμα του

«Κύριε πρόεδρε,

»Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο.

Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.

»Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.

»Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.

»Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.

Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή. Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.»

σ.σ.: Ικανοποιημένη από τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα.

Καταλάβατε εσείς όλοι πού καμαρώνετε ότι ό Βενιζέλος έκανε τήν Μεγάλη Ελλάδα μέ τήν απατηλή συνθήκη τών Σεβρών, ότι έξηπάτησε τους πάντες;

Εδώ δηλώνει εγγράφως ότι τώρα τό 1932 ή Τουρκία κατέχει ειλικρινά τά Εθνικά καί πολιτικά της σύνορα. Τώρα όμως κατέχει καί τήν Σμύρνη. Άρα ή Σμύρνη είναι εθνικό έδαφος τής Τουρκίας, κατά τον Βενιζέλο. Δηλαδή; Μας έξηπάτησε ή Όχι μέ τήν Συνθήκην τών Σεβρών; Αυτά τά δύο είναι αντίθετα. Ποιο έπίστευε "ό Εθνάρχης μας";

Ασφαλώς αυτό που σφραγίζει εγγράφως προς τον πρόεδρο της επιτροπής Νόμπελ μέ τήν δήλωσιν του: "απολύτως ικανοποιημένη άπό τα εθνικά, σύνορα της".

Έδώ είμαι πλέον υποχρεωμένος νά χαρακτηρίσω τήν καθαρήν έγγραφον άπάτην καί προδοσίαν κατά των Ελλήνων και οι επικαλούμενοι εις τό μέλλον τήν Συνθήκην των Σεβρών, μέ τήν εννοιαν ότι δι' αυτής έγινε ή Ελλάδα των πέντε θαλασσών και δύο ηπείρων, κινδυνεύουν νά χαρακτηρισθούν ώς απατεώνες καί προδότες ή ηλίθιοι, αν δέν τους καταλογισθη ή άγνοια, ή αφέλεια, ή ή τύφλωσις έκ μισαλλοδοξίας.

«Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας. Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό όποιο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύ ς Ανατολή.

»Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς. Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής. »Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.

Υπογραφή,

Ελευθέριος Βενιζέλος, Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».

Η πραγματική καταγωγή του Ελευθερίου Βενιζέλου

Μας έχουν πει ότι είναι από την Λεβεντογέννα Κρήτη, είναι όμως έτσι τα πράγματα;

Ἰδοὺ ὅμως ἡ οἰκογενειακὴ προέλευσις τοῦ Ἐλευθερίου Βενιζέλου ὡς τὴν ἱστορεῖ ἀκριβῶς εἰς τὸ βιβλίον του, ὑπὸ τὸν τίτλον «βιογραφία Ἐλευθερίου Βενιζέλου» ὁ Μ.Α. Παπαδάκης:

Το παρόν αρχείο είναι κομμάτι από το βιβλίο "Φαυλοκρατία" του Ν. Αντωνακέα 1965

«… Κερκυραία Ἑβραία, ὀρφανὴ, ὁμιλοῦσα θαυμάσια τὴν Ἑλληνικὴν, ἦλθεν εἰς Θεσσαλονίκην διὰ νὰ γνωρίσῃ τοὺς συγγενεῖς της καὶ ἐνυμφεύθη τὸν ἐξάδελφόν της Μπένυ Σελόν. Ὁ σύζυγός της ἦτο γυρολόγος. Ἐκ τοῦ γάμου των, ἐγεννήθη υἱός, ἀλλ’ ἕξι ἔτη μετὰ τὴν γέννησίν του ἀπέθανεν ὁ σύζυγός της καὶ ἔμεινε χήρα. Αὕτη ἐβασανίζετο ὅμως διὰ νὰ ἀναθρέψῃ τὸ καχεκτικὸν τέκνο της, λόγῳ τῆς κληρονομηθείσης πατρικῆς ἀσθενείας.

«… Μόλις ὁ υἱός της ἔγινε δέκα ἐτῶν, ἤρχισε τὸ ἐπάγγελμα τοῦ πατρός του, κατώρθωνεν δὲ οὕτω νὰ κερδίζῃ ὀλίγα χρήματα καὶ νὰ βοηθῇ τὴν μητέρα του. Ἀλλ’ οἱ κόποι, αἱ στενοχωρίαι, αἱ στερήσεις καὶ ἡ κληρονομία τῆς συζυγικῆς ἀσθενείας, τόσον τὴν εἶχον καταβάλει, ὥστε μετὰ μικρὸν διάστημα νὰ ἀποθάνῃ καὶ αὐτή.

«… Ὁ νέος ἔμεινε μόνος του, ἐξακολουθῶν τὸ ἐπάγγελμα τοῦ γυρολόγου, εἶχεν ὅμως μανίαν καὶ μεγάλην ἀγάπην πρὸς τὴν θάλασσαν ὅπου ἐψάρευε τὰς ὥρας τῆς ἀργίας του. Μόλις ἔγινε δεκαέξι ἐτῶν ἤρχισε νὰ σκέπτεται ὅτι θὰ ὑπηρετήσῃ στρατιώτης καὶ δὲν ἔπαυσε νὰ ἐνεργῇ πῶς θὰ δραπετεύσῇ ἐκ Θεσσαλονίκης διὰ νὰ ἀποφύγῃ τὴν στράτευσίν του εἰς τοὺς Τούρκους, καὶ δὲν ἄργησε νὰ παρουσιασθῇ ἡ εὐκαιρία.

«… Εἰς τὴν Θεσσαλονίκην παρέμενε ἕνα καϊκι Βατικιώτικο, τοῦ ὁποίου ὁ μοῦτσος ἐνοσηλεύετο εἰς τὸ νοσοκομεῖον , ὅπου καὶ ἀπέθανεν. Ὁ νέος ἔπεισεν τὸν πλοίαρχον νὰ τὸν παραλάβη ὡς μοῦτσον εἰς ἀντικατάστασιν τοῦ ἀποθανόντος. Πράγματι ὁ πλοίαρχος τὸν παρέλαβε καὶ ἀνεχώρησε λάθρα ἐκ Θεσσαλονίκης.

«… Κατὰ τὸ μέχρι Πειραιῶς ταξίδι τὸ ὁποῖον διήρκεσε ἐπὶ πολλοὺς μῆνας, λόγῳ τῶν πολλῶν προσεγγίσεων, οἱ ναῦται τὸν ἐφώναζον «Κυριάκον» μὲ τὸ ὄνομα δηλαδὴ τοῦ ἀποθανόντος. Αὐτὸς ὄχι μόνον τὸ ἐδέχετο , ἀλλ’ ἤκουεν εὐχαρίστως εἰς τὸ ὄνομα αὐτὸ ὁσάκις τὸν ἐφώναζον καὶ ἔκτοτε ἐσυνήθισε καὶ ἐκαλεῖτο «Κυριάκος». Ὁ πλοίαρχος καὶ οἱ ναῦται ἦσαν κατενθουσιασμένοι μὲ τὸν νέον μοῦτσον διὰ τὴν ἐξυπνάδα καὶ διὰ τὴν ἐργατικότητά του.

«… Εἰς τὸν Πειραιᾶ ὁ πλοίαρχος ἐπαρουσίασεν εἰς τὸ Λιμεναρχεῖον τὸ πιστοποιητικὸν τοῦ νοσοκομείου, δι’ οὗ ἐβεβαιοῦτο ὁ θάνατος τοῦ πρώτου Κυριάκου. Εἶχεν ὅμως ἀνάγκην νὰ δηλώσῃ τὸ ὀνοματεπώνυμον τοῦ νέου «Κυριάκου»διὰ νὰ γραφῇ εἰς τὸ Λιμαναρχεῖον. Ἐκάλεσεν ἰδιαιτέρως τὸν «Κυριάκον» καὶ τὸν ἠρώτησεν ἄν ἦτο εὐχαριστημένος μὲ τὴν θαλασσινὴν ζωὴν καὶ ἄν θὰ ἔμενε ἐργαζόμενος μαζί του. Εἰς καταφατικὴν δὲ ἀπάντησιν, τὸν ἠρώτησε, ποῖον ἦτο τὸ ἐπίθετόν του. Ὁ Κυριάκος, ἐνεθυμεῖτο ἀπὸ ὅ,τι εἶχεν ἀκούσει, δηλαδὴ ὅτι ὁ πατήρ του ὀνομάζετο Μπένυ Σελόν.

«… Ὁ πλοίαρχος δὲν ἐδυσκολεύθη νὰ συνθέση τὸ νέον ὄνομα· «Κυριάκος Μπενυσέλος» καὶ τοιουτοτρόπως ἐνεγράφη εἰς τὸ λιμεναρχεῖον.

Μετὰ μικρὸν διάστημα προσελήφθη εἰς ἄλλο πλοῖον ὡς ναύτης, δι’ ἕν ταξίδιον διὰ τὰ Χανιὰ τῆς Κρήτης, ... Ὁ Κυριάκος ἐσκέφθη, διὰ νὰ μὴν μείνῃ ἄνευ ἐργασίας, νὰ ἐπαναλάβῃ τὸ πατρικόν του ἐπάγγελμα...

«… Ὁ Κυριάκος γνωρισθεὶς μὲ ὅλους τοὺς Ἑβραίους, εἰς οὐδένα ἐνεπιστεύθη τὴν καταγωγήν του. Κατόρθωσεν νὰ ἀναγνωρισθῇ ὅμως ἀπὸ τὸ Ἑλληνικὸ προξενεῖον, ὡς Ἕλλην ὑπήκοος...Ὁ Κυριάκος ἤρχισε νὰ ἀπομακρύνεται ἐκ τῆς ζώνης τῶν πέριξ τῶν Χανίων χωρίων τὰ ὁποῖα ἀπεῖχον περίπου μίαν ὥραν καὶ ἐπροχώρει εἰς τὰ ὀρεινὰ χωρία εἰς τὰ ὁποῖα οἱ Ἑβραῖοι γυρολόγοι ἐφοβοῦντο νὰ πηγαίνουν...

«…Εἰς ἕν ἐκ τῶν χωρίων ἐκείνων ὁ Κυριάκος ἐγνώρισε μιὰν ὡραίαν κόρην τὴν ὁποίαν ἠγάπησεν ἐμμανῶς. Τὸ χωρίον αὐτὸ ὠνομάζετο Θέρισον. ..

«… Παρῆλθεν ἔτος ἀπὸ τὴν γνωριμίαν του μὲ τὴν ὡραίαν Θερισιανὴν καὶ ὁ Κυριάκος σκεπτόμενος νὰ τὴν ζητήσῃ εἰς γάμον ἀπεφάσισε νὰ ἀνοίξῃ μαγαζάκι. Καὶ πράγματι ἔχων περίπου 20 λίρας, ἄνοιξε μαγαζάκι εἰς τὰ Χανιά...Δὲν παρῆλθεν ἔτος, ἀπὸ τῆς ἀποκαταστάσεώς του μὲ μαγαζί καὶ ἐζήτησε εἰς γάμον τὴν χωριατοποῦλαν. ..Ἐκ τοῦ γάμου του ἀπέκτησε τέσσαρας θυγατέρας, ἕνα υἱὸν ὑδροκέφαλον, παράλυτον τὰ κάτω ἄκρα, ὅστις εἰς ἡλικίαν 16 ἐτῶν ἀπέθανε, καὶ τὸν Ἐλευθέριον »...

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

«Κατ’ Αὔγουστον τοῦ 1864 ἤρχισεν ὁ τοκετὸς τῆς Στυλιανῆς μὲ φοβεροὺς πόνους, παρῆλθον δύο ἡμέραι καὶ ὁ τοκετὸς δὲν ἐγίνετο. Ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τὸν προηγούμενον τοκετὸν τοῦ ὑδροκεφάλου καὶ φοβούμενοι παρομοίαν περίπτωσιν οἱ χωρικοί, ἔπεισαν τὸν Κυριάκον ὅτι πρέπει νὰ φέρη τὸν Ἱερόθεον , προηγούμενον τῆς μονῆς «Χρυσοπηγῆς» διὰ νὰ τῆς διαβάση εὐχὴν καὶ οὕτω κατορθωθῆ ὁ τοκετὸς. Οἱ δὲ Τοῦρκοι μετεκάλεσαν τὸν Χατζῆ Σακίρη ἀπὸ τὸ χωρίον Ψίρες τῆς Κυδωνείας διὰ τὸν αὐτὸν σκοπὸν.

«… Τὴν ἑσπέραν τῆς τρίτης ἡμέρας συνηντήθησαν εἰς τὸ αὐτὸ σπιτάκι ὁ Ἱερόθεος καὶ ὁ Χατζῆ Σακίρης καὶ ἤρχισαν νὰ διαβάζουν ὑπὸ τὸ ἀμυδρὸν φῶς ἕνὸς λύχνου, ὁ μὲν τὴν φυλλάδα τοῦ Ἁγίου Ἐλευθερίου καὶ ἄλλα σχετικά, ὁ δὲ Τοῦρκος δικάς του φυλλάδας μὲ εὐχὰς Τουρκιστί. Τὸ διάβασμα αὐτὸ διήρκεσε πέντε ὥρας περίπου, μὲ μικρά διαλείμματα. Εἰς στιγμὴν κορεσμοῦ καὶ νυστάγρας λέγει ὁ Ἱερόθεος πρὸς τὸν Τοῦρκον: «Μωρὲ Χατζῆ ἕνα διάβολο θωρῶ» καὶ ἀπαντᾶ ὁ Τοῦρκος: «Καὶ ἐγὼ μωρὲ παπᾶ, θωρῶ ἕνα φουρὸγατο καὶ ὁ Ραμπῆς νὰ λυπηθῆ τὴν κακομοίρα νὰ τὸ ξεγεννήση». Πράγματι περὶ τὰ ἐξημερώματα τῆς τετάρτης ἡμέρας ἐγεννήθη ὁ διάβολος Ἐλευθέριος!..» 

από Σοφία Βλάχου

Πηγή: http://filosofia-erevna.blogspot.gr/2014/06/blog-post_25.html?m=1

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Οι «περίεργοι» χειρισμοί του (Εβραίου) Ελ. Βενιζέλου και το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Εισαγωγή: «Ο Αριστοτέλης μας διδάσκει, κ.κ. δικασταί, ότι, εφ’ όσον τα πολιτικά πράγματα ευδούνται και εφ’ όσον ηγήτορες της πολιτικής κινήσεως είναι ο Μιλτιάδης και ο Θεμιστοκλής, ο Κίμων και ο Περικλής, τα πάντα βαίνουσι καλώς.

Αλλ’ αφ’ ης στιγμής λαοπλάνοι και δημοκόποι ηγηθούν ως οι Κλέωνες, τα πράγματα καταντούν εις την τυραννίαν των Τριάκοντα και χρειάζονται πάντοτε οι Θρασύβουλοι, δια να ανατρέψουν την τυραννίαν. Εφ’ όσον και η πατρίς ημών ετέλει υπό την ηγεσίαν ανθρώπων, τους οποίους ελάμπρυνεν η ακτινοβόλος σοφία της Παλλάδος Αθηνάς και ωδήγει η εθνική παράδοσις, τα πράγματα ευωδούντο και ο Ελληνικός στρατός εμπνεόμενος και οδηγούμενος από τοιούτους άνδρας ώθησε τα όρια της Επικρατείας μέχρι Μαύρης Θαλάσσης και του Ασιατικού Ολύμπου. Αλλ’ αφ’ ης στιγμής οι Κλέωνες διεδέχθησαν τους μεγαλοπράγμονας κυβερνήτας, επαρουσίασαν την τραγικήν εικόνα, την οποίαν θα ερευνήση το δικαστήριόν σας. Το έργον του Θρασυβούλου ανέλαβον εκλεκτά τέκνα του στρατού και του στόλου, δια να επαναφέρουν εις την εθνικήν λεωφόρων την Πολιτείαν, την οποίαν τόσον δεινώς άνθρωποι, προς τους οποίους ενεπιστεύθη ο Λαός την διαχείρισιν των υποθέσεων αυτού, την κατήντησαν εκεί, όπου την κατήντησαν. Εκ της ενεργείας αυτής της Επαναστάσεως προέκυψε το δίκαιον κατά το οποίον δικάζομεν».

Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από την αγόρευσιν του επαναστατικού επιτρόπου Ν. Ζουρίδη την πρώτην ημέραν της Δίκης των Εξ, την 31ην Οκτωβρίου 1922. (Από τα επίσημα πρακτικά, όπως εκεδόθησαν από τις εκδόσεις «χρήσιμα βιβλία» με προλεγόμενα και σχόλια Στ. Πρωταίου, σελ. 12).

Πέρα από τις αβάσιμες ιστορικές αναφορές του επαναστατικού επιτρόπου το ασφαλές συμπέρασμα, που εξάγεται από το πιο πάνω απόσπασμα της ομιλίας του είναι, ότι οι Έξ εδικάσθησαν, κατεδικάσθησαν και εξετελέσθησαν, διότι ήσαν αντίπαλοι του Βενιζέλου.

Ή το σοβαρώτερον, εξετελέσθησαν, διότι η εκτέλεσις τους ικανοποιούσε την εκδικητικότητα του πλήθους και απεσόβησε τον κίνδυνο να στραφή η κοινή γνώμη εναντίον εκείνων, που αρχικά εκίνησαν την Μικρασιατική Εκστρατεία (από εξομολόγησιν υπουργού του Βενιζέλου προς τον Βρεταννό πρέσβυ Λίντλεϋ. Στην «Ιστορίαν του Ελληνικού Έθνους» της Εκδοτικής Αθηνών, τ. ΙΕ’, σελ. 256).

Οι δε Θρασύβουλοι, που ανέλαβαν την αποκατάστασιν της Πολιτείας, ηκολούθησαν τόσον ανεξάρτητη πολιτικήν, ώστε δύο από την επαναστατική τριανδρία και πρωτεργάτες της επαναστάσεως (ΝΙΚ. ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤ. ΓΟΝΑΤΑΣ) παρεκάλουν τους πρέσβεις της Βρεταννίας και της Γαλλίας να ορίσουν τα μέλη της επαναστατικής κυβερνήσεως. Ο δε Λίντλεϋ έγραψε γι’ αυτούς: «η δε αγωνία τους, να φανούν αρεστοί στις δύο Συμμαχικές Δυνάμεις, πραγματικά ΑΞΙΟΛΥΠΗΤΗ». (ενθ. Ανωτ. .., σελ. 253).

Δεν εδίστασαν δε να οικειοποιηθούν δόξαν άλλων, παρουσιάζοντας έτσι, ότι καλόν ως αποτέλεσμα της κυβερνήσεως Βενιζέλου, ότι δεν κακό ως πράξιν των αντιπάλων του. Και όμως οι μεγάλες νίκες του Ελληνικού στρατού και η προέλασις μέχρι τα περίχωρα της Άγκυρας συνέβησαν μετά την 1ην Νοεμβρίου 1920 όταν ο Βενιζέλος είχε ηττηθή στις εκλογές και τις κυβερνήσεις εσχημάτισαν αντιβενιζελικές δυνάμεις.

Πολλά ήταν τα λάθη και οι παραλήψεις, που ωδήγησαν υον ελληνισμό στην μεγαλύτερη συμφορά της ιστορίας του. Ουδέποτε οι Έλληνες είχαν αναγκασθή να εγκαταλείψουν τις εστίες τους παρά τις μακροχρόνιες και βαρβαρικές κατοχές, που υπέστησαν. Πολλά είναι επίσης τα πρόσωπα που εμπλέκονται σ’ αυτήν την σειρά λαθών και παραλείψεων. Ασφαλώς δε μερικά εκ των προσώπων έδρασαν όχι μόνον κατ’ εντολήν των ξένων δυνάμεων, εξυπηρετώντας τα συμφεροντάς τους, αλλά και ενσυνείδητα συμμετείχαν στο σχέδιο των εξουσιαστών για εδαφική συρρίκνωσιν του ελληνισμού.

Ήταν αδύνατον ο ελληνισμός να υποστή αυτή την συμφορά εξ αιτίας λαθών, που δεν ενείχαν δόλον. Αλλά αν θέλουμε να εύρουμε τα βαθύτερα αίτια της κακοδαιμονίας του ελληνισμού, θα πρέπει να αναφερθούμε στο γενικώτερο πολιτικό πλαίσιο, που υπήρχε 1600 χρόνια που δεν συνδέεται με την βίαιη επιβολή των ανατολικών Θεοκρατικών δοξασιών!...

Η θεοκρατική αντίληψις της υπάρξεως του καλού και του κακού (θεού και Σατανά) και η συνεχής πάλη μεταξύ τους¨ η αναμονή και έλευσις του Μεσσία, που θα συντρίψη το κακό, μεταφερμένα στην πολιτική ζωή εδημιούργησαν το εύφορο χωράφι του διχασμού, όπου τους μεσσίες πολιτικούς αρχηγούς ηκολούθουν ΣΤΙΦΗ ΟΠΑΔΩΝ με ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟ, αντιπαλεύοντας τον «ΣΑΤΑΝΑ» του αντιπάλου κόμματος.

Και φυσικά ήταν έτοιμα τα στίφη αυτά να πράξουν ότι δήποτε, προκειμένου να εξοντώσουν τον αντίπαλο Σατανά, εξαγνίζοντας τα εγκλήματά τους στο δίκαιον της παρατάξεώς τους. Έτσι σ’ αυτό το θολό και βρωμερό πολιτικό πλαίσιο ο ΕΞΟΥΣΙΑΣΜΟΣ δεν έχει ανάγκη να εξαγοράζη τους ΕΦΙΑΛΤΕΣ. Τους δημιουργεί και μάλιστα τον υπηρετούν αμισθί.!....

ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΔΡΑΜΑ

Στην εφημερίδα «Καθημερινή» της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου 1997 (σελ. 11) εδημοσιεύθη μία άγνωστος επιστολή του Νικ. Πλαστήρα από τον Γερ. Αποστολάτο. Η επιστολή έχει σταλή από την Νίκαια της Γαλλίας και εγράφη στις 21-4-1941. στο υστερόγραφο της επιστολής, που παρατίθεται σε φωτοτυπία, καταλήγει ο Νικ. Πλαστήρας:

« Ο κ. Στεργιάδης μέχρι προχθές Σάββατον δεν έλαβε καμμία επιστολήν από την κ. Σάνου».

Λοιπόν είναι φανερόν, ότι ο «αδιάφθορος Θρασύβουλος», που ανέλαβε ν’ αποκαταστήση την Πολιτείαν, όχι μόνο διετηρούσε φιλικές σχέσεις με τον Στεργιάδην, από τους μεγαλύτερους ενόχους της ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, αλλά ανέλαβε να του διεκπεραιώση και μηνύματα. Εξυπηρετούσε φιλικά ο Πλαστήρας τον άνθρωπο, που εξ αιτίας της ενοχής του δεν επανήλθε στην Ελλάδα (ούτε μετά θάνατον), τον εφυγάδευσαν οι ΒΡΕΤΑΝΝΟΙ με το πλοίο «Σιδηρούς Δούκας» και του παρείχαν προστασίαν, όταν οι Έλληνες της Κωνσταντινουπόλεως απεπειράθησαν να τον «ΛΥΝΤΣΑΡΟΥΝ» κατά την διάρκειαν της φυγής του.

Και ανακύπτουν δύο πελώρια ερωτήματα: 

α) Με ποίου χρήματα οι στερούμενοι παντός πόρου και άεργοι ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ και ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ έζησαν για πάρα πολλά χρόνια σ’ ένα από τα ακριβώτερα θέρετρα της Ευρώπης;

β) Γιατί οι Γερμανοί δεν έλαβαν κανένα μέτρο εναντίον τους κατά την διάρκεια της κατοχής της Γαλλίας, αφού και οι δύο αποδεδειγμένα υπήρξαν εξέχουσες φυσιογνωμίες της αντιγερμανικής πολιτικής και μάλιστα είχαν εκτεθή ως αγγλόφιλοι;

Ίσως ως προς το δεύτερο, γιατί παρείχε προστασία κάποια υπερεθνική δύναμις. Και ως προς αυτό η στάσις του Πλαστήρα δημιουργεί απορίες. Υπάρχουν δύο επιστολές του ( η μία προς τον Έλληνα πρέσβυ στο Βισύ Π. Μεταξά και η άλλη η προαναφερθείσα) , στις οποίες ο δημοκράτης επαναστάτης συνέστηνε στους Έλληνες συνεργασία με τους ΝΑΖΙ.

Η δικαιολογία που προβάλλει, για να μετριασθούν οι επιπτώσεις της ήττας ηχεί γελοία. Δεν πρέπει να λησμονούμε, ότι ο Πλαστήρας, ο Στεργιάδης και ο Καζαντζάκης ( η «συντροφιά» της Ν. Γαλλίας) υπήρξαν «ΠΑΙΔΙΑ» του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ, που υλοποίησαν τα σχεδία του.

Ο ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ήταν αυτός που ανέλαβε την μεταφορά των ΠΟΝΤΙΩΝ στην Ελλάδα το 1919, όταν παράλληλα στο Νεϊγύ ο ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ πρότεινε την ανταλλαγή των Ελλήνων της Ανατολικής Ρωμυλίας, χωρίς βέβαια να υπάρχει λόγος.

Ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ το 1923 κατ’ετολήν του ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ανέλαβε προσωπικά να ματαιώση την επιχείρησιν καταλήψεως της ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΘΡΑΚΗΣ και της ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ από τον αρχηγό της στρατιάς Έβρου Πάγκαλο και τον αρχηγό του στόλου ΧΑΤΖΗΚΥΡΙΚΟ, όταν διήρκουν οι διαπραγματεύσεις στην Λωζάννη και η επιτυχία του εγχειρήματος (ήταν εύκολο) θα έδινε πολλαπλά πλεονεκτήματα στην ελληνικήν αντιπροσωπεία.

Ανέλαβε να «κλείση» τα στόματα των ΕΞΙ με την εκτέλεσίν τους.

Και σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δούμε την ευθύνη του Βενιζέλου. Είναι γνωστό, ότι ο Βενιζέλος έστειλε το τηλεγράφημα, όπου συνιστούσε την μη εκτέλεσιν, ΕΝΑ ΕΙΚΟΣΙΤΕΤΡΑΩΡΟΝ μετά. Και όλοι εξ αυτού συμφωνούν, ότι ο Βενιζέλος είχε αποδεχθή σιωπηρά την εκτέλεσιν.

Όμως ένα στοιχείο νέο έρχεται να δείξη, ότι ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ είχε άμεσην ανάμειξιν.

Στον Β΄ ΤΟΜΟ του Δελτίου Μικρασιατικών Σπουδών ο Γιάννης Μούρελος μεταφέρει ένα έγγραφο του Γάλλου Πρωθυπουργού Πουανκαρέ προς τον πρέσβυ της Γαλλίας στην Ρώμη και μέλος της γαλλικής αντιπροσωπίας στην Λωζάννη Καμίγ Μπαρέρ, που έστειλε στις 29 Νοεμβρίου 1922, μετά την εκτέλεσιν των ΕΞΙ, και του έδινε οδηγίες.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Πουανκαρέ: «Γνωρίζω από μυστική και σίγουρη πηγή, ότι ο Βενιζέλος αντίθετα με τις επίσημες δηλώσεις του είχε συστήσει την εκτέλεση τριών από αυτούς. Η Αγγλία δεν επενέβη, παρά μόνο γιατί είχε αναμιχθή με το προηγούμενο καθεστώς. Δεν απομένει, παρά να παραμείνουμε μακριά από την θλιβερή αυτή υπόθεση». (Η Επόμενη μιάς Καταστροφής, σελ. 360).

Δυστυχώς ο Πουανκαρέ δεν αναφέρει τα ονόματά τους. Ίσως ήταν δυνατόν να εξαγάγουμε κάποια συμπεράσματα. Τέλος ο ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ ήταν ο αρχηγός του αποτυχημένου κινήματος του 1933, όταν προσπάθησε δυναμικά να ανατρέψει τα αποτελέσματα των ΕΚΛΟΓΩΝ, τις οποίες είχε χάσει Ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ!....

Η πλέον αινιγματική μορφή του όλου δράματος υπήρξε ο έταιρος ΕΒΡΑΙΟΣ, ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ. Υπήρξε στενός του συνεργάτης από την Κρήτη, με αποτέλεσμα να φυλακισθή από τους Βρεταννούς μετά την επανάστασι του Θερίσου. Ο Φοίβος Γρηγοριάδης στον πρώτο τόμο της ιστορίας του «Διχασμός –Μικρά Ασία» ισχυρίζεται, ότι κατά την διάρεκια της φυλακίσεώς του οι Βρεταννοί τον εστρατολόγησαν ως Πράκτορα τους. Είναι ένας αναπόδεικτος ισχυρισμός που, αντί να οδηγή στην αποσαφήνισιν των γεγονότων, μάλλον τα περιπλέκει.

Αναμφιβόλως ο ΣΤΕΡΓΙΑΔΗΣ ήταν το πλέον ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΜΕΝΟΝ άτομο παρά τις εμφανείς Ανθελληνικές ενέργειές του. Τις αντιδράσεις εναντίον του ως αρμοστού της Σμύρνης τις είχε προδικάσει η πολιτεία του ως διοικητού της Ηπείρου!....Τον είχαν χαρακτηρίσει παράφρονα!...

Σχόλιον Διαγγελέα: Διότι ως Εβραίος είχε την ασθένεια της ΛΕΠΡΑΣ που κουβαλούσε από την εποχή ΤΟΥ ΜΩΥΣΗ, που ΓΕΝΟΚΤΟΝΗΣΑΝ την ΑΙΓΥΠΤΟ!....

Ο Ι. Πασσάς στην εγκυκλοπαίδεια «Ήλιος» αναφέρει, ότι αιτία της αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς του ήταν η προσβολή του από ανίατο σοβαρό αφροδίσιο νόσημα. Ούτε όμως κι αυτή η αιτία δικαιολογεί το σύνολον της συμπεριφοράς του.

Ίσως μερικά γεγονότα να έχουν αυτήν την αιτία.

Όμως ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ παρά τις εναντίον του αντιδράσεις προεχώρησε στον διορισμό του ως αρμοστού στην πλέον ευαίσθητη περιοχή της Σμύρνης. Εκεί δεν επέρασε πολύς χρόνος και θύελλα αντιδράσεων επροκάλεσε η πολιτεία του. Μάλιστα ο Λ. Παρασκευόπουλος (αρχηγός στρατιάς Μ. Ασίας), ο αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Ρέπουλης και ο υπουργός Εξωτερικών Αλ Διομήδης εζήτησαν της άμεσον αντικατάστασίν του από τον ΕΒΡΑΙΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ. Παρ’ όλη την αντίδραση των κορυφαίων συνεργατών του ο ΕΒΡΑΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ όχι μόνον δεν τον αντικατέστησε, αλλά συνεβούλευσε να τον υπακούουν.

Αυτόν τον άμεσο και σημαντικό συνεργάτη του Εβραίου Βενιζέλου δεν ετόλμησε να τον αγγίξη ολυτε η μεταπολίτευσις της 1ης Νοεμβρίου 1920, όταν ακόμη και ασήμαντα στελέχη της δημόσιας διοικήσεως κατεδιώκοντο ως Βενιζελικοί.

Οι αντιδράσεις στην Σμύρνη είχαν πληθύνει. Είχε έρθει σε σύγκρουσιν με τον μητροπολίτη Χρυσόστομο, τον οποίον δεν εδίστασε να αναγκάση να κατέλθη από τον άμβωνα, θεωρώντας ότι ο μητροπολίτης επολιτικολογούσε. Η διάστασις Χρυσόστομου και του ΕΒΡΑΙΟΥ Στεργιάδη είχε επίκεντρο την έλησιν του ιεράρχη να συμμετάσχη ενεργά ο μικρασιατικός ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ πληθυσμός στις εξελίξεις!....

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Εγώ προεκάλεσα τόν διχασμόν

«Έγώ ύπήρξα ό αίτιος διότι έδιχάσθη ό ελληνικός λαός κατά τόν Μέγαν Πόλεμον. Έγώ, καλώς ή κακώς, είμαι εκείνος, ό όποιος προεκάλεσε τόν διχασμόν...»

Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος 

(Δήλωσή του στή Βουλή, 17-12-1929)

http://ermionh.blogspot.gr
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΥ-Η ξεχασμένη επανάσταση

Το κείμενο που γράφτηκε από τον εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, που τουφεκίστηκε άδικα από τους βενιζελικούς το 1922, με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του βιβλίου του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, Η Ξεχασμένη Επανάσταση. Οι Έλληνες Επίστρατοι και ο Αγώνας τους, 1916-1920.

γράφει ο Μίκης Πρωτοπαπαδάκης

Κατά τα έτη 1916-1920, κύριο χαρακτηριστικό της βενιζελικής παράταξης ήταν οι εναντίον των αντιπάλων της διώξεις στις οποίες συστηματικώς επιδόθηκε. Οι διώξεις αυτές υπήρξαν κατά πολύ βαρύτερες από εκείνες που, ακόμη και σήμερα, είναι δυνατόν να γίνουνε σε περιόδους πολιτικών συγκρούσεων. Για την απίθανη βαρβαρότητα των διώξεων εκείνων είχε μιλήσει ανοιχτά ο Θεόδωρος Πάγκαλος, σε κατάθεσή του, κατά το 1928, στην Επιτροπή του νόμου 3398 της Βουλής των Ελλήνων.

(Εξυπακούεται ότι αυτό ακριβώς το τεύχος των Πρακτικών της Βουλής σήμερα κανείς δεν μπορεί να το βρει πουθενά.)

Τι είπε ο Θ. Πάγκαλος; Τα εξής: Ποίος δύναται σοβαρώς να ισχυρισθή ότι το από του 1916 μέχρι 1ης Νοεμβρίου 1920 πολιτικόν καθεστώς ήτο ομαλόν ή νόμιμον; Το καθεστώς εκείνο, δια να διατηρηθή εις την εξουσίαν, ηναγκάσθη να φυλακίση και να τουφεκίση πολλούς, ακόμη δε να απαγορεύση δια σκληρών μέτρων και νόμων και αυτήν την εκδήλωσιν δυσαρέσκειας εις βάρος του. Από της 1ης Νοεμβρίου 1920 μέχρι του Σεπτεμβρίου 1922 παρεμβάλλεται η περίοδος τής Γ’ Εθνοσυνελεύσεως, ήτις αναντιρρήτως εξεπροσώπει την λαϊκήν θέλησιν.

Από τους ηρακλείς του βενιζελισμού ο Πάγκαλος... άρα εξ οικείων τα βέλη…

Αποκορύφωμα των παραπάνω διώξεων ήταν η φονική επίθεση που έκαναν ξένες δυνάμεις και όργανα της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης τον Δεκέμβριο του 1916 στα χωριά Απείρανθος και Μονή της Νάξου. Η επίθεση προκλήθηκε από την άρνηση των κατοίκων να αναγνωρίσουνε την «κυβέρνηση» της Θεσσαλονίκης.

Ένοπλες δυνάμεις κατέφθασαν τότε στη Νάξο, για να καταστείλουν το «κίνημα». Έδρασαν με τρόπο εξαιρετικά σκληρό και βάρβαρο. Οι πράξεις τους υπήρξαν ανάλογες με εκείνες των Τούρκων, όταν μπήκανε στην Κωνσταντινούπολη το 1453 και στη Σμύρνη το 1922: Φόνοι, βιασμοί, ασέλγεια σε βάρος των νεκρών, συστηματικό πλιάτσικο και εκτεταμένη καταστροφή.

Πολεμικό πλοίο είχε την εντολή να ισοπεδώσει το χωριό με εκατό (100) βολές τηλεβόλων. Αυτό τελικώς δεν έγινε, επειδή στο πλήρωμα συγκαταλεγόταν κάποιος που καταγόταν ακριβώς από την Απείρανθο. Σύμφωνα με παράδοση που ακόμη κυκλοφορεί, αυτός άλλαξε τον αριθμό των κανονιοβολισμών πάνω στο έγγραφο της εντολής σβήνοντας το 100 και βάζοντας στη θέση του το νούμερο δύο (2). Έτσι τα χωριά σωθήκανε.

Η βαρβαρότητα που γενικώς διακατείχε όλους τους εκπροσώπους και υποστηρικτές της «κυβέρνησης» της Θεσσαλονίκης έφτασε σε τέτοιο σημείο, ώστε ὁ διοικητής της Χωροφυλακής στη Χώρα της Νάξου πήρε εντολή να συλλάβει τη Μητέρα του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, ογδόντα χρονών τότε, και να τη ρίξει στο κρατητήριο. Εκείνος πράγματι τη «συνέλαβε», αλλά, αντί να φυλακίσει τη σεβάσμια, γηραιά Κυρία, την κράτησε στο γραφείο του, μέχρι να «περάσει το κακό».

http://theodotus.blogspot.gr/2012/12/blog-post_5906.html#more

http://deltio11.blogspot.gr/2012/12/blog-post_8746.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

ΠΩΣ, Ο ΕΒΡΑΙΟΣ Ελευθεριος Βενιζέλος αφόπλιζε τους Έλληνες!...

Πέντε από τίς μειοδοτικές πράξεις τού Εβραίου Βενιζέλου

Έγινε αυτό πού ήθελε ό Βενιζέλος και χάθηκε ό 'Ελληνισμός τής Μ Ασίας.

Σά νά μήν έφτανε ή καταστροφή μας, ό Βενιζέλος προβιβάστηκε σέ ΕΘΝΑΡΧΗ καί ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΗΠΕΙΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΘΑΛΑΣΣΩΝ!!! Γιά μεγαλύτερη άναγνώριση τών «ύπηρεσιών» του, γέμισαν τήν 'Ελλάδα μέ Λεωφόρους Βενιζέλου καί αμέτρητα άγάλματα! Μέχρι καί άεροδρόμιο του άφιέρωσαν, άπογειώνοντας έτσι κάθε (υπερβολή! ...

Οί Ιστορικοί μας, οί Ακαδημαϊκοί, οί Πανεπιστημιακοί, οί Καθηγητές καί Δάσκαλοι, γιατί ανέχονται τήν παραχάραξη τής Ιστορίας μας; Θά γίνω περισσότερο σαφής μέ πέντε από τίς μειοδοτικές πράξεις τού Βενιζέλου:

1. Πρός ένίσχυσιν του Τουρκικού Πολεμικού Ναυτικού, οί Γερμανοί έστειλαν στούς Τούρκους συμμάχους τους δύο σύγχρονα καταδρομικά. Τό 1914 αυτά έμειναν άπό καύσιμα σέ μία ερημική παραλία τής Νάξου, ό Βενιζέλος στήν παράκληση τοϋ Γερμανού πρεσβευτή στήν Αθήνα, τά άνθράκευσε μέ 800 τόνους γαιάνθρακα, πρίν προλάβουν νά τά βυθίσουν οί Αγγλοι!...

2. Μετά τήν θριαμβευτική είσοδο του 'Ελληνικού Στρατού στά Γιάννενα τό 1913, ό Κωνσταντίνος, διέταξε τίς έλληνικές δυνάμεις νά συνεχίσουν τήν πρός βορράν νικηφόρο πο­ρεία, πρός άπελευθέρωσιν τής Β.Ήπείρου. Ό Βενιζέλος άνακάλεσε τή διαταγή του Αρχι­στρατήγου τήν 1η Μαρτίου 1913, χαρίζοντας τήν Βορ. Ήπειρο στούς Αλβανούς Τό Μάϊο του 1914 δόθηκε λύση ικανοποιητική στούς άγώνες τών βορειοηπειρωτών μέ τό πρωτό­κολλο τής Κέρκυρας Πάλι ό Βενιζέλος τά ανέτρεψε όλα περνώντας από τή Βουλή τών 'Ελλήνων τόν Νόμο 272/1414 παραχωρώντας στήν Αλβανία τή νήσο Σάσων, ένα άπό τά Ίόνια Νησιά πού είχαν ενωθεί μέ τήν 'Ελλά­δα τό 1864 καί πού ελέγχει τόν κόλπο τού Αύλώνος

3. Κατά τη διάρκεια έπισκέψεώς του στή Ρώμη τό 1913, ό Βενιζέλος απευθυνόμενος πρός τόν Ιταλό Υπουργό 'Εξωτερικών, είπε τό ανεπανάληπτο: «Τό τί θά κάνετε μέ τά Δω­δεκάνησα, είναι κάτι πού αφορά μόνον εσάς καί τήν Τουρκία»...!

4. Στίς 16 Απριλίου 1916 0 Βαλής τής Τραπεζούντας παρέδωσε επίσημα τη διοίκηση τής πόλης στούς Έλληνες πού δημιούργησαν τό Αυτόνομο έλληνικό κράτος του Πόντου. Πα­ρά τό γεγονός ότι αυτό αναγνωρίστηκε άπό τίς χώρες τής ΑΝΤΑΝΤ, ό Βενιζέλος αρνήθηκε νά κάνει τό ίδιο! Φαίνεται ότι δέν ήθελε νά στενοχωρήσει τό φίλο του τόν Μουσταφά Κεμάλ, τόν όποιο πρότεινε τό 1932 γιά τό Νόμπελ Ειρήνης μέ έπιστολή του πρός τόν πρό­εδρο τής έπιτροπής τών Βραβείων Νόμπελ Ειρήνης. Νόμπελ Ειρήνης στό σφαγέα τών 'Ελλήνων!ΕΛΕΟΣ!!!!

Απόσπασμα από την επιστολήν: "ΣΥΜΠΑΤΡΙΏΤΕΣ ΚΡΑΤΗΘΕΙΤΕ, ΜΗΝ ΠΕΣΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΟ ΣΤΟΝ ΑΠΟΠΑΤΟ"

Του κ. Θωμά θεολόγη,
Συγγραφέως - Ιστοριοδίφη.

http://ermionh.blogspot.gr
http://dia-kosmos.blogspot.gr/