Το «Tokei Maru» και ο Ιάπωνας καπετάνιος που έσωσε ζωές στη Σμύρνη

Αγκόπ Χανικιάν
Ιανουάριος- Μάιος 2020, τεύχος 103

Μετά την κατάρρευση του μετώπου στη Μικρά Ασία και την άτακτη υποχώρηση του ελληνικού εκστρατευτικού σώματος από το Αφιόν Καραχισάρ (στα μέσα Αυγούστου του 1922), άρχισε και ο ξεριζωμός ενός μεγάλου μέρους του χριστιανικού πληθυσμού (Ελλήνων και Αρμενίων) προς τη μικρασιατική ακτή. Κατά τους υπολογισμούς του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο πληθυσμός αυτός έφτανε τους 250.000.

Επίσης, στη Σμύρνη είχαν βρει καταφύγιο και 15.000 Αρμένιοι που συνωστίζονταν στα διάφορα ιδρύματα και σπίτια της αρμενικής κοινότητας.

Η καταστροφή της Σμύρνης άρχισε επτά ημέρες μετά την αποχώρηση και του τελευταίου ελληνικού στρατιωτικού τμήματος από τη Μικρά Ασία, στις 8 Σεπτεμβρίου 1922, με την είσοδο του ίδιου του Μουσταφά Κεμάλ, επικεφαλής του τουρκικού στρατού και των ατάκτων (Τσέτες). Η Σμύρνη παραδίδεται στις φλόγες, ενώ ένα όργιο σφαγών, βιασμών και λεηλασιών συνοδεύει τον αφανισμό της άλλοτε ανθούσας πολιτείας της Ιωνίας.

Κατά τη διάρκεια της φωτιάς, μεγάλος αριθμός των κατοίκων της Σμύρνης αλλά και των προσφύγων που έφτασαν σε αυτή -υπολογίζονται σε 30.000 αφίξεις την ημέρα- κατέκλισαν τη περίφημη προκυμαία «Κε» της Σμύρνης προς αναζήτηση σωτηρίας μέσω των ελληνικών πλοίων που αναμένονταν για τη μεταφορά τους στα απέναντι ελληνικά νησιά. Μάταια, όμως, καθώς τα ελληνικά πλοία δεν εμφανίστηκαν ποτέ, μιας και είχε δοθεί ελληνική βασιλική διαταγή που απαγόρευε στα ελληνικά πλοία να μεταφέρουν τους Έλληνες από τη Σμύρνη ή τα μικρασιατικά παράλια. Τελευταία ελπίδα σωτηρίας θα μπορούσε να είναι η προστασία από τα συμμαχικά πλοία.

Ωστόσο, η συμπεριφορά των Συμμάχων (Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών) υπήρξε πιο απάνθρωπη και απ’ αυτή των Τούρκων. Όχι μόνο εμπόδισαν τα έντρομα γυναικόπαιδα να ανέβουν στα πλοία για να σωθούν, αλλά πολλούς τους πέταξαν στη θάλασσα ή τους έκοψαν τα χέρια την ώρα που προσπαθούσαν να γαντζωθούν στα πλοία. Τα γεγονότα αυτά αναφέρθηκαν στην αμερικανική κυβέρνηση από τον τότε Αμερικανό πρόξενο στη Σμύρνη Τζόρτζ Χόρτον. Κι όμως, παρατηρεί ο ιστορικός Παύλος Καρολίδης, «θα αρκούσαν τότε ελάχιστες βολές από τα αγγλικά πλοία για να σωθεί η πόλη και να προληφθούν οι σφαγές και τα μαρτύρια του πληθυσμού».

Μέσα σε αυτήν την τραγική κατάσταση, συγκίνηση προκαλεί η εξαιρετική συμπεριφορά του καπετάνιου ενός ιαπωνικού πλοίου με το όνομα «Tokei Maru» (στα ιαπωνικά «tokei» σημαίνει ρολόι και «maru» θάλασσα).Ο Ιάπωνας καπετάνιος, το όνομα του οποίου δεν έχει εξακριβωθεί έως σήμερα, βλέποντας την τραγική κατάσταση και ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις των προσφύγων, διατάζει το πλήρωμά του να πετάξει όλο το εμπόρευμα στη θάλασσα και να ανεβάσει στο καράβι όσους περισσότερους γινόταν. Οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται τις κινήσεις του και αντιδρούν. Περικυκλώνουν το πλοίο και του ζητούν να πετάξει στη θάλασσα τους πρόσφυγες. Η απάντηση του πλοιάρχου σθεναρή: «Εδώ είναι έδαφος της Ιαπωνίας. Κάθε απόπειρα να πληγεί το πλοίο ή οι επιβαίνοντες σε αυτό θα εκληφθεί ως απειλή κατά του αυτοκράτορα και προσβολή στην ιαπωνική σημαία, ενώ θα επιφέρει αντίποινα». Συγχρόνως, απειλεί τους Τούρκους με άμεση παρέμβαση του Ιάπωνα πρεσβευτή στη Κωνσταντινούπολη – παρέμβαση που κρίνεται αμφίβολη, μιας και ο κόμης Ουσίντα, πρέσβης της Ιαπωνίας στην Πόλη, ήταν πασίγνωστος για τις φιλοτουρκικές του πεποιθήσεις. Οι Τούρκοι υποχωρούν, και με αυτόν τον τρόπο ο καπετάνιος του «Tokei Maru» αποπλέει, σώζοντας από βέβαιη σφαγή 825 Έλληνες και Αρμένιους. Οι διασωθέντες έμαθαν την έκφραση «κοκόροϊταϊ» (πονάει η καρδιά μου). Αυτό φαίνεται πως είχε πει ο Ιάπωνας καπετάνιος βλέποντας το δράμα αυτών των ανθρώπων. Στη συνέχεια το πλοίο φτάνει στον Πειραιά, όπου και αποβιβάζει μέρος από τους διασωθέντες, ενώ αρκετοί αποβιβάστηκαν στη Θεσσαλονίκη. Αξίζει να αναφέρουμε πως το φορτίο του «Tokei Maru» αποτελείτο από μετάξι, πολύτιμα υφάσματα, δαντέλες αλλά και πορσελάνες πολύ μεγάλης εμπορικής αξίας.

Δημοσίευμα εφημερίδας του Πειραιά της περιόδου εκείνης αναφέρει φορτίο αξίας 200.000 λιρών Αγγλίας, σημερινά περίπου 48-50 εκατομμύρια ευρώ.

Ποιος ήταν ο ήρωας πλοίαρχος;

Εκατό χρόνια αργότερα το όνομα του πλοιάρχου και η τύχη του πλοίου είναι ακόμη άγνωστα.

Μια αναφορά στην εφημερίδα της εποχής «ΑΘΗΝΑΙ» για τον κύριο Λου και τη σωτήρια πράξη του είναι η μόνη αναφορά σε κάποιο στοιχείο του ονόματος του καπετάνιου που έσωσε ζωές στη Σμύρνη.

Μια σειρά από άρθρα του καθηγητή Σταύρου Σταυρίδη και η αναφορά του ομογενή καθηγητή και συγγραφέα-αρθρογράφου του «ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΗΡΥΚΑ» στη Νέα Υόρκη Dan Georgakas -ο οποίος έχει περιγράψει πώς η μητέρα του σε ηλικία 12 ετών και ο θείος του 11 ετών διασώθηκαν από τους Ιάπωνες το 1922- οδήγησαν τη Γιαπωνέζα καθηγήτρια Νanako Murata-Sawayanagi στη δεκαετή έρευνά της προς αναζήτηση του ήρωα πλοιάρχου. Η ίδια είχε ακούσει την ιστορία του πλοίου το 2007 από έναν Καβαλιώτη, γιο μιας εκ των γυναικών που σώθηκαν από το πλοίο αυτό. Η Nanako σπούδαζε τότε Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Σήμερα είναι καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Τόχο (Toyo) του Τόκιο.

Κανείς δεν ξέρει τι απέγινε αυτός ο άγνωστος ήρωας. Μόνο όσοι σώθηκαν τον κράτησαν στην καρδιά τους. «Αυτό πρέπει να είναι το πρόσωπο των αγγέλων», γράφει για τους Ιάπωνες ναύτες ο Dan Georgakas στο βιβλίο που καταγράφει την ιστορία της σωτηρίας της οικογένειάς του. 

Λίγοι μόνο ερευνητές, όπως ο Σταύρος Σταυρίδης και η κυρία Nanako Murata-Sawayanagi, σκαλίζουν ακόμη τα αρχεία και τις πηγές προσπαθώντας να βρουν τα κομμάτια της ιστορίας που λείπουν.

Το 2016, στο πλαίσιο του 3ου Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Παραδοσιακού Τζούντο, με πρωτοβουλία του προπονητή τζούντο του «ΗΡΑΚΛΗ» και τεχνικό σύμβουλο του ΚΕΘΕΑ «ΙΘΑΚΗ» Αυγερινό Μαϊστρέλη, αναρτάται μια αναμνηστική πλακέτα στον χώρο του Include-Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας, στο πάρκο Ηρώων, στην Τριανδρία, προς τιμήν του άγνωστου Ιάπωνα πλοιάρχου.

Η ταινία κινουμένων σχεδίων «Tokei Maru»

Μαθαίνοντας τη συγκινητική ιστορία που κρύβεται πίσω από την αναμνηστική πλακέτα, ο κ. Ζάχος Σαμολαδάς, μέλος της Εταιρείας Σκηνοθετών και Προϊστάμενος Προγράμματος και Παραγωγών στη Δημοτική Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV100, θέλησε να κάνει γνωστή την ιστορία του πλοίου και του καπετάνιου του στο ευρύ κοινό αλλά και να αποτίσει φόρο τιμής στον άνθρωπο αυτό, που προσπερνώντας κώδικες και τον παραλογισμό της βίας, αντιμέτωπος με τη φωτιά, την απάθεια των Δυτικών και τον τρόμο των αθώων, έκανε μια μοναδική πράξη ηρωισμού.

Έτσι, δημιούργησε μια μικρού μήκους ταινία κινουμένων σχεδίων (animation) με τίτλο το όνομα του πλοίου, «Tokei Maru». Το animation και η σκηνοθεσία είναι του Ζάχου Σαμολαδά, τη μουσική έγραψε ο συνθέτης Ryan Camus που ζει στη Βοστώνη των ΗΠΑ και τη μετάφραση στα ιαπωνικά έκανε η κυρία Mio Kobayakawa.

Το σεμνό έργο φιλοτέχνησε ο Θανάσης Πάλλας, αναπληρωτής καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και μέλος της επιστημονικής ομάδας του Include.

Η ταινία, με διάρκεια 15’, προβλήθηκε στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών στο Καράτσι του Πακιστάν, στο Φεστιβάλ Ελληνικής Τέχνης «Τιμαρέτη» στη Νέα Υόρκη, στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Marin County στην Καλιφόρνια, στο Φεστιβάλ Μultimedia «Project Daidalos» στη Μύκονο, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σύμης και στο 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου της Αθήνας, όπου απέσπασε βραβείο Καλύτερης Ταινίας Animation. Το τρέιλερ της ταινίας μπορείτε να δείτε στον σύνδεσμο https://vimeo.com/262653713.

Από την ταινία κινουμένων σχεδίων στο ντοκιμαντέρ

Το 2022, με τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την καταστροφή της Σμύρνης, τον ξεριζωμό 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων της Μικράς Ασίας και την ανταλλαγή των πληθυσμών από τις περιοχές πέριξ της Κωνσταντινούπολης, ο σκηνοθέτης Ζάχος Σαμολαδάς βρίσκεται στο τελικό στάδιο ενός ντοκιμαντέρ, ενώ ο μεγάλος του στόχος είναι, όπως έχει δηλώσει, η δημιουργία μιας ταινίας μεγάλου μήκους. 

Στις μέρες μας, θα πρέπει να θυμηθούμε την άποψη πως «τα εγκλήματα που δεν τιμωρούνται είναι σίγουρο πως θα επαναληφθούν». Δυστυχώς, η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται σήμερα, με τις συνθήκες που διαμορφώνονται με το προσφυγικό πρόβλημα. Πρόβλημα που έπειτα από σχεδόν 100 χρόνια έχει τον ίδιο πρωταγωνιστή, την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, που επαναλαμβάνει την αιματηρή ιστορία της χώρας του με στόχο να ξεπεράσει το πρότυπο του προγόνου του, Κεμάλ Ατατούρκ.

http://armenika.gr/istoria/82-istorikes-prosopikotites/953--ltokei-marur---------

Ένας αντιπερισπασμός… ονόματι Καλλίπολη

Νουνιά Γεραμιάν

Αρμενικά Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2013 τεύχος 79

Η Ά­γκυ­ρα, ορ­γα­νώ­νε­ται α­πό τώ­ρα για να παρε­μπο­δί­σει τις τε­λε­τές μνή­μης
και τι­μής της ε­κα­το­ντα­ε­τη­ρί­δας της Γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων.

Οι αρ­χηγοί των κρα­τών έ­χουν προ­σκλη­θεί στην Τουρ­κί­α για τις εκ­δη­λώσεις
της ε­πε­τεί­ου των ε­κα­τό ε­τών α­πό τη μά­χη της Καλ­λί­πο­λης… στις 24 Α­πρι­λί­ου.

Σε δύ­ο χρό­νια, το 2015, ά­ρα­γε η ι­στο­ρί­α θα εί­ναι και πά­λι σε θέ­ση ώ­στε να μας προ­σφέ­ρει για δεύ­τε­ρη φο­ρά την ί­δια πι­κρή γεύ­ση; Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει, ό­λα δεί­χνουν ότι η τουρ­κι­κή δι­πλω­μα­τί­α εν­νο­εί να συ­νε­χί­σει, με δια­φο­ρε­τι­κά μέ­σα, την ε­γκλη­ματι­κή πο­λι­τι­κή των προ­γό­νων της, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας ό­λους τους τρό­πους για να αποπροασανατολίσει την κοινή γνώμη και να πα­ρε­μπο­δί­σει ό­σο το δυ­να­τόν τις τε­λε­τές μνή­μης της ε­κα­το­ντα­ε­τη­ρί­δας της Γε­νο­κτο­νί­ας.

Η Τουρ­κί­α, ε­κτός α­πό το ό­τι φρόντισε να α­να­λά­βει την προ­ε­δρί­α των G20 το 2015, γε­γο­νός το ο­ποί­ο την το­πο­θε­τεί σε θέ­ση ισχύ­ος στη διε­θνή πο­λιτι­κή σκη­νή, φρό­ντι­σε να χρησι­μο­ποι­ή­σει έ­να ό­πλο το οποί­ο ο­νο­μά­ζε­ται… Καλ­λί­πο­λη.

Πρό­κει­ται για έ­να ε­πει­σό­διο της μά­χης των Δαρ­δα­νελ­λί­ων στη διάρ­κεια της ο­ποί­ας οι στρα­τιώ­τες των ε­θνών της Α­ντά­ντ* ε­πι­χεί­ρη­σαν να α­πο­βι­βα­στούν στην Τουρ­κί­α. Συ­νέ­βη στις 25 Α­πρι­λί­ου 1915. Και αυ­τή η η­με­ρο­μη­νί­α, η ε­κατο­ντα­ε­τη­ρί­δα της ο­ποί­ας ε­ορ­τά­ζε­ται ε­πί­σης το 2015, α­πο­τε­λεί για δύ­ο τουλά­χι­στον χώ­ρες -την Αυ­στρα­λί­α και τη Νέ­α Ζη­λαν­δί­α - (οι ο­ποί­ες έ­χα­σαν α­ντι­στοί­χως 8.709 και 2.721 άν­δρες), η­μέ­ρα μνή­μης υ­ψί­στης ση­μα­σί­ας. Τι­μάται δε κά­θε χρό­νο στις δύ­ο αυτές χώρες κα­θώς και σε ό­λες τις α­νά τον κό­σμο πρε­σβεί­ες τους. Αυτή η ήτ­τα, α­πο­τε­λεί ε­ξί­σου α­ντι­κεί­με­νο τε­λε­τών στην Τουρ­κί­α, ι­δί­ως ό­ταν πε­ρί­που 8.000 Αυ­στρα­λοί και 2.000 Νε­ο­ζη­λαν­δοί, στην πλειο­νό­τη­τά τους νέ­οι, τα­ξι­δεύ­ουν κά­θε χρόνο στην Καλ­λί­πο­λη στο ό­νο­μα του κα­θή­κο­ντος μνή­μης και τι­μής.

Ει­ρή­νη και Συμ­φι­λί­ω­ση

Οι τουρ­κι­κές αρ­χές κα­τά­λα­βαν α­πό πο­λύ νω­ρίς, το εν­δια­φέ­ρον το ο­ποί­ο μπο­ρούν να προ­κα­λέ­σουν λό­γω της ε­κα­τοντα­ε­τη­ρί­δας αυ­τής της μά­χης, που τους ε­πι­τρέ­πει να το α­να­δεί­ξουν προς τι­μήν των θυ­μά­των. Α­πό τη στιγ­μή κα­τά την ο­ποί­α η Ο­θω­μα­νι­κή Αυ­το­κρα­το­ρί­α α­πο­φά­σι­σε να μπει στον Α΄ Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο βομ­βαρ­δί­ζο­ντας τα ρω­σι­κά λι­μά­νια στη Μαύ­ρη θά­λασ­σα στις 28 Ο­κτω­βρί­ου 1914, η Καλ­λί­πο­λη εί­ναι το α­ποτέ­λε­σμα μιας σύ­γκρου­σης ό­που η Τουρ­κί­α α­ντε­πε­τέ­θη­.

Για τους Τούρ­κους λοι­πόν, εί­ναι εύ­κο­λο να το­νί­σουν αυ­τό το γε­γο­νός για να προ­βάλ­λουν τη δι­καιο­λογη­μέ­νη τους ά­μυ­να και τη με­γα­λο­ψυ­χί­α του νι­κη­τή, κα­θώς η ε­κα­το­ντα­ε­τη­ρί­δα της μά­χης της Καλ­λί­πο­λης πα­ρου­σιά­ζε­ται ως ο ε­ορ­τα­σμός «της Ει­ρή­νης και της Συμ­φι­λί­ω­σης». Ε­πι­πλέ­ον, έ­χο­ντας πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η α­πό­βα­ση των αυ­στρα­λια­νών και νε­ο­ζη­λαν­δι­κών στρα­τευ­μά­των στις 25 Α­πρι­λί­ου 1915, ε­πι­τρέ­πει τον α­ντι­πε­ρι­σπα­σμό σε σχέ­ση με την 24η Α­πρι­λί­ου και συ­νε­πώς την Γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων με 1,5 ε­κα­τομ­μύ­ρια νε­κρούς. Άλλω­στε, οι τούρ­κοι δι­πλω­μά­τες σκέ­φτη­καν να με­τα­κι­νή­σουν αυ­τήν την η­με­ρο­μη­νία την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή και να οργανώ­σουν ή­δη α­πό το 2000 τις κατ’ έ­τος τε­λε­τές μνήμης στις 24 και 25 Α­πρι­λί­ου.

Η Αυ­στραλί­α πιά­στηκε στην πα­γί­δα και στις 26 Α­πρι­λί­ου 2012 η Πρω­θυ­πουρ­γός της, Τζού­λια Γκίλαρ­ντ, με την ευ­και­ρί­α της ε­πί­σκε­ψής της στην Καλ­λί­πο­λη υ­πέ­γρα­ψε κοι­νό α­να­κοι­νω­θέν με τον Ερ­ντο­γάν κα­θι­στώ­ντας το 2015 ως «το Έ­τος της Τουρ­κί­ας στην Αυ­στρα­λί­α» και το « Έ­τος της Αυ­στρα­λί­ας στην Τουρ­κί­α». Ό­σον α­φο­ρά την 24η Α­πρι­λί­ου 2015, η τουρ­κι­κή στρα­τη­γι­κή υ­πο­λο­γί­ζει στην ά­φι­ξη της κας Γκί­λαρ­ντ στην Τουρ­κί­α για να δη­μιουρ­γή­σει μια α­πο­τελε­σμα­τι­κή ε­ξέ­λι­ξη. Κα­τά συ­νέ­πεια προ­ε­ξο­φλεί ό­τι στη συ­νέ­χεια θα α­κο­λου­θή­σει την ί­δια κί­νη­ση η Νέ­α Ζη­λαν­δί­α, κα­τό­πιν το Η­νω­μέ­νο Βα­σί­λειο, ο Κα­να­δάς, η Ιρ­λαν­δί­α και τέλος η Γαλ­λί­α η ο­ποί­α υ­φί­στα­ται ι­σχυ­ρές πιέ­σεις για να πα­ρευρε­θεί.



Η πρω­το­βου­λί­α της Συ­ντονι­στι­κής Ε­πι­τρο­πής των Αρμε­νι­κών Οργα­νώ­σε­ων της Γαλ­λί­ας

Η κα­τά­στα­ση εί­ναι α­κό­μα πιο α­νη­συ­χη­τι­κή κα­θώς στην σε­λί­δα 76 της α­να­φο­ράς επί των «προ­τά­σε­ων για μια διε­θνή ε­κα­το­νταε­τη­ρί­δα» συ­ντε­ταγ­μέ­νη α­πό τον Ζό­ζεφ Ζί­μετ, γε­νι­κό διευ­θυ­ντή της Α­πο­στο­λής της Ε­κατο­ντα­ε­τη­ρί­δας του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, μπο­ρού­με να δια­βά­σου­με:

«Η Γαλ­λί­α η ο­ποί­α συ­χνά λά­μπει δια της α­που­σί­ας της, ο­φεί­λει αυ­τή τη φορά να είναι πα­ρού­σα στο πλευ­ρό των χωρών της Βρε­τα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας (Μ. Βρεττανία, Αυ­στρα­λί­α, Νέα Ζη­λαν­δί­α, Ιν­δί­α) στην πρό­σκλη­ση των τουρ­κι­κών αρ­χών στις 25 Α­πρι­λί­ου 2015».Ση­μειω­τέ­ον, ό­τι αυ­τό το έγ­γρα­φο των ε­κα­τόν και μιας σε­λί­δων δεν κά­νει κα­μί­α νύ­ξη για τη Γε­νο­κτονί­α των Αρ­με­νί­ων ού­τε α­κό­μα και για την Αρ­με­νί­α.

Α­ντι­μέ­τω­πη με αυ­τήν την χον­δρο­ειδή συ­μπε­ρι­φο­ρά, η η­γε­σί­α της Συ­ντο­νι­στι­κής Επι­τρο­πής των Αρ­με­νι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων της Γαλ­λί­ας α­πέ­στει­λε ε­πι­στο­λή στους πρέ­σβεις της Αυ­στρα­λί­ας και της Νέ­ας Ζη­λαν­δί­ας στη Γαλ­λί­α.

Με αυ­τήν ε­ξη­γεί ό­τι η μά­χη της Καλ­λί­πο­λης και η Γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων:

«Δεν αλ­ληλο­προ­σεγ­γί­ζουν μό­νο η­με­ρο­λο­για­κά, αλ­λά ε­ξί­σου και με δε­σμούς αι­τιό­τη­τας. Διό­τι δεν υ­πάρ­χει κα­μί­α αμ­φι­βο­λί­α ό­τι ε­άν οι Αυ­στρα­λοί και οι Νε­ο­ζη­λαν­δοί εί­χαν δια­πε­ρά­σει τις γραμ­μές των Ο­θω­μα­νών στην Καλ­λί­πο­λη, η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη θα έ­πε­φτε σύ­ντο­μα και η Πρώ­τη Γενο­κτο­νί­α του 20ου αιώ­να θα μπο­ρού­σε να α­πο­φευ­χθεί. Ε­πο­μέ­νως η μά­χη της Καλ­λί­πο­λης και η Γε­νο­κτο­νί­α των Αρ­με­νί­ων συν­δέ­ο­νται ου­σια­στι­κά, διό­τι η ήτ­τα της Καλ­λί­πο­λης κα­τέ­στη­σε δυ­να­τή την πραγμα­το­ποί­η­σή της.Αλ­λά, συ­νε­χί­ζει η ε­πι­στο­λή, με το πρό­σχη­μα να δώ­σουν έ­ναν ι­διαί­τε­ρο χα­ρα­κτήρα στην α­να­μνη­στι­κή ε­πέ­τειο αυ­τής της μάχης, οι τουρ­κι­κές αρ­χές θέ­λουν να ε­πε­κτεί­νουν τις τε­λε­τές ε­πί δι­ή­με­ρο και για το λό­γο αυ­τό τις ξε­κι­νούν στις… 24 Α­πρι­λί­ου, η­μέ­ρα μνή­μης της γε­νο­κτο­νί­ας(…).

Ο χει­ρι­σμός εί­ναι ξε­κά­θα­ρος και σας το λέ­με χω­ρίς πε­ρι­στρο­φές: Θα εί­ναι α­κα­τα­νό­η­το ε­άν, έ­να δη­μο­κρα­τι­κό κρά­τος όπως το δι­κό σας, εκ­προ­σω­πη­θεί στην Τουρ­κί­α α­πό τον Πρω­θυ­πουρ­γό του στις 24 Α­πρι­λί­ου 2015, η­μέ­ρα της ε­κα­το­ντα­ετη­ρί­δος της Γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων, ε­νώ η Τουρ­κί­α ε­ξα­κο­λου­θεί να αρ­νεί­ται αυ­τό το ι­στο­ρι­κό γε­γο­νός.

Α­ντι­θέ­τως, θε­ω­ρού­με ό­τι αυ­τή την η­μέ­ρα η θέ­ση του ο­φεί­λει να εί­ναι μα­ζί με τους άλ­λους αρ­χη­γούς κρα­τών του πλα­νή­τη στις τε­λε­τές μνή­μης και τι­μής της Γε­νο­κτο­νί­ας των Αρ­με­νί­ων οι ο­ποί­ες θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν στο Ε­ρε­βάν».

Σχε­δόν έ­να μή­να αρ­γό­τε­ρα, στις 5 Μαρ­τί­ου, η Συ­ντο­νι­στι­κή Ε­πι­τρο­πή των Αρμε­νι­κών Οργα­νώ­σε­ων της Γαλ­λί­ας έ­λα­βε α­πα­ντη­τι­κή ε­πι­στο­λή εκ μέ­ρους του Ρικ Ουέλ­ς, πρέ­σβη της Αυ­στρα­λί­ας στη Γαλ­λί­α όπου α­να­φέ­ρει: «Α­πό το έ­τος 2000, οι τε­λε­τές μνή­μης της μά­χης της Καλ­λί­πο­λης σε συ­νερ­γα­σί­α με τη Γαλ­λί­α και τις χώρες της Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας ορ­γα­νώ­νο­νται στις 24 Α­πριλί­ου». Και σχε­τι­κά με τη γε­νο­κτο­νί­α διευ­κρι­νί­ζει την «ξε­κά­θα­ρη» θέ­ση της αυστρα­λια­νής κυ­βερ­νή­σε­ως ότι «δεν πα­ρεμ­βαί­νει σε αυ­τή την ο­δυ­νη­ρή ι­στο­ρι­κή συ­ζή­τη­ση».

Λο­γι­κά, αυ­τή η αξιό­ποι­νη ό­μως… διεκ­δι­κη­τι­κή ου­δε­τε­ρό­τη­τα, επί της πρώ­της γε­νο­κτο­νί­ας του 20ου αιώ­να υ­πο­νο­εί ό­τι ο αυ­στρα­λός πρω­θυ­πουρ­γός δεν πη­γαί­νει ού­τε στο Ε­ρε­βάν ού­τε στην Καλ­λί­πο­λη.

Εί­ναι ό­μως αυ­τό το νό­η­μα του μη­νύμα­τος το ο­ποί­ο α­πε­στά­λη α­πό την πρε­σβεί­α της Αυ­στρα­λί­ας στη Συ­ντο­νι­στι­κή Ε­πι­τρο­πή των Αρ­με­νι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων της Γαλ­λί­ας;

Γε­γο­νό­τα Ου­σια­στι­κώς Συν­δε­δε­μέ­να

Εν πά­ση πε­ρι­πτώ­σει, θα εί­ναι το λι­γό­τε­ρο λυ­πη­ρό, το ό­τι η ε­κα­το­ντα­ετη­ρί­δα της μά­χης της Καλ­λί­πο­λης θα ευ­νο­ή­σει για δεύ­τε­ρη κα­τά σει­ρά φο­ρά τον τουρ­κι­κό ε­θνικι­σμό.

Πρώ­τη φο­ρά το 1915, ε­πι­τρέ­πο­ντας στην Τουρ­κί­α να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει μια α­πόβα­ση η ο­ποί­α -ε­άν εί­χε ε­πι­τύ­χει- θα μπο­ρού­σε να ε­μπο­δί­σει τα σχέ­διά της για την ε­ξό­ντω­ση των Αρ­με­νί­ων.

Δεύ­τε­ρη φο­ρά, ε­κα­τό χρό­νια αρ­γό­τε­ρα, στην προ­σπάθειά της να α­πο­κρύ­ψει ή το λι­γό­τε­ρο να πα­ρε­μπο­δί­σει τις α­να­μνη­στι­κές τε­λε­τές της γε­νο­κτο­νί­ας στο Ε­ρε­βάν.

Οι αυ­στρα­λοί και νε­ο­ζη­λαν­δοί ή­ρω­ες, οι ο­ποί­οι θυ­σιά­σθη­καν στο ό­νο­μα της ε­λευ­θερί­ας και της δη­μο­κρα­τί­ας, α­ξί­ζουν κά­τι κα­λύτε­ρο α­πό αυ­τό.


Πη­γή: Nouvelles d’ Armenie
Fanny Hagopian

*Ση­μεί­ω­ση: Α­ντά­ντ: L’ Entente Cordiale (1914). Η Ε­γκάρ­δια Συ­νεν­νό­η­ση. Η συμ­μα­χί­α της Γαλ­λί­ας, της Αγ­γλί­ας και της Ρω­σί­ας ε­να­ντί­ον της Γερ­μα­νί­ας κα­τά τον Πρώ­το Πα­γκό­σμιο Πό­λε­μο.

Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Γκολoντομόρ και Κολεκτιβοποίηση

Οι Εβραίοι δολοφόνοι των Σλάβων στη Ρωσία και την Ουκρανία:
Γιακόβ Επστάιν , Α.Γ. Σλίχτερ , Λεβ Ναθάνοβιτς Κρίτζμαν, ο Λαζάρ Καγκάνοβιτς ,Βλας Τσούμπαρ, Στανισλάβ Κοσσιόρ, Πάβελ Παστύσεβ, Ενοχ Γιέγκουντα , Μπαλίνσκι Απολόνοβιτς,Στάνισλαβ Ρέντενς, Κάρλ Κάρσον , Φόμα Λέονιουκ, Λεβ Καγκάν ,Ζνοβιε Κατσελσον , Γιακόβ Καμνιτσκιι , Μπερνάρ Βολφοβιτς , Σεργκέι Απολλόνοβιτς Πουστοβοέτοφ , Μωυσής(Μιχαήλ) Μπουκσπάν, Γιουχιμ Βριβέτς, Ισραήλ Ιβανόφσκιι.

Η Κολεκτιβοποίηση και τα αναγκαστικά Κολχόζ δεν ήταν ιδέα του «κακού» Στάλιν. 

Στο 15ο Συνέδριο, το Δεκέμβριο του 1927 τις εισηγήσεις για το «αγροτικό ζήτημα», και την αντιστροφή της διανομής της γης στους αγρότες που προκάλεσε τη διάσπαση εκμεταλλεύσεων σε μικρά αγροτεμάχια, τις έκαναν οι δολοφόνοι της αγροτιάς, ο πρώτος Κομισάριος του Επισιτισμού (1921) Ιουδαίος Α.Γ. Σλίχτερκαι ο σιωνιστής-Μαρξιστής Γιακόβ Επστάιν (Γιάκοβλεφ), που το 1929 ανέλαβε Κομισάριος της Γεωργίας και ήταν ο επικεφαλής της «μεγάλης αλλαγής», για την επιβολή της κολεκτιβοποίησης στα εκατομμύρια των αγροτών, που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1929. 

Διευθυντής του «Αγροτικού Ινστιτούτου» ήταν ο επίσης σιωνιστής-Μαρξιστής Λεβ Νατάνοβιτς Κρίτζμαν που ήταν βοηθός πρόεδρος της Κρατικής Επιτροπής Σχεδιασμού (Gosplan) την περίοδο του Μεγάλου Λιμού1931–33 . 

Το 1929 το 35% των αγροτών ήσαν φτωχοί, το 60% ήσαν μεσαίοι και το 5% ήσαν οι «κουλάκοι», εναντίων των οποίων στράφηκε η "αποκουλακοποίηση". 

Την 1 Ιουλίου, 1927, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάστηκαν στο 15ο Συνέδριο ,υπήρχαν 14.880 κολχόζ. Την 1 Ιουλίου 1928 είχαν γίνει 33,2 χιλιάδες, και την 1 Ιουλίου 1929 ήσαν 57 χιλιάδες. 

Οι «ζηλωτές» της Κολεκτιβοποίησης, ήσαν νεαροί εβραίοι κομμουνιστές της Ο-γκε-πε-ου/Νι-κα-βε-ντε (ОГПУ-НКВД) που τους εξαπέστειλαν στις αγροτικές περιοχές, με δικαίωμα να αποφασίζουν για τη ζωή και το θάνατο, οι «δήμιοι του Στάλιν», ο διάδοχος του Φέλιξ Ντζερζίνσκι, πολωνόεβραίος σιωνιστής-Μαρξιστής Βιατεσλάβ Μεντζίνσκι, και ο 100% ιουδαίος βοηθός του , ο Yenokh Gershevich Iyeguda, που μετονομάστηκε σε «Κόκκινη Μηλιά» (Γιάγκοντα) , όπως και «εταίρα μηλιά», ο Apfelbaum- Ζονόβιεφ.

Το γενικό πρόσταγμα των διώξεων το είχαν αυτοί οι νεαροί απεσταλμένοι που είχαν δίπλα τους τον πρώτο γραμματέα της τοπικής οργάνωσης του κόμματος, και τον πρόεδρο της τοπικής επιτροπής των Σοβιέτ. Αυτό που ακολούθησε θα μείνει ως ισόβιο όνειδος για τον διεθνή εβραϊσμό.

Οι νεαροί εβραίοι της Γκε-πε-ου έπαιρναν από τους αγρότες τα ρούχα τους, τα εσώρουχα τους και τα παπούτσια τους. Τα αγαθά των αγροτών είτε λεηλατούνταν είτε πουλιόνταν σε πλειστηριασμούς σε εξευτελιστικές τιμές. Ολόκληρα σπίτια αγοράζονταν για 60 καπίκια!! από τα μέλη των αποσπασμάτων. Η διαδικασία αυτή εκτός από ευκαιρίες για πλιάτσικο λειτούργησε και ως πρόσχημα για το ξεκαθάρισμα προσωπικών λογαριασμών.

Αγρότες συλλαμβάνονταν και εκτοπίζονταν με τις οικογένειες τους επειδή είχαν σφάξει ένα γουρούνι με σκοπό να το υπεξαιρέσουν από την σοσιαλιστική κοινοκτημοσύνη, άλλοι επειδή «έκαναν εμπόριο», άλλοι επειδή απλώς εκκλησιάζονταν τακτικά.

Τον Ιανουάριο του 1930 η Γκεπεού κατέγραψε 402 αγροτικές εξεγέρσεις, τον Φεβρουάριο 1048 και τον Μάρτιο 6528. Στην διάρκεια τους, 1500 κρατικοί υπάλληλοι σκοτώθηκαν, τραυματίστηκαν η δάρθηκαν ανηλεώς. Συνολικά 2.5 εκατομμύρια αγρότες συμμετείχαν σε 14000 εξεγέρσεις.

Η κολεκτιβοποίηση έκανε τον Εβραίο ως τον πιο μισητό εχθρό του αγρότη ακόμα και σε μέρη που δεν πάτησε ποτέ Εβραίος.

Την εξήγηση των όσων έγιναν τότε, την έδωσε το 1938, στην ανάκριση του ο Ρακόφσκι. «Αποφασίστηκε, αντί να συγκρουστούμε, να προσχωρήσουμε στο σταλινικό στρατόπεδο. Να γίνουμε σταλινικοί περισσότερο και από τον ίδιο. Να υπερβάλλουμε , σε όλα, και με τον τρόπο αυτό να τον σαμποτάρουμε».

Ο πιστός κομμουνιστής Κομισάριος της Γεωργίας Επστάιν , εκτελέστηκε από τον «αιμοσταγή» Στάλιν στις 29 Ιουλίου 1938. 

Το 1925 o Στάλιν υιοθέτησε την πρόταση των τροτσκιστών για επιτάχυνση της εκβιομηχάνισης, αγόραζε μηχανήματα και τεχνολογία κυρίως από την Αγγλία. Εντελώς απροσδόκητα, οι δυτικές χώρες που είχαν επιβάλει «πιστωτικό εμπάργκο» στη Σοβιετική Ένωση αρνήθηκαν να πληρωθούν με σοβιετικό χρυσό, επιβάλλοντας το λεγόμενο εμπάργκο του χρυσού και η Σοβιετική Ένωση, ως «συνάλλαγμα» για να πληρώσει τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό της, μπορούσε να χρησιμοποιήσει το πετρέλαιο, την ξυλεία, το βούτυρο και τα δημητριακά.

Έτσι ένα μεγάλο μέρος της σοδειάς γινόταν εξαγωγή σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές δεδομένου ότι την τριετία 1931-1933 είχαν καταρε3λύσεθ οι τιμές των αμερικανικών γεωργικών προϊόντων και λόγω του «κραχ» η διεθνής ζήτηση δημητριακών είχε μειωθεί κατά 50%.

Στην προεπαναστατική Ρωσία καλλιέργεια σιτηρών ήταν ο κυρίαρχος κλάδος της γεωργίας. Σιτηρά αντιπροσώπευαν το 88,6% του συνόλου των καλλιεργειών.Το 1913, το μερίδιο σιτηρών στις εξαγωγές ήταν 47% του συνόλου. Το 1913 οι εξαγωγές έφτασαν τα 11,9 εκατ

Στις 17 Απριλίου 1933 , ενώ η επισιτιστική κρίση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν γνωστή , η Βρετανική κυβέρνηση, (παρόλο που το 80% των εξαγωγών μηχανημάτων πήγαινε στη Σοβιετική Ένωση), επέβαλε εμπάργκο στο σοβιετικό πετρέλαιο, την ξυλεία, και το βούτυρο και απέμεινε ως συνάλλαγμα η εξαγωγή των δημητριακών.

Τότε την άνοιξη του 1933, η πείνα επεκτάθηκε στις πόλεις και τα εργοστάσια. 

Οι περισσότεροι θάνατοι από την πείνα καταγράφηκαν τον Μάιο και τον Ιούνιο του 1933, (25.000 την ημέρα) και ο Στάλιν θα είχε ανατραπεί αν δεν αντιλαμβανόταν την πλεκτάνη.

Απαγόρευσε τις εξαγωγές σιτηρών, καταδίκασε με άρθρο του στην Πράβδα, «τις πολυάριθμες παρεκκλίσεις και ακρότητες», και ξεκίνησε τον διωγμό των «φανατικών».

Από αυτούς γλύτωσε ο Καγκάν(οβιτς) και ο Χρούστσεφ, που κατάφεραν ότι δεν μπόρεσε ο Τρότσκι, και η παρέα των μαρξιστών –σιωνιστών.

Οι νεκροί της πείνας στην Ουκρανία, του Γκολoντομόρ, προσδιορίστηκαν με απόφαση του Εφετείου του Κιέβου το 2010, σε 3.941.000. Η αμερικανοί και η πορτοκαλί επανάσταση όρισαν την 22α Νοεμβρίου ως «ημέρα μνήμης» του Γκολoντομόρ. Σαν εθνική γιορτή των «Ουκρανών».

Μόνο που οι νεκροί ήσαν οι περισσότεροι Ρώσοι.

Οι περιφέρειες που πλήρωσαν βαρύτερο φόρο σε ψυχές ήταν τον Χάρκοβο, το Ντονέτσκ, η Οδησσός, και μετα το Κίεβο, και το Ντιεπροπετρόφσκ .(Λιμός εκδηλώθηκε στην Ουκρανία και το 1921—1923 αλλά δεν εορτάζεται).

Ο Λιμός της Σοβ. Ένωσης ήταν αφενός απόρροια πολιτικού σχεδιασμού και ήταν συνέπεια της οικονομικής πολιτικής. Ότι ο λιμός ήταν Γενοκτονία και απόρροια πολιτικού σχεδιασμού δεν αμφισβητείται.

Όμως οι «Ουκρανοί» έμαθαν από το 2006 και μετά ότι «για όλα φταίνε οι Ρώσοι» και ο Στάλιν, τον οποίο μάλιστα παρέπεμψαν σε δική στις 13 Ιανουαρίου 2010.

Όμως ποτέ δεν μάθαμε πόσοι πέθαναν από τον «Γκολoντομόρ» στο χωριό του Χρουστσώφ την Καλίνοβκα που το 1924 δημιουργήθηκε εβραϊκό Κολχόζ, και πότε δεν μας είπαν πόσες εφόδους έκανε εκεί η OGPU και, παρόλο που υπάρχει πια εξαντλητική μελέτη του Λιμού κανένας δεν υπολόγισε πόσα από τα θύματα της Γενοκτονίας ήσαν Εβραίοι.

Αντίθετα είναι γεγονός ότι οι υπεύθυνοι της Γενοκτονίας ήσαν όλοι Εβραίοι. 

Το Ουκρανικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο μάλιστα κατηγόρησε για αντισημιτισμό το 2006, όσους έγραφαν τους εβραίους Κομισάριους με τα Εβραϊκά τους ονόματα και όχι με τα σοβιετικά ψευδώνυμα.

Μετά την ανατροπή του Κομμουνισμού ξεκίνησε η αμερικανική Προπαγάνδα, για να αναλάβει η Ρωσία την ευθύνη. Το 2003, ο Ρώσος πρέσβης στην Ουκρανία Βίκτορ Τσερνομίντιν ειχε δηλώσει «Δεν πρόκειται να απολογηθούμε... Δεν υπάρχει κανένας λόγος για να απολογηθούμε».

«Οι Ρώσοι δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι Ουκρανοί θα προτιμούσαν να πολεμήσουν και να πεθάνουν από το να τεθούν κάτω απότη ρωσική κυριαρχία και πάλι. Δεν ήσαν εκείνοι που πεινούσαν, βλέποντας τα παιδιά τους να λιμοκτονούν», έγραψε ένας «ηλίθιος Ουκρανός» στο διαδίκτυο.

Τα πρόσωπα της Γκε-πε-ου/Νι-κα-βε Ντε, που έπαιξαν κρίσιμο ρόλο στον Λιμό στις «Ουκρανικές περιοχές» και στις διώξεις, «περιέργως» δεν είναι Ρώσοι.

Ο υποδιοικητής της Γκε-πε-ου Ενοχ Γιέγκουντα ήταν Εβραίος και εκτελέστηκε το 1936. 

Ο Μπαλίνσκι Απολόνοβιτς της Γκε-πε-ου, που εκτελέστηκε το 1937,ήταν επίσης Εβραίος. Σχετικά με τη «δράση» του Μπαλίτσκι στην Ουκρανία υπάρχει αλληλογραφία του Στάλιν με τον Καγκάνοβιτς το 1932. 

Ο Πολωνόεβραίος Στάνισλαβ Ρέντενς, Κομισάριος Δημόσιας Ασφάλειας 1ου βαθμού, εκτελέστηκε το 1940. 

Ο ουκρανός (αναρχοκομμουνιστής) Γκεόργκι Προκόφιεφ , της Νικαβεντε, εκτελέστηκε το 1937. 

Ο Εβραιοεσθονός Κάρλ Κάρσον της Γκεπεου έκτελέστηκε το 1938. 

Ο Εβραίος Φόμα Λέονιουκ, υπέυθυνος της Γκεπεου στο Νικολάγιεφ και την Οδησσό, επέζησε του Στάλιν, και πέθανε συνταξιούχος το 1967. 

Ο Εβραίος Κιμισσάριος Λεβ Καγκάν (Μιρόνοφ) εκτελέστηκε το 1938. 

Ο Εντουαρντ Σάλνι που έδρασε στην Κριμαία εκτελέστηκε το 1938. 

Ο Ρώσος Μιχαήλ Τομοφέγιεφ της Οικονομικής διεύθυνσης της Γκεπεου πέθανε από γεράματα το 1977 στην Αγία Πετρούπολη. Ανάμεσα στα πολλά που έκανε άφησε και ένα έγγραφο για τις συλλήχεις που έκανε στο Χάρκοβο με εντολή του εβραίου α΄γραμματέα του Ουκρανικού ΚΚ Σ.Κοσιόρ 

Ο Εβραίος Ζνοβιε Κατσελσον της Γκε-πε-ου εκτελέστηκε το 1938. 

Ο Εβραίος Γιακόβ Καμνιτσκιι της Γκεπεου εκτελέστηκε το 1937. 

Ο νεαρός Εβραίος Μπερνάρ Βολφοβιτς (Κοζελσκιι) εκτελέστηκε το 36 σε ηλικία 34 ετών. 

Ο Εβραίος Σεργκέι Απολλόνοβιτς Πουστοβοέτοφ συνεργάτης της Γκεπεου εκτελέστηκε το 1937. 

Ο Εβραίος Μωυσής(Μιχαήλ) Μπουκσπάν εκτελέστηκε το 1937. 

Ο Λιθουανός Φράντς Ντρούσκις της Γκεπεου δεν ξέρει κανείς πότε πέθανε. 

Ο εβραίος Γιουχιμ Βριβέτς της Γκεπεου εκτελέστηκε το 1940 .

Ο επίσης Εβραίος Ισραήλ Ιβανόφσκιι που έδρασε στην Κριμαία κανείς δεν ξέρει πότε πάθανε.

Από τους 17 ασφαλίτες που ήσαν βασικά υπεύθυνοι για τους διωγμούς, οι 14 ήσαν εβραίοι, ένας ρώσος, ένας Λιθουανός και ένας Ουκρανός, ενώ οι βασικοί πολιτικοί υπεύθυνοι του Γκολομόρ , ήταν ο διάσημος εβραίος της Ουκρανίας, ο Λαζάρ Καγκάνοβιτς του Μωυσή , τον οποίο οι αμερικανοί και η πορτοκαλί επανάσταση τον άφησαν ήσυχο στον τάφο του, ο Εβραίος τροτσκιστής Βλας Τσούμπαρ, που διαδέχτηκε το 1923 τον Ρακόφσκι , ως πρόεδρος του συμβουλίου των Κομισάριων της Ουκρανίας, (πρωθυπουργός),και ο οποίος εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο του 1939 μαζί με τον τέως Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ουκρανίας τον Εβραίος Στανισλάβ Κοσσιόρ, (Κοσσιόρης), που το 1929-1930 ήταν υπεύθυνος για τη κολεκτιβοποίηση και τον διωγμό των κουλάκων. 

Ο Κοσσιόρ, το 1930 διορίστηκε μέλος του Πολιτικού Γραφείου του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ, και το 1935, του απονεμήθηκε το βραβείο του Λένιν για την «αξιοσημείωτη επιτυχία του στη γεωργία». Συνελήφθη τον Μαΐο του 1938, και εκτελέστηκε τον Φεβρουάριο του 1939. Τον αποκατάστησε ο Χρουστσόφ τον Μάρτιο του 1956 αλλά το Εφετείο του Κιέβου στις 13 Ιανουαρίου του 2010, τον καταδικάστηκε μετά θάνατον ως «πολιτικό εγκληματία». Ο Βλας Τσούμπαρ αποκαταστάθηκε το 1955.

Άλλος αρχιτέκτονας του λιμού του 1932-33, ήταν ο τροτσκιστής Πάβελ Παστύσεβ, του οποίου τον ρόλο αποκάλυψε ο εβραίος κομισάριος του Κόκκινου Στρατού και αρχισυντάκτης της Πράβντα Λεβ Μεχλίς με ιδιόχειρο σημείωμα τους προς τον Ζντάνοφ. Ο τροτσκιστής Παστύσεβ εκτελέστηκε το 1937 και τη θέση του στο Ουκρανικό ΚΚ την πήρε ο Χτούστσεφ.

Σπύρος Χατζάρας
http://deltio11.blogspot.gr/2014/11/o_27.html
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Τούρκος διορίστηκε υπαρχηγός της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας

H καγκελάριος Μέρκελ ανέθεσε σε Τούρκο μετανάστη την δεύτερη σημαντικότερη θέση στην ιεραρχία της εσωτερικής μυστικής υπηρεσίας της χώρας (BfV), το Ομοσπονδιακό Γραφείο Προστασίας του Συντάγματος.

Πρόκειται για τον Σινάν Σελέν, 46 χρόνων, ειδικό της αντί-τρομοκρατίας, γεννημένο στην Κωνσταντινούπολη -τον πρώτο Μουσουλμάνο που καταλαμβάνει ηγετική θέση στις μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας.

Ο διορισμός του έρχεται μετά την προ εβδομάδων απόλυση του επικεφαλής αυτής της υπηρεσίας Χανς Γκέορκ Μάασεν, επειδή διέψευσε τις καταγγελίες της κ. Μέρκελ και των συγκυβερνώντων σοσιαλδημοκρατών εναντίον του κόμματος Εναλλακτική για την Γερμανία, περί συνενοχής του σε αντί-μεταναστευτικό επεισόδιο, το οποίο αποδείχτηκε πλαστό βίντεο.

Ο αντικαταστάτης του Μάασεν, Τόμας Χάλντεβανγκ, δήλωσε πως υπό την ηγεσία του το BfV θα εστιάσει την προσοχή του στον «δεξιό εξτρεμισμό», αν και η ισλαμιστική τρομοκρατία αντιπροσωπεύει την μεγαλύτερη απειλή για την γερμανική ασφάλεια.

Υποσχέθηκε επίσης να προβεί σε μιαν «επαγγελματική εκτίμηση για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το κόμμα ΑfD», (εναλλακτική για την Γερμανία).

Η επιλογή του Σελέν για την νευραλγική θέση στον εγκέφαλο του γερμανικού συστήματος εσωτερικής ασφάλειας αποδίδεται στην επιθυμία της κ. Μέρκελ να εξευμενίσει τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν ο οποίος αξιώνει τον έλεγχο του κουρδικού στοιχείου στην Γερμανία και να κατευνάσει τα εκατομμύρια Τούρκων μεταναστών δεύτερης και τρίτης γενεάς που δηλώνουν πως αντιμετωπίζονται πάντοτε από τον ιθαγενή πληθυσμό ως φορτικό ξένο σώμα.

Στο παρελθόν υπήρξαν περιπτώσεις τουρκικής καταγωγής Γερμανών αστυνομικών που πιάστηκαν να ασκούν κατασκοπεία για λογαριασμό της τουρκικής MIT.

Επίσης, έγινε και μια προσπάθεια τουρκικής καταγωγής Γερμανών να διεισδύσουν ως εργαζόμενοι στις μυστικές υπηρεσίες του γερμανικού κράτους και συγκεκριμένα στην BfV.

pronews.gr

Τουρκία μειονοτικό-Λαζοί

Μια άλλη αφυπνιζόμενη τα τελευταία χρόνια μειονότητα , είναι οι Λαζοί.

Είναι μια πανάρχαια εθνότητα της Καυκασιανής οικογένειας που κατοικεί σε ορεινή περιοχή, στην ακραία ανατολική περιοχή του τουρκικού Πόντου, σε ένα μήκος 120 χιλιομέτρων από την περιοχή του Σαρπί, μέχρι το Μελγιατί. ......

Η γλώσσα των Λαζών ανήκει στην Καυκασιανή ομάδα ενώ χαρακτηρίζεται από τις λεπτές φωνητικές αποχρώσεις και είναι συγγενική με τη γλώσσα των Μιγγρέλων που ομιλείται από 500.000 περίπου μέσα στην Γεωργία.



Κατά την αρχαιότητα οι Λαζοί κατοικούσαν στη γνωστή περιοχή της Κολχίδος και ως την εμφάνιση των Αράβων, οι βασιλιάδες των Λαζών είχαν μια αυτοκρατορία με την ονομασία Λαζιστάν. Γύρω στο 800 μ.Χ., με την υποδούλωση της Γεωργίας στο Ισλάμ, οι Λαζοί μετανάστευσαν νοτιότερα, στη σημερινή περιοχή του Πόντου, όπου είχαν αναπτύξει στενές σχέσεις με τον ελληνόφωνο πληθυσμό. Οι Οθωμανοί κυριάρχησαν στην περιοχή τον 16ο αιώνα και τότε παρατηρήθηκε, σε μεγάλο βαθμό, ο εξισλαμισμός των Λαζών. Το 1878, μεγάλο μέρος των Λαζών μετανάστευσε στις περιοχές Καραμισρέλ και Ντίτσε, δυτικά.

Η τουρκική απογραφή του 1960 αναφέρει ότι 21.703 τούρκοι υπήκοοι δήλωσαν ως μητρική τους γλώσσα τα λαζικά. Απ’ αυτούς, οι 1.557 είχαν δηλώσει ότι δεν γνωρίζουν καν τουρκικά, ενώ 38.275 είχαν δηλώσει ως μητρική γλώσσα τα τουρκικά και ως δεύτερη γλώσσα τα λαζικά. Ο γενικός αριθμός των λαζόφωνων υπολογιζόταν , το 1960, γύρω στις 150.000 και, με τους υψηλούς ρυθμούς γεννήσεων που έχουν οι Λάζοι, υπολογίζονται σήμερα γύρω στο 1.000.000 οι καθαρά λαζόφωνοι ενώ η μειονότητα υπολογίζεται γύρω στα 3.000.000 εκατομμύρια σ’ όλη την Τουρκία, με επίκεντρο κυρίως την περιοχή ανατολικά της Τραπεζούντας.

Οι Τούρκοι μιλούν περιφρονητικά όταν αναφέρονται στους Λαζούς και γι’ αυτό το λόγο οι Λαζοί αποκρύπτουν την εθνική τους ταυτότητα και αυτοχαρακτηρίζονται ως Χοπαλήδες, δηλαδή από την Χόπα του Πόντου. Από την αποχή της εγκαθίδρυσης του Κεμαλικού καθεστώτος, οι Λαζοί υπέστησαν μεγάλες διώξεις.

Εκείνη την εποχή, ο Λαζός διανοούμενος Μπάνογλου συνελήφθηκε από την (ΜΙΤ) με την κατηγορία ότι είχε μεταφέρει, στον Γάλλο καθηγητή Ντουμεζίλ, Λαζικά Παραμύθια, που αργότερα ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΑΝ στην ΓΑΛΛΙΑ το 1937.

Αρχή της δεκαετίας του 1990 ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΗΚΕ η χρήση της Λαζικής γλώσσας στην περιοχή της πόλης Ακαμπί.




Αλλά εκείνα, που έπληξαν συστηματικά οι Τούρκοι, ήσαν τα αρχιτεκτονικά ΜΝΗΜΕΙΑ που θύμιζαν στο λαό και τον πολιτισμό των Λαζών. Το τέμενος Κιμπελίτ, πιθανώς του 17ου αιώνα, το σπίτι του Ορτάχοπα, ένα μοναδικό αρχιτεκτονικό μνημείο, κατεδαφίστηκαν ενώ το 1970 ανατινάχθηκε ένα από τα γραφικά κομμάτια της Λαζικής ακτής για να κατασκευαστεί δρόμος.

Τα χρόνια του πολέμου με το κουρδικό RKK είχε παρατηρηθεί μια ανησυχητική

Για τους Τούρκους προσέγγιση Κούρδων και Λαζών και Λαζοί είχαν στρατολογηθεί στα αντάστικα σώματα των Κούρδων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την μεγαλύτερη σκλήρυνση της τουρκικής στάσης.

Παράλληλα, τα τελευταία χρόνια υπήρξε και μια μεγάλη προσπάθεια για τη δημιουργία λαζικού αλφάβητου, κατάλληλου να εκφράσει τη φωνητική ποικιλία της λαζικής γλώσσας, γεγονός που θα βοηθήσει περισσότερο στην αφύπνιση αυτής της μειονότητας. Έντονη συνειδητοποιημένη είναι και η παροικία των λαζών στην Κωνσταντινούπολη…..

Νίκος Χειλαδάκης.




Ο Νίκος Χειλαδάκης . Σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και παρακολούθησε μαθήματα τουρκολογίας στο Παρίσι. Πέραν των δεκάδων άρθρων που έχει γράψει σε εφημερίδες και περιοδικά (Έθνος, Αγγελιοφόρος, Μακεδονία, Θεσσαλονίκη, Στρατηγική, Άβατον) και τη συνεργασία του με ειδησιογραφικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς σε θέματα σχετικά με τα ελληνοτουρκικά, έχει συγγράψει αρκετές μελέτες. 

Έχει εκδώσει τα βιβλία: "Η εμφάνιση των Τούρκων: μια απάντηση στον Τουργκούτ Οζάλ", "Φάκελος Οτσαλάν και Τουρκία: ένας πονηρός διπλωμάτης", "Μυστική Τουρκία".

http://dia-kosmos.blogspot.gr

Γιεζήτες ή Γιαζίντι

Είναι ο ΕΒΡΑΊΟΣ ΚΕΜΑΛ, που τον είχε προτείνει ο άλλος ΕΒΡΑΙΟΣ- Ελ Βενιζέλος για το Νόμπελ ειρήνης!... ΌΛΑ ΤΥΧΑΙΑ;

Άλλη μια Γενοκτονία από τους Τουρκομογγόλους που ξεκίνησε από τον ΕΒΡΑΙΟ Κεμάλ Αττα(τ)ούρκ!.....

Η μειονότητα των Γιεζητών ένεκα της ιδιομορφίας της, όσον αφορά τα θρησκευτικά τους πιστεύω, βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο πολλών άλλων εθνοτήτων αλλά κυρίως των Τούρκων που μετά το 1922 είχαν στραφεί , με ιδιαίτερο μένος κατά αυτής της μειονότητας!...

Οι περιοχές που κατοικούν οι Γιεζήτες μέσα στην Τουρκική «δημοκρατία» βρίσκονται στις επαρχίες Ούρφας, Αντιόχειας στις ορεινές περιοχές του Μαρντίν και στις περιφέρειες Μιντιγιάτ, Ιντίλ, Νισαϊμπίν. Επίσης στην επαρχία Σιϊρτ και στα περίχωρα του Μπατμάν και του Μπίλεσικ. Υπάρχουν Γιεζήτες και σε μερικά χωριά της επαρχίας Γκαζιαντέπ και μεμονωμένοι στις επαρχίες Βαν και Χακάρι.

Στις τελευταίες δεκαετίες κοντά στο στοιχείο του θρησκευτικού ΜΙΣΟΥΣ ήρθε να προστεθεί και το στοιχείο του πολιτικού υπολογισμού που αύξησε χαρακτηριστικά τις διώξεις κατά των Γιεζητών.

Έτσι από 100.000 που υπολογίζονταν στην περίοδο της ίδρυσης της τουρκικής «δημοκρατίας», το 1983 ήταν περίπου 20.000 και σήμερα υπολογίζονται το πολύ σε 8.000.

Όπως δηλώνουν επίσημες πηγές σήμερα, οι Γιεζήτες σαν Ειδωλολάτρες που χαρακτηρίζονται βρίσκονται πάνω από κάθε πλαίσιο έννομης τάξης μέσα στην Τουρκία και αντιμετωπίζονται χωρίς καμμία ανοχή….

Η ΕΘΝΟΚΤΟΝΙΑ-ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ κατά της μειονότητας των Γιαζητών βρίσκεται σε μια τελική φάση και επιδιώκεται από το ΕΠΙΣΗΜΟ ΤΟΥΡΚΟΜΟΓΓΟΛΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ η ΟΛΙΚΗ εξαφάνιση αυτής της ιστορικής μειονότητας.



Θύματα της γνωστής δράσης των οπλισμένων από το τουρκικό κράτος αγροφυλάκων των «Κορουτζουλάρ», είναι τα εναπομείναντα Γιεζήτικα Χωριά όπως και οι Κούρδοι που κατοικούν τις Νοτιοανατολικές επαρχίες, ενώ γίνονται αυθαιρετες ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ της ΓΗΣ των Γιεζητών, όπως το 1986 στην περιοχή του Καρτμίν και του Αντσί.

Παράνομες απαλλοτριώσεις έγιναν επίσης χωρίς καμμιά αποζημίωση και στις επαρχίες Σιϊρτ και Μπάτμαν. Σε άλλες περιοχές όπως το Μπερίρι, και το Σιϊρτ, οι ΕΠΙΔΡΟΜΕΣ του ΣΤΡΑΤΟΥ έχουν σαν κύριο στόχο την μειονότητα των Γιεζητών όπως φυσικά και την δράση των Κούρδων ανταρτών.

Από τα 39 Γιεζήτικα χωριά και κομωπόλεις της επαρχίας Μαρντίν στις αρχές της δεκαετίας του 1980, τα 24 έχουν εγκαταλειφθεί από τους κατοίκους τους.

Από τα 79 παλαιότερα Γιεζήτικα χωριά της επαρχίας Σιϊρτ, έχουν απομείνει μόνον τα 18 και στα 9 από αυτά έχουν αδειάσει κατά 80% από τους Γιεζίτες κατοίκους τους.

Για τα 28 χωριά της Ούρφας επικρατεί η ίδια κατάσταση. Από τα 37 χωριά της επαρχίας Ντιαμπακίρ υπάρχουν σήμερα μόνον ΔΥΟ και αυτά με ελάχιστους κατοίκους και στο Γκαζιαντέπ από τα τέσσερα που υπήρχαν, απόμειναν δύο με μερικούς Γιεζήτες και Κούρδους!....

Πηγή : Νίκος Χειλαδάκης
Τουρκία: Ο «Γίγαντας» με τα Γυάλινα πόδια!...
http://dia-kosmos.blogspot.gr