Η παραχάραξη της Ιστορίας στα τουρκικά σχολικά βιβλία

Πόπη Παπαγεωργίου

Ιανουάριος - Μάρτιος 2015, τεύχος 84

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ιστορία είναι γνωστό πως δεν είναι και οι καλύτερες. Δείχνει να προτιμά τη μυθολογία έναντι των πραγματικών γεγονότων. Και για να είναι βέβαιο το κράτος ότι όλα είναι όπως πρέπει, τα πάντα περνούν από τη σωστή... μορφοποίηση, με πρώτα και καλύτερα τα σχολικά βιβλία.

Τα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία της Τουρκίας προετοιμάζονται από το υπουργείο Εθνικής Εκπαίδευσης (ΜΕΒ) ή πρέπει να εγκριθούν από το Συμβούλιο Κατάρτισης και Εκπαίδευσης, γράφει ο Τούρκος πανεπιστημιακός Τανέρ Ακτσάμ στην εφημερίδα Armenian Weekly. Γι' αυτό και υπάρχει σαφής σύνδεση μεταξύ της σχολικής διδακτικής ύλης και των κυβερνητικών πολιτικών. Εάν ανατρέξει κανείς σε βιβλία ιστορίας του δημοτικού και του γυμνασίου που διδάσκονται τα παιδιά την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά, μπορεί να μάθει την «αλήθεια» της Τουρκίας για τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

«Διατρέχοντας τα βιβλία Ιστορίας, βρήκα πράγματα που πρέπει να τα χαρακτηρίσω σοκαριστικά και λυπηρά» σημειώνει ο Τανέρ Ακτσάμ.
Τα βιβλία χαρακτηρίζουν τους Αρμενίους ως ανθρώπους «που είναι εγκάθετοι ξένων, οι οποίοι έχουν στόχο να διασπάσουν το κράτος και τη χώρα και που δολοφόνησαν Τούρκους και μουσουλμάνους».

Την ίδια ώρα η Γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρεται ως «Αρμενικό Ζήτημα» στα σχολικά βιβλία και περιγράφεται ως ένα ψέμα που λέγεται για να εξηγηθούν οι παραπάνω συμπεριφορές και στόχοι, ενώ αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας που κινδυνεύει επίσης από τις ιεραποστολές και τις δραστηριότητές τους.

Τα βιβλία είναι γραμμένα με πρόχειρο και αυθαίρετο τρόπο. «Ακόμα και μια στοιχειώδη έρευνα στο Google θα βελτίωνε το προϊόν που περιλαμβάνεται στα βιβλία, τα οποία είναι γεμάτα κραυγαλέα λάθη. Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα σχολικά βιβλία αποτελούν ύψιστη πράξη ασέβειας προς τους μαθητές της σημερινής Τουρκίας» γράφει ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός.

Eίναι φανερό πως όλο αυτό έχει στόχο την καταστροφή της ταυτότητας των Αρμενίων. Εκείνο όμως που προκαλεί μεγαλύτερο σοκ είναι ότι αυτά τα βιβλία διδάσκονται υποχρεωτικά και στα αρμενικά σχολεία. Στην Τουρκία υπάρχουν 16 αρμενικά σχολεία, και μόνο στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Από αυτά τα 11 είναι δημοτικά και ακόμα δύο γυμνασιακής εκπαίδευσης. Σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης φοιτούν συνολικά περίπου 3.000 σπουδαστές. Αυτά τα παιδιά, την ώρα του μαθήματος της Ιστορίας που είναι υποχρεωτικό, μαθαίνουν ότι είναι «προδότες και κοινωνικά στοιχεία που δολοφόνησαν Τούρκους ενώ υποκινούνται εύκολα από ξένους» και πως τα προβλήματά τους αποτελούν «απειλή για την κοινωνία».

Όπως υπογραμμίζει ο Τανέρ Ακτσάμ, «είναι φανερό πως όλο αυτό έχει στόχο την καταστροφή της ταυτότητας (τους)» από πλευράς κυβέρνησης. Επίσης είναι δυνατό να διακρίνει κανείς την πολιτική εξάλειψης της αρμενικής παιδείας, παρατηρώντας τη μείωση του αριθμού των σχολείων και των μαθητών που φοιτούν σε αυτά, στην τουρκική επικράτεια σε βάθος χρόνου 40 ετών.

Στο άρθρο του στην Armenian Weekly ο Ακτσάμ τεκμηριώνει τις απόψεις του παραθέτοντας κάποια σημεία που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, επιχειρώντας να δείξει και ότι το σχέδιο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ υπό τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για «μια ελεύθερη και δημοκρατική Τουρκία» περνάει μέσα από την παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων. Γιατί η Γενοκτονία των Αρμενίων είναι γεγονός και δεν αποτελεί ιστορία επιστημονικής φαντασίας, οπότε δεν μπορεί ο καθένας να την διηγείται όπως του αρέσει.

Η έντυπη παραχάραξη της Ιστορίας

Χαρακτηριστικά της πολιτικής που ακολουθεί η ΄Άγκυρα σε αυτό το Σχέδιο για τη Νέα Τουρκία, είναι τα παραδείγματα τα οποία σταχυολογεί ο Τούρκος ιστορικός από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Στην 8η τάξη του τουρκικού δημοτικού σχολείου –αντιστοιχεί στη Β΄ Γυμνασίου στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα– το σχετικό βιβλίο έχει συγγράψει ο Σαλίμ Ουλκέρ. Εγκρίθηκε τον Μάιο του 2013 και για περίοδο πέντε ετών. Το θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων καλύπτεται στο 7ο Κεφάλαιο του βασικού βιβλίου και του βιβλίου ασκήσεων για τον μαθητή. Ο μαθητής αφού διδαχθεί πώς ήταν «Η Τουρκία μετά τον Ατατούρκ: Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι συνέπειές του», καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «Τι θα πρέπει να γίνει για να προωθήσουμε τη δικαίωση της χώρας μας (της Τουρκίας) έναντι των ισχυρισμών των Αρμενίων;» αλλά και να μάθει απ' έξω τις «Δυνάμεις που απειλούν την Τουρκία και την εθνική ασφάλεια».

Την έγκριση του ΜΕΒ έχει και ένα άλλο βιβλίο που διδάσκεται σε άλλη τάξη της τουρκικής δημοτικής εκπαίδευσης από το 2011. «Γραμμένο από επιτροπή, το βιβλίο Ιστορίας αναφέρεται στη Σφαγή στα ΄Άδανα που κατέληξε στο θάνατο 20.000 Αρμενίων το 1909, ως "Η Ανταρσία των Αρμενίων στα ΄Άδανα". Πρόκειται για ορολογία που ούτε το Κόμμα Ένωση και Πρόοδος (CUP), το οποίο ήταν τότε στην εξουσία, δεν χρησιμοποίησε» σημειώνει ο Ακτσάμ.

Σύμφωνα με το βιβλίο Ιστορίας, ο νόμος που επέτρεπε την εκτόπιση πληθυσμών «ήταν προϊόν ανάγκης αλλά είχε κι έναν άλλον σημαντικό ρόλο – να προστατέψει τους Αρμενίους. Από ποιον; Από τους άλλους Αρμενίους». Οι ανακρίβειες και εδώ είναι πολλές. Αναφερόμενοι στην «ανταρσία» οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν ότι οι στασιαστές «δεν δίστασαν να σκοτώσουν Αρμενίους που δεν ήταν μαζί τους», ενώ προειδοποίησαν πως «εάν θέλετε να ζήσετε πρέπει πρώτα να σκοτώσετε τον γείτονά σας». Με βάση το βιβλίο, δηλαδή, οι Αρμένιοι δολοφόνησαν «πολλούς ανθρώπους που ζούσαν σε χωριά, ακόμα και παιδιά, κάνοντας επιθέσεις σε τουρκικά χωριά, τα οποία ήταν απροστάτευτα μια και όλοι οι άνδρες πολεμούσαν στο μέτωπο κατά των Ρώσων (1877-1878)».

Η συμμαχία των Αρμενίων με τους Ρώσους υποχρέωσε την Τουρκία να τους εκτοπίσει από τα εδάφη τους κυρίως για να τους προστατέψει. «Μάλιστα», γράφουν, «έλαβαν και μέτρα για την ανακούφιση των εκτοπισθέντων. Ανέβαλαν την καταβολή των φόρων τους, τους επέτρεψαν να πάρουν όποια προσωπικά περιουσιακά στοιχεία ήθελαν, κρατικοί αξιωματούχοι επιφορτίστηκαν με την προστασία τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους μέχρι τη νέα πατρίδα έτσι ώστε να μην δεχθούν επιθέσεις, ενώ ιδρύθηκαν αστυνομικά τμήματα που προστάτευαν τις ζωές και τις περιουσίες τους».

Εξάλλου, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο ιστορίας στην 10η τάξη της μέσης τουρκικής εκπαίδευσης, αν και οι Αρμένιοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην ουσία πρόδωσαν την πατρίδα τους και συμμάχησαν με τους Ρώσους και γι' αυτό οι Οθωμανοί έχασαν τον πόλεμο εναντίον τους. ΄Όσο για τις σφαγές 80.000-300.000 Αρμενίων την περίοδο του Αβδούλ Χαμίτ Β΄, στο βιβλίο δεν υπάρχει λέξη μια και «εκείνη την εποχή δεν σκοτώθηκε κανένας Αρμένιος».

Δεν πείραξαν ούτε Έλληνες

Σε αυτό το βιβλίο, Τούρκοι και Αρμένιοι σπουδαστές μαθαίνουν για τους βιασμούς και τις δολοφονίες που έκαναν οι Αρμένιοι κατά των Τούρκων εκείνη την εποχή, ενώ «αποσαφηνίζεται μεταξύ άλλων» ότι οι μόνοι πληθυσμοί που εκτοπίστηκαν ήταν των στασιαστών Αρμενίων. «Στο μεταξύ, οι κοινότητες "Ασσυρίων, Χαλδαίων, Εβραίων και Ελλήνων" στις ίδιες περιοχές υποτίθεται ότι παρέμειναν ανενόχλητες. Οι συγγραφείς του βιβλίου το παρουσιάζουν αυτό ως μεγάλη και αναμφισβήτητη αλήθεια» γράφει ο Τανέρ Ακτσάμ και συνεχίζει ότι αυτή η... αλήθεια πλασαρίστηκε πολύ τις δεκαετίες του ΄80 και του '90.

«Αργότερα έγινε σαφές από τα αρχεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας ότι όχι μόνο εκτοπίστηκαν όλοι οι Αρμένιοι, χωρίς εξαίρεση, αλλά και από κάθε επαρχία και πόλη της Ανατολίας, ακόμα κι από πόλεις της Θράκης όπως η Ραιδεστός και η Αδριανούπολη» προσθέτει ο Τούρκος ιστορικός.

Η υπερβολική «καλοσύνη» των Τούρκων φαίνεται κι από κάτι άλλο που φαντάζονται ότι έκαναν για τους Αρμένιους. Αφενός σχεδίασαν με κάθε λεπτομέρεια τη μεταφορά τους σε άλλες περιοχές, για να μην ταλαιπωρηθούν, ενώ «ηλικιωμένοι, ασθενείς, τυφλοί, χήρες και ορφανά δεν εκτοπίστηκαν [...] επίσης υπήρξε μέριμνα ώστε οι περιοχές όπου μετανάστευσαν οι Αρμένιοι να έχουν εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις [...] οι άνθρωποι μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας το ίδιο επάγγελμα που έκαναν και εκεί όπου έμεναν πριν». Διαβάζοντάς το κανείς, λέει ο Ακτσάμ, «βγάζει το συμπέρασμα ότι τελικά οι Αρμένιοι ήταν πολύ τυχεροί που εκτοπίστηκαν. ΄Όχι μόνο ήταν ασφαλείς, αλλά τους δόθηκαν ευκαιρίες παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες! Τι περισσότερο να θέλει κανείς;»

Ποιοι μαζικοί τάφοι;

Aνεξάρτητοι (;) ερευνητές, τους οποίους επικαλούνται οι Τούρκοι συντάκτες των βιβλίων ιστορίας της γείτονος, υποστηρίζουν πως «300.000 Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους λόγω του πολέμου και ασθενειών. Δυστυχώς όμως οι Τούρκοι και οι μουσουλμάνοι που δολοφονήθηκαν ή εκτοπίστηκαν με τη βία από τους Αρμένιους ήταν 600.000».

Εξάλλου, σημειώνουν το... λογικό: «εάν το οθωμανικό κράτος ήθελε να αφανίσει τους Αρμενίους είχε νόημα να πάρει τόσα μέτρα προφύλαξης κατά τη διάρκεια ή μετά τον εκτοπισμό; Εκτός αυτού, πού βρίσκονται οι μαζικοί τάφοι όλων αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι υποτίθεται σκοτώθηκαν;». Ειδικά γι' αυτό το σημείο ο Τανέρ Ακτσάμ γράφει: «ίσως κάποιος, χρησιμοποιώντας τους ισχυρισμούς των βιβλίων ως επιχείρημα, θα έπρεπε να υποβάλει αίτημα στην τουρκική κυβέρνηση για να κάνει απεριόριστες ανασκαφές».

Κλείνοντας το εμπεριστατωμένο άρθρο του, ο Τούρκος πανεπιστημιακός, ο οποίος ζητά την κατάργηση των βιβλίων παραχάραξης της Ιστορίας, διευκρινίζει ότι η έρευνά του περιορίστηκε μόνο στο έτος 1915. Και προσθέτει πως είναι χρήσιμο να γίνει κάτι ανάλογο προκειμένου να διαπιστωθεί τι γράφουν τα σχολικά βιβλία ιστορίας για τους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς, όπως οι ΄Έλληνες και οι Ασσύριοι, αλλά και για τους Εβραίους, σε ολόκληρη την οθωμανική περίοδο.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στη Νέα Τουρκία των Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αχμέτ Νταβούτογλου δεν υπάρχει τίποτα νέο. Μόνο συνέχεια μιας πολιτικής που στρέφεται εναντίον των μειονοτήτων, στο πλαίσιο ενός αδίστακτου σχεδίου δεκαετιών.

Μέχρι να εξαλειφθεί καθετί διαφορετικό, καθετί που στην πραγματικότητα αποτελεί κομμάτι από το παζλ της ταυτότητας της Τουρκίας. Εάν δεν αντιδρά κανείς, εάν δεν ακούγεται η αλήθεια, το μακρόπνοο σχέδιο θα καρποφορήσει πράγματι σε μια νέα χώρα. Μόνο που η Ιστορία της θα είναι, μεταξύ άλλων, βασισμένη στο ψέμα και πνιγμένη στο αίμα τουρκόφωνων, και μη, χριστιανικών πληθυσμών.

http://www.armenika.gr/tourkia/165-politiki/654-tourkika-vivlia
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Χένρι Κίσιντζερ: Πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ ασφάλειας & ηθικής

Την άνοιξη του 1947 ο Αιγύπτιος δάσκαλος και θρησκευτικός ακτιβιστής Χασάν αλ Μανά πρότεινε στον τότε βασιλιά Φαρούκ την ίδρυση ενός θρησκευτικού ισλαμικού κράτους. Ο αλ Μπανά εξέφρασε τότε τις αρχές και τις προσδοκίες των Αιγύπτιων Αδελφών Μουσουλμάνων, η οποία ιδρύθηκε το 1928, με σκοπό να πολεμηθεί η δυτική επιρροή στον παραδοσιακό τρόπο ζωής των μουσουλμάνων Αιγυπτίων.

Του Χένρι Κίσιντζερ, «The world in flames», 31 Αυγούστου 2014
ΠΗΓΗ: http://www.thesundaytimes.co.uk/
ΑΠΟΔΟΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ: Παντελής Καρύκας

Η Δύση, κατά τον αλ Μπανά, είναι χρεοκοπημένη και παρηκμασμένη. Ο αλ Μπανά είπε, ουσιαστικά, ότι η παγκόσμια τάξη, όπως την δημιούργησε η Δύση, είχε χάσει την ισχύ αλλά και τη νομιμοποίηση.Στην πραγματικότητα «παγκόσμια τάξη» δεν υπήρξε ποτέ. Το σύγχρονο πολιτικό οικοδόμημα δημιουργήθηκε περίπου 400 χρόνια πριν, στη Βεστφαλία, μετά από έναν αιώνα πολέμων στην Ευρώπη. Βασίστηκε σε ένα σύστημα ανεξάρτητων κρατών και στον περιορισμό των φιλοδοξιών εκάστου από αυτά, μέσα από έναν μηχανισμό ισορροπίας δυνάμεων. Το σύστημα που δημιουργήθηκε με την Συνθήκη της Βεστφαλίας (1648), εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, λόγω της εξάπλωσης των ευρωπαϊκών κρατών σε όλες τις ηπείρους.

Ο αλ Μπανά δήλωσε όμως πως είχε φτάσει η στιγμή να δημιουργηθεί μια νέα παγκόσμια τάξη, βασισμένη στο Ισλάμ. Αν μια κοινωνία είναι αφοσιωμένη στις αυθεντικές αξίες του Ισλάμ και δημιουργήσει μια τάξη βασισμένη σε Κοράνι, τότε δημιουργείται ένα ισλαμικό κράτος στην ολότητά του, το οποίο όλοι οι μουσουλμάνοι του κόσμου θα υποστηρίζουν. Αποτέλεσμα αυτού θα ήταν η ισλαμική και η αραβική ενότητα, με τελικό στόχο την εξάπλωση του ισλαμικού οράματος σε όλο τον κόσμο.

Απέναντι στους μη μουσουλμάνους, για όσο δεν αντιστέκονται στο Ισλάμ και το σέβονται, η τότε Μουσουλμανική Αδελφότητα υποσχόταν προστασία, μετριοπάθεια και ισότητα. Το 1949 ο αλ Μπανά δολοφονήθηκε πριν προλάβει να εξηγήσει τον τρόπο υλοποίησης του οράματος του ισλαμικού μετασχηματισμού του κόσμου, βάσει των αρχών της ανοχής και της διαπολιτισμικότητας. Από τότε όμως πολλοί ισλαμιστές στοχαστές, αλλά και ισλαμικά κινήματα, εγκατέλειψαν το σκεπτικό της ανοχής και του θρησκευτικού πλουραλισμού, προτάσσοντας την παγκόσμια ισλαμική, θρησκευτική κυριαρχία.

Το 1964 ο ιεροδιδάσκαλος και θεωρητικός της Μουσουλμανικής Αδελφότητας Σαΐντ Κουτμππρότεινε το Ισλάμ να ανατρέψει με πόλεμο την υπάρχουσα παγκόσμια τάξη. Η πρόταση αυτή αποτελεί το θεμέλιο της σκέψης των σύγχρονων ισλαμιστών. Κατά τη θεωρία του Κουτμπ το Ισλάμ είναι ένα καθολικό σύστημα, η μόνη πραγματική μορφή ελευθερίας, αφού ελευθερώνει από την εξουσία άλλων ανθρώπων, από τα ανθρώπινα δόγματα, το χρώμα, τη φυλή, τη γλώσσα, τη χώρα, τα όποια εθνικά συμφέροντα.

Αποστολή του Ισλάμ είναι, κατά τον Κουτμπ, να αποτινάξει όλα αυτά και να τα αντικαταστήσει με την παγκόσμια εφαρμογή των δογμάτων του κορανίου. Όπως όλες οι ουτοπίες, για την πραγματοποίηση αυτής, χρειάζονται ακραία μέτρα. Αν και οι περισσότεροι ακόλουθοί του δεν αποδέχτηκαν τις ακραίες μεθόδους που πρότεινε, σχηματίστηκε ένας σκληρός πυρήνας οπαδών του, με τις αυτές αντιλήψεις. Σε μια παγκοσμιοποιημένη, κοσμική κοινωνία οι απόψεις του Κουτμπ φαίνονται ακραίες και ανάξιες λόγου. Όμως για τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές οι απόψεις αυτές εμπεριέχουν αλήθειες πέραν της υφιστάμενης διεθνούς τάξης.

Αποτελούν την πολεμική ιαχή των ακραίων και των τζιχαντιστών στη Μέση Ανατολή και πέραν αυτής, εδώ και δεκαετίες. Τις αναπαράγουν η αλ Κάιντα, η Χαμάς, η Χεζμπολάχ, οι Ταλιμπάν, η ιρανική θεοκρατία, το Κόμμα της Απελευθέρωσης (Χιζμπ ουτ Ταχρίρ), που δραστηριοποιείται στη Δύση, τη Μπόκο Χαράμ στη Νιγηρία, το Μέτωπο αλ Νούσρα στην Συρία και το Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ, το οποίο εκτόξευσε τη μεγάλη του επίθεση.

Η ισλαμική αγνότητα και όχι η σταθερότητα, είναι η βασική αντίληψη της νέας αυτής παγκόσμιας τάξης. Ωστόσο, κατά την αντίληψη αυτή το ισλαμικό κράτος δεν μπορεί να αποτελεί την αφετηρία ενός διεθνούς ισλαμικού συστήματος, αφού το κράτος είναι κοσμικό και άρα άνομο. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να υπάρξει ένα είδος επαρχιακής-περιφερειακής οργάνωσης, κατά τη διαδικασία μετάβασης προς την παγκόσμια θρησκευτική ισλαμική ενοποίηση. Η μη ανάμιξη στα εσωτερικά των άλλων κρατών, που θεσμοθετήθηκε στη Βεστφαλία, δεν μπορεί να ισχύσει στην προκειμένη περίπτωση, αφού η προσήλωση στο κράτος–έθνος αποτελεί παραβίαση της αληθινής πίστης. Άλλωστε ο πραγματικός τζιχαντιστής έχει καθήκον να αλλάξει τη ζωή των απίστων.

Για μια στιγμή, στα τέλη του 2010, με την Αραβική Άνοιξη, γεννήθηκαν ελπίδες οι αυταρχικές και οι φανατικές δυνάμεις θα παρασύρονταν από ένα κύμα μεταρρυθμίσεων. Το αίτημα όμως για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, σύντομα, εγκαταλείφθηκε ή συντρίφθηκε από την στρατιωτική και θρησκευτική ισχύ των συντηρητικών δυνάμεων. Καθώς ένα νέο στρατιωτικό καθεστώς εγκαθιδρύθηκε στην Αίγυπτο, οι ΗΠΑ, αντιμετωπίζουν και πάλι το δίλημμα μεταξύ ασφάλειας ή υποστήριξης νόμιμων κυβερνήσεων.

Η συριακή επανάσταση, στην αρχή της, φάνταζε ως συνέχεια της αντίστοιχης αιγυπτιακής. Οι ΗΠΑ πίεσαν για «πολιτική λύση», προδικάζοντας την απομάκρυνση του προέδρου Άσαντ και την εγκατάσταση μιας κυβέρνησης συνεργασίας. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ όμως απέτρεψε, με Βέτο, τους αμερικανικούς σχεδιασμούς. Άλλωστε, όταν η συριακή αντίσταση άρχισε ένοπλο αγώνα μόνο δημοκρατική και μετριοπαθής δεν εμφανίστηκε.

Από τότε η διαμάχη ξεπέρασε το θέμα του Άσαντ. Οι βασικοί δρώντες εντός της Συρίας είδαν τον πόλεμο ως διαμάχη εξουσίας, που καμία σχέση δεν είχε με τη δημοκρατία. Ένας πόλεμος που διεξάγεται μόνο για την επιβολή του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χωρίς γεωστρατηγικό ή γεωθρησκευτικό ενδιαφέρον, δεν έχει νόημα. Ο πόλεμος, όπως εξελίχθηκε, δεν διεξάγετε μεταξύ ενός δικτάτορα και των δημοκρατικών δυνάμεων, αλλά μεταξύ των διαφόρων συριακών σεκτών και των θρησκευτικών υποστηρικτών τους, εκτός Συρίας. Το αποτέλεσμα του πολέμου πρόκειται να κρίνει ποια σέκτα θα κυριαρχήσει σε ό,τι απομείνει από το συριακό κράτος.

Οι περιφερειακές δυνάμεις παραχώρησαν χρήματα όπλα και λογιστική υποστήριξη στην Συρία στις εκλεκτές τους σέκτες, έκαστος. Η Σαουδική Αραβία και οι χώρες του Κόλπου ενίσχυσαν τους σουνίτες. Το Ιράν ενίσχυσε τον Άσαντ, μέσω της Χεζμπολάχ. Καθώς οι μάχες όμως έχουν καταλήξει σε αδιέξοδο, ο πόλεμος κυριαρχείται πλέον από ακραίες ομάδες, που μάχονται με εξαιρετική σκληρότητα, παραβιάζοντας, απόλυτα, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύγκρουση, παρόλα αυτά, έχει αρχίσει να επανασχεδιάζει τον χάρτη στην Συρία και ίσως στην ευρύτερη περιοχή.Οι Κούρδοι της Συρίας έχουν δημιουργήσει μια αυτόνομη πολιτική οντότητα στα σύνορα με την Τουρκία, η οποία, συν τω χρόνω, θα ενωθεί με την αντίστοιχη κουρδική πολιτική οντότητα του Ιράκ.

Οι Δρούζοι και οι χριστιανοί, φοβούμενοι την επανάληψη των εναντίον τους ακροτήτων από την Μουσουλμανική Αδελφότητα στην Αίγυπτο, στάθηκαν στο πλευρό του καθεστώτος που τους παρείχε ασφάλεια, ή δημιούργησαν δικές τους αυτόνομες κοινότητες. Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους (IS) από την άλλη, δημιούργησαν ένα χαλιφάτο στις περιοχές που κατέλαβαν από την Συρία και το δυτικό Ιράκ, με τη Δαμασκό και τη Βαγδάτη να μην μπορούν πλέον να τους αντιμετωπίσουν.

Οι ΗΠΑ αρχικά αρνήθηκαν να εμπλακούν. Η κίνησή τους αυτή μεταφράστηκε, από ορισμένους, ως αμερικανική υστεροβουλία, με σκοπό την προσέγγιση με το Ιράν, ή τη μη διατάραξη της ισορροπίας δυνάμεων στη Μέση Ανατολή. Όταν οι Αμερικανοί έκαναν λόγο για τα χημικά όπλα στη Συρία, Κίνα και Ρωσία αντέδρασαν. Εξετάζοντας την συριακή κρίση μέσα από το πρίσμα των δικών τους συμφερόντων και έχοντας υπόψη ότι οι αφοσιωμένοι σουνίτες είναι και αφοσιωμένοι τζιχαντιστές, δεν μπορούσαν να αποδεχτούν μια νίκη των αντιπάλων του Άσαντ, με δεδομένο ότι στα εδάφη τους έχουν και οι δύο χώρες μεγάλες μουσουλμανικές μειονότητες.

Χωρίς κοινή γραμμή από τη διεθνή κοινότητα και με δεδομένο τον κατακερματισμό της συριακής αντιπολίτευσης, η συριακή εξέγερση εξελίχθηκε σε μεγάλη ανθρωπιστική καταστροφή και στην καταστροφή της περιφερειακής τάξης. Σε ένα λειτουργικό περιφερειακό και διεθνές σύστημα ασφαλείας η καταστροφή αυτή θα είχε αποφευχθεί, ή τουλάχιστον περιοριστεί. Όμως τα εθνικά συμφέροντα επικράτησαν και το κόστος της σταθεροποίησης πολύ αμφίβολο. Μια μαζική εξωτερική επέμβαση, στο αρχικό στάδιο, μπορεί να είχε αποτέλεσμα, αλλά θα απαιτείτο η μόνιμη παρουσία, για μεγάλο διάστημα ισχυρών στρατιωτικών δυνάμεων. Στον απόηχο των πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ μόνες τους, δεν μπορούσαν να ενεργήσουν.

Μια πολιτική συμφωνία στο Ιράκ ίσως τερμάτιζε την σύγκρουση στα σύνορα με την Συρία. Όμως η σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης και οι υποστηρικτές της την εμπόδισαν. Η διεθνής κοινότητα θα μπορούσε να επιβάλει εμπάργκο όπλων στη Συρία και τους τζιχαντιστές. Κάτι τέτοιο αποτράπηκε από την αντίδραση των άλλων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αν η τάξη δεν μπορεί να επιβληθεί με συναίνεση ή με την δύναμη των όπλων, θα υπάρξει καταστροφικό χάος, με μεγάλο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Η ιστορική ειρωνεία είναι ότι ο καλύτερος σύμμαχος των δυτικών δημοκρατιών είναι η Σαουδική Αραβία, μια χώρα χωρίς δημοκρατία. Η Σαουδική Αραβίααποτελεί σύμμαχο της Δύσης από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αν και είναι μια αραβική, ισλαμική, φυλετική, θεοκρατία.

Το μεγάλο στρατηγικό σφάλμα όμως της δυναστείας των Σαούντ είναι ότι πιστεύουν πως μπορούν να ενισχύσουν και να καθοδηγήσουν το ακραίο Ισλάμ, χωρίς κινδύνους για τους ίδιους στο εσωτερικό της χώρας τους. Το 2003, οι πρώτες κινήσεις της αλ Κάιντα στη χώρα, απέδειξαν το λάθος. Τυχόν αναταραχή στην Σαουδική Αραβία θα είχε σοβαρές συνέπειες στην παγκόσμια οικονομία, το μέλλον του μουσουλμανικού κόσμου και την παγκόσμια ειρήνη.

Όπως απέδειξαν οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο, οι ΗΠΑ δεν μπορούν να θεωρούν βέβαιο πως σε περίπτωση κατάρρευσης της δυναστείας των Σαούντ, θα υπάρξει ένα δημοκρατικό καθεστώς στη χώρα, με δυτικές «ευαισθησίες». Η Σαουδική Αραβία αποτελεί το υπέρτατο έπαθλο για σουνίτες και σιίτες, γεγονός που πρέπει να αξιολογηθεί ανάλογα από τις ΗΠΑ.

Η Συρία και το Ιράκ υπήρξαν κάποτε τα προπύργια του αραβικού εθνικισμού. Τώρα και οι δύο χώρες φαίνεται ότι δεν μπορούν πλέον να παραμείνουν ενιαία κράτη. Ο πόλεμος στο Ιράκ και την Συρία έχει οδηγήσει στη διάλυση των κρατών και στη δημιουργία φυλετικών-θρησκευτικών οντοτήτων. Έτσι οι αμερικανικές εκκλήσεις, στο Ιράκ, για τον σχηματισμό μιας δημοκρατικής κυβέρνησης συνεργασίας, δεν έχουν βάση.

Το παράδειγμα Σίσι στην Αίγυπτο διδάσκει. Κατά συνέπεια οι ΗΠΑ οφείλουν να επιλέξουν μεταξύ ασφάλειας και ηθικής. Στο Ιράκ η συντριβή του σουνιτικού καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν, δεν είχε ως αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας, καθώς το ζητούμενο ήταν η εκδίκηση. Στη Λιβύη, μετά τον Καντάφι, επικράτησαν οι φυλετικές ομάδες, οι οποίες δεν έχουν τίποτε κοινό μεταξύ τους. Η υποτιθέμενη κυβέρνηση της Τρίπολης, απλώς δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία.

Όταν οι χώρες δεν κυβερνώνται στην ολότητά τους, η διεθνής ή η περιφερειακή τάξη διασαλεύεται.Η κατάρρευση ενός κράτους μετατρέπει το έδαφός του σε βάση τρομοκρατών. Αυτή την στιγμή οι ζώνες ακυβερνησίας στον μουσουλμανικό κόσμο επηρεάζουν τη Λιβύη, την Αίγυπτο, την Υεμένη, τη Λωρίδα της Γάζα, τον Λίβανο, τη Συρία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, τη Νιγηρία, το Μάλι, το Σουδάν και την Σομαλία. Έτσι η Μέση Ανατολή βιώνει σήμερα μια σύγκρουση που μοιάζει, αλλά είναι ευρύτερη από αυτή της Ευρώπης των θρησκευτικών πολέμων του 17ου αιώνα.

Οι εσωτερικές και οι εξωτερικές συγκρούσεις ενισχύουν οι μεν τις δε. Η θρησκεία καθίσταται όπλο στην εξυπηρέτηση γεωπολιτικών στόχων και οι άμαχοι καταδικάζονται σε εξόντωση, για τη θρησκεία ή το δόγμα τους. Η σύγκρουση που διεξάγεται τώρα είναι και θρησκευτική και γεωπολιτική. Ένας σουνιτικός όμιλος κρατών που αποτελείται από την Σαουδική Αραβία, τις χώρες του Κόλπου και σε κάποιο βαθμό την Αίγυπτο και την Τουρκία, είναι αντιμέτωπος με έναν όμιλο, με ηγέτη το σιιτικό Ιράν, το οποίο υποστηρίζει το υπό τον Άσαντ τμήμα της Συρίας, τη Βαγδάτη και τις ιρακινές σιιτικές ομάδες, τη Χεζμπολάχ στον Λίβανο και τη Χαμάς στη Γάζα.

Οι σουνίτες υποστηρίζουν τους αντικαθεστωτικούς στη Συρία κατά του Άσαντ και στο Ιράκ υποστηρίζουν τους αντιπάλους της Βαγδάτης. Ο στόχος του Ιράν για περιφερειακή κυριαρχία περνά από την εσωτερική υπονόμευση των αντιπάλων του. Οι μετέχοντες στην σύγκρουση αυτή αναζητούν εξωτερική υποστήριξη από την Ρωσία και τις ΗΠΑ.

Ο στρατηγικός στόχος της Ρωσίας είναι, στη χειρότερη περίπτωση, να αποτρέψει τους τζιχαντιστές του Ιράκ και της Συρίας να εξαπλώσουν την επιρροή τους στις ρωσικές μουσουλμανικές περιοχές και στην καλύτερη περίπτωση, σε ευρύτερο επίπεδο, να βελτιώσει τη θέση της έναντι των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ από, την πλευρά τους, αντιμετωπίζουν το δίλημμα Άσαντ ή αλ Κάιντα και εξτρεμιστικές ισλαμικές ομάδες. Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η Ρωσία δεν έχουν αποφασίσει που θα συνεργαστούν και που θα αντιπαραταχθούν, αν και τα γεγονότα της Ουκρανίας μπορεί να οδηγήσουν σε νέο Ψυχρό Πόλεμο.

Σε μια εποχή ακραίων στρομοκρατικών φαινομένων και όπλων μαζικής καταστροφής οι περιφερειακές θρησκευτικές συγκρούσεις αποτελούν σοβαρή απειλή για την παγκόσμια σταθερότητα. Απαιτείται λοιπόν συνεργασία από όλες τις υπεύθυνες δυνάμεις ώστε να επιτευχθείένα μίνιμουμ, τουλάχιστον, περιφερειακής σταθερότητας. Αν η σταθερότητα δεν επιτευχθεί υπάρχει ο κίνδυνος μια τεράστια περιοχή να περιέλθει στην απόλυτη αναρχία και σε διάφορες μορφές εξτρεμισμού, που όμως θα εξαπλωθούν και σε άλλες περιοχές. Ο κόσμος λοιπόν αναμένει από τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις να επιβάλουν μια νέα περιφερειακή τάξη.

http://www.defence-point.gr

28/05/2015
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Πολεμικές αποζημιώσεις 3-4 τρις ευρώ θα απαιτήσει η Ρωσσία από τη Γερμανία

Στην ερώτηση της RBTH, τι ήταν αυτό που ώθησε τους βουλευτές να θυμηθούν ύστερα από 70 χρόνια την «οφειλή» της Γερμανίας προς τη Ρωσία, ο Ντεγκταριόφ ανέφερε πως «τίποτε δεν έχει ξεχαστεί» (σ.σ. από τις θυσίες του ρωσικού λαού), και ότι η νέα γενιά των ρώσων πολιτικών «έχει εντελώς διαφορετικές αξίες». 

Πηγή: Evgeniy Haldei / RIA Novosti

Αικατερίνα Σινέλστσικοβα, RBTH

Η Βουλή θα συγκροτήσει ειδική Επιτροπή για να επανεξετάσει τη ζημιά που προκάλεσε η Γερμανία στην ΕΣΣΔ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στον ρωσικό Τύπο δημοσιεύθηκε πληροφορία ότι η Ρωσία θα απαιτήσει πολεμικές αποζημιώσεις, ύψους 3-4 τρις. ευρώ.

Η Κάτω Βουλή του ρωσικού Κοινοβουλίου θα συστήσει ομάδα εργασίας, η οποία θα κάνει νέο υπολογισμό για τις καταστροφές που προκάλεσε η Γερμανία στην ΕΣΣΔ στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο. Προηγουμένως στον ρωσικό Τύπο είχε εμφανιστεί η πληροφορία ότι η Ρωσία θα απαιτήσει από τη Γερμανία αποζημιώσεις, οι οποίες μπορεί να φτάσουν περίπου τα 3-4 τρις. ευρώ.

Ωστόσο, όπως ανέφερε στη RBTH ένας από τους εμπνευστές της ιδέας, το μέλος του κόμματος LDPR (Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κόμμα της Ρωσίας), Μιχαήλ Ντεγκταριόφ, «το αν θα απαιτηθούν αποζημιώσεις ή όχι, θα το αποφασίσουν ο αρχηγός της χώρας και το υπουργείο Εξωτερικών», ενώ από την πλευρά τους, οι βουλευτές θέλουν να κάνουν μια αληθινή εκτίμηση των καταστροφών, την οποία -όπως υποστηρίζουν- δεν έχει πραγματοποιήσει κανείς έως τώρα. Στην ερώτηση της RBTH, τι ήταν αυτό που ώθησε τους βουλευτές να θυμηθούν ύστερα από 70 χρόνια την «οφειλή» της Γερμανίας προς τη Ρωσία, ο Ντεγκταριόφ ανέφερε πως «τίποτε δεν έχει ξεχαστεί» (σ.σ. από τις θυσίες του ρωσικού λαού), και ότι η νέα γενιά των ρώσων πολιτικών «έχει εντελώς διαφορετικές αξίες».

Είναι γεγονός, ότι σύμφωνα με τη Συμφωνία της Γιάλτας, η Σοβιετική Ένωση είχε λάβει επανορθώσεις από τη Γερμανία «και αυτό το γνωρίζει ο κάθε μαθητής σχολείου», υπενθυμίζει ο επικεφαλής του Ιδρύματος αποτελεσματικής πολιτικής, Γκλεμπ Παβλόφσκι. Επρόκειτο για παραδόσεις σε είδος, και όχι χρηματικές, και αυτές συλλέγονταν από τα κατοχικά στρατεύματα όχι μόνο στη σοβιετική ζώνη, αλλά και σε περιοχές της Δυτικής κατοχής, ανέφερε στη RBTH ο πολιτικός επιστήμων.

Διαφωνίες

Η σύσταση τώρα μιας ομάδας εργασίας με σκοπό να υποχρεωθεί η Γερμανία να πληρώσει αποζημιώσεις, είναι μια απολύτως ανεύθυνη πρωτοβουλία η οποία προέρχεται από βουλευτές που στερούνται επαγγελματισμού, σχολιάζει ο Παβλόφσκι. Και δηλώνει σίγουρος ότι την πρωτοβουλία αυτή δεν πρόκειται να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Πλέον όμως, αυτή θα χρησιμοποιηθεί ευχαρίστως από τη ρωσοφοβική προπαγάνδα σε όλο τον κόσμο, θεωρεί ο Παβλόφσκι. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «αυτό θα παρουσιάσει τη Ρωσία ως ανεύθυνη, παρά το ότι στην πραγματικότητα πρόκειται για προσωπική ανευθυνότητα μερικών ανθρώπων».

Ωστόσο, όπως επεσήμαναν άλλοι συνομιλητές της RBTH, αυτή η «ανόητη» ιδέα «επίδειξης του λογαριασμού» στη Γερμανία, δεν προέκυψε έτσι απλά. Με τη συνδρομή τέτοιων «ανεύθυνων» το Κρεμλίνο εκφράζει τη δυσαρέσκειά του για την εξωτερική πολιτική κάποιων κρατών.

Χρέη προς Ελλάδα και Ρωσία

Σχετικά πρόσφατα αναφέρθηκε σε ανεξόφλητο γερμανικό χρέος και η Ελλάδα, με ειδική εμπιστευτική έκθεση και υπολογισμό που έκαναν οι αρμόδιες ελληνικές κρατικές υπηρεσίες. Αφορούσε το δάνειο 476 εκατομμυρίων κατοχικών μάρκων (Reichsmark), το οποίο πήρε το Γ΄ Ράιχ για την κάλυψη των εξόδων την περίοδο της κατοχής. «Και οι δυο αυτές περιπτώσεις, της Ελλάδας και της Ρωσίας, αποτελούν μια διαμαρτυρία για ό,τι έκανε η Γερμανία», λέει ο διευθυντής του Διεθνούς Ινστιτούτου πολιτικών εμπειρογνωμόνων, Γεβγκένι Μίντσενκο. Και μιλώντας στη RBTH, πρόσθεσε: «Οι Έλληνες είναι δυσαρεστημένοι από τη γερμανική ηγεμονία και την πολιτική απέναντί τους, θεωρούν ότι όλη αυτή η οικονομική βοήθεια της ΕΕ στην πραγματικότητα είχε σκοπό να οδηγήσει τη χώρα σε μια υποδούλωση χρέους και να της αφαιρέσει την ανεξαρτησία». Η ρωσική αντίδραση συνδέεται «με τη σκλήρυνση της στάσης της Γερμανίας απέναντι στη Ρωσία».

Ο κοντινός στο περιβάλλον του Κρεμλίνου πολιτικός αναλυτής, διευθυντής του Ινστιτούτου πολιτικών ερευνών, Σεργκέι Μάρκοφ, θεωρεί κι αυτός ότι «πρόκειται για μια απάντηση στην εξαιρετικά επιθετική πολιτική της Γερμανίας. Η Άνγκελα Μέρκελ έθεσε υπό αμφισβήτηση την πολιτική φιλίας με τη Ρωσία, την οποία η Γερμανία ακολουθούσε εδώ και δεκαετίες», λέει. Ειδικότερα, ως εχθρική προς τη Ρωσία χειρονομία της Μέρκελ εκλαμβάνεται η δήλωση της καγκελάριου «για πιθανότητα πολεμικής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία», όταν «η Μέρκελ δήλωσε πως η Γερμανία θα παράσχει στρατιωτική βοήθεια στις χώρες της Βαλτικής σε περίπτωση που αυτές γίνουν στόχος επίθεσης από τη Ρωσία», εξηγεί ο ίδιος. Η ρητορική της Μέρκελ έγινε τόσο σκληρή, ώστε «ακόμη και από το βήμα της Μπούντεσταγκ την κατηγορούν για υποστήριξη των νεοναζί στην Ουκρανία», επεσήμανε.

 Φεβρουαρίου 06, 2015

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η διδαχή της παράνοιας από την άλωση της παιδείας από τα Κτήνη!....

Πότε ΟΛΟΙ θα καταλάβουν ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους, αυτός που προετοίμασε εντέχνως την καταστροφή του, είναι η νοοτροπία, ψυχικης νοσογονίας, που λέγεται "η Αριστερά";

Μαθητές ή Ταλιμπάν; Ή, βρήκαν και παίζουν

EΠΙ ΤΕΛΟΥΣ! 'Αρχισαν να ακούγονται και στα ΜΜΕ φωνές που προσδιορίζουν την αιτία της σήψεως ! Πότε ΟΛΟΙ θα καταλάβουν ότι ο μεγαλύτερος εχθρός του έθνους, αυτός που προετοίμασε εντέχνως την καταστροφή του, είναι η νοοτροπία, ψυχικης νοσογονίας, που λέγεται "η Αριστερά". Από την εποχή του (κατά τινας) "συμμοριτοπολέμου" ή (κατά τινας) "εμφυλίου", την εποχή διώξεως του επενδυτικού κεφαλαίου από τους ... "Εθνάρχες" και "Χαρισματικούς" και των θλιβερών acolytes, μέχρι την σημερινή ολοσχερή άλωση του Υπουργείου Παιδείας από τα ανθρωπάκια της ΟΛΜΕ, του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, των διαφόρων Δραγώνα, Ρεπούση, ΓΑΠ, Κουβέλη κλπ. ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ του όλου εθνικού οικοδομήματος.

Το νόσημα μετεδόθη από το κήρυγμα του ΑΝΤΡΕΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ στον Nouvel Observateur το 1975 "αν η Δεξιά δεν αναγνωρίσει την ήττα της η βία ειναι αναπόφευκτη" (βλ το βιβλίο μου Η ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ σελ.142 κ.ε.) συνεχίσθη από τον μιμητικό "σοσιαλισμό" του "Εθνάρχη" με την κατά μίμηση δίωξη του "μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφάλαιου" με το άρθρο 106 παρ. 3 του Καραμανλικού Συντάγματος, επεδεινώθη με τους μύδρους της Παπαρρήγα "ενάντια στην Πλουτοκρατία" και τις "κινητοποιήσεις εντος και εκτός της Βουλής", τις συνεχείς απεργίες των κομματοκινούμενων Συνδικαλιστών, την τελική ολοκληρωτική αποβιομηχάνιση και τέλος την διείσδυση του νοσογόνου ιού στα Σχολεία και Πανεπιστήμια - όλα με την βοήθεια των Ουραγών ψευτοηγετών για τους οποίους η μοναδική φιλοδοξία είναι οι ψηφοι και η καρέκλα της εξουσίας. Ουαί τοις ηττημένοις. Τώρα είναι πλέον τελείως αργά για ανάσχεση του "αριστερού" ρεύματος που έχει εμποτίσι τις ψυχές της νεολαίας.

Ψάλλoμεν το REQUIEM.
Dr Nicolas Kaloy-Καλογερόπουλος, Ph.D.
Geneva
.................

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Η διδαχή της παράνοιας

Σε ολόκληρο τον κόσμο η Παιδεία θεωρείται ευλογία. Ακόμη και στην Ελλάδα, οι παλιοί συνήθιζαν να λένε ότι «όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή». Μόνο στην Ελλάδα της χαχαμπούχα εξέγερσης θα μπορούσε να θεωρηθεί κατάκτηση το κλείσιμο των σχολείων και των πανεπιστημιακών σχολών. Από την εποχή που χλευαζόταν το σύνθημα της ΚΝΕ «Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στον αγώνα» μέχρι τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα και μέχρι το σύνθημα που γράφτηκε με μαύρο σπρέι «Στον δρόμο της εξέγερσης βαδίζουμε ξανά, 500+ σχολεία κλειστά», το πολυτιμότερο αγαθό που μπορεί να προσφέρει μια κοινωνία στα παιδιά της έχει μπει στον πάτο της ιεράρχησής τους. Κι ενώ κινδύνευσε να καεί η Αθήνα για την εκπαίδευση ενός μόνο νέου –και καταδικασθέντος για ληστεία τράπεζας–, το δικαίωμα στην Παιδεία χιλιάδων άλλων νέων καταπατείται καθημερινά από επαναστατημένα γκρουπούσκουλα που εμποδίζουν την εκπαιδευτική διαδικασία με τους συνήθεις αντιδημοκρατικούς τρόπους.

Πώς κατέληξε λοιπόν η χώρα όμηρος διάφορων παραλογισμών σε κάθε πτυχή του κοινωνικού της βίου; Πώς φτάσαμε κάθε χρόνο –μα κάθε χρόνο!– να καταλαμβάνονται τα σχολεία με παντός είδους αιτήματα; Πώς αυτή η κοινωνία έφτασε σχεδόν να θεσμοποιήσει ετήσιες τελετές καταστροφής των κέντρων των πόλεων και μάλιστα δύο φορές τον χρόνο· μία στις 17 Νοεμβρίου και μία στις 6 Δεκεμβρίου; Μήπως, τελικά, η παράνοια διδάσκεται στη νέα γενιά εξ απαλών ονύχων;

Νίπτει τας χείρας του

Αυτό είναι πολύ πιθανόν, αν σκεφτούμε μια παλιότερη δήλωση ενός εξέχοντος δασκάλου ο οποίος για την παρανομία των καταλήψεων δήλωσε: «Δεν θέλω να μπω στη διαδικασία ούτε να πω “παιδιά, κάντε καταλήψεις” ούτε “παιδιά, μην κάνετε”. Η εκπαιδευτική κοινότητα, μαθητές και εκπαιδευτικοί, δεν είναι κακό να κινητοποιείται για τα προβλήματα, διότι είναι και μια άσκηση (για τους μαθητές) για να τους προετοιμάζει να γίνουν καλοί πολίτες, ενεργοί πολίτες. Από εκεί και πέρα, η μορφή κινητοποιήσεων που θα επιλέξουν τα παιδιά είναι δικό τους θέμα και δεν θα τους την πούμε εμείς».

Να σημειώσουμε ότι ο εν λόγω δάσκαλος δεν είναι τυχαίος. Ο κ. Θέμης Κοτσιφάκης –ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ– είναι ο εκφραστής της συλλογικής βούλησης των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης. Τι διδάσκει ο δάσκαλος-συνδικαλιστής; Οτι δεν είναι δουλειά των καθηγητών να εξηγήσουν στα παιδιά τη διαφορά νομιμότητας και παρανομίας; Οτι δεν είναι δουλειά τους να πουν ποια «μορφή κινητοποιήσεων θα επιλέξουν τα παιδιά»; Οτι αυτός ως δάσκαλος είναι αμέτοχος στη διδαχή της δημοκρατικής νομιμότητας; Τότε γιατί τον πληρώνουμε; Για να νίπτει τας χείρας του;

Κι αν τα παιδιά –που έχουν κι άλλους δασκάλους και δη πιο αποτελεσματικούς– ενστερνιστούν και άλλα συνθήματα μπαχαλάκηδων, όπως «Το μόνο κόκκινο σχολείο είναι αυτό που καίγεται», ο κ. Κοτσιφάκης και οι συν αυτώ πάλι θα παίζουν τον Πόντιο Πιλάτο; Πάλι θα πουν: «Α! Εμείς απλώς ενθαρρύνουμε τις κινητοποιήσεις. Δεν είναι υποχρέωσή μας να τους πούμε ποια μορφή θα διαλέξουν τα ανώριμα παιδάκια»;

Δυστυχώς το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από το να λουφάρουν από τη δουλειά τους ο κ. Κοτσιφάκης και οι συν αυτώ, και να μη διδάσκουν στα παιδιά τη διαφορά της νόμιμης από την παράνομη κινητοποίηση. Υπάρχει και το «Γράμμα της γενικής συνέλευσης των καθηγητών της Ε΄ ΕΛΜΕ προς τους μαθητές μας», που πιστοποιεί ότι η παράνοια όχι μόνο δεν αντικρούεται στα σχολεία, αλλά διδάσκεται κιόλας. Γράφουν οι δάσκαλοι των παιδιών μας: «Ο έφηβος Νίκος, ο Νίκος Ρωμανός, διάλεξε ένα δικό του προσωπικό τρόπο να συγκρουστεί με ένα κράτος δολοφόνων, που τροφοδοτείται από μια κοινωνία απάθειας, αδιαφορίας και συνενοχής... Ολο αυτό το διάστημα της φυλάκισης και των κακοποιήσεων, ο Νίκος αρνήθηκε να προσκυνήσει. Κράτησε ψηλά το κεφάλι, αντιστάθηκε, έφτυσε στα μούτρα τους βασανιστές του και τους πολιτικούς τους προϊσταμένους, που φτάνουν μέχρι και τον “αγωνιστή” Πρόεδρο της σημερινής “Δημοκρατίας”... Η στάση του κράτους απέναντι στον Νίκο Ρωμανό συμβολίζει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τη στάση του συστήματος, που αυτό το κράτος εκπροσωπεί, απέναντι στη σημερινή νεολαία, σε εσάς, στα παιδιά μας... Εμείς οι καθηγητές της Ε΄ ΕΛΜΕ θεωρούμε ότι, άσχετα από τη γνώμη που ο καθένας μπορεί να έχει για τις προσωπικές επιλογές αντίστασης του Νίκου Ρωμανού, η αφαίρεση των μορφωτικών του δικαιωμάτων είναι απαράδεκτη και πρέπει να ανατραπεί».

Συλλογική απόφαση

Να σημειώσουμε ότι τα παραπάνω δεν είναι προϊόν κάποιου διαταραγμένου νου. Εμφανίζεται –τουλάχιστον– ως συλλογική απόφαση εκατοντάδων καθηγητών που συνδικαλίζονται στην Ε΄ ΕΛΜΕ. Οι δε συντάκτες αυτής της ανοιχτής επιστολής διδάσκουν στους μαθητές ότι:

1. Ζουν υπό το «κράτος-δολοφόνο», ασχέτως αν οι «αγωνιστές καθηγητές» δεν έχουν κανένα πρόβλημα να πληρώνονται από αυτό.

2. Η Δημοκρατία που έχουμε είναι «Δημοκρατία» σε εισαγωγικά. Να σημειώσουμε εδώ ότι προ μηνός ρωτούσαμε αν «ντράπηκε ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ Θέμις Κοτσιφάκης όταν η νεαρή μαθήτρια αναρωτήθηκε μπροστά του “ποια είναι η διαφορά της σημερινής κατάστασης από τη χούντα;” («Ανατροπή», Mega 10.11.2014). Δεν ρωτάμε αν ντράπηκε ως πρόεδρος των λειτουργών (μεγάλη κουβέντα αυτή!) Μέσης Εκπαίδευσης. Ρωτάμε αν ντράπηκε ως δάσκαλος (άλλη μεγάλη κουβέντα κι αυτή!) για το γεγονός ότι είχε απέναντί του μια μαθήτρια της Β΄ Λυκείου –δική του μαθήτρια ή έστω κάποιου συναδέλφου του– η οποία δεν διδάχθηκε και δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά Δημοκρατίας και χούντας» («Καθημερινή» 12.11.2014). Από την ανακοίνωση της Ε΄ ΕΛΜΕ προκύπτει ότι όχι μόνο δεν ντρέπονται για την άγνοια των μαθητών τους, αλλά αντιθέτως διδάσκουν τη θολούρα και την παράνοια.

3. Πόσο διαφέρει η απόφανση «Εμείς οι καθηγητές της Ε΄ ΕΛΜΕ θεωρούμε ότι, άσχετα από τη γνώμη που ο καθένας μπορεί να έχει για τις προσωπικές επιλογές αντίστασης του Νίκου Ρωμανού» από τη σοφία του προέδρου της ΟΛΜΕ, Κοτσιφάκη, ότι «η μορφή κινητοποιήσεων που θα επιλέξουν τα παιδιά είναι δικό τους θέμα και δεν θα τους την πούμε εμείς»; Δηλαδή, έχουμε καθηγητές που διδάσκουν στους μαθητές ότι ακόμη και η ληστεία μιας τράπεζας με καλάσνικοφ δεν είναι κάτι το κατακριτέο, αλλά σχετικό· μια «επιλογή αντίστασης» απέναντι σε ένα «κράτος-δολοφόνο»!

 

Το μέλλον της χώρας είναι όμηρος ενός αριστερισμού που αποτρελάθηκε. Το μέλλον της, που είναι τα παιδιά μας, διδάσκονται κάθε ανοησία που κάποτε εκτοξεύτηκε στα αμφιθέατρα. Μπορεί, μετά από πολλούς κόπους και θυσίες, να γλιτώσουμε το ατύχημα της χρεοκοπίας, αλλά το δηλητήριο του παραλογισμού που ενσταλάζεται στη νέα γενιά θα δημιουργήσει και άλλα καταστροφικά αποτελέσματα στο μέλλον.

Μια χώρα στην οποία το εκπαιδευτικό, μιντιακό, καλλιτεχνικό σύστημα διδάσκει ότι η βία δεν είναι το απόλυτο κακό, αλλά μπορεί να είναι μια «μορφή αντίστασης», ότι η παρανομία δεν είναι a priori καταδικαστέα αλλά εξαρτάται από το τι δηλώνει ο παρανομών, ότι η Δημοκρατία (παρά τις ατέλειές της) δεν είναι Δημοκρατία, αυτή η χώρα αργά ή γρήγορα θα καταστρέψει το δημοκρατικό κεκτημένο. Και η καταστροφή δεν θα γίνει στο όνομα της Αριστεράς, όπως πιστεύουν οι ηλίθιοι της Προόδου. Το πιθανότερο να είναι χρώματος φαιού...

www.kathimerini.gr/

http://www.berlin-athen.eu/

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Τα «απόρρητα» του Νόμπελ Ειρήνης και η πορτοκαλί επανάσταση στην Κένυα...

Η Μάντλιν Ολμπραϊτ και ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, σε μια συνάντηση στην έδρα του ΝΑΤΟ.

Τιερί Μεϊσάν

Αν η απονομή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη οδήγησε σε μια χορωδία επαίνων μεταξύ των ηγετών της Ατλαντικής Συμμαχίας, έγινε δεκτή με σκεπτικισμό από τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Thierry Meyssan εκθέτει τη διαφθορά της Επιτροπής Νόμπελ και τους δεσμούς του Προέδρου της Θορμπιόρν Τζάγκλαντ με τους συνεργάτες του Ομπάμα.

Σήμερα το πρωί, αφού άκουσε τις ειδήσεις, η κόρη μου μπήκε και μου είπε», «Μπαμπά, είσαι ο Νόμπελ Ειρήνης!» [1]. Αυτή είναι η συγκινητική ιστορία με την οποία ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραμύθιασε στους δεκτικούς δημοσιογράφους για να δηλώσει ότι ποτέ δεν επιθυμούσε αυτή τη διάκριση και ότι ήταν ο πρώτη φορά που ξαφνιάστηκε. Χωρίς να αναζητούν περαιτέρω, οι τελευταίοι έβγαλαν τα πρωτοσέλιδα τους αμέσως μετά για την «ταπεινότητα» του ισχυρότερου άνδρα του κόσμου.

Για να πούμε την αλήθεια, κανείς δεν ξέρει τι είναι το πιο εκπληκτικό: η απονομή ενός βραβείου τέτοιου κύρους στον Μπαράκ Ομπάμα, η γελοία σκηνοθεσία που τη συνοδεύει, ή η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για να δωροδοκήσουν την κριτική επιτροπή και να εκτρέψουν αυτό το βραβείο από τον αρχικό σκοπό του.

Πρώτον, ας υπενθυμίζουμε ότι σύμφωνα με τους κανόνες της Επιτροπής Νόμπελ, οι υποψηφιότητες προτείνονται από θεσμικά όργανα (εθνικά κοινοβούλια και πολιτικές ακαδημίες) και από έμπειρα άτομα, κυρίως πρώην δικαστές και παλαιούς βραβευμένους. Θεωρητικά, μια υποψηφιότητα μπορεί να υποβληθεί χωρίς να το γνωρίζει ο υποψήφιος. Ωστόσο, όταν η κριτική επιτροπή λαμβάνει την απόφασή της, καθιερώνει μια άμεση σχέση με τον υποψήφιο, έτσι ώστε ο δικαιούχος να είναι ενημερωμένος μία ώρα πριν από τη συνέντευξη τύπου.

Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Επιτροπή Νόμπελ ξέχασε αυτή την ευγενική χειρονομία… Ο εκπρόσωπος τύπου της επιτροπής Θα μας διαβεβαιώσει, ότι δεν τόλμησε να ξυπνήσει τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών στη μέση της νύκτας. Ίσως αγνοούσε ότι σύμβουλοι αναλαμβάνουν εκ περιτροπής να πάρουν τις κλήσεις έκτακτης ανάγκης στο Λευκό Οίκο και να ξυπνήσουν τον πρόεδρο, εάν είναι απαραίτητο. Και όμως, η Επιτροπή Νόμπελ είχε ενημερώσει τουλάχιστον τον δημοσιογράφο Gerhard Helsok ο οποίος ανακοίνωσε την είδηση ​​το προηγούμενο βράδυ στο νορβηγικό κανάλι TV2.

Το γλυκό σκίτσο του μικρού κοριτσιού που ανακοινώνει το βραβείο Νόμπελ στον πατέρα της δεν φτάνει για να διαλύσει την αδιαθεσία που προκάλεσε αυτή η διάκριση.

Σύμφωνα με τις επιθυμίες του Άλφρεντ Νόμπελ, το βραβείο επιβραβεύει «την προσωπικότητα που κατά το προηγούμενο έτος συνέβαλε το περισσότερο ή το καλύτερο στην προσέγγιση μεταξύ των εθνών, την εξάλειψη ή τη μείωση των μόνιμων στρατών, στη εμπέδωση, στην συνένωση και στη εξάπλωση της προόδου για την ειρήνη».

Στο πνεύμα του ιδρυτή, η απονομή του βραβείου οφείλει να υποστηρίξει μια αγωνιστική δράση και όχι να εκδίδει πιστοποιητικό καλών προθέσεων σε αρχηγό Κράτους. Δεδομένου ότι ορισμένοι βραβευμένοι στο παρελθόν παραβίασαν το διεθνές δίκαιο μετά την παραλαβή του βραβείου τους, η Επιτροπή Νόμπελ αποφάσισε, πριν από τέσσερα χρόνια, να μη ανταμείψει πια μια συγκεκριμένη πράξη, αλλά να τιμήσει πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην ειρήνη. Έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα θα έπρεπε να ήταν ο πιο αξιοκρατικός ακτιβιστής για την ειρήνης το 2008 και δεν θα είχε διαπράξει καμία σοβαρή παραβίαση του διεθνούς δικαίου το 2009, για να μην αναφέρουμε αυτά τα άτομα που εξακολουθούν να κρατούνται στο Γκουαντάναμο και το Μπαγκράμ, ούτε τους Αφγανούς και τους Ιρακινούς που αντιμετωπίζουν μια ξένη κατοχή, ή τι σκέφτονται οι Ονδουριανοί που συνθλίβονται από μια στρατιωτική δικτατορία ή οι Πακιστανοί, η χώρα των οποίων έχει γίνει ο νέος στόχος της Αυτοκρατορίας.

Ας μεταφερθούμε όμως στη καρδιά της συζήτησης, σε αυτό που η «επικοινωνία» του Λευκού Οίκου και των αγγλοσαξονικών μέσων ενημέρωσης θέλουν να κρύψουν από το κοινό: Οι απεχθείς σχέσεις του Μπαράκ Ομπάμα με την Επιτροπή Νόμπελ.

Το 2006, η Ευρωπαϊκή Διοίκηση (δηλαδή, η περιφερειακή διοίκηση των αμερικανικών στρατευμάτων που κάλυπτε τότε τόσο την Ευρώπη όσο και τις περισσότερες χώρες της Αφρικής) πλησίασε τον γερουσιαστή κενυατικής καταγωγής Μπαράκ Ομπάμα για να συμμετάσχει σε μία μυστική επιχείρηση υπηρεσιών (CIA-USAID-NED-NOS). Επρόκειτο να χρησιμοποιήσει την κοινοβουλευτική του ιδιότητα για να διεξάγει εκστρατεία στην Αφρική που θα του έδινε την δυνατότητα να υπερασπιστεί τόσο τα συμφέροντα των φαρμακευτικών εταιρειών (αντιμέτωπων με ανεξέλεγκτες παραγωγές εκτός διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας), όσο και να καταπολεμήσει την κινεζική επιρροή στην Κένυα και το Σουδάν [2]. Μόνο το κενυάτικο επεισόδιο μας ενδιαφέρει εδώ.

Η αποσταθεροποίηση της Κένυας

Ο Μπαράκ Ομπάμα και η οικογένειά του, συνοδευόμενοι από έναν υπεύθυνο τύπου (τον Robert Gibbs) και έναν πολιτικό-στρατιωτικό σύμβουλο (τον Mark Lippert), καταφθάνουν στο Ναϊρόμπι με ειδικό αεροπλάνο ναυλωμένο από το Κογκρέσο. Το αεροσκάφος τους συνοδεύεται από ένα δεύτερο, ναυλωμένο από τον αμερικανικό στρατό, που μεταφέρει ομάδα ειδικών στον ψυχολογικό πόλεμο με επικεφαλής τον δήθεν απόστρατο Στρατηγό J. Scott Gration.

Η Κένυα είναι τότε σε οικονομικό μπουμ. Από την αρχή της Προεδρίας του Μουαί Κιμπακί (Mwai Kibaki), το ΑΕΠ αυξήθηκε από 3,9% σε 7,1% και η φτώχεια μειώθηκε από 56% σε 46%. Αυτά τα εξαιρετικά αποτελέσματα επιτεύχθηκαν με τη μείωση των μετα-αποικιακών οικονομικών δεσμών με τους Αγγλοσάξονες και με την αντικατάσταση τους από δικαιότερες συμφωνίες με την Κίνα.

Για να σπάσουν το κενυάτικο θαύμα, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο αποφάσισαν την ανατροπή του Πρόεδρου Κιμπακί (Kibaki) από τον οπορτουνιστή και ορκισμένο φίλο των ΗΠΑ Ραίλα Οντίνγκα (Raila Odinga) [3]. Με αυτή τη προοπτική, το National Endowment for Democracy ενθάρρυνε τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού κόμματος, το Πορτοκαλί Κίνημα, το οποίο συνωμοτεί για μια «έγχρωμη επανάσταση» με την ευκαιρία των επικείμενων βουλευτικών εκλογών του Δεκέμβριο του 2007.



Ο γερουσιαστής Μπαράκ Ομπάμα σε εκστρατεία για τον «ξάδελφό» του Ραίλα Οντίνγκα

Ο γερουσιαστής Ομπάμα καλωσορίζεται σαν το παιδί της χώρας και δίνεται υπερ-δημοσιότητα στο ταξίδι του. Παρεμβαίνει στην τοπική πολιτική ζωή και συμμετέχει στις συγκεντρώσεις του Ραίλα Οντίνγκα. Καλεί για «δημοκρατική επανάσταση», ενώ ο «συνοδός» του, ο Στρατηγός Gration, δίνει στον Οντίνγκα ένα εκατομμύριο δολάρια σε μετρητά. Οι παρεμβάσεις αυτές θα αποσταθεροποιήσουν τη χώρα και θα προκαλέσουν επίσημες διαμαρτυρίες του Ναϊρόμπι προς την Ουάσιγκτον.

Στο τέλος αυτής της περιοδείας, ο Ομπάμα και ο Στρατηγός Gration θα υποβάλουν την έκθεση τους στον Στρατηγό James Jones (τότε επικεφαλής της ευρωπαϊκής διοίκησης και Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ) στη Στουτγάρδη, πριν γυρίσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η επιχείρηση θα συνεχιστεί.

Η Μαντλίν Ολμπράϊτ, ως Πρόεδρος της NDI (παρακλάδι της National Endowmement for Democracy [4], που ειδικεύεται στον χειρισμό των αριστερών κομμάτων) μετέβη στο Ναϊρόμπι, προκειμένου να επιβλέψει την οργάνωση του Πορτοκαλιού Κινήματος. Στη συνέχεια, ο Τζον Μακέιν, ως πρόεδρος της IRI (άλλο παρακλάδι της National Endowmement for Democracy που ειδικεύεται στο χειρισμό των δεξιών κομμάτων) ολοκληρώνει τον συνασπισμό της αντιπολίτευσης με τον χειρισμό μικρών δεξιών ομάδων [5].

Στις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2007, μια δημοσκόπηση που χρηματοδοτήθηκε από την USAID ανακοινώνει τη νίκη του Οντίνγκα. Την ημέρα των εκλογών, ο Μακέιν δηλώνει ότι ο Πρόεδρος Κιμπάκι νόθευσε τις εκλογές υπέρ του κόμματός του και ότι στην πραγματικότητα είναι η αντιπολίτευση υπό την ηγεσία του Οντίνγκα που κέρδισε. Η NSA, σε συνεργασία με τοπικούς φορείς τηλεφωνίας, στέλνουν ανώνυμα SMS στο πληθυσμό. Στις περιοχές που κατοικούνται από τους Λούο (εθνοτική ομάδα του Οντίνγκα), λένε: «Αγαπητοί Κενυάτες, οι Κικούγιου έκλεψαν το μέλλον των παιδιών μας ... Πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε με τον μόνο τρόπο που καταλαβαίνουν ... με βία».

Ενώ στις περιοχές που κατοικούνται από Κικούγιου, γράφουν: «Δεν θα χυθεί το αίμα των αθώων Κικούγιου. Θα τους σφάξουμε μέχρι την καρδιά της πρωτεύουσας. Για τη Δικαιοσύνη, κάντε μια λίστα των Λουο που γνωρίζετε. Θα σας στείλουμε τους αριθμούς τηλεφώνου για να στείλετε αυτές τις πληροφορίες».

Μέσα σε λίγες μέρες, αυτή η ειρηνική χώρα βυθίστηκε σε σεκταριστική βία. Οι νεκροί από τις ταραχές θα ξεπεράσουν τους 1.000 και οι πρόσφυγες τις 300.000, ενώ 500 000 θέσεις εργασίας θα καταστραφούν.

Η Μαντλίν Ολμπραϊτ επιστρέφει. Προσφέρεται να μεσολαβήσει μεταξύ του Προέδρου Κιμπάκι και της αντιπολίτευσης που προσπαθεί να τον ανατρέψει. Με κομψότητα, αποχωρεί και τοποθετεί στη βιτρίνα των διαπραγματεύσεων το «Κέντρο για την Ειρήνη και τα ανθρώπινα δικαιώματα του Όσλο» (Oslo Center for Peace and Human Rights). Επικεφαλής της εκτελεστικής επιτροπής αυτής της ΜΚΟ τοποθετήθηκε πρόσφατα ο σεβαστός πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (Thorbjørn Jagland). Η ΜΚΟ, σπάζοντας την παράδοση αμεροληψίας του Κέντρου, έστειλε δύο επί τόπου μεσολαβητές, των οποίων όλα τα έξοδα αναλαμβάνει το NDI της Μαντλϊν Ολμπραϊτ, δηλαδή in fine ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ.

Υποχρεωμένος να αποδεχθεί το συμβιβασμό που του επιβάλουν, για να αποκατασταθεί η εσωτερική ειρήνη, ο Πρόεδρος Κιμπάκι δέχεται να δημιουργήσει μια θέση Πρωθυπουργού και να την δώσει στον Ραίλα Οντίνγκα. Ο τελευταίος αναλαμβάνει αμέσως να μειώσει το εμπόριο με την Κίνα.
Μικρά δώρα μεταξύ φίλων

Εάν η Κενυατική επιχείρηση σταματά εδώ, η ζωή των πρωταγωνιστών συνεχίζεται. Ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ (ο πρώην Πρωθυπουργός της Νορβηγίας, για να μην ξεχνιόμαστε) διαπραγματεύεται μια συμφωνία μεταξύ της National Endowment for Democracy και του Oslo Center, που επισημοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2008. Ιδρύεται στη Μινεάπολη ένα κοινό ίδρυμα που επιτρέπει στη CIA να χρηματοδοτήσει έμμεσα αυτήν την ΜΚΟ. Η τελευταία ενεργεί για λογαριασμό της Ουάσιγκτον, στο Μαρόκο και ειδικά στη Σομαλία [6].

Ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Οντίνγκα κηρύττει αρκετές μέρες εθνικής εορτής στη Κένυα για να γιορτάσουν το αποτέλεσμα των εκλογών. Ο Στρατηγός Jones γίνεται σύμβουλος εθνικής ασφαλείας. Προσλαμβάνει τον Mark Lippert ως Αρχηγό του Επιτελείου και τον Στρατηγό Gration ως Αναπληρωτή.

Κατά τη διάρκεια της προεδρικής μετάβασης στις ΗΠΑ, ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, εξελέγη πρόεδρος της Επιτροπής Νόμπελ, παρά τον κίνδυνο που επισύρει για το ίδρυμα αυτός ο δόλιος πολιτικός [7]. Η υποψηφιότητα του Μπαράκ Ομπάμα για το Νόμπελ Ειρήνης κατετέθη το αργότερο στις 31 Ιανουαρίου 2009 (κανονιστική προθεσμία [8]) και δώδεκα ημέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του στον Λευκό Οίκο. Έντονες συζητήσεις γίνονται στην Επιτροπή που δεν μπορούσε να συμφωνήσει σε ένα όνομα μέχρι τις αρχές Σεπτέμβριου, όπως προβλέπει το συνηθισμένο χρονοδιάγραμμα [9].

Στις 29 Σεπτεμβρίου ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ εξελέγη Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου της Ευρώπης, μετά από παρασκηνιακή συμφωνία μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας [10].

Παρά το γεγονός ότι η ιδιότητα του μέλους της Επιτροπής Νόμπελ δεν είναι συμβατή με μια πολιτική εκτελεστική σημαντική θέση ο Τζάγκλαντ δεν παραιτείται. Ισχυρίζεται, με το γράμμα του νόμου, ότι ο κανονισμός απαγορεύει την πολυθεσία με υπουργική θέση και δεν λέει τίποτα για το Συμβούλιο της Ευρώπης. Επιστρέφει λοιπόν στο Όσλο στις 2 Οκτωβρίου. Την ίδια μέρα, η Επιτροπή επιλέγει τον Ομπάμα, για το Βραβείο Ειρήνης 2009.

Στην επίσημη ανακοίνωση της, η Επιτροπή δηλώνει χωρίς γέλιο: «Είναι πολύ σπάνιο ότι ένα πρόσωπο, όπως ο Ομπάμα, κατάφερε να αιχμαλωτίσει την προσοχή όλων και να τους δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Η Διπλωματία του βασίζεται στην αρχή ότι αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο πρέπει να το κάνουν με θεμέλια τις αξίες και συμπεριφορές που συμμερίζεται η πλειοψηφία των ανθρώπων στον κόσμο. Για 108 χρόνια, η Επιτροπή Νόμπελ προσπάθησε να τονώσει αυτό το είδος της διεθνούς πολιτικής και των διαδικασιών των οποίων ο Ομπάμα είναι ο κύριος εκπρόσωπος» [11]. Από την πλευρά του, ο τυχερός νικητής δήλωσε: «Μαθαίνω την απόφαση της επιτροπής Νόμπελ με έκπληξη και βαθιά ταπεινότητα (...) θα δεχτώ αυτό το βραβείο ως μια πρόσκληση για δράση, μια πρόσκληση προς όλες τις χώρες για να σταθούν μπροστά στις κοινές προκλήσεις του εικοστού πρώτου αιώνα».

Έτσι λοιπόν, αυτός ο «ταπεινός» άνθρωπος πιστεύει ότι ενσαρκώνει «όλες τις χώρες».

Αυτό δεν προοιωνίζει τίποτα το ειρηνικό!

Τιερί Μεϊσάν

Πηγή
ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ

[1] "Δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης 2009 », Voltaire Network , 9 Οκτωβρίου 2009.

2] Για λεπτομέρειες σχετικά με τη συναλλαγή αυτή, βλ. Έκθεση Ομπάμα , του Thierry Meyssan.

[3] Ο Raila Οντίνγκα, είναι γιός του Jaramogi Oginga Οντίνγκα, που είχε ως κύριο πολιτικό σύμβουλο τον πατέρα του Μπαράκ Ομπάμα.

[4] « Η NED, Νεφέλωμα "δημοκρατικης" παρεμβολής», του Thierry Meyssan, Voltaire Network , 22 Ιανουαρίου 2004.

[5] Παλιά, οι ΗΠΑ είχαν δημιουργήσει δικό τους κόμμα στην Κένυα, με επικεφαλής τον Tom Mboya. Ήταν σε εκείνη την εποχή της καταπολέμησης της ρωσικής επιρροής και -ήδη από τότε- της Κίνας.

[6] Το Όσλο Center συμμετείχε επίσης στην αποσταθεροποίηση του Ιράν, κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών, με τη διοχέτευση κεφαλαίων προς τον πρώην Προέδρο Χαταμί.

[7] Αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο Θορμπιόρν Τζάγκλαντ είναι ισχυρός υποστηρικτής του ΝΑΤΟ και της ένταξής της Νορβηγίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Συναναστρέφεται με την ελίτ της παγκοσμιοποίησης και συμμετείχε στις εργασίες του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων, της Τριμερής Επιτροπής και της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Το πολιτικό αρχείο του αμαυρώθηκε από πολλά σκάνδαλα δωροδοκίας στην οποία ενέχονται οι συγγενείς του, συμπεριλαμβανομένου του φίλου του και υπουργού Σχεδιασμού Terje Rod Larsen (ο σημερινός συντονιστής του ΟΗΕ για τις διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή).

[8] Υποβλήθηκαν 205 αιτήσεις. Αλλά, σύμφωνα με τον κανονισμό μόνο 199 εισήχθησαν. Με αυτόν τον αριθμό, η Επιτροπή Νόμπελ δεν είχε τη δυνατότητα να προσθέσει επιπλέον ονόματα κατά τις διεργασίες της.

[9] Το Βραβείο έπρεπε να δοθεί στις 9 Οκτωβρίου. Για οργανωτικούς λόγους, ο νικητής θα έπρεπε να είχε ονομαστεί το αργότερο στις 15 Σεπτεμβρίου.

[10] Παρά το γεγονός ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι μέλη του Συμβουλίου της Ευρώπης, έχουν μεγάλη επιρροή. Η Μόσχα δεν ήθελε τον Θορμπιόρν Τζάγκλαντ, αλλά ήθελε περισσότερο να μπλοκάρει τον Πολωνό Wlodzimierz Cimoszewicz.

[11] « Ανακοίνωση της νορβηγικής Επιτροπής Νόμπελ για το Βραβείο Ειρήνης 2009», Voltaire Network , 9 Οκτωβρίου 2009.

http://www.voltairenet.org/article176662.html
http://dia-kosmos.blogspot.gr/