Και τα σχολικά βιβλία αρνούνται την Γενοκτονία των Ελλήνων στη Μικρά Ασία. Γιατί σιωπούμε;

Ο ρόλος του απεσταλμένου Εβραίου Στεργιάδη από τον Εβραίο Ελ Βενιζέλο στην Μικρασιατική Γενοκτονία των Ελλήνων....

Και τα σχολικά βιβλία αρνούνται την Γενοκτονία. Γιατί σιωπούμε;

Στο εξαιρετικό βιβλίο του Χρήστου Αγγελομάτη «Χρονικόν Μεγάλης Τραγωδίας», στις σελίδες 183-184, περιέχεται μια επιστολή του Θεοδ. Μουτσούλα, υποναυάρχου του Λιμενικού Σώματος ε.α., ο οποίος αναφέρεται στον πατέρα του, ταγματάρχη πεζικού Κωνσταντίνο Μουτσούλα. (Έχω στην κατοχή μου την 3η έκδοση της «ΕΣΤΙΑΣ», του 1972).

Διαβάζω: 

«Είχεν αρχίσει ο κλονισμός του μικρασιατικού μας μετώπου, ότε ο τότε στρατιωτικός διοικητής Φιλαδελφείας ταγματάρχης του πεζικού Κων. Μουτσούλας, διά  να εξοντώσει τους ανά τα ορεινά της περιφερείας του ενοχλούντος τον ελληνικόν στρατόν τσέτας, έκαυσε τας καλύβας, που χρησίμευαν ως ορμητήριά των. 

Ο διαβόητος Στεργιάδης, διά να προσελκύση την συμπάθειαν των εχθρών της Πατρίδος, παρέπεμψεν επειγόντως τον εκπληρώσαντα το καθήκον του στρατιωτικόν διοικητήν εις το στρατοδικείον επί εμπρησμού ξένης περιουσίας. 

Βεβαίως, όμως, οι αποτελούντες το στρατοδικείον εν Σαλιχλί, Έλληνες αξιωματικοί ηθώωσαν και επήνεσαν τας ενεργείας του Έλληνος στρατιωτικού διοικητού, του οποίου το στήθος εκόσμη και το απονεμηθέν, εν ώρα μάχης, Αριστείον της ανδρείας και συνέστησαν όπως παρουσιασθεί εις τω εν Σμύρνη στρατηγείω και ζητήση διαταγάς.

Ήτο, τότε, η μοιραία ημέρα της 26ης Αυγούστου 1922, ότε τα πάντα είχον διαλυθή. Όλως τυχαίως, όμως, συνήντησε τον ταγματάρχην Μουτσούλαν ο υπολιμενάρχης Σμύρνης Αντώνιος Μπαχάς και τον επιβίβασε βιαίως επί τον αποπλεύσαντος την ημέραν εκείνην τελευταίον επιτάκτου ατμοπλοίου «Νάξος».

Άμα τη εισόδω της «Νάξος» εις τον λιμένα της Χίου, ο τχης Μουτσούλας, ανελθών επί του καταστρώματος του πλοίου, το οποίον ήτο κατάμεστον από αξιωματικούς και οπλίτας, ανεφώνησεν: “ Έπειτα από το αίσχος αυτό, την εθνικήν αυτήν συμφοράν, δεν μας επιτρέπεται να πατήσωμεν χώμα ελληνικόν!… Όλοι οι Έλληνες να πάμε να πνιγούμε! Και, πρώτος, δίδω το παράδειγμα εγώ!!”. Και πράγματι ερρίφθη εις την θάλασσαν και επνίγη.

Οι Χιώτες ενεταφίασαν αυτόν εκβρασθέντα μετά τριήμερον, εις την εκκλησίαν Άγιος Ιωάννης και επί μαρμαρίνης στήλης άγνωστός μοι μέχρι τούδε, εχάραξε:

“Ή καλώς ζην ή καλώς τεθνάναι τον ευγενή χρή” Η εφημερίς “Βραδυνή” της 13ης Ιουνίου 1936, εδημοσίευσεν σχετικήν επιστολήν αυτόπτου μάρτυρος, του επιβαίνοντος τότε του πλοίου εφέδρου σημαιοφόρου Κων. Κουλέτση, δικηγόρου».

Αυτά το καιρώ εκείνω, όταν, παρ’ όλη την μεγάλη τραγωδία υπήρχαν ακόμη φιλότιμο, ευθιξία και φιλοπατρία. (Κάποτε ακούγαμε την φράση: «παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας». Σήμερα η λέξη εξαφανίστηκε, αναπαύεται σε αραχνιασμένα λεξικά. Ευθιξία; Τι είναι αυτό; Τρώγεται;).

Τω καιρώ ετούτω, της αδιαντροπιάς και της προδοσίας, μαγαρίζονται ιερά και όσια, προσβάλλονται μνήμες αιματηρές… Θέλω όμως να ρωτήσω: Αγανάκτησαν οι πάντες – και ορθώς – κατά της ανθελληνικής δήλωσης του υπουργού. Αυτά πιστεύε,ι αυτά λέει. Και μάλιστα τα υποστηρίζει εδώ και χρόνια. Απλώς τώρα που ανήλθε σε ανώτατο αξίωμα, έγιναν ευρέως γνωστά, διότι, κατά τον θυμόσοφο παροιμιώδη λόγο «όσο ψηλότερα πηδάει η μαϊμού, τόσο περισσότερο φαίνεται ο κώλος της».

Εδώ και δέκα όμως χρόνια, τέτοιες προδοτικές θέσεις φιλοξενούνται στα σχολικά βιβλία γλώσσας και ιστορίας, εδώ και δέκα χρόνια δηλητηριάζονται τα παιδιά με ισχυρότατες δόσεις αφιλοπατρίας και εκκλησιομαχίας, αλλά ουδείς «επώνυμος» αντιδρά. Διάβασα δηλώσεις βουλευτών, ακόμη και «συντρόφων» του κυρ-Φίλη καταδικαστικές, γεμάτες οίστρο πατριωτισμού.

Γιατί, όμως, δεν επιδεικνύεται ο ίδιος ζήλος για τα βιβλία και τις αναθυμιάσεις τους;

Γιατί παραμένει αντουφέκιστο αυτό το αίσχος; Δεν γνωρίζουν ότι φέτος «κόπηκε» από την ύλη των πανελληνίων εξετάσεων της Γ’ λυκείου η Γενοκτονία των Ποντίων; Οι σελίδες 253-255, το κεφάλαιο «η μεθοδευμένη εξόντωση (γενοκτονία) των Ελλήνων του Πόντου», αφαιρέθηκαν, όπως και όλα τα κεφάλαια για τον Παρευξείνιο Ελληνισμό και στην θέση τους πρόσθεσαν ενότητες για την «ελληνική οικονομία κατά τους 19ο και 20ο αιώνες».

Το μήνυμα σαφές: Όλα είναι οικονομία, τίποτε άλλο δεν αξίζει στην ζωή!

Προσκυνήστε το θηρίο, τον «Μαμωνά». Η συντήρηση όμως της ιστορικής μνήμης είναι το πιο μεγάλο αμυντήριο, που διαθέτουμε. Το πιο ισχυρό όπλο. Αυτό που μας κράτησε στους αιώνες, με την πληθυντική, την διαχρονική ψυχή του. Το «εμείς» του Μακρυγιάννη. «Μάθαινε τα παλιά, να ξέρεις τα καινούργια», λέει η λαϊκή παροιμία. Το έχουμε ξαναγράψει. Η σημαντικότερη αποστολή της Παιδείας είναι η ένταξη, η σύνδεση των νέων με το παρελθόν. Όταν η Παιδεία ξεκόβει από τις ρίζες της, χάνει την συνείδηση της αποστολής της και ξεπέφτει σε τεχνική και σοφιστεία. Ερωτώ και πάλι: Η αφαίρεση της Γενοκτονίας από την ύλη δεν είναι μία έμμεση, ύπουλη μορφή άρνησής της;

Έχω μπροστά μου την Ιστορία της Γ’ γυμνασίου, στο κεφάλαιο «Ο Μικρασιατικός Πόλεμος (1919-1922)». Στις 10 σελίδες του κεφαλαίου δεν συνάντησα πουθενά την λέξη «Γενοκτονία». Γράφει για διωγμούς και εξόντωση, όμως Γενοκτονία δεν έγινε. Δεν είναι κι αυτό μία μορφή άρνησής της; Ίσως, δεν είναι η χειρότερη μορφή, η ειδεχθέστερη, να αρνούνται την Γενοκτονία, τα ίδια τα θύματά της;

Στο καινούργιο βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού αυτό που διαδέχθηκε το ρεπούσειο κουρελούργημα, διαβάζω στην σελίδα 196: «…στην Οθωμανική Αυτοκρατορία οι διώξεις εναντίον των μειονοτικών ομάδων πήραν δραματικό χαρακτήρα. Προηγήθηκε η γενοκτονία των Αρμενίων. Ακολούθησαν σφαγή και ο συστηματικός διωγμός των Ελλήνων του Πόντου…».

Τι διαβάζουμε εδώ; Γενοκτονία των Αρμενίων, αλλά σφαγή και διωγμός των Ελλήνων του Πόντου. Είναι το ίδιο πράγμα η Γενοκτονία και η σφαγή; Όχι. Πού είναι οι Πόντιοι να ξεσηκωθούν για το πιο σοβαρό αυτό θέμα της άρνησης της Γενοκτονίας στα βιβλία των Ελλήνων μαθητών; Γνωρίζουμε ότι στο βιβλίο Γλώσσας της Γ’ Γυμνασίου, υπάρχει ενότητα που αναφέρεται στον διωγμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, ενώ αγνοείται προκλητικά η Γενοκτονία των Ελλήνων; (σελ. 58). Επιτρέπεται να διδάσκονται τα παιδιά κείμενο του Σημίτη του επονομαζόμενου «αρχιερέα της διαπλοκής», ο οποίος θεωρεί την «ελληνική και χριστιανική παράδοσή μας διαστρεβλωμένη και χωρίς απήχηση»; (σελ. 65).

Θα μπορούσαν να συνεχιστούν οι πικρές, και θλιβερές αναφορές. Τι κερδίζουμε εξ άλλου; Μια χούφτα φανατικών εθνομηδενιστών έγραψε τα βιβλία – και μας κυβερνά- και ένας ολόκληρος λαός καταπίνει αμαχητί τις δολορραφίες τους. Κάποτε, όταν τούτο το έθνος γεννοβολούσε ήρωες, κάποιοι αξιωματικοί επωμίζονταν και τις ευθύνες άλλων για τις συμφορές και προτιμούσαν το καλώς τεθνάναι ή αισχρώς ζην. Αυτοί ήταν η μαγιά για το καινούργιο ξεκίνημα. Τώρα «κούφιοι και οκνοί καταφρονούν» και εμπαίζουν το Εικονοστάσι του Γένους, κόκκαλα ιερά μαρτύρων και ηρώων και αθώων…

Νατσιός Δημήτρης
δάσκαλος-Κιλκίς

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

ΣΧΕΤΙΚΑ ΓΙΑ 

Αριστείδης Στεργιάδης

http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_46.html

http://hellas-diaggeleas.blogspot.gr/2014/10/blog-post_93.html

Η άγνωστη Γενοκτονία Του Ποντιακού Ελληνισμού

Η άγνωστη Γενοκτονία Του Ποντιακού Ελληνισμού για την οποία δεν μιλάει κανείς... Ο Εβραίος Κομμουνιστής Στάλιν!...

Η άγνωστη Γενοκτονία Tων Ποντίων

Εκτός από τη Γενοκτονία που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά Του Ποντιακού Ελληνισμού υπάρχει και μία ακόμα για την οποία δεν μιλάει κανείς...

Του Α. Κρούστη

Περιοδικό Τρίτο Μάτι Τ. 235 /15.11.2015

Στον χάρτη αυτόν απεικονίζεται με βέλη η τραγική πορεία του Ποντιακού Ελληνισμού μετά τις διώξεις που υπέστη από τους Κεμαλιστές και τους Σταλινικούς.

Τα βέλη που ξεκινούν από τον Πόντο (μέσα σε κόκκινο κύκλο) και καταλήγουν σε Ελλάδα, Κύ¬προ και Καύκασο, αντιπροσωπεύουν την εκδίωξη των Ποντίων από τις εστίες τους κατά τη διάρκεια των διώξεων που διέπραξαν εις βάρος τους οι Τούρκοι (1914 - 1923) - τις οποίες ο κ. Φίλης αρνήθηκε να χαρακτηρίσει ως γενοκτονία, όπως τις έχει χαρακτηρίσει η Ελληνική Βουλή. Τα βέλη που ξεκινούν από τον Καύκασο προς τις ασιατικές περιοχές, αφορούν στους μεταγενέστερους εκτοπισμούς, που υπέστησαν οι Πόντιοι επί Στάλιν (1937 - 1949)

Η πρόσφατη -και εντελώς άκαιρη και αχρείαστη (;)- δήλωση του Υπουργού Παιδείας, κ. Ν. Φίλη, ότι ο διωγμός των Ποντίων από τους Τούρκους του Κεμάλ (μεταξύ των ετών 1914

- 1923) δεν ήταν γενοκτονία (παρά τα όσα έχει αποφανθεί η ίδια η Βουλή των Ελλήνων), δημιούργησε πολλές συζητήσεις και προβληματισμούς. Βέβαια η δήλωση του κου Φίλη δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία... Προηγήθηκε, το καλοκαίρι που μας πέρασε, η αφαίρεση από το βιβλίο Ιστορίας της Γ’ Λυκείου ολόκληρο το κεφάλαιο περί της Γενοκτονίας των Ποντίων! Και απορεί κανείς πώς στις συζητήσεις που ξεσήκωσε η πρόσφατη δήλωση του Υπουργού Παιδείας δεν ακούστηκε τίποτα που να συνδυάζει τα δύο γεγονότα...

Ωστόσο, οι Έλληνες του Πόντου δεν έχουν υποστεί γενοκτονία μόνο από τους Τούρκους. 

Αντίστοιχου εύρους και τραγικότητας διωγμό έχουν υποστεί και από τον Στάλιν! 

Μόνο που αυτή η περίπτωση έχει παραμείνει άγνωστη... 

Η σοβιετική γενοκτονία των Ποντίων
 
Τον Σεπτέμβριο του 1936, ένα τηλεγράφημα, με τις υπογραφές του Στάλιν και του Ζντάνοφ, προς τον Καγκανόβιτς και τον Μολότοφ, κατηγορούσε τη σοβιετική μυστική αστυνομία NKVD (μετέπειτα KGB) ότι είχε ήδη καθυστερήσει τέσσερα χρόνια στην εξαπόλυση μαζικών διωγμών κατά των Ελλήνων (μεταξύ άλλων εθνοτήτων) και προέτρεπε την άμεση αναπλήρωση του χαμένου χρόνου!

Συγκεκριμένα, η ντιρεκτίβα 50215 της NKVD , η οποία αποχαρακτηρίστηκε από «απόρρητο έγγραφο» το 2006, αναφέρει: «Με στόχο την καταστολή δράσης της ελληνικής κατασκοπείας στην ΕΣΣΔ διατάζουμε:

1. Τη 15η Δεκεμβρίου του παρόντος έτους, ταυτόχρονα σε όλες τις δημοκρατίες, περιοχές και περιφέρειες, να συλληφθούν όλοι οι Έλληνες, ύποπτοι για κατασκοπεία, σαμποτάζ, επαναστατική και εθνικιστική αντι-σοβιετική δραστηριότητα.

2. Να συλληφθούν όλοι οι Έλληνες (ελληνικής υπηκοότητας και πολίτες της ΕΣΣΔ) των ακόλουθων κατηγοριών:

• (α) Όσοι βρίσκονται υπό επιτήρηση και παρακολουθούνται.

•  (β) Οι πρώην μεγαλέμποροι, κερδοσκόποι, λαθρέμποροι και λαθρέμποροι συναλλάγματος.

• (γ) Οι Έλληνες που ασχολούνται με δραστήρια υπονομευτική δουλειά και ιδίως όσοι προέρχονται από τα στρώματα των αποκουλακοποιημένων καθώς και όσοι απόφυγαν την αποκουλακοποίηση.

• (δ) Οι πολιτικοί πρόσφυγες από την Ελλάδα και όλοι οι Έλληνες που ήρθαν παράνομα στην ΕΣΣΔ, ανεξάρτητα από τη χώρα προέλευσης.

• 3. Κατά την εκτέλεση της επιχείρησης να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή για εξονυχιστική εκκαθάριση από τα παραπάνω άτομα, που εργάζονται:

• - στις επιχειρήσεις και στα τμήματα μονάδων αμυντικού χαρακτήρα,

• - στα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και ηλεκτρικών εγκαταστάσεων,

• - σε όλα τα μεταφορικά μέσα, ιδιαίτερα στα λιμάνια,

• - στον Στρατό και στο Ναυτικό...».

 
- Στην πόλη Κρασναντάρ της Νότιας Ρωσίας βρίσκεται αυτό το μνημείο που ανήγειραν οι Έλληνες για να τιμήσουν και να θυμούνται τα θύματα των σταλινικών διώξεων. Όλα τα ονόματα του μνημείου ανήκουν σε Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους στις διώξεις του 37 - 38 (μερικά χρόνια πριν το Άουσβιτς και το Νταχάου!)... Συνελήφθησαν 5.615. Από αυτούς εκτελέστηκαν οι 5.135. Στη φυλακή πέθαναν 64. εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης 333, απελάθηκαν στην Ελλάδα 24 και απελευθερώθηκαν 19... Σαφώς και πρόκειται για γενοκτονία! 


Πράγματι, οι διώξεις κατά των Ελλήνων της Σοβιετικής Ένωσης ξεκινούν το 1937 και τερματίζονται το 1949, και περιλαμβάνουν τη μαζική και βίαιη μεταφορά της πλειονότητας των ελληνικών πληθυσμών του Καύκασού στην Κεντρική Ασία. Αποτελούν δε μια από τις πλέον άγνωστες όσο και τραγικές σελίδες της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. 

Πρέπει να τονιστεί ότι δεν επρόκειτο για μεμονωμένα περιστατικά δίωξης, αλλά για συστηματικό ξεριζωμό ολόκληρων πληθυσμών... Στην απογραφή του 1937 είχαν καταγραφεί 268.889 άτομα ελληνικής καταγωγής. Το πραγματικό όμως μέγεθος της ελληνικής μειονότητας ήταν πολύ μεγαλύτερο και πιθανότητα πλησίαζε τις 450.000. Από αυτούς το ένα τρίτο περίπου είχε την ελληνική υπηκοότητα.
 

Η μεταφορά του συνόλου των εκτοπισμένων εθνοτήτων της Κριμαίας και της νότιας Ρωσίας απαίτησε 40.000(!) βαγόνια που προορίζονταν για μεταφορά εμπορευμάτων. Όσοι δεν εκτελούνταν επί τόπου μεταφέρονταν με άθλιες συνθήκες σε άλλες περιοχές. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις 31.000 οικογένειες που είχαν εκτοπιστεί στην Κιργιζία, μόνο οι 5.000 βρήκαν τελικά στέγη. Στην περιοχή Φρούνζε, σήμερα Μπισκέκ, αντιστοιχούσε ένα δωμάτιο σε πέντε οικογένειες. (3)

Πρέπει δε να τονιστεί ότι οι διώξεις κατά των Ελλήνων του Πόντου πραγματοποιήθηκαν με εθνικά κριτήρια. Μεγάλες περιοχές με συμπαγή ελληνικό πληθυσμό εκκαθαρίστηκαν. Είναι χαρακτηριστικό ότι δεν εξαιρέθηκαν από τις διώξεις ούτε τα μέλη του κόμματος! Χιλιάδες Έλληνες εκτελέστηκαν με την κατηγορία του «εχθρού του λαού» ή εξορίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Σιβηρίας.

Οι εκτελέσεις και οι εκτοπίσεις γίνονταν με την κατηγορία ότι οι Έλληνες εκείνοι υποστήριζαν πολιτικά το “τροτσκιστικο - μπουχαρινικό κέντρο” και ότι συμμετείχαν σε μυστικές οργανώσεις, με στόχο «την ανατροπή της σοβιετικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση ελληνικής δημοκρατίας στα νότια παράλια της Ρωσίας»! Σύμφωνα δε με τις μαρτυρίες, οι ομολογίες αποσπάστηκαν με φρικτά βασανιστήρια... Το σύνολο σχεδόν της ελληνικής διανόησης, ακόμα και τα μέλη του κόμματος, εξοντώθηκαν. (4)

Με την έναρξη των διώξεων εκείνης της περιόδου, ολόκληρη η ελληνική ηγεσία και μαζί της και η πλειονότητα των ενηλίκων Ελλήνων συνελήφθη και εξοντώθηκε. 

Πραγματοποιήθηκαν τέσσερα διαδοχικά κύματα μαζικών διώξεων, τα οποία ξεκίνησαν στις παρακάτω ημερομηνίες: 30 Οκτωβρίου 1937, 8 Φεβρουάριου 1938, 29 Ιουλίου 1938 και 26 Φεβρουάριου 1939.
 
Στην πρώτη περίοδο των διώξεων οι μαζικές συλλήψεις των Ελλήνων κορυφώθηκαν στις 17 Δεκεμβρίου 1937 και συνεχίστηκαν έως το τέλος Φεβρουαρίου 1938. (5)
 
Παράλληλα, στη Μυστική Αστυνομία παραχωρήθηκε το απάνθρωπο δικαίωμα να συλλαμβάνει ως ομήρους τους συγγενείς των κατηγορουμένων. Συνήθως τα μέλη της οικογένειας ενός “προδότη της πατρίδας” εκτοπίζονταν για πέντε χρόνια και καταγράφονταν στα μητρώα ως TCH1R, με την ένδειξη «μέλος οικογένειας προδότη της πατρίδας». Δεν είχαν δικαίωμα να κατέχουν το εσωτερικό διαβατήριο και αντ’ αυτού είχαν ένα βιβλιάριο, στο οποίο αναγράφονταν οι ημερομηνίες ελέγχου τους από τα όργανα της μυστικής αστυνομίας, δύο φορές το μήνα.
 
Οι συνθήκες έγιναν ακόμα πιο απάνθρωπες όταν το 1937 εκδόθηκε διαταγή, η οποία επέτρεπε τη σύλληψη παιδιών ως 12 ετών και την καταδίκη τους, ακόμα και με τις βαρύτερες ποινές. Αυτή η διαταγή διευκόλυνε την εξόντωση των παιδιών των “εχθρών του λαού”... Τα παιδιά των συλληφθέντων οδηγούνταν σε ορφανοτροφεία. 

Αναγκάζονταν να αλλάξουν το όνομά τους, απαρνούμενα έτσι τους καταδίκους γονείς τους. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις που τα παιδιά δεν δέχθηκαν την αλλαγή του ονόματος τους και αντιμετώπισαν φρικτή συμπεριφορά. 

Ανήλικοι βασανίστηκαν σκληρά για υποτιθέμενη συμμετοχή τους σε συνωμοσίες. Υπήρχαν περιπτώσεις ανηλίκων, 16 - 17 χρόνων, που δικάστηκαν και εκτελέστηκαν! Ορισμένες φορές, ενώ η ποινή ήταν 2- 3 χρόνια φυλάκιση, τελικά παρέμειναν έγκλειστοι για 15-20 χρόνια. (6)
 
Τον Αύγουστο του 1938, δίχως να έχει προηγηθεί δημόσια ανακοίνωση, έκλεισαν όλα τα ελληνικά σχολεία, τα οποία ανέρχονταν σε 104. Με τον ίδιο τρόπο, σταμάτησε η έκδοση των ελληνικών εφημερίδων και περιοδικών, ενώ έκλεισαν και οι ελληνικοί εκδοτικοί Οίκοι. Τα τυπογραφεία καταστράφηκαν. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση καταστροφής του εκδοτικού οίκου “Κολεκτιβιστής”. 

Τα τυπογραφικά στοιχεία του πετάχτηκαν στην Αζοφική Θάλασσα συμβολικά, «ώστε να μην ξανατυπωθεί στην ΕΣΣΔ ελληνικό βιβλίο»!

Ταυτόχρονα έκλεισαν όλες οι ελληνικές θεατρικές σκηνές και καταστράφηκαν σκόπιμα τα περισσότερα στοιχεία της πολιτιστικής δράσης των Ελλήνων.

Συγκλονιστικές μαρτυρίες

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μαρτυρίες όσων επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπως τις παρουσιάζει ο διδάκτορας Σύγχρονης Ιστορίας του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Βλάσης Αγτζίδης (κάτω φωτό) στο βιβλίο του: «Ποντιακός Ελληνισμός - Από τη γενοκτονία και τον σταλινισμό στην περεστρόικα».


 
Ένας από τους Έλληνες του Πόντου που γνώρισαν τη σταλινική θηριωδία ήταν ο Γιάννης Καραμανίδης (πάνω). Διηγείται ο ίδιος: 

«Πρώτα συνέλαβαν τους 'Ελληνες Πόντιους κομμουνιστές. Τους έβαζαν τα χέρια στη μέγγενη και τους έλεγαν: εσείς κάνετε τους κομμουνιστές για να παραδίνετε μυστικά στην Ελλάδα... Εμένα μόλις με έπιασαν, με πήγαν στη φυλακή του Κρασνοντάρ. Μου ζητούσαν να υπογράψω ότι ανατίναξα το γεφύρι στο Ταγκανρόκ.

Εγώ δεν ήξερα ούτε πού βρισκόταν αυτό... Το πόσο ξύλο έφαγα να υπογράψω ότι χάλασα το γεφύρι δε λέγεται. Με έβαλαν γυμνό σε μια μικρή κάμαρα να στέκω όρθιος. Οι τοίχοι γύρω ήταν γεμάτοι καρφιά. Δεν μπορούσες να ακουμπήσεις πουθενά. Έριχναν κρύο νερό πάνω μου. Πρήστηκα. Με έβγαλαν έξω να υπογράψω. Εγώ δεν υπόγραφα. Τότε άρχιζε το ξύλο... Με χτύπαγε ο ένας και μετά με πέταγε στον άλλο. Τα ίδια και αυτός, μέχρι που σωριαζόμουνα κάτω...» (8)

Ο Γιάννης Καραμανίδης είναι ένας από τους ελάχιστους Έλληνες που επιβιώνει μετά δεκαετή κάθειρξη από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, της περιοχής Καλυμά. Στην ΕΣΣΔ είχε καταφύγει το 1923 αφού είχε πολεμήσει πέντε χρόνια συνεχώς για τη δημιουργία ελληνικής Δημοκρατίας στον Μικρασιατικό Πόντο. Συνελήφθη στις 17 Δεκεμβρίου 1937 στο Άντλερ (;) της Νότιας ΕΣΣΔ.»

Την περίοδο αυτή εξοντώθηκαν οι περισσότεροι από τους Ελλαδικούς κομμουνιστές, που είχαν καταφύγει για ιδεολογικούς λόγους στη Σοβιετική Ένωση.
 
Ένας Έλληνας γιατρός, ο Π. Αλεξανδρόπουλος, καταδικάστηκε με την κατηγορία ότι είχε αποκαλύψει στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες ένα μικρό ψάρι, το οποίο χρησιμοποιούνταν για την εξάλειψη των κουνουπιών σε περιοχές με έλη. 

Αυτό που είχε συμβεί είναι ότι απλά είχε γράψει γι’ αυτό σε γράμμα που έστειλε στους συγγενείς του...
Όσοι καταδικάστηκαν σε καταναγκαστικά έργα, στάλθηκαν στη Σιβηρία, όπου οι κρατούμενοι ζούσαν σε άθλιες συνθήκες ζωής, αντιμετώπιζαν το υπερβολικό κρύο και τη βία των φυλάκων. 

Χρησιμοποιούνταν σαν δωρεάν εργατική δύναμη. Οι κρατούμενοι στα στρατόπεδα δούλευαν σκληρά, από 12 έως 16 ώρες, κάθε μέρα. Η έλλειψη ικανοποιητικής διατροφής τους αποδεκάτιζε. Οι κρατούμενοι που έχαναν το φως τους ή αρρώσταιναν βαριά, εκτελούνταν από τους φρουρούς. Τα περισσότερα στρατόπεδα βρίσκονταν στην Βορκουτά, στην Καμτσάτκα, στη Σαχαλίνη, στο Ιρκούτσκ και στο Μαγκαντάν της Κολιμά. 

Στην Κολιμά της Σιβηρίας οι περισσότεροι κρατούμενοι πέθαιναν από το ψύχος και την πείνα. Στην περιοχή Κολιμά της Σιβηρίας τα χιόνια δεν λειώνουν ποτέ. Τον χειμώνα η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ -50 και -60 βαθμών Κελσίου. Το καλοκαίρι η ανώτερη θερμοκρασία που έχει καταγραφεί στην περιοχή είναι μόλις 5 βαθμοί πάνω από το μηδέν. Εκεί σι πιο ανθεκτικοί επιζούσαν το πολύ τέσσερις μήνες. Σχεδόν κανείς δεν γύρισε από την «περιοχή του διαβόλου», όπως την αποκάλεσαν.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων υπηκόων που κατοικούσαν στη νότια ΕΣΣΔ εκτοπίστηκε το 1941 - 1942, κυρίως στις περιοχές του σιβηρικού Καζακστάν, στη Σιβηρία, στο Βλαδιβοστόκ, Καζακστάν, Κιργισία, Ουζμπεκιστάν και σε πολλές διάσπαρτες πόλεις και χωριά της Κεντρικής Ασίας. Παραθέτουμε τρεις χαρακτηριστικές μαρτυρίες:

- Μαρτυρία 1η: «Ο Στάλιν έδωσε διαταγή το 1936 να φυλακίσουν όλους τους 'Ελληνες που ήταν πάνω από 18 ετών. Αυτό έγινε μόνο για τους 'Ελληνες. Είτε ήσουν κομμουνιστής είτε φασίστας, σε παίρνανε. Ήταν εντολή του Στάλιν να κλείσουν κάθε Έλληνα μεγαλύτερο των 18 ετών στις φυλακές, για να εξαλειφθεί το ελληνικό γένος. Αυτό ονομάζεται γενοκτονία».

- Μαρτυρία 2η: «Το 70% των Ελλήνων του Κουμπάν εκτελέστηκαν. Όπως μας κυνήγησε ο Τοπάλ Οσμάν στον Πόντο, έτσι μας κυνήγησαν και εκεί.

Μετά τους τουφεκισμούς πέθαιναν πολλά γυναικόπαιδα από πείνα. Γιατί όταν σκοτώνουν τον πατέρα που τρέφει την οικογένεια, είναι εύκολο να χαθεί κι η οικογένεια».

• Μαρτυρία 3η: «Το 1938 μας φόρτωσαν σε 90 βαγόνια, 25.000 άτομα και μας πήγαν 1.500 χιλιόμετρα από το Γκόρκι, στη Σιβηρία. Εκεί ήταν δάση. Μας έβγαλαν, ανοίξαμε δρόμο και φτάσαμε σε μια πεδιάδα. Εδώ θα μείνετε, μας είπαν. Μέσα στο δάσος, δίχως σπίτια, δίχως τίποτα, μέσα στο χιόνι. Εκεί δουλεύαμε. Κόβαμε ξύλα και τα στοιβάζαμε. Γύρω μας ήταν φαντάροι με αυτόματα. Έτσι, σε έξι μήνες, από 25.000 έμειναν 600. Ήθελαν να μας εξοντώσουν!»

Την ίδια περίοδο εφευρέθηκε το “αδίκημα” της αλληλογραφίας με άτομα που ζούσαν σε καπιταλιστική χώρα! Αυτό οδήγησε πολλούς Έλληνες στο να απαγορεύσουν στην οικογένειά τους να στέλνει ή να δέχεται γράμματα από την Ελλάδα...

Ο ποινικός κώδικας του 1926 έκανε διάκριση μεταξύ των κοινών εγκλημάτων και των “αντεπαναστατικών”, και τα τελεταία τα τιμωρούσε πολύ αυστηρότερα: Είναι χαρακτηριστικό ότι αν είχες χαρακτηριστεί «αντεπαναστάτης», αν πέθαινες ή αν σε σκότωναν, δεν έδιναν λογαριασμό σε κανένα!

Διασώζονται μαρτυρίες επιζώντων που θυμούνται έντονα τις σκηνές των συλλήψεων και των πορειών των συλληφθέντων με τη συνοδεία έφιππων αστυνομικών. Οι Αρχές γύριζαν από σπίτι σε σπίτι στις ελληνικές κοινότητες και κατείσχαν τα πάντα, ελληνικά διαβατήρια, φωτογραφίες και γράμματα από την Ελλάδα. Οι Έλληνες κάτοικοι της περιφέρειας του Κρασνοντάρ, όπου έγιναν οι μεγαλύτερες συλλήψεις, εγκατέλειπαν τα σπίτια τους τρομοκρατημένοι και κατέφευγαν σε σπίτια ντόπιων για να σωθούν.

Οι συλληφθέντες βασανίζονταν για να ομολογήσουν τη συμμετοχή τους. Οι καταθέσεις που αποσπάστηκαν με βασανιστήρια ήταν ένα σύνολο ομολογιών και κατηγοριών κατά των άλλων συγκρατουμένων. Όλοι ομολόγησαν ότι με κάθε τρόπο προσπαθούσαν να σαμποτάρουν και να διαλύσουν το σοβιετικό κράτος και ότι επιθυμούσαν την ίδρυση ελληνικής δημοκρατίας στη νότια ΕΣΣΔ.

Με εντολή του γενικού εισαγγελέα της ΕΣΣΔ, Μ. Βισίνσκι, οι θανατικές καταδίκες συμπληρώνονταν με την υπόδειξη: «Με κατάσχεση όλων των περιουσιακών τους στοιχείων».Έτσι δημιουργήθηκαν πολλά κρατικά καταστήματα, στα οποία πωλούνταν τα υπάρχοντα των καταδικασμένων! 

Συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν ακόμα και επιστήμονες που ήταν αναγκαίοι στη στρατιωτική έρευνα, όπως ο Έλληνας Κ. Τσελπάν, ο οποίος είχε σχεδιάσει την περίφημη μηχανή του τανκ Τ-34.

Το «τρίτο κύμα»...

Το τρίτο κύμα διώξεων κατά των Ελλήνων, επήλθε το 1942, κατά την προέλαση των Γερμανών. Χιλιάδες Έλληνες -κυρίως της Κριμαίας- εκτοπίζονταν στα ανατολικά (Καζαχστάν), γιατί θεωρήθηκαν «μελλοντικοί πιθανοί συνεργάτες των Γερμανών».
 
Μετά την υποχώρηση των Γερμανών από τα σοβιετικά εδάφη (1944), άρχισαν νέες διώξεις κατά των Ελλήνων (και των υπολοίπων μη σλαβικών λαών) της Κριμαίας, για «συνεργασία με τους κατακτητές». 

Ακολούθως, οι Έλληνες οδηγήθηκαν στις άνυδρες στέπες του Ουζμπεκιστάν και του Καζαχστάν. Επίσης, με ειδικό διάταγμα της 20ης Οκτωβρίου 1944, άλλαξαν όλα τα ελληνικά τοπωνυμία στην Κριμαία, για να σβήσει για πάντα κάθε ανάμνηση της εκεί παρουσίας των Ελλήνων.


 
Έλληνες Πόντιοι, χαρακτηρισμένοι από το σταλινικό καθεστώς ως «εχθροί του λαού» εργάζονται σε ορυχείο της περιοχής Κολιμά, όπου η θερμοκρασία το καλοκαίρι φτάνει τους 5 βαθμούς Κελσίου και τον χειμώνα είναι -50 βαθμοί...

Το 1949, η Ελλάδα πλέον εντασσόταν οριστικά στο Δυτικό στρατόπεδο. Μετά την ήττα των κομμουνιστών στην Ελλάδα, οι Έλληνες της ΕΣΣΔ θεωρήθηκαν συλλήβδην «εν δυνάμει πράκτορες του εχθρού» και όσοι είχαν μείνει στις εστίες τους από τις προηγούμενες διώξεις (στις περιοχές του Καυκάσου), πήραν το δρόμο της εξορίας, κυρίως στο Καζαχστάν. 

Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις μεικτών γάμων, όπου εκτόπιζαν μόνο τον Έλληνα ή την Ελληνίδα σύζυγο, διαλύοντας έτσι την οικογένεια.
 
Ο ελληνικός πληθυσμός μεταφέρθηκε με κλειστά τρένα στους τόπους της εξορίας. Το ταξίδι διαρκούσε περίπου δεκαπέντε μέρες. Εκατοντάδες άτομα έχασαν τη ζωή τους στο ταξίδι της εξορίας. Στους τελικούς τόπους διαμονής πέθαναν τα περισσότερα μικρά παιδιά και οι γέροντες. 

Υπολογίζεται ότι το ποσοστό των θανάτων έφτανε το 20-25% των εκτοπισμένων, δηλαδή στα 40-50.000 άτομα. Τους εξόριστους θέριζε ο κοιλιακός τύφος, ο μελιταίος πυρετός, η ιλαρά και η φυματίωση. Οι Αρχές απαγόρευαν ακόμα και στους ασθενείς να απομακρυνθούν από τους τόπους εγκατάστασης και να νοσηλευτούν σε κάποιο νοσοκομείο.
 
Σύμφωνα με την «Επιτροπή για την Αποκατάσταση των Δικαιωμάτων των Ελλήνων της ΕΣΣΔ», που συστήθηκε στα χρόνια του Γκορμπατσόφ, ο συνολικός αριθμός των Ελλήνων που εκτοπίστηκε τη δεκαετία του ’40 είναι 350.000, ενώ τα θύματα περί τους 50.000!

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

- Roza Tzarilgasinova, “Kareitsi”, περ. Novoe Vremia, Δεκέμβριος 1989, σ. 11 -12, Γκεόργκι Τραπέζνικσφ, “Εδαφικές ζώνες στην ΕΣΣΔ δικαιούται η ελληνική μειονότητα”, εφημ. Νέα της Μόσχας, αριθ. 12, Μαϊος 1989, σ. 22.
- Οι Έλληνες της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης», Θεσσαλονίκη, εκδ. University Studio Press, 1997, Βλάσης Αγτζίδης, Παρευξείνιος Αιασπορά. Οι ελληνικές εγκαταστάσεις στις βορειοανατολικές ακτές του Εύξεινου Πόντου, Θεσσαλονίκη, εκδ. Κυριακίδη, 1997
- Ν. Μ. Hvan, Materiali i Vsesoyiouznogo Grekof
SSSR, Γελεντζίκ, 29-31 Μαρτίου 1991, σ. 14 -15, Αρχείο Προφορικής Ιστορίας (ΑΠ1), φάκ. Τασκένδη, μαρτυρίαΈλια Κεν, 3-9-89.
4.1. Raefskayia, “Potomki Argonaftof”, εφημ. Kom- somolets Koumpani, 26 Αυγούστου 1989.
5. «F. Beck (pseud)- W. Gobin (pseud), Russian Purge and the Extraction of Confession, Νέα Υόρκη, 1951, σ. 139-140. Βόλια Μουρατίδου, Εκατόχρονη Οδύσσεια, Θεσσαλονίκη, 1992, σ. 86. Βασίλης Μάος, “Πληθυσμιακές εξελίξεις των Ελληνοποντίων στην πρώην Σοβιετική Ένωση και στην Ελλάδα”, Μετανάστες Πόντιοι από την πρώην Σοβιετική Ένωση. Κοινωνική και Οικονομική τους ένταξη, επιμ. Κ. Καοιμότη, εκδ. Υπουργείο Εξωτερικών - Πάντειο Πανεπιστήμιο, Αθήνα 1992, σ. 90-91.
6. Πιερ Γιακίρ, Αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια. Από τις μεγάλες εκκαθαρίσεις του Στάλιν, Αθήνα, εκδ. Σύγχρονοι Ανεμοι, χ.χ., σ. 19, Ισαάκ Ντώυτσερ, ό.π., σ. 354, Λεβ Ραζγκόν, Χωρίς επινοήσεις, Αθήνα, εκδ. Γνώση, σ. 118-120.
4. Ένας ακόμα άγνωστος νεομάρτυρας, περ. Ποντιακή Εστία, τεύχ. 83 Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1990, σ. 368.
5. «Φάκελος Κουμπάν, μαρτυρία Γιάννη Καραμανίδη.


Το ΚΚΕ σε συνέδριό του αποκατέστησε επίσημα τον Στάλιν, αλλά δεν αποδοκίμασε, ως όφειλε, τη γενοκτονία των Ελλήνων στην ΕΣΣΔ. Το 1997 οι απανταχού Πόντιοι, στο Δ' Παγκόσμιο Συνέδριό τους, ανακήρυξαν την 13η Ιουνίου «Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Σταλινισμού». 

Ήταν εκείνη την ημέρα του 1949, που οι Σταλινικές Αρχές πραγματοποίησαν τη βίαιη εκτόπιση των Ποντιακών πληθυσμών από τον Καύκασο στην Κεντρική Ασία...

Μνημείο για τους Έλληνες που έχασαν τη ζωή τους στα γκούλαγκ της Σιβηρίας, την περίοδο 1937-1938, θα ανεγερθεί στο κέντρο του Μαγκαντάν, με πρωτοβουλία του προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων Ρωσίας (ΑΓΟΟΡ), βουλευτή της Ρωσικής Δούμας, Ιβάν Σαββίδη.

http://ermionh.blogspot.de

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η παραχάραξη της Ιστορίας στα τουρκικά σχολικά βιβλία

Πόπη Παπαγεωργίου

Ιανουάριος - Μάρτιος 2015, τεύχος 84

Οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ιστορία είναι γνωστό πως δεν είναι και οι καλύτερες. Δείχνει να προτιμά τη μυθολογία έναντι των πραγματικών γεγονότων. Και για να είναι βέβαιο το κράτος ότι όλα είναι όπως πρέπει, τα πάντα περνούν από τη σωστή... μορφοποίηση, με πρώτα και καλύτερα τα σχολικά βιβλία.

Τα βιβλία που διδάσκονται στα σχολεία της Τουρκίας προετοιμάζονται από το υπουργείο Εθνικής Εκπαίδευσης (ΜΕΒ) ή πρέπει να εγκριθούν από το Συμβούλιο Κατάρτισης και Εκπαίδευσης, γράφει ο Τούρκος πανεπιστημιακός Τανέρ Ακτσάμ στην εφημερίδα Armenian Weekly. Γι' αυτό και υπάρχει σαφής σύνδεση μεταξύ της σχολικής διδακτικής ύλης και των κυβερνητικών πολιτικών. Εάν ανατρέξει κανείς σε βιβλία ιστορίας του δημοτικού και του γυμνασίου που διδάσκονται τα παιδιά την τρέχουσα ακαδημαϊκή χρονιά, μπορεί να μάθει την «αλήθεια» της Τουρκίας για τη Γενοκτονία των Αρμενίων.

«Διατρέχοντας τα βιβλία Ιστορίας, βρήκα πράγματα που πρέπει να τα χαρακτηρίσω σοκαριστικά και λυπηρά» σημειώνει ο Τανέρ Ακτσάμ.
Τα βιβλία χαρακτηρίζουν τους Αρμενίους ως ανθρώπους «που είναι εγκάθετοι ξένων, οι οποίοι έχουν στόχο να διασπάσουν το κράτος και τη χώρα και που δολοφόνησαν Τούρκους και μουσουλμάνους».

Την ίδια ώρα η Γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρεται ως «Αρμενικό Ζήτημα» στα σχολικά βιβλία και περιγράφεται ως ένα ψέμα που λέγεται για να εξηγηθούν οι παραπάνω συμπεριφορές και στόχοι, ενώ αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την εθνική ασφάλεια της Τουρκίας που κινδυνεύει επίσης από τις ιεραποστολές και τις δραστηριότητές τους.

Τα βιβλία είναι γραμμένα με πρόχειρο και αυθαίρετο τρόπο. «Ακόμα και μια στοιχειώδη έρευνα στο Google θα βελτίωνε το προϊόν που περιλαμβάνεται στα βιβλία, τα οποία είναι γεμάτα κραυγαλέα λάθη. Κατά τη γνώμη μου, αυτά τα σχολικά βιβλία αποτελούν ύψιστη πράξη ασέβειας προς τους μαθητές της σημερινής Τουρκίας» γράφει ο διακεκριμένος πανεπιστημιακός.

Eίναι φανερό πως όλο αυτό έχει στόχο την καταστροφή της ταυτότητας των Αρμενίων. Εκείνο όμως που προκαλεί μεγαλύτερο σοκ είναι ότι αυτά τα βιβλία διδάσκονται υποχρεωτικά και στα αρμενικά σχολεία. Στην Τουρκία υπάρχουν 16 αρμενικά σχολεία, και μόνο στην περιοχή της Κωνσταντινούπολης. Από αυτά τα 11 είναι δημοτικά και ακόμα δύο γυμνασιακής εκπαίδευσης. Σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης φοιτούν συνολικά περίπου 3.000 σπουδαστές. Αυτά τα παιδιά, την ώρα του μαθήματος της Ιστορίας που είναι υποχρεωτικό, μαθαίνουν ότι είναι «προδότες και κοινωνικά στοιχεία που δολοφόνησαν Τούρκους ενώ υποκινούνται εύκολα από ξένους» και πως τα προβλήματά τους αποτελούν «απειλή για την κοινωνία».

Όπως υπογραμμίζει ο Τανέρ Ακτσάμ, «είναι φανερό πως όλο αυτό έχει στόχο την καταστροφή της ταυτότητας (τους)» από πλευράς κυβέρνησης. Επίσης είναι δυνατό να διακρίνει κανείς την πολιτική εξάλειψης της αρμενικής παιδείας, παρατηρώντας τη μείωση του αριθμού των σχολείων και των μαθητών που φοιτούν σε αυτά, στην τουρκική επικράτεια σε βάθος χρόνου 40 ετών.

Στο άρθρο του στην Armenian Weekly ο Ακτσάμ τεκμηριώνει τις απόψεις του παραθέτοντας κάποια σημεία που υπάρχουν στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, επιχειρώντας να δείξει και ότι το σχέδιο του κυβερνώντος κόμματος ΑΚΡ υπό τον πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για «μια ελεύθερη και δημοκρατική Τουρκία» περνάει μέσα από την παραχάραξη των ιστορικών γεγονότων. Γιατί η Γενοκτονία των Αρμενίων είναι γεγονός και δεν αποτελεί ιστορία επιστημονικής φαντασίας, οπότε δεν μπορεί ο καθένας να την διηγείται όπως του αρέσει.

Η έντυπη παραχάραξη της Ιστορίας

Χαρακτηριστικά της πολιτικής που ακολουθεί η ΄Άγκυρα σε αυτό το Σχέδιο για τη Νέα Τουρκία, είναι τα παραδείγματα τα οποία σταχυολογεί ο Τούρκος ιστορικός από τα σχολικά βιβλία Ιστορίας.

Στην 8η τάξη του τουρκικού δημοτικού σχολείου –αντιστοιχεί στη Β΄ Γυμνασίου στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα– το σχετικό βιβλίο έχει συγγράψει ο Σαλίμ Ουλκέρ. Εγκρίθηκε τον Μάιο του 2013 και για περίοδο πέντε ετών. Το θέμα της Γενοκτονίας των Αρμενίων καλύπτεται στο 7ο Κεφάλαιο του βασικού βιβλίου και του βιβλίου ασκήσεων για τον μαθητή. Ο μαθητής αφού διδαχθεί πώς ήταν «Η Τουρκία μετά τον Ατατούρκ: Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και οι συνέπειές του», καλείται να απαντήσει στο ερώτημα «Τι θα πρέπει να γίνει για να προωθήσουμε τη δικαίωση της χώρας μας (της Τουρκίας) έναντι των ισχυρισμών των Αρμενίων;» αλλά και να μάθει απ' έξω τις «Δυνάμεις που απειλούν την Τουρκία και την εθνική ασφάλεια».

Την έγκριση του ΜΕΒ έχει και ένα άλλο βιβλίο που διδάσκεται σε άλλη τάξη της τουρκικής δημοτικής εκπαίδευσης από το 2011. «Γραμμένο από επιτροπή, το βιβλίο Ιστορίας αναφέρεται στη Σφαγή στα ΄Άδανα που κατέληξε στο θάνατο 20.000 Αρμενίων το 1909, ως "Η Ανταρσία των Αρμενίων στα ΄Άδανα". Πρόκειται για ορολογία που ούτε το Κόμμα Ένωση και Πρόοδος (CUP), το οποίο ήταν τότε στην εξουσία, δεν χρησιμοποίησε» σημειώνει ο Ακτσάμ.

Σύμφωνα με το βιβλίο Ιστορίας, ο νόμος που επέτρεπε την εκτόπιση πληθυσμών «ήταν προϊόν ανάγκης αλλά είχε κι έναν άλλον σημαντικό ρόλο – να προστατέψει τους Αρμενίους. Από ποιον; Από τους άλλους Αρμενίους». Οι ανακρίβειες και εδώ είναι πολλές. Αναφερόμενοι στην «ανταρσία» οι συγγραφείς του βιβλίου υποστηρίζουν ότι οι στασιαστές «δεν δίστασαν να σκοτώσουν Αρμενίους που δεν ήταν μαζί τους», ενώ προειδοποίησαν πως «εάν θέλετε να ζήσετε πρέπει πρώτα να σκοτώσετε τον γείτονά σας». Με βάση το βιβλίο, δηλαδή, οι Αρμένιοι δολοφόνησαν «πολλούς ανθρώπους που ζούσαν σε χωριά, ακόμα και παιδιά, κάνοντας επιθέσεις σε τουρκικά χωριά, τα οποία ήταν απροστάτευτα μια και όλοι οι άνδρες πολεμούσαν στο μέτωπο κατά των Ρώσων (1877-1878)».

Η συμμαχία των Αρμενίων με τους Ρώσους υποχρέωσε την Τουρκία να τους εκτοπίσει από τα εδάφη τους κυρίως για να τους προστατέψει. «Μάλιστα», γράφουν, «έλαβαν και μέτρα για την ανακούφιση των εκτοπισθέντων. Ανέβαλαν την καταβολή των φόρων τους, τους επέτρεψαν να πάρουν όποια προσωπικά περιουσιακά στοιχεία ήθελαν, κρατικοί αξιωματούχοι επιφορτίστηκαν με την προστασία τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους μέχρι τη νέα πατρίδα έτσι ώστε να μην δεχθούν επιθέσεις, ενώ ιδρύθηκαν αστυνομικά τμήματα που προστάτευαν τις ζωές και τις περιουσίες τους».

Εξάλλου, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο ιστορίας στην 10η τάξη της μέσης τουρκικής εκπαίδευσης, αν και οι Αρμένιοι ζούσαν ζωή χαρισάμενη κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην ουσία πρόδωσαν την πατρίδα τους και συμμάχησαν με τους Ρώσους και γι' αυτό οι Οθωμανοί έχασαν τον πόλεμο εναντίον τους. ΄Όσο για τις σφαγές 80.000-300.000 Αρμενίων την περίοδο του Αβδούλ Χαμίτ Β΄, στο βιβλίο δεν υπάρχει λέξη μια και «εκείνη την εποχή δεν σκοτώθηκε κανένας Αρμένιος».

Δεν πείραξαν ούτε Έλληνες

Σε αυτό το βιβλίο, Τούρκοι και Αρμένιοι σπουδαστές μαθαίνουν για τους βιασμούς και τις δολοφονίες που έκαναν οι Αρμένιοι κατά των Τούρκων εκείνη την εποχή, ενώ «αποσαφηνίζεται μεταξύ άλλων» ότι οι μόνοι πληθυσμοί που εκτοπίστηκαν ήταν των στασιαστών Αρμενίων. «Στο μεταξύ, οι κοινότητες "Ασσυρίων, Χαλδαίων, Εβραίων και Ελλήνων" στις ίδιες περιοχές υποτίθεται ότι παρέμειναν ανενόχλητες. Οι συγγραφείς του βιβλίου το παρουσιάζουν αυτό ως μεγάλη και αναμφισβήτητη αλήθεια» γράφει ο Τανέρ Ακτσάμ και συνεχίζει ότι αυτή η... αλήθεια πλασαρίστηκε πολύ τις δεκαετίες του ΄80 και του '90.

«Αργότερα έγινε σαφές από τα αρχεία της οθωμανικής αυτοκρατορίας ότι όχι μόνο εκτοπίστηκαν όλοι οι Αρμένιοι, χωρίς εξαίρεση, αλλά και από κάθε επαρχία και πόλη της Ανατολίας, ακόμα κι από πόλεις της Θράκης όπως η Ραιδεστός και η Αδριανούπολη» προσθέτει ο Τούρκος ιστορικός.

Η υπερβολική «καλοσύνη» των Τούρκων φαίνεται κι από κάτι άλλο που φαντάζονται ότι έκαναν για τους Αρμένιους. Αφενός σχεδίασαν με κάθε λεπτομέρεια τη μεταφορά τους σε άλλες περιοχές, για να μην ταλαιπωρηθούν, ενώ «ηλικιωμένοι, ασθενείς, τυφλοί, χήρες και ορφανά δεν εκτοπίστηκαν [...] επίσης υπήρξε μέριμνα ώστε οι περιοχές όπου μετανάστευσαν οι Αρμένιοι να έχουν εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις [...] οι άνθρωποι μπορούσαν να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας το ίδιο επάγγελμα που έκαναν και εκεί όπου έμεναν πριν». Διαβάζοντάς το κανείς, λέει ο Ακτσάμ, «βγάζει το συμπέρασμα ότι τελικά οι Αρμένιοι ήταν πολύ τυχεροί που εκτοπίστηκαν. ΄Όχι μόνο ήταν ασφαλείς, αλλά τους δόθηκαν ευκαιρίες παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες! Τι περισσότερο να θέλει κανείς;»

Ποιοι μαζικοί τάφοι;

Aνεξάρτητοι (;) ερευνητές, τους οποίους επικαλούνται οι Τούρκοι συντάκτες των βιβλίων ιστορίας της γείτονος, υποστηρίζουν πως «300.000 Αρμένιοι έχασαν τη ζωή τους λόγω του πολέμου και ασθενειών. Δυστυχώς όμως οι Τούρκοι και οι μουσουλμάνοι που δολοφονήθηκαν ή εκτοπίστηκαν με τη βία από τους Αρμένιους ήταν 600.000».

Εξάλλου, σημειώνουν το... λογικό: «εάν το οθωμανικό κράτος ήθελε να αφανίσει τους Αρμενίους είχε νόημα να πάρει τόσα μέτρα προφύλαξης κατά τη διάρκεια ή μετά τον εκτοπισμό; Εκτός αυτού, πού βρίσκονται οι μαζικοί τάφοι όλων αυτών των ανθρώπων, οι οποίοι υποτίθεται σκοτώθηκαν;». Ειδικά γι' αυτό το σημείο ο Τανέρ Ακτσάμ γράφει: «ίσως κάποιος, χρησιμοποιώντας τους ισχυρισμούς των βιβλίων ως επιχείρημα, θα έπρεπε να υποβάλει αίτημα στην τουρκική κυβέρνηση για να κάνει απεριόριστες ανασκαφές».

Κλείνοντας το εμπεριστατωμένο άρθρο του, ο Τούρκος πανεπιστημιακός, ο οποίος ζητά την κατάργηση των βιβλίων παραχάραξης της Ιστορίας, διευκρινίζει ότι η έρευνά του περιορίστηκε μόνο στο έτος 1915. Και προσθέτει πως είναι χρήσιμο να γίνει κάτι ανάλογο προκειμένου να διαπιστωθεί τι γράφουν τα σχολικά βιβλία ιστορίας για τους άλλους χριστιανικούς πληθυσμούς, όπως οι ΄Έλληνες και οι Ασσύριοι, αλλά και για τους Εβραίους, σε ολόκληρη την οθωμανική περίοδο.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι στη Νέα Τουρκία των Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και Αχμέτ Νταβούτογλου δεν υπάρχει τίποτα νέο. Μόνο συνέχεια μιας πολιτικής που στρέφεται εναντίον των μειονοτήτων, στο πλαίσιο ενός αδίστακτου σχεδίου δεκαετιών.

Μέχρι να εξαλειφθεί καθετί διαφορετικό, καθετί που στην πραγματικότητα αποτελεί κομμάτι από το παζλ της ταυτότητας της Τουρκίας. Εάν δεν αντιδρά κανείς, εάν δεν ακούγεται η αλήθεια, το μακρόπνοο σχέδιο θα καρποφορήσει πράγματι σε μια νέα χώρα. Μόνο που η Ιστορία της θα είναι, μεταξύ άλλων, βασισμένη στο ψέμα και πνιγμένη στο αίμα τουρκόφωνων, και μη, χριστιανικών πληθυσμών.

http://www.armenika.gr/tourkia/165-politiki/654-tourkika-vivlia
http://dia-kosmos.blogspot.gr/