Γιατί διαλύεται η Λιβύη; (Η άλλη άποψη)

Πώς περνούσε η Λιβύη επι Γκαντάφι; Πως περνούσε ο κόσμος; Ήταν καταπιεσμένος, όπως γενικά μαθαίνουμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα.

Πριν ξεσπάσει το χάος, η Λιβύη είχε ένα χαμηλότερο ποσοστό κρατουμένων από την Τσεχική Δημοκρατία. Βρισκόταν στην 61η θέση. Η Λιβύη είχε το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Αφρική. Λιγότερο από το 5% των κατοίκων της πεινούσαν. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο οι τιμές των τροφίμων συνεχώς αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Λιβύης είχε καταργήσει όλους τους φόρους επί των τροφίμων.

Οι Λίβυοι ήσαν πλούσιοι. Η Λιβύη είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην Αφρική. Η κυβέρνηση φρόντιζε, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμμετάσχει στην ευημερία. Ο πλούτος ήταν μοιρασμένος δίκαια. 

Στη Λιβύη ζούσαν λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία. 

Πως έγινε η Λιβύη τόσο πλούσια; Γιατί έχει πετρέλαιο και δεν επέτρεπε σε ξένες εταιρείες να της το κλέβουν, όπως συμβαίνει στη Νιγηρία, μια χώρα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από την Shell. 

Όπως κάθε χώρα, έτσι και η Λιβύη υποφέρει από μια κυβέρνηση διεφθαρμένων γραφειοκρατών, που προσπαθούν να κόψουν ένα ολο και μεγαλύτερο κομμάτι απο την πίτα. Ως απάντηση, ο Γκαντάφι θέσπισε νόμους, με τους οποίους τα έσοδα από το πετρέλαιο να διανέμονται απευθείας στον πληθυσμό της χώρας, γιατί ήταν της γνώμης, ότι η κυβέρνηση δεν ήταν δίκαιη στο λαό, αν και ο Γκαντάφι δεν κατείχε μια επίσημη θέση στην κυβέρνηση. Δεν είναι ο πρόεδρος της Λιβύης, όπως γραφουν οι εφημερίδες. Η θέση του μοιάζει περισσότερο με εκείνη των ιδρυτών των ΗΠΑ και έχει περισσότερο έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα.

Ο σωστός αρχηγός του κράτους στη Λιβύη είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της Baghdadi Mahmudi. Όποιος αναφέρει τον Γκαντάφι σαν ηγέτη της Λιβύης, είναι σαν να αποκαλεί τον Χιροχίτο ηγέτη της Ιαπωνίας. Σε αντίθεση με την εικόνα που εμφανίζουν για την Λιβύη τα Μαζικά Μέσα Επιρροής (ΜΜΕ), στην κυβέρνηση της υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Μερικοί είναι οπαδοί του Γκαντάφι και θέλουν να απαλλαγούν από τον πρωθυπουργό. Άλλοι θέλουν να απαλλαγούν και από τους δύο. Και άλλοι θέλουν μόνο ειρήνη. 

Γίνονται όμως προσπάθειες, να εμφανισθεί η εικόνα μιας λαϊκής εξέγερσης κατά του δήθεν ηγέτη, του Γκαντάφι, παρα το ότι ο Γκαντάφι τελικά είναι μόνο ο αρχιτέκτονας του σημερινου πολιτικού συστήματος της Λιβύης, που είναι ένα μείγμα απο παναραβισμό, σοσιαλισμό και κάποιων ισλαμικών στοιχείων.

Τα βίντεο με διαμαρτυρίες υπερ του Γκαντάφι εξαφανίζονται αμέσως από το Internet. Το “Pro Gaddafi Anti Baghdadi Mahmudi demonstrations in” στο www.youtube.com/watch?v=Ce5fLGNg0sk εξαφανίσθηκε…Το “Pro Gaddafi protests in front of Libyan embassy London”, επίσης στο www.youtube.com/watch?v=pRwv0Ac8qbc
εξαφανίστηκε κι‘ αυτό… 

Μπορούμε να παρομοιάσουμε τους διαδηλωτές στη Λιβύη με εκείνους στην Αίγυπτο ή την Τυνησία; Οχι, καθόλου. Η αντίδραση της κυβέρνησης είναι βίαια και προφανώς ασκείται υπερβολική βία. Ας εξετάσουμε όμως εν συντομία τις δράσεις των διαδηλωτών. Το κτίριο του Λαικού Συνεδρίου πυρπολήθηκε από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Αυτό θα έμοιαζε με την πυρπόληση του Καπιτωλίου απο αμερικανούς διαδηλωτές. Πιστεύει κανείς, ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα επέτρεπε κατι τέτοιο; 

Οι ταραχές στη Λιβύη δεν ξέσπασαν εξ αιτίας μερικών νεαρών, που ζητούσαν Αλλαγή, όπως έγινε στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Ξεκίνησε, όταν μια ομάδα με το όνομα “Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάρκα” (το όνομα της πρώην βορειοδυτικής περιοχής της Λιβύης) έπιασε μερικούς ομήρους και σκότωσε δύο αστυνομικούς.

 Η εξέλιξη αυτή έχει την ιστορία της. Στις 18. Φεβρουαρίου 2011 μια ομάδα έκλεψε 70 στρατιωτικά οχήματα, αφού προηγουμένως είχε κάνει επίθεση στο λιμάνι και σκότωσε τέσσερις στρατιώτες. Η εξέγερση ξεκίνησε στην πόλη της Βεγγάζης στην ανατολική Λιβύη, κοντα στην Αίγυπτο που βρισκόταν σε αναβρασμό και τα σύνορα δεν ελέγχονταν πλέον. 

Ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών εξέφρασε την ανησυχία του για την δημιουργία ενός “Ισλαμικού Εμιράτου της Βεγγάζης”, το οποίο θα μπορούσε να κηρύξει την ανεξαρτησία του.

Απο που λοιπόν προέρχονται οι ξαφνικές διαμαρτυρίες; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι οι ομάδες αυτές, που χρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρήκαν μετα την Τυνησία και την Αίγυπτο την ευκαιρία, να θέσουν ολόκληρη τη Λιβύη υπό τον έλεγχό τους. Μια τέτοια ομάδα, που συνελήφθη πρόσφατα, αποτελούνταν από δεκάδες άτομα αλλοδαπής υπηκοότητας, που είχαν λάβει μέρος σε λεηλασίες και δολιοφθορές. Η λιβυκή κυβέρνηση δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο, να έχουν σχέση με το Ισραήλ. 

Η Μεγάλη Βρετανία χρηματοδοτούσε έναν πυρήνα της Αλ Κάιντα στη Λιβύη για να δολοφονήσει τον Γκαντάφι. 

Η κύρια ομάδα της αντιπολίτευσης είναι σήμερα το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» που χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, τη CIA και μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, και συμπορεύτηκε μαζί με άλλες αντιπολιτευτικές ομάδες που τελικά απετέλεσαν το «Εθνικό Συνέδριο της λιβυκής Αντιπολίτευσης». 

Το Συνέδριο αυτό ανακήρυξε την «Ημέρα της οργής», η οποία βούτηξε στις 17. Φεβρουαρίου την Λιβύη στο χάος. Ξεκίνησε στη Βεγγάζη, μια συντηρητική πόλη, που παραδοσιακά ήταν κατά του Γκαντάφι. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης” διαθέτει εναν αξιόλογο οπλισμό. Ήδη κατα το 1996 είχαν προσπαθήσει να υποδαυλίσουν στην ανατολική Λιβύη μια επανάσταση. 

Γιατί είναι οι ΗΠΑ τόσο εναντίον του Γκαντάφι; Γιατί ο Γκαντάφι είναι η κύρια απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στην Αφρική, επειδή προσπαθεί να ενώσει την ήπειρο και να την φέρει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ. 

Πράγματι, ο Γκαντάφι έχει πολλές, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών. 

Κατηγορεί τις ΗΠΑ, ότι δημιούργησαν τον ιό HIV. Ισχυρίζεται, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την δολοφονία του Matin Luther King και του John F. Kennedy. Λέει ότι απαγωγείς των αεροπλάνων της 9/11 είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάλεσε τους Λίβυους να δώσουν αίμα για τα θύματα του 9/11. Ο Γκαντάφι είναι επίσης ο τελευταίος ηγέτης μιας γενιάς μετρίων σοσιαλιστικών και παναραβικών επαναστατών που παραμένουν στην εξουσία μετά απο την εξάλειψη του Nasser και του Χουσεΐν και η Συρία τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν. 

Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν έχουν κανένα συμφέρον για την δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κόσμου. Εξ αντιθέτου, φαίνεται στα σχέδιά τους να έχουν ενα θεμελιώδες συμφέρον, να εξαναγκάσουν την Λιβύη με την αναρχία και το χάος να γονατίσει. 

Προς το τέλος του 2010 η Μεγάλη Βρετανία εξόπλιζε την Λιβύη με προσοδοφόρες πωλήσεις όπλων. Ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι η καλύτερη εγγύηση για την καταστροφή της Λιβύης. Η φυλετική δομή της λιβυκής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή και πολύ χρήσιμη για την πυροδότηση και αξιοποίηση ενός τέτοιου πολέμου, και η αξιοποίηση, διότι η Λιβύη χωρίζεται ιστορικά σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης
του David Rothscum

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Ο ΟΑΠ, Η CIA, ΚΑΙ φοιτητές στα ιδρύματα της Ευρώπης

ΣΥΡΙΑ, Η ΟΙΚ. ΑΣΣΑΝΤ, Ο ΟΑΠ, Η CIA, ΚΑΙ φοιτητές στα ιδρύματα της Ευρώπης (Ελλάδας)!..Οι διπλοί πράκτορες!...

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΩΝ ΗΠΑ

Η ανάμειξη, ο εκμαυλισμός, οι δολοφονίες της CIA….

Στις 27 Ιανουαρίου 1976 όταν οι απεσταλμένοι της Συρίας, οι οποίοι είχαν επιφορτισθεί από τον Λιβανέζο πρόεδρο Σουλεϊμάν Φράντζι να επαναφέρουν την ειρήνη στο Λίβανο, έφθασαν στη Βηρυτό, ο πρόεδρος Χαφέζ Ελ Ασσάντ συγκάλεσε στη Δαμασκό το Πολεμικό Συμβούλιο για να αναγγείλει: «Σήμερα το πρωί γεννήθηκε η μεγάλη Συρία!».

Την ίδια στιγμή, κατά μήκος των συρολιβανικών συνόρων ένας στρατός δέκα χιλιάδων Παλαιστινίων οργανωμένος και εξοπλισμένος από τη Δαμασκό, άρχιζε να προχωρεί και να διασχίζει χωρίς εμπόδια τις ισχυρές φρουρές που η Βηρυτός είχε τοποθετήσει και τελικά εγκαταστάθηκε στο βόρειο τμήμα της χώρας.

Η μεγάλη Συρία, ένα όνειρο που καλλιεργούσαν οι Σύριοι ηγέτες μετά από εκείνη την ημέρα του 1946, όταν τα γαλλικά στρατεύματα υπό την πίεση των Βρετανών, εκκένωσαν το συριακό έδαφος μετά από Ογδόντα έξι χρόνια επικυριαρχίας!....

Μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας, όμως, είχαμε ταυτόχρονα και μια άπληστη ματιά στις περιοχές προς τα νοτιοδυτικά που ανοίγουν ένα μέτωπο 240 χιλιομέτρων στην Μεσόγειο που κυρίως περιλαμβάνουν την Βηρυτό, ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά και εμπορικά κέντρα στον κόσμο.

Βέβαια, μετά την ανεξαρτησία, οι συριακές ειδικές υπηρεσίες που είχαν εκπαιδευθεί στην σχολή του περιβόητου 2ου Γραφείου του γαλλικού στρατού, αισθάνονταν στο Λίβανο όπως τα ψάρια στο νερό. Ο δρόμος Δαμασκού – Βηρυτού είναι μια λεωφόρος που τη διασχίζει κανείς με ταξί και παρά τη διάλυση το 1962 του συριακού Λαϊκού Κόμματος, η σκιά της Δαμασκού εξακολουθεί να πλανιέται πάνω από το λιβανικό κοινοβούλιο.

Ωστόσο, μέχρι τότε, η συριακή στρατιωτική μπότα δεν είχε πατήσει το λιβανικό έδαφος. Αυτή η μπότα βέβαια, δεν αποτελεί και εικόνα του συριακού στρατού που, αφού ταπεινώθηκε τέσσερις φορές από τους ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥΣ, ωθήθηκε να βρει καταφύγιο στην Π. Σοβ. Ένωση.

Έτσι μερικά χρόνια αργότερα, με την κάλυψη των αμυντικών συμφωνιών, η Σοβιετική Ένωση κατάφερε να στήσει στην Συρία έναν οπλικό μηχανισμό ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ για την περιοχή αυτή.

Για παράδειγμα: 3700 τανκς από τα οποία τα 400 Τα-72 αντιπροσώπευαν τη δύναμη που θα χρησιμοποιούσε η Σοβιετική Ένωση- τον πρώτο τουλάχιστον χρόνο- σε μια υποτιθέμενη επίθεση εναντίον της Δυτικής Ευρώπης. Οι Βάσεις Πυραύλων που είναι εγκατεστημένες κοντά στη Δαμασκό και τη Χομς, τετραπλασιάστηκαν σε επιφάνεια, για να δεχθούν τις πυροβολαρχίες βλημάτων εδάφους – αέρος SAM-5 και μια δεκαετία αργότερα τις SAM -8 που χρησιμοποιούσε αποκλειστικά το κουμμουνιστικό μπλόκ. Δρόμοι μετατράπηκαν σε διαδρόμους προσγείωσης για τα τεράστια μεταγωγικά «Αντόνωφ», που παρέδιδαν κάθε εβδομάδα τεράστιες ποσότητες πολεμικού υλικού.

Τα υπόστεγα τροποποιήθηκαν για να στεγάσουν τα πολεμικά (σοβιετικά) αεροσκάφη MIG-23, με επιδόσεις ανάλογες των MIG-27, τα οποία ήταν εξοπλισμένα με πυραύλους αέρος-αέρος, βεληνεκούς 100 χιλιομέτρων.

Η καριέρα του ΑΣΣΑΝΤ θα γνωρίσει πολλές διακυμάνσεις, κυρίως όταν τον Ιούνιο του 1967 τα Ισραηλινά στρατεύματα κατέλαβαν το ΓΚΟΛΑΝ και σταμάτησαν 60 χιλιόμετρα έξω από τη Δαμασκό.

Ως ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΑΜΥΝΑΣ και κυρίως ως αρχηγός μιας αεροπορίας που γελοιοποιήθηκε από τα ΜΙΡΑΖ των Ισραηλινών, θα έπρεπε να εξαφανισθεί όπως ακριβώς ο Αιγύπτιος ομόλογός του Στρατάρχης Άμπερ που αυτοκτόνησε.

Ο ΑΣΣΑΝΤ όχι μόνο δεν αυτοκτόνησε, αλλά ξεκίνησε πόλεμο εναντίον του προέδρου Σαλάχ Τζεντίντ, υποστηριζόμενος –μυστικά- από την CIA!.....

Στις 13 Νοεμβρίου 1970 ο τελευταίος εκλέχθηκε πρόεδρος, αλλά ο ΑΣΣΑΝΤ κατέλαβε την αίθουσα του Συμβουλίου με το στράτευμά του και τους συνέλαβε όλους.

Έτσι, για πρώτη φορά, μια αραβική χώρα με πληθυσμό 80% μουσουλμάνους ευθυγραμμίστηκε με τις θέσεις της ΜΟΣΧΑΣ χωρίς να διακόψει τις σχέσεις της με τη Δύση!......

Ο τότε Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Χένρι Κίσσιγκερ δήλωνε: 

«Αν οι Άραβες δεν μπορούν να κάνουν πόλεμο χωρίς την Αίγυπτο, δεν μπορούν να κάνουν ειρήνη χωρίς τον ΑΣΣΑΝΤ!.....». Ήταν ένας τρόπος για να πει ότι ο Σύρος πρόεδρος κρατούσε το κλειδί για κάθε λύση του μεσανατολικού προβλήματος.

Ο αρχηγός της ΟΑΠ (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλιστίνης) παρ’ ότι γνώστης του γεγονότος ότι ο Λίβανος βρισκόταν σε ρευστή κατάσταση, είχε αρχίσει να αισθάνεται όλο και πιο βαρύ για την Μοίρα του το σπαθί της Δαμασκού. Το ΠΡΩΤΟ χτύπημα του ΣΠΑΘΙΟΥ το ένοιωσε όταν, στις 21 Ιανουαρίου 1976 ο Ασσάντ έστειλε στο Λίβανο έναν παλαιστινιακό στρατό που είχε επιμελώς καλύψει και διαφυλάξει ανάμεσα στις εσωτερικές έριδες της ΟΑΠ.

ΑΥΤΟΣ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΝ: «Η Σάϊκα» (Αστραπή).

Οι δυό χιλιάδες νεκροί του παλαστινιακού στρατοπέδου ΤΕΛ ΑΛ ΖΑΑΤΑΡ-στους δρόμους της Βηρυτού- θα σκοτωθούν από σφαίρες των ΑΔΕΛΦΩΝ τους (της Σάϊκα), τον Αύγουστο του 1976. δεν θα είναι το τελευταίο επεισόδιο αυτού του ΑΔΕΛΦΟΚΤΟΝΟΥ ΑΓΩΝΑ που θα Υποδαυλίσει ο ΑΣΣΑΝΤ και η CIA με την συνεργασία του Ματζίντ Μοχσέν τον αδελφό του ιδρυτή της «Σάϊκα», ο οποίος δολοφονήθηκε τον Ιούλιο του 1979 στις Κάννες (Γαλλία) από ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ της CIA!.........

Ο Σύρος πρόεδρος Άσσαντ εμπιστεύθηκε στον αδελφό του Ριφάατ την εποπτεία των συριακών ειδικών υπηρεσιών, οι οποίες είχαν σαν αντικείμενο δύο μέτωπα: Τον αγώνα εναντίον των εσωτερικών συνομωσιών και την εξάλειψη στο εξωτερικό όλων αυτών που ήταν αντίθετοι στην αναβίωση της Μεγάλης Συρίας. Ο Ριφάατ, ακόμα, ήταν ο σύνδεσμος της CIA με τον πρόεδρο Άσσαντ. Το πρόσωπο της οικογένειας Άσσαντ που τροφοδότησε περισσότερο το μύθο, χωρίς αμφιβολία, είναι ο αδελφός του Ριφάατ. Αυτός είναι ο πρώην διευθυντής των Τελωνείων, με ωραίου νεαρού, με πάντα προσεγμένο ντύσιμο, προκάλεσε ποικίλα σχόλια. Κυρίως για τα ακίνητα, επειδή αυτός ο επαναστάτης διαθέτει πολυτελείς κατοικίες στο ΣΑΙΝ-ΝΟΜΛΑ-ΜΠΡΕΤΕΣ, κοντά στο Παρίσι, όπου συγκεντρώνονται γύρω από ένα εξαιρετικό «πάρκο» οι βαθύπλουτοι ερασιτέχνες του γκολφ. Αν δεν υπήρχαν δίπλα στο Ριφάατ Ελ Άσσαντ ανήσυχοι σωματοφύλακες, θα πίστευε κανείς ότι είναι κάποιος αργόσχολος τραπεζίτης. Η κοσμική πλευρά του είναι παραπλανητική, επειδή αυτό δεν τον εμποδίζει να διευθύνει με σίγουρο χέρι τα ισχυρά μυστικά δίκτυα της υπηρεσίας του!...

Θεωρούμε απαραίτητο εδώ να παραθέσουμε έναν διάλογο που έγινε στην κατοικία αξιωματούχου της CIA στο Άρλιγκτον της Βιρτζίνια (ΗΠΑ), στις 26 Αυγούστου 1982, μεταξύ του Ραφάατ και του ΙΣΡΑΗΛΙΝΟΥ ΣΤΑΡΤΗΓΟΥ ΑΡΙΕΛ ΣΑΡΟΝ:

ΑΡΙΕΛ ΣΑΡΟΝ: «Χαρήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι μετά την συμφωνία της ισραηλοσυριακής κατάπαυσης πυρός, σεβαστήκατε τους όρους της. Ελπίζουμε ότι μπορούμε να επιχειρήσουμε σε σωστές βάσεις έναν διάλογο που θα οδηγήσει στο συμπέρασμα μιας συμφωνίας ειρήνης ανάμεσα στις δύο κυβερνήσεις μας.».

ΡΙΦΑΑΤ ΑΣΣΑΝΤ: «Τρία ουσιαστικά πράγματα μας ενδιαφέρουν: Η επιστροφή του Γκολάν, ο ρόλος της Συρίας στο Λίβανο, που θα περιλάμβανε ένα δικαίωμα εποπτείας, καθώς και την αναγνώριση του ιστορικού μας ρόλου».

ΑΡΙΕΛ ΣΑΡΟΝ: «Και τι λέτε σε σχέση με τους Παλαιστίνιους;».

ΡΙΦΑΑΤ ΕΛ ΑΣΣΑΝΤ: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η σημερινή ηγεσία της ΟΑΠ θα αλλάξει και ότι δυσκολίες αξεπέραστες θα παρουσιασθούν στο άμεσο μέλλον. Αυτό σημαίνει ότι να είστε σίγουροι, ότι θα ακολουθήσουμε την πολιτική μας, ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν από τα στοιχεία της ΟΑΠ να χρησιμοποιήσουν το έδαφός μας για να εξαπολύσουν επιθέσεις εναντίον του Ισραήλ χωρίς προηγούμενη συμφωνία μας…..».

Εκπληκτικός διάλογος δύο συνεργατών, που πίνοντας ουίσκι προετοίμαζαν τον ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ της ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ και διαμοιράζονταν το σώμα του Λιβάνου.

Σε λιγότερο από ένα χρόνο-αργότερα- οι «προβλέψεις» Ριφάατ πραγματοποιήθηκαν. Όλα άρχισαν από τις αποσκιρτήσεις του Αμπού Σαλέχ και του Αμπού Μουσσά, δύο στρατιωτικών καθοδηγητών της ΟΑΠ. Παράλληλα το FPLP του Ζωρζ Χαμπάς και η εξτρεμιστική ομάδα του Αχμέτ Τζιμπρίλ αμφισβήτησαν την εξουσία του ΓΙΑΣΕΡ ΑΡΑΦΑΤ. Ο πιο αξιόλογος Παλαιστίνιος ηγέτης στη Βηρυτό ο Αμπού Ουαλίντ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ εκεί, ύστερα από εντολή του ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA στη Βηρυτό.

Απαγορεύτηκε στον ίδιο τον Αραφάτ να διαμένει στη Δαμασκό και δύο χιλιάδες σύντροφοί του εκδιώχθηκαν από την κοιλάδα ΜΠΕΚΑΑ. Τελευταίο επεισόδιο του ΣΕΝΑΡΙΟΥ CIA-ΡΙΦΑΑΤ-ΣΑΡΟΝ αποτέλεσε η περικύκλωση από δέκα χιλιάδες ΣΥΡΙΟΥΣ στρατιώτες και από τη «Σάϊκα» των δυναμεων της ΟΑΠ που είχαν καταφύγει στο λιμάνι της Τρίπολης στα Βόρεια του Λιβάνου.

Από αυτό το σενάριο δεν θα λείψει βέβαια και απόπειρα δολοφονίας του Γιασέρ Αραφάτ. Μόλις την τελευταία στιγμήν ο Αραφάτ γλίτωσε από θαύμα!.....

Στο μικροσκόπιο της γαλλικής δικαιοσύνης η περιουσία του θείου του Άσαντ

Ο Ριφάατ Ελ Άσσαντ παρά τις άριστες διασυνδέσεις του με την CIA προτιμά να εμπιστεύεται τους ειδικούς των πληροφοριών που έχουν διείσδύσει σε όλες τις ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ αποστολές και στις συριακές ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ, οι οποίες ειδικά στην ΓΑΛΛΙΑ και στην ΓΕΡΜΑΝΙΑ, παρουσιάζονται ισχυρές.

Με την βοήθεια της CIA στις δυο αυτές χώρες έχουν βρει καταφύγιο στη μία, πολιτικοί αντίπαλοι όπως ο Σαλάχ Μπιτάρ, στην άλλη το ευρωπαϊκό δίκτυο των «ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ».

Περίπου τετρακόσιοι μαθητές του Ριφάατ Ελ Άσσαντ είναι εγγεγραμμένοι στα ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΑ, δηλαδή σε δεκαπέντε ιδρύματα.

Γιατί οι Λαθρομετάναστες βρίσκουν άσυλο στα Ελληνικά Πανεπιστήμια; Ποιοί τους προστατεύουν; Ο Σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα γνωρίζει; Όπως και οι ελληνικές αρχές!....

Ένας ΣΥΡΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ μαζί με τον εκάστοτε ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA έχουν την ευθύνη των Σύρων φοιτητών. Στο Σαιν Ντενί στα περίχωρα του Παρισιού, υπεύθυνος είναι ο ανεψιός του Ριφάατ, Αλί Άσσαντ, μαζί με το ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA στο Παρίσι. Στην ΛΥΩΝ, ο διορισμός δύο πρακτόρων των ειδικών υπηρεσιών της Συρίας, του ΜΑΑΡΗΦ ΕΚΧΑΗΡ και του ΜΟΧΕΝΤΙΝ ΟΜΠΕΙΝΤ, κρίθηκε απαραίτητος εξαιτίας των αποτελεσμάτων. Όπως ακριβώς στην ΤΟΥΡ όπου ο ΑΜΠΝΤΕΛ ΧΑΜΜΟΥ και ο ΚΑΝΤΕΡ ΚΙΣΙ διευθύνουν το συριακό Δίκτυο καθώς και στο Μπορντό, όπου ο ΝΑΜΠΙΛ ΕΛ ΧΟΥΣΣΑΡΙ και ο ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΑΙΜ παίρνουν οδηγίες απ’ ευθείας από τον ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA στο Παρίσι.

21 Ιουλίου 1980, ΠΑΡΙΣΙ: Ο πρώην Σύρος πρωθυπουργός και ιδρυτής του Μπαάθ, Σαλάχ Μπιτάρ, όπως έβγαινε από τις εγκαταστάσεις της εφημερίδας «AL IHIA AL ARABI» που είχε δημιουργήσει για να πολεμήσει το καθεστώς της Δαμασκού, ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΤΕ με πολλαπλά χτυπήματα πιστολιού CZ-7.65 τσέχικης κατασκευής. Ο δολοφόνος διέφυγε χρησιμοποιώντας ένα αυτοκίνητο σταθμευμένο διακόσια μέτρα παρακάτω και κατευθύνθηκε προς την ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ στο ΠΑΡΙΣΙ!......

ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΙΟ του 1981, οι γαλλικές υπηρεσίες παρατήρησαν μια αδιάκοπη κινητικότητα μεταξύ Παρισίων και Αιξ Λα Σαπάλ της Δ. Γερμανίας των μελών της συριακής αποστολής. Κθώς καμμία φυσιολογική διπλωματική δραστηριότητα δεν δικαιολογούσε αυτές τις μεταβάσεις. Οι γαλλικές υπηρεσίες ρώτησαν τους συναδέλφους τους της γερμανικής ΒΚΑ για το πιθανό ενδιαφέρον που θα μπορούσαν να έχουν οι συριακές ειδικές υπηρεσίες στην Αιξ Λα Σαπέλ. Η απάντηση που έφθεσε ήταν ότι: «Ο Ισσάμ Ελ Αττήρ, ένας από τους βασικούς ηγέτες των «ΑΔΕΛΦΩΝ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ» που από το Μάρτιο του 1980 ήρθαν σε ανοιχτή ρήξη με το καθεστώς της Δαμασκού και επιχείρησαν μια σειρά εγκληματικών πράξεων εναντίον του προέδρου Άσσαντ, είχε καταφύγει στο Αιξ Λα Σαπέλ μετά το φοβερό κυνηγητό που εξαπέλυσαν οι ειδικές δυνάμεις του Ριφάατ στα Φέουδά τους, στο ΧΑΛΕΠΙ και στην Χάμα, όπου, σύμφωνα με τα αρχεία της CIA, είχαν ως αποτέλεσμα είκοσι χιλιάδες νεκρούς.

Οι γερμανικές αρχές ειδοποίησαν ότι ο Ισσάμ Ελ Αττάρ διέφυγε προς άγνωστη κατεύθυνση. Το μόνο θύμα του παιχνιδιού, αυτή τη φορά ήταν ο ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ της ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ στην Βηρυτό, ο ΧΟΡΣΤ ΣΜΙΤ-ΝΤΟΡΝΕΝΤΕΝ, ο οποίος αφού απειλήθηκε πολλές φορές η ζωή του, εγκατέλειψε το Λίβανο το Μάρτιο του 1982, την ίδια στιγμή που τρεις Σύριοι, οι οποίοι είχαν συλληφθεί τέσσερις μήνες πριν απελευθερώθηκαν από τις Γερμανικές αρχές.

Οι τρείς αυτοί Σύριοι ήταν πράκτορες του Ριφάατ, τους οποίους «δάνειζε» στον ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA της Μέσης Ανατολής Έιμς, τους οποίους ο ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ διέταξε να δολοφονήσουν τον Γερμανό πρεσβευτή, επειδή ο τελευταίος ήταν έτοιμος να αποκαλύψει τον ΤΡΙΠΛΟ ΡΟΛΟ του αξιωματούχου της CIA στην Μάση Ανατολή.

Στις 22 Απριλίου 1982, ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο ανατινάζεται μπροστά στο κτήριο που στεγάζεται η εφημερίδα «AL WATAN AL ARABI», στην οδό Μπαρμπερ αριθ. 33. Αποτέλεσμα δύο νεκροί και εξήντα τραυματίες. Τις αμέσως επόμενες ώρες ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών Γκαστόν Ντεφέρ θα χαρακτηρίσει τον -Αλή Χασάν- πράκτορα της Συρίας και της CIA- “PERSONA NON GRATA” (ανεπιθύμητο πρόσωπο) καθώς και τον υφιστάμενο Μιχαήλ Κασσούχα. Η κυβέρνηση της Δαμασκού διαμαρτυρήθηκε έντονα για την παραπάνω απόφαση της απέλασης.

Διακριτικά έγινε γνωστό στον Σύρο υπουργό Εξωτερικών Αλίμ Κουτά ότι οι γαλλικές υπηρεσίες γνώριζαν αρκετά το οργανόγραμμα των συριακών διπλωματικών αποστολών και τις διασυνδέσεις τους με την CIA στην Γαλλία, ώστε να μπορεί να στείλει αμέσως πίσω στη Δαμσκό είκοσι τέτοιους πράκτορες-διπλωματικούς.

Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ της Συρίας και της CIA ήρθε σύντομα: Στις 4 Σεπτεμβρίου 1982, ο Γάλλος πρεσβευτής Λουί Ντελαμάρ έβγαινε με το αυτοκίνητό του από την κατοικία των πεύκων στη Βηρυτό που εφρουρείτο από Σύρους στρατιώτες, όταν πετάχθηκαν ξαφνικά και από το πουθενά τέσσερις οπλισμένοι με «Καλάσνικωφ» άντρες και το άδειασαν επάνω του. Οι δολοφόνοι εξαφανίσθηκαν και κανείς από τους φροουρούς της κατοικίας δεν έιδε ούτε άκουσε το παραμικρό.

Μια άκρως εμπιστευτική αναφορά της CIA προς τις υπηρεσίες ασφαλείας ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, στις 24 Φεβρουαρίου 1983, ανέφερε ότι οι τρείς από τους τέσσερις δολοφόνους του Λουί Ντελαμάρ, ήταν σιίτες, της αιρετικής ομάδας του Χουσείν Μουσσαουί και είχαν στρατολογηθεί από τον σταθμάρχη της CIA στη Μέση Ανατολή.

Ο τέταρτος ήταν ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ και ονομαζόταν Ρότζερ Μιράντα. Εννέα μήνες αργότερα, στη διάρκεια μιας συνομιλίας μυστικής που έγινε στο ιδιωτικό διαμέρισμα του Φρανσουά ντε Γκροσούβρ, υπευθύνου της γαλλικής προεδρίας για ειδικές αποστολές, ο Αμπού Αγιάντ, ένας από τους υπαρχηγούς του Αραφάτ, δήλωσε στον Ζοζέφ Φρανζεσί, υπουργό Δημόσια Τάξης:

«Κάναμε τη δική σας δουλειά. Ο Σαντέκ Μουσσαουί, ένας από τους δολοφόνους του πρεσβευτή σας. Εκτελέστηκε από έναν κομάντο της Φατάχ. Τους άλλους πηγαίνετε να τους βρείτε στη Δαμασκό και στην Αμερικανική Πρεσβεία εδώ στο Παρίσι….».

Στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1982, οι διακεκριμένοι παίχτες του γκολφ στο Σαιν-Νομ-Λα-Μπρετές που σύχναζαν στο αγαπημένο τους «πάρκο» κλήθηκαν από τους Γάλλους αστυνομικούς να μην πλησιάζουν πολύ μια αξοχική έπαυλη της ιδιοκτησίας του γκολφ: «Μην ξεπερνάτε τα δέντρα», συμβούλευαν οι αστυνομικοί. Το βράδυ της Παρασκευής 10 Σεπτεμβρίου, ο Ριφάατ Ελ Άσσαντ κατέφθασε με τους τριάντα σωματοφύλακές του για να παίξει την Κυριακή γκολφ με τους διακρκιμένους προσκεκλημένους του.

Στην πραγματικότητα όμως ο Ριφάατ δεν πήγε εκεί για να παίξει γκολφ. Μαζί με τους παίκτες του γκολφ, είχε φτάσει και ο ΚΛΑΙΡ ΕΛΡΟΙ ΤΖΟΡΤΖ, διευθυντής συγκαλυμμένων (βρώμικων) επιχειρήσεων στα κεντρικά της CIA.

Εκεί ο Κλαιρ Ελρόι Τζορτζ με τους βοηθούς του και τον Ριφάατ, σχεδίασαν την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του ΡΟΜΠΕΡΤ ΕΙΜΣ, ΣΤΑΘΜΑΡΧΗ της CIA στην Μέση Ανατολή, με έδρα τη Βηρυτό.

Η εγκληματική ενέργεια εναντίον της αμερικανικής πρεσβείας στη Βηρυτό στις 18 Απριλίου, στοίχησε τη ζωή σε ογδόντα ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ και μεταξύ αυτών βρέθηκε και το πτώμα του σταθμάρχη Έιμς.

Αθανάσιος Στριγάς
ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Σουπερμάρκετ πώλησης προσωπικών δεδομένων-metadata

Αν ζούσε σήμερα ο Τζορτζ Όργουελ δεν θα είχε γράψει το «1984» γιατί δεν θα υπήρχε και κανένας λόγος

ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΗ ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ο κόσμος μας έφτασε εδώ που έφτασε γιατί οι εξελίξεις ξεπερνούσαν συνήθως τις παγιωμένες προσδοκίες των ανθρώπων.

ΤΟ ότι άλλοτε τις ξεπερνούσαν προς το καλύτερο και άλλοτε προς το χειρότερο ή και το πολύ χειρότερο, δεν έχει μεγάλη σημασία.

ΣΗΜΑΣΙΑ έχει ότι έτσι πορεύτηκε, σύμφωνα με τα ιστορικά ντοκουμέντα που περισώθηκαν (και έχουν φτάσει στα χέρια μας) η ανθρώπινη ιστορία για χιλιάδες χρόνια.

ΣΕ αυτή τη διαχρονική πορεία να ξεπεραστούν τα καθιερωμένα και να χαραχτούν καινούργιοι δρόμοι, άλλοτε επιστρατεύονταν οι καινούργιες ιδέες, άλλοτε αυστηρότερες νομοθεσίες και συχνά το παρελθόν.

ΤΟ παρελθόν, που θέλουμε-δεν θέλουμε μας σημάδεψε και μας έκανε αυτό που είμαστε, αποδείχθηκε χρήσιμο, ουκ ολίγες φορές, αλλά, κυρίως, όταν λειτουργούσε ως εμπειρικός «προβολέας» για να φωτίσει το μέλλον και όχι μόνο ως χειρόφρενο για να επιβιώσει το παρελθόν...

ΜΕ δυο κουβέντες, ο εξανθρωπισμός μας, ο πολιτισμός μας και όσα καταφέραμε να δημιουργήσουμε, οφείλονται στις εξελίξεις και την αδιάκοπη πορεία μας προς τα εμπρός.

ΚΑΙ ενώ, όπως είπαμε ξεκινώντας, οι εξελίξεις συνήθως μας ξεπερνούσαν, οι άνθρωποι είχαν τη δυνατότητα (και, προπαντός, το χρόνο) να τις εμπεδώσουν, να τις βελτιώσουν ή να τις απορρίψουν και να προσαρμοστούν σε αυτές, έστω και... διαμαρτυρόμενοι.

ΚΑΙ αυτό είναι το κομβικό σημείο στο οποίο διαφέρουν οι σημερινές εξελίξεις, με τις εξελίξεις του παρελθόντος, που μας έφεραν έως εδώ.

ΟΙ σημερινές εξελίξεις, βοηθούμενες από τα επιτεύγματα της τεχνολογίας, σχεδόν προς πάσα κατεύθυνση, μας έχουν ξεπεράσει αφήνοντάς μας πίσω, όχι απλώς λίγα χρόνια, αλλά δεκαετίες, για να μην πω αιώνες και παρεξηγηθώ από τους λάτρεις της... αντικειμενικότητας και της τυπολατρίας.

ΓΙΑ πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία, αντιστάθηκαν οι δάσκαλοι στους μαθητές τους. Για πρώτη φορά, οι γονείς ζητούν τη βοήθεια των παιδιών τους, προκειμένου να μάθουν να χειρίζονται μια ηλεκτρονική συσκευή.

ΕΙΝΑΙ τόσο ραγδαίες οι τεχνολογικές εξελίξεις στις ημέρες μας, που όχι μόνο δεν προλαβαίνουμε να τις εμπεδώσουμε και να προσαρμοστούμε σε αυτές, αλλά ούτε να συζητήσουμε, ως κοινωνία, τη χρησιμότητά τους και να τις αλλάξουμε ή να τις απορρίψουμε αν -για κάποιο λόγο- δεν τις… γουστάρουμε.

Ο,ΤΙ πριν μια εικοσαετία απαιτούσε χρόνια ή μήνες για να εμφανιστεί μια τεχνολογική καινοτομία στην πιάτσα των «αγορών», σήμερα χρειάζεται βδομάδες ή μέρες γι' αυτό.

ΟΛΑ αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς που αλίμονο σε όσους δεν μπορούν να καταφύγουν στα παιδιά τους για να ρωτήσουν πώς δουλεύει ένα... fucking smart phone.

ΟΥΤΕ οι ειδικοί, που βγάζουν το ψωμί τους από τις καινούργιες τεχνολογίες, δεν είναι εξοικειωμένοι μαζί τους και δεν μπορούν να τις παρακολουθήσουν.

Ο λόγος που με «ανάγκασε» να γράψω τα παραπάνω, δεν ήταν μόνο γιατί έπρεπε να γεμίσω το χώρο της στήλης και δεν είχα τίποτα άλλο κατά νου, αλλά...

...ΑΛΛΑ, για να σας πω τρεις τέσσερις κουβέντες, για ένα ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, θέμα, που πέρασε (σχεδόν) απαρατήρητο και ασχολίαστο και από τα γνωστά Μέσα Ενημέρωσης και τον μαϊντανό τους: τα social media που τείνουν να τα αντικαταστήσουν...

ΝΑ, όμως, εν συντομία, πώς έχει η ιστορία: 

Πριν δύο χρόνια, ένας νεαρός δημοσιογράφος της εφημερίδας «The Age», επικαλούμενος τη σχετική νομοθεσία, ζήτησε από την Telstra να του δώσει το φάκελό του, ο οποίος και περιείχε πληροφορίες και για τα προσωπικά του δεδομένα.

ΑΡΧΙΚΑ, η εταιρία, ελπίζοντας ότι ο δημοσιογράφος θα βαρεθεί ή θα «ξεχάσει» το θέμα, έκανε την… πάπια και δεν απαντούσε.

ΕΛΑ, όμως, που ο νεαρός, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή του να του σταλθεί ο φάκελός του, αλλά κατέφυγε και ζήτησε τη βοήθεια της αρμόδιας Υπηρεσίας Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, για την οποία τόσος ντόρος γίνεται τα τελευταία χρόνια «για το τι διάβολο επιτέλους κάνει».

ΤΕΛΙΚΑ, η υπηρεσία, μην μπορώντας να κάνει διαφορετικά, καταπιάστηκε με την προσφυγή του νεαρού δημοσιογράφου και αφού συγκέντρωσε τις απαραίτητες πληροφορίες και μαρτυρίες, δεν δέχτηκε τα επιχειρήματα της Telstra ότι τα στοιχεία που είχε συγκεντρώσει δεν αφορούσαν τον δημοσιογράφο.

ΜΕΤΑ τις ανταλλαγές ατελείωτων νομικών απόψεων και επιχειρημάτων, η Υπηρεσία Προστασίας Ατομικών Δεδομένων απεφάνθη ότι ο δημοσιογράφος έχει δικαίωμα να πάρει το φάκελο των δεδομένων του και έδωσε εντολή στην Telstra να του τον παραδώσει.

Η διεύθυνση της εταιρίας αρνήθηκε και πάλι να δώσει το φάκελο στον ιδιοκτήτη του και προσέφυγε στη Δικαιοσύνη, ζητώντας από το δικαστήριο να ακυρώσει την απόφαση της αρμόδιας υπηρεσίας, επικαλούμενη έναν άλλο σχετικό νόμο.

ΣΤΗΝ ουσία, η Telstra ισχυρίζεται ότι αν δικαιωθεί ο δημοσιογράφος θα έλθουν τα πάνω κάτω στην Αυστραλία, αφού και άλλες τηλεφωνικές εταιρίες, τράπεζες και λοιπά δεν θα μπορούν να χρησιμοποιούν πληροφορίες που τους δίνει την ευκαιρία να αποκτήσουν το πελατολόγιό τους κατά τρόπο που να βοηθά την επιχειρηματική τους δραστηριότητα.

ΣΥΜΦΩΝΑ με την εταιρία, μια απόφαση που θα περιόριζε τη χρήση των metadata θα λειτουργούσε ως βόμβα στα θεμέλια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας και θα ήταν καταστροφική για τις διεθνείς εμπορικές σχέσεις και ανταλλαγές.

ΚΑΙ για όσους δεν ξέρουν τι ακριβώς σημαίνει η λέξη metadata -που τόσα έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια-, τους πληροφορώ ότι πρόκειται για τα... μεταδεδομένα που περιγράφουν τα... δεδομένα, φωτίζοντας τις εταιρίες -που ψάχνουν να συγκεντρώσουν πληροφορίες για τον καθένα μας-, πώς μπορούν να τις βρουν.

ΤΟ metadata, δηλαδή, είναι η μάνα όλων των χρήσιμων δεδομένων που βοηθούν τις μεγάλες και μικρές εταιρίες που θέλουν να μας βάλουν στο χέρι, περισσότερο απ' όσο βοηθούσε τους πεινασμένους στην έρημο του Σινά το μάννα εξ ουρανού.

ΓΙΑ την Telstra για παράδειγμα και, κατ' επέκταση, όλων των εταιριών τα προσωπικά δεδομένα των πελατών τους αποτελούν μια αστείρευτη πηγή εσόδων, αφού μπορούν να τα πουλήσουν και, μάλιστα, σε καλή τιμή, σε οποιαδήποτε επιχείρηση ψάχνει για πελάτες προκειμένου να πουλάει τα προϊόντα της.

ΕΔΩ και αρκετά χρόνια, πολλές εταιρίες ασχολούνται αποκλειστικά με τη συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων και, στη συνέχεια, τα μοσχοπουλούν στην παγκόσμια «μαύρη» αγορά, πραγματοποιώντας μυθικά κέρδη.

ΣΕ εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια ανέρχεται ο τζίρος από την αγορά και μεταπώληση σε ενδιαφερόμενους, λιστών με προσωπικά δεδομένα εκατοντάδων εκατομμυρίων καταναλωτών.

ΕΝΑ μεγάλο σουπερμάρκετ πώλησης προσωπικών δεδομένων είναι η παγκόσμια «αγορά» και οι μεγάλες τηλεφωνικές εταιρίες που ελέγχουν τα καλύτερα και πιο προσοδοφόρα «περάσματα».

ΓΙΑ τον καθένα από εμάς ξέρουν πια πού βρισκόμαστε ανά πάσα στιγμή, με ποιον μιλάμε και το τι λέμε, αν θέλουν να αποκτήσουν ένα καλύτερο profile για πάρτη μας, το οποίο, μάλιστα, μπορούν να πουλήσουν και ακριβότερα.

ΣΕ ένα, επίσης, προνομιακό και άκρως κερδοφόρο σταυροδρόμι, έχουν στήσει τις παγίδες τους οι μικρές και μεγάλες τράπεζες, οι οποίες, χρησιμοποιώντας την πρόσβαση που έχουν στις πιστωτικές μας κάρτες, γνωρίζουν τι προϊόντα προτιμάμε, σε ποιο μαγαζί ψωνίζουμε, πού τρώμε, ποιο εστιατόριο μας αρέσει, πού παγαίνουμε διακοπές, πόσα ξοδεύουμε, πόσο καιρό καθόμαστε και σε ποιο ξενοδοχείο συναντάμε την ερωμένη μας για να μην γίνουμε αντιληπτοί από την σύζυγο και αντίστροφα.

ΤΟ ίδιο κάνουν και οι ιντερνετικές εταιρίες, τσεκάροντας τι προϊόντα αγοράζουμε, ποιες εφημερίδες διαβάζουμε, ποιους ιστότοπους επισκεπτόμαστε, ποιες ταινίες πορνό βλέπουμε και τι σεξουαλικά βίτσια ή προτιμήσεις έχουμε.

ΔΕΝ ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά εδώ και πολλά χρόνια ζούμε στο παγκόσμιο χωριό του Μεγάλου Αδελφού, χωρίς, όχι μόνο να διαμαρτυρόμαστε, αλλά και χωρίς να το έχουμε καταλάβει.

ΑΚΟΜΑ πιο εξοργιστικό και επικίνδυνο είναι το γεγονός ότι οι εξελίξεις δεν έχουν ξεπεράσει μόνο τους πολίτες ολόκληρου του πλανήτη, αλλά και τα ίδια τα κράτη και τις νομοθεσίες τους.

ΜΕ άλλα λόγια, δεν συγκεντρώνεται σιγά-σιγά μόνο ο πλούτος σε όλο και λιγότερα χέρα, αλλά και η εξουσία και ο τρόπος λήψης αποφάσεων για θέματα που θα πρέπει να μας αφορούν.

Η Telstra και άλλες μεγάλες εταιρείες, ισχυρίζονται ότι δεν δίνουν τα προσωπικά μας δεδομένα σε όποιον κι όποιον, αλλά επιλεκτικά και σε εταιρίες με τις οποίες συνεργάζονται και εμπιστεύονται ότι δεν θα υπάρξουν διαρροές.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ, μας λένε ότι στα ειδικά συμβόλαια που υπογράφουν με εμάς τους πελάτες τους, μας τα «εξηγούν λεπτομερώς» όλα αυτά.

ΤΑ συμβόλαια αυτά, βέβαια, είναι 4.000 λέξεων και γραμμένα με τέτοιο νομικό τρόπο, που λίγοι μπαίνουν στον κόπο να τα διαβάσουν και ακόμα και ελάχιστοι πια που μπορούν να τα καταλάβουν.

Ο κόσμος αλλάζει και, δυστυχώς, αλλάζει προς μια κατεύθυνση που δεν μπορούμε ούτε να την παρακολουθήσουμε ούτε να την ελέγξουμε. Γεια χαρά.

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Γιατί ο Σαρλ Ντε Γκωλ δεν δεχόταν να τιμήσει την τελετή μνήμης της απόβασης της 6ης Ιουνίου; (1)

"Η Δυτική Ευρώπη έγινε -χωρίς να το έχομε καταλάβει- προτεκτοράτο των Αμερικανών. Πρέπει τώρα να απαλλαγούμε από τη κυριαρχία τους.

Αλλά η δυσκολία, σε αυτή τη περίπτωση, είναι ότι οι έποικοι δεν επιζητούν πραγματικά τη χειραφέτηση. Οι βλέψεις του Πεντάγωνου για τη πλανητική στρατηγική, οι βλέψεις του αμερικανικού μπίζνες στη παγκόσμια οικονομία μας επιβάλλονται. Πολλοί Ευρωπαίοι τις υποστηρίζουν".

Σαρλ Ντε Γκωλ, 4 Ιανουαρίου 1963.

Réseau International (Γαλλία) (μτφρ. Κριστιάν)

Η απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, είναι το ιδρυτικό έγγραφο της Δυτικής Σύγχρονης Εποχής, με τους ιεραποστόλους της ή τους προφήτες της, του Ρούσβελτ και του Τσόρτσιλ, κατ’ επιλογή (ή και των δύο), με τους μύθους και τους θρύλους της, προσποιώντας την εξαφάνιση ολόκληρης της προηγούμενης ιστορίας της ανθρωπότητας, προσπαθώντας να εξηγήσει το παρελθόν (που υπήρχε μόνο για την προετοιμασία του ερχομού της), το παρόν και το μέλλον μέσω αυτής. Το είχε προαισθανθεί ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος ήταν όμως ένας από τους ήρωες αυτού του έπους.

Μια σελίδα της ιστορίας που αναδημοσιεύεται στο ιστολόγιο: οι λόγοι για τους οποίους ο Charles De Gaulle αρνήθηκε να τιμήσει την μνήμη της απόβασης της 6ης Ιουνίου, μπορούμε να δώσουμε δίκιο σε αυτόν τον άνθρωπο που ήταν ένας πολύ καλός πρόεδρος;
Όλα είναι σχετικά, καθώς είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλα τα θύματα που ήταν βορά των κανονιών και που πίστευαν στη θυσία τους στο όνομα της ελευθερίας, δεν πρέπει ως τόσο να ξεχνάμε την ιστορία με κεφαλαίο Ι και τις αλήθειες οι οποίες για απλοποίηση ξεχάστηκαν με το χρόνο.

Το να εορτάσουμε αυτή την ημερομηνία, με τους Αμερικανούς «απελευθερωτές», κλείνοντας τα μάτια μας για τους πραγματικούς λόγους της απόβασης, και δεν ήταν εκείνοι που μας δίδαξαν, δεν είναι πραγματικά το στυλ του Λευκού Οίκου ...

Η απόβαση, είναι πάνω απ 'όλα την άφιξη του αμερικανικού πολιτισμού που έπρεπε να υπερισχύσει της παλιάς Ευρώπης, η άφιξη των νέων εμπορικών σημάτων και των μέχρι τότε άγνωστων προϊόντων, μια τεράστια εμπορική επιχείρηση, καθώς επίσης και ένα πρώτο βήμα για να δεσπόζει στην Ευρώπη, με το σκοπό μία ημέρα να πιάσει την εξουσία στην Ευρώπη, δεδομένου ότι η TAFTA δεν είναι πρόσφατο σενάριο, γεγονός το οποίο μερικοί τείνουν να ξεχνούν ...

TTIP/TAFTA

Ήρθαν ως κατακτητές αρνούμενοι παρεμπίπτοντος την βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας. Το χειρότερο είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έφθασαν στη Γαλλία, προκειμένου να «απελευθερώσουν τη χώρα από τους Ναζί», ενώ οι Ναζί ήταν ακριβώς οικονομικοί εταίροι των ΗΠΑ. Μη ξεχάσετε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Τρίτο Ράιχ είναι μια μεγάλη ιστορία αγάπης που κάποιοι προτιμούν να ξεχάσουν ...

Για γρήγορη υπενθύμιση:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεχτηκάν περίπου 10 000 Ναζί

Οι Ναζί εγκληματίες πολέμου κόστισαν εκατομμύρια δολάρια σε συντάξεις στις ΗΠΑ

1.000 από αυτούς δούλεψαν για τη CIA και επωφελήθηκαν πλήρη ατιμωρησία

Στην ψηφοφορία για να καταδικαστεί ο ναζισμός κατά τη διάρκεια μιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ,

η Ευρωπαϊκή Ένωση απείχε, οι ΗΠΑ και η Ουκρανία καταψήφισαν

Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Ford απασχολούσε κρατούμενους και απελαθέντες παράγοντας για τη Βέρμαχτ

Η αμερικανική τράπεζα Chase που έγινε σήμερα JPMorgan- Chase χρηματοδότησε το καθεστώς του Χίτλερ

Ο παππούς του Τζορτζ Μπους βοήθησε τον Χίτλερ να κερδίσει την εξουσία

Ανέκδοτο: Η 45η μοίρα πεζικού (Ηνωμένες Πολιτείες) (45η ΗΠΑ DI) πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,

το σύμβολο της μοίρας πριν το 1930 ήταν ένα κόκκινο τετράγωνο με ένα κίτρινο σβάστικα .

Το να τιμήσεις την απόβαση της 6ης Ιουνίου, δεν είναι να συμμετέχεις σε ένα «μνημόσυνο» γεμάτο με κάλπικες μάρκες που παίζουν με την ιστορία για γεωπολιτικούς λόγους; 

Ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κατέληξε να εκδιωχθεί λίγο πολύ άμεσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες , όπως εξηγείται εδώ , είχε τους λόγους του, το ερώτημα είναι αν ήταν καλοί... αλλά εμείς δεν θα αρνηθούμε την ιστορία, ενώ κάθε αρνητισμός δεν είναι επιθυμητός, ας κοιτάξουμε την αλήθεια:

Ήταν ο Ντε Γκωλ, τόμος 2 (εκδόσεις Fallois Fayard 1997), σελίδες 84-87

Ηλύσια Πεδία, 30 Οκτωβρίου 1963

Με τον διορισμό του Jean Sainteny ως υπουργό Υποθέσεων των Βετεράνων τον Δεκέμβριο του 1962, ο Στρατηγός του είχε ζητήσει να αφιερώσει την ενέργειά του για το έτος 1964. Ήταν ευνοϊκό για την αναβίωση της μνήμης δύο ένδοξων ετών: πεντηκοστή επέτειο του 1914 και εικοστή επετείο του 1944.

Στο τέλος του υπουργικού συμβουλίου της 30 Οκτωβρίου 1963 , ο Jean Sainteny μίλησε για τις τελετές που είχαν προγραμματιστεί για τον εορτασμό της απελευθέρωσης, ο Pompidou με πήρε παράμερα: 

«Προσπαθήστε να πείσετε τον Στρατηγό σχετικά με την άρνησή του να πάει στις παραλίες της Νορμανδίας ...» Έμεινα κατάπληκτος και για τη πληροφορία και για την αίτηση. «Τέλος πάντων, συνεχίζει ο Pompidou, να λάβετε προφυλάξεις ... Εγώ ο ίδιος έχω σπάσει τα δόντια μου».

Ο Sainteny τότε μου λέει ότι ο ίδιος τα έχει ήδη σπάσει. Φυσικά, κ’ εγώ θα τα σπάσω επίσης (δεν αντιδρώ).

Ο Alain Peyrefitte (με αθώο βλέμμα): «Πιστεύετε, Στρατηγέ μου, ότι οι Γάλλοι θα καταλάβουν ότι δεν είστε παρόν στις τελετές στην Νορμανδία;

Charles-de-Gaulle (σοβαρός): -Ο Pompidou σας ζήτησε να επανέλθετε; (Δεν δείχνω συγκίνηση). Καλά, όχι! Έχω πάρει την απόφασή μου! Η Γαλλία αντιμετωπίστηκε σαν χαλάκι! Ο Τσόρτσιλ με κάλεσε από το Αλγέρι στο Λονδίνο στις 4 Ιουνίου, μ’ έβαλε σ’ ένα τραίνο και πήγα στο επιτελείο του, όπως ο Άρχων φωνάζει τον μπάτλερ του. Μου ανακοίνωσε την απόβαση, χωρίς να είχε προγραμματιστεί να συμμετάσχει καμία γαλλική μονάδα.

Συγκρουστήκαμε σφοδρά.
Τον κατηγόρησα ότι είχε θέσει τον εαυτό του στις διαταγές του Ρούσβελτ, αντί να του επιβάλει την Ευρωπαϊκή βούλησή του (το τονίζει).

Φώναξε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του: «Ντε Γκωλ, να ξέρετε ότι αν έχω να επιλέξω ανάμεσα σε εσάς και τον Ρούσβελτ, πάντα θα προτιμήσω τον Ρούσβελτ! Όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των Γάλλων και των Αμερικανών, πάντα θα προτιμήσουμε τους Αμερικανούς! Όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της ηπειρωτικής Ευρώπης και της ανοιχτής θάλασσας, θα επιλέξουμε πάντα την ανοιχτή θάλασσα!» (Μου το έχει ξαναπεί. Αυτή η σκηνή είναι ανεξίτηλη.)

«Ντε Γκωλ, να ξέρετε ότι όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των Γάλλων και των Αμερικανών, πάντα θα προτιμήσουμε τους Αμερικανούς!" (Winston Churchill)
«Και θέλετε να πάω να τελέσω τη μνήμη της απόβασης τους, ενώ ήταν το πρελούδιο για μια δεύτερη κατοχή της χώρας; Όχι, όχι, μη με υπολογίζετε!».

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Η απόβαση της 6ης Ιουνίου, ήταν μια αγγλοσαξονική επιχείρηση από την οποία η Γαλλία είχε αποκλειστεί. Ήταν αποφασισμένοι να εγκατασταθούν στη Γαλλία, σαν να ήταν εχθρικό έδαφος. Όπως μόλις είχαν κάνει στην Ιταλία και όπως ετοιμάζονταν να κάνουν στη Γερμανία!

Είχαν ετοιμάσει την AMGOT* τους, η οποία έπρεπε να κυβερνήσει κυριαρχικά τη Γαλλία παράλληλα με τη προώθηση των στρατευμάτων τους. Είχαν τυπώσει το πλαστό νόμισμα τους, με αναγκαστική ισοτιμία. Θα συμπεριφέρονταν σαν να είναι σε κατεκτημένη χώρα.

* AMGOT = «Allied military government for occupied territories» (συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση στα κατεχόμενα εδάφη)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως δείχνουν τα χρώματα και τα γραφικά τους -πολύ κοντά σε εκείνα του δολαρίου- αυτά τα τραπεζογραμμάτια που εκφράζονται σε φράγκα τυπώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το Φεβρουάριο-Μάιο1944, από το Bureau of Engraving and Printing, που είναι συνήθως υπεύθυνο για την εκτύπωση των αμερικανικών δολαρίων και άλλων επίσημων εγγράφων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Καθώς τυπώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, το χαρτί, μελάνι, υλικό, η παρουσίαση και το μέγεθος του δολαρίου χρησιμοποιήθηκαν ως αναφορά.

Από τις πρώτες ημέρες που ακολούθησαν την απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, τα αμερικανικά στρατεύματα άρχισαν να διανέμουν αυτά τα χαρτονομίσματα για να αντικαταστήσουν τα γαλλικά χαρτονομίσματα που είχαν εκδοθεί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Από τις 14 Ιουνίου 1944, ο Επίτροπος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Coulet, παρόν στη Νορμανδία, ήρθε αντιμέτωπος με αυτή την κυκλοφορία χρήματος, η οποία έτυχε εξάλλου άσχημής υποδοχής από τον ντόπιο πληθυσμό. Συμβούλεψε τις τράπεζες να αποταμιεύσουν αυτό το νόμισμα αλλά να μη το θέσουν σε κυκλοφορία. 

Από τις 27 Ιουνίου 1944, ο στρατηγός Ντε Γκωλ -ο οποίος εν τω μεταξύ έφθασε επί γαλλικού εδάφους- χτυπούσε τη γροθιά του στο τραπέζι καταγγέλλοντας αυτό το «ψεύτικο χρήμα», και απαγορεύοντας την κυκλοφορία του, μόλις εγκαταστάθηκε στην εξουσία με τη Προσωρινή Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η απαγόρευση αυτή βάδισε χέρι-χέρι με την κατάρρευση του σχεδίου της στρατιωτικής διοίκησης που επιβλήθηκε στη Γαλλία (AMGOT) .

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Αυτό ακριβώς θα γινόταν αν δεν είχα υποχρεώσει να το πράξουν, ναι υποχρεώσει, τους Επιτρόπους της Δημοκρατίας μου, τους νομάρχες μου, τους υπονομάρχες μου, τις επιτροπές απελευθέρωσης μου!

Και θα θέλατε να πάω να τελέσω τη μνήμη της απόβασης τους, όταν ήταν το πρελούδιο για μια δεύτερη κατοχή της χώρας; Όχι, όχι, μην με υπολογίζετε! Συμφωνώ ότι τα πράγματα πρέπει να διεξάγονται ομαλά, αλλά η θέση μου δεν είναι εκεί!
«Και μετά, θα βοηθούσε να πιστεύει ο κόσμος ότι, αν απελευθερωθήκαμε, το χρωστάμε μόνο και μόνο στους Αμερικανούς. Θα ήταν σαν να θεωρήσουμε την Αντίσταση ως ανύπαρκτη και άκυρη. Η φυσική ηττοπάθεια παραέχει τη τάση να υιοθετήσει αυτές τις απόψεις. Δεν πρέπει να ενδώσουμε σε αυτό!

«Να συμμετέχω στη τελετή μνήμης μιας ημέρας, στην οποία ζήτησαν από τους Γάλλους να παραδοθούν σε άλλους παρά στους εαυτούς τους, όχι, χίλιες φορές όχι!».

Σαρλ Ντε Γκώλ: «Αντίθετα, η θέση μου θα είναι στο Όρος Φαρών στις 15 Αυγούστου, δεδομένου ότι τα γαλλικά στρατεύματα ήταν κυρίαρχα στην απόβαση στην Προβηγκία, δεδομένου ότι ο πρώτος μας στρατός συνδέθηκε εκεί από την πρώτη στιγμή και ότι η μετεωρική επέλαση του στη κοιλάδα του Ροδανού ανάγκασε τους Γερμανούς να εκκενώσουν όλο το Νότο και το MassifCentral, κάτω από την πίεση της Αντίστασης.

Ο Charles de Gaulle τιμά την απόβαση στην Προβηγκία, 15 Αυγούστου 1964: βλ διαθέσιμη επικαιρότητα στην ιστοσελίδα του ΙΝΑ: http://www.ina.fr/video/CAF94058797

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Και θα τιμήσω την απελευθέρωση του Παρισιού, και μετά του Στρασβούργου, καθώς πρόκειται για γαλλική ανδρεία, καθώς ενώθηκαν οι Γάλλοι του εσωτερικού και του εξωτερικού γύρω από τη σημαία τους, τους ύμνους τους, την πατρίδα τους! Αλλά να συνταχθώ με τον εορτασμό της ημέρας, στην οποία ζήτησαν από τους Γάλλους να παραδοθούν σε άλλους από τον εαυτό τους, όχι!»

«Οι Γάλλοι έχουν ήδη πολύ την τάση να πιστεύουν ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, και ότι μπορούν να εκχωρήσουν σε άλλους το καθήκον της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας τους! Εμείς δεν πρέπει να τους ενθαρρύνουμε προς αυτή την αφελή εμπιστοσύνη, την οποία πληρώνουμε μετά με ερείπια και σφαγές! Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να βασίζονται στον εαυτό τους!

Έλα, έλα, Peyrefitte! Χρειάζεται περισσότερη μνήμη από αυτό! Πρέπει να τιμήσουμε τη Γαλλία, όχι τους Αγγλοσάξονες! Δεν έχω κανένα λόγο να το γιορτάσω με λαμπρότητα. Πέστο στους δημοσιογράφους σας!».
Και συνεχίζει: «Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για τη πατρίδα τους στη χώρα μας, οι Βρετανοί, οι Καναδοί, οι Αμερικανοί, οι Πολωνοί, ο Sainteny και ο Triboulet θα είναι εκεί για να τους τιμήσουν με αξιοπρέπεια».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι Sainteny και Triboulet ήταν αντίστοιχα υπουργοί των Υποθέσεων των Βετεράνων και Συνεργασίας το 1964.

· 13 Μάιου 1964
Ελπίζοντας ότι ο στρατηγός θα έχει ξεχάσει την ισχυρή απάντηση του, ή τουλάχιστον ότι θα έχει ότι απευθυνόταν σε, ξαναβάζω το ζήτημα στο τραπέζι 10 μήνες και μισό αργότερα, στις 13 Μαΐου 1964.
·«Αυτοί οι κύριοι του τύπου που με επικρίνουν να μην παω στη Νορμανδία 20 χρόνια αργότερα, τι έκαναν τότε; Δεν πολεμούσαν ούτε στη Νορμανδία ούτε αλλού. Η απελευθέρωση έγινε χωρίς αυτούς. Δεν τους χρειάστηκε».

Alain Peyrefitte: «Δεν φοβάστε πως, αν δεν χρωστάμε τουλάχιστον κάποια εξήγηση, ότι η απουσία σας από την 6η Ιουνίου στη Νορμανδία να παρερμηνευθεί;
Σαρλ Ντε Γκωλ: - μα σας το έχω ήδη πει! Δεν υπήρξε ποτέ οποιοδήποτε ζήτημα να έχω πάει εκεί! Δεν πήγα στην πέμπτη επέτειο, ούτε στη δέκατη, ούτε στη δέκατη πέμπτη. Γιατί θες να πάω στην εικοστή; Και ζήτησα από τον πρωθυπουργό να μην πάει ούτε αυτός εκεί. Εξάλλου, δεν θα πάει ούτε βρετανός πρωθυπουργός. Ούτε ο Τζόνσον δεν θα πάει. Γιατί θα πάμε;
(Φυσικά, οι Wilson και Johnson δεν πήγαν, γιατί δεν πήγει ο Ντε Γκωλ).

Alain Peyrefitte: - Μα ο Αϊζενχάουερ και ο Μοντγκόμερι θα πάνε.

Σαρλ Ντε Γκωλ: - Αυτοί είναι οι ηθοποιοί που πληρώνονται ακριβά στην τηλεόραση».

Τελικά, ούτε ο Αϊζενχάουερ ούτε ο Μοντγκόμερι, αφού ανακοίνωσαν τη συμμετοχή τους, δεν ήρθαν.

·10 Ιουνίου 1964
Μετά το υπουργικό συμβούλιο της 10ης Ιούνιου 1964 , ο στρατηγός αφήνει να φανεί η ενόχλησή του:

«Αυτοί οι κύριοι του τύπου που με επικρίνουν επειδή δεν πήγα στη Νορμανδία 20 χρόνια μετά, τι έκαναν τότε; Πολέμησαν για να ανακτήσει η Γαλλία την ελευθερία της, για να συμβάλλουν στη διάσωσή της; Τι έκαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου; Δεν πολέμησαν ούτε στη Νορμανδία ούτε αλλού. Η απελευθέρωση συνέβη χωρίς αυτούς. Δεν τους χρειάστηκε».

Και ο ίδιος αναγκάστηκε να πολεμήσει έτσι ώστε η απόβαση να μη γίνει εντελώς χωρίς την Ελεύθερη Γαλλία. Αν εκφώνησε τον λόγο του στη Bayeux στις 16 Ιουνίου 1946, δεν ήταν για να τιμήσει την απόβαση της 6ης Ιουνίου, αλλά τη δική του απόβαση στα τακούνια των Αμερικανών, στις 16 Ιουνίου 1944 στη Bayeux.
Φέρνει πίσω τη πολυθρόνα του, μπλοκάρει τη πλάτη του. Έχει όρεξη να μιλήσει.

Συνεχίζεται.


Πλήρες Άρθρο πλήρως στις κρίσεις μέσω Quenelplus.com
http://lesmoutonsenrages.fr/2015/05/05/pourquoi-charles-de-gaulle-refusa-t-il-toujours-de-commemorer-le-debarquement-du-6-juin/

Réseau International

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/06/6-1.html#more

http://dia-kosmos.blogspot.gr/