Γιατί ο Σαρλ Ντε Γκωλ δεν δεχόταν να τιμήσει την τελετή μνήμης της απόβασης της 6ης Ιουνίου; (1)

"Η Δυτική Ευρώπη έγινε -χωρίς να το έχομε καταλάβει- προτεκτοράτο των Αμερικανών. Πρέπει τώρα να απαλλαγούμε από τη κυριαρχία τους.

Αλλά η δυσκολία, σε αυτή τη περίπτωση, είναι ότι οι έποικοι δεν επιζητούν πραγματικά τη χειραφέτηση. Οι βλέψεις του Πεντάγωνου για τη πλανητική στρατηγική, οι βλέψεις του αμερικανικού μπίζνες στη παγκόσμια οικονομία μας επιβάλλονται. Πολλοί Ευρωπαίοι τις υποστηρίζουν".

Σαρλ Ντε Γκωλ, 4 Ιανουαρίου 1963.

Réseau International (Γαλλία) (μτφρ. Κριστιάν)

Η απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, είναι το ιδρυτικό έγγραφο της Δυτικής Σύγχρονης Εποχής, με τους ιεραποστόλους της ή τους προφήτες της, του Ρούσβελτ και του Τσόρτσιλ, κατ’ επιλογή (ή και των δύο), με τους μύθους και τους θρύλους της, προσποιώντας την εξαφάνιση ολόκληρης της προηγούμενης ιστορίας της ανθρωπότητας, προσπαθώντας να εξηγήσει το παρελθόν (που υπήρχε μόνο για την προετοιμασία του ερχομού της), το παρόν και το μέλλον μέσω αυτής. Το είχε προαισθανθεί ο στρατηγός Ντε Γκωλ, ο οποίος ήταν όμως ένας από τους ήρωες αυτού του έπους.

Μια σελίδα της ιστορίας που αναδημοσιεύεται στο ιστολόγιο: οι λόγοι για τους οποίους ο Charles De Gaulle αρνήθηκε να τιμήσει την μνήμη της απόβασης της 6ης Ιουνίου, μπορούμε να δώσουμε δίκιο σε αυτόν τον άνθρωπο που ήταν ένας πολύ καλός πρόεδρος;
Όλα είναι σχετικά, καθώς είναι σημαντικό να θυμόμαστε όλα τα θύματα που ήταν βορά των κανονιών και που πίστευαν στη θυσία τους στο όνομα της ελευθερίας, δεν πρέπει ως τόσο να ξεχνάμε την ιστορία με κεφαλαίο Ι και τις αλήθειες οι οποίες για απλοποίηση ξεχάστηκαν με το χρόνο.

Το να εορτάσουμε αυτή την ημερομηνία, με τους Αμερικανούς «απελευθερωτές», κλείνοντας τα μάτια μας για τους πραγματικούς λόγους της απόβασης, και δεν ήταν εκείνοι που μας δίδαξαν, δεν είναι πραγματικά το στυλ του Λευκού Οίκου ...

Η απόβαση, είναι πάνω απ 'όλα την άφιξη του αμερικανικού πολιτισμού που έπρεπε να υπερισχύσει της παλιάς Ευρώπης, η άφιξη των νέων εμπορικών σημάτων και των μέχρι τότε άγνωστων προϊόντων, μια τεράστια εμπορική επιχείρηση, καθώς επίσης και ένα πρώτο βήμα για να δεσπόζει στην Ευρώπη, με το σκοπό μία ημέρα να πιάσει την εξουσία στην Ευρώπη, δεδομένου ότι η TAFTA δεν είναι πρόσφατο σενάριο, γεγονός το οποίο μερικοί τείνουν να ξεχνούν ...

TTIP/TAFTA

Ήρθαν ως κατακτητές αρνούμενοι παρεμπίπτοντος την βοήθεια των γαλλικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια αυτής της ημέρας. Το χειρότερο είναι ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έφθασαν στη Γαλλία, προκειμένου να «απελευθερώσουν τη χώρα από τους Ναζί», ενώ οι Ναζί ήταν ακριβώς οικονομικοί εταίροι των ΗΠΑ. Μη ξεχάσετε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Τρίτο Ράιχ είναι μια μεγάλη ιστορία αγάπης που κάποιοι προτιμούν να ξεχάσουν ...

Για γρήγορη υπενθύμιση:

Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεχτηκάν περίπου 10 000 Ναζί

Οι Ναζί εγκληματίες πολέμου κόστισαν εκατομμύρια δολάρια σε συντάξεις στις ΗΠΑ

1.000 από αυτούς δούλεψαν για τη CIA και επωφελήθηκαν πλήρη ατιμωρησία

Στην ψηφοφορία για να καταδικαστεί ο ναζισμός κατά τη διάρκεια μιας Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ,

η Ευρωπαϊκή Ένωση απείχε, οι ΗΠΑ και η Ουκρανία καταψήφισαν

Η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία Ford απασχολούσε κρατούμενους και απελαθέντες παράγοντας για τη Βέρμαχτ

Η αμερικανική τράπεζα Chase που έγινε σήμερα JPMorgan- Chase χρηματοδότησε το καθεστώς του Χίτλερ

Ο παππούς του Τζορτζ Μπους βοήθησε τον Χίτλερ να κερδίσει την εξουσία

Ανέκδοτο: Η 45η μοίρα πεζικού (Ηνωμένες Πολιτείες) (45η ΗΠΑ DI) πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο,

το σύμβολο της μοίρας πριν το 1930 ήταν ένα κόκκινο τετράγωνο με ένα κίτρινο σβάστικα .

Το να τιμήσεις την απόβαση της 6ης Ιουνίου, δεν είναι να συμμετέχεις σε ένα «μνημόσυνο» γεμάτο με κάλπικες μάρκες που παίζουν με την ιστορία για γεωπολιτικούς λόγους; 

Ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κατέληξε να εκδιωχθεί λίγο πολύ άμεσα από τις Ηνωμένες Πολιτείες , όπως εξηγείται εδώ , είχε τους λόγους του, το ερώτημα είναι αν ήταν καλοί... αλλά εμείς δεν θα αρνηθούμε την ιστορία, ενώ κάθε αρνητισμός δεν είναι επιθυμητός, ας κοιτάξουμε την αλήθεια:

Ήταν ο Ντε Γκωλ, τόμος 2 (εκδόσεις Fallois Fayard 1997), σελίδες 84-87

Ηλύσια Πεδία, 30 Οκτωβρίου 1963

Με τον διορισμό του Jean Sainteny ως υπουργό Υποθέσεων των Βετεράνων τον Δεκέμβριο του 1962, ο Στρατηγός του είχε ζητήσει να αφιερώσει την ενέργειά του για το έτος 1964. Ήταν ευνοϊκό για την αναβίωση της μνήμης δύο ένδοξων ετών: πεντηκοστή επέτειο του 1914 και εικοστή επετείο του 1944.

Στο τέλος του υπουργικού συμβουλίου της 30 Οκτωβρίου 1963 , ο Jean Sainteny μίλησε για τις τελετές που είχαν προγραμματιστεί για τον εορτασμό της απελευθέρωσης, ο Pompidou με πήρε παράμερα: 

«Προσπαθήστε να πείσετε τον Στρατηγό σχετικά με την άρνησή του να πάει στις παραλίες της Νορμανδίας ...» Έμεινα κατάπληκτος και για τη πληροφορία και για την αίτηση. «Τέλος πάντων, συνεχίζει ο Pompidou, να λάβετε προφυλάξεις ... Εγώ ο ίδιος έχω σπάσει τα δόντια μου».

Ο Sainteny τότε μου λέει ότι ο ίδιος τα έχει ήδη σπάσει. Φυσικά, κ’ εγώ θα τα σπάσω επίσης (δεν αντιδρώ).

Ο Alain Peyrefitte (με αθώο βλέμμα): «Πιστεύετε, Στρατηγέ μου, ότι οι Γάλλοι θα καταλάβουν ότι δεν είστε παρόν στις τελετές στην Νορμανδία;

Charles-de-Gaulle (σοβαρός): -Ο Pompidou σας ζήτησε να επανέλθετε; (Δεν δείχνω συγκίνηση). Καλά, όχι! Έχω πάρει την απόφασή μου! Η Γαλλία αντιμετωπίστηκε σαν χαλάκι! Ο Τσόρτσιλ με κάλεσε από το Αλγέρι στο Λονδίνο στις 4 Ιουνίου, μ’ έβαλε σ’ ένα τραίνο και πήγα στο επιτελείο του, όπως ο Άρχων φωνάζει τον μπάτλερ του. Μου ανακοίνωσε την απόβαση, χωρίς να είχε προγραμματιστεί να συμμετάσχει καμία γαλλική μονάδα.

Συγκρουστήκαμε σφοδρά.
Τον κατηγόρησα ότι είχε θέσει τον εαυτό του στις διαταγές του Ρούσβελτ, αντί να του επιβάλει την Ευρωπαϊκή βούλησή του (το τονίζει).

Φώναξε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του: «Ντε Γκωλ, να ξέρετε ότι αν έχω να επιλέξω ανάμεσα σε εσάς και τον Ρούσβελτ, πάντα θα προτιμήσω τον Ρούσβελτ! Όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των Γάλλων και των Αμερικανών, πάντα θα προτιμήσουμε τους Αμερικανούς! Όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της ηπειρωτικής Ευρώπης και της ανοιχτής θάλασσας, θα επιλέξουμε πάντα την ανοιχτή θάλασσα!» (Μου το έχει ξαναπεί. Αυτή η σκηνή είναι ανεξίτηλη.)

«Ντε Γκωλ, να ξέρετε ότι όταν θα πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ των Γάλλων και των Αμερικανών, πάντα θα προτιμήσουμε τους Αμερικανούς!" (Winston Churchill)
«Και θέλετε να πάω να τελέσω τη μνήμη της απόβασης τους, ενώ ήταν το πρελούδιο για μια δεύτερη κατοχή της χώρας; Όχι, όχι, μη με υπολογίζετε!».

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Η απόβαση της 6ης Ιουνίου, ήταν μια αγγλοσαξονική επιχείρηση από την οποία η Γαλλία είχε αποκλειστεί. Ήταν αποφασισμένοι να εγκατασταθούν στη Γαλλία, σαν να ήταν εχθρικό έδαφος. Όπως μόλις είχαν κάνει στην Ιταλία και όπως ετοιμάζονταν να κάνουν στη Γερμανία!

Είχαν ετοιμάσει την AMGOT* τους, η οποία έπρεπε να κυβερνήσει κυριαρχικά τη Γαλλία παράλληλα με τη προώθηση των στρατευμάτων τους. Είχαν τυπώσει το πλαστό νόμισμα τους, με αναγκαστική ισοτιμία. Θα συμπεριφέρονταν σαν να είναι σε κατεκτημένη χώρα.

* AMGOT = «Allied military government for occupied territories» (συμμαχική στρατιωτική κυβέρνηση στα κατεχόμενα εδάφη)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όπως δείχνουν τα χρώματα και τα γραφικά τους -πολύ κοντά σε εκείνα του δολαρίου- αυτά τα τραπεζογραμμάτια που εκφράζονται σε φράγκα τυπώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες το Φεβρουάριο-Μάιο1944, από το Bureau of Engraving and Printing, που είναι συνήθως υπεύθυνο για την εκτύπωση των αμερικανικών δολαρίων και άλλων επίσημων εγγράφων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Καθώς τυπώθηκαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, το χαρτί, μελάνι, υλικό, η παρουσίαση και το μέγεθος του δολαρίου χρησιμοποιήθηκαν ως αναφορά.

Από τις πρώτες ημέρες που ακολούθησαν την απόβαση της 6ης Ιουνίου 1944, τα αμερικανικά στρατεύματα άρχισαν να διανέμουν αυτά τα χαρτονομίσματα για να αντικαταστήσουν τα γαλλικά χαρτονομίσματα που είχαν εκδοθεί κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής.

Από τις 14 Ιουνίου 1944, ο Επίτροπος της Γαλλικής Δημοκρατίας Φρανσουά Coulet, παρόν στη Νορμανδία, ήρθε αντιμέτωπος με αυτή την κυκλοφορία χρήματος, η οποία έτυχε εξάλλου άσχημής υποδοχής από τον ντόπιο πληθυσμό. Συμβούλεψε τις τράπεζες να αποταμιεύσουν αυτό το νόμισμα αλλά να μη το θέσουν σε κυκλοφορία. 

Από τις 27 Ιουνίου 1944, ο στρατηγός Ντε Γκωλ -ο οποίος εν τω μεταξύ έφθασε επί γαλλικού εδάφους- χτυπούσε τη γροθιά του στο τραπέζι καταγγέλλοντας αυτό το «ψεύτικο χρήμα», και απαγορεύοντας την κυκλοφορία του, μόλις εγκαταστάθηκε στην εξουσία με τη Προσωρινή Κυβέρνηση της Γαλλικής Δημοκρατίας. Η απαγόρευση αυτή βάδισε χέρι-χέρι με την κατάρρευση του σχεδίου της στρατιωτικής διοίκησης που επιβλήθηκε στη Γαλλία (AMGOT) .

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Αυτό ακριβώς θα γινόταν αν δεν είχα υποχρεώσει να το πράξουν, ναι υποχρεώσει, τους Επιτρόπους της Δημοκρατίας μου, τους νομάρχες μου, τους υπονομάρχες μου, τις επιτροπές απελευθέρωσης μου!

Και θα θέλατε να πάω να τελέσω τη μνήμη της απόβασης τους, όταν ήταν το πρελούδιο για μια δεύτερη κατοχή της χώρας; Όχι, όχι, μην με υπολογίζετε! Συμφωνώ ότι τα πράγματα πρέπει να διεξάγονται ομαλά, αλλά η θέση μου δεν είναι εκεί!
«Και μετά, θα βοηθούσε να πιστεύει ο κόσμος ότι, αν απελευθερωθήκαμε, το χρωστάμε μόνο και μόνο στους Αμερικανούς. Θα ήταν σαν να θεωρήσουμε την Αντίσταση ως ανύπαρκτη και άκυρη. Η φυσική ηττοπάθεια παραέχει τη τάση να υιοθετήσει αυτές τις απόψεις. Δεν πρέπει να ενδώσουμε σε αυτό!

«Να συμμετέχω στη τελετή μνήμης μιας ημέρας, στην οποία ζήτησαν από τους Γάλλους να παραδοθούν σε άλλους παρά στους εαυτούς τους, όχι, χίλιες φορές όχι!».

Σαρλ Ντε Γκώλ: «Αντίθετα, η θέση μου θα είναι στο Όρος Φαρών στις 15 Αυγούστου, δεδομένου ότι τα γαλλικά στρατεύματα ήταν κυρίαρχα στην απόβαση στην Προβηγκία, δεδομένου ότι ο πρώτος μας στρατός συνδέθηκε εκεί από την πρώτη στιγμή και ότι η μετεωρική επέλαση του στη κοιλάδα του Ροδανού ανάγκασε τους Γερμανούς να εκκενώσουν όλο το Νότο και το MassifCentral, κάτω από την πίεση της Αντίστασης.

Ο Charles de Gaulle τιμά την απόβαση στην Προβηγκία, 15 Αυγούστου 1964: βλ διαθέσιμη επικαιρότητα στην ιστοσελίδα του ΙΝΑ: http://www.ina.fr/video/CAF94058797

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Και θα τιμήσω την απελευθέρωση του Παρισιού, και μετά του Στρασβούργου, καθώς πρόκειται για γαλλική ανδρεία, καθώς ενώθηκαν οι Γάλλοι του εσωτερικού και του εξωτερικού γύρω από τη σημαία τους, τους ύμνους τους, την πατρίδα τους! Αλλά να συνταχθώ με τον εορτασμό της ημέρας, στην οποία ζήτησαν από τους Γάλλους να παραδοθούν σε άλλους από τον εαυτό τους, όχι!»

«Οι Γάλλοι έχουν ήδη πολύ την τάση να πιστεύουν ότι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι, και ότι μπορούν να εκχωρήσουν σε άλλους το καθήκον της υπεράσπισης της ανεξαρτησίας τους! Εμείς δεν πρέπει να τους ενθαρρύνουμε προς αυτή την αφελή εμπιστοσύνη, την οποία πληρώνουμε μετά με ερείπια και σφαγές! Πρέπει να τους ενθαρρύνουμε να βασίζονται στον εαυτό τους!

Έλα, έλα, Peyrefitte! Χρειάζεται περισσότερη μνήμη από αυτό! Πρέπει να τιμήσουμε τη Γαλλία, όχι τους Αγγλοσάξονες! Δεν έχω κανένα λόγο να το γιορτάσω με λαμπρότητα. Πέστο στους δημοσιογράφους σας!».
Και συνεχίζει: «Αυτοί που έδωσαν τη ζωή τους για τη πατρίδα τους στη χώρα μας, οι Βρετανοί, οι Καναδοί, οι Αμερικανοί, οι Πολωνοί, ο Sainteny και ο Triboulet θα είναι εκεί για να τους τιμήσουν με αξιοπρέπεια».
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι Sainteny και Triboulet ήταν αντίστοιχα υπουργοί των Υποθέσεων των Βετεράνων και Συνεργασίας το 1964.

· 13 Μάιου 1964
Ελπίζοντας ότι ο στρατηγός θα έχει ξεχάσει την ισχυρή απάντηση του, ή τουλάχιστον ότι θα έχει ότι απευθυνόταν σε, ξαναβάζω το ζήτημα στο τραπέζι 10 μήνες και μισό αργότερα, στις 13 Μαΐου 1964.
·«Αυτοί οι κύριοι του τύπου που με επικρίνουν να μην παω στη Νορμανδία 20 χρόνια αργότερα, τι έκαναν τότε; Δεν πολεμούσαν ούτε στη Νορμανδία ούτε αλλού. Η απελευθέρωση έγινε χωρίς αυτούς. Δεν τους χρειάστηκε».

Alain Peyrefitte: «Δεν φοβάστε πως, αν δεν χρωστάμε τουλάχιστον κάποια εξήγηση, ότι η απουσία σας από την 6η Ιουνίου στη Νορμανδία να παρερμηνευθεί;
Σαρλ Ντε Γκωλ: - μα σας το έχω ήδη πει! Δεν υπήρξε ποτέ οποιοδήποτε ζήτημα να έχω πάει εκεί! Δεν πήγα στην πέμπτη επέτειο, ούτε στη δέκατη, ούτε στη δέκατη πέμπτη. Γιατί θες να πάω στην εικοστή; Και ζήτησα από τον πρωθυπουργό να μην πάει ούτε αυτός εκεί. Εξάλλου, δεν θα πάει ούτε βρετανός πρωθυπουργός. Ούτε ο Τζόνσον δεν θα πάει. Γιατί θα πάμε;
(Φυσικά, οι Wilson και Johnson δεν πήγαν, γιατί δεν πήγει ο Ντε Γκωλ).

Alain Peyrefitte: - Μα ο Αϊζενχάουερ και ο Μοντγκόμερι θα πάνε.

Σαρλ Ντε Γκωλ: - Αυτοί είναι οι ηθοποιοί που πληρώνονται ακριβά στην τηλεόραση».

Τελικά, ούτε ο Αϊζενχάουερ ούτε ο Μοντγκόμερι, αφού ανακοίνωσαν τη συμμετοχή τους, δεν ήρθαν.

·10 Ιουνίου 1964
Μετά το υπουργικό συμβούλιο της 10ης Ιούνιου 1964 , ο στρατηγός αφήνει να φανεί η ενόχλησή του:

«Αυτοί οι κύριοι του τύπου που με επικρίνουν επειδή δεν πήγα στη Νορμανδία 20 χρόνια μετά, τι έκαναν τότε; Πολέμησαν για να ανακτήσει η Γαλλία την ελευθερία της, για να συμβάλλουν στη διάσωσή της; Τι έκαναν κατά τη διάρκεια του πολέμου; Δεν πολέμησαν ούτε στη Νορμανδία ούτε αλλού. Η απελευθέρωση συνέβη χωρίς αυτούς. Δεν τους χρειάστηκε».

Και ο ίδιος αναγκάστηκε να πολεμήσει έτσι ώστε η απόβαση να μη γίνει εντελώς χωρίς την Ελεύθερη Γαλλία. Αν εκφώνησε τον λόγο του στη Bayeux στις 16 Ιουνίου 1946, δεν ήταν για να τιμήσει την απόβαση της 6ης Ιουνίου, αλλά τη δική του απόβαση στα τακούνια των Αμερικανών, στις 16 Ιουνίου 1944 στη Bayeux.
Φέρνει πίσω τη πολυθρόνα του, μπλοκάρει τη πλάτη του. Έχει όρεξη να μιλήσει.

Συνεχίζεται.


Πλήρες Άρθρο πλήρως στις κρίσεις μέσω Quenelplus.com
http://lesmoutonsenrages.fr/2015/05/05/pourquoi-charles-de-gaulle-refusa-t-il-toujours-de-commemorer-le-debarquement-du-6-juin/

Réseau International

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/06/6-1.html#more

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Γιατί Ο Σαρλ Ντε Γκωλ Δεν Δεχόταν Να Τιμήσει Την Τελετή Μνήμης Της Απόβασης Της 6ης Ιουνίου; (2)

6η Ιουνίου 1964: Ο στρατηγός Ντε Γκωλ αρνείται να παραστεί στο γιορτασμό των 20 χρόνων της απόβασης.

"Η απόβαση ήταν ένα αγγλοσαξονικό εγχείρημα από το οποίο αποκλείστηκε η Γαλλία. Είχαν αποφασίσει να εγκατασταθούν στη Γαλλία ως εχθρικό κατεχόμενο έδαφος.
Και θέλετε να παραστώ στις τελετές γιορτασμού της απόβασης που ήταν το πρελούδιο για δεύτερη κατοχή;"
"ΌΧΙ, ΌΧΙ, ΜΗ ΜΕ ΥΠΟΛΟΓΊΣΕΤΕ"

Réseau International (Γαλλία) (μτφρ. Κριστιάν)

(…) Ο Ντε Γκωλ φέρνει πίσω τη πολυθρόνα του, σφηνώνει τη πλάτη του. Έχει όρεξη να μιλήσει…

«Πιστεύετε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία για να μας ευχαριστήσουν;»

Ντε Γκώλ: «Πιστεύετε ότι οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι αποβιβάστηκαν στη Νορμανδία για να μας ευχαριστήσουν; Αυτό που ήθελαν ήταν να σύρονται προς βορρά κατά μήκος της θάλασσας για να καταστρέψουν τις βάσεις των V1 και V2, να καταλάβουν την Αμβέρσα και από εκεί να ξεκινήσουν την εισβολή στη Γερμανία. Το Παρίσι και η Γαλλία δεν τους ενδιέφεραν. Η στρατηγική τους ήταν να φτάσουν στο Ρουρ, το οποίο ήταν το οπλοστάσιο της Γερμανίας, και να μην χάσουν ούτε μέρα στη πορεία.

Ο Τσόρτσιλ είχε ζητήσει από τον Αϊζενχάουερ να προσπαθήσει να απελευθερώσει το Παρίσι για τα Χριστούγεννα. Του είχε πει: «Κανείς δεν θα μπορούσα να σας ζητήσει περισσότερο».

Και όμως ναι, ήμασταν αποφασισμένοι να του ζητήσουμε περισσότερο! 

Ο λαός του Παρισιού εξεγέρθηκε αυθόρμητα και κατά πάσα μεγάλη πιθανότητα θα είχε συνθλιβεί κάτω από τα ερείπια, όπως ο λαός της Βαρσοβίας, αν δεν είχε υποστήριξη. Αλλά υπήρχαν άντρες που, τρία χρόνια νωρίτερα, στη Kufra, είχαν ορκιστεί να απελευθερώσουν το Παρίσι και μετά το Στρασβούργο. Αυτοί απελευθέρωσαν το Παρίσι με το λαό του.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Leclerc και η στήλη του, η οποία ερχόταν από το Τσαντ για να ενταχθεί στην Τυνησία πολεμώντας, είχε δώσει, στην όαση Kufra, τον όρκο να μην καταθέσουν τα όπλα προτού να απελευθερώσουν το Παρίσι και το Στρασβούργο.

«Οι Αμερικανοί δεν τους ένοιαζε την απελευθέρωση της Γαλλίας περισσότερο από τι νοιάζονταν οι Ρώσοι να απελευθερώσουν την Πολωνία».

Ντε Γκωλ: «Αλλά δεν είχαμε τη συμφωνία των Αμερικανών. Όταν είδα ότι η εξέγερση του Παρισιού ήταν έτοιμη να συνθλιβεί από μια άθικτη γερμανική μεραρχία που έφτασε από τη Boulogne-sur-Mer, διέταξα τον Leclerc να σπεύσει. Έτσι αποφύγαμε το Παρίσι να είχε τη μοίρα της Βαρσοβίας. Αναγκάσαμε τους Αγγλοσάξονες να αλλάξουν στρατηγική. Οι Αμερικανοί δεν τους ένοιαζε την απελευθέρωση της Γαλλίας περισσότερο από τι νοιάζονταν οι Ρώσοι να απελευθερώσουν την Πολωνία».

Αυτό που ήθελαν ήταν να σταματήσουν τον Χίτλερ, με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Αυτό που ήθελαν να σώσουν, ήταν το αίμα των αγοριών τους, δεν ήταν το αίμα, ο πόνος και η τιμή των Γάλλων.

«Πράγματι, αν οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί θα είχαν μπορέσει να εφαρμόσουν τη στρατηγική τους, ίσως να είχαν καταφέρει να χτυπήσουν γρηγορότερα τη Γερμανία στην καρδιά. Εν πάση περιπτώσει, ο Χίτλερ θα έχανε οπωσδήποτε, και η Γαλλία θα απελευθερόταν. Αλλά εάν οι Γάλλοι είχαν παραμείνει παθητικοί, και αν δεν είχαμε κανένα μερίδιο στην ήττα του Χίτλερ, τελικά ο τελευταίος θα νικούσε τη Γαλλία».

Τι ήθελαν πραγματικά ο Ρούσβελτ και οι ΗΠΑ να κάνουν τη με Γαλλία το 1944


«Φυσικά, διαπραγματεύομαι με τον Νταρλάν, αφού ο Νταρλάν μου δίνει το Αλγέρι! Αύριο, θα διαπραγματευόμουνα με τον Λαβά αν ο Λαβάλ μου έδινε το Παρίσι!».

(Franklin Roosevelt, Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, 23 Νοεμβρίου του 1942, ενώπιον των απεσταλμένων του Σαρλ Ντε Γκωλ στο Λευκό Οίκο)

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για να καταλάβουμε ποιοι ήταν οι στόχοι του Φραγκλίνου Ρούσβελτ, και των κυβερνητικών κύκλων των ΗΠΑ σχετικά με το μέλλον της Γαλλίας μετά την απόβαση, είναι χρήσιμο να ξαναδιαβάσουμε ένα βασικό απόσπασμα των Απομνημονευμάτων Πολέμου (Mémoiresde Guerre).

Είμαστε Νοέμβριο του 1942. Οι Αγγλο-Αμερικανοί μόλις ολοκλήρωσαν την αποβίβαση τους στη γαλλική Βόρεια Αφρική (Επιχείρηση Torch, Φανός), χωρίς εξάλλου να είχαν ενημερώσει τον αρχηγό της Ελεύθερης Γαλλίας. [...]
Ωστόσο, μια απόφαση γίνεται σκάνδαλο, τόσο εντός των ελεύθερων Γάλλων προσφύγων στο Λονδίνο, όσο και μεταξύ του βρετανικού κοινού: ο Αμερικανός στρατηγός Αϊζενχάουερ, φυσικά με την πλήρη συμφωνία του Προέδρου Ρούσβελτ, αποφάσισε να διατηρήσει το ναύαρχο Νταρλάν, ένα από τα δελφίνια του Πεταίν στην εξουσία στο Αλγέρι. Εν ολίγοις, ο Νταρλάν αποστάτησε και οι Αμερικανοί τον ανταμείβουν κρατώντας τον στη υπηρεσία ως επικεφαλής της γαλλικής Βόρειας Αφρικής!

Μόλις η είδηση ​​έγινε γνωστή, Charles de Gaulle αποφάσισε να στείλει δύο απεσταλμένους στην Ουάσιγκτον για να διαμαρτυρηθεί εντονότατα προς τον Πρόεδρο Ρούσβελτ. Ο οποίος τους δέχεται και τους διηγείται το σαφώς σκανδαλώδες όραμα του για τη μεταπολεμική Γαλλία.
Είναι αυτό το περίφημο απόσπασμα των Απομνημονευμάτων Πολέμου (Mémoires de Guerre):

Δεν χρειάστηκε περισσότερο για να ξεπεράσει ο Πρόεδρος Ρούσβελτ, σε σχέση με τον Νταρλάν, τους δημοκρατικούς και νομικούς ενδοιασμούς, τους οποίους για πάνω από δύο χρόνια, αντιστεκόταν στον στρατηγό Ντε Γκωλ. Με την διαταγή του, ο Κλαρκ αναγνωρίζει τον Ύπατο Αρμοστή και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί του οι οποίες κατέληξαν στις 22 Νοεμβρίου, σε συμφωνία βάσει της οποίας ο Νταρλάν κυβερνά και διατάζει, αφού δώσει ικανοποίηση στους Αγγλοσάξονες κατακτητές του.

Ο Πρόεδρος θα εκδώσει μια δήλωση επιβεβαιώνοντας ότι οι πολιτικές ρυθμίσεις μεταξύ του Αϊζενχάουερ και του Νταρλάν δεν είναι παρά «ένα προσωρινό μέτρο». Αλλά δεχούμενος, τις 23, τονAndre Philip και τον Tixier και ενοχλημένος από τις διαμαρτυρίες τους, τους φωνάζει: «Φυσικά, διαπραγματεύομαι με τον Νταρλάν, αφού ο Νταρλάν μου δίνει το Αλγέρι! Αύριο, θα διαπραγματευόμουν με τον Λαβάλ αν ο Λαβάλ μου έδινε το Παρίσι!». Charles de Gaulle, Mémoires de guerre, Tome 2, l’Unité, 1942-1944, chapitre « Tragédie » Page 48 (édition Plon)

Είναι, επομένως, σαφές ότι υπήρξε συμπαιγνία μεταξύ των αμερικανικών αρχών και των αρχών του καθεστώτος Vichy. Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ και οι Αμερικανοί ιθύνοντες κύκλοι ήθελαν να έχουν στη διάθεση τους, κατά το τέλος του πολέμου, μια οικόσιτη Γαλλία.
Τελικά, ήταν μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση μεταξύ των Αμερικανών και των Γερμανών, τίποτα άλλο.

Και ο Ρούσβελτ ήθελε να προωθήσει τους πεταινιστές εναντίον του Ντε Γκωλ, επειδή ήξερε πολύ καλά ότι θα ήταν απείρως πιο υπάκουοι για να υπακούσουν την Ουάσιγκτον όπως υπάκουσαν το Βερολίνο, παρά τον Ιδρυτή της Ελεύθερης Γαλλίας, του οποίου η αδιαλλαξία για την ανεξαρτησία της Γαλλίας ήταν ήδη θρυλική.

Αυτό το στρατηγικό όραμα για το τι επρόκειτο να γίνει η μεταπολεμική Γαλλία σύμφωνα με τη Ουάσιγκτον, επιβεβαιώθηκε και διευκρινίστηκε από το στρατηγό Charles de Gaulle, είκοσι χρόνια μετά τα γεγονότα.
Πάντα απευθυνόμενος στον Alain Peyrefitte, σε άλλο σημαντικό απόσπασμα του έργου Ήταν ο Ντε Γκωλ (C’était de Gaulle ), απόσπασμα που ακολουθεί:

Ήταν ο Ντε Γκωλ (C’était de Gaulle ), τόμος 2 (Fallois Edition Fayard 1997), σελίδα 52

Μέγαρο των Ηλυσίων, 17 Ιουνίου 1964

Ντε Γκωλ: 

«Ο Ρούσβελτ ήταν ένας τύπος που ήθελε να κυριαρχήσει το σύμπαν και, φυσικά, να αποφασίσει για την τύχη της Γαλλίας. Και έτσι, τον ντε Γκωλ τον ενοχλούσε, δεν τον έβρισκε αρκετά ευέλικτο».

"Σκεπτόταν ότι την ημέρα που οι Αμερικανοί αποβιβάστηκαν στη Γαλλία, αν ο στρατάρχης ήταν ακόμα εν ζωή, δεν θα τους αρνιόταν τίποτα, και αυτό ήταν αλήθεια.
Στη συνέχεια, καθώς η Vichy έγινε πραγματικά αδύνατη, έριξε τη Vichy. Προσπάθησε να καλύψει τη διαφορά με τον Giraud.

Έπειτα, βλέποντας ότι και αυτό δεν είχε αποτέλεσμα, προσπάθησε να πέσει στον Herriot. Προσπάθησε ακόμη να οικοδομήσει μια κυβέρνηση στο Παρίσι με τους Λαβάλ και Herriot, την ώρα που ήμουν έτοιμος να μπω στην πόλη. Όλα αυτά είχαν σχεδιαστεί με τον Otto Abetz[Εκπρόσωπο του Χίτλερ στο κατεχόμενο από τους Ναζί Παρίσι] και με τον Allen Dulles, ο οποίος ήταν στη Γενεύη για λογαριασμό της CIA».

Alain Peyrefitte: - Ο Allen Dulles!

Ντε Γκωλ: - "Ναι, αυτός.
Καταρχάς, εγώ, φτάνοντας στο Παρίσι, θα είχα βάλει αυτή τη κυβέρνηση στη φυλακή [στη τρύπα] [...]. Ξέρετε, τότε, οι Herriot, Laval και Abetz δεν ζύγιζαν πολύ. Αλλά ο Ρούσβελτ φανταζόταν ότι ο Herriot θα εξασφάλιζε τη συνέχεια με τη Τρίτη (Δημοκρατία) και ο Laval με τοVichy, και ότι όλα αυτά μαζί θα εμφανίζονταν ως Γαλλική Δημοκρατία."

Όμως, ο Χίτλερ, εξοργίστηκε όταν τα έμαθε.
Είπε: «Τι, τι; Οι Laval, Herriot, και όλοι αυτοί;»
Τότε ενημέρωσε τον Laval να πάει στο Sigmaringen, τα είπε και με τον στρατάρχη, καθήλωσε τον Abetz, και ξαναέβαλε τον Herriot στη φυλακή. Τα καθάρισε όλα.

Τη κυβέρνηση που ο Ρούσβελτ (παραπάνω) ήθελε να επιβάλει στους Γάλλους το 1944: Pierre Lavalκαι Édouard Herriot (πιο κάτω) !

Η επιχείρηση είχε προετοιμαστεί σε συνεννόηση με τον επικεφαλής της CIA Allen Dulles και τον πρέσβη του Χίτλερ στο Παρίσι Otto Abetz ...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ αρνήθηκε πάντα να αναγνωρίσει τη νομιμότητα της Ελεύθερης Γαλλίας, προτιμώντας να διατηρήσει μια πρεσβεία με τον Πεταίν και το καθεστώτος του Vichy μέχρι το Νοέμβριο του 1942, και μετά, κάνοντας χρήση των πιο βασανιστικών ελιγμών για να προσπαθήσει να αποτρέψει τον Σαρλ ντε Γκωλ, και να τοποθετήσει στη θέση του, πιο εύπλαστους ηγέτες.
Έτσι, τον Αύγουστο του 1944, ήτοι περισσότερο από δύο μήνες μετά την απόβαση στη Νορμανδία, ο Πρόεδρος Ρούσβελτ ήλπιζε ακόμα να εγκαταστήσει στην εξουσία στο Παρίσι τον Edouard Herriot -ριζοσπάστη πολιτικό άνδρα της Τρίτης Δημοκρατίας- και τον Πιέρ Λαβάλ -το πιο αποδοκιμασμένο πρόσωπο της Collaboration (Συνεργασίας) με τον οποίο είχε εξάλλου οικογενειακή σχέση εξ αγχιστείας. Αυτό το σκανδαλώδες σχέδιο, που περιγράφεται σχολαστικά από τον Ντε Γκωλ στα απομνημονεύματά πολέμου του, είχε εκκολαφθεί από τη στενή συνεργασία μεταξύ του επικεφαλής της CIA Allen Dulles, του πρεσβευτή του Χίτλερ στο Παρίσι Otto Abetz και του δελφινιού του Πεταίν.

Ο Allen Dulles (1893 - 1969) ήταν ο πρώτος πολίτης διευθυντής της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (CIA) από την 26η Φεβρουαρίου 1953 έως τις 29 Νοεμβρίου 1961 και ένα από τα επτά μέλη της Επιτροπής Warren υπεύθυνης για τη διερεύνηση της δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι.

Ήταν επίσης ο νεότερος αδελφός του John Foster Dulles, υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, 1953-1959 ,και κύριος μέτοχος της United FruitCompany, εταιρεία εξαγωγής μπανανών με μεγάλη επιρροή στις μπανανίες δημοκρατίες της Λατινικής Αμερικής.

Ο Άλλεν Ντάλλες ήταν ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πρόσωπα: η καριέρα του στην αμερικανική πολιτεία μαστίζοταν συνεχώς από συγκρούσεις προσωπικών η οικογενειακών συμφερόντων περισσότερο ή λιγότερο σημαντικών, λόγω της συμμετοχής του στη ζωή των μεγάλων διεθνών βιομηχανικών ομίλων, καθώς και λόγω της σταδιοδρομίας του αδελφού του John Foster Dulles, ο οποίος εργάστηκε επίσης για αυτούς τους μεγάλους ομίλους.

Ο Otto Abetz (1903 - 1958), γαλλόφωνος και Γαλλόφιλος, εκπροσώπευσε τη Γερμανία στη Γαλλία το 1938 και το 1939, ώσπου απελάθηκε στις 30 Ιουνίου1939 ως ύποπτο για κατασκοπεία. Στις 8 Ιουλίου 1940, μετά την ανακωχή μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας, στάλθηκε πάλι στη Γαλλία. Διοριζόμενος Πρέσβης της Γερμανίας στις 3 Αυγούστου 1940, διατήρησε τη θέση αυτή μέχρι το 1944 και εργάστηκε για τη δημιουργία μιας πολιτικής συνεργασίας. Τον Ιούλιο του 1949, το στρατιωτικό δικαστήριο του Παρισιού τον καταδίκασε σε 20 χρόνια αναγκαστικής εργασίας για εγκλήματα πολέμου, ειδικά για το ρόλο του στην οργάνωση της απέλασης των Εβραίων της Γαλλίας στα στρατόπεδα του θανάτου. Αφέθηκε ελεύθερος τον Απρίλιο του 1954.

Σαρλ Ντε Γκωλ: «Ο Bohlen [Πρέσβης των ΗΠΑ στη Γαλλία] συμπεριφέρεται με μένα όπως ο Ρούσβελτ πριν από είκοσι χρόνια. Δέχεται συνεχώς βουλευτές, γερουσιαστές, δημοσιογράφους, και τους ενθαρρύνει κατά ημών. Τα ξέρω όλα.
Ναι, όλα αυτά κάνουν οι Αμερικανοί…

Τέλος.
Πρώτο μέρος του άρθρου: Γιατί ο Σαρλ Ντε Γκωλ αρνήθηκε πάντα να τιμήσει τη τελετή μνήμης της απόβασης της 6ης Ιουνίου; (1)

Πλήρες Άρθρο στις κρίσεις μέσω Quenelplus.com
http://lesmoutonsenrages.fr/2015/05/05/pourquoi-charles-de-gaulle-refusa-t-il-toujours-de-commemorer-le-debarquement-du-6-juin/

Réseau International

ΠΗΓΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/06/6-2.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Aπό τον Σελίμ στον Nτε Γκωλ;

του Γιώργου Καπόπουλου

Οταν το 1966 η Γαλλία του Nτε Γκολ αποφάσισε να εγκαταλείψει το στρατιωτικό σκέλος του NATO, να κλείσει όλες τις βάσεις των HΠA στο έδαφός της, και να υιοθετήσει τη δική της πολιτική απέναντι στη Mόσχα, φιλοδοξούσε να ηγηθεί μιας χειραφετημένης Δυτικής Eυρώπης.



Όταν στην Oυάσιγκτον βεβαιώθηκαν ότι η Δυτική Γερμανία αλλά και οι υπόλοιπες χώρες του NATO δεν θα ακολουθούσαν τον Nτε Γκολ, αποδέχθηκαν την ιδιόμορφη θέση της Γαλλίας με την εκτίμηση ότι μία σύγκρουση θα ήταν αρνητική για την αμερικανική πλευρά.

Yπάρχει αναλογία στη φιλοδοξία του Nτε Γκολ για ευρωπαϊκή ηγεμονία και στα νεοθωμανικά οράματα του Eρντογάν που ταυτίζεται με τον κατακτητή της Mέσης Aνατολής Σουλτάνο Σελίμ;

H πολιτική των HΠA απέναντι στον Nτε Γκολ μοιάζει πάντως να υιοθετείται στις σχέσεις με τον Eρντογάν. H πρόσφατη επίσκεψη του αντιπροέδρου των HΠA Mπάιντεν στην Kωνσταντινούπολη είναι αποκαλυπτική.

«Πράσινο φως» των HΠA για Zώνη Aσφαλείας της Tουρκίας εντός της Συρίας αλλά και Zώνη Aπαγόρευσης πτήσεων δεν δόθηκε. Aκόμη και η συμφωνία για ενίσχυση των μετριοπαθών ανταρτών για την μεν Tουρκία σημαίνει δράση κατά του Aσαντ, ενώ για τις HΠA είναι προϋπόθεση για πολιτική λύση με το Mπααθικό Kαθεστώς της Δαμασκού.

Oύτε ο Eρντογάν ανάβει «πράσινο φως» για την χρήση της βάσης του Iντσιρλίκ από την Πολεμική Aεροπορία των HΠA στην εναέρια εκστρατεία της κατά της ISIS. Ετσι, Mπάιντεν και Eρντογάν αποφάσισαν να τονίσουν τα σημεία που συμφωνούν:

Συνεργασία Tουρκίας, Kουρδικού Bορείου Iράκ και Iράκ τόσο για τις εξαγωγές πετρελαίου όσο και στην ενίσχυση των Kούρδων πεσμεργκά, που μάχονται κατά των τζιχαντιστών.

Kαλές υπηρεσίες των HΠA, ώστε αν υπάρξει εκτόνωση της έντασης στην Aνατολική Mεσόγειο να εμπλακεί και η Tουρκία στην αξιοποίηση των υδρογονανθράκων της περιοχής, μια εξέλιξη που στη συνέχεια θα εξομαλύνει τις σχέσεις της Άγκυρας με το Iσραήλ και την Aίγυπτο, και θα επιτρέψει πρόοδο στο Kυπριακό και συνεπώς κάποιο καλύτερο κλίμα στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την E.E.

Mία πιο προσεκτική ματιά αναδεικνύει και τα δύο παραπάνω πεδία σύγκλισης ως επικοινωνιακά πυροτεχνήματα για να καλυφθούν οι βαρύνουσες αποκλίσεις μεταξύ HΠA - Tουρκίας.

Tο μόνο που κρατά την προσχηματική ενότητα του Iράκ είναι ο κοινός φόβος των κυβερνήσεων της Bαγδάτης και του Aρμπίλ για τους τζιχαντιστές, ενώ η υπό τον Mπαρζανί Kουρδική Oντότητα του Bορείου Iράκ είναι παρά τις όποιες συμφωνίες με την Aγκυρα υποχρεωμένη να συνδράμει τόσο τους Kούρδους της Συρίας όσο και να στηρίξει την πολιτική, και αν παραστεί ανάγκη και έναν νέο γύρο ένοπλης δράσης του PKK εντός Tουρκίας. H δεκαετία του 1990, όπου ο τουρκικός στρατός με τους πεσμεργκά του Mπαρζανί στο πλευρό του διεξήγαγε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις κατά του PKK, ανήκει στο παρελθόν.

Tέλος, όσο ισχυρές και αν είναι οι αμερικανικές πιέσεις ούτε το Iσραήλ, ούτε πολύ περισσότερη η Aίγυπτος του Σίσι μπορούν να κάνουν ότι δεν βλέπουν τη στήριξη Eρντογάν στη Xαμάς και τη Mουσουλμανική Aδελφότητα, αλλά ούτε και η Λευκωσία μπορεί να διαπραγματευθεί υπό πίεση.

H διαφορά της Tουρκίας του Eρντογάν με τη Γαλλία του Nτε Γκολ είναι ο περιφερειακός περίγυρος. Oταν στα μέσα της δεκαετίας του '60 η Γαλλία αποφάσισε να διαμορφώσει δική της ατζέντα οι σχέσεις Aνατολής - Δύσης ήταν μια στατική και προβλέψιμη αντιπαράθεση σε κοινά συμφωνημένες ζώνες επιρροής.

Σήμερα, το τοπίο στη Mέση Aνατολή είναι κινούμενη άμμος, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποσαθρώσει το πλαίσιο διαχείρισης διαφωνιών που σκιαγράφησαν οι Mπάιντεν - Eρντογάν.

"ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 25/11/2014

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Σαρλ Ντε Γκωλ: Επειδή ένας πολιτικός ποτέ δεν πιστεύει αυτά που λέει, εκπλήσσεται όταν οι άλλοι τον πιστεύουν

Για τον Ντε Γκωλ, οι υγιείς σχέσεις εξαρτιόνταν λιγότερο από την προσωπική καλή θέληση και την προθυμία για συνεργασία και περισσότερο από μια ισορροπία πιέσεων και από την κατανόηση του συσχετισμού δυνάμεων.

«Ο άνθρωπος, περιορισμένος από την φύση του, είναι απεριόριστος στους πόθους του», ισχυριζόταν.

«Ο κόσμος είναι γεμάτος από αντίθετες δυνάμεις. Φυσικά, η ανθρώπινη σοφία, κατάφερε πολλές φορές να εμποδίσει αυτούς τους ανταγωνισμούς να εκφυλιστούν σε δολοφονικές συγκρούσεις. Όμως ο ανταγωνισμός των προσπαθειών, είναι η ουσία της ζωής.

Η χώρα μας βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με αυτόν τον νόμο του ανθρώπινου γένους, όπως ήταν τα τελευταία δύο χιλιάδες χρόνια». (Από τη συνέντευξη τύπου του Στρατηγού Ντε Γκωλ στις 19 Μαΐου 1958).Η τέχνη της πολιτικής, πίστευε ο Ντε Γκωλ, ήταν να καταλαβαίνει κανείς τις τάσεις τις Ιστορίας. Ένας μεγάλος ηγέτης μπορεί να είναι έξυπνος, αλλά πρέπει πάνω από όλα να έχει διαύγεια πνεύματος και διορατικότητα.

Για τον Ντε Γκωλ, το μεγαλείο δεν ήταν απλώς η φυσική δύναμη, αλλά μια δύναμη ενισχυμένη από ΗΘΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ. Ο ανταγωνισμός συνεπαγόταν, κατά την γνώμη του, οπωσδήποτε την φυσική σύγκρουση.

Παραδόξως, ο Ντε Γκωλ, πίστευε ότι η αληθινή συνεργασία μπορούσε να πηγάζει μόνο από μια αναμέτρηση θελήσεων, επειδή έτσι μπορούσε κάθε πλευρά να διατηρεί τον ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟ ΤΗΣ!....

Ισχυριζόταν, ότι η διεθνής ζωή, όπως η ζωή γενικά, είναι μια μάχη. Η μάχη την οποία δίνει η χώρα του αποβλέπει να ενώσει και όχι να διαιρέσει, να τιμήσει και όχι να ταπεινώσει, να απελευθερώσει και όχι να εξουσιάσει. Έτσι είναι πιστή στην αποστολή της, που πάντα ήταν και παραμένει ανθρωπιστική και οικουμενική.

Με αυτή την ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ο Ντε Γκωλ δεν ήταν δυνατόν να δεχθεί την ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ πεποίθηση, ότι τα ΕΘΝΗ-ΚΡΑΤΗ ήταν ξεπερασμένα.Το πρόβλημα δεν ήταν ότι ήθελε επαναδραστηριοποίηση των παραδοσιακών εθνικών αντιζηλιών της Ευρώπης, όπως ισχυριζόταν πολλοί από τους ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ επικριτές του. Αντίθετα, με πάθος επεδίωκε τον στόχο της ΕΝΟΤΗΤΑΣ της Ευρώπης.

Όμως, ενώ οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι οπαδοί της συγχώνευσης, επέμειναν ότι η Ευρωπαϊκή ενότητα απαιτούσε να ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ το ΚΡΑΤΟΣ-ΕΘΝΟΣ από μια ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ ΥΠΕΡΕΘΝΙΚΗ ΔΟΜΗ, ο Ντε Γκωλ ισχυριζόταν, ότι η Ταυτότητα και τελικά η ενότητα της ΕΥΡΩΠΗΣ εξαρτιόταν από την ζωτικότητα και την αυτοπεποίθηση των ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΩΝ Ευρωπαϊκών εθνοτήτων.ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΔΡΟΥΝ ΥΠΕΥΘΥΝΑ!.....

«Είναι αλήθεια, ότι το Έθνος είναι ένα Ανθρώπινο και Συναισθηματικό στοιχείο, ενώ η Ευρώπη μπορεί να οικοδομηθεί μόνο πάνω στη βάση ενεργητικών, αρμόδιων και υπεύθυνων στοιχείων», ισχυριζόταν ο στρατηγός και συνέχιζε, «ποιών στοιχείων; Των ΚΡΑΤΩΝ ΦΥΣΙΚΑ. 

Γιατί από αυτή την άποψη μόνο τα ΚΡΑΤΗ είναι έγκυρα, ΝΟΜΙΜΑ και ικανά για επιτεύγματα. Έχω ήδη πεί και επαναλαμβάνω, ότι στη σημερινή εποχή δεν μπορεί να ΥΠΑΡΞΕΙ άλλη ΕΥΡΩΠΗ των ΚΡΑΤΩΝ, αν φυσικά αγνοήσουμε τους μύθους, τις ιστορίες και τις παρελάσεις…» κατέληξε.

Συνεχίζοντας:

«Τα ΚΡΑΤΗ, είναι αλήθεια, είναι πολύ διαφορετικά το ένα από το άλλο, το καθένα τους έχει δικό του ΠΝΕΥΜΑ, την δική του ΙΣΤΟΡΙΑ, την δική του ΓΛΩΣΣΑ, τις δικές του ΑΤΥΧΙΕΣ, ΔΟΞΕΣ και ΦΙΛΟΔΟΞΙΕΣ. Όμως, αυτά τα κράτη είναι οι μόνες Οντότητες, που έχουν το δικαίωμα να διατάζουν και την αρμοδιότητα να δρουν…….».

Αθανάσιος Στριγάς

Αποσπάσματα από τα βιβλία του, αναφερόμενος στον Γάλλο, Στρατηγό Σαρλ Ντε Γκωλ.

Προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.

Όταν θέλω να μάθω τι σκέφτεται η Γαλλία, ρωτάω τον εαυτό μου.