ΟΕΑ 1985

Τι αποκαλύπτουν για εμάς οι πεποιθήσεις και οι αξίες μας;

Κωνσταντίνα Αρβανίτη

Ποιες είναι οι κύριες αξίες σας στη ζωή; Ίσως χρειαστείτε λίγα λεπτά για να απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση. Ωστόσο, αν σας ζητήσω να σκεφτείτε από πού προήλθαν οι αξίες και οι πεποιθήσεις σας, θα σας φανεί πιο δύσκολο να απαντήσετε;

Πώς αποκτάμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας και γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουν από τη στιγμή που καθιερώνονται;

Δημιουργούμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας στην παιδική ηλικία

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στην Ψυχολογία, για να καταλάβουμε πώς μαθαίνουμε να διαμορφώνουμε ορισμένες πεποιθήσεις, πρέπει να επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία. Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα που γεννιόμαστε να πιστεύουμε και αυτά είναι ο φόβος της πτώσης και οι δυνατοί θόρυβοι. Όλα τα υπόλοιπα τα μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε παρατηρώντας, ακούγοντας και συμμετέχοντας στο περιβάλλον μας.

Ενώ μαθαίνουμε, ταυτόχρονα διαμορφώνουμε και πεποιθήσεις. Στην πραγματικότητα, διαμορφώνουμε πολλές από τις παλιότερες και πιο βασικές μας πεποιθήσεις χωρίς να γνωρίζουμε συνειδητά ότι το κάνουμε αυτό.

Οι εγκέφαλοί μας αναζητούν μοτίβα

Ο εγκέφαλός μας αναζητά μοτίβα στο περιβάλλον. Γιατί; Για να ομαδοποιήσουμε τις πληροφορίες που λαμβάνουμε ώστε να μπορούμε γρήγορα να αντιληφθούμε μια κατάσταση και να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ πάντα. Αν ακούτε φτερουγίσματα έξω από το παράθυρο, ο εγκέφαλός σας γνωρίζει, χωρίς ωστόσο να έχει το οπτικό ερέθισμα, ότι αυτός ο ήχος είναι πιθανό να προέρχεται από ένα πτηνό, όχι από ένα ψάρι ή ένα σκύλο. Ο εγκέφαλος πρέπει να λειτουργήσει έτσι, διαφορετικά, θα χρειαζόταν να δαπανήσει πάρα πολλή ενέργεια και χρόνο ώστε να επανεκτιμήσει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όταν προκύπτουν μοτίβα, διαμορφώνουμε αξίες και πεποιθήσεις

Ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλός μας είναι μείζονος σημασίας για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι πεποιθήσεις μας. Αυτό συμβαίνει γιατί, καθώς διαμορφώνουμε τα μοτίβα, αρχίζουμε να πιστεύουμε και αυτή η πίστη μας μετατρέπεται σε μια συγκεκριμένη αξία.

Ο Paul Zak είναι νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Claremont Graduate. Εξηγεί ότι τα παιδιά μαθαίνουν για πράγματα όπως η βαρύτητα από περίπου 3 μηνών.

Πιστεύουν ότι αν πέσει μια μπάλα, θα χτυπήσει το έδαφος. Έτσι, αν αφήσετε την μπάλα και η μπάλα αιωρείται στον αέρα, τα βρέφη θα σκεφτούν: «Πώς γίνεται αυτό»; Αυτό θα συμβεί διότι η αιωρούμενη μπάλα παραβιάζει αυτό το δόγμα που έχουν ήδη υιοθετήσει.

Έτσι, μαθαίνουμε τις πεποιθήσεις μας μέσω της παρατήρησης και του τρόπου που επεμβαίνουμε στο περιβάλλον μας.

Δημιουργούμε πρώτα τις πεποιθήσεις μας και, στη συνέχεια, αναζητούμε μοτίβα για να τα ταιριάξουμε σε αυτές

Ο Michael Shermer είναι καθηγητής ψυχολογίας, ο ιδρυτής του περιοδικού Skeptic και αρθρογράφος για την Scientific American. Ο Shermer λέει ότι μπορούμε πρώτα να διαμορφώσουμε τις πεποιθήσεις μας και στη συνέχεια να αναζητήσουμε μοτίβα για να τα ταιριάξουμε.

Εκτός από την αναζήτηση μοτίβων στην καθημερινότητά μας, οι εγκέφαλοί μας αναζητούν επίσης νόημα σε αυτά τα μοτίβα. Όταν έχουμε ήδη διαμορφώσει τις πεποιθήσεις μας, ο εγκέφαλος πρέπει στη συνέχεια να τις εκλογικεύσει και να τις δώσει νόημα. Χρειάζεται μια εξήγηση και θα την αναζητήσει σε μοτίβα που θα υποστηρίξουν αυτήν την εξήγηση. Όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτόχρονα θα αγνοήσει τις αντικρουόμενες πληροφορίες.

Οι οικογένειές μας διαμορφώνουν τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας

Οι γονείς χρησιμοποίησαν ιστορίες για να μάθουν, να φοβίσουν, να εκπαιδεύσουν και να μεταδώσουν σημαντικές πληροφορίες στα παιδιά τους. Ομοίως, στις μέρες μας, μαθαίνουμε μέσω ιστοριών για τη ζωή μας, την κοινωνία και τη χώρα μας.

Όλα αυτά θέτουν τα θεμέλια για το πώς μεγαλώνουμε και βλέπουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ως αποτέλεσμα, διαμορφώνουμε τις δικές μας θεωρίες και πεποιθήσεις και δημιουργούμε τα δικά μας συστήματα αξιών. Ωστόσο, ως ανθρώπινα όντα που είμαστε, μας αρέσει να ανήκουμε σε μια ομάδα. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι εκτός του συνόλου. Επομένως, αυτές οι ομαδικές ταυτότητες καταλήγουν στο μυαλό μας να γίνονται οι πεποιθήσεις μας.

Ο Jonas Kaplan, καθηγητής ψυχολογίας στο Ινστιτούτο Εγκεφάλου και Δημιουργικότητας της USC ισχυρίζεται ότι:

"Τα συστήματα στον εγκέφαλο που ενεργοποιούνται όταν έχουμε πρόσβαση στις πεποιθήσεις μας είναι τα ίδια συστήματα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε ιστορίες".

Τι συμβαίνει όταν αμφισβητούνται οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας; Γιατί το βρίσκουμε τόσο δύσκολο να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας;

Τα συναισθήματα συνδέονται με τις πεποιθήσεις μας. Ως εκ τούτου, η αλλαγή των πεποιθήσεων και των αξιών μας είναι σχεδόν αδύνατη. Η εξελικτική ψυχολογία μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί τα συναισθήματα διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στις πεποιθήσεις και στις αξίες.

Πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, αν οι πρόγονοί μας άκουγαν κάτι να κινείται στα χορτάρια, θα ήταν είτε μια απειλή ενός άγριου ζώου είτε ο άνεμος. Αυτοί που θα συσχέτιζαν τους θορύβους αυτούς με ένα ζώο, πιθανότατα θα επιβίωναν. Αλλά εκείνοι που νόμιζαν ότι ήταν ο άνεμος μάλλον θα πέθαιναν.

Ωστόσο, αυτός ο τρόπος σκέψης είχε νόημα στην εποχή των σπηλαίων, όχι όμως στον σύγχρονο κόσμο.

"Είναι ένα παλιό, σοφό, βιολογικό σύστημα που είναι εκεί για να μας βοηθήσει αρκετές φορές, αλλά δεν είναι πάντα αποτελεσματικό στη σύγχρονη ζωή". Kaplan

Οι πεποιθήσεις μας συνδέονται με τα συναισθήματά μας. Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος τα αποθηκεύει σε διαφορετικό μέρος, ώστε να έχουμε πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες γρήγορα όποτε χρειάζεται. Αυτές οι πεποιθήσεις συνδέονται με ιδιαίτερα επιζήμια συναισθηματικά γεγονότα. Το πιο βασικό όργανο του εγκεφάλου μας - η αμυγδαλή, μπαίνει σε λειτουργία όταν αυτές οι μνήμες ενεργοποιούνται. Είναι το σημείο του εγκεφάλου μας που δεν τίθεται υπό τον έλεγχό μας.

Ο Kaplan αποκαλεί αυτές τις «ιερές αξίες», τις αξίες και τις πεποιθήσεις που είναι μόνιμες στο μυαλό μας. Το πρόβλημα προκύπτει όταν μια καθιερωμένη πεποίθηση είναι ψευδής. Τότε, μπορεί να εξαπλωθεί και να προκαλέσει βλάβη σε ένα ευρύτερο σύστημα πληροφοριών. Τι μπορούν, λοιπόν, να κάνουν οι άνθρωποι;

Όλοι πρέπει να πιστεύουμε και να έχουμε αξίες. Ο Kaplan συνιστά να περνάμε χρόνο κάνοντας και πράγματα που είναι έξω από τα στεγανά μας, να μην πιστεύουμε ό,τι διαβάζουμε και να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας για να ακούσουμε και να αποδεχτούμε τις απόψεις των άλλων ανθρώπων.

Πώς το κράτος υπονομεύει τον θεσμό της οικογένειας-How the State Destroys Families

Στην πραγματικότητα, το κράτος βλάπτει τη δομή της οικογένειας επιδεινώνοντας τη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής.

Του Jörg Guido Hülsmann

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Οι ιδιόμορφες συνέπειες που προκύπτουν από τον κρατικό παρεμβατισμό είναι παρόμοιες σε όλους τους τομείς της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Προβλήματα όπως η αδιαφορία, η διαρκώς μειούμενη αλληλεγγύη, η ανευθυνότητα, και ο βραχυπρόθεσμος προγραμματισμός, συχνά προκαλούνται ή επιδεινώνονται από τις -μερικές φορές καλοπροαίρετες- κρατικές παρεμβάσεις. Αυτό ισχύει τόσο για τις κρατικές παρεμβάσεις στο οικονομικό πεδίο και τις επιχειρήσεις, όσο και για την οικογενειακή πολιτική του κράτους. Για να το καταστήσουμε σαφές, χρειαζόμαστε πρώτα να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τα οικονομικά της οικογένειας, και στη συνέχεια να εξηγήσουμε το πώς η κρατική παρεμβατικότητα έχει την τάση να καταστρέφει τις οικογένειες από μέσα.

Ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που δεν έχει όμοιό του

Σύμφωνα με τον χριστιανικό ορισμό, η οικογένεια είναι μια κοινωνία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ενώπιον του Θεού, με τον Θεό, και για τον Θεό. Είναι ένα είδος λατρείας. Φυσικά, αυτό δεν είναι το μόνο κίνητρο για να ξεκινήσει κανείς μια οικογένεια, όμως η λατρεία είναι αυτό που καθορίζει τη χριστιανική οικογένεια.

Από αυτήν τη δια βίου συμφωνία ενώπιον του Θεού, με τον Θεό, και για τον Θεό, ακολουθεί με λογική αναγκαιότητα μια ολόκληρη σειρά περαιτέρω συνεπειών, π.χ., η επίσημη και δημόσια συμμαχία των συζύγων, η δια βίου πίστη, η δεκτικότητα στην απόκτηση αρκετών παιδιών, η απόρριψη της άμβλωσης, και η χριστιανική συντροφική αφοσίωση. Αντίθετα, όπου δεν υπάρχει αναφορά στο Θεό, δεν υπάρχει λογική σύνδεση μεταξύ αυτών των στοιχείων. Εμφανίζονται τότε ως, περισσότερο ή λιγότερο, αυθαίρετες συμβάσεις. Γίνονται προαιρετικές συμβάσεις στον ελεύθερο σχεδιασμό του προσωπικού τρόπου ζωής. Μερικές φορές γίνονται περιττές, ακόμη και εμπόδια.

Σε μια κοινωνία που χάνει την αγάπη για τον Θεό, η οικογένεια χάνει επίσης τη σταθερή της μορφή. Στη συνέχεια, η χριστιανική οικογένεια αντικαθίσταται σταδιακά από ένα συνονθύλευμα άλλων μορφών συνύπαρξης, που δημιουργούνται σύμφωνα με το γούστο του καθένα. Αυτό είναι αναπόφευκτο και δεν μπορεί να αποτραπεί με οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση – ούτε καν από το κράτος.

Όμως η παραδοσιακή κυριαρχία της χριστιανικής οικογένειας δεν απειλείται μόνο από αυτήν τη διαδεδομένη αποστασία. Βρίσκεται επιπλέον -και σε μαζική κλίμακα- υπό την πολιορκία της κρατικής παρεμβατικότητας. Για να τα κατανοήσουμε όλα αυτά, ωστόσο, πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη τους οικονομικούς λόγους για τους οποίους γεννιούνται και αναπτύσσονται οι οικογένειες. Ο πρώτος από αυτούς τους λόγους είναι ο καταμερισμός της εργασίας.

Η θεωρία του καταμερισμού της εργασίας μας διδάσκει ότι η εργασία των επαγγελματικά εξειδικευμένων ατόμων, που ανταλλάσσουν μεταξύ τους το πλεόνασμά τους σε προϊόντα, είναι πιο κερδοφόρος από τη μη εξειδικευμένη εργασία. Ο τσαγκάρης παράγει φυσικά περισσότερα παπούτσια, κι ο αρτοποιός περισσότερο ψωμί, από αυτό που θα χρειάζονταν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Αλλά το θέμα είναι ότι η εξειδίκευσή τους δημιουργεί συνολικά περισσότερα παπούτσια και ψωμιά από ό,τι αν όλοι είχαν αφιερώσει ένα μέρος του χρόνου τους στην υποδηματοποιία και ένα άλλο μέρος στο φούρνισμα.

Η πιο σημαντική προϋπόθεση αυτού του μικρού θαύματος είναι ότι τα εξειδικευμένα άτομα έχουν διαφορετικά ταλέντα. Η παραγωγικότητα του καταμερισμού της εργασίας βασίζεται στην ανισότητα των συναλλασσόμενων εταίρων. Και γι ‘αυτό ακριβώς είναι τόσο αποτελεσματική η χριστιανική οικογένεια. Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί και με χαρά συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον . Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον στις πνευματικές και σωματικές τους ικανότητες, στις κοινωνικές τους δεξιότητες, στις πνευματικές και αισθητικές τους ευαισθησίες, και στην ψυχική τους ζωή. Τους είναι επομένως δυνατό να αναπτυχθούν μαζί σε όλες αυτές τις ανθρώπινες διαστάσεις, πέρα ​​από αυτό που θα τους ήταν δυνατό να πετύχουν μόνοι τους.

Ο διαγενεακός καταμερισμός της εργασίας εντός της οικογένειας είναι εξίσου σημαντικός. Οι γενιές είναι κι αυτές διαφορετικές, και αλληλοσυμπληρώνονται επίσης. Οι νέοι έχουν συνήθως μεγάλη ικανότητα εργασίας και δημιουργικότητα, αλλά λιγότερη εμπειρία και χρήματα. Η συνεργασία μεταξύ των γενεών μιας οικογένειας ευνοείται επίσης από την εμπιστοσύνη και την αγάπη που έχουν αναπτύξει για πολλά χρόνια, και οι οποίες είναι ανάγκη να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο, σε σχέση με τα άτομα που δεν είναι μέλη της οικογένειας.

Από μια καθαρά οικονομική προοπτική, οι οικογένειες είναι ίσως η πιο αποτελεσματική μορφή ανθρώπινης οργάνωσης. Δυστυχώς, αυτό δεν εκτιμάται ποτέ σωστά, ούτε καν από τους οικονομολόγους. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η απόδοση μιας οικογένειας έχει πολλές διαστάσεις , οι περισσότερες από τις οποίες είναι δύσκολο ή αδύνατο να μετρηθούν , σε αντίθεση με την απόδοση μιας εταιρείας ή ενός αθλητικού συλλόγου.

Οι οικογένειες είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές, αλλά όχι αλάνθαστες. Συνήθως αποτυγχάνουν σε έναν από τους εξής σημαντικότερους τομείς που οδηγούν σε συγκρούσεις: χρήματα, ανατροφή παιδιών, σεξουαλικότητα. Εάν δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής εδώ, εάν υπάρχει έλλειψη ελπίδας ή δεκτικότητας προς τα δώρα του Θεού, τότε είναι πιθανή η αποτυχία.

Αλλά πώς παροτρύνεται αυτή η αποτυχία από την παρέμβαση του κράτους;

Το κράτος και η οικογένεια

Για να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη τη φύση του κράτους. Σύμφωνα με τον διαδεδομένο ορισμό του Max Weber, το κράτος αποτελεί μονοπώλιο νόμιμης βίας. Αυτή η έννοια του κράτους βασίζεται στη νομική έννοια του σύγχρονου κράτους – του κράτους που καθορίζει τον νόμο κατά την κρίση του. Αναδύθηκε τον 16ο και 17ο αιώνα από το δημόσιο διάλογο σχετικά με τον φυσικό νόμο και την αντικειμενική φύση του νόμου, που είναι πέρα ​​από την ανθρώπινη αυθαιρεσία. Σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη, το ίδιο το κράτος δεν έχει ειδικά δικαιώματα που αντιστοιχούν στις ειδικές του υποχρεώσεις. Αντίθετα, είναι πάνω από το νόμο με την αυστηρή του έννοια. Το κράτος είναι εντελώς ελεύθερο να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος.

Μόλις αυτή η έννοια του νόμου και του κράτους αποκτήσει κάποια απήχηση, υπάρχει μια φυσική τάση προς την απεριόριστη μεγέθυνση του κράτους. Δεν υπάρχει λογικό φρένο σε αυτήν την τάση, επειδή οι εξουσίες και τα καθήκοντα του κράτους δεν είναι πλέον θεμελιωδώς περιορισμένα, αλλά ουσιωδώς ανοιχτά και απεριόριστα. Και δεν υπάρχει επίσης σχεδόν κανένα οικονομικό φρένο στη μεγέθυνση του κράτους, γιατί καθώς μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με το εισόδημα και τη δύναμη των κρατικών υπαλλήλων, και όλων των άλλων ενδιαφερόμενων μερών.

Η οικογενειακή πολιτική έχει γίνει ένας σημαντικός τομέας της κρατικής μεγέθυνσης τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ξεκάθαρη πολιτική επίθεση στις οικογένειες είναι μάλλον σπάνια. Κομμουνιστές όπως ο Φρίντριχ Ένγκελς αναγνώρισαν σωστά την οικογένεια ως την πηγή της αστικής ηθικής και ως εκ τούτου την πολέμησαν. Τέτοιοι φανατικοί εξακολουθούν να υπάρχουν στις μέρες μας, αλλά δεν καθορίζουν το τι συμβαίνει.

Η αθέατη κρατική βλάβη που βιώνει η οικογένεια είναι μια πολύ πιο σημαντική πτυχή. Στην πραγματικότητα, οι επιζήμιες για την οικογένεια συνέπειες της κρατικής παρεμβατικότητας μερικές φορές δεν λαμβάνονται καν υπ’ όψη. Η νομισματική πολιτική είναι ένα σημαντικό παράδειγμα. Το τρέχον νομισματικό μας σύστημα έχει σχεδιαστεί για τη δημιουργία ενός σταθερού (μέτριου) πληθωρισμού τιμών, ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί ακαταμάχητα κίνητρα σε σχέση με τη διαχείριση του χρέους. Οι κίνδυνοι είναι προφανείς. Πόσες οικογένειες δεν έχουν διαλυθεί, επειδή αποδείχθηκαν ανήμπορες να διαχειριστούν το βάρος των χρεών τους; Οι μονεταριστές πολιτικοί δεν έχουν καμία πρόθεση να αποδεχθούν τέτοιες συνέπειες, ή ακόμη και να τις αποδεχθούν ενώ υφίστανται εν γνώσει τους. Απλώς δεν τις λαμβάνουν υπόψη κατά τη λήψη των πολιτικών τους αποφάσεων. Και όμως, αυτές είναι συνέπειες που προκύπτουν από τις δικές τους αποφάσεις.

Σε άλλες περιπτώσεις, η ζημιά που προξενείται στην οικογένεια δεν είναι κάποιος ανεξάρτητος επιδιωκόμενος στόχος, αλλά γίνεται αποδεκτή ως παρενέργεια μιας πολιτικής. Σε μικρότερο βαθμό, αυτή η ζημιά επηρεάζει το κλασικό κράτος πρόνοιας, ιδίως την υποτιθέμενη φιλελεύθερη κοινωνική πολιτική à la John Stuart Mill, η οποία πολιτική έγινε ο κυρίαρχος παράγοντας στη Μεγάλη Βρετανία και τις Σκανδιναβικές χώρες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έχει επίσης επικρατήσει στη Γερμανία για περίπου είκοσι χρόνια.

Σύμφωνα με τον Mill, το κράτος πρέπει να προωθήσει την ελευθερία επιλογής των ανθρώπων, αφαιρώντας τα εμπόδια που φέρνει η ζωή στον δρόμο τους. Συγκεκριμένα, το κράτος πρέπει να τους απελευθερώσει από τους περιορισμούς και τις καταπιεστικές δυνάμεις του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Οι οπαδοί του Mill έχουν τραβήξει αυτήν την προσέγγιση στα άκρα. Τελικά, αντιλαμβάνονται τους «περιορισμούς» και την «καταπίεση» σαν οτιδήποτε που περιορίζει την ανθρώπινη αυθαιρεσία – οτιδήποτε μπορεί να εμποδίσει τα άτομα να κάνουν αυτό που θα ήθελαν να κάνουν, ή να είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Η καταπίεση δεν προκύπτει μόνο από τους νόμους, τους φόρους και τις προσωπικές οικονομικές συνθήκες. Προέρχεται επίσης από αρχές όπως η εκκλησία, οι γονείς, και οι προϊστάμενοι. Αντικατοπτρίζεται στους φράχτες και στα συνοριακά τείχη. Σε ακραία μορφή, εμφανίζεται στις συνθήκες της ταυτότητάς του ίδιου του ατόμου. Το ίδιο σας το φύλο και το ίδιο σας το σώμα θα πρέπει επίσης να επιλέγεται ελεύθερα, και το κράτος οφείλει να σας βοηθήσει σ’ αυτήν την ελεύθερη επιλογή.

Όταν το κράτος παρεμβαίνει για να επιφέρει μια τέτοια «απελευθέρωση», βλάπτει την οικογενειακή ζωή. Πράγματι, αφ’ ενός τέτοιες παρεμβάσεις επιβαρύνουν οικονομικά τις φορολογούμενες οικογένειες και, αφετέρου, καθιστούν τις οικογένειες περιττές. Το πιο σημαντικό παράδειγμα είναι η πολιτική χειραφέτησης στο όνομα του φεμινισμού. Τα κρατικά χρηματοδοτούμενα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία, τα οποία η Ursula von der Leyen και η τωρινή μας Καγκελάριος εισήγαγαν στη Γερμανία με χαρακτηριστική αποφασιστικότητα, στοχεύουν ρητά στο να ανακουφίσουν τους περιορισμούς που θέτει η ζωή στη γυναικεία ύπαρξη. Σκοπός τους ήταν να αφαιρέσουν ένα βαρύ φορτίο από τους ώμους των γυναικών, ώστε εκείνες να μπορέσουν να αναπτυχθούν ελεύθερα. Όλα αυτά ταιριάζουν άψογα με τη φεμινιστική πολιτική της δεκαετίας του 1970: δικαιώματα άμβλωσης, κρατικά χορηγούμενη αποζημίωση για το κόστος της αντισύλληψης και των αμβλώσεων, νόμοι περί διαζυγίου, νόμοι περί επιμέλειας τέκνων, κ.λπ.

Είναι σαφές ότι αυτή η πολιτική δεν υποστηρίζει τον χριστιανική οικογένεια. Στην πραγματικότητα, βλάπτει την οικογένεια επιδεινώνοντας τη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής. Μειώνει τα κίνητρα για να ξεκινήσει κανείς μια οικογένεια και να τη διατηρήσει ζωντανή, ακόμα και παρά τις δυσκολίες. Τα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία χρηματοδοτούνται μέσω της φορολόγησης των οικογενειών κι έτσι η χρηματική ανταποδοτικότητα προς την οικογενειακή ζωή μειώνεται, ενώ αυξάνεται η ανάγκη για επιπρόσθετο εισόδημα. Η μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών, στη συνέχεια, μειώνει το κόστος εξόδου από την κοινωνία της οικογένειας. Υπάρχουν αυξημένα διαζύγια και αυξημένος αριθμός ανύπαντρων μητέρων. Αυτή η αιτιακή σύνδεση ενισχύεται περαιτέρω από το γεγονός ότι μειώνονται επίσης τα κίνητρα των ανδρών να ξεκινήσουν μια οικογένεια. Γιατί είναι βέβαιο ότι πρέπει να αναμένουν εξ αρχής μια υψηλότερη πιθανότητα αποτυχίας. Από την άλλη πλευρά, ο γερμανικός νόμος περί διαζυγίου σημαίνει συχνά οικονομική καταστροφή για τους άνδρες.

Από την προοπτική της οικονομικής θεωρίας, αυτό δημιουργεί μια καταστροφική «παγίδα ορθολογισμού». Από την οικονομική προοπτική της γυναίκας, η οικογένεια καθίσταται αχρείαστη και περιττή, ως αποτέλεσμα της κρατικής παρέμβασης. Όμως, καθώς η οικογένεια ξεθωριάζει, η απόδοση της οικονομίας στο σύνολό της αποδυναμώνεται, και τελικά τα φορολογικά έσοδα τους κράτους μειώνονται, χωρίς τα οποία η φεμινιστικές πολιτικές είναι ανέφικτες.

Υπό το φως αυτών των εξωφρενικών συνεπειών, μπορεί κανείς να αρχίσει να αποζητά το κλασικό κράτος πρόνοιας. Το παλιό, καλό κράτος κοινωνικής πρόνοιας – ας σκεφτούμε πρωτίστως τα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης pay-as-you-go – δεν αποσκοπούσε σε καμία περίπτωση να επιτρέψει την ατομική αυτο-εκπλήρωση εις βάρος του φορολογούμενου. Στόχος του δεν ήταν να απελευθερώσει το άτομο από όλους τους περιορισμούς της ζωής, αλλά μόνο να παρέχει κάποια προστασία ενάντια σε σοβαρές καταστάσεις έκτακτης οικονομικής ανάγκης.

Ωστόσο, η επιστροφή σε ένα τέτοιο σύστημα θα ήταν μια πλάνη, τουλάχιστον όσον αφορά τις οικογένειες. Το κράτος πρόνοιας είχε επίσης ένα διαρκή αντίκτυπο στη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής. Επίσης, έχει αποδυναμώσει την σχέση αλληλεγγύης μεταξύ των συζύγων – και μεταξύ γονέων και παιδιών – αν και όχι τόσο γρήγορα, βάναυσα και κυνικά, όσο οι πιο πρόσφατες φεμινιστικές πολιτικές. Δεν σκότωσε την οικογένεια, αλλά οδήγησε σταδιακά στην αποσύνθεσή της. Αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα εμφανής στη σχέση μεταξύ των γενεών. Το κρατικό συνταξιοδοτικό σύστημα ανατρέπει την σχέση αυτή, από οικονομική άποψη. Οι οικογένειες πρέπει να συνεχίσουν να επιβαρύνονται με το κόστος της ανατροφής των παιδιών, αλλά πρέπει να μοιραστούν και τις μελλοντικές φορολογικές εισφορές των παιδιών τους με όλους τους άλλους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν παιδιά. Τα οφέλη των παιδιών κοινωνικοποιούνται, ενώ το κόστος της ανατροφής τους παραμένει ιδιωτικό. Εάν θέλατε να αποδεκατίσετε τις οικογένειες, δεν θα μπορούσατε να σκεφτείτε κάτι πιο αποτελεσματικό.

***

Συντάκτης: Guido Hülsmann

Ο Jörg Guido Hülsmann είναι ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, όπου κατέχει την έδρα Peterson-Luddy 2018, και ήταν διευθυντής έρευνας για το Mises Fellows την περίοδο 1999-2004. Είναι συγγραφέας του Mises: The Last Knight of Liberalism and The Ethics of Money Production . Διδάσκει στη Γαλλία, στο Université d’Angers.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises

https://www.eleytheriagora.gr/pos-to-kratos-katastrefei-ton-thesmo-tis-oikogeneias/

ΘΑΜΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Δήλος 1944: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη

Δήλος 1944: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1944, η απόφαση ήταν ειλημμένη: Οι Γερμανοί έπρεπε να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.

Ήδη ο διοικητής της Ε' στρατιάς είχε δώσει εντολή να εγκαταλείψουν τη χώρα όλες οι γυναίκες υπάλληλοι, οι σύζυγοι και τα παιδιά των αξιωματικών και των υπαλλήλων.

Η Ε' στρατιά ήταν έτοιμη ν' αρχίσει να αποσύρεται αμέσως μόλις θα έφθαναν οι διαταγές απ' το Βερολίνο. Η κατάσταση στα Βαλκάνια γινόταν όλο και πιο απελπιστική για τους Γερμανούς μέρα με τη μέρα. Την πρώτη εβδομάδα τού Σεπτεμβρίου, η Βουλγαρία παραδόθηκε στους Ρώσους και αμέσως μετά κήρυξε τον πόλεμο στην μέχρι χθες σύμμαχο της Γερμανία.

Στη Μακεδονία, οι γραμμές επικοινωνίας των Γερμανών εμποδίζονταν από τους αντάρτες. Εν τω μεταξύ, ο Ερυθρός Στρατός ετοιμαζόταν να εισβάλει στη Ρουμανία, ενώ στη Νοτιοσλαβία προχωρούσαν ήδη προς το Βελιγράδι. Στις 19 Σεπτεμβρίου, άρχισε μεγάλη δραστηριότητα της συμμαχικής αεροπορίας στο Αιγαίο. Οι σύμμαχοι βομβάρδισαν την Κρήτη. Στο αρχηγείο της Ε' στρατιάς στη Θεσσαλονίκη είχαν αρχίσει να αγωνιούν.

Μία στρατιά 300.000 στρατιωτών μπορούσε να αποκοπεί και να αφανιστεί, αν κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο επικεφαλής στρατηγός Lohr γρήγορα κατάλαβε ότι είχε λίγες μόνο πιθανότητες σωτηρίας. Ανατολικά βρισκόταν η εχθρική πλέον Βουλγαρία. Προς τα δυτικά και τα βορειοδυτικά υπήρχε η Αλβανία και το Μαυροβούνιο, και οι δύο εχθρικές χώρες, ακατάλληλες να τις διέλθει ένας στρατός χειμωνιάτικα.

Επομένως, η μόνη λύση για να υποχωρήσουν από την Ελλάδα ήταν να κινηθούν κατευθείαν προς τα βόρεια-βορειοδυτικά, διαμέσου μίας στενής λωρίδας τής Μακεδονίας. Ήξερε πολύ καλά ότι αυτός ο δρόμος έπρεπε να κρατηθεί οπωσδήποτε, προκειμένου να περάσει ο γερμανικός στρατός και να επιβιώσει. Στα τέλη Σεπτεμβρίου, άρχισαν να γεμίζουν τη Θεσσαλονίκη στρατεύματα απ' όλο το Αιγαίο.

Το μεγάλο βάρος έπεσε στη Luftwaffe (αεροπορία) που μετέφερε συνεχώς στρατεύματα από την Κρήτη, τη Ρόδο και όλα τα άλλα νησιά που είχαν γερμανικές φρουρές. Εν τω μεταξύ, οι αεροπορικές επιδρομές των συμμάχων έφθασαν σε αριθμούς ρεκόρ.

Μόνο στις 24 Σεπτεμβρίου, 541 συμμαχικά αεροπλάνα παρεμπόδισαν τους υποχωρούντες Γερμανούς, επιτιθέμενα σε πλοία, αεροπλάνα, τρένα και δρόμους, αποτελειώνοντας τελικά όχι τόσο τους Γερμανούς που υποχωρούσαν με τάξη, αλλά τη χώρα μας και ό,τι είχε απομείνει όρθιο στα τρία χρόνια της κατοχής. Στις 2 Οκτωβρίου, ήλθαν επιτέλους οι διαταγές από το Βερολίνο για την αποχώρηση από την Ελλάδα.

Στο επιτελείο στο Αρσακλί, ένας νεαρός υπολοχαγός ήταν πολυάσχολος. Είχε αναλάβει το καθήκον να κάψει εκατοντάδες μυστικά έγγραφα που δεν έπρεπε με κανέναν τρόπο ν' αφήσουν πίσω. Είχε εμπρός του ένα βαρέλι με καιγόμενα ξύλα και εκεί μέσα έριχνε ό,τι έπρεπε να καεί. Έπρεπε να κάνει πολύ γρήγορα, ώστε όλα να είναι έτοιμα για την αναχώρηση. Κάποια στιγμή το βλέμμα του "χάθηκε" στις φλόγες που χοροπηδούσαν από το βαρέλι. Όλα ήταν κόκκινα σαν το χρώμα του καυτού ελληνικού ήλιου...

... Ο ήλιος έλαμπε και ζέσταινε την ατμόσφαιρα αρκετά. Το μικρό υδροπλάνο ήταν ένα σημαδάκι μεταξύ ουρανού και θάλασσας και ο ήχος του ακουγόταν σαν ένα βούισμα σμήνους μελισσών που βγήκαν για την πρωινή τους επίσκεψη στα λουλούδια του νησιού.

Ο θόρυβος του αεροπλάνου που φάνηκε να πλησιάζει δεν ενόχλησε κανέναν, ούτε τις κατσίκες που βοσκούσαν χωρίς τη συνοδεία τσοπάνη. Απλώς σήκωσαν για λίγο τα κεφάλια τους προς τα επάνω και κατόπιν συνέχισαν να ψάχνουν για την τροφή τους. Το αεροπλάνο έκανε έναν - δυο κύκλους πάνω από το νησί, πριν ο πιλότος μπορέσει να εντοπίσει έναν κολπίσκο, όπου θα μπορούσε με ασφάλεια να προσθαλασσωθεί.





Πράγματι, ένας συγκέντρωνε τα απαραίτητα προτερήματα και σε μερικά λεπτά το μικρό υδροπλάνο κατέβηκε απαλά, ακούμπησε στη θάλασσα και πλησίασε σιγά την αμμουδιά. Ο πιλότος άνοιξε την πορτούλα, βγήκε, έλυσε τη μικρή φουσκωτή βαρκούλα, την άφησε στην επιφάνεια της ήρεμης θάλασσας και κωπηλατώντας ελαφρά έφθασε μέχρι την αμμουδιά. Βγήκε κρατώντας ένα αρκετά μεγάλο σακίδιο και μία δερμάτινη τσάντα και βάδισε προς το εσωτερικό τού νησιού.

Η ατμόσφαιρα, παρά την υπέροχη ημέρα, είχε κάτι περίεργο που το ένιωσε αμέσως ο νεαρός αξιωματικός. Ήταν, με μία λέξη, "βαριά". Δεν υπήρχαν οι συνηθισμένοι θόρυβοι της εξοχής από τα πουλιά και τα διάφορα ζουζούνια λες και δεν υπήρχαν. Μόνο μερικές κατσίκες καμιά σαρανταριά τον κοιτούσαν περίεργα σαν να του έλεγαν: "Τι ήλθες και συ να μας χαλάσεις την ησυχία μας; Δεν βλέπεις ότι δεν υπάρχει κανείς;".





Ο αξιωματικός τα ήξερε όλα αυτά, γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που ερχόταν στο νησί. Και εκείνη την ημέρα, όμως, ήταν το ίδιο σφιγμένος όπως την πρώτη.

Είχε ένα αόριστο φόβο και το μυαλό του ήταν στιγμές που του έπαιζε περίεργα παιχνίδια. Κάπου-κάπου ακούγονταν αναστεναγμοί μέσα από τα χαλάσματα, πότε όλο παράπονο και πότε γεμάτοι από απειλές. Σκέφτηκε ότι η ερημιά που υπήρχε τα ενίσχυε όλα αυτά. Το μόνο που ακουγόταν στην πραγματικότητα ήταν οι μπότες του καθώς περπατούσε.

Ακόμα όμως και αυτοί οι ήχοι κάποιες φορές έμοιαζαν ν' ακούγονται διπλοί! Λες και κάποιος άλλος ήταν πίσω του, πατούσε στα βήματα του και ήταν έτοιμος να του ορμήσει. Ο νεαρός κοίταξε δυο-τρεις φορές τρομαγμένος προς τα πίσω. Δεν ήταν όμως κανείς. Μόνο ο αέρας φυσούσε ελαφρά και σήκωνε σκόνη που και που. Συνέχισε να βαδίζει προς τον προορισμό του.

Το νησί ήταν πάντα έρημο και αφιλόξενο και δεν είχε να προσφέρει στον επισκέπτη παρά μόνο... πέτρες και αγκάθια. Σε ολόκληρη την επιφάνεια του υπήρχαν μόνο δύο ή τρεις συκιές. Κάτω από τις πέτρες "κατοικούσαν" φαρμακερά φίδια και το καλοκαίρι ψηνόταν κυριολεκτικά στον ήλιο.



Η Δήλος από το όρος Κύνθος

Ο αξιωματικός διερωτήθηκε πώς ήταν δυνατόν αυτό το ξερονήσι, που δεν πρόσφερε ούτε ένα σίγουρο λιμάνι για τα πλεούμενα, ούτε μία σταλαγματιά τρεχούμενου νερού, ούτε λίγο ίσκιο στον επισκέπτη του, να έχει στην αρχαιότητα τη μοναδική αυτή τύχη: να γίνει το ιερό νησί του ελληνικού κόσμου και σπουδαίο εμπορικό κέντρο τής λεκάνης τού Αιγαίου.

Θυμόταν, από έναν ομηρικό ύμνο στον Απόλλωνα, ότι και στην αρχαιότητα η Δήλος δεν είχε την παραμικρή βλάστηση. Χαρακτηρίζεται, μάλιστα, με το επίθετο πετρήεσσα.

Ο Οδυσσέας αφηγείται ότι όταν τον έριξαν σ' αυτήν ενάντιοι άνεμοι, θαύμασε μία πανύψηλη φοινικιά. Ο θρύλος λέει πως κάτω απ' αυτή τη φοινικιά η Λητώ είχε γεννήσει τον Απόλλωνα. Στους ιστορικούς χρόνους, είναι αλήθεια ότι έβλεπε κανείς μία φοινικιά στη Δήλο, η οποία όμως ήταν... χάλκινη.

Την είχε δωρίσει ένας ευσεβής Αθηναίος, ο Νικίας, σε ανάμνηση της φοινικιάς του θρύλου... Τη μεγάλη εμπορική της επιτυχία μερικοί την απέδιδαν στη γεωγραφική της θέση.

Η Δήλος, λένε, βρίσκεται στο κέντρο των Κυκλάδων και στο κέντρο του θαλάσσιου δρόμου Ελλάδας-Ανατολής. Αυτή η εξήγηση όμως άφηνε σκεπτικό τον επισκέπτη με το υδροπλάνο. Πλάι σχεδόν βρίσκεται η Μύκονος, νησί μεγαλύτερο και καταλληλότερο για τέτοιο σκοπό. Μόνο η ύπαρξη του Απόλλωνα της χάρισε την εξαιρετική της τύχη. Η γέννηση του έφερε, χωρίς άλλο, ευλογία.

Η κυνηγημένη από την Ήρα, Λητώ, φθάνει αφού δεν βρίσκει πουθενά άσυλο στη Δήλο, για να γεννήσει τον Απόλλωνα. Η Δήλος τη δέχτηκε με μεγάλη ευχαρίστηση. Έτσι η Λητώ έκανε μεγάλο όρκο από ευγνωμοσύνη. Το νησί εκείνο θα γινόταν έδρα τής λατρείας τού Απόλλωνα. Και όταν η Δήλος άκμασε και εξελίχθηκε, τίμησε με τη σειρά της τον θεό.

Επιπλέον, είχε θεσπιστεί νόμος να μην γεννιούνται και να μην πεθαίνουν στο έδαφος της άνθρωποι. Τις έγκυες γυναίκες και τους ετοιμοθάνατους τους πήγαιναν στο διπλανό νησί, τη Ρηνεία, για να μην μολύνεται το ιερό έδαφος του Απόλλωνα. Μία σκέψη πέρασε από το μυαλό του: ό,τι ήταν νόμος τής πολιτείας στην αρχαιότητα, σήμερα είναι φυσικός νόμος.

Στη σημερινή Δήλο, ούτε γεννιούνται ούτε πεθαίνουν άνθρωποι: είναι εντελώς έρημη. Το νησί που δεν ήθελε νεκρούς είναι το ίδιο ένας απέραντος τάφος... Και εδώ στις αρχές του αιώνα ήταν η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή που έκανε τις ανασκαφές, όπως και στους Δελφούς, σκέφτηκε χαμογελώντας ο επισκέπτης.

Και συνέχισε λέγοντας φωναχτά: «Αυτό που έψαχναν εκεί το έψαχναν και εδώ!».



Ο μικρός δωρικός ναός της Ίσιδας, βρίσκεται στο Ιερό των Ξένων Θεών, στους πρόποδες ..

Γι' αυτό και έτσι όπως έβλεπε τη Δήλο από το υδροπλάνο δεν του φαινόταν ότι ήταν νεκρή. Τα αναρίθμητα αρχαία μάρμαρα έλαμπαν μέσα στον ήλιο και οι κολώνες "έσπαγαν" το γαλάζιο της θάλασσας και του ουρανού και έδιναν μία τελείως διαφορετική εικόνα.

Και όμως, μόλις πατούσε το πόδι του στη στεριά, η εικόνα η ψεύτικη της ζωής από ψηλά διαλυόταν και γινόταν σκόνη, και εκείνος ένιωθε τον εαυτό του αιχμάλωτο των πνευμάτων τής σιωπής και της ερημιάς. Μόνο με τη φαντασία του μπορούσε να ανοικοδομήσει το ιερό του Απόλλωνα και τις στοές του, τη μεγάλη εξέδρα προς τη θάλασσα απ' όπου έφθαναν οι λαμπρές "θεωρίες" που έστελναν οι Αθηναίοι.

Τις ορθάνοιχτες πόρτες των σπιτιών, τους κομψούς και ωραίους δρόμους, τα μωσαϊκά, τις κολώνες, τις βαθιές στέρνες από μάρμαρο, τις υπόγειες δεξαμενές με το βρόχινο νερό, τις αποθήκες, την αγορά. Τέλος, τους ιερείς να θυσιάζουν στον άρχοντα θεό τού ιερού νησιού, τον Απόλλωνα.

Οι σκέψεις του αυτές τον βοήθησαν αρκετά ώστε να "κλείσει" σε μία άκρη τού μυαλού του τις φοβίες του και τις όποιες ενοχλήσεις τού δημιουργούσε η "βαριά" ατμόσφαιρα του νησιού. Κι όμως, η επιθυμία και ο σκοπός τού νεαρού αξιωματικού τον έκαναν να προχωρεί σταθερά σε μία γνωστή διαδρομή, που την ήξερε από την πρώτη φορά. Έβλεπε ένα χάρτη του νησιού που είχε διορθώσει ο ίδιος προσθέτοντας διάφορα σημεία που του χρειάζονταν και επιβεβαίωνε τη διαδρομή στο χάρτη.

Τούτο ήταν πολύ σημαντικό, γιατί κάτι του έλεγε πως ο επόμενος μήνας, ο Σεπτέμβριος (του 1944), θα ήταν ο τελευταίος μήνας στην Ελλάδα. Θα έπρεπε λοιπόν να τελειώνει. Να σημειώσει δηλαδή στον πολύτιμο χάρτη του ό,τι είχε ξεχάσει. Θα είχε άραγε την ευκαιρία να ξαναδεί το νησάκι; Ποιος ξέρει, σκέφτηκε.

Το νησί ανοιγόταν εμπρός του σαν πιάτο σχεδόν μπορούσε να το δει ολόκληρο. Το είχε περπατήσει όλο: ένα νησάκι έξι χιλιόμετρα μήκος και 1.300 μέτρα πλάτος στο φαρδύτερο του σημείο δεν είναι δα και κάτι το δύσκολο. Χαμογέλασε. Πόσο παράξενη είναι η ζωή! Σκέφτηκε το φοίνικα του θρύλου, μετά τον άλλον, τον χάλκινο του Νικία, και αυτόν που υπήρχε τώρα, από τότε που τον είχαν φυτέψει οι αρχαιολόγοι, μοναδικό δέντρο στο νησί.



Χάρτης της Δήλου Ασπρόμαυρη χαλκογραφία Joseph Pitton

Το χαμόγελο του ήταν γιατί αυτό το δέντρο, το τωρινό, έμοιαζε να ακολουθεί την παράδοση του παλιού και να αναγεννάται σαν το μυθικό πουλί με το ίδιο όνομα. Βρισκόταν τώρα στα προπύλαια του ιεροΰ του Απόλλωνα. Τούτος εδώ ο Απόλλωνας δεν ήταν σαν αυτόν των Δελφών: εκείνος ήταν αυστηρός, ζητούσε πολλά από τους ανθρώπους και τους φανέρωνε με σημάδια (σήμαινε) τη θέληση του Δία. Αντίθετα, η γέννηση αυτού εδώ γιορταζόταν με χορούς και ευθυμία που μεταδιδόταν σ' όλους τους ανθρώπους.

Εδώ ο Απόλλωνας είναι σίγουρα περισσότερο Υπερβόρειος. Μισεί το θάνατο και λατρεύει το φως. Εδώ δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι κατ' επιταγήν του, εδώ ήλθε αφήνοντας τον παγωμένο Βορρά για να χαρεί το φως τού Φοίβου. Τα πρώτα δώρα που πήρε μετά τη γέννηση του ήταν από τη χώρα τής ευλάβειας και της ευδαιμονίας, τη χώρα των Υπερβορείων. Συνεχίζοντας, περνά από τον οίκο των Ναξίων, παίρνει την ιερά οδό προς τους ναούς και περνά από τους πέντε "θησαυρούς" που είναι σε ημικύκλιο. Βλέπει το Πρυτανείο.

Τι να απέγινε άραγε εκείνο το πλοίο που είχε αφιερώσει ο Δημήτριος ο Πολιορκητής και το οποίο βρισκόταν μέσα σ' εκείνο το κτίριο ακριβώς πίσω από το Πρυτανείο; Πλησιάζει στον προορισμό του. Βαδίζει στη βόρεια πλευρά του ιερού, περνά τη στοά του βασιλιά Αντίγονου της Μακεδονίας και φθάνει.

Εμπρός του είναι η "Θήκη", ο τάφος τής Όπιδος και της Άργης, των δυο Υπερβορείων Παρθένων που παραστάθηκαν στη γέννηση του πιο Έλληνα από τους θεούς, του Απόλλωνα. Το ένστικτο του πολέμου είναι και αυτό παρόν εδώ μαζί του και υπακούοντας σ' αυτό χωρίς να υπάρχει λόγος ρίχνει μία ματιά γύρω του. Και βέβαια δεν υπάρχει ψυχή.

Το μόνο πράγμα που βλέπει είναι το υδροπλάνο που λικνίζεται απαλά στην ήρεμη θάλασσα. Οι τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων είναι οι μόνοι που παρέμειναν στο νησί μετά την κάθαρση του 426 π.Χ. 'Οταν δηλαδή αποφασίστηκε να μην γεννιέται και να μην πεθαίνει κανείς στο νησί προς τιμήν του θεού, τότε όλα τα πτώματα των τάφων στη Δήλο μεταφέρθηκαν στη Ρήνεια και ετάφησαν σε έναν ομαδικό τάφο.


Ιερό Απόλλωνα

Όλα, εκτός από τους τάφους των Υπερβορείων Παρθένων και τούτο από σεβασμό. Η "Θήκη" μοιάζει με μυκηναϊκό τάφο είναι το "καμουφλάζ" που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες για να κρύψουν το μυστικό των υπερβορείων Παρθένων. Άρχισαν να γίνονται επιφυλακτικοί όταν στην ακμή τού νησιού και της ιερότητας του ιδρύθηκαν εκεί και ιερά ξένων θεών. Μαζί μ' αυτούς, κατόπιν επιμονής, και ο θεός του Ισραήλ.

Λίγοι ξέρουν ότι στην ανατολική ακτή τής Δήλου, του πιο ιερού και του πιο ελληνικού νησιού, βρίσκεται η πιο αρχαία Συναγωγή στην Ελλάδα. Ως και "ένωση Σαμαρειτών" είχε το νησί. Όλα δείχνουν πόσο σημαντικό ήταν το νησί τού Απόλλωνα.

Οι Έλληνες ιερείς άρχοντες είχαν και την εκτελεστική εξουσία, πράγμα απαραίτητο φαίνεται, γιατί πολλά αντικείμενα προσπάθησαν να μεταφερθούν μακριά από τη Δήλο. «Όλοι ευτυχώς λείπουν στις μέρες μας», σκέφτηκε ο νεαρός αξιωματικός, «όλοι έχουν φύγει πια από εδώ» (αν ο αξιωματικός έκανε σήμερα μία επίσκεψη, θα έβρισκε με έκπληξη ότι δεν έφυγαν όλοι! Και στους Δελφούς και στη Δήλο, παραμένει η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή!). Κοιτάζει προς τη "Θήκη". Όλα είναι όπως τα άφησε την τελευταία φορά.

Τα σκαλοπάτια που κατεβαίνουν κάτω από τους "τάφους" είναι καλά κρυμμένα. Οι τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων δεν είναι αυτοί που οι άλλοι νομίζουν! Είναι πολύ πιο κάτω, απείραχτοι και μυστικοί. Περνά και από τη δυτική πλευρά του ιερού, από το λεγόμενο "Σήμα", όπου βρίσκονται και οι άλλοι δύο τάφοι των Υπερβορείων Παρθένων, της Λαοδίκης και της Υπερύμης.

Είναι και αυτοί όπως ήταν. Και να σκάψουν δεν πρόκειται ποτέ να βρουν το υπόγειο τούνελ. Καταλήγει στην κορυφή τού Κύνθου και στη σπηλιά τού Ηρακλή και του Απόλλωνα.


Το σπήλαιο του Κύνθου

Η είσοδος της η μυστηριακή έκανε τους Γάλλους το 1873 να αρχίσουν τις ανασκαφές από εδώ, από το σπηλαιώδες άντρο. Άραγε η μυστηριώδης όψη τού σπηλαίου προσέλκυσε τους Γάλλους αρχαιολόγους ή κάτι άλλο; Είναι σίγουρο ότι αυτό το κάτι άλλο οι Γάλλοι δεν το βρήκαν ποτέ. Γι' αυτό εξακολουθούν να είναι όλα όπως ήταν, θα προσέθετα εγώ. Όλα έδειχναν μία χαρά λοιπόν!

Τις άλλες φορές που είχε έρθει εδώ, έκανε ό,τι μπορούσε για να καλύψει έστω και το παραμικρό ίχνος τής εισόδου που ήξερε και που μόνο στο χάρτη του ήταν σχεδιασμένη! Τη δεύτερη φορά που είδε τη Δήλο, θυμόταν τη χαρά του όταν βρήκε την είσοδο. Μύριζε υγρασία, ήταν κατασκότεινη και πολύ στενή, τόσο στενή που μόνο ένας άνθρωπος σαν κι αυτόν υπερβολικά αδύνατος θα μπορούσε να περάσει.

Ευτυχώς, συρόμενος γύρω στα 5 μέτρα, είχε βρει καλοδιατηρημένα σκαλοπάτια που οδηγούσαν προς τα κάτω. Ο αξιωματικός μας δεν ήταν ούτε ορειβάτης ούτε σπηλαιολόγος.

Του άρεσε πολύ το διάβασμα. Κάποτε λοιπόν είχε πέσει στα χέρια του ένα βιβλιαράκι, που ήταν έκδοση των αρχών τού αιώνα, ενός Λάμα (Τάσι Λάμα III), με τον περίεργο τίτλο Η Οδός τιρος τη Shamballah. Κοντά στα άλλα περίεργα, το βιβλίο περιείχε και το χάρτη ενός υποτιθέμενου συστήματος υπόγειων τούνελ που περνούσαν απ' όλο τον κόσμο! και είχε το όνομα: Το Υπόγειο Σύστημα Τούνελ τής Αγκάρθα.

Του είχε κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση και σιγά-σιγά είχε μάθει από διάφορες πηγές και εκδόσεις ό,τι υπήρχε σχετικά με το θέμα. Σε λίγα χρόνια ήταν και αυτός ένας θιασώτης και θαυμαστής τής Θεωρίας τής Κοίλης Γης. Από καθαρή τύχη, ο πόλεμος τον έφερε στην Ελλάδα, όπου όλες του τις άδειες τις περνούσε αναζητώντας στοιχεία για το αγαπημένο του θέμα.

Ένωσε και αυτός τις δυνάμεις του με τις ομάδες έρευνας εδώ, αλλά δυστυχώς, λόγω του ότι δεν διέθετε τις απαραίτητες γνώσεις, δεν κατόρθωσε παρά να μετέχει μόνο σαν σύμβουλος και μάλιστα τις περισσότερες φορές από το γραφείο του. Γι' αυτό προσπαθούσε, όποτε μπορούσε, ακόμη και μόνος του, να κάνει τις δικές του ερασιτεχνικές έρευνες.

Σιγά-σιγά, με τα χρόνια, βελτίωσε τη θεωρία, συνδέοντας την με τον Απόλλωνα και την περίεργη σχέση που είχε με την Υπερβορέα. Τώρα πια, πίστευε ακράδαντα ότι η Ελλάδα συνδεόταν σίγουρα με τον υπόγειο αυτό θαυμαστό κόσμο των βιβλίων του. Δεν σκέφτηκε ποτέ τι θα μπορούσε να συναντήσει εκεί, απλώς ήθελε να βρει το θρυλούμενο δρόμο.

Ενθουσιάστηκε όταν έμαθε περισσότερα για τη Δήλο και για τα δυο μικρά νησάκια που βρίσκονταν εμπρός της, τον μικρό και τον μεγάλο Ρεματιάρη, που σύμφωνα με το μύθο ανήκαν στην θεά τής νύχτας, την Εκάτη, την υποχθόνια θεά που προστάτευε τα φαντάσματα της νύχτας και ανακαλούσε όποτε ήθελε από τον Άδη τα πνεύματα των νεκρών. Σαν μία φρουρός η Εκάτη προστάτευε τη Δήλο τού Απόλλωνα. Σου είχε έλθει η παράξενη ιδέα ότι η Εκάτη, μιας και ήταν η υποχθόνια θεά των σκοταδιών, την προστάτευε και υποχθόνια.

Μήπως δηλαδή οι υπερβόρειες Παρθένες, η Λητώ, αλλά και ο Απόλλωνας που έξι μήνες το χρόνο επισκεπτόταν την άλλη του πατρίδα, την υπερβορέα, και γι' αυτό, σύμφωνα με το μύθο, πολλές από τις παραστάσεις τού θεού ήταν σκοτεινές ο μύθος για τον Πύθωνα και άλλα αναρίθμητα δεν εννοούσαν τίποτε άλλο παρά ότι όλα αυτά γίνονταν υπογείως;

Μήπως ακόμα και η θέσπιση εκείνου του περίεργου νόμου που δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι τον είχε θεσπίσει το Ιερατείο που δεν άφηνε κανέναν να πεθάνει στο ιερό νησί ήταν μια προσπάθεια να προστατευτούν τα όποια υπόγεια μυστικά του νησιού; σαν να ήταν η Δήλος, υπογείως, το σταυροδρόμι όλων των μυστικών δρόμων που οδηγούσαν κάπου.

Η επιθυμία του αυτή να βρει οπωσδήποτε αυτό το δρόμο ήταν τόσο μεγάλη, ώστε έβαζε κατά μέρος το φόβο του για το άγνωστο και τη σύνδεση του την πολύ δυνατή με τούτο τον κόσμο της επιφάνειας. Και έτσι προχωρούσε κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια, τα οποία δεν ήξερε πού οδηγούσαν.

Κατέβηκε αρκετά, τόσο που δεν θυμόταν πόσα μέτρα. Είχε πει στον εαυτό του να μετράει ένα μέτρο για κάθε σκαλοπάτι, αλλά είχε χάσει το λογαριασμό προ πολλού. Το φανάρι τον βοηθούσε αρκετά, αλλά είχε και το φακό του μέσα στο σακίδιο.

Η ανακάλυψη της εισόδου είχε έλθει μάλλον ξαφνικά, και δεν είχε κάνει κάποιο σχέδιο σχετικά με το πόσο θα κρατούσε αυτή η περιπέτεια. Κάποτε τα σκαλοπάτια τελείωσαν και άρχισε να προχωράει ελαφρά κατηφορικά σε ένα καλοδουλεμένο τούνελ που στα πλάγια στρογγύλευε, αλλά στην οροφή έδειχνε να έχει, κατά κάποιον τρόπο, γεωμετρικό σχήμα. Πότε πλάταινε και τότε εμφανίζονταν στο φως τού φακού βράχια μοναδικά, χωρίς υγρασία, που κατέληγαν σε σπηλαιώσεις.

Κάποιες άλλες φορές, θα 'παιρνε όρκο πως τούτα τα εξογκώματα, τα συμμετρικά στο έδαφος, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά λαξευμένοι βράχοι, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν "πάγκοι" αναπαύσεως. Άλλοτε, η δίοδος στένευε απότομα και μόλις που μπορούσε να προχωρήσει. Το ύψος τής οροφής δεν τον απασχόλησε ποτέ ήταν αρκετά ψηλό, ακόμα και γι' αυτόν που περνούσε το 1.80 ύψος.



Σιγά - σιγά άρχισε να συνηθίζει το ότι βρισκόταν να περπατά σε ένα τόσο μεγάλο βάθος. Προχωρούσε αρκετά και δεν φαινόταν ότι η διαδρομή θα τελείωνε ή ότι θα έβγαζε κάπου. Κάποια στιγμή κοντοστάθηκε, γιατί σκέφτηκε κάτι που τον έκανε να "ξυπνήσει" από τη ρουτίνα του χωρίς μεταβολές στο σχήμα ή σ' οτιδήποτε άλλο μονοπατιού!

Έμεινε ακίνητος. Αν σκέφτηκε η άλλη είσοδος της διαδρομής που είχε βρει και ακολουθούσε ήταν στον Κύνθο, στο υψηλότερο σημείο του νησιού και περίπου στη μέση, τότε έπρεπε να έχει διανύσει την ξηρά προ πολλού και εδώ και αρκετή ώρα να προχωρούσε έχοντας από πάνω του τη... θάλασσα! Α, όχι! Γι' αυτό δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος. Έπρεπε να γυρίσει πίσω, να επιστρέψει στη βάση του, να ειδοποιήσει τέλος πάντως και άλλους και να ξανακάνουν την έρευνα πιο άρτια εξοπλισμένοι, ψυχολογικά αλλά και υλικά.

Έκανε λοιπόν μεταβολή και άρχισε να επιστρέφει. Είχε κάνει πράγματι περισσότερη απόσταση απ' ότι νόμιζε είχε διανύσει γύρω στα 4.5 χιλιόμετρα, δηλαδή τρία χιλιόμετρα περισσότερα από το πλάτος του νησιού! Όταν έφθασε στη βάση του δεν είπε σε κανέναν τίποτε. Νόμισε ότι θα ήταν καλύτερα να προχωρήσει και άλλο μόνος του πριν το πει σε κανέναν, ώστε να βρει κάτι περισσότερο.

Την τέταρτη φορά, τον ακολούθησαν τα μέλη της ομάδας έρευνας, αφού πρώτα τους έβαλε να του υποσχεθούν ότι οπωσδήποτε θα πήγαινε και αυτός μαζί τους. Δέκα άτομα μπήκαν εκείνη τη φορά μέσα ένα πρωί γύρω στις 8.30'. Έκαναν και μία ανακάλυψη που δεν την είχε κάνει ο ίδιος τη δεύτερη ή την τρίτη φορά. Εκεί που άρχιζαν τα σκαλοπάτια, στα δεξιά, υπήρχε και άλλος ένας διάδρομος που πήγαινε ευθεία και κατέληγε σ' ένα δώμα που με μιας κατάλαβαν ότι επρόκειτο για έναν αρχαιότατο τάφο.

Υπήρχαν δύο σαρκοφάγοι περίεργοι, όχι σαν τις ρωμαϊκές που ξέρουμε και μοιάζουν με παραλληλόγραμμο. Το σχήμα τους ήταν κομψό και στρογγύλευε στις γωνίες, ενώ είχαν το μισό περίπου ύψος των κλασικών σαρκοφάγων. Μετά το δωμάτιο αυτό, ο διάδρομος οδηγούσε αμέσως δεξιά και κατέληγε σ' ένα άλλο δώμα, όπου η σκηνή επαναλαμβανόταν με δύο άλλες σαρκοφάγους, ακριβώς ίδιες με τις πρώτες. Είχαν βρεθεί στον τόπο των πραγματικών τάφων των Υπερβορείων Παρθένων. Εκεί τελείωνε ο διάδρομος.

Πίσω πάλι, στην αρχική διαδρομή, δεν είχαν καμία δυσκολία. Προχώρησαν για ώρες ολόκληρες και έκαναν διακοπή στο μισό διάστημα απ' αυτό που είχαν προγραμματίσει να μείνουν. Φαίνεται ότι η αίσθηση του πελώριου βάρους τής θάλασσας που κυριολεκτικά ήταν πάνω από τα κεφάλια τους ήταν τόσο έντονη, ώστε κάθε σκέψη για διανυκτέρευση εκεί την απέκλεισαν. Είχαν προχωρήσει γΰρω στα 16 χιλιόμετρα! Μέχρι εκεί είχαν φτάσει οι έρευνες τους.

Δεν είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάτι πιο συστηματικό απ' ό,τι είχαν ήδη κάνει. Οι φωτογραφίες, τα συμπεράσματα και οι εκκλήσεις για περαιτέρω έρευνες είχαν σταλεί στο Βερολίνο κι αυτές. Οι καινούριες διαταγές δεν έφτασαν ποτέ. Είχαν άλλα, πιο επείγοντα αιτήματα να κοιτάξουν τώρα.

Είχαν όμως όλοι τους την προαίσθηση ότι κάποτε θα συνέχιζαν. Ο νεαρός αξιωματικός είχε φθάσει τώρα στο λόφο. Ο Κύνθος τού φαινόταν πολύ γνωστός, ενώ η σπηλιά των δύο ιερών ήταν έρημη ως συνήθως. Ξανακοίταξε γύρω του. Δεν υπήρχε κανένας!



Ἡ κυκλώπεια καμάρα στο όρος Κύνθος

Ήταν εντελώς μόνος του στο νησί, χωρίς την παρουσία άλλων ανθρώπων. Η περιοχή τής εισόδου ούτε καν του γεννούσε την υποψία ότι πίσω της βρισκόταν η απίθανη διαδρομή κάτω από τη θάλασσα. Έμεινε ήσυχος για λίγο, κάθισε και κοίταξε γύρω του. «Πότε ξανά;», σκέφτηκε.

Σηκώθηκε, έφτιαξε τη στολή του, συμπλήρωσε κάποια τελευταία πράγματα στο χάρτη του και πήρε το δρόμο προς το μικρό όρμο με το υδροπλάνο. Σε λίγο το αεροπλανάκι άφηνε μία άσπρη αφρώδη γραμμή πίσω του πριν απογειωθεί. Ο πιλότος έκανε δυο φορές τον κύκλο του νησιού από χαμηλό ΰψος πριν πετάξει, τελειωτικά τούτη τη φορά, προς τη βάση του...

... Τα χαρτιά είχαν γίνει πλέον στάχτες και μερικές απ' αυτές αιωρούνταν στο δωμάτιο με το βαρέλι. Οι φλόγες δεν υπήρχαν πια. Αυτό τον επανέφερε στην πραγματικότητα, όχι όμως χωρίς λύπη, κάτι που ήταν φανερό ακόμη και στο πρόσωπο του. Τακτοποίησε όλα όσα έπρεπε να πάρει μαζί του. Τον πολύτιμο χάρτη του δεν τον τοποθέτησε στην τσάντα του, αλλά τον δίπλωσε στα τέσσερα και τον εναπόθεσε στην τσέπη του χιτωνίου του. Όλα ήταν έτοιμα για την αναχώρηση.

Έβρεχε και σε λίγο η οδός τής υποχώρησης δεν θα υπήρχε πια. Στο απομεσήμερο της 14ης Οκτωβρίου του 1944, όλο το επιτελείο της Ε' στρατιάς έφυγε τελευταίο και σε λίγο η Θεσσαλονίκη ήταν παρελθόν γι' αυτό. Ο νεαρός, αδύνατος και ψηλός αξιωματικός ήταν χωμένος στις σκέψεις του καθώς το τρένο τον έφερνε προς τη σωτηρία. Ήταν ο νεαρός υπολοχαγός Curt Waldheim!

πηγές:

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου: Απόρρητος φάκελος Κοίλη Γη, Εκδόσεις: Έσοπτρον

https://memorylifegr.blogspot.com/2018/07/1944.html?m=1

https://thesecretrealtruth.blogspot.com/2018/11/1944_27.html

Ποιες είναι οι Πύλες των Ινδιών και γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος τις σφράγισε; Μέρος 6ο

Τι γνωρίζουμε για τις πύλες;



Οι πύλες που οδηγούν στο κέντρο της γης

Το μενταγιόν της Κυβέλης,” Προσέξτε τον ήλιο να ανατέλλει από την ημισέληνο.

Οι “Πύλες” ήταν απαραβίαστες. Τα υπόγεια γένη, απόρροια επιμειξιών με ανθρώπους αυξάνονταν και πληθύνονταν και μερικές από τις “πύλες” τύχαινε, πριν έλθει ο Χριστός να “ανοίγουν”. Τότε ξεχωριστοί άνθρωποι με πίστη στον ένα Θεό αναλάμβαναν το σφράγισμά τους.

Το τελευταίο καταγεγραμμένο μάζεμα των “διαφυγόντων” “υποχθονίων” και το σφράγισμα των “πυλών” που είχαν ανοίξει είναι αυτό που διαβάζουμε στο κείμενο του Αγίου Ανδρέα. Γνωρίζουμε επίσης από κείμενο του 15ου αιώνα του οποίου ο συγγραφείς παραμένει άγνωστος, ότι ο Αλέξανδρος έκλεισε τα βδελυρά έθνη με χάλκινες πύλες οι οποίες περιβάλλονταν από “ασύγκριτον ύαλο”. Δηλαδή, επειδή ο χαλκός από μόνος του δεν ήταν αρκετός και μπορούσε να σπάσει περιβλήθηκε με ένα είδος γυαλιού ασύγκριτου, που πιθανότατα να σημαίνει κάποιο είδος ενεργειακού πεδίου. Έτσι οι πύλες παραμένουν σφραγισμένες μέχρι να έρθουν τα έσχατα χρόνια και όπως είδαμε παραπάνω στην Αποκάλυψη να ανοιχθούν από τον Άγγελο του Θεού.

Υπάρχει και κείμενο του 7ου αιώνα το οποίο δικαιώνει και επιβεβαιώνει και πάλι τον Άγιο Ανδρέα, ότι δηλαδή ο Αλέξανδρος σφράγισε αυτές τις πύλες. Σύμφωνα με την προφητεία του Αγ. Ανδρέα, ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε στην Ανατολή με αποστολή να κλείσει τις “πύλες” που είχαν ανοίξει. Η προφητεία μας μιλά επομένως για μία θεϊκή αποστολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μόνον από αυτό καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ούτε κίναιδος, ούτε παιδεραστής, ούτε διεστραμμένος, ούτε κατά συρροή σφαγέας των λαών, αλλά ένας υπηρέτης του Θεού.

Γιατί δεν γνωρίζουμε κάτι περισσότερο για τις “πύλες”;

Κατ’ αρχήν για αυτές τις δραστηριότητες του Αλεξάνδρου ουδείς γνωρίζει, αφού όλα τα σχετικά αρχαία κείμενα υποκρύπτονται επιμελώς. Υπάρχουν πολλές πηγές που μας μιλούν για τις “πύλες”. Τα γραπτά αυτά όμως κρύβονται καλά σε βιβλιοθήκες στα Ιεροσόλυμα, το Βατικανό, τη Νεβάδα και τη Μακεδονία….

Σε διάφορα βιβλία σχετικά με αυτό το θέμα, λέγετε πως η έδρα των Νεφελιμ βρίσκεται στην έρημο Τακλα Μακαν, στην επαρχία Ξιν Γιανγκ, στην Βόρεια Κίνα. Το όνομα Τακλα Μακαν στην τοπική γλώσσα σημαίνει “μπαίνεις μέσα αλλά δεν βγαίνεις έξω”. Εκεί λοιπόν υπάρχει μια πανάρχαια και τεραστίων διαστάσεων πυραμίδα που στην κορυφή της κάποτε υπήρχε ο ναός του Βάαλ. Κάτω λοιπόν από την αρχαία αυτή πυραμίδα η οποία ονομάζεται Λευκή Πυραμίδα, υπάρχει μια υπόγεια πολιτεία που ονομάζεται Μαχ-Τανε που στην γλώσσα των Ναχρμπεν σημαίνει Λευκή Πολιτεία.

Το Λευκό Αδελφάτο για το οποίο και οι γέροντες του Αγίου Ορούς γνωρίζουν. Είναι ουσιαστικά ένα 12μελες συμβούλιο το οποίο αποτελείται από Νεφελίμ και άλλους αρχέγονες δαίμονες οι οποίο είναι ο Αζαζέλ, ο Αζαζελόν, ο Αζαραντέλ και ο Αζαέλ. Στους τέσσερις αυτούς δαίμονες-αγγέλους, θα δοθεί εξουσία να κάνουν μεγάλες καταστροφές πάνω στην γη στα έσχατα χρονιά. Σε συνδυασμό με την ιστορία και την προφητεία του Αγίου Ανδρέα ο Αλέξανδρος έκλεισε τους Νεφελιμ, τα ρυπαρά έθνη δηλαδή, κάτω από πύλες (δηλαδή κάτω από την Λευκή Πυραμίδα) το 326 π.χ. καθώς και πύλες που βρίσκονται στην Ινδία. Να τονίσω ότι πύλες υπάρχουν και σε αλλά μέρη της γης, όπως και στο Βόρειο Πόλο. Για την ακρίβεια έκλεισε 72 βασιλείς όπως μας λέει ο Άγιος Ανδρέας. Αυτοί λοιπόν οι Βασιλείς είναι που θα βγουν έξω στα έσχατα χρονιά μαζί με τους ακολούθους τους και θα βασανίζουν το κόσμο. Δεν θα τον σκοτώνουν αλλά θα τον βασανίζουν μέχρι να δεχτούν το σφράγισμα.

Ο Άγιος Ανδρέας μιλάει ότι η εξουσία τους πάνω στην γη θα κρατήσει για 660 ημέρες ενώ στο χωρίο που ακολουθεί από την Αποκάλυψη γίνεται λόγος για 5 μήνες μόνο, δηλαδή για 150 ημέρες, γιατί ο κόσμος δεν θα αντέχει περισσότερο. Φανταστείτε τι έχουμε να τραβήξουμε δηλαδή.[Αποκάλυψη Κεφ. Θ΄10 : και έχουσιν ουράς ομοίας σκορπίοις και κέντρα, και εν ταίς ουραίς αυτών εξουσίαν έχουσι του αδικήσαι τους ανθρώπους μήνας πέντε]. Αν διαβάσετε στην προφητεία του Αγίου Ανδρέα, λέει πως θα τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους. Θα καταβροχθίζουν επίσης με μεγάλη ηδονή μύγες, βατράχους, σκυλιά και κάθε ακαθαρσία. Αλλοίμονο στις περιοχές, απ’ όπου θα περάσουν!

Τις πύλες αυτές θα ανοίξει ο αντίχριστος στα έσχατα χρόνια….Δεν είναι τυχαίο που έχει ειπωθεί ότι οι μάρτυρες αυτών των χρόνων θα είναι οι μεγαλύτεροι όλων των εποχών…

Μ.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ και η ΠΥΛΗ-ΔΙΑΥΛΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ: ΑΟΡΝΟΣ ΠΕΤΡΑ

Τι είναι η άορνος πέτρα;

Στο λεξικό διαβάζουμε:

Η Άορνος Πέτρα ή απλά Άορνος στα (αρχαία ελληνικά: Ἄορνος (άρθρο: ο ή η),[ αγγλικά: Aornos) βρίσκεται στην περιοχή του Σβάτ ή Σουάτ ή περιοχή Σχάνγκλα (αγγλικά: Swat District ή Shangla District) στο Πακιστάν, ήταν η περιοχή όπου έγινε η Πολιορκία της Αόρνου Πέτρας, που ήταν η τελευταία πολιορκία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, «στο αποκορύφωμα της καριέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ως ο μεγαλύτερος Πολιορκητής στην ιστορία», σύμφωνα με τον σύγχρονο βιογράφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρόμπιν Λάνε Φοξ (αγγλικά: Robin Lane Fox).

Πότε έγινε η πολιορκία;

Η πολιορκία έλαβε χώρα το χειμώνα του 327π.Χ προς την άνοιξη του 326 π.Χ. Η τοποθεσία ταυτίσθηκε ικανοποιητικά με το σύγχρονο βουνό Πιρ-Σαρ (αγγλικά: Pir-Sar) στο Σουάτ, στοΠακιστάν από τον Άουρελ Στάιν (αγγλικά: Sir Aurel Stein) το 1926, και έχει επιβεβαιωθεί και από τους αρχαιολόγους.

Η Άορνος Πέτρα και οι αρχαίες ινδικές δυνάμεις που την περιφρουρούσαν αποτελούσαν σαφώς μια απειλή για τη γραμμή τροφοδοσίας των στρατευμάτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία απλωνόταν, επικίνδυνα ευάλωτη, πάνω από τον μεγάλο ορεινό όγκο της νότιο-κεντρικής Ασίας, την οροσειρά Χίντου Κους, ή Ινδοκούς, (αγγλικά: Hindu Kush, παστούν – περσικά –ουρντού), ως πίσω στο σημερινό Μπαλκ ή Μπαλχ (αρχαία ελληνικά: Ζαρίασπα ή Βάκτρα, αγγλικά: Balkh ή Bactra, περσικά – παστούν: Balkh; βακτριανά: Baktra)) , αν και ο Αρριανός αναφέρει ως κυριότερη αιτία την ηρωική επιθυμία που είχε ο Μέγας Αλέξανδρος να ξεπεράσει ως απόγονος του, τον ίδιο τον Ηρακλή, ο οποίος φέρεται να είχε αποτύχει να το καταλάβει κατά το μυθολογικά παρελθόν.

Σύμφωνα με τον Αρριανό («Αλεξάνδρου Ανάβασις»), η Άορνος Πέτρα βρίσκεται μεταξύ του Γουραίου ποταμού και της κοιλάδας του Ινδού ποταμού. Ο Γουραίος ποταμός βρίσκεται μεταξύ του Ιμάου όρους (σημερινά δυτικά Ιμαλάια στο βόρειο Πακιστάν) και Σουάστη ποταμού (σημερινός Σουάτ (ποταμός) ή Σβατ (ποταμός) (αγγλικά: Swat River), στο ΒΔ Πακιστάν), ο οποίος βρίσκεται μετά τον Υδάσπη ποταμό (σημερινός Τζέλουμ (ποταμός) ή Γχελούμ, αγγλικά: Jhelum), της περιοχής Παντζάμπ (αγγλικά: Punjab) στο ΒΑ Πακιστάν).

Από μελέτες του αρχαιολόγου Άουρελ Στάιν υπολογίζεται ότι η Άορνος Πέτρα σήμερα ονομάζεται Πιρ-Σαρ (Pir-Sar) και βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα δυτικά του Ινδού ποταμού και βόρεια του ποταμού Μπουνέρ (αγγλικά: Buner River) στο βόρειο Πακιστάν, πολύ κοντά στα σημερινά σύνορα με το βόρειο Αφγανιστάν.

Όταν λοιπόν ξεκινάς μια εκστρατεία σίγουρα έχεις αρχικά βάλει έναν στόχο. Δεν ξεκινάς εντελώς τυχαία, αυτό είναι σίγουρο. Ποιο μπορεί όμως να ήταν το ισχυρό εκείνο κίνητρο, εκτός από το κατακτήσεις τις περιοχές…ώστε να ξεκινήσεις αυτό το μεγάλο ταξείδι; Πολλές φορές τα παιδιά από τους γονείς δεν αφήνονται να επιλέξουν για την ζωή τους…έχοντας οι γονείς τις δικές τους επιδιώξεις …γιατί πολλές φορές κρύβονται από πίσω και τα επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά.

Στην προκειμένη περίπτωση η στάση και η θέση της μητέρας του Μ. Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα φαίνεται να παίζει σημαντικό ρόλο, ώστε να γαλουχήσει το παιδί της σε κάτι μεγάλο. Ως μάνα ασφαλώς δεν θέλει και ούτε επιδιώκει να φύγει και να απομακρυνθεί το παιδί της μακριά της…..όπως θα έκανε κάθε μάνα….αλλά είναι μυημένη όμως στα αρχαία ελληνικά μυστήρια…ώστε δίνει ισχυρό κίνητρο στον γιο της για να πραγματοποιήσει κάτι το μεγάλο. Κι αυτό είναι η Άορνος Πέτρα.



Αυτός είναι ο βασικός και ο τελικός στόχος…διότι εκεί βρίσκεται ο ισχυρός δίαυλος επικοινωνίας με το Σύνπαν (Σύμπαν)…αλλά όμως έχει και μία ιδιαιτερότητα. Είναι κυμαινόμενος….στο πότε να ανοίγει και στο πότε να κλείνει….αφού έχει μεταβλητότητα…οπότε μπορεί να εισχωρεί….αλλά και το αντίθετο….κάθε λογής οντότητα.

Στους δίαυλους επικοινωνίας λειτουργούν άγνωστες για εμάς τεχνολογικές φυσικές δυνάμεις…που μετατρέπουν το φως σε συμπυκνωμένες δέσμες φωτονίων με ασύλληπτες ταχύτητες. Έτσι καθώς πολλαπλασιάζουν την ένταση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων του Διαύλου, απαγορεύουν και την διαφυγή της ισχυρότατης φωτεινής ενέργειας. Ο ανθρώπινος οργανισμός που βρίσκεται στο κέντρο του ενεργειακού αυτού χώρου, τόσο η ισχυρή φωτονική δέσμη…όσο και τα έντονα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, δημιουργούν μια χαλάρωση των δεσμών των κυττάρων και των μορίων της ύλης.

Δηλαδή αραιώνει κατά κάποιον η πυκνότητά της και αποκτά μια λεπτότερη υφή, όπου τείνει να γίνει διάφανη και συντονίζεται με τις υψηλές συχνότητες της φωτονικής δέσμης. Η φωτονική αυτή δέσμη ενισχύεται κατόπιν από την νιονική ενέργεια του ανθρώπινου εγκεφάλου και με την συμπίεση των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων μεταπίπτουν σε μια άλλη διάσταση χωροχρονικών διαστάσεων.

Τα ανθρώπινα όντα όταν βρίσκονται μέσα σε διαύλους είναι σε μια κατάσταση αποσυμπύκνωσης και μεταβάλλονται σε ισχυρότατα ηλεκτρομαγνητικά πεδία…όπου δημιουργούν γύρω τους ένα πυκνό και αδιαπέραστο κέλυφος οργόνης.

Τα ενεργειακά ηλεκτρομαγνητικά ρεύματα του Σύμπαντος μπορούν να διασχίσουν μεγάλες αποστάσεις σε πολύ σύντομο χρόνο και να διαπεράσουν τα άστρα και τους πλανήτες και να φθάσουν μέχρι τις παρειές του Σύμπαντος Κόσμου χωρίς την ελάχιστη μεταβολή στην υλική τους σύνθεση.

Η αποσυμπύκνωση, σε ενεργειακούς χώρους, γίνεται σε μια καθορισμένη ώρα και σε καθορισμένη θέση της επιφάνειας. Τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται επίσης στους ναούς στις κορυφές τους και σε ύψος 12 μέτρων…διότι στα 12 μέτρα ο Άνθρωπος παθαίνει αυτό που λέμε ιλίγγους ύψους και νομίζει ότι το κενό τον τραβά προς τα κάτω.

Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει όμως ούτε στα 11, ούτε στα 13 μέτρα. Γνωρίζουμε φυσικά ότι ο αριθμός 12 είναι πολύ σημαντικός γι’ αυτό και έχουμε 12 θεούς (6+6) και το διπλό ύψος μας δίνει αντίστοιχα:12 Χ 12=144 μέτρα και επίσης το ύψος μας δίνει: 12Χ12Χ12 = 1728 μέτρα και στο διπλάσιο αυτού 1728 Χ 2=3456 μέτρα (3,4,5,6). Αυτά τα φαινόμενα παρουσιάζονται γύρω στο μεσημέρι και τα μεσάνυχτα.

Ο βασικός στόχος εκείνη την περίοδο ήταν να κλείσει αυτή η δίοδος-έξοδος κι αυτό έπρεπε να γίνει από γήινο άνθρωπο…κατόπιν υποβολής και εντολής αν θέλετε…ώστε να μην υπάρξουν κάποια δυσάρεστα αποτελέσματα που θα επιβάρυναν τον πλανήτη γη.

Η Άορνος Πέτρα βρισκόταν στα βόρεια της πόλης Τάξιλα ή Ταξάσιλα. Έτσι η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου είχε να κάμει με την Αρχαία Ινδία και η προέλαση του μεγάλου στρατηλάτη προς τα ανατολικά καθώς η κεντρική του στρατιωτική δύναμη ( Μακεδονικός στρατός) τελικά αποφασίζει να περάσει μέσω του Κυβέριου Περάσματος, το οποίο ήταν και είναι ένα πέρασμα μεταξύ των βουνών εκείνων που σήμερα συνδέει το σύγχρονο Αφγανιστάν με το Πακιστάν.

Εντύπωση μας κάνει όμως ότι μια άλλη μικρότερη δύναμη (με προσωπική εποπτεία του Μ. Αλεξάνδρου) περνάει από μια άλλη διαδρομή (βόρεια), όπου όμως συναντά στο δρόμο της….το χειμώνα του έτους 326 π.Χ. το λεγόμενο φρούριο της Αόρνου, δηλαδή ένα μέρος με υψηλή μυθολογική σημασία για εμάς τους Έλληνες, όπου σύμφωνα με το ελληνικό μύθο ο Ηρακλής είχε αποτύχει τότε να το καταλάβει…όταν ήδη είχε αγωνιστεί στην Ινδία.

Όταν έγινε η άλωση των Ώρων…δηλαδή η αρχαία πόλις Ώρα…δηλαδή πόλη που πιθανολογείται ότι βρισκόταν περίπου στη δυτική όχθη του Ινδού και φαίνεται να είναι πολύ σημαντική…διότι οι υπερασπιστές των Βαζίρων κατάλαβαν ότι ήταν σε δυσχερή και δύσκολη θέση, ώστε να την εγκαταλείψουν νύχτα την πόλη τους και να καταφύγουν σε μία οχυρή τοποθεσία….όπου το ίδιο έκαναν και οι άλλοι Ινδοί…οι οποίοι εγκατέλειπαν μαζικά τις πόλεις τους και κατέφευγαν σ’ ένα πιο φυσικό οχυρό, την λεγόμενη… Άορνο Πέτρα.

Στο μεταξύ ο Ηφαιστίων και ο Περδίκκας κατάφεραν και οχύρωσαν την Οροβάτιδα τη σημερινή Πεσαβάρ ή Πεσαουάρ και εκεί έζευξαν με γέφυρα τον Ινδό ποταμό. Ο Μέγας Αλέξανδρος λοιπόν με το επιτελείο του…αφού μετέτρεψε σε φρούρια τα Ώρα και τα Μάσσαγα, οχύρωσε τελικά και τα Βάζιρα ως πόλη και μετέβη στον Ινδό…όπου είχε καταληφθεί η πόλη Πευκελαώτιδα και ακολουθούμενος από τους Ινδούς διοικητές της περιοχής, Κωφαίο και Ασσαγέτη, κατέλαβε πολλές μικρές παραποτάμιες πόλεις.

Στα Εμβόλιμα λοιπόν που είναι κοντά στην Άορνο Πέτρα, εγκατέστησε τον στρατηγό Κρατερό και του έδωσε την διαταγή να συγκεντρώσει πολλά εφόδια για μια μακροχρόνια πολιορκία. Αυτό δηλώνει ότι έδινε πολύ μεγάλη σημασία για την κατάληψη…όσο κι αν κρατούσε αυτή….οπότε τα εφόδια έπρεπε να είναι πολλά…για να πετύχει τον βασικό του στόχο και σε περίπτωση που η Άορνος Πέτρα δεν έπεφτε με έφοδο σχετικά γρήγορα….θα βασιζόταν στην εξάντληση των υπερασπιστών της.

Είχε λοιπόν τοξότες, τους λεγόμενους Αγριάνες, την τάξη του Κοίνου τους καλύτερους και τους ελαφρύτερους πεζούς (200 εταίρους και 100 ιπποτοξότες) και κινήθηκε από τα Εμβόλιμα ξανά προς την Άορνο Πέτρα και στρατοπέδευσε κάπου εκεί κοντά. Την επόμενη μέρα μετακίνησε το στρατόπεδο του ακόμη πιο κοντά στο βράχο. Εμφανίστηκαν και τον πλησίασαν μερικοί ντόπιοι κάτοικοι και προσφέρθηκαν έναντι χρημάτων, να του υποδείξουν το πιο ευπρόσβλητο σημείο του βράχου.

Τότε ο Αλέξανδρος έστειλε μαζί τους τον Πτολεμαίο με τους Αγριάνες, τους άλλους ψιλούς και μερικούς από τους πιο επίλεκτους υπασπιστές του….με διαταγή να καταλάβουν την γύρω περιοχή και να εγκαταστήσουν φρουρά και να τον κρατούν πάντα ενήμερο….για το τι συμβαίνει.

Ο Αλέξανδρος περίμενε την κίνηση του Πτολεμαίου που τελικά κατάφερε και πέρασε από ένα δύσκολο δρομολόγιο, όπου δεν έγινε αντιληπτός από τις δυνάμεις των Ινδών και κατέλαβε οχυρώνοντας το στρατόπεδο του με τάφρο και χάντακα.

Τότε ο Μ. Αλέξανδρος αφού είδε το σινιάλο…δηλαδή τον πυρσό που άναψε ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ…την επόμενη κιόλας μέρα ξεκίνησε να τον συναντήσει….αλλά όμως οι Ινδοί, που γνώριζαν καλύτερα την κακοτράχαλη εκείνη περιοχή, έφερναν πολύ σκληρή αντίσταση και αρχικά τον εμπόδισαν…γι’ αυτό και ο Μ. Αλέξανδρος αναδιπλώθηκε και εκείνοι στράφηκαν κατά του Πτολεμαίου πιστεύοντας ότι τον είχαν αποκόψει.

Η επίθεση των Ινδών ήταν πολύ σφοδρότατη και παρότι υστερούσαν έναντι των Μακεδόνων σε τοξεύματα, χρειάστηκε λοιπόν να πέσει η νύχτα, για να υποχωρήσουν. Η επιμονή του Αλέξανδρου να ενωθεί με τον Πτολεμαίο….έγινε πραγματικότητα και στέλνει ένα μήνυμα μ’ έναν πιστό Ινδό αυτόμολο (αυτόμολος…είναι αυτός που αυτομόλησε δηλαδή…κατέφυγε στις τάξεις του εχθρού) και με το πρώτο φως της επόμενης ημέρας ξεκίνησε στο δρομολόγιο, που είχε ακολουθήσει και ο Πτολεμαίος.

Κατά το μεσημέρι λοιπόν ήρθαν σ’ επαφή με τους Ινδούς, που βρέθηκαν πλέον μεταξύ των τμημάτων του Πτολεμαίου και του Αλεξάνδρου. Οι Ινδοί φυσικά πολέμησαν πολύ σκληρά, αλλά οι Μακεδόνες του Αλεξάνδρου δεν καταπονήθηκαν και πολύ, επειδή ακριβώς τα τμήματα κρούσης του Αλεξάνδρου διαδέχονταν το ένα το άλλο…κατά κύματα…και στο τέλος και με πολύ μεγάλη δυσκολία….κατά το σούρουπο κατάφεραν και απώθησαν όλους τους Ινδούς από το πέρασμα.

Εκείνο που θέλω να επισημάνω και να τονίσω έως τώρα είναι ότι όλο το επιτελείο του δούλευε συντονισμένα και υπάκουα με άξιους και ικανούς πολεμιστές, αλλά και ένα πολύ λαμπρό επιτελείο με επιστήμονες της εποχής, όπου προέβλεπε κάθε κίνηση του…ώστε να έχει όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες.

Η συγκεκριμένη περιοχή της Αόρνου Πέτρας βρίσκεται πιο βόρεια της πόλης Άττοκ ή Αττόκ της Πενταποταμίας δηλαδή (της σημερινής περιοχής Παντζάμπ του Πακιστάν) και τότες ήταν μια καλά ενισχυμένη οχυρή θέση στο βουνό και με τα αρκετά στενά φαράγγια, σε μία στροφή του άνω ρου του Ινδού ποταμού…όπου ο φρούριο τους λοιπόν βρισκόταν σε μια επίπεδη κορυφή…στην οποία υπήρχε επάρκεια νερού που υπήρχε από τις τότε φυσικές πηγές και ήταν αρκετά ευρύ ώστε συγχρόνως να καλλιεργείται ανάλογα. Οπότε αυτοί που την υπεράσπιζαν δεν πίστευαν ότι θα κινδύνευαν από οποιαδήποτε ασιτία…σε περίπτωση κάποιας επίθεσης ή πολιορκίας που θα πραγματοποιούνταν από κάποιον αντίπαλο.

Εντύπωση μας κάνει λοιπόν πως μια τέτοια εμμονή για τη συγκεκριμένη περιοχή η οποία ήταν δύσκολη και δύσβατη και γιατί να ταλαιπωρήσει εκεί πάνω το στρατό του…είναι ένα ερώτημα που από στρατηγικής πλευράς αν ήθελε και μόνον να κατακτήσει την περιοχή θα έπρεπε στην ουσία να επιλέγει τις πιο εύκολες γενικά περιοχές με πεδιάδες κατά το πλείστον….για να οδεύει και πιο γρήγορα.

Οι έως τώρα πηγές μας για την Άορνο Πέτρα είναι διαφορετικές…όπου κατά τον Αρριανό η Άορνος Πέτρα ή αλλιώς Πιρ Σαρ ήταν ένας βράχος απρόσβλητος και η μοναδική πρόσβαση ήταν μόνο ένα μονοπάτι, τεχνητό και δύσβατο. Το πόσο δύσκολη ήταν η πρόσβαση τονίζεται από το ελληνικό της όνομα (Ἄ-ορνος), που δηλώνει ότι ούτε «ὄρνις», δηλαδή ούτε πουλί, δεν μπορούσε να την πατήσει.

Ωστόσο πιθανόν και να πρόκειται για εσφαλμένη ετυμολογία, διότι πολύ κοντά στο ελληνικό άορνος βρίσκεται ακουστικά και το σανσκριτικό αβάρνα ή αβαράνα, που σημαίνει φρούριο ή κρησφύγετο. Η Άορνος Πέτρα είχε περιφέρεια περί τα 200 στάδια (37 χιλιόμετρα) και ύψος στο χαμηλότερο σημείο της 11 στάδια (περίπου 2 χιλιόμετρα).

Στην κορυφή του βράχου άφθονο νερό άρδευε δάση και γη, η οποία ήταν εύφορη και αρκετή για να δουλέψουν 1.000 άνθρωποι…δηλαδή ήταν μια τεράστια δυσκολία για τους πολιορκητές και απίστευτη άνεση για τους πολιορκημένους.

Ο Διόδωρος μας γράφει ότι ήταν ένας κυκλικός βράχος, ύψους 16 σταδίων (περίπου 3 χιλιομέτρων) και περιφέρειας 100 σταδίων (περίπου 18,5 χιλιόμετρα), άρα επιφάνειας περί τα 27 τχμ και στους νότιους πρόποδές του έρεε ο Ινδός ποταμός.

Ο Κουίντος Κούρτιος Ρούφος επίσης συμφωνεί ότι στους πρόποδες έρεε ο Ινδός, αλλά την περιγράφει ως κακοτράχαλη, κωνική και με μυτερή απόληξη.

Ας δούμε όμως μία μία όλες τις ενέργειες του Μ. Αλεξάνδρου πριν την κατάληψη.

Σε πρώτη φάση η πιθανή πορεία του Μ. Αλεξάνδρου ως το φυσικό οχυρό της Αόρνου Πέτρας ήταν οι γειτονικές φυλές που αυτομόλησαν ή χρηματίσθηκαν, παραδόθηκαν ή συμμάχησαν με τον Μ. Αλέξανδρο και έτσι προσφέρθηκαν να τον οδηγήσουν στο καλύτερο σημείο πρόσβασης του φρουρίου της Αόρνου Πέτρας. Ολόκληρη λοιπόν η στρατιά του προέλασε προς το σημείο της Αόρνου Πέτρας, που τους υπέδειξαν οι Ινδοί (αυτόμολοι) και λοιπόν στρατοπέδευσε εκεί κοντά.

Ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ που έγραψε το βιβλίο «Περί των Πράξεων του Αλεξάνδρου», που δεν σώθηκε, αλλά αναφέρεται σε έργο του Αρριανού, την γνωστή βιογραφία του στρατηλάτη «Αλεξάνδρου Ανάβασις» και ο γραμματέας και στρατηγός του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο Ευμένης ο Καρδιανός, των οποίων τα κείμενα παρείχαν τις βασικές βιβλιογραφικές αναφορές για όλα αυτά στους μεταγενέστερους, όπου πιστοποιούν ότι ο Μ. Αλέξανδρος ενίσχυσε τις δυνάμεις του που στρατοπέδευαν προς τα δυτικά και τις περιφρούρησε με φράκτη και τάφρο.

Αυτό αυξάνει λοιπόν την πιθανότητα στην περιοχή να ιδρύθηκε μια ακόμα Αλεξάνδρεια πόλη με τα χαρακτηριστικά της Μακεδονικής φρουράς, με το όνομα Αλεξάνδρεια Άορνος ή Αλεξάνδρεια Αόρνου Πέτρας, αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει σχετική αρχαιολογική επιβεβαίωση γι’ αυτό. Τα σήματα φωτιάς που χρησιμοποιούσε το Μακεδονικό σώμα, προειδοποίησε επίσης τους υπερασπιστές της Αόρνου Πέτρας με αποτέλεσμα να χρειαστούν δύο ημέρες επιπλέον αψιμαχίες στα στενά φαράγγια και τον Αλέξανδρο να εξαναγκάζεται σε ανασύνταξη των δυνάμεών του.

Σε δεύτερη φάση ο Μ. Αλέξανδρος διατάσσει τους στρατιώτες του να κατασκευάσουν τελικά γύρω στους 100 πασσάλους ο καθένας τους, ώστε το μηχανικό σώμα να κλείσει με πρόσχωση τη χαράδρα ανάμεσα στο στρατόπεδό του και την Άορνο Πέτρα.

Εκεί στη βόρεια και ευάλωτη πλευρά που οδηγούσε προς το φρούριο, ο Μ. Αλέξανδρος και οι καταπέλτες του συνάντησαν ως εμπόδιο μια βαθιά χαράδρα. Άρα για να προχωρήσουν οι πολιορκητικές μηχανές και να γεφυρωθεί το φαράγγι, κατασκεύασαν ένα χωμάτινο ανάχωμα με ξυλουργικές εργασίες και έφεραν φερτά υλικά και χώμα.

Οι εργασίες των Μηχανικών του….δημιούργησαν ένα ανάχωμα περίπου στα 50 μέτρα, αλλά η αντιστήριξη που δημιουργήθηκε έγινε πολύ βιαστικά προς τις πλευρές του φαραγγιού κι αυτό κατέρρευσε και κατακρημνίστηκε πέφτοντας απότομα προς τα κάτω, με αποτέλεσμα η αρχική πρόοδος που είχε συντελεστεί να αρχίσει να επιβραδύνεται.

Έτσι οι στρατιώτες διατάχθηκαν να κόψουν και πάλι από 100 πασσάλους ο καθένας και πρώτος ο Μ.Αλέξανδρος άρχισε να ρίχνει χώμα στη πλαγιά από την κορυφή του λόφου…τέτοια εμμονή…όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι στρατιώτες του, για να δημιουργήσει πρόχωμα.

Ο στόχος του ήταν να φτάσει στο ύψος του βράχου, ώστε τα τοξεύματά του να πλήττουν τους οχυρωμένους Ινδούς. Την πρώτη ημέρα το πρόχωμα προχώρησε περί το ένα στάδιο (γύρω στα 185 μ). Τις επόμενες δύο μέρες οι εργασίες τους υπό την κάλυψη καταπελτών από το σταθερό έδαφος και σφενδονητών από το πρόχωμα, που απέκρουαν τις επιθέσεις Ινδών κατά των εργαζομένων στην πρόσχωση συνεχίστηκε.

Στην τρίτη φάση και τέταρτη μέρα της πολιορκίας τους….μερικοί στρατιώτες του καταλαμβάνουν ένα ύψωμα που είχε το ίδιο ύψος με την Άορνο Πέτρα. Ο Μ. Αλέξανδρος λοιπόν διατάσσει το μηχανικό του σώμα να στρέψει την πρόσχωση προς εκείνο το ύψωμα, ώστε τα τοξεύματά του να εξαπολύονται κατά των Ινδών από το ίδιο ύψος με εκείνους. Παρ’ όλα αυτά…στο τέλος της τρίτης ημέρας…ένα χαμηλός χωμάτινος λόφος συνέδεε πλέον με το πλησιέστερο άκρο του βουνού του Πιρ Σαρ και ήταν εφικτή η έναρξη της πολιορκίας.

Ο Μ. Αλέξανδρος όπως πάντα ήταν επικεφαλής και στην πρώτη γραμμή και έδωσε το πρόσταγμα της γενικής επίθεσης, ενώ σύντομα η πρώτη δύναμη κρούσης αποκρούστηκε με την ρίψη ογκόλιθων που εκτοξεύονταν από πάνω προς τα κάτω.

Στην τέταρτη φάση οι Ινδοί εκπλήσσονται από την έντονη επιμονή και την αποτελεσματικότητα των Ελλήνων Μακεδόνων και αναγκάζονται να ζητήσουν διαπραγματεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα θέλουν να κωλυσιεργήσουν κάπως, για να εγκαταλείψουν την Άορνο μέσα στη νύχτα.

Ο Μ. Αλέξανδρος λοιπόν το πληροφορείται αυτό, δεν κάνει τίποτα για να τους εμποδίσει, αλλά τους στήνει ενέδρες και τους κατακόπτει κατά τη φυγή τους. Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η πρόσχωση τελικά έφτασε μέχρι το ύψος της Αόρνου Πέτρας…άλλωστε δεν ήταν πια απαραίτητο μετά την ήττα των Ινδών.

Έτσι οι Ινδοί είχαν μείνει έκπληκτοι από την επιμονή και την αποτελεσματικότητα του μηχανικού των Μακεδόνων και ζήτησαν διαπραγματεύσεις. Όταν ο Μ. Αλέξανδρος έμαθε ότι σκόπευαν να κωλυσιεργήσουν μέχρι το βράδυ…οπότε και θα ξεγλιστρούσαν από το βράχο, τους διευκόλυνε στην απαγκίστρωση.

Έτσι στο τέλος ο Μ. Αλέξανδρος ολοκλήρωσε την πολιορκία της Αόρνου Πέτρας, σκοτώνοντας μερικούς φυγάδες που δεν παραδόθηκαν, σύμφωνα με τον σύγχρονο βιογράφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρόμπιν Λάνε Φοξ ή πιο υπερβολικά αναφερόμενα, από τον Αρριανό με μια σφαγή.

Είχε στήσει ενέδρες, τους επετέθηκε και σκότωσε πολλούς κατά τη φυγή τους, επίσης μας λέγει ο Αρριανός. Κατά τον Διόδωρο γράφεται ότι απλώς τους άφησε να διαφύγουν, αλλά αυτή η εκδοχή δεν είναι συνεπής με τη γενικότερη τακτική του.

Ίσως ο Διόδωρος θέλησε να αντισταθμίσει την αρνητική εικόνα του Μ. Αλεξάνδρου, που δίνει στη σφαγή των μισθοφόρων στα Μάσσαγα. Ο Κούρτιος όμως δεν αναφέρει τίποτα για τη μετάβαση του Μ. Αλεξάνδρου από την Άορνο Πέτρα στον Ινδό ποταμό και ξανά πίσω, ούτε για την προετοιμασία μακρόχρονης πολιορκίας, ούτε για την αντίσταση στην προσέγγιση του Μ. Αλεξάνδρου στην Άορνο Πέτρα, ενώ για την κατάληψή της λέει ότι χρησιμοποιήθηκαν αναρριχητές, όπως και στη Σογδιανή Πέτρα.

Μας λέγει ότι οι Ινδοί προέβαλαν αποτελεσματική άμυνα, σκότωσαν αρκετούς αναρριχητές και πανηγύριζαν με τυμπανοκρουσίες επί δύο ημέρες. Εντούτοις για κάποιο λόγο, που ίσως δεν μας εξηγεί ο Ρωμαίος ιστορικός, την τρίτη νύχτα άρχισαν να εγκαταλείπουν το οχυρό.

Τότε ο Μ. Αλέξανδρος διέταξε όλη τη στρατιά να αλαλάξει, οι Ινδοί πίστεψαν ότι δέχονταν γενική επίθεση, πανικοβλήθηκαν και προσπαθώντας να ξεφύγουν μέσα στο σκοτάδι, οι περισσότεροι σκοτώθηκαν στους αδιάβατους γκρεμούς της περιοχής.

Η πολιορκία πραγματοποιήθηκε και ο Μ. Αλέξανδρος ανέβηκε εντός του φρουρίου, αφού ανασύρθηκε ως το γείσο των τειχών σ’ ένα σχοινί. Για τον εορτασμό λοιπόν των επινικίων χτίστηκε ένας ναός και έγιναν θυσιαστήρια προς την Νίκαια Αθηνά, τα ίχνη της οποίας εντοπίστηκαν από τον Άουρελ Στάιν το 1926.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ως κατακτητής….αν και μακριά από τη χώρα του ευχαριστεί τη θεά Αθηνά….και ειδικά αυτήν…διότι αυτό που ήδη είχε επιτελέσει…δηλαδή στο να φθάσει εκεί στην Άορνο πέτρα ήταν κάτι το πολύ σημαντικό μιας και η Θεά Αθηνά είναι η θεά της στρατηγικής και του πολέμου και από την άλλη με τη Σοφία της θα επιτελούσε να κλείσει την Άορνο Πέτρα…δηλαδή τον δίαυλο επικοινωνίας με κακόβουλα πνεύματα.

Έτσι λοιπόν ο Μ. Αλέξανδρος καταλαμβάνει τον βράχο, τον οποίο ο μύθος ήθελε ως απόρθητο ακόμη και από τον Ηρακλή. Πιθανόν λέγεται ότι να μην πρόκειται ακριβώς για τον Ηρακλή του Ελληνικού Πανθέου κι ο Αρριανός μας δίνει την εκδοχή και πιστεύει ότι μάλλον πρόκειται για τοπικό μύθο, τον οποίο οι επικοινωνιολόγοι του Μ. Αλεξάνδρου ευχαρίστως υιοθέτησαν την ιστορία αυτή για να μεγεθύνουν έτσι το κατόρθωμά του. Στη συνέχεια οι Ινδοί που τον καθοδήγησαν δεν έχασαν φυσικά…αφού πήραν 80 τάλαντα ο καθένας ως αμοιβή για τις υπηρεσίες τους.

Εκεί λοιπόν στην κορυφή του βράχου ο Μ. Αλέξανδρος κάνει θυσίες στην θεά Αθηνά Νίκη και κατασκευάζει ένα φρούριο…όπου στη συνέχεια εγκατέστησε ως φρούραρχο τον Σισίκοτο και έναν Ινδό αυτόμολο.

Ο επόμενος στόχος του Μ. Αλεξάνδρου μετά την Άορνο Πέτρα και στις αρχές της άνοιξης του επόμενου έτους…δηλαδή του 326 π.Χ., ήταν να συνδυάσει τις δυνάμεις του με αυτές του βασιλιά Ταξίλη, που ήταν βασιλιάς του ινδικού βασιλείου των Τάξιλα ή Ταξάσιλα, ενάντια του γείτονά του βασιλιά Πώρου που ήταν ο βασιλιάς της περιοχής του ποταμού Υδάσπη.

Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν πλέον ελεύθερος να συνεχίσει το ταξίδι του στην Πενταποταμία και η φήμη του αήττητου φαινόταν να δημιουργείται μετά την Περσία και για την Αρχαία Ινδία…όπου θα ακολουθούσε σύντομα η επίσης νικηφόρος Μάχη του Υδάσπη.

Ο υποφαινόμενος λοιπόν που σας γράφει το άρθρο αυτό…σας δηλώνει ρητά και απερίφραστα ότι ο χώρος αυτός είναι μία πύλη εισόδου-εξόδου χωρίς σταθερότητα, όπου παρατηρείται δραστηριότητα των υπερβατικών οντοτήτων και μυστηριώδη αφύσικα φαινόμενα.

Οι λεγόμενοι αθάνατοι και οι υπερβατικές οντότητες του Γαλαξία μας όταν βρίσκονται στο νιονικό πεδίο αντιλαμβάνονται την έναρξη της νέας δημιουργίας, από τις ασύλληπτες φωτολάμψεις που γίνονται στις πύλες, φαινόμενα που μας δίνουν το σύνθημα της έναρξης των νέων δημιουργικών δραστηριοτήτων….όπως επίσης είναι και τα σημερινά μας χρόνια με το κλείσιμο του Ενιαυτού του Πλάτωνος.

Οι υπερβατικές Οντότητες (δαιμονικές και εωσφορικές) που συνλειτουργούν στον πλανήτη μας έχουν διαφορετικές μορφές ενέργειας μέσα στο χωροχρόνο και επίπεδα ενέργειας υψηλών συχνοτήτων σε υψηλότερα πνευματικά και ψυχικά επίπεδα….από τους γήινους.

Έτσι με τον κατάλληλο έλεγχο και την άσκηση των δυνάμεων του εγκεφάλου του, αφού μυήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος…τα προηγούμενα χρόνια από τη Μητέρα του και όχι μόνον…μπόρεσε και προκάλεσε την ωρίμανση της επίφυσής του αποκτώντας στο υλικό του σώμα υπερφυσικές ιδιότητες….κι αυτό έγινε μόνον στην Άορνο Πέτρα.

Η αποστολή, προσφορά και συμμετοχή του Μ. Αλεξάνδρου στην εκστρατεία είχε ως σχέδιο την σωτηρία του πλανήτη της Γαίας και την ανέλιξη του ανθρώπινου είδους.

Οι ψυχές οφείλουμε να ξέρουμε ότι είμαστε δημιουργήματα του Τριαδικού θεού. Η κάθε ψυχή κατά τη στιγμή της σύλληψής της, είναι άυλη και αόρατη ενέργεια η οποία εμφυτεύεται στο υπό κατασκευήν σώμα και δη στο γονιμοποιημένο ωάριο.

Οι καλές μας πράξεις κατά τη διάρκεια της εδώ ζωής μας…μας διατηρούν σε αρμονία βελτιώνοντας το πνεύμα μας…που φιλοξενεί την Ψυχή. Αντίθετα οι κακές μας πράξεις μας αλλοιώνουν και μας καταστρέφουν πνευματικά.

Η ψυχή μας εξελίσσεται ταχύτερα από το σώμα μας και είναι απόλυτα ελεύθερη ως προς τις επιλογές της…διότι έτσι οικοδομεί το σώμα μας πάντα σύμφωνα με τις δικές της επιθυμίες. Όταν αποκτήσει πλήρη συνείδηση των δυνατοτήτων της, κυβερνά την προσωπικότητα του ατόμου και αποκτά έτσι την πνευματική της υπόσταση.

Ο Μ. Αλέξανδρος προτού κλείσει την Άορνο πέτρα (ΠΥΛΗ) τελικά επικοινωνεί με θείες Οντότητες με το Πνεύμα το Άγιο και αποκτά τη κατάλληλη Φώτιση και Γνώση….εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Φανταστείτε την έκσταση εκείνης της στιγμής… νιώθει πλέον ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο…γιατί επιτελεί θείον Έργον…για όλο τον Πλανήτη Γαία.

Το βάρος που επέλεξε τελικά να φέρει εις την πλάτη του….ήταν ογκώδες…αλλά ο Μ. Αλέξανδρος έπρεπε να φέρει εις πέρας την Αποστολή του. Μετά από αυτή την επιτυχία υπήρξε παραζάλη και μέθη…και χρειαζόταν να έχει πολύ σωστή ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ μέσα του για να αντέξει μια τόσο μεγάλη επιτυχία….που ήταν πνευματικής υφής. 

Όμως ο Μ. Αλέξανδρος μέθυσε από τη δόξα κι έχασε τον δρόμο του…κι αυτό του στοίχισε τον πρόωρο θάνατο διότι πλέον χάθηκε ο ανώτερος στόχος.

Πλέον δεν είχε και μεγάλο νόημα η συνέχεια για αυτόν….αλλά όμως έφερε οπίσω του έναν μεγάλο στρατό και πολλούς ειδικούς επιστήμονες…συν το ότι μετά από μια τόσο Λαμπρή επιτυχία….κλείνοντας την Άορνο Πέτρα…έχασε και το ενδιαφέρον του….αλλά δεν μπορούσε να κάμει και πίσω….μιας και δεν μπορούσε δημόσια να αποκαλύψει τον πραγματικό σκοπό του…την πραγματική αποστολή του….οπότε συνέχισε ένα δρόμο χωρίς γυρισμό….και προσέξτε έναν πολύ σύντομο χρόνο και με τα μέσα που είχε τότε….σε μια 10ετία μόνον…και πέθανε και νέος…!

Πολλοί εικάζουν για αρρώστια ή δολοφονία…αλλά κανένας δεν μας έδωσε και μια άλλη εκδοχή ότι θα μπορούσε και να είχε αυτοκτονήσει…μιας και δεν είχε πλέον μεγάλο νόημα η ζωή του.

Στο γήινο πεδίο λόγω της υλικής κατάστασης πολλές φορές η Ψυχή μας εξοστρακίζεται από τη σφαίρα της αποστολής της και υποκύπτει στην έντονη έλξη των υλικών απολαύσεων.

Το ίδιο έπαθε σε κάποια στιγμή και ο Μ. Αλέξανδρος…ώστε να μην μπορεί να θέσει σε απόλυτο έλεγχο τον εαυτό του και τις επιθυμίες του.

Οι αναφορές όπως του Φιλόστρατου εις τα ες τον Τυανέα Απολλώνιον, βιβλίον 2, παράγραφος 10) μας λέγει: «`Ακουσε όμως ότι την κατέλαβε ο Αλέξανδρος και ότι ονομαζόταν Άορνος όχι γιατί είχε ύψος δεκαπέντε στάδια, αλλά γιατί τα ιερά πτηνά πετούνε πάνω από αυτό το ύψος και γιατί στην κορυφή της λένε πως υπάρχει ρήγμα που τραβάει τα πτηνά που πετούνε από πάνω, κάτι που μπορεί να δει κανείς στην Αθήνα στον πρόδομο του Παρθενώνος».

Το ρήγμα λοιπόν αυτό είναι ο δίαυλος ενέργειας.

Επίσης ο Στράβωνας μας λέγει για το ρήγμα που υπήρχε στην κορυφή της Αόρνου Πέτρας (Γεωγραφικά, βιβλίον 14, παράγραφος 11): «Είναι σπήλαιον ιερό, το οποίο λέγεται χαρώνιο, ολέθριο που έχει αποφράδα». «εστί σπήλαιον ιερόν χαρώνιον λεγόμενον, ολέθριον έχον αποφράς» ΑΠΟΦΡΑΣ= ΠΥΛΗ….δηλαδή έξοδος και είσοδος του ολέθριου Χάροντος. «Αποφράς είναι η πύλη την οποίαν οι Αρχαίοι Πρόγονοί μας εθεώρουν ως είσοδον και κάθοδον εις τον Άδην βλέπε ( ΛΕΞΙΚΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ , Γ. Πάπε , Ε. Στεφάνου , Φ. Πασσόβ ).

Ο συγκεκριμένος Δίαυλος είναι ένας δίαυλος προώθησης και επαναρρόφησης αιθερικών ιόντων που προορίζονται για την ανάπλαση και την βίωση των εκ του Ταρτάρου επί της Χθονός των ανελθόντων και ανερχομένων ανθρωπομο ρφοποιούμενων Όντων.

Για να το πω πιο λιανά εκείνη την περίοδο είχαμε στον πλανήτη Γη πολύ αρνητικές ενέργειες και αν έφευγαν προς τα άνω θα δημιουργούσαν πρόβλημα…αλλά επίσης ο Δίαυλος αυτός ήταν ένας χώρος εισβολής και νέων Όντοτήτων από το διάστημα και ο Μ. Αλέξανδρος έκλεισε τις πύλες των Ινδιών από τις οποίες έμελλε να βγούνε 72 βασιλείς με τον λαό τους: Κατά το έτος εκείνο θ’ ανοίξει ο Κύριος τις πύλες των Ινδιών που έκλεισε ο βασιλιάς των Μακεδόνων Μ. Αλέξανδρος. όπου θα βγούνε τότε από εκεί οι 72 βασιλείς με τον λαό τους, τα λεγόμενα βδελυρά έθνη, που είναι πιο σιχαμερά από κάθε αηδία και δυσωδία. Αυτά θα διασκορπισθούν σ’ όλο τον κόσμο. Θα τρώνε ζωντανούς τους ανθρώπους και θα πίνουν το αίμα τους.

Επίσης ο Πλούταρχος, Περί Ίσιδος και Οσίριδος, παράγραφος 356… μας γράφει ότι: 

«Ο Τυφώνας απέκτησε συνωμότες εβδομήντα δύο άνδρες».

Επίσης και ο περιηγητής του 6ου αιώνα π.Χ. ο Σκύλαξ, ο οποίος περιόδευσε στην Ινδία έπειτα από εντολή του βασιλιά των Περσών Δαρείου για να καταγράψει τα έθνη και τις φυλές της μας γράφει για τους Κυνοκέφαλους (Περί Ινδών): «Υπήρχαν στα βουνά του Ινδού ποταμού και της κεντρικής Ινδίας, όπου ζούσαν σε σπηλιές και υπόγειες στοές, άνθρωποι που είχαν κεφάλι σκύλου. Και όλοι τους, άνδρες και γυναίκες, είχαν μία μεγάλη ουρά». Ακόμη στους Κυνοκέφαλους αναφέρεται επίσης και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μέγας Φώτιος (810-893 μ.Χ.)

Στον (Πλάτων, Φαίδων) μας λέγει ότι ο κάτω Κόσμος είναι ένας χώρος με τεράστιες κοιλότητες εις το εσωτερικό της Γης, οι οποίες συνδέονται μεταξύτους με στοές, ενώ στην επιφάνεια της Γης υπάρχουν στόμια τα οποία αποτελούν εισόδους που οδηγούν στο εσωτερικό της.

Όσο για τις περιοχές εις το εσωτερικό της γης, αυτές είναι συνέχεια των κοιλωμάτων της και υπάρχουν πολλές περιμετρικά σ’ όλη τη γη. Άλλες είναι βαθύτερες και πιο ανοιχτές απ’ αυτήν που κατοικούμε εμείς, άλλες πάλι είναι πιο βαθιές, αλλά το χάσμα τους είναι μικρότερο από το χάσμα του δικού μας τόπου, όπου υπάρχουν ωστόσο μερικές που είναι μικρότερες στο βάθος και πιο πλατιές από τον δικό μας τόπο. Όλες αυτές οι περιοχές κάτω από τη γη συγκοινωνούν μεταξύ τους σε πολλά σημεία, με τρύπες άλλοτε στενότερες και άλλοτε φαρδύτερες και βγάζουν κάπου.

Επίσης ο Όμηρος μας γράφει: «Πολύ μακριά, στο σημείο όπου κάτω από τη γη υπάρχει το πιο βαθύ βάραθρο»… αυτό δηλαδή…που και ο ίδιος σε άλλα σημεία και πολλοί από τους ποιητές έχουν αποκαλέσει Τάρταρο. Ακόμη και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη γίνεται λόγος γι’ αυτούς που είναι κάτω από τη γη (κεφάλαιον 5, στίχος 3): «Και κανείς δεν μπορούσε, ούτε απ’ αυτούς που είναι στον ουρανό, ούτε απ’ αυτούς που είναι στη γη, ούτε απ’ αυτούς που είναι κάτω από τη γη ν’ ανοίξει το βιβλίο, ούτε να το κοιτάξει.»

Εντύπωση μας κάνει επίσης ο (Ψευδοκαλλισθένης, στο Αλεξάνδρου Πράξεις). «[…] Συνάντησα (ο Αλέξανδρος), επίσης, πολλά έθνη που έτρωγαν σάρκες ανθρώπων και έπιναν το αίμα ζώων και θηρίων σαν νερό. Τους νεκρούς τους δεν τους έθαβαν αλλά τους έτρωγαν. […] τους επιτέθηκα, σκότωσα με το σπαθί μου πολλούς από αυτούς και υποδούλωσα την χώρα τους. […] και τράπηκαν σε άτακτη φυγή. […] μέχρι που οχυρώθηκαν πίσω από τα δύο βουνά που λέγονται Μαζοί του Βορρά και δεν υπάρχει άλλη είσοδος ή έξοδος εκτός από αυτήν ανάμεσα στα δύο βουνά. […] Και μεταχειρίστηκα κάθε μέσο, ώστε να μην έχουν άλλη έξοδο πλην αυτής […].

Και στο σημείο αυτό έκτισα χάλκινες πύλες πλάτους είκοσι δύο πήχεων και ύψους εξήντα, και τις πέρασα μέσα έξω με ασβέστη ώστε να μην μπορούν να τις ανοίξουν ούτε με φωτιά, ούτε με σίδερο, ούτε με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Γιατί ο ασβέστης σβήνει τη φωτιά και σπάει τα σίδερα. Έξω από αυτές τις φοβερότατες πύλες έκτισα άλλη οικοδομή με σκληρές πέτρες, που καθεμιά τους είχε πλάτος έντεκα πήχες, ύψος είκοσι και μήκος εξήντα. Έτσι λοιπόν ασφάλισα τη νέα αυτή οικοδομή, πότισα τις πέτρες με κασσίτερο, τον οποίο ανέμειξα με μολύβι και την πέρασα με “ασικύτινο”, ώστε τίποτε να μην μπορέσει ποτέ να τις ανοίξει, και τις ονόμασα πύλες της Κασπίας. Εκεί μέσα έκλεισα είκοσι δύο βασιλείς. Τα ονόματα αυτών των εθνών είναι Μαγώγ, Γωθ, Κυνοκέφαλοι, Νούνοι, Φονοκέρατοι, Συριασοροί, Ίωνες, Καταμόργοροι, Ιμαντόποδες, Καμπάνες, Σαμάνδρεις, Ιππύεις, Επάμβοροι»

Και πάλι ο Μωάμεθ και το Κοράνιο

«Ω Μωάμεθ! Θα σ’ ερωτήσωσι περί του Ζουλ-Καρνέϊν, αποκρίθητι• θα διηγηθώ υμίν την ιστορίαν αυτού. Ωρίσαμεν την εξουσίαν αυτού επί της γης και τω παρεχωρήσαμεν τα μέσα ίνα εκτελέση παν ό,τι εβούλετο ακολουθών οδόν τινά. Ώδευσε μέχρις ου έφθασεν εις την δύσιν, είδε δύοντα τον Ήλιον εν βορβορώδει τινί πηγή, πλησίον δ’ αυτής εύρε λαόν. Είπομεν αυτώ• Ω Δίκερως! Δύνασαι να τιμωρήσης τον λαόν τούτον, ή να μεταχειρισθής αυτόν ευμενώς. Θα τιμωρήσω, απεκρίθη ούτος, πάντας τους ασεβείς και είτα θα εγκαταλείψω αυτούς τω Θεώ όστις σκληρώς θα τους τιμωρήση. Αλλ’ όστις πιστεύση και πράξη το αγαθόν θα αμειφθή εξαιρέτως, και θα αναθέσω αυτώ διαταγάς ας θέλει απόνως ακτελέσει.

Ο Δίκερως εκ νέου ανέλαβε την πορείαν αυτού. Έως ου έφθασεν εις το μέρος εις ο ανατέλλει ο Ήλιος επί τινός λαού εις ον ουδέν εδώκαμεν προς προφύλαξίν του εκ της θερμότητος αυτού. Ναι, ούτως έχει, και γιγνώσκομεν πάντας τους μετ’ αυτού. Και ηκολούθησεν ετέραν οδόν. Μέχρις ου έφθασε μεταξύ δύο προχωμάτων, εις τους πρόποδας των οποίων κατώκει λαός μόλις εννοών διάλεκτον τινά.

Ο λαός ούτος είπεν αυτώ• Ω Δίκερως! Ο Γωγ και Μαγώγ διαφθείρουσιν την γην.
Δύνασαι αντί αμοιβής να εγείρης φραγμόν μεταξύ υμών; Η υπό του Κυρίου μου, απεκρίθη ούτος, χορηγηθείσα μοι εξουσία, είναι μεγαλυτέρα αμοιβή της υμετέρας. Αρκεί να με συνδράμετε μετά προθυμίας, και θέλω εγείρει φραγμόν μεταξύ υμών.

Κομίσατέ μοι διαφόρους σιδηράς πλάκας αρκούσας ίνα πληρώσι το μεταξύ των δύο ορέων διάστημα, φυσήσατε το πυρ μέχρις ου πυρακτωθή ο σίδηρος. Έπειτα είπε• κομίσατέ μοι αναλελυμένον χαλκόν όπως χύσω αυτόν άνθωθεν. Ο δε Γωγ και Μαγώγ δεν θα δυνηθώσι να διασκελίσωσι το περίφραγμα, ούτε να διατρυπήσουν αυτό. Και προσέθηκε• το έργον τούτο είνασι η ισχύς της μακροθυμίας του Κυρίου μου.

Όταν δε ο Θεός θελήση, θα μεταβάλω αυτό εις τεμάχια. Η επαγγελία του Κυρίου μου είναι αλάνθαστος» (Κοράνι, κεφ XVIII εδάφιο 83-98).

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος σε μια από τις επιστολές του προς τη μητέρα Ολυμπιάδα της γράφει ότι του δόθηκαν κάποιοι ΑΠΟΡΡΗΤΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ, που ο ίδιος θα τους
κοινοποιήσει στην επιστροφή του, μόνον σ’ εκείνη.

” …γεγονέναι τινάς αυτώ μαντείας απορρήτους , άς αυτός επανελθών φράσει πρός μόνην εκείνην..” (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ)

Αυτά έγραψε προς τή μητέρα του , Ιέρεια Ολυμπιάδα , η οποία ήταν γόνος και του βασιλέως των Χαόνων Ελένου , ο οποίος «κατέχει τον ομιλούντα λίθον, τον οποίον του εδώρισε ο Απόλλων».

Ο Απόλλων για εμάς τούς Ελληνες είναι ο Ήλιος Σείριος , ο οποίος είναι ο μέγιστος του αστερισμού του Κυνός.

ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ (Ε.Ι.)

Τις πληροφορίες της πήραμε από τον Ioannis Stogiannos Δευτέρα 1η Ιουνίου 2015
ksipnistere , conspiracyfeeds, diadrastika όμως επειδή διαφωνούμε στα περί μετενσαρκώσεως και τα σχετικά με τη γένεση των ψυχών σαν αναθυμιάσεις και ακτίνες φωτός, θέσαμε τις δικές μας απόψεις τις ορθόδοξες σε αντίθεση με τις ελληνολατρικές και θεοσοφικές αν όχι νεοταξίτικες απόψεις του αναφερομένου συγγραφέα της μελέτης, όσον αφορά τις ψυχές τη δημιουργία τους και τις συνεχείς βελτιώσεις των μέσω των επανειλλημμένων μετενσαρκώσεων που υπονοεί.

http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2015/06/blog-post_38.html

http://evaggelatos.com/