Τι αποκαλύπτουν για εμάς οι πεποιθήσεις και οι αξίες μας;

Κωνσταντίνα Αρβανίτη

Ποιες είναι οι κύριες αξίες σας στη ζωή; Ίσως χρειαστείτε λίγα λεπτά για να απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση. Ωστόσο, αν σας ζητήσω να σκεφτείτε από πού προήλθαν οι αξίες και οι πεποιθήσεις σας, θα σας φανεί πιο δύσκολο να απαντήσετε;

Πώς αποκτάμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας και γιατί είναι τόσο δύσκολο να αλλάξουν από τη στιγμή που καθιερώνονται;

Δημιουργούμε τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας στην παιδική ηλικία

Όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα στην Ψυχολογία, για να καταλάβουμε πώς μαθαίνουμε να διαμορφώνουμε ορισμένες πεποιθήσεις, πρέπει να επιστρέψουμε στην παιδική μας ηλικία. Υπάρχουν μόνο δύο πράγματα που γεννιόμαστε να πιστεύουμε και αυτά είναι ο φόβος της πτώσης και οι δυνατοί θόρυβοι. Όλα τα υπόλοιπα τα μαθαίνουμε. Μαθαίνουμε παρατηρώντας, ακούγοντας και συμμετέχοντας στο περιβάλλον μας.

Ενώ μαθαίνουμε, ταυτόχρονα διαμορφώνουμε και πεποιθήσεις. Στην πραγματικότητα, διαμορφώνουμε πολλές από τις παλιότερες και πιο βασικές μας πεποιθήσεις χωρίς να γνωρίζουμε συνειδητά ότι το κάνουμε αυτό.

Οι εγκέφαλοί μας αναζητούν μοτίβα

Ο εγκέφαλός μας αναζητά μοτίβα στο περιβάλλον. Γιατί; Για να ομαδοποιήσουμε τις πληροφορίες που λαμβάνουμε ώστε να μπορούμε γρήγορα να αντιληφθούμε μια κατάσταση και να αποφασίσουμε τι πρέπει να κάνουμε.

Θα σας δώσω ένα παράδειγμα που χρησιμοποιώ πάντα. Αν ακούτε φτερουγίσματα έξω από το παράθυρο, ο εγκέφαλός σας γνωρίζει, χωρίς ωστόσο να έχει το οπτικό ερέθισμα, ότι αυτός ο ήχος είναι πιθανό να προέρχεται από ένα πτηνό, όχι από ένα ψάρι ή ένα σκύλο. Ο εγκέφαλος πρέπει να λειτουργήσει έτσι, διαφορετικά, θα χρειαζόταν να δαπανήσει πάρα πολλή ενέργεια και χρόνο ώστε να επανεκτιμήσει όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας.

Όταν προκύπτουν μοτίβα, διαμορφώνουμε αξίες και πεποιθήσεις

Ο τρόπος που λειτουργεί ο εγκέφαλός μας είναι μείζονος σημασίας για τον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνονται οι πεποιθήσεις μας. Αυτό συμβαίνει γιατί, καθώς διαμορφώνουμε τα μοτίβα, αρχίζουμε να πιστεύουμε και αυτή η πίστη μας μετατρέπεται σε μια συγκεκριμένη αξία.

Ο Paul Zak είναι νευροεπιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Claremont Graduate. Εξηγεί ότι τα παιδιά μαθαίνουν για πράγματα όπως η βαρύτητα από περίπου 3 μηνών.

Πιστεύουν ότι αν πέσει μια μπάλα, θα χτυπήσει το έδαφος. Έτσι, αν αφήσετε την μπάλα και η μπάλα αιωρείται στον αέρα, τα βρέφη θα σκεφτούν: «Πώς γίνεται αυτό»; Αυτό θα συμβεί διότι η αιωρούμενη μπάλα παραβιάζει αυτό το δόγμα που έχουν ήδη υιοθετήσει.

Έτσι, μαθαίνουμε τις πεποιθήσεις μας μέσω της παρατήρησης και του τρόπου που επεμβαίνουμε στο περιβάλλον μας.

Δημιουργούμε πρώτα τις πεποιθήσεις μας και, στη συνέχεια, αναζητούμε μοτίβα για να τα ταιριάξουμε σε αυτές

Ο Michael Shermer είναι καθηγητής ψυχολογίας, ο ιδρυτής του περιοδικού Skeptic και αρθρογράφος για την Scientific American. Ο Shermer λέει ότι μπορούμε πρώτα να διαμορφώσουμε τις πεποιθήσεις μας και στη συνέχεια να αναζητήσουμε μοτίβα για να τα ταιριάξουμε.

Εκτός από την αναζήτηση μοτίβων στην καθημερινότητά μας, οι εγκέφαλοί μας αναζητούν επίσης νόημα σε αυτά τα μοτίβα. Όταν έχουμε ήδη διαμορφώσει τις πεποιθήσεις μας, ο εγκέφαλος πρέπει στη συνέχεια να τις εκλογικεύσει και να τις δώσει νόημα. Χρειάζεται μια εξήγηση και θα την αναζητήσει σε μοτίβα που θα υποστηρίξουν αυτήν την εξήγηση. Όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτόχρονα θα αγνοήσει τις αντικρουόμενες πληροφορίες.

Οι οικογένειές μας διαμορφώνουν τις αξίες και τις πεποιθήσεις μας

Οι γονείς χρησιμοποίησαν ιστορίες για να μάθουν, να φοβίσουν, να εκπαιδεύσουν και να μεταδώσουν σημαντικές πληροφορίες στα παιδιά τους. Ομοίως, στις μέρες μας, μαθαίνουμε μέσω ιστοριών για τη ζωή μας, την κοινωνία και τη χώρα μας.

Όλα αυτά θέτουν τα θεμέλια για το πώς μεγαλώνουμε και βλέπουμε τον κόσμο στον οποίο ζούμε. Ως αποτέλεσμα, διαμορφώνουμε τις δικές μας θεωρίες και πεποιθήσεις και δημιουργούμε τα δικά μας συστήματα αξιών. Ωστόσο, ως ανθρώπινα όντα που είμαστε, μας αρέσει να ανήκουμε σε μια ομάδα. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι εκτός του συνόλου. Επομένως, αυτές οι ομαδικές ταυτότητες καταλήγουν στο μυαλό μας να γίνονται οι πεποιθήσεις μας.

Ο Jonas Kaplan, καθηγητής ψυχολογίας στο Ινστιτούτο Εγκεφάλου και Δημιουργικότητας της USC ισχυρίζεται ότι:

"Τα συστήματα στον εγκέφαλο που ενεργοποιούνται όταν έχουμε πρόσβαση στις πεποιθήσεις μας είναι τα ίδια συστήματα που μας βοηθούν να κατανοήσουμε ιστορίες".

Τι συμβαίνει όταν αμφισβητούνται οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας; Γιατί το βρίσκουμε τόσο δύσκολο να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας;

Τα συναισθήματα συνδέονται με τις πεποιθήσεις μας. Ως εκ τούτου, η αλλαγή των πεποιθήσεων και των αξιών μας είναι σχεδόν αδύνατη. Η εξελικτική ψυχολογία μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί τα συναισθήματα διαδραματίζουν τόσο σημαντικό ρόλο στις πεποιθήσεις και στις αξίες.

Πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, αν οι πρόγονοί μας άκουγαν κάτι να κινείται στα χορτάρια, θα ήταν είτε μια απειλή ενός άγριου ζώου είτε ο άνεμος. Αυτοί που θα συσχέτιζαν τους θορύβους αυτούς με ένα ζώο, πιθανότατα θα επιβίωναν. Αλλά εκείνοι που νόμιζαν ότι ήταν ο άνεμος μάλλον θα πέθαιναν.

Ωστόσο, αυτός ο τρόπος σκέψης είχε νόημα στην εποχή των σπηλαίων, όχι όμως στον σύγχρονο κόσμο.

"Είναι ένα παλιό, σοφό, βιολογικό σύστημα που είναι εκεί για να μας βοηθήσει αρκετές φορές, αλλά δεν είναι πάντα αποτελεσματικό στη σύγχρονη ζωή". Kaplan

Οι πεποιθήσεις μας συνδέονται με τα συναισθήματά μας. Στην πραγματικότητα, ο εγκέφαλος τα αποθηκεύει σε διαφορετικό μέρος, ώστε να έχουμε πρόσβαση σε αυτές τις πληροφορίες γρήγορα όποτε χρειάζεται. Αυτές οι πεποιθήσεις συνδέονται με ιδιαίτερα επιζήμια συναισθηματικά γεγονότα. Το πιο βασικό όργανο του εγκεφάλου μας - η αμυγδαλή, μπαίνει σε λειτουργία όταν αυτές οι μνήμες ενεργοποιούνται. Είναι το σημείο του εγκεφάλου μας που δεν τίθεται υπό τον έλεγχό μας.

Ο Kaplan αποκαλεί αυτές τις «ιερές αξίες», τις αξίες και τις πεποιθήσεις που είναι μόνιμες στο μυαλό μας. Το πρόβλημα προκύπτει όταν μια καθιερωμένη πεποίθηση είναι ψευδής. Τότε, μπορεί να εξαπλωθεί και να προκαλέσει βλάβη σε ένα ευρύτερο σύστημα πληροφοριών. Τι μπορούν, λοιπόν, να κάνουν οι άνθρωποι;

Όλοι πρέπει να πιστεύουμε και να έχουμε αξίες. Ο Kaplan συνιστά να περνάμε χρόνο κάνοντας και πράγματα που είναι έξω από τα στεγανά μας, να μην πιστεύουμε ό,τι διαβάζουμε και να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας για να ακούσουμε και να αποδεχτούμε τις απόψεις των άλλων ανθρώπων.

Πώς το κράτος υπονομεύει τον θεσμό της οικογένειας-How the State Destroys Families

Στην πραγματικότητα, το κράτος βλάπτει τη δομή της οικογένειας επιδεινώνοντας τη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής.

Του Jörg Guido Hülsmann

Απόδοση στα Ελληνικά: Νίκος Μαρής

Οι ιδιόμορφες συνέπειες που προκύπτουν από τον κρατικό παρεμβατισμό είναι παρόμοιες σε όλους τους τομείς της οικονομικής και της κοινωνικής ζωής. Προβλήματα όπως η αδιαφορία, η διαρκώς μειούμενη αλληλεγγύη, η ανευθυνότητα, και ο βραχυπρόθεσμος προγραμματισμός, συχνά προκαλούνται ή επιδεινώνονται από τις -μερικές φορές καλοπροαίρετες- κρατικές παρεμβάσεις. Αυτό ισχύει τόσο για τις κρατικές παρεμβάσεις στο οικονομικό πεδίο και τις επιχειρήσεις, όσο και για την οικογενειακή πολιτική του κράτους. Για να το καταστήσουμε σαφές, χρειαζόμαστε πρώτα να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις σχετικά με τα οικονομικά της οικογένειας, και στη συνέχεια να εξηγήσουμε το πώς η κρατική παρεμβατικότητα έχει την τάση να καταστρέφει τις οικογένειες από μέσα.

Ένα εργοστάσιο παραγωγής ενέργειας που δεν έχει όμοιό του

Σύμφωνα με τον χριστιανικό ορισμό, η οικογένεια είναι μια κοινωνία μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας, ενώπιον του Θεού, με τον Θεό, και για τον Θεό. Είναι ένα είδος λατρείας. Φυσικά, αυτό δεν είναι το μόνο κίνητρο για να ξεκινήσει κανείς μια οικογένεια, όμως η λατρεία είναι αυτό που καθορίζει τη χριστιανική οικογένεια.

Από αυτήν τη δια βίου συμφωνία ενώπιον του Θεού, με τον Θεό, και για τον Θεό, ακολουθεί με λογική αναγκαιότητα μια ολόκληρη σειρά περαιτέρω συνεπειών, π.χ., η επίσημη και δημόσια συμμαχία των συζύγων, η δια βίου πίστη, η δεκτικότητα στην απόκτηση αρκετών παιδιών, η απόρριψη της άμβλωσης, και η χριστιανική συντροφική αφοσίωση. Αντίθετα, όπου δεν υπάρχει αναφορά στο Θεό, δεν υπάρχει λογική σύνδεση μεταξύ αυτών των στοιχείων. Εμφανίζονται τότε ως, περισσότερο ή λιγότερο, αυθαίρετες συμβάσεις. Γίνονται προαιρετικές συμβάσεις στον ελεύθερο σχεδιασμό του προσωπικού τρόπου ζωής. Μερικές φορές γίνονται περιττές, ακόμη και εμπόδια.

Σε μια κοινωνία που χάνει την αγάπη για τον Θεό, η οικογένεια χάνει επίσης τη σταθερή της μορφή. Στη συνέχεια, η χριστιανική οικογένεια αντικαθίσταται σταδιακά από ένα συνονθύλευμα άλλων μορφών συνύπαρξης, που δημιουργούνται σύμφωνα με το γούστο του καθένα. Αυτό είναι αναπόφευκτο και δεν μπορεί να αποτραπεί με οποιαδήποτε ανθρώπινη παρέμβαση – ούτε καν από το κράτος.

Όμως η παραδοσιακή κυριαρχία της χριστιανικής οικογένειας δεν απειλείται μόνο από αυτήν τη διαδεδομένη αποστασία. Βρίσκεται επιπλέον -και σε μαζική κλίμακα- υπό την πολιορκία της κρατικής παρεμβατικότητας. Για να τα κατανοήσουμε όλα αυτά, ωστόσο, πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη τους οικονομικούς λόγους για τους οποίους γεννιούνται και αναπτύσσονται οι οικογένειες. Ο πρώτος από αυτούς τους λόγους είναι ο καταμερισμός της εργασίας.

Η θεωρία του καταμερισμού της εργασίας μας διδάσκει ότι η εργασία των επαγγελματικά εξειδικευμένων ατόμων, που ανταλλάσσουν μεταξύ τους το πλεόνασμά τους σε προϊόντα, είναι πιο κερδοφόρος από τη μη εξειδικευμένη εργασία. Ο τσαγκάρης παράγει φυσικά περισσότερα παπούτσια, κι ο αρτοποιός περισσότερο ψωμί, από αυτό που θα χρειάζονταν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Αλλά το θέμα είναι ότι η εξειδίκευσή τους δημιουργεί συνολικά περισσότερα παπούτσια και ψωμιά από ό,τι αν όλοι είχαν αφιερώσει ένα μέρος του χρόνου τους στην υποδηματοποιία και ένα άλλο μέρος στο φούρνισμα.

Η πιο σημαντική προϋπόθεση αυτού του μικρού θαύματος είναι ότι τα εξειδικευμένα άτομα έχουν διαφορετικά ταλέντα. Η παραγωγικότητα του καταμερισμού της εργασίας βασίζεται στην ανισότητα των συναλλασσόμενων εταίρων. Και γι ‘αυτό ακριβώς είναι τόσο αποτελεσματική η χριστιανική οικογένεια. Οι άνδρες και οι γυναίκες είναι διαφορετικοί και με χαρά συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον . Συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον στις πνευματικές και σωματικές τους ικανότητες, στις κοινωνικές τους δεξιότητες, στις πνευματικές και αισθητικές τους ευαισθησίες, και στην ψυχική τους ζωή. Τους είναι επομένως δυνατό να αναπτυχθούν μαζί σε όλες αυτές τις ανθρώπινες διαστάσεις, πέρα ​​από αυτό που θα τους ήταν δυνατό να πετύχουν μόνοι τους.

Ο διαγενεακός καταμερισμός της εργασίας εντός της οικογένειας είναι εξίσου σημαντικός. Οι γενιές είναι κι αυτές διαφορετικές, και αλληλοσυμπληρώνονται επίσης. Οι νέοι έχουν συνήθως μεγάλη ικανότητα εργασίας και δημιουργικότητα, αλλά λιγότερη εμπειρία και χρήματα. Η συνεργασία μεταξύ των γενεών μιας οικογένειας ευνοείται επίσης από την εμπιστοσύνη και την αγάπη που έχουν αναπτύξει για πολλά χρόνια, και οι οποίες είναι ανάγκη να ενισχυθούν ακόμα περισσότερο, σε σχέση με τα άτομα που δεν είναι μέλη της οικογένειας.

Από μια καθαρά οικονομική προοπτική, οι οικογένειες είναι ίσως η πιο αποτελεσματική μορφή ανθρώπινης οργάνωσης. Δυστυχώς, αυτό δεν εκτιμάται ποτέ σωστά, ούτε καν από τους οικονομολόγους. Πιθανότατα αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η απόδοση μιας οικογένειας έχει πολλές διαστάσεις , οι περισσότερες από τις οποίες είναι δύσκολο ή αδύνατο να μετρηθούν , σε αντίθεση με την απόδοση μιας εταιρείας ή ενός αθλητικού συλλόγου.

Οι οικογένειες είναι εξαιρετικά αποτελεσματικές, αλλά όχι αλάνθαστες. Συνήθως αποτυγχάνουν σε έναν από τους εξής σημαντικότερους τομείς που οδηγούν σε συγκρούσεις: χρήματα, ανατροφή παιδιών, σεξουαλικότητα. Εάν δεν υπάρχει κοινός παρονομαστής εδώ, εάν υπάρχει έλλειψη ελπίδας ή δεκτικότητας προς τα δώρα του Θεού, τότε είναι πιθανή η αποτυχία.

Αλλά πώς παροτρύνεται αυτή η αποτυχία από την παρέμβαση του κράτους;

Το κράτος και η οικογένεια

Για να απαντήσουμε σε αυτήν την ερώτηση, πρέπει πρώτα να λάβουμε υπόψη τη φύση του κράτους. Σύμφωνα με τον διαδεδομένο ορισμό του Max Weber, το κράτος αποτελεί μονοπώλιο νόμιμης βίας. Αυτή η έννοια του κράτους βασίζεται στη νομική έννοια του σύγχρονου κράτους – του κράτους που καθορίζει τον νόμο κατά την κρίση του. Αναδύθηκε τον 16ο και 17ο αιώνα από το δημόσιο διάλογο σχετικά με τον φυσικό νόμο και την αντικειμενική φύση του νόμου, που είναι πέρα ​​από την ανθρώπινη αυθαιρεσία. Σύμφωνα με τη σύγχρονη αντίληψη, το ίδιο το κράτος δεν έχει ειδικά δικαιώματα που αντιστοιχούν στις ειδικές του υποχρεώσεις. Αντίθετα, είναι πάνω από το νόμο με την αυστηρή του έννοια. Το κράτος είναι εντελώς ελεύθερο να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος.

Μόλις αυτή η έννοια του νόμου και του κράτους αποκτήσει κάποια απήχηση, υπάρχει μια φυσική τάση προς την απεριόριστη μεγέθυνση του κράτους. Δεν υπάρχει λογικό φρένο σε αυτήν την τάση, επειδή οι εξουσίες και τα καθήκοντα του κράτους δεν είναι πλέον θεμελιωδώς περιορισμένα, αλλά ουσιωδώς ανοιχτά και απεριόριστα. Και δεν υπάρχει επίσης σχεδόν κανένα οικονομικό φρένο στη μεγέθυνση του κράτους, γιατί καθώς μεγαλώνει, το ίδιο συμβαίνει και με το εισόδημα και τη δύναμη των κρατικών υπαλλήλων, και όλων των άλλων ενδιαφερόμενων μερών.

Η οικογενειακή πολιτική έχει γίνει ένας σημαντικός τομέας της κρατικής μεγέθυνσης τα τελευταία χρόνια. Πρέπει να σημειωθεί ότι η ξεκάθαρη πολιτική επίθεση στις οικογένειες είναι μάλλον σπάνια. Κομμουνιστές όπως ο Φρίντριχ Ένγκελς αναγνώρισαν σωστά την οικογένεια ως την πηγή της αστικής ηθικής και ως εκ τούτου την πολέμησαν. Τέτοιοι φανατικοί εξακολουθούν να υπάρχουν στις μέρες μας, αλλά δεν καθορίζουν το τι συμβαίνει.

Η αθέατη κρατική βλάβη που βιώνει η οικογένεια είναι μια πολύ πιο σημαντική πτυχή. Στην πραγματικότητα, οι επιζήμιες για την οικογένεια συνέπειες της κρατικής παρεμβατικότητας μερικές φορές δεν λαμβάνονται καν υπ’ όψη. Η νομισματική πολιτική είναι ένα σημαντικό παράδειγμα. Το τρέχον νομισματικό μας σύστημα έχει σχεδιαστεί για τη δημιουργία ενός σταθερού (μέτριου) πληθωρισμού τιμών, ο οποίος με τη σειρά του δημιουργεί ακαταμάχητα κίνητρα σε σχέση με τη διαχείριση του χρέους. Οι κίνδυνοι είναι προφανείς. Πόσες οικογένειες δεν έχουν διαλυθεί, επειδή αποδείχθηκαν ανήμπορες να διαχειριστούν το βάρος των χρεών τους; Οι μονεταριστές πολιτικοί δεν έχουν καμία πρόθεση να αποδεχθούν τέτοιες συνέπειες, ή ακόμη και να τις αποδεχθούν ενώ υφίστανται εν γνώσει τους. Απλώς δεν τις λαμβάνουν υπόψη κατά τη λήψη των πολιτικών τους αποφάσεων. Και όμως, αυτές είναι συνέπειες που προκύπτουν από τις δικές τους αποφάσεις.

Σε άλλες περιπτώσεις, η ζημιά που προξενείται στην οικογένεια δεν είναι κάποιος ανεξάρτητος επιδιωκόμενος στόχος, αλλά γίνεται αποδεκτή ως παρενέργεια μιας πολιτικής. Σε μικρότερο βαθμό, αυτή η ζημιά επηρεάζει το κλασικό κράτος πρόνοιας, ιδίως την υποτιθέμενη φιλελεύθερη κοινωνική πολιτική à la John Stuart Mill, η οποία πολιτική έγινε ο κυρίαρχος παράγοντας στη Μεγάλη Βρετανία και τις Σκανδιναβικές χώρες μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και έχει επίσης επικρατήσει στη Γερμανία για περίπου είκοσι χρόνια.

Σύμφωνα με τον Mill, το κράτος πρέπει να προωθήσει την ελευθερία επιλογής των ανθρώπων, αφαιρώντας τα εμπόδια που φέρνει η ζωή στον δρόμο τους. Συγκεκριμένα, το κράτος πρέπει να τους απελευθερώσει από τους περιορισμούς και τις καταπιεστικές δυνάμεις του κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Οι οπαδοί του Mill έχουν τραβήξει αυτήν την προσέγγιση στα άκρα. Τελικά, αντιλαμβάνονται τους «περιορισμούς» και την «καταπίεση» σαν οτιδήποτε που περιορίζει την ανθρώπινη αυθαιρεσία – οτιδήποτε μπορεί να εμποδίσει τα άτομα να κάνουν αυτό που θα ήθελαν να κάνουν, ή να είναι αυτό που θα ήθελαν να είναι. Η καταπίεση δεν προκύπτει μόνο από τους νόμους, τους φόρους και τις προσωπικές οικονομικές συνθήκες. Προέρχεται επίσης από αρχές όπως η εκκλησία, οι γονείς, και οι προϊστάμενοι. Αντικατοπτρίζεται στους φράχτες και στα συνοριακά τείχη. Σε ακραία μορφή, εμφανίζεται στις συνθήκες της ταυτότητάς του ίδιου του ατόμου. Το ίδιο σας το φύλο και το ίδιο σας το σώμα θα πρέπει επίσης να επιλέγεται ελεύθερα, και το κράτος οφείλει να σας βοηθήσει σ’ αυτήν την ελεύθερη επιλογή.

Όταν το κράτος παρεμβαίνει για να επιφέρει μια τέτοια «απελευθέρωση», βλάπτει την οικογενειακή ζωή. Πράγματι, αφ’ ενός τέτοιες παρεμβάσεις επιβαρύνουν οικονομικά τις φορολογούμενες οικογένειες και, αφετέρου, καθιστούν τις οικογένειες περιττές. Το πιο σημαντικό παράδειγμα είναι η πολιτική χειραφέτησης στο όνομα του φεμινισμού. Τα κρατικά χρηματοδοτούμενα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία, τα οποία η Ursula von der Leyen και η τωρινή μας Καγκελάριος εισήγαγαν στη Γερμανία με χαρακτηριστική αποφασιστικότητα, στοχεύουν ρητά στο να ανακουφίσουν τους περιορισμούς που θέτει η ζωή στη γυναικεία ύπαρξη. Σκοπός τους ήταν να αφαιρέσουν ένα βαρύ φορτίο από τους ώμους των γυναικών, ώστε εκείνες να μπορέσουν να αναπτυχθούν ελεύθερα. Όλα αυτά ταιριάζουν άψογα με τη φεμινιστική πολιτική της δεκαετίας του 1970: δικαιώματα άμβλωσης, κρατικά χορηγούμενη αποζημίωση για το κόστος της αντισύλληψης και των αμβλώσεων, νόμοι περί διαζυγίου, νόμοι περί επιμέλειας τέκνων, κ.λπ.

Είναι σαφές ότι αυτή η πολιτική δεν υποστηρίζει τον χριστιανική οικογένεια. Στην πραγματικότητα, βλάπτει την οικογένεια επιδεινώνοντας τη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής. Μειώνει τα κίνητρα για να ξεκινήσει κανείς μια οικογένεια και να τη διατηρήσει ζωντανή, ακόμα και παρά τις δυσκολίες. Τα ολοήμερα σχολεία και νηπιαγωγεία χρηματοδοτούνται μέσω της φορολόγησης των οικογενειών κι έτσι η χρηματική ανταποδοτικότητα προς την οικογενειακή ζωή μειώνεται, ενώ αυξάνεται η ανάγκη για επιπρόσθετο εισόδημα. Η μεγαλύτερη οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών, στη συνέχεια, μειώνει το κόστος εξόδου από την κοινωνία της οικογένειας. Υπάρχουν αυξημένα διαζύγια και αυξημένος αριθμός ανύπαντρων μητέρων. Αυτή η αιτιακή σύνδεση ενισχύεται περαιτέρω από το γεγονός ότι μειώνονται επίσης τα κίνητρα των ανδρών να ξεκινήσουν μια οικογένεια. Γιατί είναι βέβαιο ότι πρέπει να αναμένουν εξ αρχής μια υψηλότερη πιθανότητα αποτυχίας. Από την άλλη πλευρά, ο γερμανικός νόμος περί διαζυγίου σημαίνει συχνά οικονομική καταστροφή για τους άνδρες.

Από την προοπτική της οικονομικής θεωρίας, αυτό δημιουργεί μια καταστροφική «παγίδα ορθολογισμού». Από την οικονομική προοπτική της γυναίκας, η οικογένεια καθίσταται αχρείαστη και περιττή, ως αποτέλεσμα της κρατικής παρέμβασης. Όμως, καθώς η οικογένεια ξεθωριάζει, η απόδοση της οικονομίας στο σύνολό της αποδυναμώνεται, και τελικά τα φορολογικά έσοδα τους κράτους μειώνονται, χωρίς τα οποία η φεμινιστικές πολιτικές είναι ανέφικτες.

Υπό το φως αυτών των εξωφρενικών συνεπειών, μπορεί κανείς να αρχίσει να αποζητά το κλασικό κράτος πρόνοιας. Το παλιό, καλό κράτος κοινωνικής πρόνοιας – ας σκεφτούμε πρωτίστως τα συστήματα συνταξιοδότησης και υγειονομικής περίθαλψης pay-as-you-go – δεν αποσκοπούσε σε καμία περίπτωση να επιτρέψει την ατομική αυτο-εκπλήρωση εις βάρος του φορολογούμενου. Στόχος του δεν ήταν να απελευθερώσει το άτομο από όλους τους περιορισμούς της ζωής, αλλά μόνο να παρέχει κάποια προστασία ενάντια σε σοβαρές καταστάσεις έκτακτης οικονομικής ανάγκης.

Ωστόσο, η επιστροφή σε ένα τέτοιο σύστημα θα ήταν μια πλάνη, τουλάχιστον όσον αφορά τις οικογένειες. Το κράτος πρόνοιας είχε επίσης ένα διαρκή αντίκτυπο στη σχέση μεταξύ του κόστους και των οφελών της οικογενειακής ζωής. Επίσης, έχει αποδυναμώσει την σχέση αλληλεγγύης μεταξύ των συζύγων – και μεταξύ γονέων και παιδιών – αν και όχι τόσο γρήγορα, βάναυσα και κυνικά, όσο οι πιο πρόσφατες φεμινιστικές πολιτικές. Δεν σκότωσε την οικογένεια, αλλά οδήγησε σταδιακά στην αποσύνθεσή της. Αυτή η τάση είναι ιδιαίτερα εμφανής στη σχέση μεταξύ των γενεών. Το κρατικό συνταξιοδοτικό σύστημα ανατρέπει την σχέση αυτή, από οικονομική άποψη. Οι οικογένειες πρέπει να συνεχίσουν να επιβαρύνονται με το κόστος της ανατροφής των παιδιών, αλλά πρέπει να μοιραστούν και τις μελλοντικές φορολογικές εισφορές των παιδιών τους με όλους τους άλλους πολίτες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που δεν έχουν παιδιά. Τα οφέλη των παιδιών κοινωνικοποιούνται, ενώ το κόστος της ανατροφής τους παραμένει ιδιωτικό. Εάν θέλατε να αποδεκατίσετε τις οικογένειες, δεν θα μπορούσατε να σκεφτείτε κάτι πιο αποτελεσματικό.

***

Συντάκτης: Guido Hülsmann

Ο Jörg Guido Hülsmann είναι ανώτερος συνεργάτης του Ινστιτούτου Mises, όπου κατέχει την έδρα Peterson-Luddy 2018, και ήταν διευθυντής έρευνας για το Mises Fellows την περίοδο 1999-2004. Είναι συγγραφέας του Mises: The Last Knight of Liberalism and The Ethics of Money Production . Διδάσκει στη Γαλλία, στο Université d’Angers.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Ινστιτούτου Ludwig von Mises

https://www.eleytheriagora.gr/pos-to-kratos-katastrefei-ton-thesmo-tis-oikogeneias/

Έργα και Ημέραι: Η βαθμιαία παρακμή του ανθρώπινου γένους

Πρώτα-πρώτα τη χ ρ υ σ ή γενιά των λιγόζωων των ανθρώπων έπλασαν οι αθάνατοι που τα Ολύμπια ανάχτορα κατέχουν.

Υπάρξανε αυτοί την εποχή που βασίλευε στα ουράνια ο Κρόνος. Εζούσανε καθώς θεοί, με την ψυχήν απείραχτη και βάσανα δεν είχανε και μόχτο δεν εξέραν. Μήτε τα μαύρα γερατειά τους ΄βρίσκανε, μα παλληκάρια πάντα στα ποδάρια και στα χέρια τους, χαιρόνταν σε συμπόσια γιορτινά κι απ΄τα κακά όλα απέξω. Και πεθαίναν σα ν' άγερναν σ΄ύπνο γλυκό.
Γύρω τους όλα τα καλά: η ζωοδότρα η γή αυτοφύτρωτο καρπόν ανάδινε, πολλή και μπόλικη σοδειά. Κι εκείνοι πράοι κι ειρηνικοί μέσα στα μύρια τα καλά χαιρόντα τα έργατά τους.

Μα όταν το χώμα σκέπασε τούτο το γένος, εκείνοι έγιναν πνεύματα θεϊκά, γιατί έτσι ο μέγας Δίας το θέλησε. Είναι αγαθοί, γυρνούν στη γή, φύλακες των ανθρώπων των θνητών και πλούτια εκείνοι δίνουν.

Κι αυτό είναι το βασιλικό τ' αξίωμα πώχουν λάχει.

Δεύτερο γένος, μα πολύ χειρότερο κατόπι, το α σ η μ έ ν ι ο, επλάσανε αυτοί που τα Ολύμπι' ανάχτορα κατέχουν. Μα ούτε στο σώμα, ούτε στο νού με το χρυσό ήταν όμοιο.

Εκατό χρόνια ανατρέφοταν το παιδί πλάι στη σεβάσμια μάνα του, με το μυαλό θεοπάλαβο, παίζοντας μέσ΄στο σπίτι. Κι όταν στη νιότην ήσανε να μπούν, λίγο καιρόν εζούσανε και πεθαίναν κατόπι, πολλά τραβώντας βάσανα απ΄την ανεμυαλιά τους. Γιατί την καταστρεπτική μανία ν' απομακρύνουν δεν μπορούσαν απ΄ανάμεσα τους, και να λατρεύουν τους θεούς δεν θέλανε, ως η συνήθεια το καλεί μεσ΄στους ανθρώπους πώχουν βιός και τάξη.
Κι έτσι κατόπι ο Δίας τους εξολόθρεψε, του Κρόνου ο γυιός βαθειωργισμένος, γιατί στους μακαρίους τους θεούς, που τα Ολύμπι' ανάχτορα κατέχουν, καμμιά τιμή δε δίνανε.
Μα σαν το χώμα εσκέπασε κι αυτό το γένος κάτου, αυτοί υποχθόνιοι μάκαρες θνητοί ωνομαστήκαν, βέβαια κατώτεροι, μα μια τιμή και τούτους συντροφεύει πάντα.

Κι ο Δίας πατέρας έπειτα τρίτο θνητών ανθρώπων γένος έπλασε, το χ ά λ κ ι ν ο. Σε τίποτα δεν έμοιαζε με το ασημένιο τούτο, μα ήταν πλασμένο από τα κονταρόξυλα, πολεμικό και φοβερό περίσσια.

Άλλο από τις πολυστέναχτες τ΄Άρη δουλειές και τις καταστροφές αυτοί δεν φρόντιζαν. Ψωμί ποτέ δεν έτρωγαν, μα σιδερένια μεσ΄στα στήθη τους ψυχή γιγαντοδύναμη είχανε και την τρομάρα σπέρνανε. Μεγάλη είχαν τη δύναμη κι ανίκητα τα χέρια τους π΄από τα ρωμαλέα ξεφύτρωναν κορμιά τους. Χάλκινα ήταν τα όπλα τους και χάλκινα τα σπίτια τους και κάθε τι από χάλκωμα το φτιάναν. Γιατί το μαύρο σίδερο δεν τώξεραν ακόμα.

Μα τέλος από τα ίδια τους κι αυτοί τα χέρια αφανισμένοι, στ' Άδη του κρύου κατέβηκαν το μουχλιασμένο τόπο, χωρίς ν' αφήσουν όνομα στον κόσμο εδώ πάνω.

Ήρθεν ο μαύρος Θάνατος, κι' αν ήταν έξω από τα όρια φοβεροί, τους πήρε ωστόσο, κι' άφησαν το λαμπρό φέγγος του Ήλιου.

Κι όταν το χώμα εσκέπασε κι αυτό το γένος, άλλο, τέταρτο γένος έπλασεν ο Δίας, ο γυιός του Κρόνου, επάνω στην πολύβλαστη τη γή, πιο δίκαιο και πιο αντρείο, το θείο το γένος των η ρ ώ ω ν, που τους λέει ημίθεους, το γένος που ήρθε πρίν εμάς στη γή π' όρια δεν έχει.

Όμως αυτούς ο μαύρος πόλεμος κι οι σκληρές μάχες ξολοθρέψανε, άλλους μπροστά στη Θήβα την εφτάπυλη, στη γή του Κάδμου επάνω, όταν για του Οιδίποδα τα πλούτη πολεμούσανε, κι άλλους όταν τους έφερε με τα καράβια ο πόλεμος απ' τη μεγάλη άβυσσο, της θάλασσας επάνω, στην Τροία, για τη χάρη της Ελένης της ομορφομάλλας. Κι εκεί, άλλους πήρε ο θάνατος, κι άλλους ο Δίας πατέρας έφερε, του Κρόνου ο γυιός, στα πέρατα της γής, όπου τους έβαλεν απ' τους ανθρώπους χωριστά να μένουνε και βιός τους έδωκε και τάξη.

Και ζούνε αυτοί μ' απίκραντη στα στήθη τους ψυχή μέσα στων μακαρίων τα νησιά, δίπλα στον βαθυστρόβιλον ωκεανό, μακάριοι ήρωες αυτοί, που τρείς φορές καρπούς γλυκούς σα μέλι τους ωριμάζει η γής, η γης η ζωοδότρα.

Ώ! Νάθε μη γεννιώμουνα τώρα στο πέμπτο γένος εγώ, μα ή πρίν να πέθαινα ή ύστερα να ερχόμουν. Τώρα το σ ι δ ε ρ έ ν ι ο πια το γένος είναι. Ούτε πια μέρα ο κάματος για τους ανθρώπους θα σταθή κι ο αγώνας, μήτε νύχτα θα πάψουνε να τους σαρακοτρώνε οι έγνοιες - οι φοβερές που δίνουνε οι αθάνατοι έγνοιες. Κάνε θα βρούν κάποια καλά με τα κακά ανακατεμένα.

Μα πίσω η ώρα και θαρθή π' ο Δίας θα ξολοθρέψη και τούτο το λιγόζωο το γένος των ανθρώπων, σαν θα γεννιούται τα παιδιά με τα μαλλιά τους άσπρα. 

Τότε ο πατέρας δε θα μοιάζη των παιδιών μήτε τα παιδιά με τον πατέρα. Δεν θάναι ο ξένος πια ακριβός σ' αυτόν που τον φιλοξενεί, μήτε στο φίλο ο φίλος του κι ο αδερφός στον αδερφό του, όπως και πρώτα. Και στους γονιούς τους, μόλις δα γεράσουνε, κανένα σέβας δεν θα δείχνουν οι άνθρωποι και θα τους βρίζουν φαφλατίζοντας αδιάντροπα λόγια, ώ! οι κακόμοιροι! - μη βάζοντας στο νου τους την οργή του θείου. Και τη χρωστούμενη θροφή στους γέρους των γονιούς που τους ανάθρεψαν, ούτε κι αυτή θα δίνουν.

Καμμιά τιμή δε θάχη πια το λόγο όποιος κρατάει και μήτε ο δίκηος κι' ο αγαθός, μα τον κακούργο πιο πολύ και τον ανήθικο θε να τιμήσουν: 

το μόνο δίκηο θάναι η δύναμη, και η συναίσθηση τ' αληθινού του δίκηου δεν θα υπάρχη. Και θα συντρίβη ο δειλός τον γενναιότερο άντρα, δόλια λόγια πλέκοντας, κι' όρκο γι' αυτά θα παίρνη. 

Και τους ανθρώπους όλους τους πανάθλιους θα συντροφεύει η Έριδα με την ξετσίπωτη λαλιά η κακόχαρη, με τη φριχτή την όψη.

Και τότε πια απ' τη γή μας την πλατύδρομη προς την κορφή του Ολύμπου θα φύγη η Αιδώς και η Νέμεση, κρύβοντας το πανώριο θώρι τους με τα λευκά τους πέπλα, να σμίξουν τους αθάνατους, τον κόσμο παρατώντας.

Τα θλιβερά τα βάσανα μόνο θα μείνουν πια για τους ανθρώπους.

Και για τις συμφορές αυτές καμμιά γιατρειά δεν είναι.

Έργα και Ημέραι, Ησίοδος εκδόσεις Ζαχαρόπουλος

http://dia-kosmos.blogspot.gr

Η ψυχολογία του όχλου και ο ρόλος των δημαγωγών στις επαναστάσεις (Γκιστάβ Λε Μπον)

Ο ρόλος του λαού στάθηκε ο ίδιος σ' όλες τις επαναστάσεις. Δεν είναι ποτέ ο λαός εκείνος, που συλλαμβάνει την ιδέα των επαναστάσεων, ούτε εκείνος που τις καθοδηγεί. Η δράση του κατευθύνεται από τους δημαγωγούς. Μόνον όταν τα άμεσα συμφέροντά του βλάπτονται, βλέπει κανείς, τμήματα του λαού να επαναστατούν αυθόρμητα. Ένα κίνημα επίσης εντοπισμένο αποτελεί μια απλή στάση.

Η επανάσταση είναι εύκολη, όταν οι δημαγωγοί εξασκούν μεγάλη επιρροή στον λαό. Οι νέες όμως ιδέες διεισδύουν στις λαϊκές μάζες με μια εξαιρετική βραδύτητα. Ο λαός αποδέχεται γενικά μια επανάσταση χωρίς να γνωρίζει το γιατί, και όταν τυχαία φθάσει στο σημείο να το αντιληφθεί, η επανάσταση έχει πια τελειώσει από πολύ καιρό. Ο λαός κάνει μια επανάσταση, γιατί σπρώχνεται να την κάνει, αλλά επειδή δεν καταλαβαίνει και πολλά πράγματα από τις ιδέες των δημαγωγών του, τις εξηγεί με τον τρόπο του κι ο τρόπος αυτός δεν μοιάζει καθόλου με τον τρόπο των αληθινών πρωτεργατών του κινήματος. Η Γαλλική Επανάσταση παρέχει σ' αυτό το σημείο ένα εκπληκτικό παράδειγμα.

Η Επανάσταση του 1789 είχε σαν πραγματικό σκοπό ν’ αντικαταστήσει την εξουσία των ευγενών με την εξουσία της αστικής τάξεως, δηλαδή ν' αντικαταστήσει μια παλιά ομάδα εκλεκτών, που είχαν γίνει ανίκανοι, με μια νέα ομάδα εκλεκτών, που ήταν ικανοί. Στην πρώτη αυτή φάση της Γαλλικής Επαναστάσεως πολύ λίγο έμπαινε ζήτημα για τον λαό. Είχε βέβαια διακηρυχθεί η λαϊκή κυριαρχία, αλλά μεταφραζόταν μόνο με το δικαίωμα να εκλέγει τους αντιπροσώπους του. Ο λαός εντελώς αμόρφωτος, μη ελπίζοντας, όπως η αστική τάξη, ν' ανεβεί τις βαθμίδες της κοινωνικής κλίμακας, μη νοιώθοντας διόλου τον εαυτό του ισότιμο με τους ευγενείς και μη φιλοδοξώντας να το πετύχει, είχε βλέψεις και συμφέροντα πολύ διαφορετικά από τα συμφέροντα των ανεπτυγμένων τάξεων της κοινωνίας. Οι αγώνες της Εθνοσυνελεύσεως με τη βασιλική εξουσία οδήγησαν στην ανάμιξη του λαού σ' αυτή την πάλη. Η ολοένα και μεγαλύτερη συμμετοχή του λαού μετέβαλε πολύ γρήγορα την αστική επανάσταση σε λαϊκή.

Όταν μια ιδέα δεν έχει δύναμη και δεν επενεργεί παρά με την προϋπόθεση ότι θα 'χει σαν στήριγμα μια συναισθηματική και μυστικιστική βάση, στην περίπτωση αυτή οι θεωρητικές αντιλήψεις της αστικής τάξεως, για ν' ασκήσουν επίδραση πάνω στον λαό, θα 'πρεπε να μεταμορφωθούν σε μια καινούργια ξεκάθαρη πίστη, που να πηγάζει από ολοφάνερα πρακτικά συμφέροντα. Η μεταμόρφωση αυτή έγινε πολύ γρήγορα, όταν ο λαός άκουσε τους ανθρώπους εκείνους, που τους θεωρούσε σαν κυβερνήτες του, να τον διαβεβαιώνουν, ότι ήταν ίσος με τους παλιούς αφέντες του. Θεώρησε τότε τον εαυτό του θύμα κι άρχισε να λεηλατεί, να πυρπολεί, να σφάζει, νομίζοντας ότι εξασκεί κάποιο δικαίωμα.

Η μεγάλη δύναμη των επαναστατικών αρχών κατέληξε γρήγορα στο να δώσει ελεύθερη διέξοδο στα ένστικτα της πρωτόγονης βαρβαρότητας, που χαλιναγωγούνταν ως τότε από τους πανάρχαιους απαγορευτικούς φραγμούς του κοινωνικού περιβάλλοντος, από την παράδοση και τους νόμους. Τα πλήθη σπάζοντας κάθε μέρα όλους τους κοινωνικούς φραγμούς, που τα συγκρατούσαν, είχαν την εντύπωση πως αποκτούσαν μια απεριόριστη εξουσία και δοκίμαζαν τη χαρά να βλέπουν τους παλιούς αφέντες τους να αφανίζονται και να απογυμνώνονται. Μιας κι ο λαός έγινε αφέντης, μπορούσε να μην επιτρέψει τα πάντα στον εαυτό του;

Το έμβλημα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη», αληθινή εκδήλωση πίστης και ελπίδας στα πρώτα βήματα της Γαλλικής Επαναστάσεως, δεν χρησιμεύει τώρα πια παρά για να καλύψει με μια νόμιμη δικαιολογία τα αισθήματα πλεονεξίας, ζηλοφθονίας και μίσους για κάθε ανώτερο, δηλαδή τα αληθινά κίνητρα των όχλων, που καμμιά πειθαρχία δεν μπορεί να χαλιναγωγήσει. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, η Επανάσταση μέσα σε τόσο λίγο χρόνο κατέληξε στην αταξία, στις βιαιότητες και στην αναρχία.

Απ' τη στιγμή που η Γαλλική Επανάσταση πέρασε απ' τα χέρια της αστικής τάξεως στα λαϊκά στρώματα, έπαψε να κυριαρχεί ο ορθός λόγος πάνω στο ένστικτο και, αντίθετα, κατεβλήθη η προσπάθεια να κυριαρχήσει το ένστικτο πάνω στον ορθό λόγο. Ο νόμιμος αυτός θρίαμβος των αταβιστικών ενστίκτων ήταν τρομερός. Κάθε κοινωνική προσπάθεια-προσπάθεια απαραίτητη σε κάθε κοινωνία για να της επιτρέψει να υφίσταται— έτεινε σταθερά στο να χαλιναγωγήσει, χάρις στη δύναμη των παραδόσεων, των εθίμων και των κανόνων, ορισμένα φυσικά ένστικτα, που κληροδοτήθηκαν στον άνθρωπο από την πρωτόγονη ζωώδη κατάστασή του. Είναι εύκολο να δαμάσουμε τα ένστικτα αυτά -κι ένας λαός είναι τόσο περισσότερο πολιτισμένος, όσο περισσότερο τα εξουσιάζει- αλλά δεν μπορούμε να τα εξαλείψουμε. Η επίδραση διαφόρων παρορμήσεων τα κάνει να ξαναπαρουσιάζονται εύκολα. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, είναι τόσο επικίνδυνη η αποχαλίνωση των λαϊκών παθών. Ο χείμαρρος, που βγαίνει έξω από την κοίτη του, δεν ξαναγυρνάει σ' αυτήν πριν να σπείρει την καταστροφή. «Δυστυχία σ' εκείνον που θα ξεσηκώσει τις λαϊκές μάζες», έλεγε ο φιλόσοφος Ριβαρόλ, από την αρχή της Γαλλικής Επαναστάσεως. «Δεν είναι δυνατόν με κανέναν τρόπο να διαφωτιστεί ο όχλος».

Οι νόμοι της ψυχολογίας των όχλων, δείχνουν ότι ο λαός δεν ενεργεί ποτέ χωρίς δημαγωγούς και ότι αν λάβει κάποτε σημαντικό μέρος στις επαναστάσεις ακολουθώντας και οδηγώντας ως τα άκρα τις παρορμήσεις, που δέχτηκε, δεν διευθύνει ποτέ τα κινήματα, που εκτελεί. Σ' όλες τις πολιτικές επαναστάσεις συναντά κανείς τη δράση των δημαγωγών. Οι δημαγωγοί δε δημιουργούν τις ιδέες, που χρησιμεύουν σαν στήριγμα στις επαναστάσεις, αλλά τις χρησιμοποιούν σαν μέσα δράσεως. Ιδέες, δημαγωγοί, στρατοί και όχλοι αποτελούν τέσσερα στοιχεία, που το καθένα έχει τον δικό του ρόλο σ' όλες τις επαναστάσεις. Ο όχλος, που ξεσηκώνεται από τους δημαγωγούς, ενεργεί κυρίως σαν μάζα. Η δράση του μπορεί να παραβληθεί με τη δράση μιας οβίδας, που τρυπάει έναν θώρακα, με την ενέργεια μιας δύναμης, που δεν δημιούργησε. Ο όχλος σπανίως αντιλαμβάνεται κάτι απ' τις επαναστάσεις, που συντελέστηκαν με τη βοήθειά του. Ακολουθεί υπάκουα τους δημαγωγούς, χωρίς καν να προσπαθεί να μαντέψει τι επιθυμούν να γίνει...

Ο φόβος της τιμωρίας εμποδίζει πολλούς απ' αυτούς που αποτελούν τον όχλο να εγκληματίσουν σε ομαλές περιστάσεις· εγκληματούν όμως μόλις μπορέσουν, χωρίς κίνδυνο, ν' αφήσουν αχαλιναγώγητα τα κακά τους ένστικτα. Σ' αυτόν τον ολέθριο συρφετό, οφείλονται οι σφαγές, που βούτηξαν στο αίμα όλες τις επαναστάσεις. Γιατί, ο όχλος ήταν εκείνος που, με την καθοδήγηση των δημαγωγών, πλημμύριζε αδιάκοπα τις μεγάλες επαναστατικές συνελεύσεις. Τα άτακτα αυτά πλήθη, δεν είχαν άλλο ιδανικό παρά να σφάζουν, να λεηλατούν, να πυρπολούν. Η αδιαφορία τους για τις θεωρίες και τις αρχές ήταν πλήρης.

Στα στοιχεία, που στρατολογούνται από τα πιο χαμηλά στρώματα του λαού, έρχεται να προστεθεί, εξ αιτίας της μεταδοτικότητος, ένα πλήθος άεργοι κι αδιάφοροι, που παρασύρονται απ' το κίνημα. Φωνασκούν, γιατί ο καθένας φωνασκεί και επαναστατούν, γιατί ο καθένας επαναστατεί, χωρίς να 'χουν άλλωστε την πιο παραμικρή ιδέα για την αιτία, για την οποία φωνασκούν και στασιάζουν οι άλλοι. Η υποβολή του κοινωνικού περιβάλλοντος τα κυβερνάει εντελώς και τ' αναγκάζει να δρουν.

Οι θορυβώδεις και κακοποιοί αυτοί όχλοι, πυρήνας όλων των επαναστάσεων, απ' την αρχαιότητα ως την εποχή μας, είναι οι μόνοι που γνωρίζουν οι ψευτορήτορες. Γι' αυτούς, ο όχλος είναι ο κυρίαρχος λαός. Στην πραγματικότητα, ο κυρίαρχος λαός αποτελείται προπάντων απ’ το χυδαίο όχλο για τον όποιον έλεγε ο Θιέρσος: 

«Απ' τον καιρό που ο Τάκιτος τον είδε να χειροκροτεί τα εγκλήματα των αυτοκρατόρων, ο χυδαίος όχλος δεν άλλαξε. Οι βάρβαροι αυτοί, που πληθαίνουν μέσα στα σπλάγχνα της κοινωνίας, είναι πάντα έτοιμοι να την ρυπάνουν με όλα τα εγκλήματα, ν’ ακολουθήσουν κάθε εξουσία κι έτσι ν' ατιμάσουν όλες τις αιτίες μιας επαναστάσεως...».

Πλάι στις καταστροφικές ορδές, που ο ρόλος τους είναι πρωταρχικός στις επαναστάσεις, βρίσκεται η μάζα του πραγματικού λαού, που δεν ζητάει τίποτε άλλο παρά να εργαστεί. Ωφελείται μερικές φορές απ' τις επαναστάσεις, αλλά δεν σκέπτεται ποτέ να τις υποκινήσει. Οι θεωρητικοί της επαναστάσεως, πολύ λίγο τον γνωρίζουν και δυσπιστούν σ' αυτόν, επειδή διαισθάνονται καλά, ότι κατά βάθος είναι συντηρητικός και προσηλωμένος στις παραδόσεις. Σταθερός πυρήνας αντιστάσεως μιας χώρας, έχει συνοχή και δύναμη. Εξαιρετικά πειθήνιος από φόβο, παρασυρόμενος εύκολα απ' τους δημαγωγούς, αφήνεται για μια στιγμή να οδηγηθεί, κάτω από την επίδρασή τους, σ' όλες τις υπερβολές, αλλά το προγονικό βάρος της φυλής θα υπερισχύσει αμέσως και γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο κουράζεται γρήγορα από τις επαναστάσεις. Η ψυχή του, που είναι προσηλωμένη στις παραδόσεις, τον παρακινεί να ορθωθεί γρήγορα ενάντια στην αναρχία, όταν αυτή ογκώνεται πολύ. Αναζητάει τότε τον αρχηγό, που θα ξαναφέρει την τάξη. Ο λαός αυτός, ο υποτακτικός και ήσυχος, δεν έχει φυσικά υψηλές ή πολυσύνθετες πολιτικές αντιλήψεις. Το ιδεώδες της πολιτικής διακυβερνήσεως που επιδιώκει, πάντα απλό, πλησιάζει πολύ προς τη δικτατορία. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο, από την εποχή των ελληνικών δημοκρατιών ως τις μέρες μας, η μορφή αυτή της διακυβερνήσεως έρχεται σαν σταθερό επακόλουθο της αναρχίας...

Οι κοινωνίες όλων των εποχών περιλαμβάνουν πάντοτε έναν ορισμένο αριθμό ανήσυχων πνευμάτων, ασταθών και δυσαρεστημένων, που είναι έτοιμα να επαναστατήσουν ενάντια σ' οποιαδήποτε καθιερωμένη τάξη πραγμάτων. Δρουν από απλή μόνο κλίση προς την ανταρσία, κι αν κάποια μαγική δύναμη πραγματοποιούσε χωρίς κανέναν περιορισμό τις επιθυμίες τους, πάλι θα επαναστατούσαν. Η ειδική αυτή νοοτροπία προέρχεται συχνά απ' την εσφαλμένη προσαρμογή του ατόμου στο περιβάλλον του, ή από υπερβολικό μυστικισμό, μπορεί όμως να είναι και ζήτημα ιδιοσυγκρασίας ή να προέρχεται από παθολογικές διαταραχές.

Η ανάγκη της εξεγέρσεως παρουσιάζει πολλούς και διαφόρους βαθμούς εντάσεως: Από την απλή δυσαρέσκεια, που εκφράζεται μόνο με λόγια ενάντια στους ανθρώπους και στα πράγματα, ως την ανάγκη της καταστροφής τους. Μερικές φορές, το άτομο στρέφει ενάντια στον ίδιο τον εαυτό του την επαναστατική ορμή, που δεν μπορεί να την διοχετεύσει αλλιώς... Οι αιώνιοι αυτοί επαναστάτες, ρέπουν γενικά προς την υποβολή και η μυστικιστική ψυχή τους είναι κυριευμένη, από έμμονες ιδέες. Παρά την φανερή ενεργητικότητα, που χαρακτηρίζει τις πράξεις τους, έχουν χαρακτήρα αδύναμο και είναι ανίκανοι να αυτοκυριαρχηθούν, ώστε ν' αντισταθούν στις παρορμήσεις που τους κυβερνούν. Το μυστικιστικό πνεύμα, απ' το όποιο εμπνέονται, τους παρέχει προφάσεις για τις βιαιότητες τους και τους κάνει να θεωρούν τους εαυτούς τους σαν μεγάλους μεταρρυθμιστές.

Σε ομαλή κατάσταση, οι επαναστάτες, που κάθε κοινωνία κλείνει μέσα της, συγκρατούνται απ' τους νόμους και το κοινωνικό περιβάλλον, με μια λέξη απ' όλους τους κοινωνικούς καταναγκασμούς, κι έτσι δεν ασκούν καμμιά επίδραση. Μόλις όμως εκδηλωθούν περίοδοι ταραχών, οι κοινωνικοί αυτοί καταναγκασμοί εξασθενούν και οι επαναστάτες μπορούν να δώσουν ελεύθερη διέξοδο στα ένστικτά τους. Τότε γίνονται οι φημισμένοι δημαγωγοί των κινημάτων. Λίγο τους ενδιαφέρει η αιτία και ο σκοπός της επαναστάσεως· αυτοί θα πεθάνουν χωρίς να νοιαστούν πως θ' αποκτήσουν την κόκκινη ή την λευκή σημαία, ή πως θα πετύχουν την απελευθέρωση κάποιας χώρας, που αόριστα μόνον άκουσαν να μιλάνε γι' αυτήν.

Το επαναστατικό πνεύμα δεν σπρώχνεται πάντα σε ακρότητες, που το καθιστούν επικίνδυνο. Μπορεί ν' αποβεί πηγή προόδου, όταν προέρχεται, όχι από συναισθηματικά και μυστικιστικά κίνητρα, αλλά από διανοητική βάση. Έτσι, χάρις στο τόσο ανεξάρτητα πνεύματα, που γίνονται διανοητικώς επαναστατικά, κατορθώνει ένας πολιτισμός να απαλλαγεί απ' τον ζυγό των παραδόσεων και της συνήθειας, όταν ο ζυγός αυτός γίνεται αβάσταχτος. Οι επιστήμες, οι τέχνες, η βιομηχανία προόδευσαν προπάντων χάρις στα πνεύματα αυτά. Ο Γαλιλαίος, ο Λαβουαζιέ, ο Ντάρβιν, δ Παστέρ, ήταν επαναστάτες. Αν δεν είναι αναγκαίο σ' έναν λαό να 'χει πολλές τέτοιες μεγαλοφυίες, του είναι όμως απαραίτητο να 'χει μερικές. Χωρίς αυτές ο άνθρωπος θα κατοικούσε ακόμη στα πρωτόγονα σπήλαια.

Η επαναστατική τόλμη, που ανοίγει τον δρόμο στις ανακαλύψεις, έχει ανάγκη από πολύ σπάνιες διανοητικές ικανότητες. Απαιτεί κυρίως μια ανεξαρτησία πνεύματος αρκετή για να ξεφεύγει απ' την επίδραση των κοινών αντιλήψεων και μια κρίση που να επιτρέπει να αντιλαμβάνεται, κάτω απ' τις επιφανειακές αναλογίες, την πραγματικότητα που κρύβεται. Η μορφή αυτή του επαναστατικού πνεύματος είναι δημιουργική, ενώ αυτή, που εξετάσαμε παραπάνω, είναι καταστροφική. Η επαναστατική νοοτροπία θα μπορούσε, λοιπόν, να συγκριθεί μ' ορισμένες ψυχολογικές καταστάσεις, χρήσιμες στη ζωή του ατόμου, οι οποίες όμως, στην υπερβολή τους, παίρνουν κάποια παθολογική μορφή πάντοτε βλαβερή.

Όλες οι πολιτισμένες κοινωνίες σέρνουν μοιραία ξοπίσω τους ένα κατακάθι εκφυλισμένων κι απροσάρμοστων στο κοινωνικά περιβάλλον, που έχουν προσβληθεί από κάθε λογής κακές τάσεις. Απατεώνες, ζητιάνοι, κατάδικοι, κλέφτες, δολοφόνοι, εξαθλιωμένοι, που ζουν χωρίς να φροντίζουν για την άλλη μέρα, αποτελούν τον εγκληματικό συρφετό των μεγάλων πόλεων. Στις ομαλές περιόδους τα φυράματα αυτά του πολιτισμού συγκρατούνται σχεδόν απ' την αστυνομία. Κατά τη διάρκεια όμως των επαναστάσεων, επειδή τίποτα δεν τα συγκρατεί πια, αφήνουν αχαλίνωτα τα εγκληματικά και αρπακτικά τους ένστικτα. Σ' αυτό το κοινωνικό κατακάθι, οι επαναστάτες όλων των εποχών, είναι βέβαιοι ότι θα βρουν στρατιώτες. Άπληστοι μόνο για λεηλασίες και σφαγές, λίγο ενδιαφέρονται για την υπόθεση, που ο κόσμος νομίζει ότι υπερασπίζουν...

Οι επαναστάσεις, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι αφετηρίες τους, δεν επιφέρουν όλα τα αποτελέσματα τους παρά αφού διεισδύσουν στην ψυχή των λαών. Οι επαναστάσεις λοιπόν είναι συνέπεια της ψυχολογίας των όχλων...

Ο άνθρωπος, αν και αποτελεί μέρος ενός λαού, διαφέρει πολύ απ' τον ίδιο άνθρωπο, όταν είναι απομονωμένος. Η συνειδητή ατομικότητά του εξαφανίζεται μέσα στην ασυνείδητη προσωπικότητα του όχλου. Μια υλική σχέση δεν είναι απολύτως αναγκαία για να δώσει στο άτομο τη νοοτροπία ενός όχλου. Πάθη και συναισθήματα κοινά, που προκαλούνται από ορισμένα γεγονότα, αρκούν συχνά για να την δημιουργήσουν. Η ομαδική ψυχή, που σχηματίζεται ταυτόχρονα, αντιπροσωπεύει ένα πολύ ιδιόμορφο άθροισμα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό της είναι ότι κυριαρχείται αποκλειστικά από ασυνείδητα στοιχεία, που υποτάσσονται σε μια ιδιαίτερη λογική: Την ομαδική λογική.

Ανάμεσα στα άλλα χαρακτηριστικά των όχλων πρέπει να αναφέρουμε ακόμα την απεριόριστη ευπιστία τους, την υπερβολική συναισθηματικότητά τους, την απρονοησία και την ανικανότητα να επηρεαστούν από έναν συλλογισμό. Η διαβεβαίωση, η μετάδοση, η επανάληψη και το γόητρο, αποτελούν τα μόνα μέσα για να πεισθεί ο όχλος. Η πραγματικότητα και η πείρα δεν ασκούν καμμιά επίδραση στον όχλο. Μπορεί κάνεις να κάνει, ώστε το πλήθος να παραδεχτεί τα πάντα. Τίποτα δεν είναι αδύνατον στα μάτια του λαού.

Εξ αίτιας της υπερβολικής συναισθηματικότητας των όχλων, τα αισθήματά τους, καλά ή κακά, είναι πάντοτε υπερβολικά. Η υπερβολή αυξάνει πιο πολύ σ' επαναστατικές εποχές. Ο παραμικρός ερεθισμός οδηγεί τότε τα πλήθη σε παράφορες ενέργειες. Η ευπιστία τους, που είναι τόσο μεγάλη σ' ομαλές περιστάσεις, αυξάνει επίσης· οι πιο απίθανες ιστορίες γίνονται εύκολα πιστευτές...

Όταν ο άνθρωπος αποτελεί μέρος ενός όχλου, κατεβαίνει πολύ χαμηλά στην κλίμακα του πολιτισμού. Αφού καταντήσει βάρβαρος, εκδηλώνει έπειτα τα ελαττώματα και τα προτερήματά του: Στιγμιαίες βιαιότητες, όπως επίσης και ενθουσιασμούς και ηρωισμούς. Το διανοητικό επίπεδο ενός όχλου είναι πάντοτε κατώτερο απ' το επίπεδο ενός μεμονωμένου ανθρώπου. Αντίθετα, το ηθικό και το συναισθηματικό του επίπεδο μπορεί να είναι ανώτερο. Ο όχλος εκτελεί επίσης ένα έγκλημα με τόση ευκολία, όπως και μια πράξη αυταπαρνήσεως.

Επειδή οι ατομικοί χαρακτήρες εξαφανίζονται στον όχλο, η επίδραση, που ασκεί πάνω στα άτομα, που τον αποτελούν, είναι σημαντική. Ο φιλάργυρος γίνεται μεγαλόδωρος, ο σκεπτικιστής, φανατικός πιστός, ο τίμιος άνθρωπος, εγκληματίας, ο δειλός, ήρωας... Ο άνθρωπος του όχλου, όταν είναι μέλος ενός δικαστηρίου ή μιας βουλής, βγάζει ετυμηγορίες ή ψηφίζει νόμους, που σίγουρα δεν θα είχε ποτέ σκεφθεί σαν μεμονωμένο άτομο.

Μια από τις πιο αξιοσημείωτες συνέπειες της επιδράσεως, που ασκεί η ομάδα πάνω στα άτομα, που την συγκροτούν, είναι η ενοποίηση των συναισθημάτων τους και των θελήσεών τους. Η ψυχολογική αυτή ενότητα, έχει σαν αποτέλεσμα ότι οι όχλοι αποκτούν μεγάλη δύναμη. Η διαμόρφωση μιας τέτοιας διανοητικής ενότητας, είναι προπάντων αποτέλεσμα του ότι σ' έναν όχλο, συναισθήματα, χειρονομίες και ενέργειες, είναι εξαιρετικά μεταδοτικές. Επευφημίες μίσους, πάθους ή έρωτος, γίνονται αμέσως αποδεκτές και επαναλαμβάνονται απ' τον όχλο.

Πώς γεννιούνται η θέληση αυτή και τα κοινά αυτά συναισθήματα; Διαδίδονται με τη διανοητική μετάδοση, είναι όμως αναγκαία κάποια αφετηρία για να δημιουργηθεί η ατμόσφαιρα αυτής της μεταδόσεως. Ο δημαγωγός, εκπληρώνει αυτόν τον ρόλο. Χωρίς δημαγωγούς, ο όχλος είναι ένα ον άμορφο και ανίκανο για δράση... Αν ορισμένοι ανώτεροι πολιτικοί άνδρες, κατόρθωσαν να μαντέψουν μ' έναν ενστικτώδη τρόπο, τους νόμους της ομαδικής ψυχολογίας, πρέπει επίσης να διαπιστώσουμε ότι οι περισσότερες κυβερνήσεις τους υποτίμησαν και τους υποτιμούν ακόμη. Ακριβώς επειδή τους αγνόησαν, γι' αυτό πολλές κυβερνήσεις έπεσαν τόσο εύκολα. Όταν βλέπουμε με πόση ευκολία ανατράπηκαν ορισμένα καθεστώτα από μια μικρή στάση, οι κίνδυνοι που προέρχονται απ' την άγνοια της ομαδικής ψυχολογίας, διαφαίνονται πολύ καθαρά...

Ένας λαός μπορεί, κάτω απ' την πιο χειρότερη εκδοχή, να συγκριθεί μ' έναν όχλο. Ο λαός έχει ορισμένες ιδιότητες του όχλου, οι διακυμάνσεις όμως των ιδιοτήτων αυτών, περιορίζονται απ' την ψυχή της φυλής του, που διατηρεί μια σταθερότητα άγνωστη στην προσωρινή και μεταβατική ψυχή ενός όχλου.

Όταν ένας λαός διαθέτει προγονική ψυχή, που έχει σταθεροποιηθεί από ένα μακρόχρονο παρελθόν, η ψυχή του όχλου κυριαρχείται πάντοτε απ' αυτήν. 

Ένας λαός διαφέρει ακόμα από έναν όχλο ως προς το ότι αποτελείται από ένα πλήθος ομάδων, που καθεμιά έχει διαφορετικά συμφέροντα και πάθη. Σ' έναν όχλο, με την καθ' αυτή σημασία της λέξεως, βρίσκονται, αντιθέτως, ομάδες όπως π.χ. σε μια λαϊκή συγκέντρωση, που μπορεί να ανήκουν σε ανόμοιες κοινωνικές κατηγορίες... Ένας λαός είναι πολύ λιγότερο ευέξαπτος από έναν όχλο. Ωστόσο, ορισμένα γεγονότα όπως, εθνική εξύβριση, απειλή εισβολής, κ.λπ., μπορούν να τον κάνουν να ξεσηκωθεί σε μια στιγμή... Ή απότομη αυτή έκρηξη των συναισθημάτων μιας φυλής παρατηρείται, άλλωστε, σε όλους τους λαούς...

Όλες οι ποικιλίες των όχλων, ομοιογενείς ή ετερογενείς, συνελεύσεις, λαοί, λέσχες, κ.λπ., είναι σύνολα ανίκανα να ενωθούν και να δράσουν, εφ' όσον δεν βρουν έναν οδηγό για να τους κατευθύνει... Η ασυνείδητη ομαδική ψυχή του όχλου φαίνεται πως είναι δεμένη με την ψυχή του δημαγωγού. Ο δημαγωγός, του δημιουργεί μια και μόνη θέληση και του επιβάλλει μια απόλυτη υπακοή. Ο δημαγωγός επενεργεί προπάντων πάνω στον όχλο με το μέσο της υποβολής. Κι απ' τον τρόπο με τον όποιο προκαλείται η υποβολή αυτή, εξαρτάται η επιτυχία του... Σύμφωνα με την υποβολή των δημαγωγών του, το πλήθος είναι ήρεμο, παράφορο, εγκληματικό ή ηρωικό. Οι διάφορες αυτές υποβολές θα μπορούσαν να θεωρήσουν ότι εμφανίζουν κάποτε μια ορθολογιστική άποψη, αλλά δεν θα 'χουν απ' τον ορθό λόγο παρά την επιφανειακή του όψη. Επειδή ένας όχλος, είναι στην πραγματικότητα ανίκανος να δεχτεί οποιαδήποτε λογική, οι μόνες ιδέες, που είναι ικανές να τον επηρεάσουν, θα είναι πάντοτε συναισθήματα, που αναπολούνται με την μορφή εικόνων...

Μια μεγάλη πολιτική συνέλευση, ένα κοινοβούλιο παραδείγματος χάριν, είναι όχλος, αλλά όχλος μερικές φορές ελάχιστα δραστήριος, εξ αιτίας των αντιθέτων συναισθημάτων των εχθρικών ομάδων απ' τις όποιες αποτελείται. Η παρουσία των ομάδων αυτών, που εμπνέονται από διάφορα συμφέροντα, μας υποχρεώνει να θεωρήσουμε μια συνέλευση ότι αποτελείται από ετερογενείς όχλους, που επιβάλλεται ο ένας πάνω στον άλλο και που ο καθένας υπακούει σε ξεχωριστούς δημαγωγούς. Ο νόμος της πνευματικής ενότητας των όχλων δεν εκδηλώνεται τότε παρά μόνο σε κάθε ομάδα, και μόνον έπειτα από εξαιρετικές περιστάσεις οι διαφορετικές ομάδες καταλήγουν να δημιουργήσουν ενιαία θέληση.

Κάθε ομάδα μιας συνελεύσεως αντιπροσωπεύει μια ξεχωριστή οντότητα. Τα άτομα που συμβάλλουν στο σχηματισμό αυτής της οντότητας παύουν να μένουν τα ίδια και θα ψηφίσουν χωρίς δισταγμό ενάντια στις πεποιθήσεις τους και στις επιθυμίες τους... Η δράση μιας ομάδας συνίσταται κυρίως στο να ισχυροποιήσει τις διατακτικές γνώμες. Κάθε ασθενής ατομική πεποίθηση εδραιώνεται, όταν γίνει ομαδική. Οι βίαιοι δημαγωγοί και εκείνοι που εξασκούν γόητρο κατορθώνουν κάποτε, επενεργώντας πάνω σ' όλες τις ομάδες μιας συνελεύσεως, να δημιουργήσουν απ' αυτές έναν μόνο όχλο... Μικρές ομάδες ατόμων, που έχουν τις ίδιες γνώμες, τις ίδιες δοξασίες, τα ίδια συμφέροντα και που διαγράφουν κάθε ετερόδοξο, διαφέρουν απ' τις μεγάλες συνελεύσεις, γιατί έχουν ενότητα συναισθημάτων και συνεπώς θελήσεως...

Αν τα ομαδικά συναισθήματα ήταν δυνατόν να υπολογισθούν ακριβώς με κάποιο ποσοτικό μέτρο, θα μπορούσε κανείς να τα παρομοιάσει με μια καμπύλη, που, ύστερα από μια ανάβαση αρκετά αργή στην αρχή, έπειτα πολύ γρήγορη, θα κατέβαινε σχεδόν κατακόρυφα. Η εξίσωση της καμπύλης αυτής θα μπορούσε να ονομασθεί, εξίσωση των μεταβολών των ομαδικών συναισθημάτων, που υπόκεινται σ' έναν σταθερό ερεθισμό.

Δεν είναι πάντοτε εύκολο να εξηγήσει κανείς την επιτάχυνση των συναισθημάτων κάτω απ’ την επίδραση μιας σταθερής αίτιας. Ίσως όμως θα μπορούσε κανείς να σημειώσει ότι, αν οι νόμοι της ψυχολογίας είναι δυνατόν να συγκριθούν με τους νόμους της μηχανικής, μια αιτία αναλλοίωτης δυνάμεως, που ενεργεί όμως συνεχώς, μπορεί να αυξήσει πολύ γρήγορα την ένταση ενός συναισθήματος. Είναι γνωστό, παραδείγματος χάριν, ότι μία δύναμη σταθερή σε ισχύ και διεύθυνση, όπως η βαρύτητα που επενεργεί σ' ένα σώμα, του εμβάλλει μια κίνηση επιταχυνόμενη. H ταχύτητα ενός σώματος, που πέφτει κατά απ' την επίδραση της βαρύτητας στο διάστημα, θα είναι περίπου δέκα μέτρα στο πρώτο δευτερόλεπτο, είκοσι μέτρα στο δεύτερο, τριάντα μέτρα στο τρίτο, κ.λπ. Θα ήταν εύκολο, αφήνοντας ένα σώμα να πέσει από πολύ ψηλά, να του δώσουμε τέτοια ταχύτητα, ώστε να είναι αρκετή για να τρυπήσει μια χαλύβδινη πλάκα.

Αν όμως η εξήγηση αυτή μπορεί να εφαρμοσθεί και στην ταχύτητα ενός συναισθήματος, που υπόκειται σε μια σταθερή δύναμη, δεν μας λέει γιατί τα αποτελέσματα της επιταχύνσεως διακόπτονται απότομα. Μια τέτοια διακοπή, δεν γίνεται κατανοητή παρά με την παρέμβαση φυσιολογικών ερμηνειών· δηλαδή δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η χαρά, όπως και ο πόνος, δεν μπορούν να ξεπεράσουν ορισμένα όρια και ότι κάθε υπερβολικά βίαιος ερεθισμός προκαλεί την παράλυση της αισθήσεως. Ο οργανισμός μας δεν μπορεί να υποφέρει παρά ένα ορισμένο ανώτατο όριο χαράς, πόνου ή προσπάθειας, και ακόμα δεν θα μπορούσε να τα υποφέρει για πολύ καιρό. Το χέρι, που σφίγγει ένα δυναμόμετρο φτάνει έπειτα από λίγο στην εξάντληση της προσπάθειάς του και είναι αναγκασμένο να το αφήσει απότομα...

Όλες τις αναλογίες, που προσπαθούν να αποκαταστήσουν ανάμεσα στους νόμους, στους οποίους υπακούουν τα υλικά φαινόμενα και στους νόμους, που διέπουν την εξέλιξη των συναισθηματικών και μυστικιστικών στοιχείων, χωρίς αμφιβολία, μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε χονδροειδείς. Αναγκαστικά, έτσι θα συμβαίνει ως την ημέρα που ο μηχανισμός των εγκεφαλικών λειτουργιών θα είναι λιγότερο άγνωστος από σήμερα.

---

Πηγή: Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ψυχολογία των επαναστάσεων» (1912), του Γάλλου ψυχολόγου και κοινωνιολόγου Γκιστάβ Λε Μπον.

Διαβάστε περισσότερα: Η ψυχολογία του όχλου και ο ρόλος των δημαγωγών στις επαναστάσεις (Γκιστάβ Λε Μπον) | Πάρε-Δώσε http://www.pare-dose.net/4988#ixzz3agYKJIHx


http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Παγκόσμιο φαινόμενο αμοραλισμού

Αποτελούμε παγκόσμιο φαινόμενο αμοραλισμού, εμείς οι Έλληνες να καυχόμαστε για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, και τους προγόνους μας, και από την άλλη να αποδεχόμαστε την Εκκλησία και το ιερατείο να τους υβρίζει, και να τους αναθεματίζει (στους Χαιρετισμούς και την Κυριακή της Ορθοδοξίας).

Με δεδομένο ότι ο Ελληνισμός προϋπήρξε του Χριστιανισμού, στέκει λογικό σε κάθε πολιτική η εορταστική εκδήλωση του έθνους να έχει τον πρώτο λόγο το ιερατείο; Να ορκίζεται ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση από αυτούς;

Η Παλαιά Διαθήκη περιγράφει την ιστορία των Εβραίων, αναλισκόμενη σε ένα πλήθος απόψεων, ενεργειών και γεγονότων, που τους αφορούσαν, και συνέβαλαν στη θεμελίωση της εθνική τους ταυτότητας. Οι Εβραίοι όμως φρόντισαν (και καλά έκαναν) να ανακηρύξουν την Παλαιά Διαθήκη, ως ιερό τους βιβλίο. Εμείς οι Έλληνες όμως δεν έχουμε ανάγκη ούτε από Παλαιά ούτε από Καινή Διαθήκη. 

Για μας, ιερά βιβλία είναι αυτό το πλήθος των συγγραμμάτων που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας.

Πρόγονοί μας είναι ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος, ο Θαλής, ο Κλεισθένης, ο Σωκράτης, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Πρωταγόρας, ο Επίκουρος, ο Πλήθων, ο Πυθαγόρας, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης ο Ορφέας, η Σαπφώ, η Υπατία, ο Ιπποκράτης, ο Δημόκριτος, ο Θεμιστοκλής, ο Λεωνίδας, ο Περικλής, ο Μέγας Αλέξανδρος, και ένα πλήθος ακόμη σοφών και ενδόξων Ελλήνων, 

και 

ΟΧΙ βέβαια, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, και ο Ιακώβ τους οποίους θέλει να μας επιβάλει το ιερατείο. Καθ' ότι αυτοί είναι πρόγονοι των Εβραίων. (Ακροάσου προτροπές κατά την γαμήλιο τελετή ).

Είναι δυνατόν να βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την αρχαιοελληνική φιλοσοφία, την φιλοσοφία που έκαναν κορωνίδα της σκέψης τους όλοι οι διανοούμενοι της Γης;

Είναι δεδομένο ότι η διαλογική και η ελεύθερη σκέψη οδήγησε σε ένα απόγειο γραμμάτων και τεχνών τον πολιτισμό των αρχαίων Ελλήνων, δημιουργώντας φιλοσοφικά ρεύματα, επιστήμες και τέχνες απαράμιλλης πολιτισμικής αξίας, δίνοντας έτσι τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο.

Γι' αυτούς τους λόγους είναι λοιπόν καιρός για ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ στους φιλοσόφους μας, που αρθρώνοντας λόγο που εγκλείει σεβασμό για τους άλλους, και αποσκοπεί στη διαμόρφωση προσωπικότητας με ελευθερία σκέψης-έκφρασης και με αίσθημα ευθύνης, πεντακόσια χρόνια π.Χ. δίδαξαν αλλά και φιλοσόφησαν ιδέες και ηθικές αξίες, που οδηγούν στην εξιδανίκευση του ανθρώπου. Χωρίς θαύματα και άλλα κομπογιαννίτικα τερτίπια.

Στους φιλοσόφους μας, των οποίων τα διασωθέντα –από την λαίλαπα του Χριστιανισμού- συγγράμματα φωτίζουν τους δρόμους που οδηγούν σε πολίτες ελεύθερα σκεπτόμενους. Πολίτες με ολοκληρωμένη προσωπικότητα, πολίτες που σέβονται τους νόμους και τις ηθικές αξίες γιατί τους το επιβάλλει η συνείδηση τους, το πνευματικό τους επίπεδο και όχι βέβαια ο φόβος της τιμωρίας του Θεού. Πολίτες που γνωρίζουν ότι οι φιλοσοφικές ιδέες και αξίες που δίδαξαν εκείνοι είναι οι μόνες που παρέμειναν άφθαρτες και πάντα επίκαιρες και ας έχουν περάσει δυόμισι χιλιάδες χρόνια.

Άρα, το να διάγουν οι πολίτες «βίον ενάρετον» είναι θέμα καθαρά φιλοσοφικό και όχι θρησκευτικό. Οι αρχαίοι Έλληνες, οι γεννήτορες της Δημοκρατίας, σεβόμενοι την αυτοτέλεια, την αυτονομία και ανεπανάληπτη μοναδικότητα κάθε ανθρώπου –το θεμελιώδες δικαίωμα του να είναι ο εαυτός του, αυθύπαρκτος και αυτόνομος- και προπάντων την ατομική του ελευθερία και τη σοφία της φύσεως, αποστρεφόμενοι δε κάθε κοινωνικό, θρησκευτικό, κοσμοθεωρητικό δόγμα, ποτέ δεν θα δέχονταν να ξαπλώσουν στην κλίνη του μυθικού ληστή Προκρούστη και να κοπούν στα μέτρα του. Η αθηναϊκή δημοκρατία, ειδικά, λάτρευε την ελευθερία και σέβονταν την αυτοτέλεια, φυσική, ηθική και πνευματική κάθε ανθρώπου.

Μία ιδεώδης αλλά και ρεαλιστική δημοκρατία με σεβασμό στον άνθρωπο θα πρέπει να είναι η απάντηση των σημερινών Ελλήνων στη θεοκρατία. Αλλά για την εδραίωσή της στη μάχη των ιδεών που θα ακολουθήσει με τους κάθε λογής στενόμυαλους εξουσιαστές, πρέπει να ανατρέξουμε στις αδιαμφισβήτητες ιδέες και τις ηθικές αξίες όπως τις δίδαξαν και τις φιλοσόφησαν ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Επίκουρος, ο Πρωταγόρας, και τόσοι άλλοι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά και οι Ευρωπαίοι διαφωτιστές. Οι μόνες αξίες που έμειναν άφθαρτες και πάντα επίκαιρες μέχρι σήμερα και είναι οι μόνες που μπορούν να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τα σύγχρονα προβλήματα, ήτοι την εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, τον αλκοολισμό, τον χουλιγκανισμό, και την έξαρση βίας εντός και εκτός των αγωνιστικών χώρων, την τρομοκρατία, καθ' ότι η καθεστηκυία τάξη, πολιτική και θρησκευτική φαίνεται ότι έχει αποτύχει.

Ιωάννης Θεοδωρόπουλος

http://www.pare-dose.net/

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Μήνυμα των καιρών: ΕΛΛΗΝΑΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΔΥΤΙΚΟΣ και ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ και ΡΩΜΙΟΣ

Ο σημερινός κάτοικος του Νεοελληνικού κράτους, ο Φραγκολεβαντίνος και ιουδαιοχριστιανός, ο αστοκαπιταλομαρξιστής και οικονομιστής, ο λογοκράτης και ο καταναλωτικός, ο ρωμιός, κάθε άλλο παρά ιδεολογικά αρμονικό και πνευματικά ισορροπημένο τύπο θα μπορούσε να αποτελέση.

Η νεοελληνική συνείδηση, ταραγμένη, διασπασμένη και συγκεχυμένη, παραπαίει ή καρκινοβατεί μέσα σ’ ένα κυκεώνα ιδεολογικών και αξιολογικών προτύπων αποκλειστικά ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ και τόσο αντιφατικών, ώστε να παρουσιάζει συμπτώματα εθνικής σχιζοφρένειας, αν όχι πολυφρένειας, παραλυτικής και καταλυτικής.

Όσοι ενοχλούνται από αυτούς τους σκληρούς έστω αυτοχαρακτηρισμούς μας και φρονούν τα αντίθετα, ΦΑΡΙΣΑΪΖΟΥΝ αναίσχυντα ή ΔΟΓΜΑΤΙΖΟΥΝ χάριν μιάς άθλιας εξουσιαστικής σκοπιμότητας.

Αλλά και τα δύο αυτά, ο Φαρισαϊσμός και ο Δογματισμός δηλαδή, ουδέποτε υπήρξαν προϋποθέσεις για κάποιο ανέβασμα, για μια ανάταση και έξαρση, για μια προσπάθεια αποτινάξεως της ΘΛΙΒΕΡΗΣ μοίρας του ουραγού των Εθνών και εκκινήσεως προς μορφές πολιτικής και ατομικής ΖΩΗΣ ανώτερες και αληθινώτερες.

Με αφετηρία την παραπάνω θέση θα δούμε την επίπτωση του Βυζαντίου στην πορεία και στη συνείδηση του Νεώτερου Ελληνισμού ή ενσωμάτωση της βυζαντινής ιστορίας στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Η ενσωμάτωση αυτή, έργο του πολιτικού κατεστημένου του περασμένου αιώνα, εκτός του ότι υπήρξε--όπως θα αποδειχθή-πράξη ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ αι ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, είχε και βαρειές συνέπειες, πολιτικές και ηθικές, που η αξιολόγιση τους είναι ακόμη πρόωρο για να επιχειρηθή.

Εκείνο όμως που με βεβαιότητα μπορεί να λεχθή από τώρα είναι, ότι ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ της νεοελληνικής ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ –εν ονόματι του δόγματος της «ιστορικής συνέχειας»του Ελληνικού Έθνους- με την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ της διαδοχής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το Νεοελληνικό Παρακράτος του χριστιανισμού έφερε δύο ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, εντελώς αντίθετα από εκείνα που φανταζόταν ότι θα φέρη ο εμπνευστής της, το ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ κατεστημένο:

Το ΠΡΩΤΟ αποτέλεσμα, το πολιτικό, είναι, ότι η βυζαντινή ιδεολογία του Νεώτερου Ελληνισμού, η Μεγάλη Ιδέα, όχι μόνον δεν υπηρέτησε την γεωγραφική-εδαφική έννοια της Ελλάδος, αφού δεν απέφερε ούτε την «Αγιά Σοφιά», ούτε την «Κόκκινη Μηλιά», ούτε κανένα σημαντικό τμήμα της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας στο Ρωμαίϊκο, αλλά και συνέτεινε κατά βάθος σημαντικώτατα στην ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ Συρρίκνωση του Ελληνισμού και την οριστική εκρίζωσή του από τις ΠΡΟΑΙΩΝΙΕΣ κοιτίδες του στην Ιωνία, την ίδια την Κωνσταντινούπολη, τον Πόντο, την Καππαδοκία κλπ.

Και το ΔΕΥΤΕΡΟ αποτέλεσμα, συνειδησιακό αυτό, που είναι ασύγκριτα πιο καταστρεπτικό από το πρώτο, είναι ότι η τεχνητά δημιουργημένη ιδεολογικοπολιτική συναίσθηση ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι εκτός των άλλων και κληρονόμοι του βυζαντινισμού, πρόσθεσε μια ακόμη σημαντική εστία πολιτικοπνευματικής αναρχίας στην απέραντη ΕΡΗΜΟ της ιδεολογικής συγχύσεως και ηθικοπολιτικής διαστρεβλώσεως του Ελληνισμού.

Επιμένοντας να πείσουμε τον Έλληνα ότι είναι πολλά πράγματα, και μάλιστα αντιφατικά εξ ορισμού ασυμβίβαστα μεταξύ τους, ΕΛΛΗΝΑΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, =ΔΥΤΙΚΟΣ και ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ =ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ και ΡΩΜΙΟΣ, τελικά κατωρθώσαμε να τον κάνωμε να πιστέψη, ότι δεν είναι απολύτως ΤΙΠΟΤΕ, είναι ένα ΜΗΔΕΝΙΚΟ…..

Τώρα, που όλα αυτά παρήλθαν, που το πρόβλημα μας δεν συναρτάται πιά με διάφορα καταστρεπτικά, όπως αποδείχθηκαν, «αυτοκρατορικά συμπλέγματα» ανωτερότητας (ή κατωτερότητας, είναι το ίδιο πράγμα!), τώρα που το αίτμα και το όραμα-το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΙΤΗΜΑ και το παγκόσμιο όραμα-είναι η αναστήλωση της πνευματικά και ψυχικά κατερειπωμένης ζωής μας, της διαφυγής μας από το θανατηφόρο τέλμα της εξουσιαστικής και ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ δογματικής ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣ, της εξαχρειώσεως, του άγχους, της αποβλακώσεως και της ανασφάλειας, τώρα τέλος, που το πρόβλημα είναι να ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ τον ΧΑΜΕΝΟ και διαστρεβλωμένο εαυτό μας, τον φυσικό, ΑΛΗΘΙΝΟ, ελεύθερο εαυτό μας, καιρός είναι να ξεφορτωθούμε αυτές τις φθαρτικές εξουσιαστικές παρακρούσεις, αυτά τα καταστρεπτικά δόγματα και να πούμε την απλή και σωστική αλήθεια: ΟΧΙ, το ΒΥΖΑΝΤΙΟ, το εξουσιαστικό, κρατικιστικό, λογοκρατικό, δογματικό, Ανελεύθερο Πνευματικά, Ιουδαιοχριστιανικό Βυζάντιο, δεν μπορεί να είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ, είναι το αντίθετο προς τα κύρια γνωρίσματα της ελληνικότητας, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, το ΛΟΓΟ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το Μέτρο, τον έλεγχο, την ΑΡΜΟΝΙΑ, την θεωρία, την έρευνα, την Ειστήμη, την φιλοσοφία, ότι, τέλος πάντων, βρήκαν, κατξίωσαν και κληροδότησαν σαν πολύτιμο δώρο στην ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ οι ΕΛΛΗΝΕΣ-ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ….

Δεν έχουμε ανάγκη και μιας δόσεως Βυζαντινισμού στην νεοελληνική συνείδηση και ιδεολογία, για να υπάρξουμε-αντίθετα η δόση αυτή παρέλυε και νάρκωνε, προκαλούσε παρακρούσεις.

Και, αν επιτρέπεται να πούμε κάτι ιστορικά αναπόδεικτο, αλλά για μας αληθινό, άλλη, ανώτερη, και αναμφίβολα αληθινώτερη θα ήταν η ΕΘΝΙΚΗ και ΑΤΟΜΙΚΗ ζωή μας, εδώ σήμερα, αν δεν παίρναμε ποτέ, μετά το 1821, αυτή τη δόση παραισθησιογόνου….

Η Ελλάδα, η ελληνικότητα, το έχουμε πεί πιά με κουραστική επιμονή, δεν είναι έννοια γεωγραφική-εδαφική, δεν είναι καν έννοια εθνική. ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ Παγκόσμια, Δια-Πλανητική, ΦΩΣ οδηγητικό, δρόμος προσπελάσεως προς την αλήθεια και την ελευθερία.

Και οι Έλληνες, το έχουμε κι αυτό πει με κουραστική επιμονή, δεν είναι ιστορικά, εθνικά, κρατικά κατασκευάσματα, αλλά άνθρωποι αληθινοί, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, φυσικοί, απαλλαγμένοι από εξουσιαστικές διαστροφές, ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ έργου, έργου επίσης ελεύθερου, αληθινού και δίκαιου.

Μακάρι, εμείς οι κάτοικοι του κλασσικού ελληνικού χώρου να αναδειχθούμε σε Έλληνες, να πρωτοπορήσουμε, δηλαδή, συμπαρασύροντας και τους άλλος στην δύσκολη αναρρίχηση προς τις φωτεινές κορυφές της Αλήθειας και της Ελευθερίας ή, αν δεν μπορή να γίνη αυτό, μακάρι η ελληνικότητα να προαχθή σ’ ένα οποιοδήποτε μέρος της Υδρογείου.

Είναι η μόνη διέξοδος για την εξαλήθευση και ελευθέρωση του παρακμιακού και αρρωστημένου Κόσμου μας, ή μόνη οδό διαφυγής του ανθρώπινου είδους από τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής και εξαφανίσεώς του από τον πλανήτη.

Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών, και όσοι δεν το πιάνουν και ενοχλούνται, γιατί φαντάζονται ότι θίγονται τα εξουσιαστικά (ιερά και όσια) του Ελληνισμού, όπως ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΙΣΜΟΣ και τόσες άλλες ψυχοπολιτικές καταλυτικές και παραλυτικές παρακρούσεις και συντελεστικά της ΠΑΡΑΚΜΗΣ Δόγματα, πολύ λίγη σχέση έχουν, κατά βάθος, με τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, την ουσία του και το ΑΙΩΝΙΟ ΑΙΤΗΜΑ και χάρισμά του να εξαλυθεύη και να ελευθερώνη…..

Δημήτρης Ι. Λάμπρου.

http://dia-kosmos.blogspot.gr/