Η ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

το εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης

Η εργασία που ακολουθεί γίνεται για πρώτη φορά, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό. Ο σκοπός της είναι να αναδείξει τις γνωστικές καταβολές του κομμουνιστικού μανιφέστους που γράφτηκε από τους Κ. Μαρξ και Φ.Ενγκελς.

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Πριν αρχίσουμε αυτή την ανάλυση θέλουμε να επιστήσουμε την προσοχή του αναγνώστη σε τρία βασικά σημεία :

Α. Τα κύρια χαρακτηριστικά της γνωστικής άποψης για την δομή των κοινωνιών ήταν τα ακόλουθα: Η απέχθεια των ιεραρχικών σχέσεων, δηλαδή η απόλυτη ισότητα μεταξύ των ανθρώπων, η κοινοκτημοσύνη(άρνηση της ιδιοκτησίας), το μίσος κατά της εκκλησίας, η κοινοκτημοσύνη των γυναικών(για παράδειγμα στα γραπτά του γνωστικού Επιφάνη), η αποστροφή για την οικογένεια και την τεκνοποιία.

Β.Το κομμουνιστικό μανιφέστο γράφτηκε το 1848, δηλαδή την περίοδο που το ρεύμα της εναντίωσης στην παράδοση ακολουθούσε το μοντέλο του διαφωτισμού και του επιστημονισμού, άρα δεν ήταν δυνατόν η αντιπρόταση στην παράδοση να ήταν ο αρχαίος γνωστικισμός στην θρησκευτική του μορφή. Έπρεπε να διαμορφωθεί ένας υλιστικός-επιστημονικός γνωστικισμός, και αυτή ήταν η αποστολή των Μαρξ και Ένγκελς.

Γ. Η κύρια στρατηγική ή τέχνασμα των γνωστικών, ήταν να επικεντρώνονται στις αδυναμίες ενός κοινωνικού θεσμού, πχ της εκκλησίας ή του γάμου, και πατώντας πάνω σε αυτές, να επιδιώκουν όχι την καλυτέρευση του συγκεκριμένου κοινωνικού θεσμού, αλλά την κατάργηση του. Δηλαδή, εάν η δομή ενός σπιτιού έχει ατέλειες, δεν προσπαθούμε να τις βελτιώσουμε, αλλά καταστρέφουμε όλο το σπίτι. Αυτή είναι και η στρατηγική που ακολουθείται στο κομμουνιστικό μανιφέστο.

Δ. Η ανάλυση μας δεν θα γίνει γράφοντας εναντίον του κομμουνισμού, αλλά αντίθετα, θα εξηγήσουμε πως θα έπρεπε να ήταν γραμμένο ένα κομμουνιστικό μανιφέστο, που δεν θα είχε γνωστικές καταβολές.

Έχοντας λοιπόν υπόψη μας αυτά τα τέσσερα σημεία, ας ξεκινήσουμε την ανάλυση μας:

Στο κομμουνιστικό μανιφέστο υπάρχει μία βασική διαπίστωση που σε γενικές γραμμές είναι σωστή: Σε όλη την ιστορία οι κοινωνίες αποτελούνταν από εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Πάνω σε αυτή την σωστή διαπίστωση, δομείται ένα λανθασμένο θεωρητικό οικοδόμημα. Στο πρώτο κεφάλαιο του Μανιφέστου, ο Μαρξ παραδέχεται τα εξής για την μεσαιωνική περίοδο:

«….η αστική τάξη έπνιξε μέσα στο παγωμένο νερό του εγωιστικού υπολογισμού την ιερή ανατριχίλα της θρησκευτικής έκστασης, του ιπποτικού ενθουσιασμού…» 

Κατακρίνει δηλαδή την αστική τάξη γιατί αφάνισε το μεσαιωνικό πνεύμα. Όμως αμέσως πιο κάτω γράφει : 

«…Με δύο λόγια στην θέση της εκμετάλλευσης που ήταν σκεπασμένη με τις θρησκευτικές και πολιτικές αυταπάτες, έβαλε (η αστική τάξη) την ανοιχτή, την αδιάντροπη, την άμεση, τη κτηνώδη εκμετάλλευση.»

Θεωρεί λοιπόν ότι αυτά που περιέγραψε προηγουμένως, δηλαδή η «ιερή ανατριχίλα της θρησκευτικής έκστασης» και το ιπποτικό πνεύμα είναι αυταπάτες . Ακριβώς εδώ βρίσκεται το πρώτο γνωστικό στοιχείο που εντοπίζουμε στο κομμουνιστικό μανιφέστο: Μία απέχθεια για την θρησκευτική λατρεία αλλά και το ηρωικό ιπποτικό πνεύμα. 

Αν ο συγγραφέας του μανιφέστου δεν ήταν καταλυμένος από γνωστικές ιδέες, τότε θα είχε γράψει: 

 «Κρατάμε τις υψηλές αξίες της θρησκευτικής πίστης και των ιδεωδών του ιπποτισμού και απορρίπτουμε τα στοιχεία της εκμετάλλευσης που μπορεί να τις συνόδευαν». 

Αντίθετα αυτός εφαρμόζει τη γνωστική τακτική που περιγράψαμε στην εισαγωγή: πατώντας πάνω στις ατέλειες ενός οικοδομήματος, βρίσκει την ευκαιρία να απορρίψει όλο το οικοδόμημα.

Βίαιη κολλεκτιβοποίηση στην ΕΣΣΔ: παιδιά μαζεύουν πατάτες

Στο ίδιο κεφάλαιο , λίγο πιο κάτω, ο Μαρξ φανερώνει την απέχθεια του για τους αγρότες, γράφοντας:

 «…Η αστική τάξη υπόταξε την ύπαιθρο στην κυριαρχία της πόλης. Δημιούργησε τις μεγαλουπόλεις, αύξησε καταπληκτικά τον πληθυσμό στις πόλεις σε βάρος του αγροτικού πληθυσμού, κι έτσι λύτρωσε ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμούαπό το αποβλάκωμα της αγροτικής ζωής.» 

Να επισημάνουμε ότι και ο Λένιν είχε την ίδια αντιπάθεια για τους αγρότες. Που οφείλεται άραγε αυτή η αντιπάθεια των περιπλανώμενων ιουδαίων στην αγροτική ζωή; 

Σε δύο λόγους: Πρώτον διότι οι αγρότες έχοντας έναν ισχυρότατο δεσμό με την γη τους, δεν είναι πρόσφοροι στα σχέδια κολεκτιβοποίησης , μαζικοποίησης και «κινητικότητας» των ανθρώπινων πληθυσμών. Η προσωπικότητα του αγρότη ΄΄θωρακίζεται΄΄ από τα σύνορα της γης του. 

Ο δεύτερος και πιο σημαντικός λόγος, είναι ότι πάντοτε ο αγρότης θα βρίσκεται πιο κοντά από οποιοδήποτε άλλον, στο μεσαιωνικό πνεύμα. Η αγροτική ζωή συντηρεί και διεγείρει τα κοσμικά αρχέτυπα της αναγέννησης, της δημιουργίας, της κοσμικής αρμονίας, εν ολίγοις φανερώνει το χέρι του δημιουργού. Η αγροτική ζωή είναι από την φύση της εχθρός του γνωστικού κοσμοπολιτισμού.

Και τώρα ερχόμαστε στην θεωρία της κατάργησης της ατομικής ιδιοκτησίας. 

Γράφει ο Μαρξ:

«Μας έχουν κατηγορήσει εμάς τους κομμουνιστές πως τάχα θέλουμε να καταργήσουμε την ιδιοκτησία που αποχτήθηκε με προσωπικούς κόπους, την κερδισμένη με την ατομική εργασία, την ιδιοκτησία, που καθώς λένε, είναι τάχα η βάση κάθε προσωπικής ελευθερίας, ενέργειας και ανεξαρτησίας. Μιλάτε τάχα για την ιδιοκτησία τη μικροαστική, τη μικροαγροτική, που προηγήθηκε από την αστική; αυτή την ιδιοκτησία δεν έχουμε ανάγκη να την καταργήσουμε, είναι κατηργημένη, την καταργεί κάθε μέρα η βιομηχανία.» 

Ωραίος συλλογισμός! Δηλαδή επειδή ή μικρή ιδιοκτησία έχει καταργηθεί από την αστική τάξη και επειδή το προλεταριάτο μέσα στο αστικό σύστημα δεν μπορεί να αποκτήσει ατομική ιδιοκτησία, καταργούμε εντελώς την ατομική ιδιοκτησία και… ησυχάζουμε. Το λογικό θα ήταν να υποστηρίξει ότι, εμείς οι κομμουνιστές όταν έλθουμε στην εξουσία θα δώσουμε την δυνατότητα σε όλους να έχουν μία μικρή ή μεσαία ιδιοκτησία. Γιατί λοιπόν αυτή η συνολική απόρριψη της ιδιοκτησίας; Θα το κατανοήσουμε εάν αντιληφθούμε ότι η ιδιοκτησία αποτελεί την ''άγκυρα'', την ''φωλιά'' του ανθρώπου μέσα στην υλική δημιουργία. Ακόμη και τα ζώα δεν έχουν κοινοκτημοσύνη στις φωλιές τους. Ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα, μοιάζει με πλοίο χωρίς άγκυρα, με δένδρο χωρίς ρίζες, είναι έρμαιο της θέλησης άλλων που μπορεί να τον μετακινούν πέρα δώθε. 

Η μικρή ιδιοκτησία, το σπίτι των προγονών μας, το εργαστήρι μας, το μαγαζί μας, είναι οι αναμνήσεις, είναι η προσωπική μας ιστορία, είναι η επέκταση της προσωπικότητας μας μέσα στον υλικό κόσμο. Όμως ο γνωστικός δεν θέλει μία ''φωλιά'' μέσα στον υλική δημιουργία διότι την μισεί, την αποστρέφεται, ο γνωστικός δεν θέλει να εκφράζεται η διαφορετικότητα των ανθρώπων, διότι μισεί την ποικιλομορφία της ύπαρξης.

Και τώρα ερχόμαστε σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές θεωρίες που φανερώνουν την γνωστική προέλευση των ιδεών του κομμουνιστικού μανιφέστου, την κοινοκτημοσύνη των γυναικών: Ο Μαρξ , με την δικαιολογία ότι κάποιοι από τους αστούς απατούν τις γυναίκες τους (λες και αυτό δεν συμβαίνει και στις τάξεις των προλετάριων) καθώς και στο ότι στην κοινωνία υπάρχει η πορνεία, προτείνει: Να αντικατασταθεί η ανεπίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών (δηλαδή το ότι κάποιοι αστοί ξελογιάζουν ο ένας την γυναίκα του άλλου) με μία επίσημη κοινοκτημοσύνη των γυναικών. 

Φυσικά για να μπορέσει να δικαιολογήσει αυτή την θέση του, μεγαλοποιεί στο έπακρο το φαινόμενο της απιστίας μεταξύ των συζύγων , λες και τον 19οαιώνα όλοι οι σύζυγοι ήταν άπιστοι. Γελοιότητες. Πράγματι, είναι σαν κάποιος να διαβάζει τα κείμενα του γνωστικού Επιφάνη τον 2ο αιώνα μΧ, ο οποίος παραπονιόταν γιατί : «….ο μίαν αγόμενος εχέτω, δυναμένων κοινωνείν απάντων, ώσπερ απέφηνε τα λοιπά των ζώων » δηλαδή: «αυτός που πείρε μία γυναίκα την διαφυλάττει, ενώ όλοι θα μπορούσαν να τις είχαν από κοινού, όπως δείχνουν ότι κάνουν τα άλλα ζώα.» [Σημείωση: Να μην συγχέονται τα περί κοινοκτημοσύνης κλπ στην πολιτεία του Πλάτωνα με τα αναγραφόμενα στο κ. μανιφέστο, διότι ο Πλάτωνας δεν περιγράφει την κοινωνία μιας πραγματικής χώρας, αλλά σκιαγραφεί μία ιδεατή πολιτεία με στρατιωτικό-φιλοσοφική δομή. Διαφορετικό το πνεύμα και οι στόχοι.] 

Αντί λοιπόν ο Μαρξ να αγωνιστεί για μία κοινωνία στην οποία όλοι θα μετέχουν των υψηλών ηθικών αξιών, προτείνει την κοινοκτημοσύνη των γυναικών, πιστός στις γνωστικές καταβολές του.

Φθάνουμε τώρα σε ένα άλλο γνωστικό ιδεολόγημα του μανιφέστου: 

Την κατάργηση των κοινωνικών τάξεων. Να επισημάνουμε ότι άλλο πράγμα είναι η κατάργηση των σχέσεων εκμετάλλευσης, και άλλο η κατάργηση των τάξεων, κάτι που αποτελεί μία τελείως αφύσικη και άρρωστη θέση. Παράδειγμα: είναι ποτέ δυνατόν ένας θυρωρός να αμείβεται το ίδιο με ένα ιατρό χειρούργο; Είναι επίσης ποτέ δυνατόν ο θυρωρός να έχει την ίδια κοινωνική αίγλη με τον ιατρό; Όχι βέβαια. Αυτοί λοιπόν δεν ανήκουν σε δύο φυσικά διαφορετικές τάξεις; Πως θα τις καταργήσουμε; Άλλη μία γνωστική ουτοπική ονειροπόληση του Μαρξ. 

Τελειώνουμε με την θεωρία της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο Μαρξ υποστηρίζει ότι όταν το προλεταριάτο αναχθεί σε κυρίαρχη τάξη, τότε θα επέλθει η δίκαιη κοινωνία. Ερώτημα: Ποιος μας το εγγυάται αυτό; Ο ίδιος Μαρξ γράφει ότι: « Οι ιδέες που κυριαρχούν σε μία εποχή είναι πάντα οι ιδέες της κυρίαρχης τάξης». Άρα εάν γίνει κυρίαρχη τάξη το προλεταριάτο θα γίνουν κυρίαρχες και οι ιδέες του. Εδώ τίθενται τα εξής ερωτητικά: 

Α. Βασισμένο σε ποια πνευματικά εφόδια το προλεταριάτο θα δημιουργήσει ιδέες; 

Β. Ποιος μας εξασφαλίζει ότι όταν αυτό θα γίνει κυρίαρχη τάξη δεν θα θελήσει να εκμεταλλευτεί τις άλλες τάξεις; Γ. Και αν το σύνολο της υπόλοιπης κοινωνίας δεν εγκρίνει τις ιδέες του προλεταριάτου;

Αυτά και άλλα πολλά ερωτηματικά προκύπτουν από την ανάγνωση του κομμουνιστικού μανιφέστου, που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καμουφλαρισμένο, με όρους της βιομηχανικής εποχής, νέο- γνωστικό κείμενο. Αυτό όμως που πρέπει να τονιστεί, είναι ότι ιουδαίος Μαρξ ήταν πολύ ευφυής για μην γνωρίζει τις αντιφάσεις, το παράλογο και ανεφάρμοστο των θεωριών που έγραψε στο κομμουνιστικό μανιφέστο. Άρα σε τι αποσκοπούσαν όλες αυτές οι θεωρίες του; Είναι γνωστό ότι ο Κ. Μαρξ είχε ασπαστεί την γνωστική χεγκελιανή θεωρία της θέσης- αντίθεσης -σύνθεσης. 

Θεωρώντας λοιπόν τον καπιταλισμό ως θέση και τον κομμουνισμό ως αντίθεση, δημιουργούσε μία σύγκρουση από την οποία θα προέκυπτε μία νέα κοινωνική κατάσταση, δηλαδή κοινωνίες αποχριστιανοποιημένες και απομαγευμένες, με κυρίαρχες τις ισοπεδωτικές, αντί-ιεραρχικές, φεμινιστικές ιδέες, και μία ισχυρή κρατική μηχανή που θα έλεγχε τα πάντα. Λίγο- πολύ αυτό έγινε στο ανατολικό μπλογκ, ενώ στη δύση επικράτησε μία σύνθεση καπιταλισμού και αριστερόστροφου πολιτισμού. Το τελευταίο ζήτημα που ίσως θέσει ο αναγνώστης, ποιοι δηλαδή μύησαν τον Μαρξ στις κομμουνιστικές νέο-γνωστικές θεωρίες, έχει απαντηθεί στο άρθρο με τον τίτλο : ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΡΑΒΒΙΝΟΙ.

http://theodotus.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Κοινωνική Μηχανική: Ρατσισμός, στοργή και προδέρμ!....

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς αυτό το διαφημιστικό σλόγκαν. Μου ήλθε αυθόρμητα στο μυαλό, παρατηρώντας αυτήν την εκστρατεία 'αγάπης και στοργής' προς όλα και όλους, που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια: αγάπη για τους μετανάστες, στοργή για τους γκέι,κατανόηση για τους φυλακισμένους εγκληματίες, αγάπη για τον διαφορετικό, προστασία για τα 'ανθρώπινα δικαιώματα' κλπ. 

Βρε παιδί μου νομίζεις ότι ήλθε ήδη ο παράδεισος επί της γης, και οι ουράνιοι άγγελοι συγχωρούν, αγαπούν, και προστατεύουν τους πάντες! Ακόμη και στο διαδίκτυο μπορεί να πέσει κάποιος πάνω σε ιστοσελίδες με φραγή, διότι «προπαγανδίζουν το μίσος». Μίσος; Θεέ και Κύριε, τι έγραψα; αυτή πλέον δεν είναι απλώς μία απαγορευμένη λέξη, είναι ένα απαγορευμένο συναίσθημα. Πάει και τελείωσε: δεν επιτρέπεται να μισείς. Στις τηλεοράσεις, στις εφημερίδες, στο διαδίκτυο, παντού μία φράση ακούγεται σε όλες τις γλώσσες: DO NOT HATE!

Καλλιτέχνες κάνουν καμπάνιες κατά του ΜΙΣΟΥΣ, τηλεοπτικά σποτς μας ενημερώνουν για το πόσο μπορεί να βλάψει τα συναισθήματα των συνανθρώπων μας το να πούμε κάτι που εκλαμβάνεται ως ΜΙΣΟΣ. Πολυεθνικές εταιρείες έχουν δρακόντειους νόμους για οτιδήποτε ενδέχεται να εκληφθεί από οποιονδήποτε ως ΜΙΣΟΣ. Σειρές στη τηλεόραση έχουν άμεσα και έμμεσα μηνύματα για να καταπολεμήσουν το ΜΙΣΟΣ. Οτιδήποτε σήμερα είναι κατά της κυρίαρχης αντίληψης, οτιδήποτε εκφράζει κριτική σε αυτή, οτιδήποτε ακόμα εκφράζει και απλό και καλοπροαίρετο σκεπτικισμό απέναντι στα καθημερινά κηρύγματα 'αγάπης' προς το διαφορετικό από τα ΜΜΕ, οτιδήποτε κάνει κριτική, έστω και σε θεωρητικό επίπεδο, στις κοινωνικές και εθνοτικές ομάδες, που έχει πάρει υπό τις πτερούγες του το σύστημα αποτελεί ΜΙΣΟΣ.

Οι ομάδες αυτές είναι τα θύματα τα οποία βρίσκονται σε μια διαρκή κατάσταση θυματοποίησης και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουν να πληγωθούν και να βιώσουν το ΜΙΣΟΣ εναντίον τους....και παρόλο που βαπτίζονται ως τα διαρκή θύματα, την ίδια στιγμή απολαμβάνουν την υποστήριξη όλου του κρατικού μηχανισμού, των ΜΜΕ, όλων των ΜΚΟ και όλων των διεθνών οργανισμών.

Βρισκόμαστε σε πόλεμο με το ΜΙΣΟΣ μας λένε, όπως πριν καιρό μας έλεγαν ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο όχι με την τρομοκρατία αλλά με τον ΤΡΟΜΟ.



Βέβαια, σε όλα αυτά υπάρχει μια μικρή αλλά ουσιώδης λεπτομέρεια: αν ψάξετε ποιοι κρύβονται πίσω από αυτή την εκστρατεία 'αγάπης και στοργής', θα διαπιστώσετε ότι πρόκειται για τους πιο μεγάλους σφαγείς της ανθρωπότητας, για τους πιο ποταπούς και ψυχικά ανώμαλους ανθρώπους. Για τους ανθρώπους που παρήγαγαν μια ιδεολογία υπεύθυνη για εκατοντάδες εκατομμύρια νεκρούς σε λιγότερο από έναν αιώνα εφαρμογής της και επιμένουν σε αυτή βάζοντας της κάθε φορά ένα παραλλαγμένο προσωπείο ώστε να συνεχισθεί η σφαγή επ’ αόριστον. Εν ολίγοις, αυτοί που έχουν ως κύριο και βασικό συναίσθημα το μίσος, καθοδηγούν μία παγκόσμια εκστρατεία ….'αγάπης'.

Από την άλλη όμως, δεν τα καταφέρνουν πολύ καλά να κρύψουν, πίσω από αυτά τα ευγενή συναισθήματα που προβάλουν προς τα έξω, το μίσος τους για κάποια ιδιαίτερα πράγματα. Είναι που λένε θέλει η.... αλλά η χαρά δεν την αφήνει...

Για παράδειγμα, όταν ακούνε ότι ένας λαός δεν θέλει να ανακατευθεί με άλλους ξένους λαούς, τότε τους ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, οι βολβοί των ματιών εξογκώνονται, και αφροί βγαίνουν από το στόμα.Η επόμενη κίνηση τους είναι να στείλουν βομβαρδιστικά για να ρίξουν βόμβες διασποράς σε κατοικημένες περιοχές για να αποτραπεί....το ΜΙΣΟΣ και να κυριαρχήσει η αγάπη...

Όταν ακούνε ότι ένας ιερέας ή ένας δήμαρχος δεν δέχεται άτομα του ιδίου φύλου,θέλουν να τον πατήσουν κάτω, να τον εξορίσουν, να τον αφανίσουν από το πρόσωπο της γης. Όταν απελευθερώνουν τα ναρκωτικά και οι άνθρωποι τους αντιστέκονται, θέλουν να τους θάψουν κάτω από τη γη.

Δεν μπορείς να ξεφύγεις από την εκστρατεία της αγάπης, δεν μπορείς ούτε καν να την αγνοήσεις και απλά να συνεχίσεις με τη ζωή σου, για την οποιαδήποτε άρνησηκάποιου να συμμετάσχει στις εκάστοτε επιδείξεις αγάπης, υπάρχουν ειδικά στρατόπεδα 'επαναπρογραμματισμού' στα οποία θα σταλείς για να 'θεραπευθείς' από το ΜΙΣΟΣ.

Εκστρατεία ενάντια στο ΜΙΣΟΣ λοιπόν.

Οι ιστορικοί του μέλλοντος θα γράψουν για την εποχή μας, πως στον 21ο αιώνα το μίσος προέλαυνε με εμπροσθοφυλακή την αγάπη....

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η ΙΕΡΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΗΣ ΑΚΕΦΑΛΙΑΣ

Γράφει ο Ιωάννης Αυξεντίου

«Υπάρχει μια μέθοδος στην τρέλλα του»
Σαιξπηρ, Αμλετ.

Εάν προσπαθήσουμε να δώσουμε μία ουσιαστική περιγραφή, το βασικό δηλαδή χαρακτήρα, των σύγχρονων ευρωπαϊκών κοινωνιών και των πολιτικών τους συστημάτων, ίσως αυτός ο χαρακτήρας να εκφράζεται περιεκτικά από τον όρο “Ακεφαλία”.

 Όχι με την έννοια της έλλειψης μιας κεφαλής που κατευθύνει και οδηγεί, αλλά με την έλλειψη μιας κεφαλής η οποία να βρίσκεται στο “πάνω μέρος του σώματος”, που, συμβολικά, υποδηλώνει το “Άνω σχώμεν τας καρδίας…”, δηλαδή το κράτημα του νου στα ανώτερα πεδία της ύπαρξης, στο Κάλλος και στο Αγαθό (Καλοκαγαθία). Αντίθετα, αυτό που παρατηρούμε είναι η κοπή-μετατόπιση της κεφαλής, ως άψυχο κρανίο πλέον, στο μέρος των σεξουαλικών οργάνων, συμβολικά δηλαδή, ο θάνατος (το κρανίο) ταυτίζεται με το σεξ, το οποίο, σύμφωνα με τον Bataille, μπορεί να οδηγήσει στο πέρασμα σε έναν άλλο κόσμο, όπως ακριβώς και ο θάνατος. Γι’αυτό το όραμα Ακεφαλίας θα μιλήσουμε καθώς και για τον οραματιστή του.

Ο Georges Albert Maurice Victor Bataille (1897-1962) είχε μία σημαντική επίδραση πάνω στο φιλοσοφικό ρεύμα του γαλλικού μεταδομισμού. Γεννήθηκε μέσα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, ο πατέρας του έπασχε από σύφιλη και η μητέρα του μη αντέχοντας τις κρίσεις τρέλας του συζύγου της αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει. Ο Bataille στη νεανική ηλικία, μέσα σε μία υπαρξιακή κρίση, ασπάζεται τον καθολικισμό και ετοιμάζεται για να γίνει ιερέας. Όμως τελικά θα ακολουθήσει άλλα μονοπάτια τα οποία θα τον οδηγήσουν να γίνει “ο ιερέας της βεβήλωσης”…

Μετά το τέλος των σπουδών του ασχολήθηκε με την συγγραφή έργων που αφορούν την φιλοσοφία, την τέχνη, την κοινωνιολογία, το μυστικισμό και την ανθρωπολογία. Γνωρίστηκε με σημαντικές φιγούρες του σουρεαλιστικού ρεύματος .Το 1937 θα ιδρύσει το “Κολέγιο της Κοινωνιολογίας”, στο όποιο θα δώσει ομιλίες και ο γνωστός αναλυτής του Χέγκελ Alexandre Kojève (έχουμε αφιερώσει σε αυτόν προηγούμενο άρθρο του Θεόδοτου). Ο Bataille αρχίζει να έχει επαφές με μυστήριους κύκλους και ανθρώπους και όλο αυτό το διανοητικό ταξίδι καταλήγει στη δημιουργία μιας μυστικής οργάνωσης με την ονομασία η “Ακέφαλος”(Acéphale). Εκδίδει και ένα περιοδικό με την ίδια ονομασία, το εξώφυλλο του οποίου απεικονίζεται παραπάνω. Το πρώτο άρθρο του περιοδικού είχε τον τίτλο: “Ιερή Συνομωσία.”

Ποιος είναι ο σκοπός αυτής της οργάνωσης; Να διαγράψει από την κοινωνία, την πολιτική και την κουλτούρα, το αρχέτυπο της “Κυριαρχίας του Πατρός”, νοούμενο ως φραγμός των σεξουαλικών ορμών, ως περιορισμός της απόλυτης ελευθερίας, ως βασίλειο της τάξης και εν τέλει, ως αντανάκλαση του Ουράνιου Πατέρα. Για να γίνει αυτό θα έπρεπε να κινητοποιηθούν οι “δυνάμεις του ιερού ακάθαρτου”, να προκληθεί μία διαστροφική έλξη για το σκοτεινό και συνάμα το ξέφρενο, ένα θηλυκό-διονυσιακό ρεύμα που θα αναζητά την μέθη της ηδονής, της ξέφρενης ελευθερίας, της μαύρης μαγείας. Ο τελικός σκοπός είναι η εκούσια θυσία, ο μύστης θανατώνεται για να επέλθει η ένωση με τις παγανιστικές δυνάμεις της φύσης.


O Shabbetai Zevi

Η Acéphale προωθεί την οργάνωση μιας γνωστικής σέκτας, στην οποία θα υπάρχουν σεξουαλικά τελετουργικά απερίγραπτης διαστροφής και παρεκλήσεων, έτσι ώστε να “ενεργοποιήσει τις χθόνιες δυνάμεις”. Στόχος τους ήταν και η τέλεση μιας ανθρωποθυσίας, κάτι που τελικά δεν έγινε μια που… δεν βρήκαν κάποιο μέλος της σέκτας που να θέλει να θυσιαστεί!

Αυτό που ίσως έχει ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον, είναι να μάθουμε από πού άντλησε αυτές τις ιδέες ο Bataille, ποιες ήταν οι πηγές του. Φως σε αυτό το ερώτημα έριξε ο Mehlman Jeffrey, καθηγητής Γαλλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης, ο οποίος υποστήριξε ότι η διανοητική καταγωγή του Γαλλικού μεταδομισμού (φιλοσοφικό, ανθρωπολογικό, γλωσσολογικό ρεύμα) μπορεί να αναζητηθεί πίσω στον δέκατο έβδομο αιώνα, στο πνεύμα του αποστάτη-μεσσία Shabbetai Zevi. Και ότι αυτό το παραβατικό πνεύμα διαβιβάστηκε από το Scholem στο στενό φίλο του Walter Benjamin. Σύμφωνα με το Mehlman, ο Benjamin μετέδωσε αυτή τη νοοτροπία στο Γάλλο φιλόσοφο Georges Bataille, ο οποίος γνώρισε τον Benjamin στο Παρίσι στην δεκαετία του '30. Και δεδομένου ότι ο Bataille είχε μία κεντρική επιρροή στο γενικό πάνθεον του γαλλικού μεταμοντερνισμού -από το Jacques Derrida στην Julia Kristeva, στο Michel Foucault, στο Jean Baudrillard- το ανατρεπτικό πνεύμα της γαλλικής θεωρίας, μπορεί να ιδωθεί ως πρόσφατη εκδήλωση αυτού του αιρετικού εβραϊκού γνωστικισμού.

Ο γαλλικός μεταδομισμός λοιπόν και ο “ιερέας του βέβηλου” και της “ακεφαλίας”, ο Georges Bataille, ανάγονται διανοητικά στη γνωστική εξτρεμιστική σέκτα των Ντονμέδων που έδρασαν το 17ο αιώνα. Όμως, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία, είναι ότι όλα αυτά , στην εποχή μας, δεν αποτελούν απλώς τα σκοτεινά ενδιαφέροντα κάποιων διανοουμενίστικων ελίτ, ούτε μόνο το θέμα συζητήσεων μέσα σε κλειστά κλαμπ στην Ελβετία, ούτε συναντώνται σε σπάνιες διεστραμμένες βιβλιογραφίες, αλλά, δυστυχώς, συνιστούν τον τρόπο ζωής των δυτικών κοινωνιών. Η βεβήλωση έγινε πλέον καθήκον, ιερουργείται το βέβηλο σε κάθε εκδήλωση της ανθρώπινης ζωής.

ΔΟΜΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΔΟΜΙΣΜΟΣ

«Ο Δομισμός είναι το πιστοποιητικό του θανάτου της ψυχής»
Michel Focault

Τα φιλοσοφικά-ανθρωπολογικά ρεύματα του Δομισμού (structuralism, Claude Lévi-Strauss κλπ.) και του Μεταδομισμού (poststructuralism, Jacques Derrida κλπ. ) είχαν ως στόχους, το καθένα με το δικό του τρόπο τα εξης:

α) την αποδόμηση της έννοιας της “αντικειμενικής αλήθειας”,

β) την άρνηση της δυνατότητας γνώσης του πραγματικού αλλά και της φύσης των όντων,

γ) την εξάλειψη της έννοιας της Υπόστασης του κάθε ξεχωριστού ανθρωπίνου όντος (το Πρόσωπο ως απλή σχηματοποίηση των κοινωνικών σχέσεων, των κοινωνικών δομών και συμβάσεων).

Ο Μεταδομισμός πρόσθεσε και τον ερμηνευτικό μηδενισμό (deconstrucivism, Derrida), δηλαδή μία μέθοδο ανάλυσης που αποδομεί κάθε γραπτό κείμενο και τις αλήθειες, νοήματα ή αξίες που αυτό μεταφέρει. Ο συγγραφέας D. Lehmann σημειώνει: «Μία αντιθεολογική θεολογία [η αποδόμηση]... περιβάλλεται από καμπαλιστικά μυστήρια και τελετουργίες τόσο περίτεχνα όσο εκείνα μιας θρησκευτικής τελετής... είναι αποφασισμένη να δείξει ότι τα ιδανικά και οι αξίες με τις οποίες ζούμε δεν είναι φυσικές και αναπόφευκτες αλλά είναι τεχνητές κατασκευές, αυθαίρετες επιλογές που δεν θα έπρεπε να έχουν την δύναμη να μας κυβερνούν. Ωστόσο, ως υποκατάστατο της θρησκείας, η αποδόμηση χρησιμοποιεί ένα λεκτικό λεξιλόγιο που φαινομενικά σχεδιάστηκε για να κρατήσει τους λαϊκούς σε μία κατάσταση μόνιμης μυστικοποίησης. Πιθανολογικώς αντιδογματική, έχει γίνει δόγμα. Βασισμένη πάνω στον ακραίο σκεπτικισμό και δυσπιστία, προσελκύει αληθινούς πιστούς και απαιτεί την πλήρη εμβύθισή τους». Η εβραϊκής καταγωγής Inge Birgitte Siegumfeldt, καθηγήτρια λογοτεχνικής θεωρίας στο πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης στην εργασία της με τίτλο, “Bloom, Derrida,and the Kabbalah: the Invocation of Ancestral Voices”, γράφει: «Οι ακρογωνιαίοι λίθοι του δυτικού πολιτισμού μας χυτεύθηκαν σε έναν ανταγωνισμό μεταξύ του Ελληνισμού και του Ιουδαϊσμού. Μέχρι τον 20ο αιώνα, ο πρώτος προήδρευε, ο δεύτερος είχε μειωθεί σε ένα υπόγειο ρεύμα. Η παρούσα αποδόμηση της φιλοσοφίας και της λογοτεχνικής θεωρίας, ωστόσο, είναι πιθανώς ενδεικτική της ανατροπής των ρόλων. Μία υποκατάσταση των ελληνο-χριστιανικών αξιών από την εβραϊκή-καμπαλιστική θεώρηση. Μεταξύ των κριτικών της σχολής του Yale, μόνον ο Harold Bloom αναγνωρίζει την επιρροή των Εβραίων προγόνων του. Στη θεωρία του Derrida, ωστόσο, υπάρχουν αρκετές τάσεις που φαίνονται να αντηχούν τη σοφία των αρχαίων Καμπαλιστών».

Ο πυρήνας του ζητήματος: η μάχη γίνεται για να εδραιωθεί η φιλοσοφική αντίληψη ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΝΟΗΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΔΥΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.



To μουσειο Guggenheim στο Bilbao.

Για τις πρακτικές και πολιτιστικές συνέπειες της αποδόμησης βλ. Νίκος Σαλίγκαρος: “Αρχιτεκτονικός Κανιβαλισμός στην Αθήνα”.

Οπότε, έχοντας κατά νου όλα όσα ελέχθησαν στο άρθρο μας, δύο καλά θέματα στις εξετάσεις της ιστορίας της αρχιτεκτονικής θα ήταν:

Α) Ποιο είναι το πνευματικό κόκκινο νήμα που συνδέει το νέο μουσείο της Ακρόπολης ή το μουσείο Guggenheim στο Bilbao, με το Shabbetai Zevi;

Β) Ερμηνεύστε με φιλοσοφικούς όρους τη φράση: «Το νέο μουσείο της Ακρόπολης μισεί τα εκθέματα που φυλάσσει.»...

http://theodotus.blogspot.com/2019/09/blog-post_25.html#more