Η ΜΕΓΑΛΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ-Γεωστρατηγικοί παίκτες

Ο Ζμπίνιου Μπρεζίνσκι είναι πολιτικός επιστήμονας και ειδικός σε θέματα γεωστρατηγικής.

Γεωστρατηγικοί παίκτες είναι τα κράτη που έχουν την ικανότητα και την εθνική θέληση να ασκήσουν δύναμη ή επιρροή πέρα από τα σύνορά τους ώστε να μεταβάλουν -σε βαθμό που θίγει τα συμφέροντα της -Αμερικής -την υπάρχουσα γεωπολιτική κατάσταση των πραγμάτων.

Αφορά κράτη που έχουν την προδιάθεση να είναι ασταθή από γεωπολιτική άποψη. Για διάφορους λόγους (επιδίωξη εθνικού μεγαλείου, οικονομική επέκταση) μερικά από αυτά επιδιώκουν περιφερειακή ή παγκόσμια κυριαρχία και συνυπολογίζοντας τα συμφέροντα της Αμερικής, διαμορφώνουν τους δικούς τους πιο περιορισμένους ευρασιατικούς στόχους που άλλοτε έρχονται σε σύγκρουση και άλλοτε συμβαδίζουν με τους στόχους και τα συμφέροντα των ΗΠΑ.

Γεωπολιτικοί άξονες είναι τα κράτη που η σημασία τους πηγάζει από την ευαίσθητη θέση τους (όχι την δύναμη ή τα κίνητρα) και από τις συνέπειες που έχει η δυνητικά ευάλωτη κατάστασή τους στην συμπεριφορά των γεωστρατηγικών παικτών. Ένας γεωπολιτικός άξονας μπορεί να δρα ως αμυντική ασπίδα για κάποιο ζωτικό κράτος ή περιφέρεια, ή μπορεί η ύπαρξή του να έχει σημαντικές πολιτικές και πολιτισμικές συνέπειες για έναν πιο δραστήριο γειτονικό παίκτη.

Γεωστρατηγικοί παίκτες θεωρούνται η Γαλλία, η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία ενώ αποκλείονται η Μεγάλη Βρετανία, η Ιαπωνία, και η Ινδονησία.

Γεωπολιτικοί άξονες θεωρούνται η Ουκρανία, το Αζερμπαϊτζάν, η Νότια Κορέα, η Τουρκία και το Ιράν. Υπάρχουν κράτη που δεν ανήκουν σε καμία κατηγορία, μεσαίου μεγέθους, μέλη του ΝΑΤΟ ή και της ΕΕ, των οποίων οι πολιτικές δεν έχουν ευρύτερη περιφερειακή επίδραση. (Πολωνία, Ινδονησία)
Ο καθορισμός παικτών και αξόνων προβάλλει και τα κύρια πολιτικά διλήμματα που έχει να αντιμετωπίσει η Αμερική.

Στο δυτικό άκρο εντοπίζονται δύο βασικοί γεωστρατηγικοί παίκτες, η Γαλλία και η Γερμανία. Και οι δύο φιλοδοξούν στην μεταβολή του status quo μέσω του οράματος της ενωμένης Ευρώπης. Επιπλέον, είναι αρκετά ισχυρές ώστε να μπορούν να ασκούν επιρροή σε περιφερειακό πεδίο και θεωρούν εαυτό τους αρμόδιες να εκπροσωπούν τα ευρωπαϊκά συμφέροντα στις διαπραγματεύσεις με την Ρωσία.

Η Μεγάλη Βρετανία δεν ανήκει στον κύκλο των δυναμικών γεωστρατηγικών παικτών περισσότερο γιατί η ίδια το επέλεξε. Λαμβάνει διφορούμενη στάση απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποίηση (απορρίπτει τον στόχο της πολιτικής ενοποίησης, ευνοεί ένα πρότυπο οικονομικής ολοκλήρωσης που βασίζεται στο ελεύθερο εμπόριο, προτιμά να συντονίζονται η εξωτερική πολιτική, η ασφάλεια και η άμυνα εκτός του πλαισίου της ΕΕ, σπάνια μεγιστοποίησε την επιρροή της στην ΕΕ ), συνεχίζει να διατηρεί μια ειδική σχέση με την Αμερική και η σχετική παρακμή της δύναμής της, της αφαιρούν σταδιακά το προνόμιο του Ευρωπαίου ισορροπιστή.

Συνιστά γεωστρατηγικό παίκτη που αποσύρθηκε, πιστός σύμμαχος, αλλά όχι δραστήρια παγκόσμια δύναμη που παρακινείται από φιλόδοξο όραμα.

Αυτονόητο είναι πως η Ρωσία παραμένει σημαντικός γεωστρατηγικός παίκτης.

Παρά την αποδυνάμωσή της συνεχίζει να ασκεί επιρροή στον ευρύ ευρασιατικό χώρο και τρέφει φιλόδοξους γεωπολιτικούς στόχους που αρνείται να κρύψει. Σημαντικό ρόλο θα διαδραματίσει η εξέλιξη της εσωτερικής της πολιτικής και το αν τελικά θα παρασυρθεί και θα ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό πνεύμα.

Το ίδιο ισχύει και για την Κίνα η οποία ήδη συνιστά σημαντική περιφερειακή δύναμη και από οικονομικής απόψεως αναπτύσσεται ραγδαία.

Στο ανατολικό άκρο της Ευρασίας, η Ιαπωνία, ενώ έχει τις ικανότητες να διεκδικήσει ηγεμονική θέση σε περιφερειακό επίπεδο, η ίδια επιλέγει να κινείται υπό αμερικανική προστασία. Η στάση της αυτή δίνει την δυνατότητα στην Αμερική να διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στον τομέα της ασφάλειας στην Άπω Ανατολή. Δεν συνιστά γεωστρατηγικό παίκτη, αλλά η Αμερική οφείλει να καλλιεργεί προσεκτικά την αμερικανό -ιαπωνική σχέση και ιδιαίτερα τον αυτοπεριορισμό της.

Η Ινδονησία από την πλευρά της, στα νοτιοανατολικά της Ασίας, δεν συνιστά γεωστρατηγικό παίκτη κυρίως λόγω της υπανάπτυκτης οικονομίας της, της γεωγραφικής της σύνθεσης (αποτελείται από διάσπαρτα νησιά), της πολιτικής αστάθειας και της προδιάθεσης για εθνοτικές συγκρούσεις.

Όσον αφορά στην Ινδία παρατηρείται ο διαρκώς ανερχόμενος ρόλος της και εκλαμβάνεται ως ίσως το ισχυρότερο νοτιοανατολικό κράτος. Αποτελεί ήμι-μυστική πυρηνική δύναμη όχι μόνο προς εκφοβισμό του Πακιστάν, αλλά και για να αντισταθμίσει την Κίνα. Έχει μακροπρόθεσμο γεωπολιτικό όραμα, προς το παρόν όμως δεν συνιστά τόσο μεγάλο «κίνδυνο» όσο η Ρωσία και η Κίνα.

Στους γεωπολιτικούς άξονες περιλαμβάνεται η Ουκρανία της οποίας η ίδια η ύπαρξη ως ανεξάρτητης χώρας, συμβάλλει στον μετασχηματισμό της Ρωσίας. Χωρίς την Ουκρανία, η Ρωσία παύει να είναι ευρασιατική αυτοκρατορία. Αν η Μόσχα ανακτήσει τον έλεγχο του κράτους αυτού μαζί με τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους που διαθέτει, τον σημαντικό πληθυσμό και την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία θα ανακτήσει αυτομάτως τις προϋποθέσεις για να γίνει ισχυρό αυτοκρατορικό κράτος, που θα ενώνει Ευρώπη και Ασία.

Αν η Ουκρανία χάσει την ανεξαρτησία της, αυτό θα επηρεάσει και τα δεδομένα στην Κεντρική Ευρώπη. Η Πολωνία θα μετασχηματιστεί σε γεωπολιτικό άξονα. Επίσης, από γεωπολιτικής άποψης σημαντικό είναι και το Αζερμπαϊτζάν εξαιτίας κυρίως των πετρελαϊκών πόρων. Το μέλλον του θα επηρεάσει το μέλλον της Ρωσίας.

Η Τουρκία και το Ιράν θα μπορούσαν να θεωρηθούν γεωστρατηγικοί παίκτες. Κυρίως όμως και λόγω της εσωτερικής τους γενικότερης αστάθειας εκλαμβάνονται ως άξονες.

Η Τουρκία διότι σταθεροποιεί την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, ελέγχει την πρόσβαση από αυτήν στη Μεσόγειο, αντισταθμίζει την Ρωσία στον Καύκασο και χρησιμεύει ως το νότιο αγκυροβόλιο του ΝΑΤΟ.

Τέλος, η Νότια Κορέα συγκαταλέγεται και αυτή στους άξονες στην περιοχή της Άπω Ανατολής και όποια σημαντική μεταβολή στο καθεστώς της θα αλλάξει δραματικά το ρόλο της Αμερικής στην Άπω Ανατολή και άρα και της Ιαπωνίας.

Ο παραπάνω κατάλογος δεν είναι ούτε μόνιμος ούτε παγιωμένος και οφείλει να προσαρμόζεται στα δεδομένα κάθε εποχής.

Συγκεντρωτικά τα διλήμματα που έχει να αντιμετωπίσει η Αμερική συνοψίζονται σύμφωνα με τον μελετητή σε πέντε καίρια ερωτήματα:

1. τί είδους Ευρώπη θα έπρεπε να προτιμά και να προωθεί η Αμερική

2. τι είδους Ρωσία είναι προς το συμφέρον της Αμερικής και πόσα μπορεί να κάνει η Αμερική γι' αυτό

3. ποιες είναι οι προοπτικές για την εμφάνιση στην Κεντρική Ευρασία των νέων Βαλκανίων και τι θα έπρεπε να κάνει η Αμερική για να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους που θα προέκυπταν

4. τι ρόλο θα έπρεπε να ενθαρρυνθεί να επωμιστεί η Κίνα στην Άπω Ανατολή και ποιες είναι οι συνέπειες αυτού του ρόλου όχι μόνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά επίσης για την Ιαπωνία

5. ποιοι οι νέοι ευρασιατικοί συνασπισμοί θα ήταν πιο επικίνδυνοι για τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τι πρέπει να γίνει για να αποκλειστούν.

Στο ερώτημα τι είδους Ευρώπη προτιμάται, η ρητορική των ΗΠΑ περιστρέφεται γύρω από την αντίληψη περί ισότιμων εταίρων. Σε πρακτικό επίπεδο όμως οι κινήσεις των ΗΠΑ τείνουν προς μια άνιση συμμαχία (Μέση Ανατολή, ασφάλεια, ποια χώρα θα ηγείται της ΕΕ).

Ο ρόλος του ΝΑΤΟ παραμένει σημαίνων διότι αντικατοπτρίζει τον κύριο μηχανισμό επιρροής των ΗΠΑ στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Μία μακροπρόθεσμη γεωστρατηγική για την Ευρώπη θα πρέπει να αντιμετωπίσει με σαφήνεια τα ζητήματα της ευρωπαϊκής ενοποίησης και της σχέσης με την Ευρώπη ως πραγματικού εταίρου.

Η Ευρώπη είναι ο φυσικός σύμμαχος της Αμερικής, χρησιμεύει ως εφαλτήριο για την προοδευτική επέκταση της δημοκρατίας βαθύτερα στην Ευρασία. Μια τέτοια Ευρώπη -μαγνήτης θα μπορούσε να γίνει ένας από τους ζωτικούς πυλώνες μιας ευρύτερης ευρασιατικής δομής συνεργασίας υπό αμερικανική εγγύηση. Το κύριο πρόβλημα συνίσταται στο ότι η πραγματική ενωμένη Ευρώπη δεν έχει ακόμη αναδυθεί (απόδειξη η κρίση στη Βοσνία).

Επιτεύχθηκε η οικονομική ένωση και όχι η πολιτική. (δυσβάστακτο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, η ευρωπαϊκοί θεσμοί στηρίζονται στην γραφειοκρατία, η δυτική Ευρώπη αποτελεί σύνολο κοινωνιών που βρίσκονται σε σύγχυση). Η ενοποίηση γίνεται διαδικασία όχι σκοπός.

Η Γαλλία και η Γερμανία αποτελούν τους αρχιτέκτονες του ενοποιητικού εγχειρήματος. Η καθεμία μένει αφοσιωμένη σε διαφορετικό όραμα. (γι ΄ αυτό απαιτείται σαφήνεια για το ποια Ευρώπη επιλέγουμε και προσεκτικό χειρισμό των δύο χωρών).

Η Γαλλία αντιμετωπίζει την ενωμένη Ευρώπη ως μέσο ανάκτησης του παλιού μεγαλείου. Κατά τον Β' Π' Π' παρέμεινε σταθερή απέναντι στις ΗΠΑ, αλλά διατηρεί την αντίληψη ότι παραμένει ακόμη παγκόσμια δύναμη, αντίληψη που δεν είναι παρά απατηλή ιδέα. Επιδίωξε ελευθερία δράσης μέσω της ανάπτυξης ανεξάρτητης πυρηνικής δύναμης, συντηρώντας την ιδέα του μοναδικού ευρωπαϊκού κράτους προικισμένου με τέτοια δύναμη., αλλά και ικανοποιώντας την επιθυμία της να επιτελέσει ρόλο ασφάλειας στις γαλλόφωνες αφρικανικές χώρες. Οι πολιτικές επιπτώσεις αυτής της αντίληψης συνεπάγονται πως ο βασικός γεωπολιτικός χώρος που έπρεπε να διατηρήσει στη σφαίρα επιρροής της περιλαμβάνει την ιβηρική χερσόνησο, την βόρεια ακτή της δυτικής Μεσογείου και την Γερμανία μέχρι την Κεντροανατολική Ευρώπη.

Αυτός ο χώρος αποτελεί και την ελάχιστη ακτίνα γαλλικής ασφάλειας και ουσιαστική ζώνη γαλλικών πολιτικών συμφερόντων. Η Γαλλική οπτική θεωρεί πως η ενωμένη και ανεξάρτητη Ευρώπη επιτυγχάνεται με συνδυασμό της ενοποίησης υπό γαλλική ηγεσία με ταυτόχρονη και βαθμιαία μείωση της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας στην ήπειρο. Βασικά πολιτικά διλήμματα της Γαλλίας: πως θα διατηρήσει την αμερικανική δέσμευση ασφαλείας και παράλληλα να περιορίσει σταθερά την αμερικανική παρουσία και πώς να στηρίξει την γάλλο-γερμανική συνεργασία ως τη συνδυασμένη πολιτικό- οικονομική ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποκλείοντας ταυτόχρονα την γερμανική ηγεσία στην Ευρώπη. Αν ήταν όντως παγκόσμια δύναμη θα μπορούσε να το επιτύχει. Είναι όμως μεσαίας βαθμίδας ευρωπαϊκή δύναμη.

Για την Γερμανία επανόρθωση και ασφάλεια σημαίνει ενωμένη Ευρώπη και συνεργασία με την Αμερική. Η επανένωσή της άλλαξε τα δεδομένα. Η ενδυνάμωση της επηρέασε την στάση της Γαλλίας η οποία εφάρμοσε μια πολιτική ελιγμών χρησιμοποιώντας την Ρωσία ως εξισορροπητικό χαρτί απέναντι στην Αμερική και στην Γερμανία και για να ενισχύσει την προσπάθεια για μεταρρύθμιση των δομών του ΝΑΤΟ ώστε να κατέχει πιο ενεργό ρόλο.

Αποσκοπούσε στο να αλλάξει την ισορροπία δυνάμεων εντός της Συμμαχίας με αντάλλαγμα την επέκταση του ΝΑΤΟ. (στην συνέχεια όταν η Γερμανία πίεσε για ταχύτερη διεύρυνση της ΕΕ ώστε να συμπεριλάβει την Κεντρική Ευρώπη η Γαλλία στράφηκε στην μεσογειακή νότια πλευρά. Αποτέλεσμα μεγαλύτερο χάσμα).

Η Γερμανία αντελήφθη την γάλλο -γερμανική συμφιλίωση ως το μέσο για την οικοδόμηση της ευρωπαϊκής κοινότητας και την ιστορική της αποκατάσταση. Γι' αυτό σε αρχικό στάδιο αποδέχθηκε την γαλλική ηγεσία. Μετά την κατάρρευση της Σ.Ε. και την επανένωση της Γερμανίας, η Αμερική παρείχε την ομπρέλα για ηγετικό ρόλο στην Κεντρική Ευρώπη.

Ο χάρτης των ειδικών συμφερόντων της περιλαμβάνει στα δυτικά την Γαλλία, ανατολικά τα μετακομουνιστικά κράτη της Κ. Ευρώπης, τις Βαλτικές Δημοκρατίες, Ουκρανία, Λευκορωσία και φτάνει μέχρι την Ρωσία.

http://dia-kosmos.blogspot.g

Παγκοσμιοποίηση, μειονότητες και η αντίσταση της ΓΑΛΛΙΑΣ-ΡΩΣΙΑΣ!

Πως κάποια μειονότητα-φυλή, στην (Ελλάδα) κυριαρχεί και ελέγχει πλήρως τους γηγενής, οικονομικά ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ-ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΑ-στην θρησκεία και όχι μόνον!...

Η αντίδραση στην παγκοσμιοποίηση, με την δικαιολογία ότι ευνοεί τους ισχυρούς και τους προνομιούχους, μπορεί να αντλεί τροφή και από μια πολύ συγκεκριμένη κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζει πολλές περιοχές του υπανάπτυκτου κόσμου: την οικονομική και χρηματοπιστωτική κυριαρχία των πλούσιων μειονοτήτων.

Σύμφωνα με τα λόγια ενός οξύνου παρατηρητή της παγκοσμιοποίησης, κανείς δεν έχει επισημάνει επαρκώς ότι σε πολλές περιοχές «οι αγορές συγκεντρώνουν τεράστιο πλούτο στα χέρια μιας ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑΣ «ξένων» (π.χ. στην Ελλάδα των Εβραίων), υποδαυλίζοντας έτσι τον εθνικό φθόνο και το μίσος ανάμεσα στην πλειονότητα των ανθρώπων που πολλές φορές ΠΑΣΧΟΥΝ χρονίως από την φτώχεια.

Οι συγκεκριμένες μειονότητες, εξαιτίας της ανώτερης (μόρφωσης-sic) και των ευρύτερων ΔΙΑΣΥΝΔΕΣΕΩΝ που διαθέτουν, βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση για να προσελκύσουν τις ξένες επενδύσεις και γίνονται εταίροι σε ξένες επιχειρήσεις.

Κατά συνέπεια η παγκοσμιοποίηση τις βοηθά να μεγιστοποιούν τα Προνόμιά τους, επιδεινώνοντας τις εθνοτικές ανισότητες και πυροδοτώντας περαιτέρω εντάσεις. Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι το οικονομικό προνόμιο μιας εθνοτικής μειονότητας αποτελεί πολύ εύφλεκτη πολιτική κατάσταση.

Ο εθνοτικός φθόνος μπορεί να μετατραπεί σε ισχυρή δύναμη Ξενοφοβίας, γεννώντας εχθρότητα απέναντι στην ΑΔΙΚΙΑ που φαίνονται να προκαλούν τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποίησης. Όμως δεν εκπλήσσει το ότι η επίθεση κατά της παγκοσμιοποίησης, και ιδιαίτερα κατά της σύνδεσης της με την Αμερική, έχει κι ένα ισχυρό πολιτισμικό κίνητρο.

Σύμφωνα με τους επικριτές της, εκτός από την προώθηση της παγκοσμιοποίησης για ιδιοτελείς οικονομικούς και πολιτικούς σκοπούς, η Αμερική ασκεί έναν ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟ που την εξυπηρετεί. Στην πραγματικότητα, οι συγκεκριμένοι επικριτές θεωρούν την παγκοσμιοποίηση συνώνυμο του ΕΞΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ.

Της επιβολής του αμερικανικού τρόπου ζωής πάνω στα υπόλοιπα ΕΘΝΗ, η οποία οδηγεί στην προοδευτική πολιτιστική ΟΜΟΓΕΝΟΠΟΙΗΣΗ του κόσμου με βάση αυτόν τον τρόπο ζωής. Η συγκεκριμένη κατηγορία, που δαιμονοποιεί την Παγκοσμιοποίηση από πολιτικής απόψεως, θυμίζει το σύνθημα των ΓΑΛΛΩΝ κομμουνιστών ότι οι ΗΠΑ έχουν επιδοθεί στην «Κοκα-Αποικιοποίηση» του ΚΟΣΜΟΥ.

Και εισάγει ένα εξαιρετικό επίμαχο ιδεολογικό θέμα.
Όχι μόνον συμβάλει στην δημιουργία ενός ευρύτερου συνασπισμού ιδεολόγων κατά της Παγκοσμιοποίησης, αλλά και συγκεντρώνει σημαντική Υποστήριξη στο ΑΝΤΙ-ΠΙΣΤΕΥΩ από τις ΕΛΙΤ ορισμένων κρατών-Κλειδιών, ιδιαίτερα της ΓΑΛΛΙΑΣ και της ΡΩΣΙΑΣ.

Για την Γαλλική πολιτική ΕΛΙΤ των διανοούμενων, η σημερινή παγκόσμια αμερικανική υπεροχή-έστω κι αν γίνεται ανεκτή ως απαραίτητο κακό χάριν της διεθνούς ασφάλειας-αντιπροσωπεύει μια μορφή Πολιτισμικής ΗΓΕΜΟΝΙΑΣ !.....

Πολλές γαλλικές προσωπικότητες θεωρούν την παγκοσμιοποίηση σχέδιο αναπαραγόμενο από την ΑΜΕΡΙΚΗ, για την διάδοση μιας ΜΑΖΙΚΗΣ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ η οποία υπονομεύει με διαβρωτικό κι επιβλαβή τρόπο την ΕΘΝΙΚΗ κληρονομιά του κάθε κράτους. ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ που είναι Απεχθής (κατά τον Ζίγμπνιου Μπρεζίνσκυ), σε μι αΕΛΙΤ η οποία όχι μόνον είναι υπέρμετρα περήφανη για την δική της κληρονομιά, αλλά, επιπλέον, τη θεωρεί και την καταλληλότερη για τον υπόλοιπο κόσμο. Κατά συνέπεια, η πολιτισμική αυτοάμυνά της ενάντια στις δήθεν Εκχυδαϊστικές και Ομογενοποιημένες συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης λαμβάνει σχεδόν αναπόφευκτα τη μορφή του ΑΝΤΙΑΜΕΡΙΚΑΝΙΣΜΟΥ…..

Οι ανησυχίες των ΓΑΛΛΩΝ ότι η Παγκοσμιοποίηση ισούται με την Ομογενοποίηση εκφράζονται ανοιχτά και συχνά. Σχεδόν σε κάθε έκφανση της ζωής, οι εκδηλώσεις της παγκοσμιοποίησης αξιολογούνται με βάση τον βαθμό στον οποίο συμπίπτουν με την μεταδοτική ΑΠΕΙΛΗ της αμερικανικής ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ.

Και η εν λόγω απειλή θεωρείται ότι κυμαίνεται από την διάδοση της αγγλικής ως κοινής γλώσσας του Παγκοσμιοποιημένου κόσμου- είτε αυτό αφορά τον έλγχο της εναέριας κυκλοφορίας είτε την διεθνή γραφειοκρατία- μέχρι τον κίνδυνο που εγείρει για τις ΜΑΓΕΙΡΙΚΕΣ συνήθειες των Γάλλων η καλλιεργούμενη από τις ΗΠΑ εξάρτηση των ανθρώπων από την υποτίθεται απάνθρωπη ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΜΗΧΑΝΙΚΗ στην ΓΕΩΡΓΙΑ και την ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ!....

(ΣΣ. Η Γάλλοι μέχρι και αυτά προστατεύουν ενώ στην Ελλάδα, με τους καθαρά Εβραίους πολιτικούς και πνευματικούς έχουμε χάσει το ΣΤΙΓΜΑ ΜΑΣ, τον Ελληνικό Πολιτισμό τις ΡΙΖΕΣ μας)…

Ασφαλώς, η Γαλλία και οι ΗΠΑ εκτιμούν την ιστορική φιλία τους βασιζόμενες σε μια πραγματικά κοινή (και δοκιμασμένη) προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες. Εντούτοις, η εξασθένηση της παλιάς μαρξιστικής πρόκλησης συνοδεύτηκε από ΝΕΑ ΕΝΤΑΣΗ των Γαλλο-Αμερικανικών σχέσεων στον ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟ τομέα, η οποία εισχώρησε ακόμη και στον επίσημο μεταξύ τους διάλογο.

Το 2000 για παράδειγμα, στην ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΟΥΜΕΝΗ από τις ΗΠΑ συνάντηση της «Κοινότητας των Δημοκρατικών Κρατών» στην Βαρσοβία (στην οποία έλαβαν μέρος οι υπουργοί Εξωτερικών περισσοτέρων από εκατό κρατών), ο τότε ΓΑΛΛΟΣ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ υποστήριξε σθεναρά ότι ο Αμερικάνικος τρόπος προαγωγής της ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ δημοκρατίας δεν εναμορνίζεται με την ανάγκη να γίνει σεβαστή η ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ.

ΠΑΡΟΤΡΥΝΕ του συμμετέχοντες στην συνάντηση ν’ αποφεύγουν τον πειρασμό να «Εξισώσουν τον Οικομενισμό με τον υποχρεωτικό Εκ-Δυτικισμό»……και αποδοκίμασε «την κυριαρχία της Αγγλοαμερικανικής εκδοχής της πολιτικής της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ».!!!!!!!!!!!!!!...

Παρόμοια κριτική από τους Γάλλους προσδίδει στην αντι-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ μια πνευματική επίφαση καλαισθησίας.

ΚΙ αυτό, την ίδια στιγμή που η Ρώσικη ΕΛΙΤ παρέχει όλο και περισσότερο έναν πιο ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ πολιτικό ορισμό του ΝΕΟΥ αντι-πιστεύω!... ΑΝΤΙ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ!...

Από το Βιβλίο ( Η ΕΠΙΛΟΓΗ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ Ή ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΓΕΣΙΑ) του Ζίγμπνιου Μπρεζίνσκυ...

http://dia-kosmos.blogspot.gr

Οι «προφητείες» του Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι

Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος

Το 2009 βρέθηκα καλεσμένος με τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι σε επιχειρηματικό γεύμα στη Μύκονο. Χειμώνας, το νησί άδειο, βρεθήκαμε επί τούτου για να αποφύγουν οι προσκεκλημένοι τη θέα των νέων «Δεκεμβριανών». Με εντυπωσίασε η λειτουργία του μέσα στον χώρο.  Ψηλός, ευθυτενής,  παρατηρούσε το τραπέζι στο οποίο κυριαρχούσε, όμως η σκέψη του φαινόταν πως ήταν αλλού. Λόγω της κοινής μας αμερικανικής εμπειρίας μου κάνει ένα νεύμα και μου ζητά να περπατήσουμε στην χώρα του νησιού. «Δεν θα το δω αυτό το νησί ποτέ στο peak του, ας το γνωρίσω τουλάχιστον τώρα. Περπατήσαμε μιλώντας για γεωπολιτική. Γνωρίζοντας το πόσο «σκληρός» θεωρείται με εξέπληξε το γεγονός οτι ζητούσε τη γνώμη μου και με ρωτούσε πως θα χειριζόμουν στη θέση του μια σειρά από θέματα που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή μας.  Αυτή η μια ώρα συζήτησής μαζί του ήταν από μόνη της ένα διδακτορικό. Άκουγα αυτή την τεράστια προσωπικότητα να  μου περιγράφει τον παγκόσμιο χάρτη λες και μου έδινε οδηγίες σοκάκι- σοκάκι το νησί των ανέμων.

Διαβάζοντας την ανακοίνωση της οικογένειάς του για τον θάνατό του, αστραπιαία το μυαλό μου γύρισε σε εκείνη τη βόλτα, τον Δεκέμβριο του 2009. Όχι τόσο στο περιεχόμενο των όσων είπαμε όσο σε αυτό το ξετύλιγμα της σκέψης ενός ανθρώπου που έκανε υψηλή στρατηγική και που ως βαθύς γνώστης των ιστορικών δεδομένωμμπορούσε να δει τις κρυφές εξισώσεις πίσω από τα μεγάλα συμφέροντα και να ανοίξει θύρες και διαύλους προκειμένου να υλοποιήσει τον σχεδιασμό του. Ήταν αυτό που λέμε grand strategist επιπέδου Κλαούσεβιτς. Έβλεπε τη μεγάλη εικόνα και τοποθετούσε τις μάρκες του.

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον οτι στην παγκόσμια κοινή γνώμη αυτά τα χαρακτηριστικά έχουν αποδοθεί σε ένα άλλο «ιερό τέρας» της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ – τον Χένρι Κίσινγκερ. Αυτό δεν έγινε γιατί ξαφνικά έγινε καυτό θέμα η γεωπολιτική ανάλυση αλλά γιατί η pop culture της συνωμοσιολογίας βρήκε στο πρόσωπό του την ποθητή ενσάρκωση του κακού: ο Εβραίος που ήλεγχε το μυαλό του Νίξον, άνοιξε τον δρόμο στην Κίνα και σχεδίασε την παγκόσμια τάξη πραγμάτων παραβλέποντας με την ωμότητά του το «δίκιο των λαών». Γκροτέσκο, μελοδραματικό, έτοιμο προϊόν για κατανάλωση.

Πράγματι ο Κίσινγκερ είχε τα παραπάνω χαρακτηριστικά – όχι φυσικά με αυτή το αφήγημα και αυτές τις ποιότητες. Σε αντίθεση με τον Μπρεζίνσκι, ο Κίσινγκερ ήταν κατ’ εξοχήν τακτικιστής. Έβλεπε στην επιτυχή μικροδιαχείριση των επιμέρους κρίσεων την αλληλουχία εκείνη που θα του εξασφάλιζε τη μεγάλη εικόνα. Μια λογική από κάτω προς τα πάνω, αρκετά ωμή, η οποία εκ του αποτελέσματος απέφερε καρπούς – δεν ήταν όμως η σύλληψη της μεγάλης στρατηγικής που είχε ο Μπρεζίνσκι.

Γιατί τα αναφέρω αυτα; Προφανώς η συγκυρία δεν είναι καθόλου τυχαία. Τις τελευταίες ημέρες ξεδιπλώνεται μπροστά μας και στις δύο όχθες του Ατλαντικού μια νέα πραγματικότητα τις οποίας θα γίνουμε μάρτυρες τα επόμενα χρόνια – περισσότερα όμως για αυτά στο αυριανό editorial. Σήμερα θέλω να εστιάσω στον πυρήνα της σκέψης του Μπρεζίνσκι, ο οποίος διέβλεψε ήδη από το 1998 αυτές τις αλλαγές κάνοντας λόγο για το τέλος της αμερικανικής μονοκρατορίας με τη βούληση της ίδιας της Αμερικής! Ο Μπρεζίνσκι εκτιμούσε πως η ηγεμονία των ΗΠΑ δεν μπορεί να κρατήσει πάνω από μια γενιά γιατί είτε θα προκαλούσε από ένα σημείο μεγάλες αντιδράσεις από τον υπόλοιπο κόσμο οι οποίες θα την υπονομεύσουν είτε η αμερικανική κοινή γνώμη θα κουρασθεί να πληρώνει και να ασκεί αυτή την ηγεμονία.

Δεν γνωρίζω αν οι σημερινοί σύμβουλοι εθνικής ασφαλείας του Ντόναλντ Τραμπ μελετούν τις προεδρίες Νίξον και Κάρτερ και το «στυλ» των Κίσινγκερ και Μπρεζίνσκι αντίστοιχα. Το βέβαιο είναι οτι είναι υποστηρικτές μιας προστατευτικής αντίληψης η οποία θέτει ξεκάθαρους οικονομικούς όρους στην εξωτερική πολιτική: «Πληρώνεις; Σε προστατεύω». Θα δούμε αν αυτό θα λειτουργήσει ή όχι μέσα στην απλοϊκότητά του.

Αυτό είναι και το πραγματικό ερώτημα – είναι η απλοϊκότητα η συνέπεια μιας γενιάς millenials ή το εργαλείο ανάλυσης του νέου κόσμου που έρχεται και που είναι τόσο σύνθετος και πολύπλοκος ώστε μόνο αυτό το κλειδί να μπορεί να τον ερμηνεύσει;

-https://www.rp.gr/oi-profities-tou-zbigniew-brzezinski/

«Η Τεχνοτρονική Εποχή»

Ο Μπρεζίνσκι στο βιβλίο του «Η Τεχνοτρονική Εποχή» εξαγγέλλει ανοιχτά τους τρόπους και τις μεθόδους που πρόκειται να χρησιμοποιηθούν για να ελέγξουν το κόσμο στο μέλλον. Σύμφωνα με αυτόν η κοινωνία μας βρίσκεται σε μια επανάσταση της πληροφορικής που βασίζεται όμως σε μια εστίαση στη ψυχαγωγία και στα θεάματα, τα οποία λειτουργούν τελικά σαν ένα ναρκωτικό για μια αυξανόμενα άσκοπη μάζα πολιτών.

Μιλάει στο βιβλίο του για την ανάγκη ελέγχου αυτών των «μαζών»:

Συγχρόνως η ικανότητα να διεκδικούμε κοινωνικό και πολιτικό έλεγχο πάνω στα άτομα θα αυξηθεί απεριόριστα. Σύντομα θα είναι δυνατόν να επιβάλουμε σχεδόν συνεχή έλεγχο πάνω σε κάθε πολίτη και να διατηρούμε αναβαθμισμένα αρχεία, που θα περιέχουν ακόμα και τις πιο προσωπικές λεπτομέρειες για την υγεία του και τη προσωπική συμπεριφορά του πέρα από κάθε συνηθισμένο πρότυπο.

Αυτά τα αρχεία θα μπορούν να ανακτηθούν άμεσα από τις αρχές. Η δύναμη θα κινηθεί προς τα χέρια αυτών που θα ελέγχουν τις πληροφορίες. Οι υπάρχοντες θεσμοί μας θα αντικατασταθούν από ινστιτούτα που θα έχουν σαν έργο τους να αναγνωρίζουν εκ των προτέρων τις πιθανές κοινωνικές κρίσεις και να αναπτύσσουν προγράμματα αντιμετώπισή τους.

Αυτό θα ενισχύσει τάσεις μέσα από τις επόμενες δεκαετίες προς μια τεχνοτρονική εποχή, μια δικτατορία, αφήνοντας ακόμα λιγότερο χώρο για πολιτικές διαδικασίες όπως τις γνωρίζουμε σήμερα. Τελικά κοιτώντας μπροστά προς το τέλος του αιώνα η δυνατότητα του βιοχημικού ελέγχου της συνείδησης και της γενετικής διόρθωσης των ανθρώπων, μαζί με τους ανθρώπους που θα λειτουργούν σαν τους ανθρώπους και θα συλλογίζονται σαν τους ανθρώπους (αλλά δε θα είναι άνθρωποι..), θα μπορούσαν να προκαλέσουν μερικά δύσκολα ερωτήματα.

Όπως παρατηρεί ο συγγραφέας ερευνητής Δρ. John Coleman «Ο Μπρεζίνσκι δεν έγραφε σαν ένας απλός πολίτης, αλλά σαν ένας Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Κάρτερ και σαν ένα ηγετικό μέλος της Λέσχης της Ρώμης και ένα μέλος της Επιτροπής των 300, ένα μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων και σαν ένα μέλος της παλιάς Πολωνικής αριστοκρατίας. 

Το βιβλίο του εξηγεί πώς η Αμερική πρέπει να αφήσει τη βιομηχανική ανάπτυξη και να εισέλθει σε αυτό που ονομάζει «μια ξεχωριστή καινούργια ιστορική εποχή».