ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Η πολιτική μου μελέτη: ο Ψυχάρης και η πολιτική, εδιαβάστηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1918 στα φιλολογικά Σαββατόβραδα που έχει διοργανώσει το λογοτεχνικό περιοδικό «Πυρσός» και που γίνονται μέσα στην αίθουσα του «Συλλόγου των Εμποροϋπαλλήλων».
Ο Υπουργός της Γεωργίας κ. Α. Μιχαλακόπουλος, πολλοί πολιτικοί, αξιωματικοί, λόγιοι και επιστήμονες μου έκαμαν την τιμή ν’ ακούσουν την μελέτη μου αυτή και να με συγχαρούν, μου ζήτησαν μάλιστα να την επαναλάβω, καθώς και να την τυπώσω και σε φυλλάδιο.
Ίσως γίνουν αυτά, ίσως δεν γίνουν. Ωστόσο, το αποφάσισα να τυπώσω Ένα κεφάλαιό της, όπου ζωγραφίζονται με αριστοτεχνική πέννα και μαστιγώνονται με καμτσίκι τσουχτερό από τον Ψυχάρη οι «Γερμανοέλληνες» και που απόσπασμά του δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ριζοσπάστης» στις 13/02/1918.
Η ζωγραφιά και το καμτσίκι του Ψυχάρη ελπίζω να ανοίξουνε μερικά μάτια που ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, έτσι δεν ξέρω κι εγώ, από ποια πάθηση που δεν έχει μελετηθεί ακόμη από την επιστήμη, να μένουν κλειστά για να ΑΝΟΙΞΟΥΝ όταν η ΠΑΤΡΙΔΑ τους ΥΠΟΔΟΥΛΩΘΕΙ στους ΓΕΡΜΑΝΟΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ!.....
ΘΕΜΑ 1
Στην πατρίδα μας δυστυχώς υπάρχουν και Γερμανοέλληνες, λίγοι ή πολλοί, δεν το γνωρίζω, ΥΠΑΡΧΟΥΝ όμως και μόνο πως υπάρχουν, είναι αρκετό για να ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ κανείς!...
Πρέπει όμως, κυρίες και κύριοι, ανάγκη απαραίτητη, πριν προχωρήσουμε, να κάνουμε μια διάκριση, να Ορίσουμε για ποιους ΓΕΡΜΑΝΟΕΛΛΗΝΕΣ θα μιλήσουμε εδώ, ποιοι Γερμανοέλληνες θα μας απασχολήσουν.
Υπάρχουν εκείνοι, που θαμπωμένοι και Μπουκωμένοι από τα μάρκα του Βαρώνου Σέγκ, έψαλαν και εξακολουθούν να ψάλλουν αίνους προς την Γερμανία (έμαθαν μάλιστα οι ΑΛΙΤΗΡΙΟΙ και τα λόγια του Γερμανικού ύμνου και θέλουν τη Γερμανία Υπεράνω όλων!), υπάρχουν κι άλλοι που το κομματικό πάθος τους έχει τυφλώσει τόσο, ώστε να είναι Γερμανόφιλοι μόνον και μόνον γιατί νομίζουν πως έτσι αντιπολιτεύονται αποτελεσματικά το –Εβραίο*- Βενιζέλο!...
Αυτές τις δύο κατηγορίες Γερμανοελλήνων τις αφήνουμε να βόσκουν ήσυχα-ήσυχα στα παχυλά λειβάδια του φανατισμού τους ή και του συμφέροντος τους αν θέλετε. Δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου οι δύο αυτές κατηγορίες.
Εμάς μας ενδιαφέρει μια άλλη κατηγορία Γερμανόφιλων και αυτή θα εξετάσουμε εδώ, γιατί αυτή την κατηγορία εξετάζει και ο Ψυχάρης, καθώς θα ιδούμε, στα έργα του. Μας ενδιαφέρουν οι Έλληνες εκείνοι που παίρνοντας στραβά την ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ και γενικά την πολιτική της ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, φτάσανε στο αξιοθρήνητο σημείο να αποκαλούν, όπως λέει κι ο Ψυχάρης, την ΓΕΡΜΑΝΙΑ Δεύτερη πατρίδα τους!.....
GERMAN-ΕΒΡΑΙΟΙ-ΕΛΛΗΝΕΣ
Προ πέντε έξι ημερών μου έτυχε να τα ακούσω με τα’ αυτιά μου:
Κάποιος λόγιος φίλος μου είχε την καλοσύνη να μου διαβάσει ένα ανέκδοτο διήγημά του. Το διήγημα είχε θέμα ερωτικό με ηρωΐδα όμως μια Γερμανίδα γεννημένη στην Αθήνα. Έτσι ο φίλος ευρήκε την ευκαιρία, μιλώντας γι’ αυτήν και ερωτοτροπώντας – στο διήγημα, εννοείται – μαζί της, να μας εξομολογηθεί όλο τον κρυφό σεβντά του για τον ΚΑΪΖΕΡ και το Νίτσε, για τον Μπετόβεν και τον Φόν Κλούκ, για τον Λέσιγκ και για τον- δεν ξέρω ποιον άλλον.
Κι όταν έτσι, για να πώ κι εγώ κάτι, τον διέκοψα και τον ρώτησα:
-τι θέλει η πολιτική μέσα στο αισθηματικό διήγημα;-Βλέπεις, Γερμανίδα είναι η ηρωΐδα μου, αποκρίθηκε ο φίλος, και πρέπει να πούμε τίποτε και για την πατρίδα της.
-Που την θαυμάζεις τόσο πολύ!...-Και είναι να μην την θαυμάσης!.. Είπε φουσκώνοντας τα μάγουλά του ο φίλος κι εξακολουθούσε το διάβασμα.
Το ίδιο βράδυ επήρα στα χέρια μου το «Ρωμαϊκό Θέατρο» του Ψυχάρη και επήγα κυριολεκτικά να τα χάσω, γιατί μέσα στις σελίδες του προλόγου βρήκα το πορτραίτο του φίλου μου διηγηματογράφου. Δεν ηξεύρω αν είναι κι αυτός απόψε εδώ ή αν θα έρθει αργότερα. Αν τύχη όμως να είναι ή αν θα έρθει, θα θαυμάσει κι ο ίδιος με την διαισθητική δύναμη του Ψυχάρη.
ΘΕΜΑ 2
Μέσα στο τρίτο επαναστατικό βιβλίο του, που τυπώθηκε στα 1901 με τον τίτλο «Για το Ρωμαίϊκο θέατρο», που έχει τα δύο σκηνικά του έργα, τον «Κυριούλη», δράμα, και το «Γιουανάκο», κωμωδία, και μπροστά ένα βαθυστόχαστο και πολυσέλιδο πρόλογο για το «Ρωμαίικο θέατρο» μέσα στο επαναστατικό αυτό βιβλίο του αγγίζει την πολιτική από πολλές μεριές.
Αφορμή παίρνοντας από τον αχαλίνωτο Νιτσεϊσμό που είχε μετακομίσει τότε από την Γερμανία ο Καμπύσης, κι από το Υπερανρωπικό ντελίριο που είχε κατακυριέψει τους διανοούμενους ΑΘΗΝΑΙΟΥΣ, έγραψε τον «Κυριούλη» για να υποστηρίξει και για να αποδείξει πόσο έξω από την ζωή είναι σήμερα οι υπερανθρωπιστικές ιδέες του «Μεσαιωνιάρικου Μπαζιμπουζούκου», όπως αποκαλεί το Νίτσε-σήμερα που κυβερνούν οι λαοί και που η ιδέα του «εις κοίρανος» έχει περάσει στην ιστορία.
«Όταν, λέει στον πρόλογό του, ξυπνάει ο κόσμος, όταν αρχίζη ο καθένας να νιώθει τι θα πεί καλό, το Ωραίο και το Δίκαιο, Έρχεται ο Τρελλός, ο ΒΑΡΒΑΡΟΣ (ΕΒΡΑΙΟ-ΓΕΡΜΑΝΟΣ) με τον Υπεράνθρωπό του και μας διδάσκει πως ο Υπεράνθρωπος έχει το δικαίωμα όλα με το βαρυό του ποδάρι να τα ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΗ, την Δικαιοσύνη, τα Ιδανικά, την Ιδέα, φτάνει να έχει δύναμη κι έτσι να ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ τους μικρούς, γιατί μιάν ιδέα μονάχα ξέρει: να γίνη αυτός μεγάλος κι ας πα να χαθούν οι άλλοι. ΝΟΜΟ, παιδί μου, λέει στον «Κυριούλη», οι μεγάλοι δεν έχουν παρά την δύναμή τους. Ως ότου πάει η δύναμή τους, πάει κι ό Νόμος τους». Θαρρεί κανείς πως κι ο «Κυριούλης», κι ακόμα περισσότερο, ο πρόλογος στο «Ρωμαίικο θέατρο», εγράφηκαν επίτηδες για να απογοητέψουν τους σημερινούς ΓΕΡΜΑΝΟΦΙΛΟΥΣ-ΓΕΡΜΑΝΟΔΟΥΛΟΥΣ της ΑΘΗΝΑΣ!..
Τους είχε διαισθανθεί τους είχε προφητέψει από το 1901 ο Ψυχάρης και για τούτο, λές, και βάλθηκε από τότε να τους δασκαλέψει, να τους δείξει την αλήθεια, να τους φέρει στον ίσιο δρόμο.
του Δ. Π. ΤΑΓΚΟΠΟΥΛΟΥ
Απόσπασμα από την πολιτική μελέτη: Ο ΨΥΧΑΡΗΣ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤIΚΗ.
Διά την αντιγραφή -Διαγγελέας
http://dia-kosmos.blogspot.gr/
Ντοκουμέντο: Αγγελόπουλος- Σημίτης: Η μετεξέλιξη της μειοδοσίας
Το ελληνικό έθνος πίσω από τους χιλιάδες ήρωες της αντίστασης, είδε τα σωθικά του να τρώγονται από μία κάστα ανθρώπων που ο όρος «προδότης» θα ήταν μάλλον κολακευτικός.
Μαζί με τους αμέτρητους ήρωες που εξέθρεψε η αειφόρος ελληνική Γη, υπήρξαν και απεχθείς μορφές που σημάδεψαν για πάντα την ιστορία του Έθνους. Ως άλλα παράσιτα σε ένα θαυμαστό περιβόλι, ανδρώθηκαν στο ημίφως την ώρα που οι γενιές των Ελλήνων κοιτούσαν κατάματα τις ορδές των ξένων κατακτητών, κατατρώγοντας την ρίζα του δέντρου που έμελλε να βλαστήσει την συνέχιση της ιστορίας.
Η ιστορία της κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης θα έπρεπε να αποτελεί βασικό μέρος εκπαίδευσης για τις επόμενες γενιές. Η σημερινή τραγωδία που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες: Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται απλώς σαν φάρσα, αλλά οι ρόλοι των δοσίλογων που δρουν στο πλευρό των κατακτητών είναι βγαλμένοι ακριβώς από εκείνη την μαύρη περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Κάποιοι αναλυτές, όπως ο Δημοσθένης Κούκουνας προχωρά ένα βήμα παραπάνω, ταυτίζοντας την διαχρονικότητα της προδοσίας με συγκεκριμένες κάστες ανθρώπων που η ενδελεχής έρευνα ταυτοποιεί ακόμα και πρόσωπα.
Ένας καλόπιστος ερευνητής θα μπορούσε εύλογα να απορήσει: Πώς είναι δυνατόν ένας λαός που πλήρωσε το βαρύτερο τίμημα αίματος σε όλη την Ευρώπη να ανέχεται φορείς εκείνης της μαύρης περιόδου να μεσουρανούν δεκαετίες μετά στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου υπηρετώντας ακριβώς τα ίδια συμφέροντα; Πώς είναι δυνατόν μετά την Νυρεμβέργη, η Ελλάδα να διεκδικεί ακόμα το κατοχικό δάνειο και τις αποζημιώσεις, ενώ συγχρόνως καθίσταται έρμαιο οικονομικής υποδούλωσης από τους ίδιους ξένους δυνάστες;
Υπάρχει μία πιθανή εξήγηση. Η υπέρμετρη δολιότητα ελληνόφωνων «συνεργατών» του κατακτητή, που διαβλέποντας την πτώση του Ράιχ πέρασαν έγκαιρα στο αντίπαλο στρατόπεδο προκειμένου όχι απλώς να διασωθούν, αλλά και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Τα κεκτημένα της φρίκης πάνω στο αίμα των Ελλήνων ηρώων, αναβαπτίζοντας σε μία νύχτα την συνεργασία με τους κατακτητές ως «αντιστασιακή δράση».
Είδαμε σε προηγούμενο άρθρο την προσέγγιση του γνωστού συγγραφέα για τον πρόγονο της γνωστής οικογένειας Αγγελόπουλων, της ιστορικής επιχειρηματικής δυναστείας των καθόλα ευυπόληπτων σύγχρονων συνεχιστών της μεταπολεμικής «Χαλυβουργικής» και των δορυφορικών ενασχολήσεων τους όπου συνεργαζόταν με τον Γερμανό κατακτητή. Κατά τα ιστορικά ντοκουμέντα που παρατίθενται, οι «συνεργάτες των Γερμανών αδερφοί Αγγελόπουλοι», προέβαιναν σε μια σειρά οχυρωματικών έργων επ’ ωφελεία του γερμανικού στρατού Κατοχής και μεταξύ αυτών, κατασκεύαζαν με σίδερο και ατσάλι συρματοπλέγματα για τους Έλληνες αιχμαλώτους που συγκεντρώνονταν στα στρατόπεδα κράτησης και εκτέλεσής τους.
Ειδική αναφορά στο βιβλίο που αποτυπώνει την έρευνα του κ. Δημοσθένη Κούκουνα, γίνεται και για τον Γεώργιο Σημίτη, πατέρα του γνωστού «προοδευτικού» πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Ο πατήρ Σημίτης σύμφωνα με τον συγγραφέα, ήταν συνεργάτης και «αγαπημένο παιδί» του αρχηγού των Ελλήνων Ναζί, Γιώργου Μερκούρη, ο οποίος ανέλαβε επί Κατοχής διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Ο ίδιος ο Γεώργιος Σημίτης, διορίστηκε υψηλόβαθμο στέλεχος στην Εμπορική τράπεζα, από όπου και έφυγε μετά τον θάνατο του ναζί μέντορα του! Υψηλά τραπεζικά πόστα δηλαδή, όλως τυχαίως την εποχή που γινόταν η μεγάλη ληστεία του «κατοχικού δανείου». Ληστεία που ακόμα παραμένει ατιμώρητη, ενώ τις συνέπειες της ζούμε σήμερα στο έπακρο.
Και όμως, τόσο ο Αγγελόπουλος όσο και ο Σημίτης, εμφανίζονται το 1944 ως «αντιστασιακοί» σε ένα ρεσιτάλ λήθης πάνω στην κατοχική γενοκτονία του Ελληνικού λαού με τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς από την πείνα και τα βασανιστήρια. Τους τραγικούς χειμώνες του ’42 – 43, όταν αυτοί οι «αντιστασιακοί» έχαιραν της εκτίμησης των κατοχικών δυνάμεων…
Η εξήγηση είναι προφανής: Όταν η πτώση του Ράιχ έγινε ορατή, πολλοί εκ των συνεργατών έσπευσαν να αλλάξουν στρατόπεδο ώστε να πλασαριστούν για την επόμενη μέρα. Αυτό οδηγεί στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ένα απεχθέστερο είδος από τον «πεπεισμένο» συνεργάτη, όπως ήταν ο δηλωμένος ναζί Γιώργος Μερκούρης. Ο Συνεργάτης επ’ αμοιβή.
Η ιστορική ατιμωρησία αλλά και η προκλητική συνέχιση της φιλογερμανικής πολιτικής από ανθρώπους όπως ο Κώστας Σημίτης, θα πρέπει να προβληματίσει. Να θυμήσουμε μόνο πως ο πρώην πρωθυπουργός ήταν ο άνθρωπος που υπέγραψε την γνωστή συμφωνία με την Γερμανία για την μη καταβολή του κατοχικού δανείου. Η λύση για την συνέχιση αυτών των στρεβλώσεων, πρέπει να δοθεί με την μόνη ενδεδειγμένη θεραπεία : Την λαϊκή αφύπνιση, την ιστορική γνώση, που είναι η μόνη που μπορεί να πολεμήσει και να γκρεμίσει την Δρακογενιά (όπως έλεγε και ο Ν. Γκάτσος στο γνωστό του ποίημα…).
πηγή: http://www.newsbomb.gr
http://www.makeleio.gr/?p=4491
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου