Περιμέναμε καί οἱ τρεῖς μας (ὁ Πρέσβυς, ὁ διερμηνέας, καί ὁ σκοπός) λίγα λεπτά τῆς ὥρας μέ τήν καρδιά σφιγμένη εἰς τήν σκέψι ὅτι τό καθῆκον μας καθίστα συνενόχους μιᾶς τοιαύτης ἀτιμίας...
Μόλις ἐκαθήσαμε τοῦ εἶπον ὅτι ἡ κυβέρνησίς μου μέ εἶχε ἐπιφορτίσει νά τοῦ δώσω μία ἐπείγουσα ἀνακοίνωσι, καί χωρίς νά προσθέσω τίποτα ἄλλο τοῦ ἔδωσα τό ἔγγραφο...
Ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός, ὅταν τελείωσε τήν ἀνάγνωσι μέ προσέβλεψε καί μέ φωνή συγκινημένη ἀλλά σταθερή μου εἶπε. ‘’Ὥστε ἔχομεν πόλεμο;... Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει ἡ διακοίνωσι αὐτή ἀποτελεῖ κήρυξι πολέμου τῆς Ἰταλίας κατά τῆς Ἐλλάδος’’.
Ὄχι ἐξοχώτατε εἶναι τελεσίγραφο. Εἶναι ἰσοδύνομα πρός κήρυξι πολέμου. Ἀλλά ΄θά παράσχητε τίς εὐκολίες πού ζητεῖ ἡ κυβέρνησή μου. ‘’ Ὀχι’’ Ἀπάντησε ὁ Ἕλλην Πρωθυπουργός...
Ἔπειτα ἐγειρόμενος καί ὑποδεικνύων ὅτι ἡ συνομιλία εἶχε τελειώσει, προσέθεσε. ‘’Πολύ καλά, λοιπόν ἔχομεν πόλεμον.
’’ Ὑπεκλίθην μέ βαθύτατο σεβασμό πρό τοῦ ὑπερηφάνου γέροντος, ὁ ὁποῖος δέν ἐδίστασε οὔδ΄ἐπί στιγμή νά ἐκλέξει διά τήν πατρίδα του τήν ὁδό θυσίας ἀντί τῆς ἀτιμώσεως καί ἀποχώρησα.»
Em.Grazzi, “Principo della fine” σελίς 241-245
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου