Η κατάργηση της Ελληνικής Παιδείας, από το Μακάριο

Το απερίσκεπτο «σχέδιο» απεξάρτησης τής Κύπρου από την Ελλάδα, και η κατάργηση της Ελληνικής Παιδείας, από το Μακάριο!....

ΆΝΤΗΣ ΡΟΔΊΤΗΣ,

Πρόλογος σε μια πιθανή ανατύπωση τού Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες

Το Φθινόπωρο τού 2003 το Υπουργικό Συμβούλιο τής Κυπριακής Δημοκρατίας ενέκρινε τον διορισμό επταμελούς Επιτροπής Πανεπιστημιακών[1] με σκοπό να μελετήσει και να αξιολογήσει το εκπαιδευτικό σύστημα τής Κύπρου και να υποβάλει έκθεση με προτάσεις για την ανασυγκρότηση και τον εκσυγχρονισμό τής Κυπριακής εκπαίδευσης. Επρόκειτο για υλοποίηση προεκλογικής εξαγγελίας τού Τάσσου Παπαδόπουλου και των συνεργαζομένων κομμάτων που τον ανέδειξαν στην προεδρία τής Κυπριακής Δημοκρατίας (κομμουνιστικού ΑΚΕΛ, κεντρώου ΔΗ.ΚΟ. και σοσιαλιστικού ΕΔΕΚ), για «σφαιρική μεταρρύθμιση» τού κυπριακού εκπαιδευτικού συστήματος.

Η πέρα των 300 σελίδων μελέτη άρχισε να υποβάλλεται στον Υπουργό Παιδείας από τον Μάρτιο τού 2004. Το σύνολό της υιοθετήθηκε με προσωπική δήλωση τού επόμενου Προέδρου τής Κυπριακής Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια (που εξελέγη με τη στήριξη των ιδίων, όπως και πιο πάνω κομμάτων) στις 28.7.2008. Ο Πρόεδρος τόνισε την ανάγκη επίσπευσης τής Μεταρρύθμισης και την εφαρμογή της «το ταχύτερο δυνατό» με στόχο, πάντα, την «αναβάθμιση» τής Παιδείας τής Κύπρου.

Για ακριβέστερη διευκρίνιση αυτής τής «αναβάθμισης», η επταμελής Επιτροπή είχε χρησιμοποιήσει και όρους όπως «μετάλλαξη» και «μεταμόρφωση», ενώ στο «Μανιφέστο» της, (κεφάλαιο 5), πρότεινε ξεκάθαρα τον «ιδεολογικό αναπροσανατολισμό» τής Κυπριακής Παιδείας με «την απάλειψη των στενά εθνοκεντρικών, μονοπολιτισμικών και κατ’ επέκταση εθνικοδυιστικών στοιχείων». Προς τούτο εισηγήθηκε, ανάμεσα σ’ άλλα, τη διδασκαλία τής τουρκικής γλώσσας στο Λύκειο, τη συγκρότηση μικτής ομάδας Ε/κυπρίων και Τ/κυπρίων επιστημόνων «για αναθεώρηση των βιβλίων τής Ιστορίας» και, τελικά, επανέλαβε το παλιό όνειρο των ξένων κατακτητών, αλλά και ντόπιων, νεότερων κυβερνητών τής Κύπρου, τη «σταδιακή μείωση τής εξάρτησης», δηλαδή την απεξάρτηση, «τής Κύπρου από την Ελλάδα»!

Αν και έπρεπε να περάσουν 30 χρόνια από την τουρκική εισβολή τού 1974 για να αποτολμηθεί ευθέως η πρόταση για «ιδεολογικό αναπροσανατολισμό» τής Κυπριακής Παιδείας με δικαιολογητικό τις νέες πραγματικότητες και την ανάγκη ομοσπονδιακής συμβίωσης με τους Τούρκους, εκείνο που εξακολουθεί να περνά απαρατήρητο και αδιερεύνητο είναι η ίδια η σημερινή de facto διχοτόμηση ως φυσικό επακόλουθο τής πολιτικής τής «απεξάρτησης» τής Κύπρου από την Ελλάδα. Αυτή η στόχευση καθορίστηκε ευθύς με την ίδρυση τής Κυπριακής Δημοκρατίας (κάποιες ενδείξεις τη φέρουν να υπήρχε ή να εκκολάφθηκε στη σκέψη τού αρχηγού τού Αγώνα των Κυπρίων πολύ πριν το 1960[2]) και προωθήθηκε έμπρακτα σχεδόν αμέσως μέσω άλλων πνευματικών ανδρών, ευθέως υπό την επήρεια τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, υπό το κάλυμμα επειγόντως αναγκαίων «μεταρρυθμίσεων» στην παιδεία, για τις οποίες άνοιγε ο δρόμος λόγω τής «μεγαλύτερης οικονομικής ευρωστίας τής Κύπρου από την Ελλάδα».[3]

Ο ίδιος ο διευθυντής τού Παγκυπρίου Γυμνασίου Φρίξος Πετρίδης (1961-1968) και μετέπειτα Υπουργός Παιδείας (1970-1972) εγκαινίασε αυτή την πολιτική υποστηρίζοντας ότι η εμμονή στην απόλυτη ταύτιση και συμπόρευση με την ελλαδική παιδεία σήμαινε έναν άκαρπο «πηνελοπισμό».[4] Από τον Ιανουάριο του 1963 σε ομιλία του στην ΟΧΕΝ (Νεανίδων) Λευκωσίας,[5] παρουσία τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, είχε αμφισβητήσει τη σημασία που δινόταν στη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών [6], την προτεραιότητα τής Αθήνας ως αποκλειστικής πηγής προέλευσης κάθε καλού (πράγμα που πολύ σύντομα, στην κρίση τού 1964, θα εφάρμοζε αδίστακτα ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στις άμεσες σχέσεις του με την Κυβέρνηση των Αθηνών), είχε τονίσει την ύπαρξη διαφοράς ανάμεσα σε προβλήματα Ελλήνων τής Κύπρου και Ελλήνων τής Ελλάδας και είχε δώσει και το πρώτο δείγμα κυπριακής «πνευματικής» υπεροψίας απέναντι στην κυρίως Ελλάδα υπενθυμίζοντας ότι η Κρήτη ήταν «ελληνικοτέρα» πολλών μερών τής Ελλάδας τον 19ο αιώνα, ενώ τα Επτάνησα «προηγούνταν τής Ελλάδος πνευματικώς και καλλιτεχνικώς επί ενάμιση αιώνα μετά την παλιγγενεσία»! Εκείνη η ομιλία του, του Ιανουαρίου 1963, είχε κλείσει με προτροπή προς τους Κυπρίους, την αρετή και την τόλμη που επέδειξαν στον απελευθερωτικό τους, ενωτικό με την Ελλάδα αγώνα τού 55-59, να την επιδείξουν ξανά, αλλά για ν’ αφήσουν τώρα πίσω τους την Ελλάδα, που… θ’ ακολουθούσε σίγουρα στην ίδια οδό όταν θα το επέτρεπαν τα οικονομικά της!

Ανεπίγνωστα, υπάκουα κι επιπόλαια, υπό το άστρο τής προσωπικότητας και τής μυθικής «αγωνιστικότητας», αλλά και υπό τη συντριβή την απορρέουσα εκ των διττών εξουσιών τού Αρχιεπισκόπου-Προέδρου Μακαρίου, ο κατά τα άλλα ικανότατος δάσκαλος (και ακραιφνής ενωτικός) διευθυντής τού Παγκυπρίου Γυμνασίου, συνέχιζε και στη Λογοδοσία τού 1964-65 να ενισχύει την «απεξάρτηση» τής Κύπρου από την Ελλάδα: «Η στοιχειώδης ελλαδική παιδεία είναι πολύ κατωτέρα τής κυπριακής… Προηγούμεθα ήδη τής ελλαδικής εκπαιδεύσεως… δια λόγους οικονομικούς η Κύπρος αυτήν την στιγμήν έχει μεγαλυτέρας δυνατότητας… όταν θα ενωθώμεν με την Ελλάδα πολιτικώς, να ενωθώμεν ως ενεργητικό και, εάν δυνάμεθα, ως πρότυπον εις την παιδείαν κ.τ.λ.».[7]

Οι ιδέες, όμως, περί «ελληνικοτέρας» Κύπρου θα έπαιρναν στα επόμενα χρόνια μεγαλύτερες και ευρύτερες διαστάσεις και θα εξελίσσονταν και σε «κυπροεθνικιστικές» τρόπον τινά με επίκεντρο μια «ανώτερη» από την Ελλάδα», Κύπρο, η οποία θα έμπαινε σταδιακά και στην καλλιέργεια τής νέας, «κυπριακής συνείδησης» των πολιτών της, ιδιαίτερα ενθαρρυμένη να κομπάζει και ως «δημοκρατικότερη» μετά τη «βολική» διολίσθηση τής Ελλάδος στο απριλιανό καθεστώς! Ο Μακάριος δεν θα αργούσε ν’ αναλάβει, μάλιστα, και πρωτοβουλίες για την καταπολέμηση και εκδίωξη, δήθεν, τού δικτατορικού ελλαδικού καθεστώτος![8]

* * *
Το πνεύμα δυσαρέσκειας των Ελλήνων με τη σύγχρονη Ελλάδα (που καίρια συνόψισε ο Γιώργος Σεφέρης με τη φράση όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει), η οποία πολύ σπάνια και μόνο στιγμιαία κατορθώνει να αρθεί στο ύψος των προσδοκιών των πολιτών της, λειτούργησε ως σταθερός ούριος άνεμος για τις φιλοδοξίες όλων όσοι για διάφορους λόγους δεν θέλησαν να κρατήσουν σταθερή ρότα στην κατεύθυνση τής Ένωσης τής Κύπρου με την Ελλάδα. Στην πολιτική τής απεξάρτησης τής Κύπρου από την Ελλάδα, που ακολούθησε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, δεν συνάντησε καμιά σφοδρή αντίθεση εκ μέρους των πνευματικών ανθρώπων τής Ελλάδος, αντίθετα εισέπραξε άφθονο τον θαυμασμό τους ως «αντιστασιακός», κι ο λαός τής Κύπρου την απορία τους για την ορμητική του επιθυμία να ενωθεί με μια πτωχότερη κι εξαρτημένη Ελλάδα.

Μέσα σε αυτή, τη γεμάτη πλάνες ατμόσφαιρα, ούτε καν ακροθιγώς δεν ασχολήθηκε η ιστοριογραφία με την υπόθεση ότι ένας από τους κυριότερους παράγοντες, αν όχι ο κυριότερος, επιβολής τής Δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967, ήταν και η αρνητική στάση που κράτησε ο Μακάριος απέναντι στη συναίνεση των Αμερικανών να πραγματοποιηθεί η Ένωση στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων τής Γενεύης τον Ιούλιο-Αύγουστο 1964 χωρίς ουσιαστικές παραχωρήσεις στην Τουρκία, ώστε να εκλείψει ο κίνδυνος εμφάνισης μιας νέας «Κούβας» στην ανατολική Μεσόγειο. Αδιερεύνητη, ακόμα, σε σχέση με την επιβολή τής Δικτατορίας στην Ελλάδα παραμένει η σημασία τής αδυναμίας τού Γεωργίου Παπανδρέου να επιβληθεί στον Μακάριο και να μετατρέψει την δια της Μεραρχίας επιτελεσθείσα «ντε φάκτο» Ένωση σε, δια της Μεραρχίας, «ντε γιούρε», επισήμως αναγνωρισμένη, Ένωση[9]!

Το απερίσκεπτο «σχέδιο» απεξάρτησης τής Κύπρου από την Ελλάδα, που μπήκε σε εφαρμογή σχεδόν αμέσως με την ίδρυση τής Κυπριακής Δημοκρατίας, με πρώτο βήμα την απόσχιση τής Κυπριακής από την Ελλαδική παιδεία και με το πρόσχημα, μάλιστα, ότι θα γινόταν η Κυπριακή «πρότυπον» και για την Ελλάδα, βρήκε πρόσφορο έδαφος, ανάμεσα σ’ άλλα, και στον ευρωπαϊκό προοδευτικόφρονα «φωτισμό» των νεαρών συνεργατών τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, οι οποίοι, ενώπιον τής προοπτικής τής περαιτέρω κοινωνικής τους ανέλιξής ήταν και διατεθειμένοι να κάμνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι οι κατά τακτά διαστήματα επαναλαμβανόμενες ενωτικές διακηρύξεις του ήσαν κενές περιεχομένου. Το αμέσως εφαρμόσιμο σχέδιο πρόβλεπε, κατά το αγγλικό πρότυπο, ανάπτυξη των τεχνικών σχολών σε βάρος των κλασικών σχολείων, όπως από την αρχή επέμεναν ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων Τάσσος Παπαδόπουλος (1960-1970) και ο Υπουργός Οικονομικών Ρένος Σολομίδης (1962-1968),[10] παρά τις παρεμβάσεις τής επίσημης Ελλάδας και παρά την επιμονή τού Υπουργού Παιδείας Κωνσταντίνου Σπυριδάκι (1965-1970) ότι αυτό θα αποτελούσε «πλήγμα όχι μόνο για την πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη τής χώρας αλλά και για την επιστημονική και την οικονομική, αφού χωρίς τη γενική εκπαίδευση θα επηρεαζόταν αρνητικά η ανάπτυξη τού ανθρώπινου δυναμικού».[11]

Αντικρίζοντας από κάποια απόσταση πλέον (και υπό το πνεύμα τής παρούσας κρίσης) τις περιόδους τής οικονομικής «ευμάρειας» τής Κύπρου και τής «ανάπτυξής» της, και τοποθετώντας τις μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο τής ιστορικής της πορείας, των ιστορικών ονείρων, ποτισμένων με αίμα εθνικών φιλοδοξιών της για μια αξιοπρεπή, ελληνότροπη επιβίωση, άρχισε να διακρίνεται πια καθαρά ότι το μόνο που κατάφερε ηπολιτική τής απεξάρτησης ήταν να οδηγήσει την Κύπρο στον διχασμό, την αποδυνάμωση, το τούρκεμα τού ενός τρίτου των εδαφών της και στην παρούσα δοκιμασία και εξάρτηση από ξένα συμφέροντα.

Το γεγονός ότι μέχρι πρόσφατα δεν είχαν ακόμα διερευνηθεί εις βάθος οι συνομιλίες τής Γενεύης τού 1964, ώστε να αποκαλυφθούν οι σκοπιμότητες που τις παρουσίαζαν να επιδιώκουν μόνο τη διχοτόμηση τής Κύπρου (πράγμα που διατηρούσε «δικαιωμένη» την απεξαρτησιακή πολιτική τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου), απέτρεψε και την έρευνα στην κατεύθυνση των ευρύτερων επιπτώσεων εκείνης τής πολιτικής ως καταλυτικής εις βάρος τής νεότερης ελληνικής ενότητας και ισχύος.

Αν, όπως ήταν εκείνη την περίοδο (1964) η ευρύτερη κατανόηση στο πεδίο των πολιτικών εξελίξεων, των παραδοχών και των πραγματικοτήτων που φαίνονταν να διαμορφώνονται, πραγματοποιούνταν η Ένωση τής Κύπρου με την Ελλάδα, είναι εύλογο να υποθέσουμε ότι ούτε η Ελλάδα θα έφτανε ποτέ στη δικτατορία τού ’67 ούτε η Κύπρος στην τουρκική εισβολή τού ’74, αλλ’ ούτε και οι δύο θα έφταναν, ίσως, στη δεινή θέση που βρίσκονται σήμερα. Αντίθετα το ισοζύγιο δυνάμεων στην περιοχή, και με τις «δύο» σημερινές ΑΟΖ ενωμένες, θα ήταν εντελώς άλλο. Η Ελλάδα με την Κύπρο ως προέκταση και δική της παρουσία στην Ανατολή θα είχε διαφορετικό γεωστρατηγικό εκτόπισμα και δεν θα άφηνε χώρο στους κωμικούς αλλά και επικίνδυνους οραματισμούς των Τούρκων.

Η ανθενωτική, απεξαρτησιακή πολιτική τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει μέχρι να διερευνηθεί επαρκώς ώστε να φανεί πόσο αφύσικη υπήρξε, και πόσο καταστροφικά ασύμφορη για τον σύγχρονο ελληνισμό.

*  *
Το βιβλίο Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες, Εστία 2006, γράφτηκε με στόχο να καταδείξει τον εκτροχιασμό τού αγώνα τής Κύπρου, ν’ απαλλάξει το σώμα του από τη λάσπη, ν’ αποκαταστήσει τα χαμένα του μέλη, ν’ αφαιρέσει ακαλαίσθητα προσθέματα, να φέρει στο φως το πρόωρα πεπαλαιωμένο και σκόπιμα μουσειοποιημένο «άγαλμά» του, με τη «ρομαντική» φιλοδοξία να το επαναφέρει, ίσως, στη ζωή, σίγουρα στην αληθινή ζωή που σημαίνει το κάλλος του. Η φόρμα που θεωρήθηκε πιο κατάλληλη για τη συγγραφή του ήταν εκείνη τού Χρονικού, ενός τύπου «ημερολογίου» ή προσωπικής μαρτυρίας ενός Κυπρίου, ο οποίος διατηρεί μέσα του ολοζώντανη την ανάμνηση τού ενωτικού-απελευθερωτικού έπους τού 55-59, έζησε την εφηβεία του στον επιπόλαιο μέχρι ανεύθυνο πυρετό τού 1964 και την ωριμότητά του από τον «εμφύλιο» τού ’70 ως το προδομένο ’74, κι ως την εντελώς εκτροχιασμένη πια, οργιαστικά αμνήμονα καταναλωτική ευμάρεια και σχεδόν αδιάκοπα «καρναβαλική» πανδαισία τού 2000.

Η πορεία τού βιβλίου και μέσω τής υποβολής του στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού τής Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως ήταν τότε η υπάρχουσα πρακτική, κάθε άλλο παρά θα μπορούσε να σταματήσει επειδή θα αντιμετωπιζόταν αρνητικά από το Κυπριακό Κράτος. Το βιβλίο ασκούσε, επίσης, οξεία κριτική στην ανθελληνική ιδεολογία των υψηλά ιστάμενων λειτουργών και άλλων περιώνυμων πολιτών του και την υποδείκνυε ως το γενεσιουργό αίτιο μιας ευρύτερης παρακμής. Το ερώτημα για τον συγγραφέα του ήταν μέχρι ποιου σημείου θα έφτανε η νεοκυπριακή γραφειοκρατία στην προσπάθειά της να εξουδετερώσει το βιβλίο αποτελεσματικά. Επειδή το Κυπριακό Κράτος όχι μόνο δεν πρόβαλλε επίσημα την ανθελληνική ιδεολογία του, αλλά αντίθετα πολλές φορές, υποκριτικά, διακήρυσσε το αντίθετό της ως τη μόνη αληθινή πίστη και πεποίθησή του. Η περιθωριοποίηση-αποσιώπηση[12] τού βιβλίου δεν μπορούσε να σημαίνει άλλο από τη δικαίωση του, την επιβεβαίωση των μεθόδων και των πρακτικών που μετερχόταν το κυπριακό κράτος.

Όταν αυτό ακριβώς έγινε, ο συγγραφέας αντέδρασε με επιστολή στις 23 Ιανουαρίου 2008 προς τη διεύθυνση των Πολιτιστικών Υπηρεσιών τού Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού, με αντίγραφα στον Υπουργό, στα μέλη τής Επιτροπής Γραμμάτων και στην Επίτροπο Διοικήσεως τής Κυπριακής Δημοκρατίας, στην οποία υπέβαλε και αίτημα εξέτασης τού θέματος. Παρόμοια υπόθεση υπήρξε και το 1976 όταν η Επιτροπή αποφάσισε τη βράβευση τού Παντελή Μηχανικού αλλά την απόφαση ανέπεμψε ο Υπουργός Παιδείας και, επίσης, το 1984 όταν με τον ίδιο τρόπο αναπέμφθηκε και πάλι απόφαση βράβευσης τού βιβλίου Το Δένδρο, η Συνωμοσία και άλλα, του γράφοντος. Εκείνη τη φορά παραιτήθηκαν τα μέλη τής Επιτροπής Νάσος Βαγενάς και Νίκος Ορφανίδης. Ταυτόχρονα αρνήθηκαν τη βράβευσή τους δυο άλλοι λογοτέχνες, η Πίτσα Γαλάζη το Α΄ βραβείο ποίησης και ο Κώστας Μακρίδης τον έπαινο στην ίδια κατηγορία.

Στην επιστολή τού συγγραφέα προς τη Διεύθυνση των Πολιτιστικών Υπηρεσιών γινόταν αναφορά στον «ζντανοφισμό», όπως πρόσφατα τον είχε περιγράψει ο Νάσος Βαγενάς:[13] «Εκείνη η κριτική αντίληψη, που θεωρεί το ιδεολογικό στοιχείο μιας ορισμένης πολιτικής κατεύθυνσης ως κύριο κριτήριο στην αξιολόγηση των καλλιτεχνικών έργων». Αυτήν ακριβώς την ολοκληρωτική αντίληψη εξέθετε και σατίριζε – ανάμεσα σ’ άλλα – μέσω μια προσωπικής «μαρτυρίας» το Την Ελλάδα θέλομεν και ας τρώγωμεν πέτρες, αντίληψη που είχε βρει ξανά εφαρμογή στο παρελθόν σε βάρος άλλων βιβλίων από τις «Πολιτιστικές Υπηρεσίες» τής Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η απάντηση των «Πολιτιστικών Υπηρεσιών» (στο εξής «Π.Υ.»), στις 7 Μαρτίου, ήταν ότι απλούστατα «εκρίθη από την Επιτροπή Γραμμάτων ότι το υπό αναφορά βιβλίο δεν ενέπιπτε στην κατηγορία ‘Χρονικό/Μαρτυρία’», όπως ορίζεται από τα λεξικά στα οποία κατέφυγε η Επιτροπή. Αυτά ήταν το Λεξικό Λογοτεχνικών Όρων των Μαρκαντωνάτου-Σακελλαρίδη, 1980, και το Λεξικό τής Νέας Ελληνικής Γλώσσαςτού Γ. Μπαμπινιώτη, 2002.

Ως εκ τούτου, κατέληγαν στην απάντησή τους οι Π.Υ., το έργο δεν ήταν «Χρονικό» επειδή δεν αναφερόταν σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο, δεν είχε υφολογική ομοιογένεια και παρουσίαζε ποικιλία θεμάτων που οδηγούσαν σε ανομοιογένεια τού περιεχομένου.

Δινόταν, επίσης, απάντηση σε νύξη που έκαμε ο συγγραφέας στην επιστολή του για την ομοιογένεια των πολιτικών αντιλήψεων των μελών τής Επιτροπής, ότι η επιλογή τους δεν έγινε με βάση τις ιδεολογικές τους απόψεις αλλά την «εμπειρογνωμοσύνη» τους «επί του συγκεκριμένου θέματος».

Η ανταπάντηση τού συγγραφέα στις 17 Μαρτίου 2008 ήταν ότι στην κατάσταση «ωριμότητας» και «σοφίας», που είχε φτάσει τώρα το κυπριακό κράτος, όπου δεν επενέβαιναν πια ευθέως κι ετσιθελικά οι υπουργοί του για να ακυρώνουν αποφάσεις επιτροπών που διόρισαν οι ίδιοι, όφειλαν να απασχολούν την Υπηρεσία οι «πολιτικές» απόψεις των μελών τής Επιτροπής, ώστε να εκπροσωπούνται όλες οι κυρίαρχες ιδεολογίες, διαφορετικά και πάλι δεν θα μπορούσε να διασφαλισθεί η ελευθερία τής σκέψης και της έκφρασης και η κατάληξη σε κατά το δυνατόν «ακριβοδίκαιες» αποφάσεις. Δεν είχαμε φτάσει ακόμα σε στάδιο όπου η «εμπειρογνωμοσύνη» και μόνο θα ήταν αρκετό προσόν αληθινά δημοκρατικής συμπεριφοράς. Η εκάστοτε εξουσία, με το πρόσχημα ότι δεν την απασχολούν, τάχα, οι ιδεολογικές απόψεις των μελών τής Επιτροπής, θα διόριζε απλώς δικούς της «εμπειρογνώμονες» και το μόνο που θα κατόρθωνε ήταν να κρυβόταν πίσω από το δάχτυλό της, φανερώνοντας την υποκρισία, την κουτοπονηριά και την ολοένα και πιο εξασθενημένη πνευματική κατάσταση όλων μας.

Όμως, συνέχιζε στην επιστολή του ο συγγραφέας, αυτό που τελικά συνέβαινε ήταν ακόμα χειρότερο, επειδή η «εμπειρογνωμοσύνη» δύο τουλάχιστο των διορισθέντων μελών τής Επιτροπής φαινόταν μάλλον ανύπαρκτη. Ουδέν δημοσίευμά τους, μελέτη ή έκδοση σχετική με το αντικείμενο δεν υπήρχε. Αντίθετα, τα προσόντα τους, όπως κι ενός τρίτου μέλους ήταν μια δήλωση υποστήριξης στην υποψηφιότητα Χριστόφια.[14] Πρόεδρος δε τής Επιτροπής ήταν ο ανώτερος λειτουργός των Π.Υ. (αργότερα θα γινόταν διευθυντής τους), ενώ το πέμπτο μέλος ήταν καθηγητής Φιλολογίας Ελλαδικού Πανεπιστημίου. Υπήρχε και ένα έκτο μέλος, επίσης φιλόλογος, ανεξιχνίαστων, τουτέστι ευκαιριακών πολιτικών πεποιθήσεων.

Στα επιχειρήματα ότι το βιβλίο δεν ήταν «χρονικό» επειδή δεν κάλυπτε, δήθεν, συγκεκριμένη χρονική περίοδο η απάντηση τού συγγραφέα ήταν ότι το βιβλίο άρχιζε σε συγκεκριμένη μέρα, ημερομηνία και ώρα τού 1993 με ένα ιστορικό γεγονός (την εκλογή Γλαύκου Κληρίδη στην προεδρία τής Κυπριακής Δημοκρατίας), και από εκεί πήγαινε πίσω στον Δεκέμβριο 1969, έτος επιστροφής τού συγγραφέα στην Κύπρο από τις σπουδές του, για να συνεχίσει την αφήγηση χρόνο με τον χρόνο, σχεδόν κεφάλαιο με κεφάλαιο μέχρι την 11η Σεπτεμβρίου 2001 (κεφάλαιο «Νάιν Ιλέβεν»), και να κλείσει με δύο ακόμα κεφάλαια ως επίλογο για τη σημερινή κυπριακή πραγματικότητα. Όσον αφορά τούς επιλεγμένους «ορισμούς» τού «τι εστί χρονικό», είχαν μεν εφαρμογή σε ιστορικές αφηγήσεις τύπου Χρονικού τού Μορέως ή του Μαχαιρά, δεν απέκλειαν, όμως, καθόλου το Την Ελλάδα θέλομεν…, το οποίον εμπίπτει και μέσα στα πλαίσια πιο σύγχρονων ορισμών όπως εκείνο τού πολύ πρόσφατου Λεξικού τής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης 2007, που καθορίζει ότι ένα Χρονικό «διανθίζεται κάποτε από διαλόγους, αυτοβιογραφικές πληροφορίες, σύντομα σχόλια κ.τ.λ»

Στο θέμα τής «ανομοιογένειας» ύφους ή περιεχομένου, που κατά τον ισχυρισμό, χαρακτήριζε το βιβλίο, η απορία ήταν αν η εξ «εμπειρογνώμων» Επιτροπή των Π.Υ. θα απέρριπτε και ήδη αναγνωρισμένα μεγάλα λογοτεχνικά έργα, όπως για παράδειγμα το Άξιον Εστί τού Οδυσσέα Ελύτη για το πάντρεμα πεζών με στίχους και την υφολογική, γλωσσική και μετρική τους «ανομοιογένεια»!

Τελικά έμενε στο κενό και το ερώτημα γιατί ο διαγωνισμός έφερε την ονομασία «Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία», αφού κατά την παραδοχή τής Επιτροπής (επιστολή 7ης Μαρτίου) δεν είχε καθόλου κριθεί η λογοτεχνικότητα τού βιβλίου, τη στιγμή που υπήρχαν, καθορισμένα από τις ίδιες τις Π.Υ., συγκεκριμένα και αριθμημένα λογοτεχνικά κριτήρια βράβευσης! Αυτά δεν έλειπαν ούτε πλήρως ούτε έστω εν μέρει από τοΤην Ελλάδα θέλομεν…

Σε προσωπική του επιστολή προς τον συγγραφέα,[15] σε λιγότερο από τρεις μήνες μετά την κυκλοφορία τού βιβλίου, ο Χρήστος Γιανναράς, έγραψε: «Είναι εκπληκτικό βιβλίο, ασύγκριτο με ό,τι έχω ως τώρα διαβάσει για την μετά το ’74 Κύπρο. Πολύ θα ήθελα να είχε γραφτή ένα ανάλογου ταλέντου βιβλίο και για την ελλαδική Ελλάδα στην ίδια περίοδο».

Στην επιφυλλίδα του στις 27 Αυγούστου τού ιδίου χρόνου[16] στην «Καθημερινή», αναφέρθηκε στην κάθε άλλο παρά «δημοσιογραφική» γραφή τού βιβλίου, χαρακτηρίζοντάς την «γυμνασμένη σε δύσκολα πεδία τής εκφραστικής και της ευαισθησίας». Αναφορικά με την «ακριβή αποτύπωση των ευαισθησιών και των ανησυχιών τού σύγχρονου ανθρώπου» (αρ. 8 στη λίστα των λογοτεχνικών κριτηρίων τής Επιτροπής Γραμμάτων), ο Γιανναράς εύρισκε πως το Την Ελλάδα θέλομεν κι ας τρώγωμεν πέτρες, «συνδέει την παρακμή και την υπονόμευση τού κοινωνικού αθλήματος (θεσμών και προϋποθέσεων) από την ‘εκσυγχρονιστική’ ατομοκρατία, την ιστορικοϋλιστικά καταναλωτική». Κι αυτό, πάντα κατά τον Γιανναρά, γινόταν χωρίς «γενικευμένες αφαιρετικές πιστοποιήσεις» και «αφοριστικούς χαρακτηρισμούς, αφήνοντας την κριτική ικανότητα τού αναγνώστη να συναγάγει συμπεράσματα και αξιολογήσεις προσώπων μέσα από τις πολύ συγκεκριμένες, λεπτομερειακές, αλλά ενδεικτικά επιλεγμένες ψηφίδες αφήγησης που κατατίθενται ως προσωπική μαρτυρία στο βιβλίο».

Μόλις δυο εβδομάδες πριν, στις 13 Αυγούστου, στην επιφυλλίδα του στο «Βήμα», ο Νάσος Βαγενάς[17]κατέτασσε το Την Ελλάδα θέλομεν… σε εκείνα τα κυπριακά βιβλία που τυπώνονται στην Ελλάδα και είναι «ενίοτε αξιολογότερα από αρκετά ελληνικά που θεωρούνται σημαντικά».

Η ελάχιστη αυτή αναφορά που έγινε εδώ σ’ ένα μικρό μέρος τής αλληλογραφίας τού συγγραφέα με τις Πολιτιστικές Υπηρεσίες τής Κυπριακής Δημοκρατίας στοχεύει απλώς στο να καταδείξει πώς και πόσο η γραφειοκρατία τού κυπριακού κράτους υποτάχθηκε στην ανθελληνική, συχνά παρουσιαζόμενη ως απλώς ανθελλαδική απεξαρτησιακή πολιτική. Αυτή η γραφειοκρατία αποδείχτηκε, επίσης, απρόσβλητη από την Έκθεση τού Γραφείου Επιτρόπου Διοικήσεως, η οποία κοινοποιήθηκε στις 23 Ιουνίου 2009 και αναγνώριζε το βιβλίο ως «χρονικό», ως δηλαδή αυτό που ήταν και θεωρούσε «εσφαλμένη» την απόφαση αποκλεισμού του. Ζητούσε από τις Π.Υ. να «παράσχουν γραπτή ικανοποίηση» στον συγγραφέα στο πνεύμα των συμπερασμάτων τής Έκθεσης, πράγμα που δεν έγινε, βέβαια, ποτέ.

* * *

Η πολιτική τής απεξάρτησης τής Κύπρου από την Ελλάδα, που εγκαινιάστηκε με την ίδρυση τής Κυπριακής Δημοκρατίας από τη διακυβέρνηση Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και κληροδοτήθηκε σε όλες τις επόμενες, δεν σταμάτησε ποτέ, όποιες κι αν ήταν οι διακηρύξεις, οι δηλώσεις, ακόμα και οι εκατέρωθεν ενέργειες σε όλο αυτό το διάστημα. Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει δύο επίπεδα όχι μόνο στην τρέχουσα πολιτική πρακτική αλλά και σε σχεδόν όλους τούς τομείς τής «σχέσης» Ελλάδας-Κύπρου. Εμπλεκόμενες, διασταυρούμενες προθέσεις, ενίοτε υποδόρια και ενίοτε σε μετωπική σύγκρουση, μέσα σε ένα πνεύμα που κάποτε ήταν απόλυτα ειλικρινές και κάποτε απόλυτα υποκριτικό και ψευδές, χωρίς συνήθως να υπάρχει ξεκάθαρη διαχωριστική γραμμή, με το φοβερό φαινόμενο αυτό το πνεύμα συχνά να εκπηγάζει από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους και να βγάζει στην επιφάνεια ό,τι περισσότερο, ίσως, ήθελε να κρύψει ή ό,τι περισσότερο ήθελε να διατρανώσει ως ουσία και ταυτότητά του ο καθένας.

Μόνο και μόνο ο τίτλος τού βιβλίου ήταν, ίσως, αρκετός για να προκαλέσει όλων των ειδών τα συναισθήματα από το ένα νοητό άκρο μέχρι το άλλο. Η απόφαση, όμως, της περιθωριοποίησής του από την Κυπριακή Δημοκρατία δείχνει καθαρά τουλάχιστο δύο πράγματα: Πρώτον ότι η αποτυχία τού ενωτικού με την Ελλάδα αγώνα τής Κύπρου, αγώνα συνενωτικού τής ισχύος και της επιβίωσης τού ελληνισμού, οφειλόταν και οφείλεται σε μια ευρύτερη «αναποφασιστικότητα» (για την οποία υπάρχουν χίλιες άλλες λέξεις και νοήματα προκειμένου να διερευνηθεί εις βάθος), που εκφράστηκε τη δεδομένη στιγμή από συγκεκριμένα πρόσωπα με πολιτική ισχύ τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα – ασχέτως τού αν η Κύπρος είχε την πρωτοβουλία και η Ελλάς «απρόθυμα» ακολούθησε – και δεύτερον ότι η απεξάρτηση, ως δυναμικό παράγωγο τής «αναποφασιστικότητας», δηλαδή η τάση απόσχισης τού ελληνισμού από τον εαυτό του, η αυτοδιάλυσή του, είναι η επικρατούσα.

Η αντίσταση στην «αναποφασιστικότητα» και την απεξάρτηση δεν είναι ανύπαρκτη και δείχνει κι αυτή να κληροδοτείται, να κρατιέται με τα δόντια, ακόμα κι εναντίον τής νοθείας τού εαυτού της, δείχνει να επιβιώνει, έστω και σε ποσότητες ισχνότερες εκείνης που ο Μακρυγιάννης είχε αναγνωρίσει ως «μαγιά». Από την άλλη, μια αντίθετη, ξεκάθαρη αποφασιστικότητα διεξάγει έναν μυστικό και φανερό πόλεμο εξολόθρευσής της.

Άντης Ροδίτης

(Σημ. Το πιο πάνω κείμενο δημοσιεύεται στη Νέα Εστία, Τεύχος 1860, Δεκ. 2013, σ. 876-886)

[1]Πρόεδρος: Ανδρέας Μ. Καζαμίας, Καθηγητής Συγκριτικής Παιδαγωγικής και Εκπαιδευτικής Πολιτικής.Μέλη: Αθανάσιος Γαγάτσης, Καθηγητής Διδακτικής των Μαθηματικών. Ελπίδα Κεραυνού Παπαηλιού, Καθηγήτρια Πληροφορικής. Σήφης Μπουζάκης, Καθηγητής Παιδαγωγικών. Γιώργος Τσιάκαλος, Καθηγητής Παιδαγωγικών. Γιώργος Φιλίππου, Καθηγητής Διδακτικής των Μαθηματικών. Κρίστης Χρυσοστόμου Λέκτορας Πολιτικής Μηχανικής.

[2] Ρόμπερτ Χόλλαντ «Η Βρετανία και ο κυπριακός αγώνας», Ποταμός, 2001, σ. 120-121.

[3] Δρ Παναγιώτη Κ. Περσιάνη «Τα πολιτικά τής Εκπαίδευσης στην Κύπρο», Εκδόσεις Πανεπιστημίου Λευκωσίας-Παπαζήση ΑΕΒΕ, 2010, σ. 47.

[4] «Ημείς έχομεν παιδείαν και ως προς το περιεχόμενον και ως προς την λειτουργίαν από καιρού αρχαιωθείσαν και παραμένομεν πιστοί εις αυτήν ως Πηνελόπη.» Λογοδοσία επί των πεπραγμένων τού Παγκυπρίου Γυμνασίου υπό τού Γυμνασιάρχου Φρίξου Πετρίδη τη 14η Ιουλίου 1968 στην Επετηρίδα του Σχολικού Έτους 1967-1968.

[5] Εφημερίδα Ελευθερία Λευκωσίας 5.1.1963, σσ 5-6

[6] Δες και Θεόδωρου Ι. Ζιάκα «Πέρα από το Άτομο», Αρμός 2003, σ. 96: «Μια από τις εκδηλώσεις της κυριαρχίας του σοφιστικού-σχετικιστικού (μηδενιστικού) πνεύματος είναι σήμερα η κατάρρευση των κλασικών σπουδών στη Δύση, πρωτοστατούντων των ίδιων των κλασικιστών κ.λπ.»

[7] «Επετηρίς Σχολικού Έτους 1964-1965», Παγκύπριον Γυμνάσιον, Λευκωσία 1966, σσ 38-39.

[8] Όταν ο Υπουργός Εσωτερικών του Πολύκαρπος Γιωρκάτζης, που  βοηθούσε με την άδεια και προτροπή τού Μακαρίου τον Αλέξανδρο Παναγούλη εκτέθηκε στα μάτια των δικτατόρων με αποδεικτικά στοιχεία, ο Μακάριος τον απαρνήθηκε κι εκείνος πέρασε σε συνωμοσία με τους πράκτορες των δικτατόρων με στόχο τη δολοφονία τού Μακαρίου. Το  αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθεί ο ίδιος από τούς συνεργάτες του.

 [9] Άντη Ροδίτη «Κουράγιο Πηνελόπη», Αρμός 2013

[10] Περσιάνης 66-68

[11] Περσιάνης 48

[12] Η αποσιώπηση τής κυπριακής αντικαθεστωτικής λογοτεχνίας αποτελεί πάγια τακτική των «αρμοδίων» υπηρεσιών τού Κυπριακού κράτους, έστω κι αν κάποτε είναι αναγκασμένο ν’ αναγνωρίσει ένα βιβλίο. Τότε η «αναγνώριση» χρησιμοποιείται ως προπέτασμα καπνού για να συνεχίσει το σκοταδιστικό του έργο. Σ’ αυτό βρίσκει πάντα πρόθυμους συνεργάτες διάφορους «προοδευτικόφρονες» κριτικούς και λογοτέχνες, που αρπάζουν την ευκαιρία να περιορίσουν άλλο τυχόν «ενοχλητικό» λογοτεχνικό ανταγωνισμό! Η εύνοια με την οποία   περιβάλλονται από τις «αρμόδιες» αρχές, τους προσδίνει την αναγκαία εγκυρότητα ώστε να επηρεάζουν Ελλαδίτες συναδέλφους. Το θέμα δεν έχει μείνει αδιαπραγμάτευτο στο Την Ελλάδα θέλομεν…Μερικά πρόσφατα, κραυγαλέα παραδείγματα αποτελούν η μη περίληψη τού γράφοντος στο Λεξικό τής Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, Πατάκης 2007, ούτε και στο κυπριακό αφιέρωμα τού περιοδικού «Η Λέξη» (τεύχος 203-204, Ιανουάριος-Ιούνιος 2010), όπου στο «Συνοπτικό χρονολόγιο 1960-2010» παραλείπεται εντελώς η κρατική βράβευση το 1973 τού βιβλίου «4 διηγήματα». Παρομοίως επιλεκτική είναι και η συμπεριφορά τού «Σπιτιού τής Κύπρου» όσον αφορά παρουσιάσεις  Κυπρίων λογοτεχνών στην Αθήνα. Στην δε «Ιστορία της Νεότερης Κυπριακής Λογοτεχνίας», των Κεχαγιόγλου-Παπαλεοντίου, Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών Κύπρου 2010, όπου δεν είναι τόσο εύκολη η αποσιώπηση, οι ελάχιστες αναφορές στο έργο τού γράφοντος  παίρνουν μορφή πολιτικού «κατηγορητηρίου» με χαρακτηρισμούς τού τύπου «αμετάπειστος ελληνολάτρης και αντιμακαριακός», «διακατέχεται από εμμονές τής ενωτικής ιδεολογίας» κ.α. Αξιοσημείωτο είναι, επίσης, το γεγονός ότι αποδίδουν στον γράφοντα βιβλίο που δεν έγραψε, παραλείποντας άλλο που έγραψε, ενδεικτικό κι αυτό, ίσως, της βιασύνης τους να ξεμπερδεύουν το συντομότερο με έναν συγγραφέα, που τους είναι «πολιτικά»… αντιπαθής!

[13] «Το Βήμα» 20.1. 2008

[14] «Ο Φιλελεύθερος» 22.1. 2008

[15] Χειρόγραφη, με ημερομηνία 11.7.2006

[16] Με τίτλο «Ιστορικοϋλιστικός ‘εκσυγχρονισμός’ μετέωρος».

[17] Με τίτλο «Το θέατρο στην Κύπρο».

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η Μεγάλη Προδοσία του Μακάριου

Περί της ελληνικής αντίστασης...(Η Μεγάλη Προδοσία του Μακάριου ήθελε την Ένωση, αλλά με τον όρο να… φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ!)

Πολύ συχνά ακούμε από τους διάφορους Κυπρίους «αντιπολιτευόμενους» (δηλαδή εκείνους που θεωρούν τους εαυτούς ως πιο κατάλληλους για ν’ αναλάβουν τους χειρισμούς για το μέλλον της Κύπρου), ότι επιβάλλεται «αλλαγή πλεύσης». Μιλούν για εγκατάλειψη της πολιτικής του «καλού παιδιού» και για την ανάγκη, ακόμα, «να τρίξουμε τα δόντια στην Τουρκία»!

Δεν είναι απλώς δείγμα πολιτικής ανωριμότητας το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του κυπριακού λαού εκλαμβάνει ως σοβαρές αυτές τις υπό τύπον διακηρύξεων, «εισηγήσεις». 

Μια καινούργια ιστορία «αντίστασης» του κυπριακού λαού είχε εγκαινιαστεί ευθύς μετά το τέλος του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, με στόχο, όμως, να αποκρύψει την αποτυχία εκείνου του αγώνα. 

Από τη στιγμή που δεν επετεύχθη η Ένωσις, είχε αμέσως προωθηθεί στον λαό το ψέμα ότι ο αγώνας για την Ένωση θα συνεχιζόταν με άλλα μέσα (κι έγιναν και μερικές παραπλανητικές ενέργειες προς εκείνη την κατεύθυνση, όπως η δημιουργία της ένοπλης οργάνωσης «Ακρίτας», με αρχηγό τον Μακάριο και τους υπουργούς του), ενώ παράλληλα αναλήφθηκε από τον ίδιο, ένας πραγματικός αγώνας εδραίωσής του στην πολιτική εξουσία, ο οποίος ταυτιζόταν με την απεξάρτηση της Κύπρου από την Ελλάδα. 

Αυτά, που έχουν ήδη ειπωθεί ξανά σε άρθρα και βιβλία, τεκμηριωμένα με έγγραφα και μαρτυρίες, δεν δείχνουν να απασχολούν τους θεωρουμένους ακόμα «κυριότερους» αρθρογράφους στην Ελλάδα και στην Κύπρο, οι οποίοι προτιμούν να αναμασούν ως επί το πλείστον την πεπατημένη, που θέλει «κακούς και συνωμότες ξένους» εχθρούς των «καλών και αδικημένων Ελλήνων»!

Από την αρχή, όλες οι αποτυχίες που ακολουθούσαν η μια μετά την άλλη τη μεγάλη αποτυχία του 1955-59, αποδίδονταν πρωτίστως στον ξένο παράγοντα και στη ξένη «συνωμοσία», εναντίον των οποίων στρεφόταν ο κύριος όγκος της πολιτικής συνθηματολογίας και της δημοσιογραφικής «αντίστασης». 

Πρόθυμο σύμμαχο σε αυτό τον «αγώνα» εναντίον των δυτικών ξένων, βρήκε ο Μακάριος, πολύ φυσικά, στην αριστερά, της οποίας μεγάλος εχθρός ήταν και είναι η «καπιταλιστική δύση» σε αντίθεση με την τότε «σοσιαλιστική ανατολή». 

Γι’ αυτό και ο Μακάριος, που δεν ήταν αριστερός, απολάμβανε της εμπιστοσύνης και της αγάπης της αριστεράς, που τον λατρεύει και τον θυμάται μέχρι σήμερα. Λάτρεις του Μακαρίου υπήρξαν επίσης πάσης φύσεως και προέλευσης εχθροί της Ελλάδας και της Ενώσεως. 

Αν ήθελε κανείς να δεχτεί τον Μακάριο για ενωτικό, δεν αργούσε να καταλάβει το ψέμα βλέποντας ότι οι οπαδοί του ήσαν ανθενωτικοί. Τι λόγο θα είχαν οι ανθενωτικοί, δεξιοί ή αριστεροί, να στηρίζουν έναν ενωτικό; Κανέναν.

Όλη η ιστορία της αντίστασης των Ελλήνων κατά της Δύσης έχει βαθιές, βαθύτατες ρίζες. Από τη γνωστή αντίθεση Ελλήνων-Ρωμαίων στην αρχαιότητα (πλέγμα μίσους-θαυμασμού εκ μέρους των Ρωμαίων και περιφρόνησης εκ μέρους των Ελλήνων), ως τη θεολογική διαμάχη, στο σχίσμα του 1054 και την εμπλοκή του στην απαράδεκτη εκ μέρους των δυτικών (Ενετών, Γάλλων, Γερμανών και Βέλγων) εκστρατεία του 1204 εναντίον της Πόλης, μέχρι και σήμερα. Ναι, υπάρχει αληθινή αντίσταση και διαμάχη με τη Δύση στο θέμα της αντιμετώπισης της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης και του πολιτισμού. Αυτό, όμως, είναι ένα πράγμα και θα δημιουργηθεί ένα πραγματικά νέο ορόσημο στις σχέσεις Ελλάδας-Δύσης όταν, σε μια μελλοντική εποχή, οι Έλληνες κατορθώσουν να διαχωρίσουν μέσα τους ξεκάθαρα το καθήκον διατήρησης της θεολογικής, πολιτισμικής διαφοράς, ως άσχετο, όμως, με όλα τα άλλα κοινά με τη Δύση, πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα. Ίσως η σημερινή αντιπαράθεση με τον ισλαμοφασισμό να βάλει το λιθαράκι της ώστε να εννοήσουν οι Έλληνες πού είναι η διαφορά και πού η συμπόρευσή τους με τη Δύση.

Έχει ήδη γίνει αναφορά στον αγώνα της ΕΟΚΑ. Μια από τις πρώτες απόπειρες να επιτευχθεί η Ένωση αναίμακτα και ειρηνικά, όπως όλοι ήθελαν και περίμεναν ότι θα γινόταν, έκανε ο βασιλιάς Παύλος προσφέροντας στους συμμάχους Άγγλους «βάσεις», όσες και όπου ήθελαν στην Κύπρο ή στην Ελλάδα. Οι ίδιοι οι Άγγλοι είχαν προσφέρει σε κάποια άλλη στιγμή την Κύπρο στην Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα έκρινε αλλιώς τότε τα συμφέροντά της. Η ουσία, στο τέλος, βρίσκεται στο ότι όταν αναπόφευκτα ανελήφθη ο ένοπλος αγώνας για την Ένωση εναντίον των Άγγλων, το αίτημα ήταν ένωση της Κύπρου με μια χώρα του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα. Κι όταν εκείνος ο αγώνας απέτυχε για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και το ΝΑΤΟ, πέντε χρόνια μετά, επέτρεψε τη de facto ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, με τη de jure να είναι στο χέρι των Ελλήνων… τι επακολούθησε; Αντίσταση… στο ΝΑΤΟ!! 

Αυτό μαρτυρά και ο υπεράνω πάσης υποψίας Αναστάσης Πεπονής (Τα γεγονότα και τα πρόσωπα, Λιβάνης 2002, σελίδα 89). 

Σε επίσκεψή του στη Λευκωσία, τον Οκτώβριο του 1964, άκουσε, καθώς αφηγείται, τον Μακάριο να του δηλώνει με πάσα σοβαρότητα ότι ναι, ήθελε την Ένωση, αλλά με τον όρο να… φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ!! 

Κόκαλο ο Πεπονής. «Μα, Μακαριώτατε, την είπατε αυτή σας τη θέση στην Ελληνική Κυβέρνηση;», ρώτησε. 

Όχι, δεν την είχε πει. Απλώς την εφάρμοζε, με τους κομμουνιστές να χορεύουν ακόμα, δίπλα του και μαζί του ένα χορό που η μουσική του είχε σταματήσει περισσότερο από 15 χρόνια πριν. Τη στιγμή, μάλιστα, που ο Άτσεσον είχε δηλώσει ξεκάθαρα λίγες βδομάδες προηγουμένως στη Γενεύη (όχι δημοσίως βέβαια, αλλά για όσους είχαν νου), ότι «αν εκείνη τη στιγμή κήρυτταν οι Έλληνες την Ένωση θα ήταν χωρίς όρους – δεν θα έπαιρναν τίποτε οι Τούρκοι». (Έγγραφο 462 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP: “When Greeks were ready to produce Enosis, they could say that it was unconditional as it would indeed be since the Turks would have missed the bus”. Κουράγιο Πηνελόπη, Αρμός 2013, σ. 344 και σ. 495-498, αυτούσιο το έγγραφο). Οι Έλληνες, βέβαια, δεν ήταν έτοιμοι να εφαρμόσουν την Ένωση, αφού διαφωνούσαν σφόδρα μεταξύ τους.

Αυτός, λοιπόν, είναι ο τρόπος που ανακατεύουμε τις «αντιστάσεις» μας εναντίον της Δύσης, ώστε όταν μας δίνουν οι ίδιοι την ευκαιρία να γίνουμε τόσο δυνατοί ώστε εκείνοι να κινδυνεύουν στο μέλλον να κάνουν αντίσταση σε μας, εμείς αρνούμαστε σθεναρά: Όχι, ποτέ, την αντίσταση θα την κάνουμε εμείς σε σας, όποιο κι αν είναι το κόστος! Το κόστος, όμως, είναι τεράστιο κι αν δεν το συνειδητοποιήσουμε κάποτε, εμείς θα είμαστε στο τέλος οι εξαφανισμένοι.

Αν τουλάχιστο είχαμε την παραμικρή αίσθηση της αξίας εκείνης της αληθινής αντίστασης στη Δύση, που αποβλέπει στην ως εν ουρανώ κι επί της γης ειρήνη, αν όλη η αντίστασή μας γινόταν συνειδητά ενάντια στον «άρχοντα του κόσμου τούτου», θα μπορούσε να πει κανείς «χαλάλι, όλα τα βάσανα και οι καημοί του κόσμου, που υποφέρουμε». Αλλά όλα τελικά, δυστυχώς και τρισδυστυχώς, γίνονται για τη ψήφο του αφελούς και απληροφόρητου λαού, με γνώμονα το πώς θα γίνει ο κάθε μωροφιλόδοξος «άρχοντας» του μικρόσκοσμου της γειτονιάς μας, της όσης ως εκ θαύματος Ελλάδας έμεινε και της όσης Κύπρου απομένει.

Άντης Ροδίτης
Πηγή
http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Η καταστρατήγηση των νόμων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ (Α)

Η πολιτική των ΗΠΑ προς την Ελλάδα και την Κύπρο, ειδικά στην περίοδο της δικτατορίας και στην Κυπριακή τραγωδία κατόπιν, προσφέρει μερικά παραδείγματα του ρόλου που διαδραματίζουν οι ΝΟΜΟΙ των ιδίων των ΗΠΑ στην λήψη αποφάσεων για την εξωτερική πολιτική, καθώς και της αλληλεπίδρασης μεταξύ των νομικών και μη νομικών παραγόντων.

Εδώ θα αναφερθούμε ειδικά σε δύο περιπτώσεις λήψης αποφάσεων, στις οποίες υπεισέρχονται με διαφορετικό τρόπο στην κάθε μία, Νομικοί Παράγοντες, αν και οι παράγοντες αυτοί δεν παίζουν πρωταρχικό ρόλο στον καθορισμό αποφάσεων, σε καμμιά από τις περιπτώσεις αυτές.

Η πρώτη περίπτωση είναι η συνεχής αναγνώριση του Ελληνικού στρατιωτικού καθεστώτος από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Η μεθόδευση εδώ των συστατικών στοιχείων των νομικών κανόνων εννοιών, σκοπό είχε να επιτρέπει την επίμονη δημόσια άρνηση, ότι μια συγκεκριμένη απόφαση είχε παρθεί ή έπρεπε να παρθεί και την από πρόθεση σύγχυση νομικών και πολιτικών κριτηρίων.

Η δεύτερη περίπτωση αφορά την μη εφαρμογή της Νομοθεσίας των ΗΠΑ της σχετικής με την εξωτερική βοήθεια στην περίπτωση της ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ στην Κύπρο το καλοκαίρι 1974.. Εδώ παραμερίζονται εκούσια και επίμονα σαφείς δεσμευτικοί Νόμοι, με μόνο τα επιχείρημα ότι η εφαρμογή τους θα ερχόταν σε σύγκρουση με τους στόχους της εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις (ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ-ΚΥΠΡΙΑΚΟ) πρώτα πάρθηκαν οι αποφάσεις και κατόπιν Αναζητήθηκε η νομική τους κάλυψη!....

Οι νομικές εκλογικεύσεις, ή δικαιολογίες που χρησιμοποιούν οι υπεύθυνοι των πολιτικών αποφάσεων, έχουν την δική τους σημασία.

Οι επιλογές που κάνουν ανάμεσα στους διαθέσιμους νομικούς κανόνες, διαδικασίες και αρχές, αποκαλύπτουν συχνά σημαντικές πλευρές των αντιλήψεων και της στάσης τους και του τρόπου με τον οποίον λειτουργεί η διαδικασία λήψης αποφάσεων.

Σε κάθε ζήτημα για την εξωτερική πολιτική μιας χώρας, ανακύπτει το θέμα της διάκρισης ανάμεσα στην ανοιχτή, λίγο ή πολύ επίσημη δραστηριότητα μιας κυβέρνησης και στην ενδεχομένη κρυφή, υποθετική ή γνωστή, αλλά πάντως όχι επίσημη δραστηριότητά της.

Το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα καίριο στην περίπτωση της πρόσφατης πολιτικής των ΗΠΑ στην Ελλάδα και την Κύπρο.

Εδώ ασχολούμαστε βασικά με την ανοιχτή επίσημη πλευρά της δραστηριότητας, χωρίς φυσικά να αποσιωπήσουμε τις άλλες πλευρές όταν μάλιστα είναι γνωστές και σχετίζονται άμεσα με την πρώτη. Είμαστε υποχρεωμένοι να εξετάσουμε στην αρχή τα επίσημα γεγονότα όπως γνωστοποιούνται από τις κυβερνήσεις και τον τύπο.

Αυτή η υποχρέωση πάντως δν νομίζουμε ότι μας δεσμεύει να παραθέσουμε γεγονότα από άλλες πηγές επίσημες αλλά Κρυφές, επειδή έτσι θα υπάρξει πληρέστερη κατανόηση και Τεκμηρίωση των γεγονότων!...

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ 1967-1974

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

Κύπρος 1974 - Η μεγάλη προδοσία

***

 

Κύπρος: Δολοφονήστε τους μέσα στην Αμερικανική Πρεσβεία-Χ. Κίσσιγκερ

ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙ! Μέσα στην Αμερικανική Πρεσβεία των ΗΠΑ, στην Κύπρο!......Α'

 Η φάση 1 της «επιχείρησης Λευκωσία» άρχισε με τη φράση του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρυ Κίσσιγκερ: «Σκοτώστε τον εκεί» .

Η Ομάδα Ειδικών Ενεργειών της Ουάσιγκτων συμφώνησε ομόφωνα. Καθώς ξεκίνησε η Φάση 1 κι οι εκτελεστικοί των μυστικών υπηρεσιών μπήκαν αθόρυβα στη Λευκωσία, ο διευθυντής της Τριμερούς Ζίγκμπνιου Μπρεζίνσκυ ενημερωνόταν συνεχώς από το διευθυντή της CIA.

Ο διευθυντής της Τριμερούς με τη σειρά του ενημέρωνε τον πρόεδρο της Επιτροπής Ντέϊβιντ Ροκφέλλερ!......

15 Αυγούστου 1974, ώρα 6:04 πρωί, έφτασαν στο νησί οι εκτελεστικοί των μυστικών υπηρεσιών Ρίτσαρντ Γουέλς της CIA (είναι ο ίδιος που δολοφονήθηκε στην Αθήνα), ο Τζων Μακ Γκόντλεϋ της NSA, ο Τέημς Στέννις, υποσταθμάρχης της Μέσης Ανατολής της CIA και ο εκτελεστικός της KGB Μπόρις Σέντοβ!!!!!!!!!!!!....

(Ναι καλά διαβάζεται ένας πράκτορας των ΣΟΒΙΕΤΙΚΩΝ εκτελεστής των Αμερικανών υπό της εντολές του Κίσσιγκερ!.....).

(Ο Μπόρις Σέντοβ είναι σήμερα ΑΡΧΗΓΟΣ της KGB « το 1995». Τότε ήταν εκτελεστικός που παρακολουθούσε και κατέγραφε τον Χένρυ Κίσσιγκερ. Τελικά ο Σέντοβ «γοητεύτηκε» από τον Κίσσιγκερ και μετατράπηκε σε όργανο του ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ. Ο Κίσσιγκερ φρόντισε τώρα στα πλαίσια της αμοιβαιότητας να διοριστεί σήμερα αρχηγός της KGB!!!!)……

Σχόλιο: Κάτι περίεργο είχε δηλώσει ο Βλαντιμίρ Πούτιν για τον Χένρυ Κίσσιγκερ, πριν λίγο καιρό!...... «¨ότι έμαθε πολλά από αυτόν!....Τυχαίο;……

Ο Τζέημς Στέννις θα ήταν ο πρώτος που θα πυροβολούσε το «στόχο». Αμέσως μετά τις πρώτες σφαίρες του Στέννις, ο Μπόρις Σέντοβ θα πυροβολούσε κι αυτός κατά του «στόχου». Πριν η τελευταία σφαίρα του Στέννις φύγει από τη θαλάμη του όπλου του, ο Σέντοβ θα πυροβολούσε κι εκείνος κατά του «στόχου», άσχετα αν ήταν ζωντανός ΄γ νεκρός, για την επίτευξη πανικού…..

Το στοιχείο του αιφνιδιασμού ήταν το μεγάλο ατού στην επιχείρηση. Ο σχεδιαστής και ο άνθρωπος που διηύθυνε όλη την επιχείρηση ήταν ο Ρίτσαρντ Γουέλς. Ήθελε να είναι τα πάντα στην εντέλεια. Πολύ σχολαστικός επαγγελματίας!.....

Η ομάδα των εκτελεστικών των μυστικών υπηρεσιών δεν εμφανίστηκε στην πρεσβεία. Έμειναν στο ΣΠΙΤΙ ΚΥΠΡΙΟΥ Εφοπλιστή ο οποίος βρισκόταν τις μέρες εκείνες στον Πειραιά!.....

Τη νύχτα της 15ης Αυγούστου εργάστηκαν πάνω στο σχέδιο δολοφονίας. Η εφαρμογή της Φάσης 2 δεν μπορούσε να εφαρμοστεί παρά μόνο στις 18 Αυγούστου, όταν οι Κύπριοι θα ΔΙΑΔΗΛΩΝΑΝ κατά της Αμερικανικής πρεσβείας στη Λευκωσία.

Ο Μακ Γκόντλεϋ είχε έρθει σε μυστική επαφή με τον στρατιωτικό ακόλουθο της πρεσβείας που ήταν δικό του και του σύστησε, στη διάρκεια της αντιαμερικανικής διαδήλωσης και όταν τα πνεύματα θα ήταν οξυμμένα, οι πεζοναύτες φρουροί της πρεσβείας να άνοιγαν πυρ κατά των διαδηλωτών. Τα Υπόλοιπα Ήταν Δική του Δουλειά!......

Ο Γουέλς βρισκόταν σε συνεχή επαφή με τα κεντρικά της CIA όχι μόνο για να δίνει αναφορές, αλλά και για να μαθαίνει τις «εσωτερικές εξελίξεις» στην Ουάσιγκτων για πιθανές αλλαγές ή ματαίωση!.......

Τη νύχτα της 16ης Αυγούστου στο Λευκό Οίκο επικρατούσε ευφορία. Ένα ρεσιτάλ της τραγουδίστριας Μπέβερλυ Σιλλς έκανε τους περισσότερους ανθρώπους του προέδρου να βρεθούν και πάλι μαζί.

Τίποτα δεν είχε αλλάξει είτε στη συμπεριφορά του προέδρου είτε οποιουδήποτε άλλου. Δόθηκε ευκαιρία στον πρόεδρο να ειδοποιήσει τον Κίσσιγκερ από κοντά ότι θα ήθελε την επόμενη το πρωί, στις 6:00 μιαν ακόμη ανασκόπηση με την Ομάδα Ειδικών Ενεργειών.

Η Ομάδα από την Κύπρο συνέχισε να ενημερώνει την Ουάσιγκτων. Ο «στόχος» φαινόταν να μη γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί. Συνέχισε να ασκεί τα καθήκοντά του όπως πάντα.

Στις 17 Αυγούστου, αργά τη νύχτα, έφτασε ένα κατεπείγον σήμα στα χέρια του Γουέλς: « Μαζί με τον προκαθορισμένο «στόχο» θα έπρεπε να τακτοποιηθεί κι άλλος ένας….Γυναίκα….». Ο Γουέλς ψύχραιμα περίμενε το επιβεβαιωτικό σήμα, που ήρθε σε 30 λεπτά, όπως είχε συμφωνηθεί. «Δύο λοιπόν θα είναι οι τελικοί στόχοι…», ψιθύρισε και με το αριστερό του χέρι διόρθωσε τα γυαλιά του.

Η επιχείρηση που είχε συλληφθεί μέσα στην αμφιβολία και είχε χτυπηθεί από το σκεπτικισμό, προχώρησε μέσα σε σύγχυση. Σύντομα έγινα φανερό ότι τα σχέδια για τα οποία είχαν ενημερωθεί τόσο εύγλωττα και τόσο επανειλημμένα, αντικατόπτριζαν τις ασκήσεις του γραφείου επιχειρήσεων της CIA και όχι την πραγματικότητα.

Η ουσία που καταλήγει κανείς στις περιπτώσεις αυτές να αποκαλεί «ενημέρωση ηλιθίων» είναι να κατακλύζεται η εκτελεστική ομάδα με τόσα ή τέτοια στοιχεία της τελευταίας στιγμής, παρουσιασμένα με τέτοια ακαταμάχητη αυτοπεποίθηση, ώστε να είναι τυχερή αν καταφέρει να παρακολουθεί τις εξελίξεις και την πορεία των επιλεγμένων «ΣΤΟΧΩΝ» ….

Η πιθανότητα να αμφισβητηθεί η ουσία εξαφανίζεται στην ύπουλη αλληλοδιαδοχή των χαρτιών που φτάνουν και την αντικατάσταση των αρχικών σχεδίων.

Με σπάνιες και διάσημες εξαιρέσεις, όπως η περίπτωση του Ελληνοαμερικανού Τομ Καραμεσίνη, οι πιο σύγχρονοι εκτελεστικοί των μυστικών υπηρεσιών προτιμούν να εξαντλούν το «στόχο» με το βάρος του υλικού τους, παρά με τολμηρά χτυπήματα με «ανώτερα εφόδια» αντί για ανώτερους ελιγμούς.

Ως προς αυτό αντικατόπτριζαν τις τάσεις μιας μη μιλιταριστικής προσανατολισμένης στην τεχνολογία κοινωνίας. Όμως οι «πόλεμοι φθοράς» δεν μπορούν να κερδιθούν εναντίον ενός «στόχου» που αρνείται να πολεμήσει, εκτός όταν τον συμφέρει. Μια μυστική μελέτη της παθολογίας των μυστικών «εκστρατειών» -για το θανατηφόρο χτύπημα ενός στόχου- θα ήταν να διερευνηθεί σε ποιο σημείο ένας στόχος γίνεται μονομανία.

ΞΑΦΝΙΚΑ, στις 17 Αυγούστου το βράδυ δημιουργήθηκε πανικός στο γραφείο του ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: αιτία ένα επείγον τηλεγράφημα του «στόχου» από τη Λευκωσία, που ζητούσε άδεια να έφευγε την επομένη για την Ουάσιγκτων λόγω κάποιου προσωπικού του θέματος…

Ο Κίσσιγκερ επικοινώνησε αμέσως με το διευθυντή της CIA για να του ανακοινώσει το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος. «Αυτό είναι πράγματι πρόβλημα…..», σχολίασε ο διευθυντής.. «Να το λύσουμε τότε…», πρότεινε ο Κίσσιγκερ.

«Από την πλευρά μου δεν μπορώ να βοηθήσω. Πρέπει να παραμείνω…αφανής», σχολίασε.

«Σε κάλεσα απλά για να σε ενημερώσω. Θα το λύσω εγώ».

Πράγματι ο Κίσσιγκερ είχε δίκιο. Ο Γουέλς έστειλε σήμα που ρωτούσε με αγωνία τι θα γινόταν με την επιχείρηση. Ο «στόχος» επιθυμούσε να ταξιδέψει στην Ουάσιγκτων την επομένη ημέρα ακριβώς. Η απάντηση που έλαβε ήταν άμεση και σκληρή: «Θα ταξειδέψει όποτε και όπως εμείς το επιτρέψουμε…».

Στο μεταξύ ο Κίσσιγκερ τηλεγράφησε στο «στόχο» ο ίδιος. «Παραμείνατε στη θέση σας μέχρι νεωτέρας εντολής. Τις επόμενες μέρες θα σας χρειαστώ εκεί…για ένα κατεπείγον ζήτημα εθνικής σημασίας…».

Σχόλιο: Μην εκπλαγείτε αν, η ΧΙΛΑΡΥ ΚΛΙΝΤΟΝ έκανε ακριβώς το ίδιο στον ΠΡΕΣΒΗ των ΗΠΑ στη Λιβύη!!!!!!!!!!!...

Ο «στόχος» δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Παρέμεινε. Παράλληλα ο Κίσσιγκερ ειδοποίησε τον προσωρινό πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Γλαύκο Κληρίδη- μέσω του «στόχου»!!!!..-ότι τα αμέσως επόμενα εικοσιτετράωρα θα είχε να του ανακοινώσει «κάτι πολύ σημαντικό» για το κυπριακό πρόβλημα…..

Φυσικά δεν έγινε ποτέ η ανακοίνωση!... Ο πολιτικός αμοραλισμός του Χένρυ Κίσσιγκερ λειτούργησε και πάλι.

Χαράματα της 18ης Αυγούστου ο Ρίτσαρντ Γουέλς έλαβε ένα υπερεπείγον σήμα από τα κεντρικά της CIA: «Προχωρήστε». Ο Αμερικανός πρόεδρος φυσικά αγνοούσε αυτές τις «….λεπτομέρειες». Στις περιπτώσεις αυτές η ουσία είναι ότι χρειάζεται να ληφθούν επικίνδυνες αποφάσεις γρήγορα και από πίεση.

Σε φυσιολογικές περιστάσεις δεν είναι ποτέ σαφές αν οι ανώτατοι αξιωματούχοι δίνουν τις δικές τους απόψεις ή απλώς αντικατοπτρίζουν τις αντιλήψεις της γραφειοκρατίας. Είναι πιο εύκολο να προχωρεί κανείς εκ του ασφαλούς. Μπορεί κανείς να αποκτήσει εύκολα τη φήμη του μετριοπαθούς ή του σοφού, γιατί η επιτυχία ή η αποτυχία φαίνεται μετά από ένα αρκετά μεγάλο διάστημα, όταν και το αποτέλεσμα έχουν συσκοτιστεί. Όμως μια κρίση ρίχνει αμέσως μια δέσμη φωτός πάνω σε ανθρώπους και σε πολιτικές γραμμές. Δείχνει προπάντων ποιοι ενδιαφέρονται απλώς να διατηρήσουν την καλή τους φήμη και ποιοι να αναλαμβάνουν ευθύνες.

Εδώ μπορεί να λεχθεί ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών Χένρυ Κίσσιγκερ πέρασε αυτή τη δοκιμασία με άριστα. Ο Κίσσιγκερ ποτέ δεν γοητευόταν από τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, γιατί δεν ξεχνούσε ότι ο σκοπός της ήταν η διευθέτηση προτεραιοτήτων για δράση….

Συνεχίζεται…. Α' ΜΕΡΟΣ

Αθανάσιος Στριγάς
Διεθνείς Συνωμότες…

ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΚΕΙ! Μέσα στην Αμερικανική Πρεσβεία των ΗΠΑ, στην Κύπρο!.....Β'

Ενώ η μέρα προχωρούσε στην Κύπρο και οι εκτελεστικοί έκαναν για άλλη μια-και τελευταία- φορά ανασκόπηση του σχεδίου, ο Κίσσιγκερ κατευθύνθηκε για την Αίθουσα Εκτίμησης Καταστάσεων.

Η αίθουσα αυτή δεν είναι όπως πιθανώς φαντάζεται ο πολύς κόσμος. Είναι ένα μικρό άβολο, χαμηλοτάβανο δωμάτιο χωρίς παράθυρα, που το κύριο πλεονέκτημά του είναι ότι βρίσκεται δίπλα σ’ ένα δωμάτιο με τηλέτυπα και άλλο εξοπλισμό επικοινωνιών που συνδέει το Λευκό Οίκο με τις Αμερικανικές Πρεσβείες σ’ ολόκληρο τον κόσμο.

Εκεί θα περίμενε το αποτέλεσμα της επιχείρησης στην Κύπρο.

Ο κόσμος στην Κύπρο είχε αρχίσει να βγαίνει αργά στους δρόμους. Προχωρούσαν στο σημείο όπου όλες οι οργανώσεις είχαν ορίσει ως σημείο εκκίνησης, με προορισμό την αμερικανική πρεσβεία. Ο ήλιος έκαιγε, αλλά ο κόσμος συγκεντρώνονταν στο συγκεκριμένο σημείο.

Τα αντιαμερικανικά συνθήματα ακούγονταν παθιασμένα, ακολουθούμενα από κάποιους αξιοπρεπείς λυγμούς που ενίσχυαν το πάθος των διαδηλωτών. Κάποια στιγμή οι χιλιάδες των Κυπρίων έφτασαν μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία. Και τότε……

Όλα έγιναν ξαφνικά και γρήγορα. Στην αρχή οι ΠΕΖΟΝΑΥΤΕΣ έριχναν δακρυγόνα κατά των διαδηλωτών. Σε λίγη ώρα άρχισαν να ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΝ κατά του πλήθους. Πάνω από τα κεφάλια τους!.... ο Μακ Γκόντλεϋ και ο Ρίτσαρντ Γουέλς ανακατεμένοι με το πλήθος, άρχισαν να πυροβολούν κατά των ΠΕΖΟΝΑΥΤΩΝ.

Ο ένας από αριστερά, ο άλλος από δεξιά, για να φαίνεται ότι τα πυρά έρχονται από δύο πλευρές. Μερικά δευτερόλεπτα αργότερα άρχισαν να προχωρούν και οι δύο προς το κέντρο της συγκέντρωσης, ΠΥΡΟΒΟΛΩΝΤΑΣ προς το κέντρο της πρεσβείας.

Ο Τζέημς Στέννις και ο Μπόρις Σέντοβ είχαν ήδη εισχωρήσει στον περίβολο της ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ που επικρατούσε πανικός. Ο Τζέημς Στέννις ήρθε ξαφνικά πρόσωπο με πρόσωπο με το δεύτερο «στόχο» τη ΓΥΝΑΙΚΑ….. Με το προτεταμένο ΟΠΛΟΠΟΛΥΒΟΛΟ «Ούζι» πάτησε τη σκανδάλη μόνο μία φορά. Οι ΣΦΑΙΡΕΣ καρφώθηκαν στο σώμα της γυναίκας, που έπεσε κατάπληκτη στο έδαφος.

Στη συνέχεια ο Στέννις προχώρησε ψύχραιμα στο εσωτερικό της πρεσβείας. Διέκρινε τον άλλο «στόχο» μαζί με το στρατιωτικό ακόλουθο να φωνάζει κάτι που δεν μπορούσε ν’ ακούσει. Είδε τον Σέντοβ να σημαδεύει το «στόχο» τους.

Ταυτόχρονα σήκωσε κι ο ίδιος το δικό του «Ούζι». Ο «στόχος» τον είδε, παρά την έξαψη που τον είχε κυριέψει από το θράσος των Κυπρίων! Έδειξε με το χέρι του προς το μέρος του Τζέημς Στέννις.

Σχεδόν ταυτόχρονα ακούστηκαν οι πυροβολισμοί από την άλλη πλευρά. Ο Σέντοβ άρχισε κι αυτός να πυροβολεί. Ο «στόχος» έπεσε κεραυνοβολημένος προς τα πίσω, ενώ το χέρι του δεν έπαψε να δείχνει προς την πλευρά τον δολοφόνων του. Ο ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΟΣ είχε πέσει μπρούμυτα στο έδαφος. Ανάσαινε απλά, θαρρείς κι έιχε κάποιο βρόγχο στο λαιμό του.

Οι δολοφόνοι έφυγαν αθόρυβα όπως είχαν πάει. Η συγκέντρωση μετά τα γεγονότα διαλύθηκε, χωρίς να ξέρουν το γιατί. Η ΜΥΡΩΔΙΑ του ΘΑΝΑΤΟΥ τους απόδιωξε μακριά. Άλλωστε δεν ανήκαν εκεί……

Ο στρατιωτικός ακόλουθος, ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗΣ Ρόμπερτ Πρέσλεϋ, σηκώθηκε με κόπο. Συνήρθε σύντομα και κατευθύνθηκε στην αίθουσα επικοινωνίας της πρεσβείας. Τηλςγράφησε αμέσως συνθηματικά στα ΚΕΝΤΡΙΚΑ της NSA.

«Οι δύο ασθενείς θεραπεύτηκαν ολοσχερώς».

Αυτό σήμαινε ότι οι δύο «στόχοι» εκτελέστηκαν ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ……!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ακόμα πιο απλοποιημένο το μυστικό σήμα εννοούσε ότι και οι δύο ΣΤΟΧΟΙ πέθαναν επί τόπου.

ΕΚΤΟΣ, των τεσσάρων εκτελεστικών που είχαν σταλεί στη Λευκωσία να «τελειώσουν τη δουλειά», ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ο Κίσσιγκερ έστειλε μυστικά- τέσσερις ώρες αργότερα –και τον Τζων Χάλπεριν, ειδικό ΠΡΑΚΤΟΡΑ της CIA για δολοφονίες πολιτικών προσωπικοτήτων.

Αν οι τέσσερις απετύγχαναν για οποιοδήποτε λόγο, ο Χάλπεριν θα εκτελούσε μόνος την ΑΠΟΣΤΟΛΗ. ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ θα ΣΚΟΤΩΝΕ και τους τέσσερις ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟΥΣ των μυστικών υπηρεσιών, τινάζοντας στον ΑΕΡΑ το ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ που θα τους μετέφερε στη ΝΑΤΟΪΚΗ ΒΑΣΗ στη Νότια Ιταλία.

Αλλά οι τέσσερις έφεραν σε πέρας την αποστολή τους και αναχώρησαν όλοι από την ΚΥΠΡΟ, παίρνοντας τον προκαθορισμένο-από το σχέδιο – ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ!.....

Ο Χένρυ Κίσσιγκερ πληροφορήθηκε την επιτυχία της αποστολής από την επίσημη οδό: πρώτα από την NSA και κατόπιν από τα επίσημα τηλεγραφήματα της πρεσβείας.

Μόλις βεβαιώθηκε για το αποτέλεσμα, πήρε αμέσως στο τηλέφωνο το ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ της Τριμερούς Ζ. ΜΠΡΕΖΙΝΣΚΥ: «Οκεϋ Ζιγκ», του είπε. Χωρίς να περιμένει την αντίδραση του, αποχώρησε με γοργά βήματα από την καταθλιπτική Αίθουσα Εκτίμησης Καταστάσεων και κατευθύνθηκε στον έβδομο όροφο του Στέητ Ντηπάρτμεντ.

Την επομένη, 19 Αυγούστου 1974, δύο ΦΕΡΕΤΡΑ σκεπασμένα με την αμερικανική σημαία, συνοδεύτηκαν με αυστηρή φρούρηση μέχρι το αεροπλάνο που θα τα μετέφερε στις ΗΠΑ. Στο αεροπλάνο ο ειδικός εκτελεστικός της CIA Τέημς Φόστερ άνοιξε το φάκελλο που συνόδευε τα ΦΕΡΕΤΡΑ.

Διάβασε αδιάφορα τα ονόματα των δύο ΝΕΚΡΩΝ: Ρότζερ Ντέιβις, Πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών, διαπιστευμένος στην αμερικανική πρεσβεία της ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ.

ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΤΩΜΑ ήταν ΓΥΝΑΙΚΑ, υπάλληλος στα κρυπτογραφικά της πρεσβείας. Ονομάζονταν Αντουανέττα Μπαϋράρα «ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ, παντρεμένη στην Αμερική»………..

Ο πρεσβευτής Ρότζερ Ντέιβις είχε αναμειχθεί ενεργά στο ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ της 21ης Απριλίου 1967 στην Αθήνα. Ήταν διπλωμάτης των στρατιωτικών λύσεων. Ατο ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ κατά του ΜΑΚΑΡΙΟΥ είχε πρωτοστατήσει στην επιβολή του νέου καθεστώτος και στην επιτυχία του κινήματος.

Ωστόσο ο Μακάριος έπρεπε να είχε εκτελεστεί στη διάρκεια του ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΟΣ εναντίον του……
Αντί γι’ αυτό, βρέθηκε ζωντανός στο ΛΟΝΔΙΝΟ και κατόπιν στη ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ.

Στη συνάντηση του με τον Παντοδύναμο τότε ΧΕΝΡΥ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ αποδέχθηκε τη ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ στην Κύπρο…….είχε άλλη μια φορά, κερδίσει στα σημεία…..Ο Πρεσβευτής Ντέιβις είχε χάσει. Όμως δεν είχε χάσει το κουράγιο του. Είχε στείλει ΕΚΘΕΣΗ στον ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ με αποδέκτες και το ΠΕΝΤΑΓΩΝΟ, την NSA και το Λευκό Οίκο, όπου ανέπτυσσε τις θέσεις του για την κατάσταση στην Κύπρο και τι φρονούσε ότι έπρεπε να γίνει.

Μια ακόμα κίνηση «ασφυξίας» εκ μέρους των Τούρκων (48 ωρών) εναντίων της Κύπρου- χωρίς να προχωρούσαν αναγκαστικά εδαφικά, θα μπορούσε σίγουρα να επικρατούσε ένα αυταρχικό καθεστώς στο Νησί, ενώ παράλληλα πρότεινε τη ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ του Μακαρίου σε ΑΓΓΛΙΚΟ έδαφος, όπου θα είχε έντεχνα παρασυρθεί εκεί!......

Το σχεδιασμό αυτό είχε εγκρίνει και η ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ της ΛΕΣΧΗΣ ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ στην οποία ανήκε ο πρεσβευτής.

Η έκθεση αυτή ήταν που έκανε το ποτήρι να ξεχειλ΄ξσει στην ΤΡΙΜΕΡΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ, η οποία έδωσε εντολή στον ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ να διοργανώσει τη δολοφονία του πρεσβευτή, για να συνετιστούν οι εξτρεμιστές….

Από την άλλη πλευρά, η Ελληνοαμερικανίδα Αντουανέττα Μπαϋράρα έστειλε ένα άκρως ΑΠΟΡΡΗΤΟ μήνυμα προς τον Πωλ Μακ Κράκερ, μέλος της ΜΠΙΛΝΤΕΜΠΕΡΓΚ, που ανήκε στην εξτρεμιστική ομάδα, και τότε ακριβώς είχε αποφασισθεί να μεταπηδήσει στην ΤΡΙΜΕΡΗ, το οποίο στάθηκε η ΘΑΝΑΤΙΚΗ της ΚΑΤΑΔΙΚΗ.

Ο Μακ Κράκερ γνωστοποίησε στον ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ το ενδιαφέρον αυτό μήνυμα της Μπαϋράρα (του παρέδωσε το έγγραφο), θέλοντας πιθανόν να καταδείξει τη μεταστροφή του, τη μεταμέλειά του και την απόφασή του ν’ ακολουθήσει ΠΙΣΤΑ τη στρατηγική της ΥΦΕΣΗΣ, την οποία η ΤΡΙΜΕΡΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ευαγγελιζόταν!!!!!!!!!>

Ο ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ, αδυνατώντας να διατάξει μια ανάκριση- η οποία θα ήταν αυτοκτονία γι’ αυτόν- ΠΡΟΤΙΜΗΣΕ να δώσει ΕΝΤΟΛΗ να Εκτελεστεί η Αντουανέττα Μπαϋράρα μαζί με τον πρεσβευτή…!

Ο θάνατος της Ελληνοαμερικανίδας αποδόθηκε σε «ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ» …

Για το θάνατο του πρεσβευτή δήλωσαν άγνοια. Ωστόσο και για τους δύο φόνους είχαν γίνει έρευνες που δεν απέδωσαν ποτέ!!!!!!!!!!.....

Η κηδεία και των δύο δολοφονημένων αξιωματούχων έγινε με κάθε επισημότητα, όπως άρμοζε στη θέση τους!…………..

ΤΕΛΟΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Αθανάσιος Στριγάς
Διεθνείς Συνωμότες…