Οι Ηνωμένες πολιτείες βρέθηκαν σ’ ένα κόσμο πολιτικού και οικονομικού ανταγωνισμού και ιδεολογικής πάλης, σκιασμένες από τρομακτικά όπλα που ενίσχυαν τις εντάσεις και ταυτόχρονα τις έκαναν ανεπίλυτες.
Δεν είναι παράξενο ότι το αίνιγμα των σχέσεων με την άλλη πυρηνική υπερδύναμη υπήρξε μια μόνιμη ανησυχία της μεταπολεμικής περιόδου.
Το μεγάλο κεφάλαιο βρέθηκε ξαφνικά σε αδιέξοδο.
Έπρεπε να προσχωρήσουν στο επαναμοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κόσμου.
Αλλά αν αυτό γινόταν φανερά, θα αντιμετώπιζε την ορμή της παγκόσμιας κοινής γνώμης.
Αν ο κόσμος είχε στραμμένο το βλέμμα του στο Βιετνάμ, όλα θα ήταν πιο εύκολα . (Σήμερα η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι στραμμένη στη Λιβύη και την Αραβική Άνοιξη) –Σαφώς όλα σχεδιασμένα)…
Οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένας πόλεμος σε οποιοδήποτε σημείο της γής, διατηρούν πάντα το φόβο μήπως φθάσει στην αυλή του.
Έτσι ενδίδουν και στις πιο παράλογες απαιτήσεις. Ενώ αν δεν υπάρχει φόβος….οι ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή εάν ο πόλεμος στο Βιετνάμ ματαιωνόταν θα καθυστερούσαν σημαντικά.
Με την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ τα ΚΑΡΤΕΛ είχαν ήδη καθορίσει τον δείκτη των κερδών τους, ο οποίος ήταν σαφώς ανοδικός.
Όμως ο πρόεδρος Κέννεντι είχε διαμηνύσει σοβαρά ότι θα σταματούσε τον πόλεμο στις αρχές του 1964 και με το σύνθημα αυτό θα πήγαινε στις επόμενες εκλογές.
Έτσι θα οδηγούσε – σύμφωνα με την άποψη των συγκεντρωμένων στο Καμπομπέλλο- την Αμερική, σ’ ένα είδος απομονωτισμού (εννοούσαν τους κεφαλαιοκράτες).
Για μια γενιά σχεδόν, η ασφάλεια και η πρόοδος των λαών εξαρτιόταν από την εμπιστοσύνη τους στην Αμερική.
Ήταν αδύνατο ν’ αποσυρθούν γρήγορα από μια επιχείρηση που είχε ήδη ξεκινήσει και πέντε συμμαχικές χώρες είχαν επενδύσει σοβαρά σ’ αυτόν, σαν να άλλαζαν το κανάλι της τηλεόρασης. (Σημ:Το ίδιο θα συμβεί και τώρα στη Λιβύη;) πολύ πιθανό !!
Προφανώς ο Κέννεντι ήθελε να μιμηθεί τον Ντε Γκώλ. Όμως παρέβλεπε ότι ακόμα και ο Ντε Γκωλ χρειάσθηκε τέσσερα χρόνια για να ξεμπλέξει τη χώρα του από την Αλγερία, γιατί κι αυτός θεωρούσε σημαντικό να βγεί η Γαλλία από την υπόθεση αυτή με ανέπαφη την εσωτερική της συνοχή και το διεθνές κύρος.
Ξέμπλεξε τη Γαλλία από την Αλγερία με μια πολιτική πράξη, όχι με μια κατάρρευση, μ’ έναν τρόπο που αντικατόπτριζε μια εθνική απόφαση κι όχι μια κατατρόπωση…
Ένας τέτοιος τερματισμός του πολέμου που μόλις δειλά άρχιζε, ήταν ακόμα πιο σημαντικός για τις ΗΠΑ.
Σαν ηγέτες δημοκρατικών συμμαχιών, έπρεπε να θυμούνται πως άλλες χώρες και εκατομμύρια άνθρωποι βασίζονταν, για την ασφάλεια τους , στην προθυμία της Αμερικής να υποστηρίζει τους συμμάχους της και ακόμα περισσότερο στην αυτοπεποίθησή της.
Κανένας σοβαρός πολιτικός δεν μπορούσε να υποκύψει στις απαιτήσεις για εγκατάλειψη του (κύρους) της ( τιμής) ή της ( αξιοπρέπειας) .
Το να εγκαταλείψει μια μεγάλη δύναμη, μια μικρή χώρα στην τυραννία, απλώς και μόνο για ν’ ανακουφίσει τα δικά της προβλήματα, τους φαινόταν εξαιρετικά ανήθικο και καταστροφικό για τις προσπάθειες των ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα νέο, τελικά πιο ειρηνικό πρότυπο διεθνών σχέσεων.
Δεν θα μπορούσαν ν’ αναζωογονήσουν την Ατλαντική συμμαχία αν οι κυβερνήσεις τους καταλαμβανόταν από αμφιβολίες για την αμερικανική πυγμή και αντοχή.
Δεν θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να κινήσουν τη Σοβιετική Ένωση προς την αναγκαιότητα της αμοιβαίας αυτοσυγκράτησης, αν εάν είχαν πίσω τους την συνθηκολόγηση σ’ ένα σημαντικό πόλεμο.
Από την άλλη πλευρά οι Πολίτες του Κόσμου δεν καταλάβαιναν την Ασυνέπεια του Τζον Κέννεντι..
Πριν ακόμα εκλεγεί είχε συμφωνήσει μαζί τους για ένα μίνι πρόγραμμα για την περίοδο της πρώτης τετραετίας του στην Προεδρία..
Κι αυτό ήταν: Να είχε εκείνος και η κυβέρνηση του τη δυνατότητα να εφαρμόσει το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ¨όπως το ονόμαζε, με πρώτο την κοινωνική δικαιοσύνη, παραχωρώντας στο μαύρο πληθυσμό των ΗΠΑ συνταγματικές ελευθερίες, ίσες μ’ εκείνες των λευκών, στην πράξη…
Οι Πολίτες του Κόσμου δεν αντέδρασαν.
Αντίθετα μάλιστα βοήθησαν να πετύχει το πρόγραμμα Κέννεντι.
Το αντάλλαγμά τους θα ήταν η συνέχιση του πολέμου του Βιετνάμ…
Ο πρόεδρος παρουσιαζόταν τώρα ανακόλουθος, αφού αθετούσε τα Συμφωνηθέντα…\
Και εφόσον του έγιναν διαβήματα και ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ και παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να σταματήσει τον πόλεμο αδιαφορώντας για τις συνέπειες, έπρεπε να Πεθάνει..!!!...
Να γινόταν παράδειγμα προς αποφυγήν… Άλλωστε ήταν πολύ άρρωστος. Υπέφερε από πολλούς μήνες στην σπονδυλική στήλη από το παλιό του τραύμα..
Κανένα φάρμακο δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει…
Στο κάτω της γραφής, όπως παρατήρησε κι ο Μπρεζίνσκυ, ο θάνατος του θα ήταν μια πράξη ευσπλαχνίας από τους Πολίτες του κόσμου…
Τελευταίος μίλησε λακωνικά ο Ντ. Ροκφέλερ: ( Νομίζω ότι ο πρόεδρος Κέννεντι πρέπει να έχει περιορισμένο μέλλον…)
Η Φράση αυτή ήταν η τελική πράξη της συνάντησης στο Καμπομπέλλο..
Ο θάνατος του προέδρου Κέννεντι είχε δρομολογηθεί..
Τίποτα πλέον δεν μπορούσε να τον σταματήσει .
Ο αρχηγός της NSA συνεννοήθηκε με τον αρχηγό της CIA να συναντηθούν την επόμενη το βράδυ στα κεντρικά της υπηρεσίας στο Φορντ Μηντ του Μέριλαντ.
Ο τόπος , ο χρόνος της εκτέλεσης του προέδρου, ο τρόπος και οι εκτελεστές του ήταν θέμα ρουτίνας.
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι η τελική ώθηση για την ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΟ ΝΤΑΛΛΑΣ ΤΟΥ ΤΕΞΑΣ δόθηκε από την ΑΙΘΟΥΣΑ 16, ΜΕΣΑ από το ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ..
Πηγή άρθρου:
Μυστικές Υπηρεσίες
Αθ. Στριγάς….
Αν ο κόσμος είχε στραμμένο το βλέμμα του στο Βιετνάμ, όλα θα ήταν πιο εύκολα . (Σήμερα η παγκόσμια κοινή γνώμη είναι στραμμένη στη Λιβύη και την Αραβική Άνοιξη) –Σαφώς όλα σχεδιασμένα)…
Οι άνθρωποι, όταν γίνεται ένας πόλεμος σε οποιοδήποτε σημείο της γής, διατηρούν πάντα το φόβο μήπως φθάσει στην αυλή του.
Έτσι ενδίδουν και στις πιο παράλογες απαιτήσεις. Ενώ αν δεν υπάρχει φόβος….οι ανακατατάξεις στη Μέση Ανατολή εάν ο πόλεμος στο Βιετνάμ ματαιωνόταν θα καθυστερούσαν σημαντικά.
Με την εμπλοκή των ΗΠΑ στον πόλεμο του Βιετνάμ τα ΚΑΡΤΕΛ είχαν ήδη καθορίσει τον δείκτη των κερδών τους, ο οποίος ήταν σαφώς ανοδικός.
Όμως ο πρόεδρος Κέννεντι είχε διαμηνύσει σοβαρά ότι θα σταματούσε τον πόλεμο στις αρχές του 1964 και με το σύνθημα αυτό θα πήγαινε στις επόμενες εκλογές.
Έτσι θα οδηγούσε – σύμφωνα με την άποψη των συγκεντρωμένων στο Καμπομπέλλο- την Αμερική, σ’ ένα είδος απομονωτισμού (εννοούσαν τους κεφαλαιοκράτες).
Για μια γενιά σχεδόν, η ασφάλεια και η πρόοδος των λαών εξαρτιόταν από την εμπιστοσύνη τους στην Αμερική.
Ήταν αδύνατο ν’ αποσυρθούν γρήγορα από μια επιχείρηση που είχε ήδη ξεκινήσει και πέντε συμμαχικές χώρες είχαν επενδύσει σοβαρά σ’ αυτόν, σαν να άλλαζαν το κανάλι της τηλεόρασης. (Σημ:Το ίδιο θα συμβεί και τώρα στη Λιβύη;) πολύ πιθανό !!
Προφανώς ο Κέννεντι ήθελε να μιμηθεί τον Ντε Γκώλ. Όμως παρέβλεπε ότι ακόμα και ο Ντε Γκωλ χρειάσθηκε τέσσερα χρόνια για να ξεμπλέξει τη χώρα του από την Αλγερία, γιατί κι αυτός θεωρούσε σημαντικό να βγεί η Γαλλία από την υπόθεση αυτή με ανέπαφη την εσωτερική της συνοχή και το διεθνές κύρος.
Ξέμπλεξε τη Γαλλία από την Αλγερία με μια πολιτική πράξη, όχι με μια κατάρρευση, μ’ έναν τρόπο που αντικατόπτριζε μια εθνική απόφαση κι όχι μια κατατρόπωση…
Ένας τέτοιος τερματισμός του πολέμου που μόλις δειλά άρχιζε, ήταν ακόμα πιο σημαντικός για τις ΗΠΑ.
Σαν ηγέτες δημοκρατικών συμμαχιών, έπρεπε να θυμούνται πως άλλες χώρες και εκατομμύρια άνθρωποι βασίζονταν, για την ασφάλεια τους , στην προθυμία της Αμερικής να υποστηρίζει τους συμμάχους της και ακόμα περισσότερο στην αυτοπεποίθησή της.
Κανένας σοβαρός πολιτικός δεν μπορούσε να υποκύψει στις απαιτήσεις για εγκατάλειψη του (κύρους) της ( τιμής) ή της ( αξιοπρέπειας) .
Το να εγκαταλείψει μια μεγάλη δύναμη, μια μικρή χώρα στην τυραννία, απλώς και μόνο για ν’ ανακουφίσει τα δικά της προβλήματα, τους φαινόταν εξαιρετικά ανήθικο και καταστροφικό για τις προσπάθειες των ΗΠΑ να δημιουργήσουν ένα νέο, τελικά πιο ειρηνικό πρότυπο διεθνών σχέσεων.
Δεν θα μπορούσαν ν’ αναζωογονήσουν την Ατλαντική συμμαχία αν οι κυβερνήσεις τους καταλαμβανόταν από αμφιβολίες για την αμερικανική πυγμή και αντοχή.
Δεν θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να κινήσουν τη Σοβιετική Ένωση προς την αναγκαιότητα της αμοιβαίας αυτοσυγκράτησης, αν εάν είχαν πίσω τους την συνθηκολόγηση σ’ ένα σημαντικό πόλεμο.
Από την άλλη πλευρά οι Πολίτες του Κόσμου δεν καταλάβαιναν την Ασυνέπεια του Τζον Κέννεντι..
Πριν ακόμα εκλεγεί είχε συμφωνήσει μαζί τους για ένα μίνι πρόγραμμα για την περίοδο της πρώτης τετραετίας του στην Προεδρία..
Κι αυτό ήταν: Να είχε εκείνος και η κυβέρνηση του τη δυνατότητα να εφαρμόσει το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ του ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ, ¨όπως το ονόμαζε, με πρώτο την κοινωνική δικαιοσύνη, παραχωρώντας στο μαύρο πληθυσμό των ΗΠΑ συνταγματικές ελευθερίες, ίσες μ’ εκείνες των λευκών, στην πράξη…
Οι Πολίτες του Κόσμου δεν αντέδρασαν.
Αντίθετα μάλιστα βοήθησαν να πετύχει το πρόγραμμα Κέννεντι.
Το αντάλλαγμά τους θα ήταν η συνέχιση του πολέμου του Βιετνάμ…
Ο πρόεδρος παρουσιαζόταν τώρα ανακόλουθος, αφού αθετούσε τα Συμφωνηθέντα…\
Και εφόσον του έγιναν διαβήματα και ΣΥΣΤΑΣΕΙΣ και παρ’ όλα αυτά ήταν αποφασισμένος να σταματήσει τον πόλεμο αδιαφορώντας για τις συνέπειες, έπρεπε να Πεθάνει..!!!...
Να γινόταν παράδειγμα προς αποφυγήν… Άλλωστε ήταν πολύ άρρωστος. Υπέφερε από πολλούς μήνες στην σπονδυλική στήλη από το παλιό του τραύμα..
Κανένα φάρμακο δεν ήταν ικανό να τους σταματήσει…
Στο κάτω της γραφής, όπως παρατήρησε κι ο Μπρεζίνσκυ, ο θάνατος του θα ήταν μια πράξη ευσπλαχνίας από τους Πολίτες του κόσμου…
Τελευταίος μίλησε λακωνικά ο Ντ. Ροκφέλερ: ( Νομίζω ότι ο πρόεδρος Κέννεντι πρέπει να έχει περιορισμένο μέλλον…)
Η Φράση αυτή ήταν η τελική πράξη της συνάντησης στο Καμπομπέλλο..
Ο θάνατος του προέδρου Κέννεντι είχε δρομολογηθεί..
Τίποτα πλέον δεν μπορούσε να τον σταματήσει .
Ο αρχηγός της NSA συνεννοήθηκε με τον αρχηγό της CIA να συναντηθούν την επόμενη το βράδυ στα κεντρικά της υπηρεσίας στο Φορντ Μηντ του Μέριλαντ.
Ο τόπος , ο χρόνος της εκτέλεσης του προέδρου, ο τρόπος και οι εκτελεστές του ήταν θέμα ρουτίνας.
Το τραγικό της ιστορίας είναι ότι η τελική ώθηση για την ΕΚΤΕΛΕΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΟ ΝΤΑΛΛΑΣ ΤΟΥ ΤΕΞΑΣ δόθηκε από την ΑΙΘΟΥΣΑ 16, ΜΕΣΑ από το ΛΕΥΚΟ ΟΙΚΟ..
Πηγή άρθρου:
Μυστικές Υπηρεσίες
Αθ. Στριγάς….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου