Πολίτες και Αχρείοι

Στην Αθήνα του Περικλή (και όχι μόνο) το να είσαι πολίτης δεν σήμαινε μόνο ότι αποτελείς μέρος του συνόλου αλλά και ότι συμμετέχεις στην κοινή ζωή. Αυτή πάλι εκδηλωνόταν σε τρία επίπεδα. Πρωτίστως το πολιτικό, δηλαδή τη λήψη αποφάσεων που αφορούν την κοινότητα, το στρατιωτικό, δηλαδή την άμυνα απέναντι σε επίθεση από εξωτερικό εχθρό και τέλος το θρησκευτικό επίπεδο. 

Αυτό που σήμερα θα λέγαμε «παθητικός» πολίτης δεν υπήρχε και πρακτικά δεν υπάρχει λέξη με αυτήν την έννοια στο ελληνικό λεξιλόγιο. Όποιος δεν μετείχε στα κοινά δεν ήταν απράγμων, αλλά αχρείος. Δηλαδή άχρηστος και ανάξιος να ζει με τους Αθηναίους στην ίδια κοινωνία.

Σχεδόν 2000 χρόνια μετά για τον Ζ. Ζ. Ρουσσώ η Δημοκρατία ή είναι άμεση, ή δεν υπάρχει καθόλου.

Ο Ρουσσώ πεθαίνει το 1778 αφήνοντας παρακαταθήκη τις πολιτικές του προτάσεις περί συμμετοχικής Δημοκρατίας. Σήμερα με εξαίρεση τα καντόνια της Ελβετίας και κάποιες σύγχρονες μικρές «πολιτείες» στις Σκανδιναβικές χώρες, η συμμετοχική Δημοκρατία είναι κενό γράμμα. Η μετάβαση από τον ολοκληρωτισμό του μοναρχικού καθεστώτος σε ένα άλλο πολίτευμα φιλελεύθερου χαρακτήρα, έγινε έτσι ώστε να μη χαθεί το προνόμιο των αποφάσεων από τις ελίτ της εξουσίας και ταυτόχρονα να δοθεί μια επίφαση συμμετοχής στην εξουσία των πολλών, ικανοποιώντας έτσι και το πολιτικοποιημένο εργατικό δυναμικό. Αυτό έγινε δυνατό με το «κόλπο» του κοινοβουλευτισμού. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς ουσιαστικά πρόκειται για μια απάτη. Οι αντιπρόσωποι στο κοινοβούλιο συνδέονται με τη μάζα των «κατά φαντασία» Πολιτών κάθε τέσσερα χρόνια και συνομιλούν μ’ αυτούς σε ένα επικοινωνιακό επίπεδο αοριστολογίας, υποσχεσιολογίας και εκβιαστικών ψευδοδιλλημάτων. Παίρνουν την εντολή και ερμηνεύουν θεσμούς, νόμους, ανάγκες και καταστάσεις αυθαίρετα και σύμφωνα με το δικό τους πολιτικό και υπαρξιακό συμφέρον. Έτσι συγκαλύπτουν τις ανεξέλεγκτες και εγκληματικές διαθέσεις μιας ανθρωποφάγας οικονομικής ελίτ που σε μεγάλο βαθμό είναι χορηγοί και σπόνσορες τους έμμεσα ή και άμεσα.

Στην Ελλάδα όπου δεν υπάρχει ούτε καν «σοβαρός» καπιταλισμός, ο κοινοβουλευτισμός και η αντιπροσωπευτικότητα λειτούργησαν (και λειτουργούν) ως μηχανισμοί και εργαλεία, ως ένα δίκτυο, άσκησης της εξουσίας. Η διάκριση των εξουσιών είναι ένα παραμύθι. Στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα πρωθυπουργικό ολοκληρωτικό καθεστώς στο οποίο έχουν ενσωματωθεί η Εκτελεστική και Νομοθετική εξουσία αλλά και μέρος της Δικαστικής. Αυτά στο προσκήνιο. Γιατί στο παρασκήνιο τα νήματα κινεί μια οικονομική ελίτ (30 το πολύ οικογενειών) τραπεζιτών, κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, εργολάβων και ιδιοκτητών ΜΜΕ. Όλοι αυτοί αφού καταλήστευσαν το κράτος, το ιδιοποιήθηκαν και το έπλασαν κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους. Ταυτόχρονα μετακύλησαν τη διαφθορά στο επίπεδο του απλού πολίτη και δημιούργησαν την κοινωνία της συνενοχής. Το κράτος πλέον λειτουργεί ως εργαλείο για την καταλήστευση της κοινωνίας μετατρέποντας σήμερα τη χώρα σε αποικία χρέους. Προκειμένου να συγκαλύψουν τις ανομίες τους και τους πραγματικά υπαίτιους, παρουσιάζουν ως εχθρό της κοινωνίας την ίδια την κοινωνία και τη δική τους επιβίωση ως επιβίωση της χώρας. Το ίδιο ισχύει για τον Πρωθυπουργό αλλά και τους περισσότερους Υπουργούς και Βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνηση του. Παρουσιάζουν δηλαδή τη δική τους πολιτική επιβίωση ως επιβίωση της χώρας.

Ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και λοιποί δεν έχουν ούτε καν το «ελαφρυντικό» του Βοναπαρτισμού. Του ηγέτη δηλαδή που πιστεύει πως εξυπηρετεί τα συμφέροντα της πατρίδας και των Ελλήνων (ή έστω αυτών που τους εξέλεξαν), ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα συμφέροντα μιας οικονομικής ελίτ. Ο Σαμαράς δηλαδή δεν έχει αυταπάτες που οδηγούν τα μνημόνια και οι πολιτικές του ούτε και θρέφει ψευδαισθήσεις για τα αποτελέσματα των μνημονιακών πολιτικών του. Δεν πρόκειται για αλαζονική άσκηση της εξουσίας η οποία είναι αποκομμένη από την κοινωνία που υποτίθεται εκφράζει. Μια περιχαρακωμένη δηλαδή εξουσία και ταυτόχρονα αυτονομημένη από τον κοινωνικό περίγυρο. Κοντολογίς αυτά που εννοούμε με τον όρο Βοναπαρτισμός. Αντίθετα, γνωρίζει πολύ καλά που θέλει να σπρώξει τα πράματα και με ποιο τρόπο θα το πετύχει. Έτσι παίρνει μέτρα που ξεπουλάνε τον πλούτο της χώρας, εξαθλιώνουν τους Έλληνες και τελικά μετατρέπουν τη χώρα σε αποικία χρέους. Ταυτόχρονα εκβιάζει τους βουλευτές (κι όχι μόνο του κόμματός του) και βέβαια ολόκληρη την κοινωνία. [1]

Στον ίδιο παρανομαστή με τους Σαμαρά και Βενιζέλο είναι και η μεγάλη πλειονότητα των βουλευτών τους. Ενδεικτικά ο Κ. Σκανδαλίδης (ο υποτιθέμενος εκφραστής του «λαϊκού» ΠΑΣΟΚ) δήλωσε : «Το ΝΑΙ εκμηδενίζει σχεδόν κάθε ελπίδα να βγούμε από την κρίση και την παρακμή. Είναι συνενοχή στο αδιέξοδο μιας πολιτικής και αποδοχή της οριστικής μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο.» Ανάμεσα λοιπόν, αφενός στον εκμηδενισμό σχεδόν κάθε ελπίδας και την οριστική μετατροπή της χώρας σε προτεκτοράτο και αφετέρου στο ξεκάθαρο ΟΧΙ, ο Σκανδαλίδης επέλεξε το πρώτο. Απείχε από τη ψηφοφορία ενώ ψήφισε «ΝΑΙ σε όλα» στον προϋπολογισμό. Μπράβο μεγάλε κι εις ανώτερα.

Αντιπροσώπευση δια της υποαντιπροσώπευσης.

Είναι δεδομένο πως πήξαμε με προέδρους κομμάτων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, συλλόγων, σωματείων, δεκαπενταμελών κλπ. Έχουμε τόσους πολλούς αντιπροσώπους που χρειάζονται πλέον και αυτοί αντιπροσώπους για να βάλει τάξη στην πολυδιάσπαση αλλά δυστυχώς και στην έπαρσή, το ναρκισσισμό και στην εγκληματικότητα κάποιων εξ αυτών. Πάρτε για παράδειγμα το συνδικαλιστικό χώρο. Οι αριθμοί είναι αψευδής μάρτυρας της πολυδιάσπασης του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι ΔΥ εκπροσωπούνται από την ΑΔΕΔΥ και σε δευτεροβάθμιο επίπεδο από εξήντα (60 !!) συνδικαλιστικές ομοσπονδίες. Πχ. στο Υπουργείο Οικονομικών υπάρχουν 6 ομοσπονδίες (Υπάρχει Ομοσπονδία Τελωνιακών Υπαλλήλων Ελλάδος (ΟΤΥΕ) αλλά και Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Τελωνιακών Υπαλλήλων (ΠΟΕ-ΤΥ) !!). Για να μην κουραζόμαστε στην Ελλάδα των 10 εκατ. υπάρχουν 180 δευτεροβάθμιες οργανώσεις όταν στην Γερμανία των 82 εκατ. υπάρχουν 16. Όσο για τα πρωτοβάθμια σωματεία, στην Ελλάδα είναι πάνω από πέντε χιλιάδες (5.000 !!). Στον αγροτικό χώρο υπάρχουν 126 δευτεροβάθμιες ενώσεις αγροτικών συνεταιρισμών (από τις οποίες είναι ζήτημα αν οι 10 έχουν παρουσία στην αγορά και θετικό οικονομικό αποτέλεσμα). Όσο για τους πρωτοβάθμιους συνεταιρισμούς υπερβαίνουν τις επτά χιλιάδες (7.000 !!). Την ΓΣΕΕ συγκροτούν 74 κλαδικές ομοσπονδίες (οι 71 είναι ομοσπονδίες εργαζομένων και 3 είναι συνταξιούχων) και 83 Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα. [Για την περίπτωση που αναρωτιέστε πως προκύπτουν τα 83 Εργατοϋπαλληλικά Κέντρα, ιδού η εξήγηση. Η Αττική με 4,5 εκατ. πληθυσμό έχει ένα στην Αθήνα (ΕΚΑ), ένα στον Πειραιά, ένα στην Ελευσίνα και ένα στα Μέγαρα. Α, υπάρχει και ένα στην Σαλαμίνα (ίσως για τα εξοχικά). Ένα έχει ο Νομός Έβρου και ξεχωριστά ένα το Διδυμότειχο και ένα η Ορεστιάδα. (Σε όσους δεν είναι καλοί στη Γεωγραφία θυμίζω πως Διδυμότειχο και Ορεστιάδα είναι στο νομό Έβρου). Ένα έχει η Εύβοια και άλλο ένα η βόρεια Εύβοια κτλ. Κάπως έτσι προκύπτουν τα 83 !! Καταλαβαίνετε γιατί στο δρόμο αν φωνάξεις «πρόεδρε» θα γυρίσουν οι μισοί.] Τέλος, το «κερασάκι στην τούρτα» βάζει το ΠΑΜΕ που είναι «ΓΣΕΕ» και «ΑΔΕΔΥ» σε μια συσκευασία. Πρόκειται για την ΙΧ συνδικαλιστική οργάνωση του ΚΚΕ που ουσιαστικά έκαναν Copy και Paste τους εαυτούς τους.

Την ίδια στιγμή έχουμε έλλειμμα αντιπροσώπευσης και φυσικά πρόκειται για μια αντίφαση. Πάρτε για παράδειγμα τη ΓΣΕΕ. Σε όλα τα όργανα της ΓΣΕΕ η μεγάλη πλειοψηφία βρίσκεται στα συνδικάτα των Δημοσίων Επιχειρήσεων και Οργανισμών (ΔΕΚΟ) και των Τραπεζών (ΟΤΟΕ) που μέχρι χθες πολλές ήταν κρατικές. Έλα όμως που ΔΕΚΟ και ΟΤΟΕ είναι μόλις το 8% του συνόλου των εργαζομένων (οι δημόσιοι υπάλληλοι υπάγονται στην ΑΔΕΔΥ). Δηλαδή το 8% των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και Τράπεζες «εκπροσωπεί» και το 92% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Οι Γυναίκες υποαντιπροσωπεύονται παντού. Δήμους, Νομαρχίες, Κοινοβούλιο και βέβαια συνδικαλιστικά. Οι συνταξιούχοι είναι ένας ακόμα χώρος (στην ΓΣΕΕ έχουν 3 μέλη στη διοίκηση). Το ίδιο και οι άνεργοι των οποίων η αντιπροσώπευση σε σχέση με τους εργαζόμενους είναι πρακτικά μηδέν. Για τους αλλοδαπούς εργαζόμενους ούτε κουβέντα να γίνεται. Αν αυτά δεν είναι υποαντιπροσώπευση τότε τι είναι;

Συμμετοχική Δημοκρατία χωρίς Συμμετοχή.

Πως γίνεται όμως να έχουμε τόσους πολλούς αντιπροσώπους και ταυτόχρονα υποαντιπροσώπευση;

Η απάντηση είναι πως στη νεότερη Ελλάδα δεν πλάστηκαν ποτέ Πολίτες. Η πλειοψηφία πλάστηκε ως «αμέτοχο» αλλά «αντιπροσωπευόμενο» άτομο. Σταδιακά και συστηματικά καλλιεργήθηκε μια ατροφική συμμετοχικότητα σε οτιδήποτε. Κάποιος «μεσσίας» θα πηγαίνει μπροστά και οι υπόλοιποι ακολουθούν. Πολλοί συμπατριώτες μας αφού αποδέχτηκαν την διάχυση της διαφθοράς, αφού αποδέχτηκαν τη μετατροπή τους από καταναλωτές της πραγματικότητας σε καταναλωτές της δυνατότητας αρκέστηκαν στο «αντιπροσωπεύομαι, άρα υπάρχω». Αλλά η συμμετοχική μας δημοκρατία δεν είναι μια αξία που βρίσκεται στη φύση. Προϋποθέτει το πρώτο της συνθετικό. Δηλαδή την συμμετοχή που είναι μια αξία καθαυτή και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από κάτι άλλο γιατί τότε και η ίδια η δημοκρατία θα είναι ένα άλλο πράγμα όπως βέβαια ήδη είναι. Έχουμε περίσσεια αχρείων και όχι Πολιτών (με την έννοια που έδιναν στους όρους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι). Δηλαδή δεν υπάρχει ο «πολιτικός» άνθρωπος. Η αντιπροσώπευση χωρίς συμμετοχή έθρεψε την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Το άτομο αισθάνεται έναν εφησυχασμό και με τον καιρό απέβαλε το ένστικτο της ευθύνης, την εσωτερική διέγερση και τη δράση. Πως φτάσαμε όμως σε μια συμμετοχική δημοκρατία χωρίς συμμετοχή; Αρχικά σκεφτείτε τούτο. Το 1813 ο Kόμης Capo d΄Istria (Καποδίστριας), ίσως ο σπουδαιότερος ευρωπαίος της παγκόσμιας διπλωματίας, δημιούργησε το συμμετοχικό ελβετικό κράτος ως πρότυπο αποκεντρωμένης διοίκησης και άμεσης δημοκρατίας. Ο άνθρωπος αυτός στον τόπο καταγωγής του δολοφονήθηκε από κάποιους «αντιπροσώπους» που διέκριναν τον κίνδυνο να χάσουν το δικαίωμα της «αντιπροσωπείας».

Στη συνέχεια αναφέρω κάποιες αιτίες μη συμμετοχής που πιστεύω είναι και οι πλέον βασικές με τη σημείωση πως παρατίθενται χωρίς ιεράρχηση.

(1). Μια «απλή ματιά» στις σημερινές οικονομικές συνθήκες αρκεί για να διαπιστώσει κάποιος πως όλο και μεγαλύτερος αριθμός ατόμων θέτει ως πρώτη προτεραιότητα την επιβίωση. Ως εκ τούτου τα περιθώρια συμμετοχής σε συνδικαλιστικές και πολιτικές διαδικασίες είναι πρακτικά ανύπαρκτες. Κι αν ακόμα κάποιοι κατανοούν την ανάγκη της συμμετοχής, αυτή καθίσταται «πολυτέλεια» στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Αυτή η «κατ’ ανάγκη» παθητικότητα αποτελεί και κυρίαρχο στόχο της οικονομικής ελίτ και των πολιτικών δυνάμεων που την υπηρετούν. Δεν λέω κάτι καινούργιο ή πρωτόγνωρο. Ο Αριστοτέλης πριν 2.500 χρόνια έγραφε (στα «Πολιτικά») : «Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματά τους η φρουρά του καθεστώτος κι αφ’ ετέρου να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά». (Παράκληση. Ξανά διαβάστε τις παραπάνω αράδες του Αριστοτέλη).

(2). Η γενική αίσθηση που επικρατεί ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει σοβαρό διακύβευμα. Τα άτομα αισθάνονται ότι οι αποφάσεις που τους αφορούν παίρνονται έτσι κι αλλιώς ερήμην τους, οπότε η όποια δυνατότητά τους να τις επηρεάσουν είναι από ελάχιστη ως ανύπαρκτη. Είτε γιατί οι αποφάσεις παίρνονται σε υπερεθνικά «κονκλάβια» (ΕΕ, Ευρωζώνη, Διεθνείς οργανισμούς), είτε γιατί οι «προύχοντες» (πρωθυπουργός, υπουργοί, βουλευτές κλπ), δεν θέλουν ή δεν μπορούν να ακολουθήσουν μια άλλη πολιτική που να τους εκφράζει.

(3). Η «λογική» του «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι κοιτάνε την τσέπη τους», που έχει σχεδόν εδραιωθεί στη συνείδηση των ατόμων. Τα τελευταία είκοσι χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν τη χώρα, έριξαν πολύ νερό στη μυλόπετρα αυτής της «λογικής». Δυστυχώς αυτό συνεχίζεται ακόμα και σήμερα από το ΚΚΕ που βάζει στον ίδιο παρανομαστή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Αν. Έλληνες. Δηλαδή όλους εκτός του ίδιου που, κατέχοντας την απόλυτη αλήθεια, μπορεί να εκδώσει διαβατήρια για την Νεφελοκοκκυγία. Όταν η πατρίδα τελεί υπό κατοχή και η κοινωνία εξαθλιώνεται, είναι να αναρωτιέται κανείς αν το σημερινό ΚΚΕ έχει κάποια σχέση με το ΚΚΕ του ΕΑΜ. Μόνο ψυχολόγοι μπορούν πλέον να δώσουν απάντηση.

(4) Ο κατακερματισμός του συνδικαλιστικού κινήματος (που προανέφερα) και οι συμπεριφορές συνδικαλιστών και συνδικάτων, αποτρέπουν από την ενεργό δράση ακόμα κι αυτούς που κατανοούν την αναγκαιότητα του συνδικαλισμού και γενικότερα της συμμετοχής.

(5). Η κομματοκρατία που σε ένα σφιχταγκάλιασμα με το κράτος παρεμβαίνει σε όλες τις πλευρές της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Είναι ο αποκλειστικός διαμεσολαβητής του κράτους με την κοινωνία. Υπήρχαν και υπάρχουν πολλοί που έχουν και ικανότητες και διάθεση προσφοράς. Το τελευταίο όμως που θα ήθελαν είναι η μετατροπή τους σε κομματικούς ιμάντες και αυτό ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους θέσεις. Τους ανθρώπους αυτούς τους συναντάς σε όλους τους πολιτικούς χώρους.

(6) Η αιχμαλωσία του μυαλού (ή «σύνδρομο του ελέφαντα» όπως μου αρέσει να το αποκαλώ) ίσως είναι ο σπουδαιότερος παράγοντας. Εξηγώ. Πιθανόν έχετε δει ελέφαντα σε τσίρκο. Τον κρατάνε δεμένο από το πόδι σε ένα πάσαλο με μια αλυσίδα (σχετικά μέτρια). Αναρωτηθήκατε πως αυτό το μεγάλο ζώο με την τεράστια δύναμη δεν προσπαθεί καν να ελευθερωθεί; Κάτι που θα ήταν πανεύκολο. Η απάντηση είναι πως όταν αιχμαλωτίστηκε μικρούλι το έδεσαν με τον ίδιο τρόπο και την ίδια αλυσίδα. 

Προσπάθησε μια, δυο, δέκα εκατό φορές να σπάσει την αλυσίδα χωρίς αποτέλεσμα. Τελικά έμαθε να αποδέχεται τη σκλαβιά του. Είναι αυτό που λένε αρνητική «εξαρτημένη μάθηση». Το υποκείμενο πείθεται πως δεν ωφελεί να συνεχίζει να πράττει (ενεργεί) σύμφωνα με την επιθυμία του και ως εκ τούτου εγκαταλείπει κάθε προσπάθεια. Έτσι την «πατάει» ο ελέφαντας. Μεγάλος, με τόνους βάρους και δύναμης, θα αρκούσε ένα τίναγμα του ποδιού για να σπάσει την αλυσίδα ή και να ξεριζώσει τον πάσαλο. Όμως η ανάμνηση της αδυναμίας είναι βαθιά χαραγμένη στη μνήμη του και ούτε καν προσπαθεί να αμφισβητήσει αυτή την ανάμνηση και να δοκιμάσει ξανά τις δυνάμεις του.Έρχομαι τώρα στο άτομο. «Αυτά δεν είναι για σένα», «κατέβα από τα σύννεφα», «προσγειώσου στην πραγματικότητα», «δεν είσαι εσύ γι’ αυτά», «όλοι έτσι κάνουν», «τίποτα δεν θα γίνει», «τίποτα δεν αλλάζει», « μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου», «δεν ωφελεί», «δεν γίνεται» κλπ.

Αυτά τα χιλιοειπωμένα είναι τα αρνητικά αποτυπώματα στη μνήμη των ατόμων. Πιθανόν να ειπώθηκαν καλοπροαίρετα για την προστασία τους έναντι μιας αποτυχίας ή μιας απογοήτευσης κτλ. Δεν παύουν όμως να λειτουργούν ως ηχογραφημένο μήνυμα που «παίζει» ξανά και ξανά στο υποσυνείδητο του ατόμου. Το αποτέλεσμα είναι πως υπονομεύεται η σκέψη και λειτουργούν ως προβοκάτορας, σαμποτάροντας τις ικανότητες και το σπουδαιότερο συμβάλουν στη απόκτηση περιοριστικών πεποιθήσεων. Στα παραπάνω προσθέσετε τον καταιγισμό των πρετεντερικών «πληροφοριών» και έχετε την εικόνα. Αυτό λοιπόν που λέω είναι πως το άτομο είναι φυλακισμένο του μυαλού του. Βιώνει μια φυλακή εξαρτημένης μάθησης. Εγκλωβίζεται σε περιορισμούς και τελικά μαθαίνει, όπως και ο ελέφαντας, να αποδέχεται τη σκλαβιά του.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Στην κοινωνική και πολιτική αδράνεια και παθητικότητα. Αυτά ακριβώς είναι η ύψιστη επιλογή του σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος και προσωπικού που με περίσσεια ραγιαδισμού υπηρετεί την οικονομική ελίτ που κινεί τα νήματα. Το άτομο έχει εκχωρήσει την πολιτική του ταυτότητα στην κατασκευασμένη περσόνα που ξεπετάχτηκε και αναδείχτηκε φτιασιδωμένη από τα studios της τηλεόρασης. Σε αυτήν έχει εμπιστευτεί και την ενημέρωσή του μέσω των στρατευμένων γκεμπελίσκων πρετεντέρηδων. Το σπουδαιότερο. Έχει εκχωρήσει τη ζωή τη δική του και των παιδιών του στην ξεπουλημένη πολιτική ηγεσία που έφερε την πατρίδα και την κοινωνία στη χειρότερη κατάσταση από την απελευθέρωση. Οι ίδιοι αυτοί πολιτικοί πασάρουν σήμερα τους εαυτούς τους, με την αρωγή των ΜΜΕ, ως σωτήρες. Με ξεδιάντροπα ψέματα και απίστευτους εκβιασμούς μας αυτοπαρουσιάζονται ως οι πεφωτισμένοι αντιπρόσωποι που είναι έτοιμοι να μας σώσουν από τα τέρατα που οι ίδιοι συνεχώς δημιουργούν στην πατρίδα μας, στις αυλές μας, στα σπίτια μας, στις ψυχές μας.

Το δυστύχημα είναι πως υπάρχουν άτομα που για διάφορους λόγους πέφτουν στα δίχτυα του νέο φασισμού. Κάποιοι άλλοι πάλι με απίστευτη ελαφρότητα πιστεύουν πως μπόρα είναι θα περάσει και πως οι ίδιοι και τα παιδιά τους στο τέλος θα την «βγάλουν καθαρή». Δεν είναι του παρόντος άρθρου και δεν θα κάνω κανένα σχόλιο. Εύχομαι μόνο και στους μεν και στους δε, να έχουν τη υγειά τους και να ζήσουν πολλά χρόνια προκειμένου να διαπιστώσουν μόνοι τους πόσο τεράστιο λάθος κάνουν. Για όλους τους υπόλοιπους θυμίζω την προτροπή του μεγάλο Αμερικανού Πωλ Σουήζυ. «Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το Παρόν ως Ιστορία, όσο ακόμα είναι Παρόν πριν καταστεί οριστικά Ιστορία και δεν μπορούμε να επηρεάσουμε τη διαμόρφωσή του».

Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr

[1] Απόδειξη είναι όχι μόνο αυτά που έλεγε μόλις πέντε μήνες πριν και το τι κάνει σήμερα, αλλά και τα όσα απίστευτα ψεύδη είπε στη Βουλή προκειμένου να ψηφιστεί το τρίτο μνημόνιο και ο προϋπολογισμός.

Δύο παραδείγματα. (α) Μας είπε πως θα πέσουν στην αγορά 7,5 δις «επιστροφή των ληξιπρόθεσμων οφειλών του δημοσίου σε ιδιώτες». Αντί για σχόλιο σας θυμίζω το παλιό ανέκδοτο με το κατοστάρικο που ξεχρέωσε ένα χωριό. Κάποιος φτάνει στο χωριό του με ένα κατοστάρικο. Ο χασάπης του λέει. Ρε φίλε δάνεισέ το μου για δυο ώρες. Του το δανείζει. Ο χασάπης τρέχει στο μαντρί και το δίνει στο βοσκό που του το χρωστούσε. Ο βοσκός τρέχει στο μπακάλη και το δίνει ξεπληρώνοντας το χρέος του. Ο μπακάλης με το κατοστάρικο ξεπληρώνει το χρέος στον ελαιοπαραγωγό και για να μην πολυλογάμε αυτός με τη σειρά του ξεπληρώνει το χρέος στο χασάπη που το ξανά δίνει στον αρχικό ιδιοκτήτη. Έτσι με ένα κατοστάρικο ξεχρεώθηκε ένα χωριό και το κατοστάρικο έμεινε «ανέπαφο». 

Συμπέρασμα. Ο Σαμαράς ή έδινε λάδι από τη Μεσσηνία για να πάρει πτυχίο οικονομικών, ή ο ίδιος χάνει λάδια ή μας θεωρεί μαλάκες. (β) Μας είπε : «Μόλις ψηφιστούν τα νέα μέτρα,… η ρευστότητα θα αρχίσει πάλι να χρηματοδοτεί νοικοκυριά και επιχειρήσεις. … Θα επιτρέψει να δοθούν δάνεια σε εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Η επανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών … θα σώσει εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας …». Ψεύδεται συνειδητά και ασυστόλως και το ξέρει.

Τα λεφτά της αναχρηματοδότησης δίνονται για να πάψουν οι ελληνικές τράπεζες να είναι χρεοκοπημένες (άλλωστε αυτό σημαίνει δεν έχουν κεφαλαιακή επάρκεια). Οι τράπεζες δεν θα δώσουν και δεν μπορούν να δώσουν ούτε ευρώ για νέα δάνεια. 

Άλλωστε το νέο μνημόνιο προβλέπει ρητά πως σε όλες τις τράπεζες θα τοποθετηθεί, Γερμανός ή άλλος ευρωπαίος, γκαουλάϊτερ (κατοχικός επίτροπος). 

Κι αν ακόμα υποθέσουμε ότι έδιναν νέα δάνεια, αυτά θα έλειπαν από την κεφαλαιακή τους επάρκεια οπότε θα ήταν πάλι χρεοκοπημένες. Δηλαδή θα είχε γίνει μια τρύπα στο νερό. Ακόμα και με αυτά που θα πάρουν πάλι θα είναι χρεοκοπημένες γιατί ήδη σχεδόν το 50% των δανείων δεν εξυπηρετούνται.

Όταν χιλιάδες δανειολήπτες έχουν περιέλθει σε τραγική κατάσταση και δεν μπορούν να επιβιώσουν θα αποπληρώσουν δάνεια; Τα μέτρα των μνημονίων (φόροι, έκτακτες εισφορές, περικοπές μισθών κλπ) οδηγούν ακόμα και συνεπή νοικοκυριά και υγιείς επιχειρήσεις σε αδυναμία πληρωμών.

Ο Αρμαγεδδών των νέων μέτρων θα επιδεινώσει περισσότερο την κατάσταση. Πολλοί περισσότεροι θα βρεθούν σε αδυναμία πληρωμών, θα αυξηθούν οι άνεργοι, θα ελαττωθεί ακόμα περισσότερο η κατανάλωση, νέες υγιείς επιχειρήσεις θα κλείσουν και το σπιράλ θανάτου θα συνεχιστεί. Το νέο μνημόνιο αφήνει στους Σαμαρά, Βενιζέλο και λοιπούς δύο μόνο επιλογές. Ή πτώχευση (για την οποία βέβαια θα ευθύνεται … ο Τσίπρας και το λόμπυ της δραχμής) ή μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους και αποθήκη ψυχών και φτηνής εργατικής δύναμης.

koutipandoras.gr

http://dia-kosmos.blogspot.gr/