ΜΥΣΤΙΚΕΣ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΣ-(Priory of Sion)-(Bohemian Club)

Τέκτονες, Ροδόσταυροι, Ναΐτες, Illuminati, Ο.Τ.Ο., Νεοϊπποτισμός,

«Ηγουμενείο της Σιών», Bohemian Club, UFOλόγοι κ.λπ.

Νικόλαος Λάος[1], ΔρΦιλ., ΜΒΑ, BSc(Math.)

(Copyrighted Material)

Η μελέτη των μυστικών εταιρειών αποτελεί μέρος της ιστορίας του πολιτισμού γενικώς και της ιστορίας της πολιτικής ειδικότερα. Ωστόσο, πολύ συχνά, για τις μυστικές εταιρείες γράφουν και ομιλούν διάφορα πρόσωπα που είναι γνωσιολογικώς ανεπαρκή (αν όχι τελείως ανεφοδίαστα με τους απαραίτητους διανοητικούς/πληροφοριακούς πόρους για ένα τέτοιο εγχείρημα), φαντασιόπληκτα, ή και απλώς κυνικοί κερδοσκόποι εμπορικών εκδόσεων. Επίσης, υπάρχουν και εκείνοι που ασκούν σκόπιμη παραπληροφόρηση για να καλλιεργήσουν τις νεομυθολογίες που τους εξυπηρετούν και να προωθήσουν τα δικά τους συμφέροντα μέσω ανυπόστατων αφηγήσεων ή μέσω της τεχνικής της μισής αλήθειας. Πάντως, οι μυστικές αδελφότητες υπάρχουν και έχουν τη δική τους ιστορία, η οποία μπορεί και πρέπει να τύχει επιστημονικής διερευνήσεως. Η σημασία των ρευμάτων και των οργανώσεων του Δυτικού εσωτερισμού στην ιστορία της Δύσης έχει αναγνωριστεί επισήμως από την ακαδημαϊκή κοινότητα και αποτελεί αντικείμενο εξειδικευμένων σπουδών και ερευνών σε διάφορα πανεπιστήμια.

Στην Αγγλία, το 2000, το Πανεπιστήμιο του Sheffield ίδρυσε εξειδικευμένο ερευνητικό κέντρο για τη μελέτη του Ελευθεροτεκτονισμού και των μυστικών Αδελφοτήτων. Πρόκειται για το Centre for Research into Freemasonry and Fraternalism. Το εν λόγω πανεπιστημιακό ερευνητικό κέντρο σε συνεργασία με τον εκδοτικό οίκο Equinox Publishers εξέδωσε το πρώτο επιστημονικό περιοδικό με αντικείμενο τον Ελευθεροτεκτονισμό και τις μυστικές Αδελφότητες: πρόκειται για το περιοδικό Journal for Research into Freemasonry and Fraternalism, το οποίο πρωτοκυκλοφορήθηκε το 2009 με διευθυντές σύνταξης τον δρα Andreas Önnerfors (Lund University και Malmö University College της Σουηδίας) και τον δρα Rob Collis (University of Sheffield, Αγγλία).

Επίσης, το αντικείμενο του Δυτικού Εσωτερισμού (Western Esotericism) γενικά και ειδικώς η μελέτη του Ελευθεροτεκτονισμού, του Ροδοσταυρισμού, του Ερμητισμού, της Αλχημείας, των Ναϊτών, της Δυτικής Μαγείας, της Αστρολογίας, του Γνωστικισμού, της παραδοσιακής Καμπαλά κ.ο.κ. αποτελεί αντικείμενο σπουδών στο οποίο κάποιος μπορεί να αποκτήσει μεταπτυχιακό τίτλο Μάστερ ή ακόμη και Διδακτορικό σε διάφορα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια, όπως το Πανεπιστήμιο Exeter στην Αγγλία (το οποίο προσφέρει MA και MPhil/PhD in Western Esotericism), το Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ στην Ολλανδία (University of Amsterdam), το Πανεπιστήμιο της Σορβώνης στη Γαλλία ( Sorbonne, École Pratique des Hautes Études, EPHE) κ.λπ.

Μυστικιστικός ιμπεριαλισμός

Όπως έχει γράψει ο συγγραφέας Ρόμπερτ Ντρέιφους (Robert Dreyfus), στο βιβλίο του Το Παίγνιο του Διαβόλου (Devil’s Game, Εκδ. Henry Holt and Co., 2005), «πολλοί Βρετανοί διανοούμενοι, και όχι λιγότεροι ιμπεριαλιστές, είχαν καταληφθεί από την επιθυμία να βρουν ένα είδος αγίου δισκοπότηρου, μια θεωρία ενοποιημένου πεδίου για τη θρησκευτική πίστη». Σύμφωνα με όσα επισημάναμε περί «ήπιας δύναμης» και νοοπολιτικής στα κεφάλαια 34 και 37 του παρόντος βιβλίου, με την προαναφερθείσα φράση του, ο Ρόμπερτ Ντρέιφους περιγράφει απόπειρες διανοουμένων και ιμπεριαλιστών να διαχειρισθούν την πνευματική υπόσταση των ανθρώπων, ώστε, κυριαρχώντας στο μυθολογικό πεδίο (δηλαδή προσδιορίζοντας τον πνευματικό πυρήνα των πραγμάτων), να κυριαρχήσουν στον κόσμο. Αυτόν τον ρόλο παίζουν διάφορες απόπειρες δημιουργίας νέων υπερ-μυθολογιών και μιας υπερ-θρησκείας ή παν-θρησκείας.

Υπό την καθοδήγηση του μεγάλου ανατολιστή Έντουαρντ Γκράνβιλ Μπράουν (Edward Granville Browne), αυτή η αναζήτηση μιας παν-θρησκείας έφερε τις ελίτ της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε επαφή με διάφορα μυστικιστικά κινήματα, με διάφορες λατρείες και με διάφορες μυστηριακές θρησκείες σε ολόκληρη την Ανατολή καθώς και με την αραβική Τεκτονική κοινότητα. Η ελίτ της διανόησης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας επεδίωκε να χρησιμοποιήσει διάφορα νεωτεριστικά ισλαμικά κινήματα, αραβικές Τεκτονικές Στοές και μυστικιστικές παραδόσεις της Άπω Ανατολής για να δημιουργήσει ένα ενοποιημένο θρησκευτικό πεδίο, το οποίο θα επέτρεπε τη συλλογική πνευματική-νοοπολιτική διαχείριση των ασιατικών κτήσεων της Μεγάλης Βρετανίας. Όμως, η πλειοψηφία της ηγεσίας του βρετανικού ιμπεριαλισμού ήταν πιο επιφυλακτική και ήθελε να συντηρήσει την παραδοσιακή τεχνική του ‘διαίρει και βασίλευε’, και γι’ αυτό συνεργαζόταν ακόμη και με τις πλέον οπισθοδρομικές (τουλάχιστον σύμφωνα με τα βρετανικά κριτήρια), βίαιες και φανατικές φατρίες εντός του ισλαμικού κόσμου.

Για να γίνει κατανοητή η βρετανική αυτοκρατορική πολιτική, πρέπει να εξετασθεί υπό ένα Νεοπλατωνικό πρίσμα, το οποίο προσφέρει το φιλοσοφικό υπόβαθρο της βρετανικής πολιτικής ‘διαίρει και βασίλευε’, στο πλαίσιο της οποίας η Μεγάλη Βρετανία μπορεί να συνεργάζεται συγχρόνως με διαφορετικά μεταξύ τους στρατόπεδα. Τον 19ο αιώνα λ.χ., κατέστη σαφές ότι, στη Μέση Ανατολή, η Μεγάλη Βρετανία ακολουθούσε μια εξωτερική πολιτική η οποία περιελάμβανε συγχρόνως αρχές του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και του αποκρυφισμού, ή αυτού που οι Διαφωτιστές θα ονόμαζαν σκοταδισμό. Μάλιστα, η ίδια η βρετανική αυτοκρατορική πολιτική περιελάμβανε, ήδη από την εκκίνησή της, έντονα στοιχεία αποκρυφιστικής φιλοσοφίας τα οποία προέρχονταν από το όραμα περί ενός ιερού πεπρωμένου που κυριάρχησε στην περίοδο της Ελισαβετιανής Αναγέννησης. Αυτός ο συνδυασμός Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και αποκρυφιστικής φιλοσοφίας χαρακτηρίζει και τον βρετανικό Ελευθεροτεκτονισμό (Μασονία), ο οποίος είναι ένας θεσμός για την άσκηση νοοπολιτικής και τη μαζική διαχείριση ανθρώπων, ιδίως της μέσης κοινωνικής τάξης, τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και διεθνώς.

Στην προσπάθειά τους να εγκαθιδρύσουν μια προτεσταντική αυτοκρατορία, σε αντιδιαστολή προς τις δυνάμεις του Ρωμαιοκαθολικισμού, παράγοντες της βρετανικής ελίτ και άλλων χωρών προσέφυγαν στον αναγεννησιακό Νεοπλατωνισμό, στον Ροδοσταυρισμό, στον Ερμητισμό, στην Καμπαλά των Εβραίων και των Χριστιανών μυστικιστών της Δύσης, στην Αλχημεία και στην Αριθμολογία (Γκεμάτρια), με σκοπό να καταστήσουν τη Μεγάλη Βρετανία ένα νέο είδος αυτοκρατορίας. Έχοντας, συμβολικά, τη Βασίλισσα Ελισάβετ Α’[2] ως τη ζώσα ‘Παρθένο-Αρχή’ τους, Βρετανοί Νεοπλατωνικοί μυστικιστές επεδίωξαν να επιφέρουν μια παγκόσμια μεταρρύθμιση (με τη Μεγάλη Βρετανία να αποτελεί το αυτοκρατορικό κέντρο), σύμφωνα με αστρολογικά μοντέλα συμπαντικής τάξης και αρμονίας και δικά τους μυστικιστικά οράματα.

Η νταμ Φράνσις Γιέιτς (Dame Frances Yates, 1899-1981), στο βιβλίο της Η Απόκρυφη Φιλοσοφία στην Ελισαβετιανή Εποχή (The OccultPhilosophy in the Elizabethan Age, Εκδ. Routledge & Kegan Paul, 1979), επισημαίνει ότι εκείνο το βρετανικό αυτοκρατορικό όραμα περί παγκόσμιας μεταρρύθμισης περιελάμβανε τρεις κόσμους: τον στοιχειώδη (elemental), τον ουράνιο (celestial) και τον υπερ-ουράνιο (super-celestial), όπου ο υπερ-ουράνιος κόσμος, εξηγεί η Γιέιτς, είναι ένα διανοητικό πεδίο στο οποίο «οι Πλατωνικές ιδέες συγχωνεύονται με τις αγγελικές τάξεις».

Ο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών της Βασίλισσας Ελισάβετ Α’, σερ Φράνσις Γουάλσινγκχαμ (Sir Francis Walsingham), στρατολόγησε τον φυσικό φιλόσοφο, αποκρυφιστή και αστρολόγο Τζον Ντι (John Dee, 1527-1608/9), ο οποίος εμπλούτισε με αστρολογικά, μαθηματικά και αλχημικά στοιχεία τη δράση του ως ψυχικού κατασκόπου (psychic spy) των Βρετανών στην αυλή του αυτοκράτορα Ρούντολφ Β’ (Rudolph II) στην Πράγα. Όπως γράφει η Ντέμπορα Χάρκνες (Deborah E. Harkness), στο βιβλίο της Οι Συζητήσεις του Τζον Ντι με Αγγέλους (JohnDee’s Conversations with Angels, Εκδ. Cambridge University Press, 1999), ο αποκαλυπτισμός της σκέψης του Τζον Ντι εφοδίασε τον βρετανικό ιμπεριαλισμό με ένα μυστικιστικό υπόβαθρο. Επίσης, ο Τζον Ντι συνδύασε τον αποκαλυπτισμό του με τη Φυσική Φιλοσοφία για να καταδείξει ότι η φύση των πραγμάτων –έτσι όπως είχε διαμορφωθεί από την Αγία Ρωμαϊκή (Γερμανική) Αυτοκρατορία (τον αντίπαλο πόλο)– ήταν τραγικά εσφαλμένη και διεστραμμένη και έπρεπε να διορθωθεί. Αυτή η σκέψη του Τζον Ντι επηρέασε πολλούς συγχρόνους του και κληρονομήθηκε και αναπτύχθηκε περαιτέρω από τον Βρετανό φιλόσοφο Φράνσις Μπέικον (Francis Bacon) και από τον Βρετανό φυσικό επιστήμονα και αλχημιστή Ισαάκ Νεύτονα (Sir Isaac Newton).

Συνδυάζοντας τον βρετανικό θρύλο περί του Bασιλέα Αρθούρου με το Ισραήλ, μέσω μαγικών συστημάτων χριστιανικού Καμπαλισμού, ο Τζον Ντι και άλλοι αποκρυφιστές, όπως ο σερ Φίλιπ Σίντνεϊ (Sir Philip Sydney), ο Γουόλτερ Ράλεϊ (Walter Raleigh) και ο Έντμουντ Σπένσερ (Edmund Spencer), συγχώνευσαν τις ιδέες μυστικιστών φιλοσόφων της ηπειρωτικής Ευρώπης, όπως ο Τζιορντάνο Μπρούνο (Giordano Bruno), ο Τζιοβάνι Πίκο ντελά Μιραντόλα (Giovanni Pico della Mirandola) και ο Φραντσέσκο Τζιόρτζι (Francesco Giorgi) μέσα σε ένα βρετανο-ισραηλινό μυστικιστικό φιλοσοφικό χωνευτήριο, προσδίδοντας στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α’ έναν μεσσιανικό ρόλο. Σύμφωνα με την έρευνα της Γιέιτς, ο Ντι δικαιολόγησε την απόδοση μεσιανικού ρόλου στη Βασίλισσα Ελισάβετ Α’ επικαλούμενος τα γραπτά του Ουαλού Επισκόπου Τζέφρι του Μονμάουθ (Geoffrey of Monmouth), ο οποίος ήταν επίσης ένας ιστορικός του 12ου αιώνα και, στο βιβλίο του Historia Regum Britanniae, είχε ισχυρισθεί ότι οι καταβολές των Βρετανών βασιλέων ανάγονται στην Ουαλία και στην Τροία. Όπως γράφει η Γιέιτς, στο βιβλίο της Αστρέα: Το Αυτοκρατορικό Θέμα στον 16ο Αιώνα (Astraea, The Imperial Theme in the Sixteenth Century, Εκδ. Routledge & K. Paul, 1975), ο βασιλικός Οίκος των Τυδόρ (Tudors) είχε ουαλικές ρίζες, και όταν οι Τυδόρ ανήλθαν στον Θρόνο της Αγγλίας καλλιεργήθηκε ένας μύθος, σύμφωνα με τον οποίο η αρχαία τρωαδιτικο-βρετανική γενεά μοναρχών ανέκτησε την αυτοκρατορική της ισχύ και οδήγησε σε μια χρυσή εποχή ειρήνης και αφθονίας.

Στο σύγγραμμά του υπό τον τίτλο Γενικά και Σπάνια Μνημεία Που Αφορούν στην Τέλεια Τέχνη της Ναυσιπλοΐας (General and Rare MemorialsPertaining to the Perfect Art of Navigation, 1577), ο Τζον Ντι αφηγείται το όραμά του για το αυτοκρατορικό πεπρωμένο της Μεγάλης Βρετανίας και το πώς θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Όπως εξηγεί η Γιέιτς, στις μελέτες της επί του Ελισαβετιανού αποκρυφισμού, η επέκταση της βρετανικής ναυτικής δύναμης και η ιμπεριαλιστική πολιτική της Ελισάβετ Α’ θα μπορούσαν, σύμφωνα με τον Ντι, να συνδυασθούν με την προβολή ισχυρισμών σύμφωνα με τους οποίους η βασίλισσα Ελισάβετ Α’ δικαιούται να κυριαρχεί στις περιοχές της αυτοκρατορίας επί τη βάσει της μυθικής καταγωγής της από τον Βασιλέα Αρθούρο.

Ο Βρετανός φιλόσοφος Φράνσις Μπέικον –ο οποίος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μετάβαση από τη μαγεία στη μηχανική– ασχολήθηκε μεθοδικά με τον βρετανικό μυστικισμό και, σύμφωνα με τις παραδόσεις του βρετανικού Ελευθεροτεκτονισμού, ήταν αυτός στον οποίο κυρίως οφείλεται ο πρωταγωνιστικός ρόλος τον οποίο κατέχει η Ιερουσαλήμ στους μύθους του βρετανικού Ελευθεροτεκτονισμού. Ενώ οι Βρετανοί Τέκτονες τονίζουν ότι ο Φράνσις Μπέικον έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην αντικατάσταση της Αιγύπτου από την Ιερουσαλήμ στις αλληγορίες και στους μύθους που διδάσκονται στις Τεκτονικές Στοές, η Γιέιτς επισημαίνει ότι η επίδραση που άσκησε ο Φραντσέσκο Τζιόρτζι στην Ελισαβετιανή διανόηση συνέβαλε αποφασιστικά στη διαμόρφωση ενός βρετανο-ισραηλινού μυστικισμού ο οποίος ενσωματώθηκε μέσα στην Αρθουριανή μυθολογία.

Επίσης, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός εκφράσθηκε και μέσω των μαγικών συγγραμμάτων τού Έντμουντ Σπένσερ, τα οποία βασίσθηκαν στις μεταφορές τού Ζωροαστρισμού σχετικά με την αντιπαράθεση καλού-κακού και φωτός-σκότους. Σύμφωνα με τη Γιέιτς, το μαγικό σύστημα που αφηγείται ο Σπένσερ στο ποίημά του «Faerie Queen» δεν πρέπει να προσεγγίζεται μόνο ως μια ποιητική μεταφορά, αλλά επίσης πρέπει να μελετάται και σε σχέση με τα πνευματικά και πολιτικά ζητήματα που απασχολούσαν τον Σπένσερ και τους συγχρόνους του. Συγκεκριμένα, σε αυτό το ποίημα του Σπένσερ, αντιπαρατίθεται η λευκή μαγεία της καθαρής αυτοκρατορικής μεταρρύθμισης (που αντιστοιχεί στη Μεγάλη Βρετανία) προς την κακή νεκρομαντεία των εχθρών της Μεγάλης Βρετανίας.

Στην περίπτωση του Σπένσερ, ο αναγεννησιακός Νεοπλατωνισμός εξυπηρετεί την ανάπτυξη ενός μανιχαϊκού μυστικισμού, στο πλαίσιο του οποίου εξιδανικεύεται η Βρετανική Αυτοκρατορία, η οποία παρουσιάζεται σαν εναρμονισμένη με τον παγκόσμιο ρυθμό και με ένα ανώτερο ιδεώδες και σαν κυβερνώμενη από ουράνιους λευκούς ιππότες οι οποίοι επιβάλλονται επάνω στην κατώτερη και εγγενώς κακή γη, προετοιμάζοντας την ημέρα της κρίσεως.

Στην προαναφερθείσα ρητορική περί λευκών ιπποτών οι οποίοι, με τη «λευκή μαγεία» τους, κυβερνούν και προστατεύουν από ψηλά τη Μεγάλη Βρετανία, βρίσκονται τα σπέρματα της νεογνωστικιστικής θεωρίας περί «exceptionalism» (εξαίρεσης/μοναδικότητας), την οποία επικαλούνται οι Αγγλοσάξονες για να ισχυρισθούν ότι κατέχουν ένα μοναδικό ιστορικό πεπρωμένο και, υπό αυτό το πρίσμα, είναι υπεράνω κριτικής όταν επιχειρούν να το πραγματώσουν. Αυτή η θεωρία περί «exceptionalism» και υπέρβασης κάθε κριτικής, η οποία επιχειρείται να νομιμοποιηθεί μέσω ενός βρετανο-ισραηλινού μυστικισμού και είναι βαθιά εμφυτευμένη μέσα στη μυστικιστική υποκουλτούρα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, αναπτύχθηκε και εξελίχθηκε με επιστημονικό τρόπο από τον φιλόσοφο Φράνσις Μπέικον, στο βιβλίο του New Atlantis, τον 17οαιώνα, και από τους θεωρητικούς της γεωπολιτικής Χάλφορντ Μακίντερ (Halford Mackinder) και Καρλ Χαουσχόφερ (Karl Haushofer), τον 19οκαι τον 20ό αιώνα.

Η πρώτη μεγάλη πρακτική εφαρμογή του μυστικιστικού ιμπεριαλισμού των Ελισαβετιανών δυνάμεων ήταν η διεξαγωγή ενός Νεοπλατωνικής υφής ‘ιερού πολέμου’ από μέρους τους σε βάρος της γειτονικής Ιρλανδίας, ο οποίος κόστισε στην Ιρλανδία τέσσερεις αιώνες αιματηρών συγκρούσεων και κοινωνικών διαιρέσεων. Κατά τις περιόδους 1569-1573 και 1579-1583, στην ιρλανδική επαρχία του Munster, έλαβαν χώρα οι λεγόμενες εξεγέρσεις του Ντέσμοντ (Desmond Rebellions). Επρόκειτο για μια σειρά εξεγέρσεων του Ιρλανδού Ρωμαιοκαθολικού κόμη του Ντέσμοντ (earl of Desomnd) –αρχηγού της Δυναστείας FitzGerald του Munster (από την οποία καταγόταν και ο Αμερικανός πρόεδρος Τζον Φ. Κένεντι)– και των υποστηρικτών του εναντίον της προτεσταντικής Ελισαβετιανής αγγλικής επικυριαρχίας στην επαρχία του Munster. Μάλιστα το όνομα Ντέσμοντ (Desmond) είναι μια αγγλοποιημένη μορφή του παλαιού ιρλανδικού όρου Ντισμουνχάιν (Deasmumhain), που σημαίνει Νότιο Munster.

Οι πόλεμοι του Ντέσμοντ αποτέλεσαν μια πρότυπη μεταφορά για τη διαμόρφωση της πλούσιας φιλολογίας του βρετανικού μυστικιστικού ιμπεριαλισμού και για την εξιδανίκευση της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (εφόσον, στο πλαίσιο του βρετανικού μυστικιστικού ιμπεριαλισμού, η Μεγάλη Βρετανία εκπροσωπεί το καλό και οι ‘άλλοι’, ιδίως οι εχθροί της, το κακό). Σε αυτό το πνεύμα, ενώ στρατοί συγκρούονταν σε διάφορες επιχειρήσεις γεωπολιτικής επέκτασης και εθνοκάθαρσης, η βρετανική ελίτ, στο παρασκήνιο, διεξήγε και έναν αποκρυφιστικό-μαγικό πόλεμο. Συναθροιζόμενοι σε μυστικιστικά τάγματα, όπως η «Σχολή της Νύκτας» (School of Night) του Γουόλτερ Ράλεϊ, ο μαγικός κύκλος τού σερ Φίλιπ Σίντνεϊ και διάφορες Τεκτονικές Στοές, Άγγλοι ποιητές, στρατιωτικοί και επιστήμονες συνδύαζαν μεταξύ τους τη μαγεία, τα μαθηματικά και τη θρησκεία, ενώ ασχολούνταν με την πρακτική εφαρμογή της Αλχημείας, της Καμπαλά και των τυπικών των ταγμάτων τους.

Επίσης, στο πλαίσιο της δημιουργίας νοοπολιτικών δικτύων σε συνδυασμό με τη γεωστρατηγική τους, οι Βρετανοί δημιούργησαν ένα μεγάλο διεθνές δίκτυο Τεκτονικών Στοών και άλλων μυστικών εταιρειών. 

Για παράδειγμα, μετά από την ίδρυση του Νεοελληνικού Κράτους, με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830, η Μεγάλη Βρετανία, για να ενισχύσει τη γεωπολιτική επιρροή της στην Ελλάδα και για να υπονομεύσει και τελικώς να αποτρέψει την πολιτική του Ιωάννη Καποδίστρια περί ελληνο-ρωσικής στρατηγικής συνεργασίας, δημιούργησε στην Ελλάδα ένα δίκτυο Τεκτονικών Στοών και Εργαστηρίων του «Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου» υπό τη διοίκηση του κόμη Διονυσίου Ρώμα και του Δημητρίου Ροδοκανάκη, που ήταν δύο αφοσιωμένοι παράγοντες προώθησης της βρετανικής πολιτικής στην Ελλάδα.

Τα παρασκήνια της ιστορίας του Ελευθεροτεκτονισμού

Ο Τεκτονισμός (ή Μασονία εκ του αγγλικού όρου Masonry) ή Ελευθεροτεκτονισμός (Freemasonry) είναι η μεγαλύτερη και μακροβιότερη οργάνωση του Δυτικού μυστικισμού. Η βασική οργανωτική μονάδα του Τεκτονισμού ονομάζεται, ανάλογα με το Τεκτονικό τάγμα, Στοά (Lodge), Περιστύλιο (Chapter), Συμβούλιο (Council), Σκήνωμα (Preceptory) κ.λπ. Σε κάθε χώρα, οι επιμέρους Στοές οργανώνονται συνήθως υπό την αιγίδα μιας ενιαίας εθνικής διοικητικής Αρχής η οποία ονομάζεται Μεγάλη Στοά (Grand Lodge) ή Μεγάλη Ανατολή (Grand Orient), ανάλογα με το ακολουθούμενο μοντέλο διοίκησης.

Σύμφωνα με τα Τεκτονικά τυπικά που χρησιμοποιούνται από την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας και από πολλές άλλες Μεγάλες Στοές Ελευθεροτεκτόνων, ο μυούμενος, κατά τη μύησή του στον Συμβολικό Τεκτονισμό, μαθαίνει ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός υπήρχε κατά την εποχή που ο Βασιλέας Σολομών έκτισε τον Ναό της Ιερουσαλήμ, ότι οι Τέκτονες που τον έκτισαν ήταν χωρισμένοι σε οργανωτικές μονάδες που ονομάζονταν Στοές και ότι ο Σολομών, Βασιλέας του Ισραήλ, ο Χιράμ, Βασιλέας της Τύρου, και ο Χιράμ Αμπίφ, Αρχιτέκτων του Ναού, διοικούσαν εκείνες τις Στοές ως ίσοι Μεγάλοι Διδάσκαλοι. Επίσης, τα Τεκτονικά τυπικά ορίζουν τον Ελευθεροτεκτονισμό ως ένα συμβολικό ηθικό σύστημα. Κάθε Τεκτονικός βαθμός μεταδίδει κάποιες διδασκαλίες μέσα από δράματα τα οποία, με θεατρικό τρόπο, σύμβολα και αλληγορίες, αποκαλύπτουν και εξηγούν αρχές της Αδελφότητας. Τα Τεκτονικά τυπικά δεν αποτελούν ιστορικές διατριβές, αλλά διδακτικά συμβολικά και μυθολογικά συστήματα, που αντανακλούν και εκφράζουν τη νοοπολιτική στρατηγική των συντακτών τους και των πατρώνων του εκάστοτε Τεκτονικού συστήματος. Συνεπώς, όσα αναφέρονται περί του Ελευθεροτεκτονισμού στα Τεκτονικά τυπικά δεν αποτελούν πηγές για τις ιστορικές ρίζες και την ιστορική εξέλιξη του Ελευθεροτεκτονισμού, αλλά σύμβολα και αλληγορίες που αποκαλύπτουν μια νοοπολιτική ατζέντα. Ειδικότερα δε, όσον αφορά στην ύπαρξη του Ελευθεροτεκτονισμού κατά την εποχή του Σολομώντα, δεν διαθέτουμε ιστορικά στοιχεία που να αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό.

Η αναζήτηση των αρχών του Ελευθεροτεκτονισμού υπήρξε εξ αρχής δύσκολο και πολύπλοκο πρόβλημα (για μια μεθοδική και σε βάθος διερεύνηση της ιστορίας του Ελευθεροτεκτονισμού, τα ακόλουθα βιβλία αποτελούν μια καλή αρχή: R.F. Gould, History of Freemasonry, Grand Lodge of Scotland Year Book, 1996· J. Hamill, The Craft: A History of English Freemasonry, Εκδ. Lewis Masonic, 1994· και A. Mackey, The History of Freemasonry, Εκδ. Gramercy Books, 1996). Η πολυπλοκότητά του οφείλεται αφενός στη σπανιότητα αρχαίων πηγών για την ιστορία αυτού του θεσμού, αφετέρου στο γεγονός ότι πολλές δημοσιεύσεις γύρω από την ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού παρουσιάζουν απλές υποθέσεις ως βεβαιότητες και φανταστικά σενάρια ως πραγματικά. Στη συνέχεια, θα συνοψίσουμε τις σημαντικότερες θεωρίες που έχουν διατυπωθεί σχετικά με την ιστορία του Συμβολικού Τεκτονισμού. Η κυριότερη πηγή μας είναι το επιστημονικό περιοδικό Ars QuatuorCoronatorum (συντομογραφία: AQC), το οποίο εκδίδει η ερευνητική Στοά QUATUOR CORONATI υπό την αιγίδα της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας.



Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας, Λονδίνο, 2004 (από αριστερά προς τα δεξιά): ο Έβδομος Μαρκήσιος του Νορθάμπτον (Πρόσθετος Μέγας Διδάσκαλος), ο Δούκας του Κεντ (Μέγας Διδάσκαλος, αξίωμα το οποίο διατηρεί συνεχώς από το 1967), ο PeterLowndes (Αναπληρωτής Μέγας Διδάσκαλος) και ο David Williamson (Βοηθός Μέγας Διδάσκαλος), με την πλήρη Τεκτονική αμφίεσή τους (πηγή: MQ Magazine, τεύχος 9, Απρίλιος 2004). Ο βρετανικός Ελευθεροτεκτονισμός αποτελεί ένα επιτυχημένο δίκτυο διαχείρισης συνειδήσεων (κυρίως μικροαστών και μελών της μέσης τάξης), εντός και εκτός Αγγλίας, υπό την αίγλη του Βρετανικού Στέμματος.

Μια υπόθεση είναι ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός αποτελεί ιστορική συνέχεια των αρχαίων Μυστηρίων, π.χ. των Ελευσινίων, των Διονυσιακών, των Μιθραϊκών και άλλων Μυστηρίων (βλ. Μ. Baigent, «Freemasonry, Hermetic Thought and the Royal Society of London», AQC 109, 1996). Πράγματι, από πλευράς τελετουργίας, υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ του Ελευθεροτεκτονισμού και των αρχαίων Μυστηρίων. Από την άλλη πλευρά, οι τελετουργικές αναλογίες μεταξύ Ελευθεροτεκτονισμού και αρχαίων Μυστηρίων δεν μπορεί να θεμελιώσει τον ισχυρισμό ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός αποτελεί γνήσιο ή έστω νόθο τέκνο των αρχαίων Μυστηρίων, δεδομένου μάλιστα ότι τα Τεκτονικά τυπικά έχουν υποστεί πολλές αλλαγές στη διάρκεια του 18ου, του 19ου και του 20ού αιώνα. Τα τεκτονικά τυπικά τα οποία χαρακτηρίζονται από διδασκαλίες μυστικιστικής υφής και παραπέμπουν στην εσωτεριστική παιδεία των αρχαίων Μυστηρίων διαμορφώθηκαν κυρίως στα τέλη του 18ου αιώνα ή αργότερα και κυρίως στη Γαλλία, και μάλιστα συναντώνται περισσότερο σε τυπικά βαθμών και τάξεων που βρίσκονται επέκεινα του Συμβολικού Τεκτονισμού, δηλαδή σε Τεκτονικά τάγματα που δημιουργήθηκαν πολύ αργότερα από τον αρχέγονο Συμβολικό Τεκτονισμό. Τα νεώτερα Τεκτονικά τάγματα, όπως λ.χ. ο «Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος» των 33 βαθμών, που δημιουργήθηκε μόλις στα τέλη του 18ου αιώνα, ενσωμάτωσαν μέσα στα τυπικά τους στοιχεία από απόκρυφους θρύλους περί των αρχαίων Μυστηρίων λόγω του ενθουσιασμού με τον οποίο περιέβαλλαν πολλοί Ευρωπαίοι του 18ου και του 19ου αιώνα τον αρχαίο κόσμο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τα νέα αυτά Τεκτονικά τάγματα μπορούν να θεμελιώσουν την άποψη ότι υπάρχει κάποια μυητική συνέχεια μεταξύ των αρχαίων Μυστηρίων και του αρχαίου Ελευθεροτεκτονισμού.

Μια δεύτερη παλαιά θεωρία θεωρεί τον Ελευθεροτεκτονισμό ως απόγονο μιας ομάδας Ιταλών περιοδευόντων κτιστών από το Κόμο της βόρειας Ιταλίας, των λεγομένων Κομακινών Τεκτόνων του 7ου αιώνα μ.Χ. (βλ. Η. Carr, «600 Years of Craft Ritual», AQC 81, 1968· και Ε. Ward, «The Birth of Freemasonry», AQC 91, 1978). Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας αποφαίνονται ότι οι Κομακινοί Τέκτονες κατείχαν ιερά μυστικά που έφθασαν σε αυτούς από την κλασσική Αρχαιότητα, και ειδικότερα από τα Ρωμαϊκά Κολέγια, τα οποία μυστικά προστάτευαν με μυητικές τελετές και μυστικά σημεία αναγνώρισης. Όμως δεν υπάρχει καμιά ιστορική απόδειξη που να επιβεβαιώνει την προαναφερθείσα θεωρία, και στα αρχεία του Βατικανού, που αποτελούν πιθανόν την πιο καλά οργανωμένη πηγή ιστορικών αρχείων στον κόσμο, δεν υπάρχουν ούτε καν ενδείξεις για ύπαρξη μυστικών κατεχομένων από τους Κομακινούς κτίστες.

Σύμφωνα με μια τρίτη, πολύ διαδεδομένη, θεωρία, ο Ελευθεροτεκτονισμός αποτελεί απευθείας απόγονο των μεσαιωνικών Ναϊτών Ιπποτών (βλ. Cyril N. Batham, «The Origin of Freemasonry: A New Theory», AQC 103, 1990· και S. Dafoe, The Compasses and the Cross, Εκδ. Lewis Masonic, 2008). Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας ισχυρίζονται ότι, μετά από τη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών από τον Πάπα και την εκτέλεση του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου των Ναϊτών, Ιακώβου ντε Μολέ, κάποιοι Ναΐτες Ιππότες κατέφυγαν στη Σκωτία και συγκεντρώθηκαν στο μυστηριώδες όρος Χέρεντομ, κοντά στο Κιλγουίνιν, όπου, για να προστατεύσουν τα μυστικά τους και για να προστατευθούν από τους διωγμούς σε βάρος τους, μετέβαλαν τους εαυτούς τους σε Ελευθεροτέκτονες. Αυτήν τη θεωρία την προωθούν ιδιαίτερα τα τυπικά του Τάγματος της Αυστηρής Τήρησης (Order of Strict Observance) και του Τάγματος των Αγαθοποιών Ιπποτών της Αγίας Πόλης (Knights Beneficent of the Holy City).

Ένα βασικό πρόβλημα με αυτήν τη θεωρία είναι ότι στη Σκωτία δεν υπέστησαν ποτέ διωγμούς οι Ναΐτες και συνεπώς δεν είχαν λόγο οι Ναΐτες της Σκωτίας να κρυφτούν και να επανεμφανισθούν ως κάποια άλλη οργάνωση. Μάλιστα, ο Ηγούμενος του Τόρπιτσεν, δηλαδή ο πρώτος ιεραρχικώς Ναΐτης της Σκωτίας, παρέμεινε μέλος της σκωτικής κυβέρνησης, ακριβώς λόγω της Ναϊτικής του ιδιότητας, μέχρι την εποχή της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης. Επίσης, δεν υπάρχει καμιά ιστορική απόδειξη ότι το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών απέκτησε κάποια μυστικά τα οποία ήταν τόσο συνταρακτικά ώστε η κατοχή τους και μόνο να μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή αυτού που θα τα κατείχε. Ο ισχυρισμός ότι οι Ναΐτες υιοθέτησαν δοξασίες Ισλαμιστών μυστικιστών, όπως οι Σούφι, είτε Εβραίων μυστικιστών, όπως οι Καμπαλιστές και οι Εσσαίοι, και ότι είχαν κατασκευάσει ένα μυστικιστικό τραγόμορφο είδωλο με το όνομα Μπαφομέτ αποτελούν ιστορικώς αναπόδεικτες υποθέσεις και συχνά εξέφραζαν ρομαντικές αντιλήψεις περί του ιπποτικού θεσμού που ήταν της μόδας μεταξύ αποκρυφιστών και ευγενών κύκλων του 19ου αιώνα. Η σχέση μεταξύ Ελευθεροτεκτονισμού και Ναϊτών Ιπποτών καλλιεργείται από νεώτερα Τεκτονικά τάγματα, όπως λ.χ. ο «Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος» και τα «Ηνωμένα Θρησκευτικά, Στρατιωτικά και Τεκτονικά Τάγματα του Ναού και του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, της Παλαιστίνης, της Ρόδου και της Μάλτας», που αποτελούν συστήματα τα οποία επινόησαν κυρίως Τέκτονες του 19ου αιώνα, με σκοπό να εφοδιάσουν την Τεκτονική διδασκαλία με νέες μυθολογίες και νέα συμβολικά συστήματα που εξέφραζαν τις δικές τους συνειδήσεις κατά την προσπάθειά τους να αρθρώσουν το δικό τους οικοδομικό πρότυπο για την πορεία της ανθρωπότητας.

Μια τέταρτη θεωρία, η οποία γνώρισε μεγάλη αποδοχή ιδίως κατά τον 19ο αιώνα, ανάγει τις ρίζες του Ελευθεροτεκτονισμού στη Ροδοσταυρική Αδελφότητα (βλ. Cosby F. Jackson, «Rosicrucianism and Its Effect on Craft Masonry», AQC 97, 1984). Η πρώτη δημόσια αναφορά στους Αδελφούς του Ρόδου και του Σταυρού εμφανίστηκε το 1614 σε ένα φυλλάδιο που τυπώθηκε στο Cassel της Γερμανίας και έφερε τον τίτλο Fama Fraternitatis (Η Φήμη της Αδελφότητας). Η Fama Fraternitatis ανακοίνωνε την ύπαρξη μιας μυστικής αδελφότητας που ιδρύθηκε στον ύστερο Μεσαίωνα από έναν Γερμανό ευγενή, τον λεγόμενο Κρίστιαν Ρόζενκροϊτς (Christian Rosenkreuz), ή Αδελφό C.R. Πράγματι, οι ροδοσταυρικές διακηρύξεις που άρχισαν να εμφανίζονται στη Γερμανία κατά τις αρχές του 17ου αιώνα και αναφέρονταν στον μύθο του Κρίστιαν Ρόζενκροϊτς άσκησαν σημαντική επίδραση στην ευρωπαϊκή σκέψη. Τα αυθεντικά ροδοσταυρικά μανιφέστα καλλιέργησαν και προώθησαν προτεσταντικές αντιλήψεις, μυστικιστικές ιουδαϊκές και χριστιανικές παραδόσεις (Καμπαλά, Αλχημεία, αποκαλυπτισμός, αστρολογία κ.λπ.), καθώς και μια φιλική στάση προς τις φυσικές επιστήμες.

Τα ροδοσταυρικά μανιφέστα δημοσιεύθηκαν σε μια εποχή που χαρακτηριζόταν από μεγάλες γεωγραφικές εξερευνήσεις και ανακαλύψεις (μια από τις κορυφαίες των οποίων ήταν η ανακάλυψη της Αμερικής), από προόδους στις φυσικές επιστήμες (μάλιστα, η μετάβαση από τη γεωκεντρική στην ηλιοκεντρική θεωρία του Κοπέρνικου ανέδειξε μια νέα αντίληψη για το σύμπαν) και από τη Θρησκευτική Μεταρρύθμιση. Εξ ου και τα ροδοσταυρικά μανιφέστα εκφράζουν έναν ύμνο και μια βαθιά προσδοκία για την έλευση μιας ‘Νέας Εποχής’ η οποία θα οδηγήσει την ανθρωπότητα σε νέες, μεγαλύτερες επιτεύξεις και καλύτερους όρους ζωής.

Οι υποστηρικτές της θεωρίας ότι ο Ελευθεροτεκτονισμός προέρχεται από τους Ροδοσταύρους βασίζονται αφενός στο γεγονός ότι οι δύο αρχαιότεροι γνωστοί Ελευθεροτέκτονες, ο σερ Ρόμπερτ Μόρεϊ, θεμελιωτής της Βασιλικής Εταιρείας του Λονδίνου, και ο αλχημιστής και φυσιοδίφης Ελάιας Άσμολ (17ος αι.), είχαν κάνει συστηματικές μελέτες στον Ροδοσταυρισμό και στη φιλοσοφία του Ερμή του Τρισμεγίστου, αφετέρου στο γεγονός ότι, κατά τον 18ο αιώνα στην Ευρώπη, αναπτύχθηκαν διάφορα Τεκτονικά συστήματα τα οποία ήταν προσανατολισμένα σ’ έναν εσωτεριστικό Χριστιανισμό και χρησιμοποιούσαν ως κύρια εμβλήματά τους το Ρόδο και τον Σταυρό. Ως νέο σύμβολο, το ρόδο υποδήλωνε τη Θεία Χάρη και τη Φιλοσοφική Λίθο των αλχημιστών, και ο Σταυρός υποδήλωνε τα τέσσερα στοιχεία του σύμπαντος, δηλαδή τον αέρα, το νερό, τη φωτιά και τη γη. Όμως, πουθενά στα αρχαία Τεκτονικά τυπικά δεν απαντώνται στοιχεία ροδοσταυρικού μυστικισμού, καθώς τα αρχαία Τεκτονικά τυπικά περιορίζονται σε απλά συστήματα συμβολισμού –με επίκεντρο τη λάξευση του λίθου και την οικοδομή– μέσω των οποίων εξηγούν απλά και βασικά μαθήματα ηθικής και διανοητικής καλλιέργειας. Συνεπώς, η ροδοσταυρική παράδοση δεν επέδρασε στα αρχαία Τεκτονικά τυπικά, αλλά μόνο στη μετέπειτα εξέλιξή τους και κυρίως στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο, ο οποίος μάλιστα αφιερώνει στους Ροδοσταύρους τον 18ο βαθμό του.

Η κυρίαρχη άποψη μεταξύ των ιστορικών του Ελευθεροτεκτονισμού είναι ότι αυτός εμφανίστηκε στα Βρετανικά Νησιά και προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από τους πρακτικούς τεχνίτες της πέτρας οι οποίοι έκτισαν τους περίφημους καθεδρικούς ναούς και τα κάστρα της μεσαιωνικής Ευρώπης (βλ. Η. Carr, «600 Years of Craft Ritual», AQC 81, 1968· και Ε. Ward, «The Birth of Freemasonry», AQC 91, 1978). Σύμφωνα με τη θεωρία της άμεσης καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από τον Πρακτικό Τεκτονισμό (Operative Masonry) –δηλαδή από τους λιθοδόμους– οι Στοές των λιθοδόμων αποτελούσαν μονάδες ελέγχου του επαγγέλματος. Κατά τον 17ο αιώνα, αυτές οι Στοές άρχισαν να δέχονται ως μέλη τους άνδρες που δεν ήταν πρακτικοί τεχνίτες της πέτρας και τους αποκαλούσαν «αποδεδεγμένους Τέκτονες» (Accepted Masons). Σταδιακά, αυτοί οι αποδεδεγμένοι Τέκτονες αποτέλεσαν την πλειοψηφία στις πρακτικές Στοές και τις μετέβαλαν σε θεωρητικές Στοές, κι έτσι γεννήθηκε ο Συμβολικός Τεκτονισμός (Symbolic Masonry).

Αρκετές ιστορικές μαρτυρίες επιρρωνύουν τη θεωρία της άμεσης καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από τον πρακτικό Τεκτονισμό. Δύο από τις σημαντικότερες σχετικές πηγές είναι το Πρώτο και το Δεύτερο Καταστατικό του Σο (Schaw Statutes) και απευθύνονται σε Στοές τεχνιτών της πέτρας στη Σκωτία –το πρώτο συντάχθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 1598 και το δεύτερο στις 28 Δεκεμβρίου του 1599. Επίσης, από το 1599 και εξής, σώζονται πρακτικά σκωτικών Στοών που υποδηλώνουν αφενός ότι, πέρα από τη διατήρηση της συντεχνίας, λάμβανε χώρα κάποια μορφή τελετουργίας, αφετέρου ότι γίνονταν δεκτοί θεωρητικοί Τέκτονες, άσχετοι με την πρακτική τέχνη του λιθοδόμου. Ειδικότερα, στο Λονδίνο, από το 1620, η Εταιρεία των Τεκτόνων του Λονδίνου (The London Masons’ Company) διέθετε έναν εσωτερικό κύκλο, την Αποδοχή, στα μέλη της οποίας περιλαμβάνονταν και θεωρητικοί Τέκτονες, άσχετοι προς τον πρακτικό Τεκτονισμό.

Από την άλλη πλευρά, η θεωρία της άμεσης καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από τον πρακτικό Τεκτονισμό παρουσιάζει αρκετά κενά. Πρώτον, δεν υπάρχουν ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξη πρακτικών Στοών στην Αγγλία μετά από το 1500 περίπου (η πρακτική Εταιρεία των Τεκτόνων, δηλαδή η επαγγελματική συντεχνία των Τεκτόνων, είναι σαφώς διαφορετική από την Αδελφότητα των Ελευθεροτεκτόνων, δηλαδή το σώμα των συμβολικών, ή θεωρητικών, Τεκτόνων). Δεύτερον, στην Αγγλία, οι ιστορικώς καταγεγραμμένες μυήσεις στον Ελευθεροτεκτονισμό έχουν όλες γίνει από θεωρητικούς Τέκτονες, άσχετους με τον πρακτικό Τεκτονισμό. Η περίπτωση της μύησης του Ελάιας Άσμολ (Elias Ashmole), το 1646, στη Συμβολική Στοά του Warrington αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Άσμολ καταγράφει στο ημερολόγιό του τα ονόματα όλων των παρόντων ‘αδελφών’ στην τελετή μύησής του στον Ελευθεροτεκτονισμό και κανείς από αυτούς δεν έχει σχέση με τον πρακτικό Τεκτονισμό, ούτε έχουμε στοιχεία ότι η Στοά στην οποία μυήθηκε ο Άσμολ ήταν μόνιμη. Τρίτον, παρ’ ότι στη Σκωτία όντως υπήρχαν πρακτικές Στοές οι οποίες δέχονταν ως μέλη μη-πρακτικούς Τέκτονες, δεν γνωρίζουμε τι είδους τελετουργικό ακολουθούσαν ούτε βεβαίως εάν ακολουθούσαν κάποιο ιδιαίτερο τελετουργικό στην περίπτωση εισδοχής θεωρητικών Τεκτόνων.

Επίσης, σε αντίθεση προς τον νεώτερο Συμβολικό Τεκτονισμό, ο παραδοσιακός πρακτικός Τεκτονισμός ήταν η συντεχνία των χειρωνακτών οικοδόμων, κτιστών και λιθοξόων και διατελούσε άμεσα στην υπηρεσία της Χριστιανικής Εκκλησίας και μεσαιωνικών ηγεμόνων. Για παράδειγμα, το 960, εγκαταστάθηκε ως Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς στην Υόρκη ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι Ντούνσταν (Dunstan), ο οποίος ανακηρύχθηκε άγιος από την Εκκλησία της Αγγλίας. Το 1040, Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς στην Υόρκη εγκαταστάθηκε ο Άγγλος Βασιλέας Έντουαρντ ΙΙΙ, ο οποίος, μετά από την αγιοποίησή του το 1161, είναι γνωστός ως ο Άγιος Έντουαρντ ο Ομολογητής (Saint Edward the Confessor, King Edward III) και είναι μέχρι σήμερα ο προστάτης άγιος της Βασιλικής Οικογένειας της Μεγάλης Βρετανίας. Επίσης, το 1077, εγκαταστάθηκε ως Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς στην Υόρκη ο Γκούντουλφ (Gundulf), Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι και Επίσκοπος του Ρότσεστερ, ο οποίος διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην αναδιοργάνωση του αγγλικού μοναχισμού, ενώ, το 1078, ο Βασιλέας Γουίλιαμ Ι χρησιμοποίησε τις ικανότητες του Γκούντουλφ για την κατασκευή του Λευκού Πύργου στον Πύργο του Λονδίνου καθώς και για την κατασκευή του Κάστρου του Κόλτσεστερ.

Προς αντιμετώπιση των κενών που παρουσιάζει η θεωρία της άμεσης καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από τη συντεχνία των λιθοδόμων, διατυπώθηκε η θεωρία της έμμεσης καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από τον πρακτικό Τεκτονισμό. Η θεωρία της έμμεσης καταγωγής διατυπώθηκε από τον Κόλλιν Ντίερ, στο πλαίσιο εργασίας του που δημοσιεύθηκε από τη φημισμένη ερευνητική Στοά του Λονδίνου Quatuor Coronati (βλ. C. Dyer, Symbolism in Craft Freemasonry, Εκδ. Lewis, 1976). Σύμφωνα με τη θεωρία της έμμεσης καταγωγής, η διερεύνηση των καταβολών του Ελευθεροτεκτονισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη διερεύνηση των αιτιών για τις οποίες αναπτύχθηκε ο Ελευθεροτεκτονισμός. Με άλλα λόγια, για να κατανοήσουμε τις καταβολές του Ελευθεροτεκτονισμού, δεν πρέπει να ασχολούμαστε μόνο με τη διερεύνηση των ερωτημάτων πότε και πώς δημιουργήθηκε ο (συμβολικός) Ελευθεροτεκτονισμός, καθότι άλλωστε, όπως προαναφέραμε, οι ιστορικές πηγές αυτού του είδους είναι ιδιαιτέρως ελλιπείς και ασαφείς, αλλά πρέπει να στρέψουμε το ερευνητικό μας ενδιαφέρον στο να απαντήσουμε στο ερώτημα γιατί αναπτύχθηκε ο (συμβολικός) Ελευθεροτεκτονισμός.

Συμβολικός Τεκτονισμός: Με τον όρο Συμβολικός Τεκτονισμός (Symbolic Masonry), εννοούμε ένα Τεκτονικό τάγμα που αποτελείται από τρεις βαθμούς (Μαθητής, Εταίρος, Διδάσκαλος) και του οποίου η κυρίαρχη διεθνώς μορφή αποτελεί δημιούργημα της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας (United Grand Lodge of England), η οποία ιδρύθηκε το 1717.

Στη διάρκεια του 18ου αιώνα, συμβαίνουν σημαντικές εξελίξεις στον Ελευθεροτεκτονισμό και γενικότερα στην πολιτική ζωή της Ευρώπης. Το 1707, ενώθηκαν μεταξύ τους τα κοινοβούλια της Σκωτίας και της Αγγλίας, και, το 1789, εκδηλώθηκε η Γαλλική Επανάσταση. Επίσης, το 1717, λαμβάνει χώρα η ίδρυση της πρώτης Μεγάλης Στοάς των Συμβολικών Τεκτόνων. Συγκεκριμένα, στις 24 Ιουνίου 1717, ημέρα μνήμης του Αγίου Ιωάννη στην Αγγλία, στην ταβέρνα «Της Χήνας και της Σιδερένιας Σχάρας», τέσσερεις Στοές ίδρυσαν τη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας των τριών Συμβολικών Βαθμών (δηλαδή Μαθητής, Εταίρος και Διδάσκαλος) και εξέλεξαν Μέγα Διδάσκαλο τον Σάιερ (Sayer). Η Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ, όπως ονομάστηκε, εξέλεξε το 1718 Μέγα Διδάσκαλο τον Πάιν (G. Payne) και το 1719 τον Αιδεσιμώτατο δρα Ντεσαγκιλιέρ (Dr J.T. Desaguliers).

Υπό την ηγεσία του Ντεσαγκιλιέρ και στη συνέχεια του Δούκα του Μοντάγκ (Montagu), η Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη, και μυήθηκαν στον Τεκτονισμό Άγγλοι ευγενείς, επιδιώκοντας να χρησιμοποιήσουν την Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ ως μέσο ενδυνάμωσης της κυριαρχίας του Βασιλικού Οίκου του Ανόβερου. Επίσης, το 1723, κατόπιν ενεργειών του Πάιν, εκδόθηκε ο πρώτος Καταστατικός Χάρτης του Συμβολικού Τεκτονισμού από τον Τζέιμς Άντερσον υπό τον τίτλο Το Σύνταγμα, η Ιστορία, οι Κανονισμοί και Τα Έθιμα της Σεβασμιωτάτης Αδελφότητας των Αποδεδεγμένων Ελευθεροτεκτόνων.

Η Πρώτη Μεγάλη Στοά του 1717 υπήρξε στενά συνδεδεμένη με την Ανοβεριανή Δυναστεία, η οποία είχε εν τω μεταξύ κατακτήσει τον Αγγλικό Θρόνο, εκτοπίζοντας τη Δυναστεία των Στιούαρτ. Συγκεκριμένα, ο Γεώργιος Α’ της Δυναστείας του Ανόβερου, εξάδελφος των Στιούαρτ, ανήλθε στον Αγγλικό Θρόνο το 1701. Ο Γεώργιος Α’ προσπάθησε, με την ίδρυση της Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου (1717), να εξαλείψει από τον Τεκτονισμό κάθε ιακωβίνικο στοιχείο και να δώσει στον αγγλικό Ελευθεροτεκτονισμό ένα νέο στίγμα, εξαλείφοντας πολλά στοιχεία που παρέπεμπαν στους παλαιούς πρακτικούς τέκτονες, οι οποίοι, ευρισκόμενοι στην υπηρεσία της Χριστιανικής Εκκλησίας, κατασκεύασαν τα θαυμάσια γοτθικά μνημεία της Ευρώπης.

Μετά από τον θάνατο της Βασίλισσας Άννας το 1714, η φιλοβασιλική και συντηρητική πολιτική παράταξη –δηλαδή το κόμμα των Tories– επεδίωκε να ανέλθει στον Αγγλικό Θρόνο ο Σκώτος διάδοχος της Δυναστείας των Στιούαρτ. Η αντίπαλη πολιτική παράταξη –δηλαδή το κόμμα των Whigs (φιλελεύθεροι)– υποστήριξε την ενθρόνιση του Γεώργιου Α’ της Δυναστείας του Ανόβερου[3]. Όπως έχει επισημάνει ο ιστορικός ερευνητής και Ελευθεροτέκτων Τομπάιας Τσάρτον (Tobias Churton), στο βιβλίο του Ελευθεροτεκτονισμός: Η Πραγματικότητα (Freemasonry:The Reality, Εκδ. Lewis Masonic, 2007), η παρουσία στο Λονδίνο πληθώρας μυστικών συντεχνιών οι οποίες ήταν ιδεολογικά προσκείμενες στους Tories προκάλεσε την ανησυχία του Γεώργιου Α’, και γι’ αυτό ο Γεώργιος Α’ χρησιμοποίησε την Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ για να αναδιοργανώσει και να χειραγωγήσει τον Ελευθεροτεκτονισμό προς όφελός του.

Υπό την Ανοβεριανή Δυναστεία, ο Ελευθεροτεκτονισμός παύει να αποτελεί χριστιανική αδελφότητα και σύντομα κάνει δεκτούς και Εβραίους, και επίσης απαρνείται πολλές από τις συμβολικές παραδόσεις του αρχαίου Ελευθεροτεκτονισμού. Ειδικότερα, εξαλείφονται πολλά τελετουργικά στοιχεία και βαθμοί που συνδέουν τον Συμβολικό Τεκτονισμό με τον Πρακτικό Τεκτονισμό. Σε ανάμνηση δε του Τεκτονικού του παρελθόντος, ο νεώτερος αγγλικός Ελευθεροτεκτονισμός εισήγαγε ως συμβολικό ένδυμα για τα μέλη του το Τεκτονικό περίζωμα (ποδιά). Το Τεκτονικό περίζωμα, όπως γράφει ο Λώρενς Γκάρντνερ (Laurence Gardner), στο βιβλίο του Η Σκιά του Σολομώντα (The Shadow of Solomon, Εκδ. Harper Element, 2005, κεφ. 8), υπήρξε ένα εφεύρημα του Ελευθεροτεκτονισμού που προωθούσε ο Βασιλέας Γεώργιος Α’, μετά από το 1717, σε μια προσπάθεια μίμησης της μορφής ενός Τεκτονικού θεσμού ο οποίος είχε πλέον αλλοιωθεί βαθιά.

Επίσης, υπό τον Αιδεσιμώτατο Ντεσαγκιλιέρ, ο αγγλικός Ελευθεροτεκτονισμός απέκτησε νέα τυπικά. Ως Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας (1719-1722) και συντάκτης των Γενικών Κανονισμών των Συνταγμάτων του 1723, ο Αιδεσιμώτατος Ντεσαγκιλιέρ (ο οποίος ήταν και μέλος της Βασιλικής Εταιρείας του Γεωργίου Α’) εφηύρε τον μύθο τού Χιράμ Αμπίφ, που διδάσκεται στον βαθμό του Διδασκάλου. Ο βαθμός του Διδασκάλου (Master) εισήχθη στις αγγλικές Ελευθεροτεκτονικές Στοές μετά από το 1724, καθότι μέχρι τότε οι Συμβολικοί Τέκτονες –κατ’ αντιστοιχία προς τις παραδόσεις των πρακτικών τεκτόνων– συνεδρίαζαν ως Εταίροι της Τέχνης, και μετά από τον βαθμό του Εταίρου απέδιδαν τον βαθμό του Διελθόντος Διδασκάλου (Passed Master).

Ενώ τα παλαιότερα αρχιτεκτονικά αρχέτυπα των Τεκτόνων ήταν ο Νώε και ο Βεσελεήλ, ο Ντεσαγκιλιέρ κατασκευάζει ένα νέο αρχέτυπο του Αρχιτέκτονα, τον Χιράμ Αμπίφ, που ήταν ένας τεχνητός Τεκτονικός ήρωας, με σκοπό να προωθηθούν η φιλελεύθερη ιδεολογία του Βασιλέα Γεωργίου Α’ και κυρίως η ανοχή μεταξύ των θρησκειών (ένας εκλεπτυσμένος διαθρησκειακός συγκρητισμός με έντονα ντεϊστικά και νεογνωστικιστικά στοιχεία), καθώς επίσης και η αστική κουλτούρα της αγγλικής κοινωνίας.

Όμως, οι πολιτικές και θρησκευτικές ζυμώσεις που λαμβάνουν χώρα στην Αγγλία τον 18ο αιώνα δεν αφήνουν ήσυχη τη Μεγάλη Στοά του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ. Γύρω στο 1740, υπήρχε ένας μεγάλος αριθμός Ιρλανδών Ελευθεροτεκτόνων στο Λονδίνο, πολλοί από τους οποίους είχαν μυηθεί στον Ελευθεροτεκτονισμό στην Ιρλανδία. Πολλοί από τους Ιρλανδούς Τέκτονες αντιμετώπισαν δυσκολίες στο να εισαχθούν σε Στοές του Λονδίνου που διατελούσαν υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς του Λονδίνου και του Γουεστμίνιστερ. Ίδρυσαν λοιπόν στο Λονδίνο, το 1751, μια νέα Μεγάλη Στοά, και ισχυρίστηκαν αφενός ότι η πρώτη Μεγάλη Στοά είχε προβεί σε καινοτομίες και είχε απομακρυνθεί από τα «αρχαία οριοθέσια» (ancient landmarks), αφετέρου ότι οι ίδιοι εργάζονται «σύμφωνα με τους παλαιούς θεσμούς που είχε παραχωρήσει ο Πρίγκιπας Έντουιν στην Υόρκη το 926 μ.Χ.». Γι’ αυτό, η νέα Μεγάλη Στοά που ιδρύθηκε το 1751 έγινε γνωστή ως η «Μεγάλη Στοά των Αρχαίων» (Grand Lodge of the Ancients), ενώ η Πρώτη Μεγάλη Στοά, που είχε ιδρυθεί το 1717, έγινε γνωστή ως η «Μεγάλη Στοά των Νεωτερικών» (Grand Lodge of the Moderns).

Η Μεγάλη Στοά των Αρχαίων έδωσε καταφύγιο σε συνωμοτικές προσπάθειες των Ιακωβίνων (Jacobites) για να επαναφέρουν στον Βρετανικό Θρόνο τον Ιάκωβο Β’ (τον εξόριστο βασιλέα της Δυναστείας των Στιούαρτ). Το 1715, οι Ιακωβίνοι, οι οποίοι ήταν Ρωμαιοκαθολικοί, είχαν πραγματοποιήσει εξέγερση στην Αγγλία υπέρ του Ιακώβου Β’, και οι τραυματικές αναμνήσεις των Λονδρέζων από αυτές τις πολιτικο-θρησκευτικές συγκρούσεις ήταν ακόμη νωπές όταν, το 1717, ιδρύθηκε η πρώτη Μεγάλη Στοά (δηλαδή η Μεγάλη Στοά των Νεωτερικών), η οποία ρητώς απαγόρευσε τη διεξαγωγή πολιτικών και θρησκευτικών συζητήσεων μέσα στις Στοές, υιοθέτησε πνεύμα θρησκευτικής ανοχής (δηλαδή επέτρεψε την εισδοχή μελών που δεν ήταν Χριστιανοί) και υποστήριξε την παραμονή του Προτεστάντη Βασιλέα Γεωργίου Α’ στον Βρετανικό Θρόνο.

Παρά τις διαφορές τους, οι δύο αντίπαλες Μεγάλες Στοές, δηλαδή η Μεγάλη Στοά των Νεωτερικών και η Μεγάλη Στοά των Αρχαίων, συνέχισαν να λειτουργούν χωριστά η μια από την άλλη για περίπου 63 χρόνια. Το 1809, όρισαν Επιτρόπους για να διαπραγματευθούν μια ισότιμη ένωση. Οι διαπραγματεύσεις οδηγήθηκαν σε επιτυχία, κι έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου 1813, οι δύο πρώην αντίπαλες Μεγάλες Στοές ενώθηκαν μεταξύ τους και ίδρυσαν την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας (United Grand Lodge of England), της οποίας πρώτος Μέγας Διδάσκαλος υπήρξε ο Δούκας του Σάσεξ (ο νεώτερος υιός του Βασιλέα Γεωργίου Γ’). Η πολιτική του Δούκα του Σάσεξ είχε ως πρώτη προτεραιότητα τη διατήρηση της ενότητας της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας υπό τον έλεγχο του Βρετανικού Θρόνου και γι’ αυτό όρισε ότι απαγορεύονται οι θρησκευτικές και πολιτικές συζητήσεις μέσα στις Στοές και επίσης ότι ο αυθεντικός Ελευθεροτεκτονισμός αποτελείται μόνο από τους βαθμούς Μαθητής, Εταίρος και Διδάσκαλος και από την Τάξη της Ιερής Βασιλικής Αψίδος της Ιερουσαλήμ (Order of the Holy Royal Arch of Jerusalem), ως ολοκλήρωση και τελειοποίηση του 3ου βαθμού, φροντίζοντας παράλληλα να ξαναγραφθούν τα τυπικά του Ελευθεροτεκτονισμού, ώστε να είναι εναρμονισμένα με τη ‘γραμμή’ της νέας Τεκτονικής ηγεσίας.

Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος: Με τον όρο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος (Ancient and Accepted Scottish Rite), ή πιο απλά Σκωτικός Τύπος, εννοούμε ένα Τεκτονικό τάγμα που αποτελείται από 33 βαθμούς (προσθέτοντας 30 επιγενόμενους βαθμούς στο σύστημα των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού) και του οποίου η κυρίαρχη διεθνώς μορφή δημιουργήθηκε από τη Νότια Δικαιοδοσία (Southern Jurisdiction) του Σκωτικού Τύπου, η οποία εδρεύει στο Τσάρλεστον (Charleston) της Νότιας Καρολίνα στις ΗΠΑ. Στο σύστημα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, κατέχουν ιδιαίτερη σημασία μύθοι που αφορούν στους Ροδοσταύρους (στους οποίους αφιερώνεται ο 18ος βαθμός) και στους Ναΐτες Ιππότες (οι οποίοι παίζουν κεντρικό ρόλο στη μυθολογία και την τελετουργία του 30ού βαθμού).

Οι βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου είναι οι εξής 33 (οι τρεις πρώτοι ταυτίζονται με τους τρεις βαθμούς του Συμβολικού Τεκτονισμού): 1ος βαθμός: Μαθητής, 2ος βαθμός: Εταίρος, 3ος βαθμός: Διδάσκαλος, 4ος βαθμός: Μυστικός Διδάσκαλος, 5οςβαθμός: Τέλειος Διδάσκαλος, 6ος βαθμός: Γραμματεύς εξ Απορρήτων, 7ος βαθμός: Έφορος και Δικαστής, 8ος βαθμός: Επόπτης των Οικοδομών, 9ος βαθμός: Διδάσκαλος Εκλεκτός των Εννέα, 10ος βαθμός: Έξοχος Εκλεκτός των Δεκαπέντε, 11ος βαθμός: Υπέρτατος Εκλεκτός των Δώδεκα, 12ος βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος Αρχιτέκτων, 13ος βαθμός: Βασιλική Αψίδα (του Ενώχ), 14ος βαθμός: Μέγας, Εκλεκτός, Τέλειος και Υπέρτατος Τέκτων, 15ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής ή του Ξίφους, 16ος βαθμός: Πρίγκιπας της Ιερουσαλήμ, 17ος βαθμός: Ιππότης της Ανατολής και της Δύσεως, 18ος Βαθμός: Ιππότης/Πρίγκιπας Ροδόσταυρος, 19ος βαθμός: Μέγας Ποντίφηξ, 20ός βαθμός: Μέγας Διδάσκαλος των Συμβολικών Στοών, 21ος βαθμός: Πατριάρχης Νωεΐτης, 22ος βαθμός: Πρίγκιπας του Λιβάνου, 23ος βαθμός: Αρχηγός της Σκηνής, 24οςβαθμός: Πρίγκιπας της Σκηνής, 25ος βαθμός: Ιππότης του Χαλκού Όφεως, 26ος βαθμός: Πρίγκιπας του Ελέους, 27ος βαθμός: Ιππότης της Ιερουσαλήμ ή του Ναού, 28ος βαθμός: Ιππότης του Ηλίου, 29ος βαθμός: Ιππότης του Αγίου Ανδρέα, 30ός βαθμός: Ιππότης Καδώς ή Ιππότης του Λευκού και Μέλανος Αετού, 31ος βαθμός: Μέγας Επιθεωρητής Ταξιάρχης Δικαστής, 32ος βαθμός: Υπέρτατος Πρίγκιπας του Βασιλικού Μυστικού, 33ος βαθμός: Ύπατος Μέγας Γενικός Επιθεωρητής.

Οι καταβολές του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανάγονται σε ένα προγενέστερο Τεκτονικό τάγμα το οποίο ονομαζόταν Τύπος της Τελειοποίησης (Rite of Perfection), είχε 25 βαθμούς και έντονα Ναϊτικό χρώμα, η έδρα του βρισκόταν στο Κολέγιο των Ιησουιτών του Κλερμόν, στη Γαλλία, και ήταν στενά συνδεδεμένο με τους Ιακωβίνους.

Ένα πρόσωπο που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη διαμόρφωση νεώτερων Τεκτονικών βαθμών που συνδέονται με την κουλτούρα των Ευρωπαίων ευγενών του 18ου αιώνα, των Ιακωβίνων και των Ιησουιτών ήταν ο Ανδρέας Μ. Ράμσεϊ (Andrew M. Ramsay, περ. 1686-1743), ένας Σκώτος από το Ayrshire, ο οποίος ανήλθε στο αξίωμα του Ρήτορα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας, και, υπ’ αυτή του την ιδιότητα, είχε την ευθύνη να δίδει διαλέξεις στις συναντήσεις της γαλλικής Μεγάλης Στοάς. Ο Ράμσεϊ ανατράφηκε ως Πρεσβυτεριανός στην πατρίδα του, τη Σκωτία, αλλά, το 1706, έφυγε από τη Σκωτία για να υπηρετήσει στο στράτευμα του Δούκα του Μάρλμπορο (Duke of Marlborough, 1650-1722) στη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Ισπανικής Διαδοχής (1701-1714). Το 1710, γνώρισε τον Φρανσουά Φενελόν (Francois Fenelon,1651-1715), Αρχιεπίσκοπο του Cambrai, ο οποίος τον μετέστρεψε στον Ρωμαιοκαθολικισμό. Επίσης, ο Ράμσεϊ χρημάτισε παιδαγωγός των υιών του εξόριστου Ρωμαιοκαθολικού Βασιλέα της Αγγλίας Ιακώβου Γ’ Στιούαρτ. Το 1737, επηρεασμένος από τους Ιησουίτες και τους Ιακωβίνους, υποστήριξε ενώπιον της γαλλικής Μεγάλης Στοάς την καινοφανή θεωρία περί της καταγωγής του Ελευθεροτεκτονισμού από Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών, δηλαδή από Ρωμαιοκαθολικούς Σταυροφόρους. Μέσω του ιπποτισμού[4], ο Ράμσεϊ προσπάθησε να δώσει στον Ελευθεροτεκτονισμό μια αριστοκρατική αίγλη και πιθανόν επιχείρησε να θεμελιώσει μια συνεργασία μεταξύ της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας και του Ελευθεροτεκτονισμού. Το 1754, ο ιππότης ντε Μπονβίλ (de Bonneville), βασισμένος στη θεωρία του Ράμσεϊ, ίδρυσε τον Τύπο της Τελειοποιήσεως με 25 βαθμούς.

Κάνοντας μια ιστορική παράκαμψη, σε τούτο το σημείο, θα ήταν χρήσιμο να επισημάνουμε ότι η τελική πτώση του Τάγματος των Ναϊτών επήλθε στην αρχή του 14ου αιώνα λόγω μιας οικονομικής διένεξης. Ο Γάλλος Βασιλέας Φίλιππος Δ’ ο Ωραίος ήθελε να διαλύσει το Τάγμα των Ναϊτών αφενός επειδή εποφθαλμιούσε τον οικονομικό πλούτο τους, αφετέρου επειδή αισθανόταν ανασφάλεια απέναντι σε κινήσεις που έκαναν οι Ναΐτες για να αποκτήσουν ένα δικό τους κράτος στην περιοχή Λανγκντόκ (Languedoc) της νοτιοανατολικής Γαλλίας ή στην Κύπρο. Στις 13 Οκτωβρίου 1307, στρατιωτικές δυνάμεις του Βασιλέα Φιλίππου Δ’ έκαναν συγχρονισμένες επιχειρήσεις και συνέλαβαν τους Γάλλους Ναΐτες και τον Μεγάλο Μάγιστρο του Τάγματος των Ναϊτών Ιάκωβο Ντε Μολέ. Οι Ναΐτες που συνελήφθησαν υπέστησαν βασανιστήρια σε διάφορες φυλακές, όπως ο πύργος στη Σινόν (Chinon), για να ομολογήσουν ότι είχαν διαπράξει αίρεση. Ο Γάλλος βασιλέας είχε φροντίσει να κατηγορηθούν οι Ναΐτες για πολλά αδικήματα, όπως ότι αρνούνταν τον Χριστό, ότι βλασφημούσαν σε βάρος του Σταυρού, ότι λάτρευαν τον διάβολο και ότι διέπρατταν σοδομισμό. Ο δε Πάπας Κλήμης Ε’ δεν έκανε καμιά ενέργεια για να αποτρέψει την αδικία και τη βία σε βάρος των Ναϊτών και, υπακούοντας στη βούληση του Βασιλέα Φιλίππου Δ’, διέταξε τη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών[5]. Την παραμονή της 18ης Μαρτίου 1314, ο Ιάκωβος ντε Μολέ, ο τελευταίος Μέγας Μάγιστρος των Ναϊτών, καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά.

Η ιστορία των Ναϊτών και η παραφιλολογία που δημιουργήθηκε γύρω από τις πεποιθήσεις τους και την καταδίωξή τους από πολιτικές και θρησκευτικές Αρχές ενέπνευσαν πολλούς νεώτερους Τεκτονικούς βαθμούς και πολλούς αποκρυφιστές, ειδικά στη Γαλλία του 18ου και του 19ου αιώνα. Οι Ναΐτες και ο Ναϊτισμός, στο πλαίσιο του Τεκτονισμού και του αποκρυφισμού γενικότερα, χρησιμοποιήθηκαν ως ένα σύμβολο της γενικής έννοιας της ‘σταυροφορίας’ (π.χ. Τεκτονικής ‘σταυροφορίας’) και της αμφισβήτησης των πολιτικών και των θρησκευτικών Αρχών τις οποίες ήθελε να στοχοποιήσει η εκάστοτε μυστικιστική αδελφότητα.

Γενικά, στη Γαλλία, πέρα από την περίπτωση του ιππότη Ράμσεϊ, υπήρχε ήδη μια μεγάλη παράδοση δημιουργίας νέων Τεκτονικών βαθμών, επέκεινα του απλού αγγλικού Τεκτονισμού των 3 βαθμών και της Βασιλικής Αψίδος. Το μυθολογικό περιεχόμενο αυτών των νέων επιγενόμενων βαθμών που αναπτύχθηκαν στη Γαλλία –κυρίως υπό την προστασία των Στιούαρτ και της γαλλικής αριστοκρατίας και υπό την επιρροή Καμπαλιστών και άλλων μυστικιστών (ειδικά στη νότια Γαλλία)– συνδεόταν με τη Σκωτία (η οποία, σε πολλούς πολέμους, είχε συμμαχήσει με τη Γαλλία εναντίον των Άγγλων). Έτσι, στη Γαλλία, δημιουργήθηκαν πολλοί λεγόμενοι ‘σκωτικοί’ Τεκτονικοί βαθμοί, οι οποίοι βεβαίως δεν είχαν κανέναν κυριολεκτικό ιστορικό δεσμό με τη Σκωτία (αλλά μόνο συμβολικό-μυθολογικό).

Ήδη από το 1740, στην Αβινιόν της Γαλλίας, υπήρχαν διάφορες σχολές και ομάδες ασχολούμενες με τον Ερμητισμό (δηλαδή τη φιλοσοφικο-θρησκευτική παράδοση του Ερμή του Τρισμεγίστου) και την Αλχημεία, η οποία ονομάζεται και Ερμητική Τέχνη καθότι αποδίδεται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Πολλές από αυτές τις Ερμητικές ομάδες της Αβινιόν εργάζονταν υπό τη σκέπη και στο πλαίσιο Στοών του Συμβολικού Τεκτονισμού καθώς και ορισμένων λεγομένων Σκωτικών βαθμών του Τεκτονισμού. Ο σημαντικότερος εκπρόσωπος εκείνης της Ερμητικής κίνησης ήταν ο Βενεδικτίνος μοναχός και αλχημιστής Αντουάν-Ζοζέφ ντε Περνετί (Antoine-Joseph Pernety, 1716-1801). Οι πνευματικές ρίζες του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου των Ελευθεροτεκτόνων ανάγονται στο έργο του ντε Περνετί και ενός Τεκτονικού κινήματος που ονομάστηκε Πεφωτισμένοι της Αβινιόν (Illuminés d’Avignon) και ιδρύθηκε το 1784 από τον ντε Περνετί. Επίσης, στη διάρκεια του 18ου αιώνα, στη Γαλλία, δημιουργήθηκε μια πληθώρα νέων, έντονα μυστικιστικών, Τεκτονικών και παρατεκτονικών ταγμάτων και βαθμών, όπως οι Ellus Coens, οι Πεφωτισμένοι του Ζωδιακού (Illuminés du Zodiaque), οι Frères noirs κ.ά. Επίσης, το 1766, η γαλλική Ελευθεροτεκτονική οργάνωση που ονομαζόταν «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» είχε ήδη δημιουργήσει και απένειμε τους εξής επιγενόμενους βαθμούς επέκεινα των 3 βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού: 4ος βαθμός: Αληθής Τέκτων, 5ος βαθμός: Αληθής Τέκτων επί της Ορθής Ατραπού, 6ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσού Κλειδιού, 7ος βαθμός: Ιππότης της Ίριδος, 8ος βαθμός: Ιππότης Αργοναύτης, 9ος βαθμός: Ιππότης του Χρυσομάλλου Δέρατος (παρεμπιπτόντως, από αυτούς τους βαθμούς, εκπήγασαν πολλές νεομυθολογίες και έργα φανταστικής λογοτεχνίας).

Στις 20 Μαΐου 1766, στο Παρίσι, ιδρύθηκε μια Στοά υπό την επωνυμία Άγιος Λάζαρος η οποία λειτουργούσε υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Γαλλίας. Στις 2 Απριλίου 1776, αυτή η Στοά αυτοανακηρύχθηκε «Μητέρα Στοά του Σκωτικού Φιλοσοφικού Τύπου στη Γαλλία», αλλάζοντας το όνομά της σε «Κοινωνικό Συμβόλαιο». Στις 5 Μαΐου 1776, αυτή η Στοά «Κοινωνικό Συμβόλαιο» αναγνωρίσθηκε επίσημα από τη «Μητέρα Στοά του Comtat-Venaissin» και, στις 18 Αυγούστου, αυτές οι δύο Στοές συγχωνεύθηκαν μεταξύ τους και, το 1772, εντάχθηκαν στο δυναμικό των Στοών της Μεγάλης Ανατολής της Γαλλίας.

Η μήτρα δημιουργίας ‘Σκωτικών’ Τεκτονικών βαθμών και ταγμάτων στη Γαλλία ήταν το Περιστύλιο του Κλερμόν (Chapter of Clermont), του οποίου ο επίσημος ιδρυτής ήταν ο ιππότης ντε Μπονβίλ (Chevalier de Bonneville) το έτος 1754. Οι παραδόσεις του Περιστυλίου του Κλερμόν προέρχονταν από τρεις πηγές: 1) από τους Ναϊτικούς θρύλους που ενσωμάτωσε στον Ελευθεροτεκτονισμό ο βαρόνος φον Χουντ (Baron von Hund), ο οποίος, το 1751, ίδρυσε το Τάγμα της Αυστηρής Τήρησης, 2) από τους εξόριστους Σκώτους αυλικούς των Στιούαρτ που βρίσκονταν στο Σεν Ζερμέν (Saint-Germain) και 3) από Ιησουίτες του Κολεγίου του Κλερμόν.

Το 1758, το Περιστύλιο του Κλερμόν μετασχηματίσθηκε και μετωνομάσθηκε σε Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης. 1761, μόλις τρία χρόνια μετά από την ίδρυσή του, το Συμβούλιο των Αυτοκρατόρων της Ανατολής και της Δύσης παρέδωσε ειδική πατέντα στον Εστιέν Μορίν (Estienne Morin) «για να εγκαθιδρύσει τον τέλειο και σεβάσμιο Τεκτονισμό σε όλα τα μέρη τού κόσμου», καθιστώντας τον «Μέγα Επιθεωρητή» του Τύπου της Τελειοποιήσεως (των 25 βαθμών). Αντίγραφο εκείνης της πατέντας περιλαμβάνεται στη «Χρυσή Βίβλο» του κόμη ντε Γκρας-Τιλί (Comte de Grasse-Tilly), ο οποίος ήταν ο ιδρυτής του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου Βαθμού για τη Γαλλία. Το 1761, ο Εστιέν Μορίν μετέβη στον Άγιο Δομίνικο, από όπου άρχισε να διαδίδει τον νέο Τεκτονικό τύπο και όρισε και εγκατέστησε διάφορους Επιθεωρητές αυτού του Τεκτονικού τύπου αρμόδιους για τις Δυτικές Ινδίες και τις ΗΠΑ (βλ. το λήμμα περί Scottish Rite στην Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια του Albert C. Mackey). Το διοικητικό κέντρο του Τύπου της Τελειοποιήσεως στο Τσάρλεστον (Charleston) της Νότιας Καρολίνα εγκαθιδρύθηκε το 1783, υπό τον Ισαάκ ντα Κόστα (Isaac da Costa), ο οποίος ορίσθηκε Αναπληρωτής Επιθεωρητής Νότιας Καρολίνα από τον Μωυσή Χέιες (Moses Hayes).

Ο Εστιέν Μορίν δεν ήταν καθόλου κατάλληλος για να διαφυλάξει το κύρος και τη στεγανοποίηση του Τύπου της Τελειοποιήσεως. Αφενός δεν διέθετε ούτε υψηλή φιλοσοφική παιδεία ούτε υψηλή γνώση του Ελευθεροτεκτονισμού, αφετέρου επέλεξε ακατάλληλα πρόσωπα –κυρίως διεφθαρμένους Εβραίους– για τις θέσεις των Επιθεωρητών του Τύπου της Τελειοποιήσεως στις Δυτικές Ινδίες και στις ΗΠΑ. Έτσι, ο Τύπος της Τελειοποιήσεως πέρασε μια περίοδο αρκετών ετών στη διάρκεια της οποίας γινόταν ένα κυνικό οικονομικό εμπόριο Τεκτονικών βαθμών και τίτλων και οργανώνονταν δίκτυα κοινωνικής διαπλοκής. Επίσης, πέραν των 25 βαθμών του Τύπου της Τελειοποιήσεως, δημιουργήθηκαν και άλλοι βαθμοί. Συγκεκριμένα, το 1770, δημιουργήθηκε ο Αρχέγονος Τύπος της Ναμούρ (Rite Primitif de Namour), που αποτελείται από 33 βαθμούς, και, το 1804, δημιουργήθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος (Ancient and Accepted Scottish Rite), που επίσης αποτελείται από 33 βαθμούς.

Στη διάρκεια μάλιστα εκείνης της περιόδου του μεγάλου Τεκτονικού χάους στην Αμερική, οι Εβραίοι κερδοσκόποι που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και τη μετεξέλιξή του στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο των 33 βαθμών –προκειμένου να ανεβάσουν ακόμη περισσότερο το κύρος και την εμπορική αξία των βαθμών αυτού του Τεκτονικού συστήματος– δημιούργησαν τον μύθο ότι, δήθεν, στην Ευρώπη, ο βασιλέας της Πρωσίας ήταν ο ύπατος αρχηγός αυτού του Τεκτονικού τάγματος. Συγκεκριμένα, διαδόθηκε ότι ο Βασιλέας της Πρωσίας Φρειδερίκος ο Μέγας (1712-1786), λίγο πριν πεθάνει και ενώ ήταν κλινήρης, συνέταξε τα Μεγάλα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου το έτος 1786, αναβίβασε τους 25 βαθμούς του Τύπου της Τελειοποιήσεως σε 33 (ο δε 25ος βαθμός του Τύπου της Τελειοποιήσεως έγινε ο 32οςβαθμός τού Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου) και επίσης ότι ο ίδιος προσωπικά καθιέρωσε τον 33ο ύπατο και τελευταίο βαθμό τού Σκωτικού Τύπου, αναθέτοντας τη διοίκηση του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στο λεγόμενο Ύπατο Συμβούλιο του 33ουβαθμού. Βεβαίως, πουθενά ανά τον κόσμο, δεν βρέθηκε το πρωτότυπο αυτού του εγγράφου με ευκρινή υπογραφή και σφραγίδα του Μεγάλου Φρειδερίκου.

Η αλήθεια είναι ότι ο Φρειδερίκος ο Μέγας ουδέποτε έπαιξε δραστήριο ρόλο στον Τύπο της Τελειοποιήσεως, δεν συνέταξε τα Συντάγματα του Σκωτικού Τύπου και δεν υπήρξε ο δημιουργός τού 33ου βαθμού τού Σκωτικού Τύπου. Ωστόσο, ακόμη και σήμερα, τα περισσότερα Ύπατα Συμβούλια του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου ανά τον κόσμο, συνεχίζουν να ισχυρίζονται ότι η ιστορία τους ανάγεται στον Φρειδερίκο τον Μέγα της Πρωσίας, ο οποίος δεν είχε παρά ελάχιστο ενδιαφέρον για τον Ελευθεροτεκτονισμό. Τα έγγραφα που αποδίδονται στον Φρειδερίκο τον Μέγα αποτελούν πλαστογραφίες που εστάλησαν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ κατά παραγγελία των Αμερικανοεβραίων κερδοσκόπων που διαχειρίζονταν τον Τύπο της Τελειοποιήσεως και γενικά τον Σκωτικό Τύπο στο Δυτικό Ημισφαίριο.

Το Πρωτόκολλο της 19ης Δεκεμβρίου 1861 που εξέδωσε η «Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών» (η λεγόμενη και «Μεγάλη Εθνική Μητρική Στοά» του γερμανικού Ελευθεροτεκτονισμού) στο Βερολίνο σχετικά με τα λεγόμενα Μεγάλα Συντάγματα του 1786 του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναφέρει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας συμμετείχε στις Τεκτονικές υποθέσεις μόνο για επτά έτη (από τη μύησή του το 1738 μέχρι το 1744) και ποτέ δεν ασχολήθηκε ξανά με αυτές. Είχε επιφυλάξεις για κάθε άμεση ανάμειξή του σε αυτές, αφιερώνοντας τον εαυτό του...αποκλειστικά στα προβλήματα και στις μέριμνες της κυβέρνησης και στη διοίκηση του Στρατού του...Είναι, συνεπώς, ψευδές ότι ο Βασιλέας Φρειδερίκος ο Μέγας είχε συγκαλέσει, την 1η Μαΐου 1786, στην οικία του στο Βερολίνο, ένα Μέγα Συμβούλιο για την οργάνωση των Υψηλών Βαθμών».

Η γνωστή αποκρυφίστρια Ελένα Π. Μπλαβάτσκι (Helena P. Blavatsky, 1831-1891), ιδρύτρια της Θεοσοφικής Εταιρείας (Theosophical Society), στον δεύτερο τόμο του βιβλίου της Ίσις Αποκεκαλυμμένη (Isis Unveiled), γράφει ότι ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών προήλθε από μια προγενέστερη προσπάθεια των Ρωμαιοκαθολικών Στιούαρτ να ανακαταλάβουν τον Βρετανικό Θρόνο μέσω του Τεκτονισμού και ότι, αφού απέτυχαν οι Στιούαρτ σε εκείνη την προσπάθειά τους, ο Σκωτικός Τύπος αναδιοργανώθηκε στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα από μια μικρή τοπική ομάδα Τεκτόνων (στην οποία περιλαμβάνονταν ένας ράπτης ονόματι Pirlet και ένας χορευτής ονόματι Lacorne) η οποία ομάδα, για να ενισχύσει το κύρος της, ισχυριζόταν ότι δρούσε επί τη βάσει εγγράφου υπογεγραμμένου από τον Φρειδερίκο τον Μέγα, με ημερομηνία 1 Μαΐου 1786 και ότι αυτό το έγγραφο του Φρειδερίκου του Μεγάλου αποτελούσε τα Μεγάλα Συντάγματα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου και καθιέρωνε τον 33ο βαθμό αυτού. Και συνεχίζει στο προαναφερθέν βιβλίο της η Μπλαβάτσκι ως εξής: «Αυτό το έγγραφο ήταν μια αναιδής πλαστογραφία και υποχρέωσε τη Μεγάλη Στοά των Τριών Σφαιρών του Βερολίνου να εκδώσει ένα πρωτόκολλο το οποίο οριστικά αποφαινόταν ότι η όλη υπόθεση (περί του ρόλου του Φρειδερίκου του Μεγάλου στον Σκωτικό Τύπο) ήταν ψευδής σε κάθε πτυχή της. Επί τη βάσει ισχυρισμών θεμελιωμένων σε αυτό το υποτιθέμενο έγγραφο, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Τύπος αποκόμισε με απάτη χιλιάδες δολάρια από εύπιστους αδελφούς στην Αμερική και στην Ευρώπη».

Αφού ο Σκωτικός Τύπος δεν μπόρεσε να λειτουργήσει ως εργαλείο αποκατάστασης των Στιούαρτ στον Βρετανικό Θρόνο, πέρασε στα χέρια του αμερικανοεβραϊκού κατεστημένου και ανέλαβε να παίξει νέους ρόλους, σύμφωνα με τη νοοπολιτική στρατηγική των νέων ηγετών του. Οι 33 βαθμοί του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου αναδιοργανώθηκαν και έλαβαν μια τελική μορφή από τον Άλμπερτ Πάικ (Albert Pike, 1809-1891), ο οποίος εργάσθηκε ως δικηγόρος, δάσκαλος και δημοσιογράφος, ενώ, κατά τον Πόλεμο Μεξικού-ΗΠΑ, το 1846-1848, πολέμησε ως αξιωματικός του Ιππικού των ΗΠΑ (ειδικά στη Μάχη της Buena Vista). Στον Πόλεμο μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων, υποστήριξε τις Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (Confederate States), δηλαδή τους Νοτίους (οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε, από το 1861 ως το 1865, από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε προηγουμένως κηρύξει την απόσχισή της από τις ΗΠΑ). Επίσης, ο Πάικ εξυπηρετούσε συμφέροντα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας σε βάρος του Λίνκολν και της Ένωσης (Union), δηλαδή υπονόμευε τη νόμιμη κυβέρνηση των ΗΠΑ υπό τον Λίνκολν, και ακόμη ήταν βασικός υποστηρικτής της διαβόητης ρατσιστικής οργάνωσης Ku Klux Klan (ειδική έκθεση για τη σχέση του Άλμπερτ Πάικ με την Ku Klux Klan εξέδωσε ο Αμερικανός πολιτικός ακτιβιστής Lyndon LaRouche, στις 21 Φεβρουαρίου 2013, μέσω του Schiller Institute). Το 1859, ο Άμπερτ Πάικ εξελέγη Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης της Νότιας Δικαιοδοσίας του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1786, στις ΗΠΑ, συντάχθηκε από τον Άλπερτ Πάικ το Σύνταγμα του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου («Σκωτικός Τεκτονισμός»).

Η Νότια Δικαιοδοσία (Southern Jurisdiction) του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου των ΗΠΑ, εδρεύουσα στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα, αποτελεί το Μητρικό Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου για ολόκληρο τον κόσμο. Σε κάθε χώρα, όπου λειτουργεί, ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος διοικείται από ένα αντίστοιχο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού. Από τη Νότια Δικαιοδοσία του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου στις ΗΠΑ, διαδόθηκε ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος των 33 βαθμών στην Ευρώπη και αλλού ανά τον κόσμο. Συγκεκριμένα, το 1804, εισήχθη ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος στη Γαλλία από τον κόμη ντε Γκρας-Τιλί. Από τη Γαλλία, αυτό το τάγμα διαδόθηκε στην Ιταλία (το 1805), στην Ισπανία (το 1811) και στο Βέλγιο (το 1817). Το 1824, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ιρλανδία. Το 1845, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Αγγλία και την Ουαλία. Το 1846, εγκαθιδρύθηκε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για τη Σκωτία. Το 1872, ο Δημήτριος Ροδοκανάκης, κάτοικος Μεγάλης Βρετανίας, ενεργό μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου βαθμού για τη Σκωτία και της Στοάς «Άγιος Ανδρέας» υπ’ αριθμ. 48 του Εδιμβούργου, ίδρυσε το πρώτο Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού για την Ελλάδα, με Ύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον ίδιο, Ανθύπατο Μέγα Ταξιάρχη τον πανεπιστημιακό καθηγητή Νικόλαο Δαμασκηνό, Μέγα Θησαυροφύλακα τον νομάρχη και υπουργό Δημήτριο Μαυροκορδάτο, Μέγα Καγκελάριο τον βιομήχανο και τραπεζίτη Αθανάσιο Δουρούτη και Μέγα Αρχιγραμματέα τον καθηγητή Πολυτεχνείου Ιωάννη Παπαδάκη (βλ. Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας, Εκδ. Μεγάλη Στοά της Ελλάδος – Τεκτονικό Ίδρυμα, τεύχος 100, 2010, σελ. 280-282).





Στην πρώτη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται, πρώτος από δεξιά προς τα αριστερά, ο Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης (δηλαδή ο υπ’ αριθμόν 2 στη διοικητική ιεραρχία) του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα Σπυρίδων Καμαλάκης (γνωστός έμπορος στον κλάδο του φαρμάκου), με όλα τα διάσημα του βαθμού και του αξιώματός του, στην 4η Ετησία Συνάντηση του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ιταλία, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Ρώμη από 26 έως 28 Οκτωβρίου 2012 (στην ίδια φωτογραφία, πρώτος από αριστερά προς τα δεξιά, εικονίζεται ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου για την Ελλάδα, δικηγόρος Χρήστος Μανέας). Στη δεύτερη φωτογραφία από επάνω, εικονίζεται ο Σπυρίδων Καμαλάκης (δεύτερος από αριστερά, σε θρόνο και φορώντας το χρυσό περιλαίμιο του Μεγάλου Άρχοντα Λογοθέτη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας) μαζί με τον Πάπα και Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο Β’ (σε πρώτο πλάνο δεξιά), στον Ιερό Ναό των Αγίων Αθανασίου, Νικολάου και Φωτίου, του Μετοχίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Άνω Κυψέλη, στην Αθήνα, 14 Σεπτεμβρίου 2013 (εκ δεξιών του Σ. Καμαλάκη, στέκεται επίσης επί θρόνου ο υφυπουργός Ανάπτυξης Νότης Μηταράκης). Ο Σπυρίδων Καμαλάκης είναι ο Μέγας Άρχων Λογοθέτης, δηλαδή ο πρώτος τη τάξει Άρχων, του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ενώ συγχρόνως είναι ο υπαρχηγός του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου του Σκωτικού Τεκτονισμού για την Ελλάδα και επιπλέον, την περίοδο 1998-2000, διετέλεσε «Αναπληρωτής Μέγας Αρχιερέας» (Deputy Grand HighPriest) των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, σφυρηλατώντας μια ισχυρή (αν και συχνά συγκαλυμμένη) σχέση μεταξύ Ελληνορθοδόξων Εκκλησιών, Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και αμερικανικού Ελευθεροτεκτονισμού (βλ. Masonic Bulletin Pythagoras, Εκδ. The Grand Lodge of Greece, No. 5, 1998, σελ. 52).



Το τεκτονικό περιοδικό New Age Magazine (σήμερα ονομάζεται The Scottish Rite Magazine και εκδίδεται από τη Νότια Δικαιοδοσία του Σκωτικού Τύπου), στο τεύχος του Απριλίου 1988, δημοσίευσε την ανωτέρω φωτογραφία, στην οποία εικονίζεται επιτροπή αξιωματούχων του Ελευθεροτεκτονισμού των ΗΠΑ, οι οποίοι, στις 11 Φεβρουαρίου 1988, συναντήθηκαν επισήμως στο «Οβάλ Γραφείο», στον Λευκό Οίκο, με τον τότε Αμερικανό πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν (εικονίζεται στο κέντρο) και του απένειμαν τον τίτλο του «Επιτίμου Τέκτονος του Σκωτικού Τύπου» («Honorary Scottish Rite Mason»). Σε εκείνη την επιτροπή, συμμετείχαν (και εικονίζονται στην ανωτέρω φωτογραφία) ο Μέγας Διδάσκαλος των Τεκτόνων της District of Columbia, Raymond F. McMullen, ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Βόρειας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, Francis S. Paul, και ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Σκωτικού Τύπου της Νότιας Τεκτονικής Δικαιοδοσίας, C. Fred Kleinknecht.

Τύπος της Υόρκης ή Αμερικανικός Τύπος: Το 1797, στο Rode Island, στις ΗΠΑ, ο Τόμας Σμιθ Γουέμπ (Thomas Smith Webb) οργάνωσε όλους τους επιγενόμενους Τεκτονικούς βαθμούς (δηλαδή όλους τους βαθμούς πέραν των τριών βαθμών του Συμβολικού Τεκτονισμού) που λειτουργούσαν στις βρετανικής καταγωγής αμερικανικές Στοές σε ένα ιδιαίτερο σύστημα το οποίο ονομάζεται «Τύπος της Υόρκης» (York Rite) ή «Αμερικανικός Τύπος».

Ο Τύπος της Υόρκης, πέραν των τριών συμβολικών βαθμών που αποδίδονται από μια Μεγάλη Στοά του Συμβολικού Τεκτονισμού, περιλαμβάνει τους εξής επιγενόμενους βαθμούς (οι τρεις πρώτοι βαθμοί του Τύπου της Υόρκης συμπίπτουν με τους τρεις βαθμούς τού Συμβολικού Τεκτονισμού): 4ος βαθμός: Διακεκριμένος Διδάσκαλος ή Διδάσκαλος του Σήματος, 5ος βαθμός: Πρώην Σεβάσμιος, 6ος βαθμός: Εξοχότατος Διδάσκαλος, 7ος βαθμός: Ιερή Βασιλική Αψίδα της Ιερουσαλήμ, 8ος βαθμός: Βασιλικός Διδάσκαλος, 9ος βαθμός: Εκλεκτός Διδάσκαλος, 10ος βαθμός: Υπερέξοχος Διδάσκαλος, 11ος βαθμός: Ιππότης του Ερυθρού Σταυρού, 12ος βαθμός: Ιππότης της Μάλτας, 13οςβαθμός: Ναΐτης Ιππότης.

Τα παλαιότερα σωζόμενα στοιχεία που πιστοποιούν τη δραστηριότητα Τεκτόνων Ναϊτών Ιπποτών στα Βρετανικά Νησιά βρίσκονται στην Ιρλανδία, ενώ στην Αγγλία τα παλαιότερα σχετικά στοιχεία βρίσκονται στο Πόρτσμουθ και χρονολογούνται στο 1777.

Ο Τύπος της Υόρκης έχει ιδιαίτερα μεγάλη απήχηση και επιρροή στις ΗΠΑ και μάλιστα έχει σημαντική παρουσία στο ΝΑΤΟ, όπου υπάρχουν ειδικές Στοές και «Ιπποτικά Στρατόπεδα» αποκλειστικά για στελέχη του ΝΑΤΟ. Μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, η ανάπτυξη Περιστυλίων (Chapters) του Τύπου της Υόρκης έλαβε μεγάλη διάσταση στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Ευρώπη, για την άσκηση αμερικανο-ατλαντικής επιρροής σε μέλη των ελίτ αυτών των χωρών μέσω του Ελευθεροτεκτονισμού.


Στην Ελλάδα, η εγκαθίδρυση του Τύπου της Υόρκης έγινε το 1976, κατόπιν πρωτοβουλιών και ενεργειών αξιωματικών του ΝΑΤΟ και γενικά παραγόντων του αμερικανο-ατλαντικού κατεστημένου της Γερμανίας. Μέχρι τότε, στον ελληνικό Τεκτονισμό, υπήρχαν μόνο δύο Αρχές: η Μεγάλη Στοά της Ελλάδος[6], η οποία διοικούσε τον Συμβολικό Τεκτονισμό, και το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου βαθμού της Ελλάδος, το οποίο διοικούσε τον Σκωτικό Τύπο (βλ. Ευστάθιος Λιακόπουλος, Το Τεκτονικόν Τάγμα της Υόρκης, Εκδ. Imago, 1985). Ο ίδιος ο Ευστάθιος Λιακόπουλος, ανώτατο στέλεχος του Τεκτονικού Τύπου της Υόρκης στην Ελλάδα, αφηγείται τις καταβολές αυτής της κίνησης ως εξής: «Ο Στρατηγός Ηλιάδης, Τέκτονας κανονικός, υπηρετούσε εκείνη την εποχή στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νάπολη και εκεί γνωρίστηκε με ορισμένους Αμερικανούς Τέκτονες...Σε συνάντηση που είχε ο Στρατηγός με τον αδ. Πανταλέοντα Φραγκεδάκη, ελληνικής καταγωγής απόστρατο Συνταγματάρχη της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης του Αμερικανικού Στρατού που κατοικούσε μόνιμα τότε στη Γερμανία...θεώρησαν καλό, για τη δημιουργία και στην Ελλάδα ενός μικρού Νοσοκομείου που θα εξυπηρετούσε τους αδελφούς και τα μέλη των οικογενειών των...Ο Αδελφός Λιακόπουλος γνωρίστηκε και εκτίμησε βαθιά τον Πανταλέοντα Φραγκεδάκη...Από τις μεταξύ τους συζητήσεις και τη συνεργασία τους γεννήθηκε η ιδέα της μεταφύτευσης και στην Ελλάδα του Τεκτονισμού της Υόρκης, που τόση επιτυχία είχε στην μεταπολεμική Γερμανία...Ο Σεβ. Αδ. Λιακόπουλος για το σκοπό αυτό συγκέντρωσε είκοσι έξι αξιόλογους Διδασκάλους, όλους κανονικά μυημένους και δραστήρια μέλη των Στοών της Μεγάλης Στοάς, οι οποίοι μυήθηκαν και πήραν το έτος 1976 αυτούς τους βαθμούς από μια ομάδα εξόχων Τελετουργών, οι οποίοι για το σκοπό αυτό ήλθαν από τη Γερμανία στην Αθήνα...ο αδ. Λιακόπουλος μέχρι το έτος 1982 διατήρησε τη δεύτερη θέση στην ιεραρχία του Μεγάλου Περιστυλίου και των υπολοίπων προσθέτων βαθμών και Τάξεων...πρώτος τη τάξει ορίστηκε για λόγους σκοπιμότητας ο αδ. Ευμένης Καλούδης [7], μόνιμος κάτοικος Γερμανίας...Το Τάγμα της Υόρκης εγκαταστάθηκε στο Μέγαρο της οδού Επταχάλκου 9, στο Θησείο...Το Τάγμα της Υόρκης γρήγορα εξαπλώθηκε και στην επαρχία και η ανάπτυξή του υπήρξε εντυπωσιακή» (βλ. Ευστάθιος Λιακόπουλος, Το Τεκτονικό Σχίσμα, Εκδ. Ιόνιος Φιλοσοφική Εταιρεία, 2009, σελ. 204-206).

Η Ιερατική Τεκτονική Τάξη: Ο Τεκτονικός Τύπος της Υόρκης και ειδικώς ο ανώτατος αυτού βαθμός, δηλαδή ο Ναΐτης Ιππότης τελειούνται σε ένα πολύ επιλεκτικό Τεκτονικό Τάγμα το οποίο ονομάζεται Ναΐτες Ιππότες Ιερείς της Βασιλικής Αψίδος (Holy Royal Arch Knight Templar Priests), το οποίο αποτελεί την ιερατική Τεκτονική τάξη! Το Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος αποτελείται από 33 βαθμούς και για να εισέλθει κάποιος σε αυτό πρέπει να έχει ήδη ανέλθει στον βαθμό του Ναΐτη Ιππότη. Εφόσον κάποιος Ναΐτης Ιππότης γίνει δεκτός στο Τάγμα των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος του απονέμονται κατ’ ευθείαν, δι’ ανακηρύξεως, 31 επιπλέον βαθμοί/τίτλοι και μυείται κανονικά και εκτενώς στον 32ο βαθμό αυτού του Τάγματος.

Οι συγκεντρώσεις των μελών αυτού του ελιτίστικου Τεκτονικού Τάγματος ονομάζονται Σκηνώματα/Ναοί (Tabernacles) και τα μέλη του αποκαλούνται Ιερείς Ιππότες (Knight Priests). Αυτοί οι Ιερείς Ιππότες φέρουν λευκό μανδύα και επί της κεφαλής επισκοπική μήτρα Δυτικού τύπου επί της οποίας, στην μπροστινή πλευρά, είναι κεντημένος μεγάλος ερυθρός Ναϊτικός Σταυρός και έχει ύψος οκτώ ίντσες. Ο προκαθήμενος ενός τέτοιου Ναού ονομάζεται Αρχιερέας (High Priest) και το αξίωμά του αποτελεί τον 33ο βαθμό αυτού του Τάγματος. Η αντίστοιχη επισκοπική μήτρα για έναν Αρχιερέα Σκηνώματος Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος έχει ύψος δώδεκα ίντσες και φέρει Πατριαρχικό Σταυρό (Σταυρό με δύο οριζόντιους άξονες).


Τα Σκηνώματα/Ναοί αυτού του Τάγματος διαιρούνται οργανωτικά διεθνώς σε διάφορες δικαιοδοσίες και κάθε τέτοια δικαιοδοσία ονομάζεται Μέγα Κολέγιο και διοικείται από έναν Μέγα Αρχιερέα (Grand High Priest). Στην Αγγλία, το πρώτο Σκήνωμα του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος ιδρύθηκε το 1895 (ονομαζόταν The Royal Kent) στο Newcastle-upon-Tyne. Το 1923, ιδρύθηκε το Μέγα Κολέγιο της Αγγλίας των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος και η εισδοχή σε αυτό προϋποθέτει, μεταξύ άλλων, ότι ο υποψήφιος είναι Πρώην Σεβάσμιος Συμβολικής Στοάς (δηλαδή έχει διατελέσει πρόεδρος Στοάς του Συμβολικού Τεκτονισμού), Τέκτων της Βασιλικής Αψίδος και Ναΐτης Ιππότης αναγνωρισμένος από την Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας.


Ο 32ος βαθμός του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος ονομάζεται Ναΐτης Ιππότης Ιερεύς της Βασιλικής Αψίδος και η τελετή μύησης σε αυτόν τον βαθμό περιλαμβάνει αναγνώσματα από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη (ιδίως από την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη). Κατά την τελετή εισδοχής του σε αυτό το Τάγμα, ο υποψήφιος οδηγείται σε επτά στύλους, οι οποίοι τοποθετούνται σε μορφή τριγώνου, και σε καθέναν από αυτούς τους στύλους στέκεται ένας αξιωματικός. Κάθε ένας από αυτούς τους στύλους φέρει μια ‘ιερή λέξη’ που αναφέρεται στα χαρακτηριστικά του Αρνίου του Θεού, το οποίο άνοιξε τις Επτά Σφραγίδες, αποκαλύπτοντας τα Επτά Πνεύματα του Θεού, σύμφωνα με την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη. Οι επτά ‘ιερές λέξεις’ που αντιστοιχούν σε αυτούς τους επτά στύλους είναι οι εξής: Ισχύς (Power), Πλούτη (Riches), Σοφία (Wisdom), Δύναμη (Strength), Τιμή (Honour), Δόξα (Glory) και Ευλογίες (Blessings). Ο πρώτος από τους προαναφερθέντες επτά στύλους είναι λευκός και επ’ αυτού είναι τοποθετημένο ομοίωμα του προσώπου λιονταριού. Ο δεύτερος στύλος είναι μαύρος και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα μια άγκυρα και ένα σύκο. Ο τρίτος στύλος είναι βυσσινής και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα ένας ήλιος και μήλα. Ο τέταρτος στύλος είναι ερυθρός και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα ένα αστέρι, οίνος και γάλα. Ο πέμπτος στύλος είναι πορφυρός και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα ομοίωμα καρδιάς και ύδωρ. Ο έκτος στύλος είναι κυανός και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα ένα ιερατικό επιτραχήλιο και μια επισκοπική μήτρα. Ο έβδομος στύλος είναι πράσινος και επ’ αυτού είναι τοποθετημένα ένα βασιλικό στέμμα, ύδωρ και άρτος.

Το σύμβολο του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος είναι ένα ισόπλευρο τρίγωνο επί του οποίου είναι χαραγμένα γράμματα που αντιστοιχούν στα μυστικά του Ναΐτη Ιππότη Ιερέα της Βασιλικής Αψίδος. Συγκεκριμένα, τα γράμματα εντός αυτού του ισοπλεύρου τριγώνου σημαίνουν «Βασιλεύς Βασιλέων» (King of Kings) και στο κέντρο «Κύριος Κυρίων» (Lord of Lords).





Σάββατο 20 Απριλίου 2013, εορτασμός του Ναού «The Holy Rood Tabernacle No. 135» των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος στο Εδιμβούργο, όπου παρευρέθησαν και εικονίζονται στην ανωτέρω φωτογραφία ο R. Ill. Kt. Pt. Ian Paterson Duff, Βοηθός Μέγας Αρχιερέας του Μεγάλου Κολεγίου της Αγγλίας των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος, και ο R. Em. Kt. Pt. James West of Stow, Grand Superintendent του Μεγάλου Κολεγίου της Αγγλίας των Ναϊτών Ιπποτών Ιερέων της Βασιλικής Αψίδος

(πηγή: http://knighttemplarpriests.com).


Στην Ελλάδα, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξη της Ιερατικής Τάξης των Τεκτόνων Ναϊτών έχουν παίξει ο επιχειρηματίας Σπυρίδων Καμαλάκης, ο οποίος είναι ο Άρχων Μέγας Λογοθέτης του Ελληνορθοδόξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και έχει τιμηθεί με τον Χρυσό Σταυρό χιλιετηρίδος του Αγίου Όρους από το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως (βλ. ανωτέρω), και ο ιατρός Σάββας Βαφειάδης, ο οποίος διετέλεσε Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος κατά τη χρονική περίοδο 1995-2001. Στο πλαίσιο του Τεκτονικού Τύπου της Υόρκης, όπου κεντρικό ρόλο κατέχει η Τάξη της Βασιλικής Αψίδος της Ιερουσαλήμ, ο εκάστοτε Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος είναι και ο Μέγας Αρχιερέας (Grand High Priest) των υπό την δικαιοδοσία του Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος, συμφώνως προς τα έθιμα και τους κανόνες του Τεκτονισμού των ΗΠΑ. Σχετικές πληροφορίες δίδονται στην κάτωθι επίσημη ιστοσελίδα του Γενικού Μεγάλου Περιστυλίου των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος (General Grand Chapter Royal Arch Masons):

http://www.ramint.org/



Ο Edmund D. Harrison, Γενικός Μέγας Αρχιερέας (General Grand High Priest) των ανά την υφήλιο Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος του Αμερικανικού Τύπου (για την περίοδο 20011-2014), στη δικαιοδοσία του οποίου ανήκουν και οι Τέκτονες της Βασιλικής Αψίδος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και των Μεγάλων Στοών διαφόρων άλλων χωρών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης.

Η γεωπολιτική του Ελευθεροτεκτονισμού

Ο Ελευθεροτεκτονισμός –υπό τα διάφορα τάγματά του και τους διάφορους βαθμούς του ανά τον κόσμο– αποτελεί μια συμβολική τεχνολογία για την άσκηση νοοπολιτικής, σύμφωνα με τη νοοπολιτική στρατηγική της εκάστοτε Τεκτονικής ηγεσίας και του τυπικού του αντίστοιχου Τεκτονικού συστήματος. Ο Ελευθεροτεκτονισμός βασίζεται στον μύθο, δηλαδή στην ουσία της κουλτούρας, καθώς και στο δράμα-θέατρο, δηλαδή στη βιωματική διδασκαλία, όπως την έχει παραδώσει λ.χ. ο Αριστοτέλης στη θεωρία του περί της τραγωδίας. Αυτές οι μέθοδοι χρησιμοποιούνται για να ‘σμιλευθούν’ οι συνειδήσεις (συμβολικά, οι ‘λίθοι’) σύμφωνα με το ‘αρχιτεκτονικό σχέδιο’ της ηγεσίας και του τυπικού του εκάστοτε Τεκτονικού συστήματος, ώστε, με αυτόν τον τρόπο, τα μέλη της οργάνωσης να καταστούν ‘ζώντες λίθοι’ του επιδιωκόμενου ‘οικοδομήματος’. Κάθε τάγμα, στην ιστορία του Ελευθεροτεκτονισμού, έχει και ένα ιδιαίτερο ‘αρχιτεκτονικό σχέδιο’ κατά νου. Επίσης, διαφορετικά πνευματικά λόμπι, ακόμη και μέσα στο ίδιο Τεκτονικό τάγμα, μπορεί να ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο θα ασκήσει τη σημαντικότερη επιρροή στη διαμόρφωση του ‘αρχιτεκτονικού σχεδίου’.

Από την άλλη πλευρά, μέσα στον Ελευθεροτεκτονισμό, υπάρχουν πολλά μέλη που δεν έχουν επίγνωση –τουλάχιστον πλήρως– ούτε τι συμβαίνει στον Ελευθεροτεκτονισμό ούτε τι τους συμβαίνει στο πλαίσιο της Τεκτονικής πορείας τους, αλλά ασχολούνται είτε με απλές δημόσιες σχέσεις μέσα στις Στοές (για ατομικούς κοινωνικούς και οικονομικούς λόγους) είτε βυθίζονται μέσα σε δικές τους φαντασιακές δημιουργίες εμπνευσμένες από τα Τεκτονικά τελέσματα και σύμβολα.

Σε διεθνές επίπεδο, στην αυγή του 21ου αιώνα, οι ισχυρότερες Τεκτονικές δυνάμεις είναι η Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Αγγλίας (η λεγόμενη Μητρική Μεγάλη Στοά του Συμβολικού Τεκτονισμού του κόσμου), η Μεγάλη Ανατολή της Γαλλίας, οι Ηνωμένες Μεγάλες Στοές της Γερμανίας, η Νότια Δικαιοδοσία του Σκωτικού Τύπου των ΗΠΑ (το λεγομένο Μητρικό Ύπατο Συμβούλιο του Σκωτικού Τύπου του κόσμου), καθώς και ο Τύπος της Υόρκης (York Rite) των ΗΠΑ. Μάλιστα, μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, αυτά τα Τεκτονικά τάγματα ανταγωνίσθηκαν μεταξύ τους για να πρωτοστατήσουν (και άρα να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη επιρροή) στη δημιουργία Τεκτονικών συστημάτων στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία, τα Σκόπια, την Κροατία, τη Σλοβενία, την Τσεχία, την Πολωνία, την Ουκρανία και τη Ρωσία (βλ. Ν. Ηλιόπουλος, «Η Παγκόσμια Γεωπολιτική του Τεκτονισμού», στον συλλογικό τόμο Τεκτονισμός: Η Μεγαλύτερη Μυστική Αδελφότητα του Κόσμου, Εκδ. Αρχέτυπο, 2009, σελ. 285).

Ο γερμανικός Τεκτονισμός απέκτησε την κυριότερη επιρροή στην Κροατία, τη Σλοβενία και την Τσεχία, ο Τεκτονισμός των ΗΠΑ απέκτησε την κυριότερη επιρροή στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τα Σκόπια, ενώ ο γαλλικός και ο αγγλικός Τεκτονισμός ανταγωνίζονται για την κυριαρχία επί των Τεκτονικών υποθέσεων στη Ρωσία. Παράλληλα, λόγω των προαναφερθέντων ανταγωνισμών μεταξύ των μεγάλων Τεκτονικών Δυνάμεων της Δύσης για τη δημιουργία σφαιρών Τεκτονικής επιρροής, υποκινούνται διάφορα Τεκτονικά σχίσματα, όπως λ.χ. έχει συμβεί στη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, την Ουκρανία, τη Σερβία, την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γαλλία κ.λπ. (ορισμένες χρήσιμες πληροφορίες για τη μελέτη της γεωπολιτικής του Ελευθεροτεκτονισμού περιλαμβάνονται επίσης στο βιβλίο του Φρανσουά Τυάλ υπό τον τίτλο Η Γεωπολιτική του Ελευθεροτεκτονισμού, το οποίο εκδόθηκε στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Προσκήνιο, με πρόλογο από τον καθηγητή γεωπολιτικής Ιωάννη Θ. Μάζη και εισαγωγή από τον ψυχίατρο Κωστή Μπάλλα, ο οποίος διετέλεσε ενεργό μέλος του Υπάτου Συμβουλίου του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου για την Ελλάδα).

Στο Λονδίνο, το διήμερο 5-6 Νοεμβρίου 2007, έγινε συνάντηση όλων των Μεγάλων Στοών της Ευρώπης, κατόπιν σχετικής πρωτοβουλίας της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας. Το Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, στο τεύχος 98 του έτους 2008, έγραψε τα εξής για αυτήν τη διεθνή Τεκτονική συνάντηση: 

«Η πρώτη ημέρα ήταν αφιερωμένη στην γνωριμία των προσκεκλημένων στο κτίριο της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και στην συνέχεια ακολούθησε γεύμα με τη συμμετοχή του Μεγάλου Διδασκάλου της Ην. Μεγ. Στοάς της Αγγλίας Α.Β.Ε. Δούκα του Κεντ, κατά την διάρκεια του οποίου ο Μεγ. Διδ. της Ην. Μεγ. Στοάς της Αγγλίας απηύθυνε χαιρετισμό και εξήγησε ότι ο στόχος της συναντήσεως δεν είναι η λήψη αποφάσεων αλλά η κατάθεση απόψεων σε θέματα που προβληματίζουν σήμερα τον Ελευθεροτεκτονισμό στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως και κυρίως σε θέματα κανονικότητος, ιδίως μετά την δημιουργία πολλών νέων ή την αφύπνιση παλαιοτέρων Μεγάλων Στοών στις χώρες της Αν. Ευρώπης» (σελ 165).

Στην Ανατολική Ευρώπη, ο Ελευθεροτεκτονισμός εξυπηρετεί μεθοδικά την πολιτική Δυτικών ελίτ για την προώθηση της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Ειδικά δε στη Ρωσία, ο Ελευθεροτεκτονισμός έχει μακρά ιστορία ως θεσμός ο οποίος προωθεί Δυτικές φιλελεύθερες αξίες και νοοτροπίες στη ρωσική κοινωνία. Ο φυσικός επιστήμων, πολιτικός στοχαστής και υπέρμαχος των αξιών του Τεκτονισμού, Χρίστος Γούδης, στο άρθρο του υπό τον τίτλο «Τεκτονισμός και Επαναστάσεις», το οποίο δημοσιεύθηκε στο Τεκτονικό Δελτίο Πυθαγόρας της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος, στο τεύχος 98 του έτους 2008, έγραψε τα εξής: 

«Τέκτονες ήταν επίσης οι ηγήτορες του κινήματος των Ρώσων Δεκεμβριστών του 1825, οι οποίοι δρούσαν μέσα στις τάξεις του τσαρικού στρατού οργανώνοντας πραξικόπημα με σκοπό την φιλελευθεροποίηση της Ρωσίας. Η επιστροφή των νικηφόρων ρωσικών στρατευμάτων το 1814, μετά την ήττα του Ναπολέοντος, συνοδεύτηκε από την συνειδητοποίηση στο σώμα των αξιωματικών ότι η υπεροχή των όπλων δεν απήλασσε την Ρωσία από την κατωτερότητά της, έναντι μιας ταχέως φιλελευθεροποιούμενης Ευρώπης. Αποτέλεσμα αυτής της επαφής της στρατιωτικής αριστοκρατίας με τις φιλελεύθερες ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης ήταν η ίδρυση μυστικών εταιρειών κατά τα τεκτονικά πρότυπα...ο Καρλ Μαρξ αλλά και ο πατέρας του αναρχισμού Πιέρ Ζοζέφ Προυντόν, καθώς και πολλοί ηγήτορες των μετέπειτα Ρωσικών Επαναστάσεων του 1905 και του 1917, μεταξύ των οποίων ο Νικολάι Ίλιτς Ουλιάνωφ (Βλαδιμίρ Λένιν) και ο Αλέξανδρος Κερένσκι, επέρασαν από τον τεκτονισμό» (σελ. 111-112). Υπέρμαχος του Τεκτονικού σχεδίου φιλελευθεροποίησης της Ευρώπης, ο Γούδης, στο προαναφερθέν άρθρο του, δεν διστάζει να χαρακτηρίσει τη ρωσική πολιτική παράδοση ως στοιχείο της δήθεν ρωσικής «κατωτερότητας» έναντι της Δύσης. Αυτήν ακριβώς την ιδεολογική ‘γραμμή’ προωθεί ο Ελευθεροτεκτονισμός στη Ρωσία ειδικά και στην Ανατολική Ευρώπη γενικότερα, μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, προκειμένου οι Ρώσοι και γενικά οι Ανατολικοευρωπαίοι Τέκτονες να γίνουν πιστοί υπέρμαχοι της φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και όργανα της ατλαντικής ολιγαρχίας.

Παράλληλα με την προώθηση ενός παγκόσμιου φιλελεύθερου μονόλογου, ο Ελευθεροτεκτονισμός προωθεί τον διαθρησκειακό συγκρητισμό, ως μια μορφή θρησκευτικής παγκοσμιοποίησης. Για παράδειγμα, σύμφωνα με το Τυπικόν της Συνόδου του 32ου Βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, εκδοθέντος υπό του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος, εν Αθήναις, το έτος 1975, ο μυούμενος στον 32ο βαθμό, ο οποίος ονομάζεται Πρίγκιπας του Βασιλικού Μυστικού, διδάσκεται τα εξής [8]: «Ίσως όμως έλθη κάποτε η ημέρα, κατά την οποίαν αι υπάρχουσαι ακόμη τότε θρησκείαι, διατηρούσαι την ιστορικήν μορφήν των, θα θεωρούν αλλήλας ως διαφόρους Τύπους μιας και της αυτής Θρησκείας, δηλ. μιας πράγματι καθολικής Θρησκείας...Θα παραμερίσουν τότε πολλά πράγματα εξ εκείνων τα οποία τιμούν ή κηρύσσουν εις τας ινδικάς παγόδας, τους βουδιστικούς ναούς, τα μωαμεθανικά τεμένη και τας χριστιανικάς εκκλησίας. Έκαστος θα φέρη τότε μαζί του εις την ειρηνικήν κρύπτην, παν ό,τι εκτιμά και θεωρεί ως το υψηλότερον» (σελ. 28). Εξ ου και η λεγομένη «εισητήριος λέξις» στον 32ο βαθμό δίδεται ως εξής: ο ένας λέγει «PHAAL CHOL» (Φαάλ Χολ), δηλαδή χωρισμένοι, ο άλλος λέγει «PHARASCH CHOL» (Φαράς Χολ), δηλαδή ενωμένοι, και μετά οι δύο μαζί λέγουν «SHADDAI» (Σαντάι), δηλαδή Παντοδύναμε, ως ομολογία του Τεκτονικού διαθρησκεισκού συγκρητισμού (βλ. το Τυπικό του 32ου βαθμού, όπ.π., σελ. 43, καθώς επίσης και το Τεκτονικό σύγγραμμα Manuel Maçonnique Ou Tuileur des Divers Rites de MaçonneriePratiqués en France, Εκδ. Imprimerie de Sétier, rue de Grenelle-St-Honoré, no. 29, Paris, 1830).

Επίσης, στον 32ο βαθμό, λαμβάνει χώρα μια ανασκόπηση και συνοπτική ερμηνεία όλων των προηγουμένων βαθμών. Αυτή η ανασκόπηση δείχνει ότι η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, ο ορθολογισμός της νεωτερικής Δύσης και ο Γνωστικισμός αποτελούν πνευματικούς πυλώνες του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου. Το Τυπικόν της Συνόδου του 32ου Βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, εκδοθέν υπό του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος, εν Αθήναις, το έτος 1975, γράφει για το νόημα του 8ου βαθμού, ο οποίος ονομάζεται «Επόπτης των Οικοδομών»: «Εις τον βαθμόν τούτον εδιδάχθημεν ότι μόνον η συνεργασία όλων δύναται να προωθήση το έργον μας και ότι δια της συνεργασίας όλων των εθνών είναι δυνατόν να αποτραπούν και οι πόλεμοι ακόμη» (σελ. 15). Σύμφωνα με το ίδιο Τυπικό, οι κάτοχοι του 28ου βαθμού, δηλαδή οι «Ιππότες του Ηλίου», «απέκτησαν την πεποίθησιν ότι...ο Ορθός Λόγος είναι το Απόλυτον και ότι η Αναλογία είναι η κλεις προς το Ασύλληπτον» (Τυπικό 32ου βαθμού, όπ.π., σελ. 20). Επίσης, σύμφωνα με το προαναφερθέν Τυπικό, οι κάτοχοι του 30ού βαθμού, δηλαδή οι «Ιππότες Καδώς» ή «Ιππότες του Λευκού και Μέλανος Αετού», είναι «οι διαφυλάσσοντες την Ναϊτικήν Γνώσιν» και «αγωνίζονται εναντίον κάθε πολιτικής και πνευματικής απολυταρχίας, της οποίας έπεσαν θύματα ο Ιάκωβος ντε Μολαί (Jacques de Molay) και το Τάγμα των Ναϊτών», και «εις τους κατόχους του 31ου βαθμού ετονίσθη ότι καθήκον των είναι να καλλιεργούν και να διαφυλάσσουν την διδασκαλίαν των Γνωστικών»[9] (Τυπικό 32ου βαθμού, όπ.π., σελ. 20-21).

Η βαθιά σχέση του Ελευθεροτεκτονισμού με τον ορθολογισμό και τον φιλελευθερισμό της νεωτερικής Δύσης και με τις δυνάμεις του προτεσταντικού κόσμου τονίζεται στον 30ό βαθμό. Σύμφωνα με το Τυπικόν του Αρείου Πάγου του 30ού Βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, εκδοθέν υπό του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος, εν Αθήναις, το έτος 1957, ο μυούμενος στον 30ό βαθμό, ο οποίος ονομάζεται Ιππότης Καδώς ή Ιππότης του Λευκού και Μέλανος Αετού, διδάσκεται τα εξής [10]: οι Ιππότες Καδώς ζητούν να λάβουν εκδίκηση για την καταστροφή του Τάγματος των Ναϊτών και την εκτέλεση του τελευταίου Μεγάλου Μαγίστρου των Ναϊτών, «στηλιτεύοντες αδιαλείπτως τας καταχρήσεις, ων ούτοι έπεσον θύματα και αγωνιζόμενοι κατά του θρησκευτικού και πολιτικού δεσποτισμού...Τοιαύτη είναι η εκδίκησις, ήτις έπεσεν επί του Πάπα Κλήμεντος του Ε’, ουχί την ημέραν καθ’ ην τα οστά αυτού εκάησαν υπό των Καλβινιστών της Προβηγκίας, αλλά την ημέραν, καθ’ ην ο Λούθηρος διήγειρε το ήμισυ της Ευρώπης κατά της παπωσύνης, εν ονόματι των δικαιωμάτων της συνειδήσεως. Τοιαύτη είναι η εκδίκησις, ήτις επέπεσεν εναντίον του Βασιλέως Φιλίππου του Ωραίου...την ημέραν, καθ’ ην η Συντακτική των Γάλλων Συνέλευσις ανεκήρυξε τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτου. Το έργον ημών πόρρω απέχει να τερματισθή» (σελ. 39). Εξ ου και, σύμφωνα με το προαναφερθέν Τυπικό του 30ού βαθμού, κατά τη μυστική χειραψία μεταξύ των μελών του 30ού βαθμού, ο ένας λέγει «NEKAM MENACHEM» (Νεκάμ Μεναχέμ), το οποίο σημαίνει «ικανοποίησις εν τη εκδικήσει ή ικανοποίησις εν τη τιμωρία του ενόχου», και ο άλλος απαντά PHARASCH CHOL (Φαράς Χολ), το οποίο εδώ σημαίνει «το παν εξηγείται», δοξολογώντας έτσι τη Μεταρρύθμιση του Λουθήρου και τον αστικό φιλελευθερισμό ο οποίος προέκυψε από τη Γαλλική Επανάσταση, ως μέρος της εκδίκησις που φιλοδοξούν να λάβουν οι Ιππότες Καδώς στο όνομα και χάριν των Ναϊτικών ιδεωδών τους (βλ. το Τυπικό του 30ού βαθμού, όπ.π., σελ. 8, καθώς επίσης και το Τεκτονικό σύγγραμμα Manuel Maçonnique Ou Tuileur des Divers Rites de Maçonnerie Pratiqués en France, Εκδ. Imprimerie de Sétier, rue de Grenelle-St-Honoré, no. 29, Paris, 1830). Μάλιστα, όπως αναγράφεται στο ίδιο Τυπικό του 30ού βαθμού, κατά την «Επίσημη Διαβεβαίωση», ο Ιππότης Καδώς ορκίζεται προς το Τάγμα, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Εγώ...ενώπιον του Μ.Α.Τ.Σ. (Μεγάλου Αρχιτέκτονος του Σύμπαντος) και της σεπτής ταύτης ομηγύρεως, ορκίζομαι να εκτελέσω άνευ δισταγμού και με κίνδυνον ακόμη της ζωής μου παν ό,τι μοι διαταχθή υπό του Τάγματος...Ορκίζομαι να εκδικώ το δίκαιον και την αλήθειαν, έστω και ενόπλως εν ανάγκη, αν μοι επιταχθή...Ορκίζομαι να συμβάλλω δι’ όλων των εις εμέ δυνατών μέσων εις την διάδοσιν και εξάπλωσιν όλων των ελευθέρων ιδεών» (Τυπικό 30ού βαθμού, όπ.π., σελ. 40-42).

Ελευθεροτεκτονισμός και σιωνιστικός ιμπεριαλισμός

Στο τεύχος της 3ης Νοεμβρίου 2000 του ειδικού ενημερωτικού δελτίου Executive Intelligence Review, το οποίο εκδίδεται υπό τη διεύθυνση του Αμερικανού ειδικού σε θέματα αντικατασκοπίας και προσωπικού γνωστού μου, Τζεφ Στάινμπεργκ (Jeff Steinberg), δημοσιεύθηκε μια έκθεση για την τρομοκρατική δράση Ισραηλινών φονταμενταλιστών και τη σχέση τους με παράγοντες του βρετανικού Ελευθεροτεκτονισμού. Στις 16 Οκτωβρίου 2000, η Αστυνομία του Ισραήλ απώθησε μέλη του κινήματος εξτρεμιστών σιωνιστών με την ονομασία «Temple Mount and Land of Israel Faithful Movement» (Κίνημα των Πιστών του Όρους του Ναού και της Γης του Ισραήλ) καθώς προσπαθούσαν να εισβάλουν στο ισλαμικό τζαμί Κουμπάτ Ας-Σάκρα (Qubbat As-Sakhrah), που βρίσκεται στο Όρος του Ναού, στην Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, για να καθαγιάσουν τον θεμέλιο λίθο του Τρίτου Ναού της Ιερουσαλήμ, τον οποίο θέλουν να ανοικοδομήσουν. Το Κίνημα των Πιστών του Όρους του Ναού εξέδωσε δελτίο Τύπου στο οποίο ισχυριζόταν ότι η προκλητική ενέργειά τους είχε την έγκριση των ισραηλινών Αρχών και την προστασία των ισραηλινών Δυνάμεων Ασφαλείας. Το προαναφερθέν δελτίο Τύπου του Κινήματος των Πιστών του Όρους του Ναού έφερε την υπογραφή του ηγέτη αυτού του κινήματος, Γκέρσον Σάλομον (Gershon Salomon) και ανέφερε τα εξής: «Τώρα είναι ο καιρός να επανοικοδομήσουμε τον Οίκο του Θεού στο ιερό Όρος του Ναού, στη θέση του Πρώτου και του Δευτέρου Ναού. Ο Θεός είναι έτοιμος γι’ αυτό και αναμένει το Ισραήλ να επανελευθερώσει το Όρος του Ναού από τους παγανιστές Άραβες θρησκευομένους και να επανοικοδομήσει τον Οίκο Του για να γίνει πάλι η καρδιά, η ψυχή και η εστία του Ισραήλ και όλων των εθνών».

Εάν οι ισραηλινές Αρχές είχαν επιτρέψει σε εκείνους τους εξτρεμιστές του Όρους του Ναού να προχωρήσουν άμεσα στα σχέδιά τους, θα ξέσπαγε ένας θρησκευτικός πόλεμος ανυπολόγιστων συνεπειών, δεδομένου ότι το τζαμί Κουμπάτ Ας-Σάκρα, όπως και το τζαμί Αλ-Άκσα (Al-Aqsa), είναι ορισμένα από τα ιερότερα προσκυνήματα του Ισλάμ παγκοσμίως.

Ωστόσο, μόλις τρεις εβδομάδες πριν από εκείνη την προκλητική κίνηση των εξτρεμιστών του Όρους του Ναού, οι ισραηλινές Αρχές είχαν επιτρέψει στον Αριέλ Σαρόν (Ariel Sharon), αρχηγό τότε του ισραηλινού Δεξιού κόμματος «Λικούντ» και διαβόητο «σφαγέα» Παλαιστινίων στα προσφυγικά στρατόπεδα Σάμπρα και Σατίλα, να εισέλθει στην περιοχή των ισλαμικών Ιερών στο Όρος του Ναού συνοδευόμενος από χιλιάδες φανατικούς Εβραίους και δυνάμεις Ασφαλείας του Ισραήλ. Ο Σαρόν αποτελούσε ηγετικό παράγοντα του Κινήματος των Πιστών του Όρους του Ναού, και η προαναφερθείσα παρουσία του, στις 28 Σεπτεμβρίου 2000, στα ισλαμικά προσκυνήματα του Όρους του Ναού προκάλεσε μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας από την πλευρά των Αράβων.

Την ημέρα κατά την οποία ο Σαρόν πραγματοποίησε την ανωτέρω προβοκατόρικη επιχείρησή του στο Όρος του Ναού, Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι διαπραγματευτές, στη Νέα Υόρκη, είχαν ανακοινώσει ότι βρίσκονταν κοντά σε μια συμφωνία που θα προωθούσε τις μεταξύ τους ειρηνευτικές συνομιλίες. Οι ειρηνευτικές συνομιλίες μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων είχαν φθάσει σε ένα δύσκολο και κομβικό σημείο διότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον (Bill Clinton) –υπό την επιρροή του Αμερικανού αντιπροέδρου Αλ Γκορ (Al Gore), που λειτουργούσε ως σιωνιστική μαριονέτα, και ορισμένων συμβούλων της ομάδας του Προέδρου για ζητήματα Μέσης Ανατολής– είχε θέσει το ζήτημα του Όρους του Ναού και της Ιερουσαλήμ στη σύνοδο κορυφής του Camp David του Ιουλίου 2000. Τον Σεπτέμβριο του 2000, δηλαδή σε μια ιδιαιτέρως κρίσιμη φάση των συνομιλιών του Κλίντον με τον Παλαιστίνιο ηγέτη Γιάσερ Αραφάτ (Yasser Arafat) και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Εχούντ Μπαράκ (Ehud Barak), παρενέβη ο Αριέλ Σαρόν με τους εξτρεμιστές προβοκάτορές του στο Όρος του Ναού για να υπονομεύσει την ειρηνευτική διαδικασία στη Μέση Ανατολή και να προωθήσει τα σχέδια του σιωνιστικού ιμπεριαλισμού.

Η εβραϊκή θρησκευτική οργάνωση «Ateret Cohanim yeshiva», που βρίσκεται στην Παλαιά Πόλη της Ιερουσαλήμ, αποτελεί έναν σημαντικό πυρήνα μυστικής παραστρατιωτικής δράσης εξτρεμιστών Ιουδαίων και έχει ως στόχο της τα ισλαμικά προσκυνήματα στο Όρος του Ναού. Ο Σαρόν, όπως και ο διάδοχός του στην ηγεσία του κόμματος «Λικούντ», Μπενιαμίν Νετανιάχου έχουν βοηθήσει σημαντικά τη χρηματοδότηση της οργάνωσης «Ateret Cohanim yeshiva» από εβραϊκούς παράγοντες της Νέας Υόρκης. Επίσης, σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στο τεύχος της 3ης Νοεμβρίου 2000 του ειδικού ενημερωτικού δελτίου Executive Intelligence Review, ο Σαρόν έχει λειτουργήσει ως «αγωγός εκατομμυρίων δολαρίων προς το κίνημα Γκους Εμουνίμ (Gush Emunim) του Ραβίνου Μοσέ Λέβινγκερ (Moshe Levinger) και του Ραβ Ζβι Γιεχούντα Κουκ (Rav Zvi Yehuda Kook), το οποίο δρα ως ένα θρησκευτικό φονταμενταλιστικό τάγμα θανάτου».

Στο τεύχος της 3ης Νοεμβρίου 2000 του Executive Intelligence Review, αναλύθηκε ο ρόλος που έχουν παίξει η στρατηγικής σημασίας «ερευνητική Στοά Quatuor Coronati» της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και ο Έβδομος Μαρκήσιος του Νορθάμπτον (Spencer Douglas David Compton), ο οποίος διετέλεσε Πρόσθετος Μέγας Διδάσκαλος της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας από το 2001 μέχρι το 2009, στην υποστήριξη σχεδίων Εβραίων φανατικών για την οικοδόμηση του Τρίτου Ναού της Ιερουσαλήμ και στην πραγματοποίηση προβοκατόρικων ενεργειών σε βάρος Μουσουλμάνων, ώστε να πυροδοτήσουν έναν μεγάλο θρησκευτικό πόλεμο και έτσι να εγκαθιδρύσουν μια «Pax Judaica» (Ιουδαϊκή Ειρήνη). Στο ίδιο τεύχος του Executive Intelligence Review, δημοσιεύθηκε ότι ο Έβδομος Μαρκήσιος του Νορθάμπτον είναι οπαδός ενός ρεύματος «Βρετανικού Ισραηλιτισμού», το οποίο καλλιεργεί τη μυθολογία ότι η βρετανική ολιγαρχία κατέχει μυστικές δυνάμεις επειδή η Αγγλία εποικίστηκε από χαμένες φυλές του Ισραήλ και ότι γι’ αυτό η Καμπαλά είναι πολύ ισχυρή στην Αγγλία. Επίσης, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου του Εβδόμου Μαρκησίου του Νορθάμπτον που δημοσιεύθηκαν στο ανωτέρω τεύχος του ExecutiveIntelligence Review, «η Αμερική και η Αγγλία παρέλαβαν τις Δύο Χαμένες Φυλές (του Ισραήλ) και γι’ αυτό έκτοτε, με έναν πολύ διανοητικό ιουδαϊκό τρόπο, άρχισαν να διοικούν τον κόσμο» (κατά λέξη: «America and England got the Two Lost Tribes, and that is why they then, in a very intellectual Jewish way, started to run the world»).

Τον Δεκέμβριο του 1995, η ελευθεροτεκτονική Στοά «Ιερουσαλήμ» εγκαθιδρύθηκε δίπλα στο Όρος του Ναού και, όπως δημοσιεύθηκε στο τεύχος της 3ης Νοεμβρίου 2000 του Executive Intelligence Review, συνεργάζεται με εξτρεμιστές σιωνιστές, Ιουδαίους και ‘Χριστιανούς’, για τον έλεγχο του Όρους του Ναού και την οικοδόμηση του Τρίτου Ναού της Ιερουσαλήμ. Ευλόγως, οι συντάκτες του τεύχους της 3ης Νοεμβρίου 2000 του Executive Intelligence Review διατυπώνουν το εξής σχόλιο: 

«Το ότι μια τέτοια Στοά θεμελιώθηκε λίγο καιρό μετά από τα επαναστατικά αποτελέσματα του Όσλο [11] –και μόλις εβδομάδες μετά από τη δολοφονία του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν (Yitzhak Rabin), ενός εκ των αρχιτεκτόνων της ειρήνης– σίγουρα δεν είναι τυχαίο».

Η ανωτέρω Στοά «Ιερουσαλήμ» ιδρύθηκε από τον Μέγα Διδάσκαλο του Κανονικού Ελευθεροτεκτονισμού της Ιταλίας (Gran Loggia Regolare degli Antichi, Liberi e Accettati Muratori d’Italia), Τζουλιάνο ντι Μπερνάρντο (Giuliano di Bernardo), ‘δεξί χέρι’ του Εβδόμου Μαρκησίου του Νορθάμπτον, επί τη βάσει του σιωνιστικού σχεδίου για το Όρος του Ναού. Στην τελετή εγκαθίδρυσης αυτής της Στοάς, ο Τζουλιάνο ντι Μπερνάρντο διεκήρυξε το εξής: «Η επανοικοδόμηση του Ναού βρίσκεται στο επίκεντρο των μελετών μας». Τον Ιούνιο του 1996, ο Τζουλιάνο ντι Μπερνάρντο εξέδωσε ένα βιβλίο με τίτλο Επανοικοδομώντας τον Ναό (Rebuilding the Temple), το οποίο εκδόθηκε στα αγγλικά από την Στοά «Quatuor Coronati» της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας. Επίσης, σε συνεντεύξεις του, ο Τζουλιάνο ντι Μπερνάρντο ευθαρσώς παραδέχθηκε ότι έχει δημιουργήσει ένα ολόκληρο διεθνές κίνημα προώθησης μιας νέας ουτοπικής πίστης βασισμένης στον ιουδαϊκό Καμπαλισμό και στην επανοικοδόμηση του Ναού της Ιερουσαλήμ. Επίσης, αυτό το εβραιοκεντρικό σχέδιο παγκοσμιοποίησης και η εβραιοκεντρική μυθολογία επί της οποίας στηρίζεται προωθούνται και από διάφορα νεοναϊτικά ιπποτικά τάγματα.

Οι Πεφωτισμένοι της Βαυαρίας

Ενώ η οργάνωση των Πεφωτισμένων της Αβινιόν (Illuminés d’Avignon), όπως προαναφέραμε, ήταν μια σημαντική τάση μέσα στον γαλλικό Τεκτονισμό και γενικότερα μέσα στον γαλλικό αποκρυφισμό, η οργάνωση των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας (Illuminati of Bavaria) –ουδεμία σχέση έχουσα με τους Πεφωτισμένους της Αβινιόν (πλην μιας συνωνυμίας)– ιδρύθηκε το 1776 στη Βαυαρία από τον νεαρό πανεπιστημιακό καθηγητή Άνταμ Βαϊσχάουπτ (Adam Weishaupt), με σκοπό την προώθηση ενός πολιτιστικού και πολιτικού προγράμματος βασισμένου σε ένα μείγμα φιλοσοφίας του Ρουσό, χριστιανικού ουμανισμού, σοσιαλισμού και επιστήμης.

Ο Άνταμ Βαϊσχάουπτ γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου 1748 στο Ίνγκολσταντ και έλαβε την παιδεία του από τους Ιησουίτες. Ο διορισμός του, το 1775, ως καθηγητή του φυσικού και του κανονικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο του Ίνγκολσταντ –θέση την οποία μέχρι τότε κατείχαν μόνο μέλη του Τάγματος των Ιησουιτών, το οποίο όμως εκείνο το διάστημα είχε καταργήσει ο Πάπας– λέγεται ότι προκάλεσε ένα αίσθημα προσβολής στο ρωμαιοκαθολικό ιερατείο του Πανεπιστημίου του Ίνγκολσταντ. «Ο Βαϊσχάουπτ, του οποίου οι απόψεις χαρακτηρίζονταν από κοσμοπολιτισμό, και ο ποίος γνώριζε και καταδίκαζε την υποκρισία και τις προλήψεις των ιερέων, προκάλεσε αντιπαλότητες προς το πρόσωπό του μέσα στο Πανεπιστήμιο» (βλ. A.G. Mackey, Encyclopedia of Freemasonry, Εκδ. Macoy Publishing, 1966, σελ. 1099). Εκείνη την εποχή, ο Βαϊσχάουπτ δεν ήταν ακόμη μέλος του Ελευθεροτεκτονισμού. Στον Ελευθεροτεκτονισμό μυήθηκε το 1777, στο Μόναχο, σε μια Στοά του Τύπου της Αυστηρής Τήρησης η οποία ονομαζόταν «Theodor zum guten Rath».

Τα τυπικά των Βαυαρών Πεφωτισμένων προωθούσαν το πνεύμα της επιστήμης και μια πολιτική θεωρία εμπνευσμένη από την κλασσική ελληνική Αρχαιότητα. Στην ανώτατη τάξη βαθμών των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, ο Βαϊσχάουπτ δίδασκε ένα όραμα φυσικής ελευθερίας και ισότητας των ανθρώπων εμπνευσμένο από τον Χριστό και τον Γάλλο φιλόσοφο Ζαν-Ζακ Ρουσό (Jean-Jacques Rousseau). Σκοπός του Βαϊσχάουπτ ήταν, μέσω της οργάνωσης των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, να μεταρρυθμίσει τον Ελευθεροτεκτονισμό σύμφωνα με τα δικά του ιδεώδη και να αποσπάσει τον Ελευθεροτεκτονισμό από τον έλεγχο που ασκούσαν επ’ αυτού διάφορες αυταρχικές ελίτ της Ευρώπης.

Σύμφωνα με το τυπικό του βαθμού του Επόπτη των Βαυαρών Πεφωτισμένων ο υποψήφιος ενθαρρυνόταν να εργαστεί για την εγκαθίδρυση της «αυτοκρατορίας τού λόγου», στο πλαίσιο της οποίας, όπως του ελέγετο, οι πνευματικές και πολιτικές προκαταλήψεις και αντιφάσεις θα εξαλείφονταν και οι άνθρωποι θα καθίσταντο ικανοί να αναλάβουν τις υπαρκτικές ευθύνες τους και να αυτοκυβερνηθούν. Επίσης, σύμφωνα με τα τυπικά των Βαυαρών Πεφωτισμένων και τις ειδικές οδηγίες του Βαϊσχάουπτ, η προαγωγή στον βαθμό του Regent (Αντιβασιλέα) του Τάγματος των Illuminati είχε ως προαπαιτούμενο ο υποψήφιος να είναι «όσο το δυνατόν περισσότερο ελεύθερος άνθρωπος και ανεξάρτητος από όλους τους πρίγκιπες» και να έχει δώσει σημαντικά δείγματα βούλησης να αλλάξει το πολιτικό σύστημα. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τα κείμενα του Βαϊσχάουπτ, για να είναι άξιοι οι Επόπτες να προαχθούν στον βαθμό του Regent, πρέπει να είναι πρόσωπα τα οποία έχουν κατορθώσει να ενώσουν τη φρόνηση με την ελευθερία της σκέψης και της πράξης, γνωρίζουν πώς να συνδυάζουν την υπερβατικότητα του πνεύματος με τη βαρύτητα και την εντιμότητα των τρόπων συμπεριφοράς, και των οποίων η καρδιά είναι πλήρως αφοσιωμένη στην αποστολή του τάγματος για την ευημερία της ανθρωπότητας. Επίσης, σύμφωνα με το τυπικό του βαθμού του Regent, ο αξιωματικός που μυεί τον υποψήφιο σε αυτόν τον ανώτατο βαθμό των Βαυαρών Πεφωτισμένων του λέγει τα εξής: «Είσαι πλέον αρκετά ισχυρός για να καθοδηγήσεις τον εαυτό σου, έσω λοιπόν στο μέλλον ο οδηγός του εαυτού σου...Να είσαι ελεύθερος, δηλαδή ένας άνθρωπος, ένας άνθρωπος που γνωρίζει πώς να κυβερνά τον εαυτό του, ένας άνθρωπος που γνωρίζει το καθήκον του, και τα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματά του...Ιδού, πάρε πίσω τις δεσμεύσεις που έχεις μέχρι τούδε συνομολογήσει μαζί μας. Σου τις επιστρέφουμε όλες».

Ο Τόμας Τζέφερσον (Thomas Jefferson, 1743-1826), ο οποίος διετέλεσε τρίτος κατά σειρά πρόεδρος των ΗΠΑ (1801-1809) και υπήρξε ο κύριος συγγραφέας της διακήρυξης της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας (1776), έχει γράψει τα εξής για και τον ιδρυτή των Βαυαρών Illuminati, Άνταμ Βαϊσχάουπτ: «Ο Βαϊσχάουπτ πιστεύει ότι το να προωθήσει αυτήν την τελειοποίηση του ανθρώπινου χαρακτήρα ήταν το αντικείμενο του Ιησού Χριστού...Οι αρχές του είναι η αγάπη προς το αγαθό και η αγάπη προς τον πλησίον. Και διδάσκοντας την αθωότητα της συμπεριφοράς, αποσκοπούσε στο να θέσει τους ανθρώπους στη φυσική τους κατάσταση ελευθερίας και ισότητας. Λέει ότι κανείς δεν έθεσε πιο στέρεο θεμέλιο για την ελευθερία απ’ ό,τι ο Μέγας Διδάσκαλός μας, ο Ιησούς ο Ναζωραίος. Πιστεύει ότι οι Ελευθεροτέκτονες αρχικά κατείχαν τις αληθινές αρχές και τους αληθινούς σκοπούς του Χριστιανισμού, και ότι έχουν ακόμη συντηρήσει ορισμένες από αυτές μέσω της παράδοσης, αλλά πολύ παραμορφωμένες. Τα μέσα τα οποία προτείνει για να πραγματοποιηθεί η βελτίωση της ανθρώπινης φύσης είναι ‘το να διαφωτίσουμε τους ανθρώπους, για να διορθώσουν τα ήθη τους και να τους εμπνεύσουμε την αγαθοεργία’...Καθώς ο Βαϊσχάουπτ έζησε κάτω από την τυραννία δεσποτικών καθεστώτων και δεσποτικών ιερέων, γνώριζε ότι η προσοχή ήταν αναγκαία ακόμη και για τη διασπορά πληροφοριών και αρχών που είχαν να κάνουν με την καθαρή ηθική. Γι’ αυτό ανέλαβε να οδηγήσει τους Ελευθεροτέκτονες στο να υιοθετήσουν αυτόν τον σκοπό και να καταστήσουν αντικείμενα του θεσμού τους τη διάχυση της επιστήμης και της αρετής. Πρότεινε τη μύηση νέων μελών στο δικό του σώμα μέσω μιας βαθμιδωτής δομής η οποία αντιστοιχούσε στους φόβους του για το ότι μπορούσε να αστράψει σε βάρος του η τυραννία. Αυτό έχει προσδώσει έναν αέρα μυστηρίου στις απόψεις του...πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι, εάν ο Βαϊσχάουπτ έγραφε εδώ (στην Αμερική), όπου δεν είναι αναγκαία η μυστικότητα των προσπαθειών μας για να καταστήσουμε τους ανθρώπους σοφούς και ενάρετους, δεν θα είχε επινοήσει κάποιον μυστικό μηχανισμό προς επίτευξη αυτού του σκοπού» (βλ. «Thomas Jefferson to Reverend James Madison, January 31, 1800», στο: The Works of Thomas Jefferson in Twelve Volumes, Federal Edition, Collected and Edited by Paul Leicester Ford).

Εξ αιτίας έντονων διαφωνιών μεταξύ του Βαϊσχάουπτ, που ήταν ο πρόεδρος (και ιδρυτής) του Αρείου Πάγου (όπως λεγόταν το ανώτατο εκτελεστικό συμβούλιο) των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, και του βαρόνου Άντολφ Φράιχερ Κνίγκε (Adolph Freiherr Knigge), που ήταν ένα πολύ ισχυρό μέλος του Αρείου Πάγου των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και ηγετικό στέλεχος του Τεκτονικού Τάγματος της Αυστηρής Τήρησης, καθώς και εξ αιτίας του γεγονότος ότι, το 1777, ο Καρλ Τέοντορ (Karl Theodor), υποστηρικτής του καθεστώτος της πεφωτισμένης δεσποτείας, έγινε ηγεμόνας της Βαυαρίας και έθεσε υπό διωγμό το τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και άλλες μυστικές εταιρείες, το τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας οδηγήθηκε σε διάλυση περί το 1785. Εν τω μεταξύ, το 1784, στο κονγκρέσο των Πεφωτισμένων στη Βαϊμάρη, ο ίδιος ο πρόεδρος και ιδρυτής τού τάγματος, δηλαδή ο Άνταμ Βαϊσχάουπτ, είχε παραιτηθεί από τη θέση και τα αξιώματά του σε αυτό, έχοντας, μεταξύ άλλων, απογοητευθεί από το χαμηλό πνευματικό επίπεδο και την ιδιοτέλεια πολλών Τεκτόνων και άλλων προσώπων που είχαν εισέλθει στο τάγμα που με τόση φιλοδοξία είχε δημιουργήσει και τελικά το είδε να παρακμάζει και να αποσυντίθεται από μέσα.

Το απολυταρχικό βαυαρικό καθεστώς του Καρλ Τέοντορ, οι Ιησουίτες και η ηγεσία της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της Βαυαρίας εξαπέλυσαν μια σκληρή προπαγανδιστική επιχείρηση εναντίον των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, καθιστώντας αυτήν τη βραχύβια οργάνωση (η οποία, μετά τη διάλυσή της, ήταν πλέον εύκολος στόχος προπαγανδιστικών επιχειρήσεων) τον ‘αποδιοπομπαίο τράγο’ για πληθώρα κοινωνικών προβλημάτων. Επίσης, σε αυτήν την προπαγανδιστική επιχείρηση εναντίον των Βαυαρών Πεφωτισμένων, συμμετείχαν ηγετικά στελέχη Τεκτονικών ταγμάτων που βρίσκονταν σε άμεση ή μυστική συνεργασία με τα κυρίαρχα απολυταρχικά καθεστώτα της Ευρώπης και με τη μεγαλοαστική τάξη. Με αυτόν τον τρόπο, οι απολυταρχικές ηγεσίες της Ευρώπης και των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών μυστικιστικών ταγμάτων χρησιμοποίησαν το διαλυμένο τάγμα των Βαυαρών Πεφωτισμένων για να αποπροσανατολίζουν και να παραπληροφορούν την κοινή γνώμη, κατηγορώντας την οργάνωση-φάντασμα των Βαυαρών Πεφωτισμένων για συνωμοσίες και ιμπεριαλιστικά σχέδια που οι ίδιες εκείνες οι ηγεσίες εξύφαιναν και εφάρμοζαν. Γι’ αυτό, άλλωστε, όπως επισημαίνεται στην Τεκτονική Εγκυκλοπαίδεια του Coil, στο λήμμα περί των Illuminati, «είναι παραδοσιακή η αποστροφή των Τεκτόνων προς την ιστορία τού Ιλλουμινατισμού». Προκειμένου η ευρωπαϊκή ολιγαρχία και τα υπ’ αυτής ελεγχόμενα Τεκτονικά τάγματα να έχουν ένα μέσο για την παραπληροφόρηση των μαζών και έναν ‘αποδιοπομπαίο τράγο’, όπως επιτάσσει η επιστήμη της προπαγάνδας, δαιμονοποιήθηκαν οι Illuminati του Βαϊσχάουπτ και έγιναν η πρωταγωνιστική οργάνωση σε ποικίλες φανταστικές ιστορίες συνωμοσίας, οι οποίες παράγονται για να συγκαλυφθούν οι πραγματικές συνωμοσίες και για να χειραγωγηθεί η προσοχή της κοινής γνώμης.

Στο Τάγμα των Πεφωτισμένων της Αβινιόν και γενικά στις μυστικιστικές κοινότητες της νότιας Γαλλίας, από όπου προήλθε πνευματικά ο Σκωτικός Τύπος του Τεκτονισμού, κυριαρχούσαν αντιλήψεις του Γνωστικισμού, διαφόρων Ερμητιστών (δοξασία Ερμή του Τρισμεγίστου-Αλχημεία) και διαφόρων μυστικιστικών εβραϊκών κινημάτων (με επίκεντρο την Καμπαλά). Προς αυτές τις αντιλήψεις και προς αυτήν την οδό εξέλιξης του Τεκτονισμού δεν είχε σχέση και ήταν μάλλον ενεργώς αντίθετο το Τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, που δημιουργήθηκε από τον Άνταμ Βαϊσχάουπτ, ο οποίος, όπως προαναφέραμε, εμπνεόταν κυρίως από την αρχαία Ελλάδα και τον Ρουσό. Ωστόσο, διάφορα στελέχη των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας που ήταν συγχρόνως και μέλη ‘κανονικών’ Τεκτονικών Στοών, μεταξύ των οποίων και ο βαρόνος Άντολφ Φράιχερ Κνίγκε, ήθελαν, σε αντίθεση προς τον Βαϊσχάουπτ, να προσδώσουν και στο Τάγμα των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας έναν αποκρυφιστικό προσανατολισμό παρόμοιο με εκείνον του Τάγματος των Πεφωτισμένων της Αβινιόν.

Τελικώς, μετά από τη διάλυση του Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και εφόσον είχε πλέον ηττηθεί το εγχείρημα του Βαϊσχάουπτ από τον ‘κανονικό’ Τεκτονισμό, που λειτουργούσε ως εργαλείο κοινωνικού ελέγχου και κοινωνικής επιρροής στα χέρια Δυτικοευρωπαίων πριγκίπων και Εβραίων μυστικιστών, το ίδιο το εβραιομασονικό κατεστημένο διεξήγαγε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης σε βάρος των Βαυαρών Πεφωτισμένων, προκειμένου το εβραιομασονικό κατεστημένο και οι Πεφωτισμένοι της Αβινιόν να προστατευθούν μέσω της στοχοποίησης των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας.

Η περίπτωση του Ιλλουμινατισμού της Βαυαρίας χρήζει μιας ιδιαίτερης προσοχής, όχι βεβαίως επειδή χρησιμοποιείται για τη δημιουργία φανταστικών, ανυπόστατων θεωριών συνωμοσίας και γενικά για τη διεξαγωγή επιχειρήσεων παραπληροφόρησης, αλλά επειδή ο Βαϊσχάουπτ επεχείρησε να αρθρώσει μια κριτική στάση απέναντι στη νεωτερικότητα και ειδικά απέναντι στον μύθο των αστικών συνταγμάτων, να πολιτικοποιήσει τον Ελευθεροτεκτονισμό, να συνθέσει τον μυστικισμό με τη φιλοσοφία του Ρουσό και να συνδιαλεχθεί με ριζοσπαστικά πολιτικά κινήματα του 18ου αιώνα. Όμως, το μεγάλο πρόβλημα του Ρουσό και των Ιλλουμινάτων του Βαϊσχάουπτ είναι ότι αντελήφθησαν και επεσήμαναν τα προβλήματα της νεώτερης ορθολογικότητας, αλλά δεν κατόρθωσαν να τα θεραπεύσουν διότι επεχείρησαν να θεμελιώσουν την κοινωνική ενότητα στη φύση και όχι στη μεταφυσική, η οποία χάριζε πάντοτε στον Ελληνισμό, αρχαίο και χριστιανικό, ελευθερία μέσα σε κοινωνία.

Ο Ζαν-Ζακ Ρουσό (Jean-Jacques Rousseau, 1712-1778), στην προσπάθειά του να σώσει την ανθρώπινη ελευθερία από την πειθαρχία και τη βία τής ορθολογικής σκέψης (η οποία είναι η μεγάλη θεότητα των ρασιοναλιστικών Δυτικών πανεπιστημίων και της φυσιοκρατικής πολιτικής οικονομίας), ισχυρίζεται ότι ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος διαφέρει από τα ζώα δεν είναι ότι σκέπτεται, αλλά ότι επιλέγει. Όμως, σε αυτό το σημείο, ο Ρουσό κάνει το πρώτο του βασικό λάθος: υπερασπίζεται και τονίζει τη δυνατότητα του ανθρώπου να επιλέγει, αλλά το κάνει αυτό νομίζοντας ότι ο άνθρωπος προβαίνει σε επιλογές με προοπτική τη φυσική του ολοκλήρωση και όχι με προοπτική την πνευματική ελευθερία. Άρα, τελικά, η διαφορά μεταξύ ανθρώπου και ζώου στο φιλοσοφικό σύστημα του Ρουσό, είναι διαφορά βαθμού φυσικής ολοκλήρωσης. Και πάλι δηλαδή απουσιάζει η ελευθερία της μεταφυσικής. Η μεταφυσική οδηγεί σε έναν κόσμο πνευματικών δυνατοτήτων, ελευθερώνοντας τον άνθρωπο από την αναγκαιότητα της νεωτερικής λογοκρατίας και της φυσιοκρατίας.

Ο Ρουσό αντιτίθεται προς τη νεωτερική ορθολογικότητα και υιοθετεί μια κριτική στάση απέναντι τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, επειδή διαφωνεί με την μέθοδο που επέλεξαν να ακολουθήσουν (δηλαδή με τη λογοκρατική μέθοδο), αλλά δεν διαφωνεί με τον σκοπό της νεωτερικότητας και του Διαφωτισμού, δηλαδή με την προσπάθεια θεμελίωσης της αλήθειας στην ατομική συνείδηση. Το ‘εγώ αισθάνομαι’ μπορεί μεθοδολογικώς και γνωσιολογικώς να διαφέρει από το ‘εγώ σκέπτομαι’, αλλά η οντολογία του ‘αισθάνομαι άρα υπάρχω’ (Ρουσό) είναι κοινή με την οντολογία του ‘σκέπτομαι άρα υπάρχω’ (Ντεκάρτ). Εξ ου και παρ’ ότι ο Ρουσό, όπως και άλλοι Δυτικοί φιλόσοφοι, επικαλείται ως πρότυπο της πολιτικής θεωρίας του το αρχαίο ελληνικό ‘άστυ’, διαφέρει ουσιωδώς από την αρχαία ελληνική οντολογία.

Παρ’ ότι ο Πλούταρχος και οι κλασσικοί Έλληνες φιλόσοφοι άσκησαν ιδι­αίτε­ρη γοητεία στον Ρουσό, το ιδεώδες της κοινωνίας και του ατόμου που εκφράζει ο Ρουσό είναι εκείνο του νεωτερικού Δυτικού υποκειμένου. Για τον Ρουσό, ο άνθρωπος είναι από τη φύση του άτομο συναισθηματικό και η κοινωνία του (δηλαδή η ‘φυσική’ κοινωνία) πρέπει να βασίζεται στο πάθος και όχι σε ψυχρούς υπολογισμούς. Όμως και πάλι, η αφετηρία του Ρουσό είναι το άτομο, έστω το άτομο του αισθήματος (σε αντιδιαστολή προς το άτομο του λόγου των ρασιοναλιστών), αλλά πάντως το άτομο. Αντίθετα, στην ελληνική Αρχαιότητα, ο άνθρωπος, ως έλλογο ζώο, δεν είναι στην ουσία του ‘άτομο’, αλλά σύνθεση ροπών και δυνάμεων, όπως έχουν αναλυθεί στην ψυχολογία του Πλάτωνα, και, κατ’ επέκταση, είναι πολιτικό ον στην υπηρεσία της κοινωνικής ευδαιμονίας. 

Γι’ αυτό, στην αρχαία ελληνική θεωρία του Δικαίου, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν αφορά στην προστασία ‘ανθρωπίνων δικαιωμάτων’, αλλά γίνεται κατανοητή ως προσφορά του πολίτη προς την κοινωνία.

Ordo Templi Orientis (OTO)

Μεταξύ 1895 και 1906, στην Αυστρία και στη Γερμανία, ο πλούσιος Αυστριακός χημικός Καρλ Κέλνερ (Karl Kellner, 1851-1905) και ο Αγγλο-γερμανός αποκρυφιστής, μέλος του αναρχικού χώρου, τραγουδιστής, δημοσιογράφος και πράκτορας της πρωσικής αστυνομίας Τέοντορ Ρόις (Theodor Reuss, 1855-1923) δημιούργησαν ένα νέο αποκρυφιστικό τάγμα που το ονόμασαν «Τάγμα του Ναού της Ανατολής» (Ordo Templi Orientis), γνωστό με το αρκτικόλεξο ΟΤΟ. Το τυπικό του ΟΤΟ βασίστηκε σε θρύλους περί των Ναϊτών Ιπποτών, στον ταντρικό αποκρυφισμό, σε αυθαίρετες αφηγήσεις περί των Πεφωτισμένων της Αβινιόν και των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας και στον Γνωστικισμό.

Ο Καρλ Κέλνερ ήταν Γερμανός κατάσκοπος και είχε αναπτύξει κατασκοπευτική δραστηριότητα στο Λονδίνο ως μέλος αναρχικών και σοσιαλιστικών οργανώσεων του Λονδίνου. Περί το 1880, στο Μόναχο, ο Κέλνερ ίδρυσε ένα τάγμα βασισμένο στο πρότυπο του Τάγματος των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας (ως κακέκτυπο του αυθεντικού οργανισμού τού Άνταμ Βαϊσχάουπτ) για να το χρησιμοποιήσει ως ‘βιτρίνα’ για την κατασκοπευτική του δραστηριότητα, υποδυόμενος τον αντιεξουσιαστή. Επίσης, το 1885, ο Κέλνερ βρίσκεται στο Λονδίνο ως μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του «Σοσιαλιστικού Συνδέσμου» (Socialist League). Μετά από την αποκάλυψη της κατασκοπευτικής του δραστηριότητας, ο Ρόις υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την Αγγλία. Το 1888, ο Ρόις επανεμφανίστηκε στο Βερολίνο, όπου συνεργάστηκε με τον ηθοποιό Λέοπολντ Ένγκελ (Leopold Engel) για την αναδιοργάνωση του Τάγματος των Πεφωτισμένων (Illuminati).

Αξιοποιώντας την τεχνογνωσία των μυστικών υπηρεσιών για τη διαχείριση συνειδήσεων σε συνδυασμό με αποκρυφιστικές τελετουργίες, ο Κέλνερ και ο Ρόις προέβησαν στην ίδρυση του ΟΤΟ, όπου συνέθεσαν, κατά το δικό τους σκεπτικό, τυπικά Τεκτόνων και των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, χωρίς βεβαίως να έχει το ΟΤΟ καμία σχέση με άλλο Τεκτονικό τάγμα, ούτε, πολύ περισσότερο, με τους Πεφωτισμένους της Βαυαρίας.

Το 1910, ο Βρετανός αποκρυφιστής, ποιητής και δημοσιογράφος Άλιστερ Κρόουλι (Aleister Crowley, 1875-1947) γνώρισε τον Ρόις και έγινε μέλος τού ΟΤΟ. Το 1914, λίγο μετά από την εκκίνηση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Κρόουλι, έχοντας ήδη αναρριχηθεί στα κορυφαία αξιώματα του ΟΤΟ, εγκαταστάθηκε στις ΗΠΑ, όπου εργάστηκε ως δημοσιογράφος και ως κατάσκοπος για λογαριασμό των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών κατά των ναζιστικών κύκλων που δρούσαν στις ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο, ο Κρόουλι αναδιοργάνωσε τους βαθμούς και τα τυπικά του ΟΤΟ, ενώ το 1921 δήλωσε την αυτονομία του από τον Ρόις, που ήταν ο διεθνής αρχηγός του ΟΤΟ. Τελικά, το 1923, ο Ρόις πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες, και, το 1925, σε ένα ταραχώδες συνέδριο των Μεγάλων Διδασκάλων του ΟΤΟ, ο Κρόουλι κατόρθωσε να ανακηρυχθεί ο νέος διεθνής αρχηγός του ΟΤΟ. Ο Κρόουλι, υπό την κάλυψη των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, ενεπλάκη σε ακραίες αποκρυφιστικές πρακτικές (σεξουαλικά όργια, ναρκωτικά, θυσίες αίματος, λατρεία του Αντιχρίστου κ.λπ.) και δημιούργησε μια αποκρυφιστική παράδοση την οποία ονόμασε «Θέλημα» (Thelema), στην οποία ανέμειξε, κατά την προσωπική του κρίση, και στοιχεία από τα τυπικά των συμβατικών Τεκτονικών ταγμάτων και των Πεφωτισμένων της Βαυαρίας, προκαλώντας μεγάλη σύγχυση σε Τέκτονες και σε μη Τέκτονες.

Μετά από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το κέντρο του ΟΤΟ βρισκόταν πλέον στην Καλιφόρνια, υπό τη διοίκηση του διαδόχου του Κρόουλι, που ήταν ο Καρλ Γκέρμερ (Karl Germer). Ο Γκέρμερ γεννήθηκε το 1885 στο Elberfeld της Γερμανίας και πέθανε το 1962 στο West Point της Καλιφόρνια. Στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εργάστηκε ως αξιωματικός της γερμανικής στρατιωτικής κατασκοπείας και έλαβε το μετάλλιο του Σιδηρού Σταυρού Πρώτης και Δεύτερης Τάξης για τις διακεκριμένες υπηρεσίες του. Το 1926, εντάχθηκε στο αποκρυφιστικό σύστημα «Θέλημα» του Κρόουλι (περνώντας έτσι υπό τη διαχείριση του αγγλοσαξονικού παράγοντα), και τον ίδιο χρόνο μετέβη στις ΗΠΑ, όπου εξέδιδε γερμανικές μεταφράσεις των έργων τού Κρόουλι. Το 1935, επέστρεψε στη Γερμανία, όπου συνελήφθη από τη Gestapo εξ αιτίας της σχέσης του με το αποκρυφιστικό σύστημα του Κρόουλι. Το 1942, ο Κρόουλι όρισε τον Γκέρμερ διάδοχό του στην ηγεσία τού ΟΤΟ. Το 1947, μετά τον θάνατο του Κρόουλι, ο Γκέρμερ ανέλαβε το αξίωμα του διεθνούς αρχηγού του ΟΤΟ.

Μετά από τον θάνατο του Γκέρμερ, το ΟΤΟ πέρασε μια περίοδο κρίσεων και αποδιοργάνωσης. Εν μέσω αυτής της κατάστασης, το 1971, ανέλαβε τη διεθνή ηγεσία του ΟΤΟ ο Αμερικανός απόστρατος αξιωματικός Γκράντι Λιούις Μακμάρτι (Grady Louis McMurtry), ο οποίος παρέμεινε στην κορυφή της ιεραρχίας του ΟΤΟ μέχρι τον θάνατό του, το 1985. Ο Μακμάρτι είχε λάβει ενεργό μέρος σε πολλές μάχες στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο (απόβαση στη Νορμανδία, απελευθέρωση της Γαλλίας και του Βελγίου και κατάληψη της Γερμανίας) και στον Πόλεμο της Κορέας και είχε γνωριστεί προσωπικά με τον Κρόουλι στην Αγγλία (1943-1944). Επίσης, ο Μακμάρτι ήταν στέλεχος της CIA και χρησιμοποίησε τις δομές και τις τελετουργίες του ΟΤΟ ως μέσα πρακτικής εφαρμογής και δοκιμής διαφόρων μεθόδων ελέγχου της συνείδησης τις οποίες είχαν δημιουργήσει οι αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες.

Νεοϊπποτικά τάγματα

Ιδιαιτέρως προνομιακοί χώροι διασταύρωσης πολιτικών συνωμοτών, κατασκόπων, αποκρυφιστών και κοινών απατεώνων είναι διάφορα φανταστικά ιπποτικά τάγματα, που αναβιώνουν μεσαιωνικούς ιπποτικούς θεσμούς, όπως εκείνοι των Ναϊτών Ιπποτών και των Ιπποτών Οσπιταλιέρων του Αγίου Ιωάννη (γνωστών και με την ονομασία Ιππότες της Μάλτας). Τα τάγματα της ιπποσύνης ασκούν μεγάλη γοητεία σε ευρύτατα κομμάτια του πληθυσμού και προσφέρονται για την άσκηση εμπορίου ματαιοδοξίας και προπαγάνδας. Πολύ σημαντικές και αξιόπιστες πληροφορίες για τη διασύνδεση νεοναϊτικών και νεοϊωαννιτικών ιπποτικών ταγμάτων με τον φασισμό, με παράγοντες των μυστικών υπηρεσιών διαφόρων Δυτικών κρατών και με ιδιωτικά δίκτυα εκβιασμών δημοσιεύονται στο βιβλίο του Πατρίς Σαϊρόφ (Patrice Chairoff) υπό τον τίτλο Dossier B...Comme Barbouzes (Εκδ. Alain Moreau, 1975). Το πραγματικό όνομα του Σαϊρόφ είναι Ιβάν Ντομινίκ Κάλτσι (Ivan Dominique Calzi), ήταν νεοφασίστας και πράκτορας Δυτικών μυστικών υπηρεσιών και, για πολλά χρόνια, εργαζόταν εμφανιζόμενος ως δημοσιογράφος Αριστερίστικων εφημερίδων.

Ο Σαϊρόφ αναφέρει, για παράδειγμα, ότι, στις αρχές του 1970, ο Σαρλ Λασκόρζ (Charles Lascorz) –ο οποίος ήταν διακεκριμένο στέλεχος της «Service d’ Action Civique» (SAC), η οποία ήταν μια ιδιωτική Δεξιά οργάνωση συνδεδεμένη με το κόμμα του ντε Γκωλ, και έμπειρο πρόσωπο στην άσκηση εκβιασμών και στο εμπόριο όπλων– κατόρθωσε, βάσει σχεδίου της παρακρατικής Δεξιάς οργάνωσης SAC, να κατακτήσει ηγετική θέση στο νεοναϊτικό τάγμα «Κυρίαρχο και Στρατιωτικό Τάγμα του Ναού της Ιερουσαλήμ», το οποίο είναι γνωστό με τα αρχικά OSMTJ, δηλαδή «Ordre Souverain et Militaire du Temple de Jérusalem».

Ο Λασκόρζ είχε ενεργές σχέσεις στη Γερμανία με το γερμανικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (CDU) καθώς και με παράγοντες της βαυαρικής Ακροδεξιάς και των δυτικογερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Ο Λασκόρζ έδρασε βάσει σχεδίου ισχυρών παραγόντων της Γκωλικής Δεξιάς –όπως ο Πιέρ Λεμαρσάντ (Pierre Lemarchand), ο Στρατηγός Ζντροζέβσκι (Zdrojewski) και ο Συνταγματάρχης Μορό (Moreau), συνεργάτης της γαλλικής υπηρεσίας εξωτερικής κατασκοπείας (SDECE)– οι οποίοι σκέφθηκαν ότι θα ήταν χρήσιμο να ελέγχουν και να διαχειρίζονται καινοφανή τάγματα Ναϊτών Ιπποτών και Οσπιταλλιέρων του Αγίου Ιωάννη (οι Οσπιταλιέροι του Αγίου Ιωάννη είναι γνωστοί και ως Ιππότες της Μάλτας). Ωστόσο, ο Λασκόρζ και άλλα ηγετικά στελέχη τέτοιων οργανώσεων, από ένα σημείο και πέρα, άρχισαν να δρουν αυτόνομα για να εξυπηρετήσουν και δικές τους ατζέντες, που είχαν να κάνουν με την προώθηση του φασισμού, τη διενέργεια εκβιασμών και την άσκηση λαθρεμπορίου.

Μέσω εντυπωσιακών ιπποτικών στολών και γκαλά, που τρέφουν τη ματαιοδοξία και τις φαντασιώσεις διαφόρων ευπόρων (πλην ανόητων και ματαιόδοξων) μελών της κοινωνίας τα οποία ορέγονται αριστοκρατικούς τίτλους, ο Λασκόρζ δημιούργησε μια επικερδή επιχείρηση εμπορίου φανταστικών ιπποτικών τίτλων, μέσω της οποίας, πέρα από το να κερδίζει απλώς χρήματα, φακέλωνε τα μέλη του τάγματος, εμπορευόταν πληροφορίες, ασκούσε εκβιασμούς και βεβαίως καλλιεργούσε, διά του ιπποτικού θεσμού, μεσαιωνικές, φεουδαρχικές πολιτικές αντιλήψεις και νοοτροπίες. Επίσης, διάφορα στελέχη του τάγματος OSMTJ είχαν στενή συνεργασία με τη διαβόητη ιταλική φασιστική και μαφιόζικη Τεκτονική Στοά «Propaganda 2» (γνωστή απλούστερα ως «P2»).

Παρόμοιο έργο προς εκείνο του OSMTJ παίζει ένας αρκετά μεγάλος αριθμός νεοναϊτικών και νεοϊωαννιτικών ιπποτικών ταγμάτων, που δρουν κυρίως στη Δυτική Ευρώπη. Τα περισσότερα από αυτά τα ‘ιπποτικά τάγματα’, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, διαβρώθηκαν και χειραγωγήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες Δυτικών κρατών, αλλά οι συνεργάτες των Δυτικών μυστικών υπηρεσιών –κυρίως Ακροδεξιοί– που δρούσαν, καθ’ όλη τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, μέσα σε αυτά τα καινοφανή ιπποτικά τάγματα έπαιξαν, όσο μπορούσαν, και ατομικά, ιδιοτελή παιχνίδια χρήματος και δύναμης.

Κοινό/Ηγουμενείο της Σιών

Καθώς το βιβλίο του Νταν Μπράουν (Dan Brown), με τίτλο Κώδικας Ντα Βίντσι εισήλθε στη λίστα των πιο ευπώλητων βιβλίων (bestsellers) της εφημερίδας The New York Times και μεταφέρθηκε στην κινηματογραφική οθόνη από το Χόλιγουντ, πολλοί άνθρωποι μιλούν πλέον με σκανδαλώδη ευκολία και αυθαιρεσία για τα μυστικά μιας θεωρούμενης ως υπεροργάνωσης με την ονομασία «Κοινό της Σιών» ή «Ηγουμενείο της Σιών» (Priory of Sion), για την «αληθινή» ιστορία του Χριστού και για τα υποτιθέμενα μυστικά των Ναϊτών Ιπποτών.

Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων του, ο Νταν Μπράουν έχει πλέξει έναν εθιστικό μύθο γύρω από την ύπαρξη μιας μυστικής εταιρείας, η οποία γράφει ότι ιδρύθηκε πριν από πολλούς αιώνες για να προφυλάξει το μυστικό που θα μπορούσε να συνταράξει τον κόσμο, το οποίο κρύβεται μέσα σ’ έναν θησαυρό μεγάλης σημασίας για την ανθρωπότητα. Αυτή η μυστική εταιρεία, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του Νταν Μπράουν και των πηγών του, ονομάζεται Ηγουμενείο (ή Κοινό) της Σιών και συναριθμεί μεταξύ των Μεγάλων Διδασκάλων της λογίους του ύψους του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, του Ισαάκ Νεύτωνα, του Βίκτορος Ουγγό και του Ζαν Κοκτό.

Παρ’ ότι, όπως ισχυρίζονται πολλοί, το Ηγουμενείο της Σιών ιδρύθηκε το 1099, η πρώτη φορά που «αποκαλύφθηκε» στο γενικό κοινό η ύπαρξή του ήταν το 1967, με την έκδοση, στα γαλλικά, του βιβλίου Ο Χρυσός του Ρεν-λε-Σατό (L’ Or de Rennes) από τον Ζεράρ ντε Σεντ (Gérard de Sède). Ο ντε Σεντ συνέδεσε το Ηγουμενείο της Σιών με το ‘μυστήριο’ του γαλλικού Ναού του Ρεν-λε-Σατό, στην οροσειρά Κορμπιέρ των Πυρηναίων, κι έτσι υπήρξε ο πρώτος που ανέπτυξε το λαϊκίστικο αποκρυφιστικό παραμύθι του Ηγουμενείου της Σιών ως της απόλυτης μυστικιστικής εταιρείας.

Αυτή η ιστορία δεν γνώρισε μεγάλη διάδοση στον αγγλόγλωσσο κόσμο, μέχρις ότου εκδόθηκε το αγγλικό bestseller με τίτλο Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο (Holy Blood, Holy Grail) από τους Μάικλ Μπέιτζεντ (Michael Baigent), Ρίτσαρντ Λέι (Richard Leigh) και Χένρι Λίνκολν (Henry Lincoln). Έκτοτε, το Ηγουμενείο της Σιών και οι ποικίλες υποτιθέμενες διασυνδέσεις του έχουν γίνει μήτρα παραγωγής αποκρυφιστικής και ψευδοϊστορικής λογοτεχνίας. Ειδικά ο Μάικλ Μπέιτζεντ έχει συμβάλλει πολύ στη διάδοση αυτών των παραμυθιών, καθότι αφενός έχει μεγάλο ταλέντο στην παραπληροφόρηση, αφετέρου έχει διατελέσει επαγγελματικό στέλεχος της Ηνωμένης Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας και διευθυντής του Τεκτονικού περιοδικού Freemasonry Today, οπότε έχει προνομιακή πρόσβαση σε ένα μεγάλο ακροατήριο Τεκτόνων, που είναι συνήθως πολύ ευάλωτοι σε επιχειρήσεις παραπληροφόρησης και ελέγχου συνειδήσεων από τις Τεκτονικές Αρχές στις οποίες οφείλουν υπακοή.

Η βασική αφήγηση που αναπαράγεται από τη δεκαετία του 1960 σχετικά με το Ηγουμενείο της Σιών έχει, συνοπτικά, ως εξής: Ο Ιησούς νυμφεύθηκε τη Μαρία τη Μαγδαληνή και είχε την πρόθεση να την ορίσει διάδοχό του στην Εκκλησία του μετά από τον θάνατό του. Μετά από τη Σταύρωση του Ιησού, η Μαγδαληνή, αφού δεν έγινε δεκτή ως αρχηγός της Εκκλησίας τής Ιερουσαλήμ, αναχώρησε για τη νότια Γαλλία μαζί με το παιδί ή τα παιδιά (ανάλογα με το ποιος γράφει κάθε φορά το σχετικό βιβλίο-παραμύθι) που είχε αποκτήσει από τον Ιησού. Στη νότια Γαλλία, σύμφωνα με την προαναφερθείσα αφήγηση, η Μαγδαληνή βρήκε καταφύγιο στην εκεί ιουδαϊκή κοινότητα και ειδικότερα μεταξύ της σέκτας των «Καθαρών».

Σύμφωνα με το ίδιο παραμύθι, τον 5ο αιώνα, μια απόγονος του Ιησού και της Μαγδαληνής –μέλος της γραμμής του «αγίου αίματος»– ενώθηκε με γάμο ή απλή ερωτική σχέση με έναν από τους πρώτους βασιλείς της φραγκικής Μεροβιγγειανής Δυναστείας. Η Μεροβιγγειανή Δυναστεία ήταν ο πρώτος βασιλικός οίκος της Γαλλίας και, σύμφωνα με τον θρύλο του Ηγουμενείου της Σιών, η προγονική της ρίζα πήγαινε πίσω στο αρχαίο Ισραήλ. Σε τούτο το σημείο, πρέπει να επισημάνουμε ότι, στον Δυτικό Μεσαίωνα, πολλούς βασιλείς τους συνόδευαν μεγαλειώδεις θρύλοι για να μοιάζουν υπεράνθρωποι στα μάτια των υποτελών τους και των αντιπάλων τους.

Όταν τη Μεροβιγγειανή Δυναστεία διαδέχθηκε η Καρολίγγεια Δυναστεία, η μυστική «γραμμή αίματος» των Μεροβιγγείων –σύμφωνα πάντοτε με την παραμυθολογική αφήγηση του Ηγουμενείου της Σιών– διατηρήθηκε από τον γαλλικό αριστοκρατικό Οίκο της Λορένης. Ο αρχηγός του Οίκου της Λορένης, Γκοντφρί ντε Μπουιγιόν (Godfrey de Bouillon), εντάχθηκε στην Πρώτη Σταυροφορία και, μέσω της παρέμβασης μυστικών προστατών της γραμμής του αίματός του, κατόρθωσε να γίνει ο πρώτος βασιλέας της Ιερουσαλήμ. Αυτοί οι υποτιθέμενοι μυστικοί προστάτες του Γκοντφρί ντε Μπουιγιόν εγκαταστάθηκαν σ’ ένα αββαείο ή ηγουμενείο στο Όρος Σιών κι έγιναν γνωστοί ως το Ηγουμενείο της Σιών. Αυτοί, υποτίθεται, υπήρξαν οι πρώτοι δημιουργοί του Τάγματος των Ναϊτών Ιπποτών.

Το Ηγουμενείο της Σιών υποτίθεται ότι όρισε στους Ναΐτες Ιππότες να σκάψουν στην περιοχή που βρισκόταν ο παλαιός ιουδαϊκός Ναός της Ιερουσαλήμ, για να βρουν, υποτίθεται, στοιχεία που αφορούν στη Μαγδαληνή, ή ίσως λείψανα του Ιησού, ή ακόμη και την Κιβωτό της Διαθήκης. Το 1118, το Ηγουμενείο της Σιών και οι Ναΐτες Ιππότες χωρίστηκαν μεταξύ τους και οι δεύτεροι, ως ο εξωτερικός, φανερός, βραχίων του Ηγουμενείου της Σιών, υπέστησαν σκληρές διώξεις από τον Πάπα το 1307 και διαλύθηκαν. Έκτοτε, για περίπου 600 χρόνια, το Ηγουμενείο της Σιών δρούσε με απόλυτη μυστικότητα, χρησιμοποιώντας σαν όργανά του άλλες μυστικιστικές εταιρείες, για να διατηρήσει το μυστικό της «γραμμής αίματος», που ήταν το πραγματικό «Άγιο Δισκοπότηρο» (η μήτρα της Μαγδαληνής, από την οποία προήλθαν οι απόγονοι του Ιησού).

Στα τέλη του 20ού αιώνα, ένας Γάλλος ονόματι Πιέρ ντε Πλαντάρ (Pierre de Plantard), ο οποίος παρουσιάστηκε ως εκπρόσωπος του Ηγουμενείου της Σιών, άρχισε να δημοσιοποιεί, με συνεντεύξεις του στους συγγραφείς του βιβλίου Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο, την ύπαρξη του Ηγουμενείου της Σιών. Ο Πλαντάρ πέθανε το 2000 και έκτοτε έμειναν μόνο οι θρύλοι και οι αφηγήσεις του.

Τι είναι πραγματικά το Ηγουμενείο της Σιών; Όχι μόνο δεν είναι μια υπερχιλιετής μυστικιστική εταιρεία με τεράστια σημασία και επιρροή, αλλά το αυθεντικό «Ηγουμενείο της Σιών» ιδρύθηκε το 1956 στη Γαλλία ως μια τοπική ομάδα πίεσης, ασχολούμενη με την οικιστική πολιτική της κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, στις 7 Μαΐου 1956, ο Πιέρ ντε Πλαντάρ, που τότε ζούσε στην πόλη Annemasse, επισκέφθηκε την επαρχιακή υπονομαρχία στο Saint-Julien-en-Genovois και ενέγραψε στα μητρώα εταιρειών μια μη κερδοσκοπική εταιρεία που ονομαζόταν «Ηγουμενείο της Σιών». Ονομάστηκε έτσι, όχι επειδή συνέχιζε κάποια μυστική παράδοση που είχε αναπτυχθεί στο Όρος Σιών του Ισραήλ, αλλά λόγω του ονόματος ενός τοπικού όρους κοντά στην πόλη Annemasse και οι σκοποί που ορίζονταν στο καταστατικό της ήταν η υποστήριξη των υποψηφίων της αντιπολίτευσης στις τοπικές εκλογές, με αίτημα τη βελτίωση της οικιστικής πολιτικής του κράτους.

Στη μικρή ζωή του, το Ηγουμενείο της Σιών εξέδωσε μερικά τεύχη ενός περιοδικού υπό τον τίτλο Circuit. Τα θέματα αυτού του περιοδικού είχαν να κάνουν με την προστασία των δικαιωμάτων όσων ζούσαν σε κατοικίες που είχε παραχωρήσει το κράτος, καθώς και με τη λήψη νέων μέτρων ύδρευσης και βελτίωσης των πεζοδρομίων. Ο Πλαντάρ σύντομα αποχώρησε από αυτήν την εταιρεία και, μετά από λίγο, το «Ηγουμενείο της Σιών» διαλύθηκε.

Πώς όμως αυτή η μικρή, βραχύβια εταιρεία εξυπηρέτησης τοπικών συμφερόντων μιας γαλλικής επαρχιακής πόλης ενέπνευσε τον μύθο μιας από τις παλαιότερες εν ζωή μυστικιστικές εταιρείες της ανθρωπότητας; Η απάντηση βρίσκεται στον ίδιο τον Πλαντάρ.

Ο Πιέρ Πλαντάρ γεννήθηκε το 1920 στο Παρίσι, υιός ενός μπάτλερ και απόγονος ενός καστανά του 16ου αιώνα. Από νεαρή ηλικία όμως, έδειξε σημεία μεγαλομανίας. Το 1940, ζώντας στο Παρίσι, που τότε βρισκόταν υπό ναζιστική κατοχή, ο Πλαντάρ προσήλκυσε την προσοχή των γαλλικών Αρχών της κυβέρνησης Βισί (Vichy), όταν έγραψε μια επιστολή στον στρατάρχη Πετέν (Pétain), στην οποία ισχυριζόταν ότι είχε δύναμη 100 ανδρών τους οποίους έθετε στην υπηρεσία του στρατάρχη για να δώσει τέλος στον πόλεμο. Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξαν οι γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών της εποχής σχετικά με τον Πλαντάρ, ο Πλαντάρ ήταν απλά ένας φαντασιόπληκτος και μεγαλομανής νεαρός.

Στη δεκαετία του 1940, ο Πλαντάρ δημιούργησε δύο μικρές ακροδεξιάς υφής ομάδες –τη Rénovation Nationale Française και την Alpha Gelates– και εξέδωσε ένα βραχύβιο αντισημιτικό δελτίο με τίτλο Vaincre. Επίσης, ήταν φιλομοναρχικός και την ίδια περίοδο άρχισε να αυτοαποκαλείται «Πιέρ Πλαντάρ ντε Φρανς» και να ισχυρίζεται ότι ήταν διάδοχος του γαλλικού θρόνου.

Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, ο Πλαντάρ ανακάλυψε τον εαυτό του από την αρχή. Αυτήν τη φορά, ισχυριζόταν ότι ήταν μέλος της Γαλλικής Αντίστασης εναντίον των ναζί. Κάποια στιγμή, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, ο Πλαντάρ γνωρίστηκε με τον Νοέλ Κορμπί (Noël Corbu), ο οποίος είχε δημιουργήσει τη δική του μυθολογία σχετικά με έναν από τους προγόνους του, τον ιερέα Μπερενζέ Σονιέρ (Abbé Bérenger Sonière), ο οποίος είχε διατελέσει εφημέριος στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό. Από εδώ και πέρα, ξεκινά η διαχείριση του φαντασιόπληκτου και μεγαλομανούς Πλαντάρ από σκοτεινούς κύκλους μυστικιστών και σιωνιστών, είτε εν γνώσει του είτε εν αγνοία του.

Ο Μπερενζέ Σονιέρ, ο πρόγονος του Κορμπί, ανέλαβε τα καθήκοντά του ως εφημέριος του Ναού του Ρεν-λε-Σατό τον Ιούνιο του 1885. Πολύ σύντομα, η παράξενη συμπεριφορά του, τα μυστικιστικά σύμβολα που τοποθέτησε μέσα στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό, καθώς και η στενή σχέση του με την πιστή οικονόμο του Μαρί Ντεναρντό ξένισαν τους χωρικούς. Επίσης, αν και εισέπραττε πενιχρή αμοιβή από την Εκκλησία, ο Σονιέρ, σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα από την άφιξή του στο Ρεν-λε-Σατό, ανακαίνισε το πρεσβυτέριο, έκτισε έναν προσωπικό πύργο και γενικά ζούσε πολυτελώς. Σύμφωνα με τον Κορμπί, ο Σονιέρ είχε αποκτήσει τεράστια πλούτη εξ αιτίας ενός μυστηριώδους θησαυρού που είχε ανακαλύψει τυχαία, στη διάρκεια έργων συντήρησης, σε κάποια κρύπτη του εν λόγω ναού και συνδεόταν με τη μεσαιωνική αίρεση των Καθαρών και τη Μαρία τη Μαγδαληνή.

Αυτή η ιστορία όμως, σχετικά με τον μυστηριώδη θησαυρό του Ρεν-λε-Σατό, ήταν δημιούργημα φαντασίας. Στην πραγματικότητα, ο Σονιέρ είχε γίνει μέλος μιας μυστικιστικής, νεογνωστικιστικής ομάδας της γαλλικής Μασονίας και, μέσω αυτών των κύκλων, γνώρισε εύπορους Γάλλους επιρρεπείς σε αποκρυφιστικές φαντασιώσεις και τελετές, στους οποίους –αντί αδράς αμοιβής– υποσχόταν ότι θα τελέσει ειδικές μαγικές τελετουργίες επικοινωνίας και ανάπαυσης των ψυχών νεκρών προσφιλών προσώπων τους. Με αυτόν τον τρόπο, συγκέντρωσε έναν τεράστιο αριθμό παραγγελιών για τέλεση αυτών των τελετουργιών («νεκρονομικού» τύπου), μαζί με τα αντίστοιχα χρηματικά ποσά. Ουδέποτε έκανε κάποια ανακάλυψη θησαυρού είτε κάποιου μυστικού για τη ζωή του Ιησού, ούτε καν τήρησε τις υποχρεώσεις του σε όσους τον πλήρωναν για να κάνει τις μαγικές τελετουργίες του. Όταν η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ανακάλυψε την απάτη που διέπραττε κατ’ εξακολούθηση ο Σονιέρ, τον εξεδίωξε από τους κόλπους της. Όμως, εξ αιτίας του, αναπτύχθηκε, από τον Κορμπί, ο θρύλος του Ρεν-λε-Σατό.

Εμπνευσμένος από την ιστορία του Σονιέρ, ο Πλαντάρ συνεργάστηκε μ’ έναν εκκεντρικό ευγενή, τον Φιλίπ ντε Σεριζί (Phillipe de Cherisy), και μαζί δημιούργησαν το παραμύθι για τον υποτιθέμενο θησαυρό που ανακάλυψε ο Σονιέρ στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό. Συγκεκριμένα, ισχυρίστηκαν ότι ο Σονιέρ βρήκε στον Ναό του Ρεν-λε-Σατό στοιχεία που συνδέονταν με τη γενεαλογία βάσει της οποίας ο Πλαντάρ ισχυριζόταν ότι είναι διάδοχος του γαλλικού θρόνου και επίσης έδιδαν πληροφορίες για μια μυστικιστική εταιρεία που φύλαγε το μυστικό των εξ αίματος διαδόχων του Ιησού και η οποία ονομαζόταν Ηγουμενείο της Σιών. Ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί κατέθεσαν τα πλαστά αυτά στοιχεία στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού ως ένα σύγγραμμα υπό τον τίτλο Μυστικοί Φάκελοι (Dossiers Secrets), ώστε να ενισχύσουν την ανάπτυξη μιας φιλολογίας γύρω από την απατηλή ιστορία που είχαν κατασκευάσει.

Στη συνέχεια, ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί συνεργάστηκαν με τον συγγραφέα Ζεράρ ντε Σεντ για να «ανακαλύψει» τους Μυστικούς Φακέλους στην Εθνική Βιβλιοθήκη του Παρισιού και να δώσει δημοσιότητα στην ιστορία που είχαν δημιουργήσει για το Ηγουμενείο της Σιών και το Ρεν-λε-Σατό. Το 1967, ο Ζεράρ ντε Σεντ δημοσίευσε, πράγματι, ένα βιβλίο βασισμένο στους Μυστικούς Φακέλους, το οποίο, όπως προαναφέραμε, είχε τίτλο Ο Χρυσός του Ρεν-λε-Σατό. Όμως, σύντομα, ο Πλαντάρ και ο ντε Σεριζί διέκοψαν τη συνεργασία τους με τον ντε Σεντ διότι διαφώνησαν στη μοιρασιά των εσόδων από τα συγγραφικά δικαιώματα. Στο πλαίσιο αυτής της σύγκρουσης, ο ντε Σεριζί παραδέχθηκε δημοσίως ότι οι Μυστικοί Φάκελοι και η ιστορία που διηγούνταν ήταν δημιούργημα του ιδίου και του Πλαντάρ. Ο Πλαντάρ έκανε τις ίδιες δηλώσεις με εκείνες του ντε Σεριζί στον Γάλλο δημοσιογράφο και ερευνητή Ζαν-Λικ Σομέιλ (Jean-Luc Chaumeil). Ωστόσο, αργότερα, ο Πλαντάρ προσπάθησε να ανασκευάσει, λέγοντας ότι οι Μυστικοί Φάκελοι ήταν μεν πλαστοί, αλλά βασίζονταν σε αληθινές πρωτότυπες πηγές.

Η όλη ιστορία αναγεννήθηκε από τις στάχτες της, όταν ο Μάικλ Μπέιτζεντ, ο Χένρι Λίνκολν και ο Ρίτσαρντ Λέι δημιούργησαν ένα ντοκιμαντέρ για το BBC σχετικά με το Ρεν-λε-Σατό. Εντυπωσιασμένοι από την επαφή τους με το παραμύθι για τον θησαυρό του Ρεν-λε-Σατό, ο Μάικλ Μπέιτζεντ, ο Χένρι Λίνκολν και ο Ρίτσαρντ Λέι εξέδωσαν το βιβλίο τους Άγιο Αίμα Άγιο Δισκοπότηρο, όπου παρουσίαζαν τη μυθολογία του Πλαντάρ ως ιστορικό γεγονός. Σε αυτό το υλικό βασίστηκαν ο Νταν Μπράουν για να γράψει το μυθιστόρημά του Κώδικας Ντα Βίντσι και μια μεγάλη ομάδα συγγραφέων φανταστικής και ψευδο-ιστορικής λογοτεχνίας, που συντηρούν το εμπόριο σκοταδιστικής λογοτεχνίας.

Βοημική Λέσχη (Bohemian Club)

To 1872, μια ομάδα πέντε δημοσιογράφων του Σαν Φρανσίσκο ίδρυσε τη «Βοημική Λέσχη» (Bohemian Club) ως μια κοινωνική λέσχη μόνο για άνδρες. Ο Ντ. Γουίλιαμ (D.G. William), καθηγητής του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Κρουζ, έχει δημοσιεύσει μια μεθοδική κοινωνιολογική θεώρηση της Βοημικής Λέσχης (βλ. D.G. William, The Bohemian Grove and Other Retreats: AStudy in Ruling Class Cohesiveness, Εκδ. Harper and Row, 1974).

Η Βοημική Λέσχη έχει εξελιχθεί σε μια από τις ισχυρότερες μυστικιστικές εταιρείες, στενά συνδεδεμένη με το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα των ΗΠΑ και με την αμερικανική καπιταλιστική ελίτ. Ορισμένα από τα πιο φημισμένα μέλη της Βοημικής Λέσχης είναι τα εξής: 

όλοι οι Ρεπουμπλικανοί πρόεδροι των ΗΠΑ από τον Herbert Hoover και μετά (περιλαμβανομένων των Richard Nixon, Ronald Reagan, George Bush του Πρεσβύτερου και του Νεώτερου) και άλλες διακεκριμένες προσωπικότητες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όπως οι εξής: William F. Buckley Jr, Frank Borman, Justin Dart, William Randolph Hearst Jr, Caspar Weinberger, George Schultz, Colin Powell, Henry Kissinger, Newt Gingrich κ.ά.

Οι συναντήσεις της Βοημικής Λέσχης είναι μυστικές και λαμβάνουν χώρα στο Βοημικό Άλσος στο Monte Rio, περίπου 70 μίλια βόρεια του Σαν Φρανσίσκο. Στο Βοημικό Άλσος, υπάρχει ένα γιγαντιαίο τοτέμ κουκουβάγιας, που είναι το σήμα αυτής της λέσχης. Η μύηση στη Βοημική Λέσχη περιλαμβάνει ένα ιδιαίτερο τυπικό. Στις συναντήσεις στο Βοημικό Άλσος, πολλοί από τους ισχυρότερους άνδρες των ΗΠΑ και λίγων άλλων χωρών συγκεντρώνονται γύρω απ’ τη φωτιά ή περπατούν στις όχθες της λίμνης του ιδιωτικού άλσους τους και συζητούν για θέματα γεωπολιτικής, παγκοσμιοποίησης και κοινών επιχειρηματικών πρωτοβουλιών, αλλά κυρίως διασκεδάζουν όλοι μαζί. Επίσης, ένα από τα σημαντικότερα έθιμα της Βοημικής Λέσχης είναι ότι, σε κάθε συνάντησή τους, τα μέλη αυτής της λέσχης παίζουν ένα θεατρικό έργο.

Χειραγωγούμενες ‘πατριωτικές’ μυστικές εταιρείες και ψευδοαποκαλύψεις

Η τεχνογνωσία και οι τεχνολογίες χειραγώγησης συνειδήσεων που έχει αναπτύξει το ατλαντικό σύστημα χρησιμοποιήθηκαν, μετά από τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, για να ελεγχθεί ο νέος εθνικισμός που αναπτύχθηκε στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Ευρώπη και γενικά στον πρώην σοβιετικό χώρο. Σε αυτό το πλαίσιο, από το 1990 και μετά, αναπτύχθηκαν διάφοροι θρύλοι για προφητείες με πολιτική σημασία και για μυστικές πατριωτικές οργανώσεις που μεριμνούν, από το ιστορικό παρασκήνιο, για τα δίκαια των λαών και διαθέτουν υπερτεχνολογίες και μεγάλη πολιτική και επιστημονική ισχύ. Αυτού του είδους οι ανόητες αφηγήσεις αποδείχθηκαν πολύ αποτελεσματικές στο να διαχειριστούν το φαντασιακό μεγάλου μέρος της κοινωνικής μάζας σε διάφορες χώρες, ειδικά δε σε χώρες «υπό μετάβαση» και σε χώρες σε κρίση.

Για παράδειγμα, στην Ελλάδα, τέτοιου είδους αφηγήσεις χρησιμοποιούνται για να υπονομευθεί, με πολύ πονηρό τρόπο, οποιαδήποτε στρατηγική πολιτική και πολιτιστική προσέγγιση Ελλάδας-Ρωσίας. Συγκεκριμένα, μέσω της παραγωγής και έντεχνης διακίνησης ‘ελληνοκεντρικών’ νεομυθολογιών, ατλαντιστές συνδεδεμένοι με φιλοΝΑΤΟϊκές μυστικές υπηρεσίες και παρακρατικές οργανώσεις (συνήθως Ακροδεξιάς ταυτότητας) εξυπηρετούν τους εξής στόχους τους:

- Αποτρέπουν τη δημιουργία ενός ελληνο-ρωσικού γεωπολιτικού και πολιτιστικού άξονα και στρέφουν την προσοχή μεγάλου μέρους του ελληνικού ‘πατριωτικού’ χώρου σε προφητείες δημοφιλών ‘πεφωτισμένων’ μοναχών (σύμφωνα με τις οποίες τα αιτήματα του ελληνικού ‘πατριωτικού’ χώρου θα ικανοποιηθούν ‘θαυματουργικά’ και οι Έλληνες θα είναι, ή πρέπει να είναι, ουδέτεροι μεταξύ του ατλαντικού συνασπισμού και του ρωσικού συνασπισμού) και σε θρύλους για μυστικές ελληνικές υπερ-οργανώσεις και ομάδες, ώστε να προκαλούν σύγχυση και πλάνη (αν όχι και παράνοια) στον ‘πατριωτικό’ χώρο και να παρεμποδίζουν τα αθώα μέλη του ‘πατριωτικού’ χώρου από το να μάθουν την αλήθεια για τη γεωπολιτική και τη νοοπολιτική.

- Διατηρούν τον ‘πατριωτικό’ χώρο σε μια θεμελιωδώς φιλική σχέση με το ΝΑΤΟ και αποτρέπουν την άρθρωση σοβαρού εναλλακτικού προς το ΝΑΤΟ πολιτικού και πολιτιστικού λόγου (π.χ. διάφοροι θρύλοι για τη μυστική ελληνολατρική «Ομάδα Ε» χρησιμοποιούνται για να διατηρήσουν τον ελληνικό ‘πατριωτικό’ χώρο στο στρατόπεδο των ατλαντιστών μέσω της μυθολογίας ότι, μέσα στο ατλαντικό στρατόπεδο, π.χ. στη NASA, δρουν μέλη της υποτιθέμενης ελληνολατρικής μυστικής «Ομάδας Ε», οι οποίοι φροντίζουν για τα ελληνικά συμφέροντα και πραγματοποιούν γεωπολιτικούς άθλους μέσα από τους ατλαντικούς θεσμούς).

- Προκαλούν σύγχυση στις μάζες ως προς το δίπολο ‘εχθρός-φίλος’, καθώς προβάλλουν και ‘αναλύουν’ φανταστικούς ‘εχθρούς’ (όπως λ.χ. το διαλυμένο τάγμα των Ιλλουμινάτων του Βαϊσχάουπτ) σαν υπερσυνωμότες, προκειμένου να εμποδίσουν τις μάζες από το να κατανοήσουν τους πραγματικούς εχθρούς, τις πραγματικές συνωμοσίες και τα μυστικά της πολιτικής ηγεσίας και της γεωπολιτικής.

- Επιδιώκουν να καρπωθούν, να διαχειριστούν και τελικά να αποδομήσουν ή ακόμη και να γελοιοποιήσουν θέσεις της ρωσικής γεωπολιτικής σχολής, της ρωσικής Διπλωματίας και γενικά του αντιατλαντικού χώρου. Διάφορα πρόσωπα, είτε έχουν επίγνωση του παιχνιδιού που παίζουν είτε όχι, λειτουργούν, de facto, ως ΝΑΤΟϊκοί προβοκάτορες μέσα στον ‘πατριωτικό’ και στον εκκλησιαστικό χώρο, καθώς αρθρώνουν μια κριτική εναντίον της ατλαντικής «Νέας Παγκόσμιας Τάξης», αλλά αυτό που στην πραγματικότητα κάνουν είναι να αναμειγνύουν την κριτική προς την ατλαντική «Νέα Παγκόσμια Τάξη» με γελοίους μύθους (συχνά χολιγουντιανής αισθητικής), ανακρίβειες και παραληρηματικά κείμενα, ακόμη και με UFOλογία. Με αυτόν τον πονηρό τρόπο, ουσιαστικά, απαξιώνουν και γελοιοποιούν τον αντιατλαντικό πολιτικό χώρο στα μάτια των σοβαρών ανθρώπων και γενικά προκαλούν σύγχυση στην κοινή γνώμη. Για παράδειγμα, τον Αύγουστο του 2013, κυκλοφόρησαν στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο πολλά δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία δεν επενέβη το ΝΑΤΟ στρατιωτικά στη Συρία επειδή απέτρεψε αυτόν τον πόλεμο η υποτιθέμενη «Ομάδα Ε», δρώντας μέσα στο ίδιο το ΝΑΤΟ, και όχι επειδή λειτούργησε αποτρεπτικά η ρωσική Διπλωματία.

Μια ακόμη μέθοδος παραπληροφόρησης και σύγχυσης των μαζών που χρησιμοποιούν διάφοροι προβοκάτορες και προπαγανδιστές στο πλαίσιο των ψυχολογικών επιχειρήσεων που διεξάγουν είναι η ερμηνευτική κακοποίηση συμβολικών θρησκευτικών κειμένων και η ανάμειξή τους με επιπλέον φανταστικά στοιχεία. 

Για παράδειγμα, ο Ντέιβιντ Άικι (David Icke), πρώην Άγγλος τερματοφύλακας και ρεπόρτερ του BBC, και ο Έλληνας εκδότης και τηλεπαρουσιαστής Δημοσθένης Λιακόπουλος δημιουργούν διάφορα δραματικά λογοτεχνικά ‘κοκτέιλ’ από αρχαίους θρύλους και μύθους, συμβολικά θεολογικά συγγράμματα Χριστιανών Εκκλησιαστικών Πατέρων και διάφορες φανταστικές αφηγήσεις που ανήκουν στην κουλτούρα του κινήματος New Age, αγνοώντας βεβαίως τα μεθοδολογικά και γνωσιολογικά προβλήματα που τίθενται στο πλαίσιο της ακαδημαϊκής θεολογίας, της φιλοσοφίας και της κοινωνικής ανθρωπολογίας. 

Με αυτόν τον τρόπο, γελοιοποιούνται και κακοποιούνται τα συμβολικά και προφητικά κείμενα διαφόρων πολιτισμών και θρησκειών, περιλαμβανομένης της Ελληνικής Πατρολογίας, και εκδίδονται βιβλία για παράξενα όντα, «ερπετοειδείς», «Νεφελίμ», Ιλλουμινάτους κ.λπ. που συνωμοτούν εναντίον της ανθρωπότητας. Τι επιτυγχάνεται με αυτού του είδους τη σκοταδιστική λογοτεχνία; Αφενός προκαλούνται βαριά γνωσιολογική σύγχυση και υποσυνείδητες φοβίες στις μάζες, αφετέρου, αντί να αναλύονται πραγματικές πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές συνωμοσίες, αντί να αναλύονται γεωπολιτικά και νοοπολιτικά δεδομένα και αντί να αναλύονται πραγματικές δομές εκμετάλλευσης των ανθρώπων, κατευθύνονται οι συνειδήσεις σε φανταστικούς, ανυπόστατους κόσμους και σε φανταστικά, ανυπόστατα όντα και έτσι τελικά εξυπηρετείται η καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.

Η συνωμοσία πίσω από την ιστορία των UFO

Η επιστημονική μελέτη του σύμπαντος δεν συμφωνεί με αυτό που οι κοινοί άνθρωποι εννοούν με τον όρο ‘κοινή λογική’. Όταν ασχολούμαστε με την επιστημονική μελέτη του σύμπαντος στην ολότητά του, και όχι τοπικά (π.χ. στον κοντινό χώρο που περιβάλλει τη Γη), τότε η σχέση μεταξύ του λογικού και του παραλόγου, όπως την εννοεί στην καθημερινότητά του ο κοινός άνθρωπος, ανατρέπεται και μάλιστα αντιστρέφεται. Εξ αιτίας της βιολογικής δομής του, ο άνθρωπος δεν μπορεί να αντιληφθεί με τις αισθήσεις του μορφές και σχήματα που δεν περιγράφονται από την Ευκλείδεια γεωμετρία και που υπερβαίνουν τις τρεις διαστάσεις. Με άλλα λόγια, αν υπάρχει ένα αντικείμενο που η γεωμετρία του είναι μη Ευκλείδεια και συγχρόνως οι διαστάσεις του είναι πάνω από τρεις, τότε οι βιολογικοί οφθαλμοί μας δεν μπορούν να το δουν.

Στον 20ό αιώνα, η φυσική επιστήμη απέδειξε ότι το σύμπαν ως ολότητα δεν περιγράφεται από την Ευκλείδεια γεωμετρία και ότι οι διαστάσεις του είναι τουλάχιστον τέσσερεις (οι τρεις χωρικές διαστάσεις και η χρονική διάσταση). Συνεπώς, οι μορφές και τα σχήματα που δημιουργούνται μέσα στο σύμπαν δεν γίνονται σε ολικό επίπεδο αντιληπτά από τον βιολογικό οφθαλμό. Ειδικότερα, η Θεωρία της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν (Albert Einstein) συνίσταται σε μια ολική μελέτη του σύμπαντος με βάση τη γεωμετρία Ρίμαν (Riemann), δηλαδή μια μη Ευκλείδεια γεωμετρία, και στην ερμηνεία του σύμπαντος ως μιας τετραδιάστατης πολλαπλότητας Ρίμαν[12] (Riemannian manifold).

Μόνο τοπικά, δηλαδή σε πολύ μικρή κλίμακα, σε κλίμακα μεγεθών που χαρακτηρίζουν την καθημερινή ζωή του κοινού ανθρώπου, ο κόσμος υπακούει στην Ευκλείδεια γεωμετρία και μπορεί να γίνει αντιληπτός μόνο με τρεις διαστάσεις (μήκος, πλάτος, ύψος), ενώ μόνο τότε μπορεί ο χρόνος να γίνει κατανοητός σαν ο χρόνος που μετράνε τα ρολόγια μας (αφού, στην κοσμολογία, ο χρόνος είναι μια διάσταση του σύμπαντος και όχι αυτό που μετράνε τα ρολόγια μας στη γήινη καθημερινότητά μας). Το σύμπαν, λοιπόν, ολικά συμπεριφέρεται κατά μη Ευκλείδειο τρόπο και προσδιορίζεται από περισσότερες των τριών διαστάσεις, αλλά τοπικά (σε απειροστικό επίπεδο) το σύμπαν συμπεριφέρεται με τρόπο που μπορεί να προσεγγιστεί, σε απολύτως ικανοποιητικό βαθμό, με τους όρους ενός Ευκλείδειου τρισδιάστατου χώρου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο μπορούμε να αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας ορισμένα αντικείμενα μέσα στο σύμπαν. Επειδή, στο επίπεδο ενός απειροελάχιστου κομματιού του συνόλου, το σύμπαν συμπεριφέρεται (χωρίς να είναι) σαν Ευκλείδειος τρισδιάστατος χώρος, μπορούμε, σε αυτό το επίπεδο, να αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας υλικά αντικείμενα, ενώ ολικά το σύμπαν, ως μη Ευκλείδειο σύστημα άνω των τριών διαστάσεων, δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό από τις αισθήσεις μας.

Οι γνωσιολογικές ανατροπές και δυσκολίες που επιφέρει η κοσμολογία για τον κοινό άνθρωπο σε συνδυασμό με τους αντιληπτικούς περιορισμούς που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη βιολογία έχουν οδηγήσει πολλούς ανθρώπους στην επιστημονική φαντασία. Οι ιστορικοί της επιστημονικής φαντασίας εντοπίζουν συνήθως τις καταβολές αυτού του είδους λογοτεχνίας στις αρχές του 19ου αιώνα. Μερικοί προτιμούν ειδικότερα να βλέπουν την αρχή αυτού του λογοτεχνικού είδους στις ιστορίες του Έντγκαρ Άλαν Πόε (Edgar Allan Poe), οι οποίες συνδυάζουν ένα ύφος το οποίο χαρακτηρίζεται από πειστικό ρεαλισμό με ένα θέμα-υλικό που πάντοτε είναι χρωματισμένο με το μυστήριο και το απόκρυφο. Άλλοι αποφαίνονται ότι η πρώτη συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας ήταν η σύγχρονη του Πόε, Μαίρη Σέλεϊ (Mary Wollstonecraft Shelley), η οποία συνέγραψε το μυθιστόρημα Φρανκενστάιν (έναν νεώτερο προμηθεϊκό μύθο), που συνδυάζει φανταστική επιστήμη και αποκρυφισμό. Η τυπική ιστορία επιστημονικής φαντασίας, πάντως, οφείλεται στον Ιούλιο Βερν (Jules Verne) και στον Χέρμπερτ Γουέλς (Herbert George Wells).

Από τότε, η επιστημονική φαντασία ‘ενηλικιώθηκε’ μέσα από μια σειρά φθηνών λαϊκών περιοδικών με ιστορίες επιστημονικής φαντασίας τα οποία εκδόθηκαν στις ΗΠΑ στα μέσα του 20ού αιώνα και, στη συνέχεια, μέσα από κινηματογραφικές ταινίες, όπως λ.χ. «2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος» και «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», καθώς και μέσα από τηλεοπτικές σειρές, όπως λ.χ. «Σταρ Τρεκ». Γράφοντας για τον θρύλο του Ρεν-λε-Σατό, ο Ντέιβιντ Γουντ (David Wood), στο βιβλίο του με τίτλο Genesis: The First Book of Revelations (Εκδ. UNKNO, 1986), αναπτύσσει μια νεοναϊτική μυθολογία η οποία καταλήγει στον ισχυρισμό ότι η Γαλλία υπήρξε αποικία των Ατλάντων και ότι το ανθρώπινο είδος απέκτησε εν μέρει εξωγήινη φύση από τότε που αδελφοί μας από το Διάστημα έκαναν πειράματα γενετικής μηχανικής στη Γη και παρουσιάσθηκαν ως θεοί στη Βιβλική Γένεση! Επιπλέον, μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη της επιστημονικής φαντασίας έδωσε η Εκκλησία της Σαηεντολογίας (Church of Scientology), την οποία δημιούργησε ο Ρον Χάμπαρντ (Ron Hubbard, 1911-1986), ο οποίος ήταν συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και είχε επηρεαστεί από το αποκρυφιστικό σύστημα του Άλιστερ Κρόουλι.

Η επιστημονική φαντασία, ως φορέας νοητικού χάους, έχει προετοιμάσει τους ανθρώπους για την ‘εμφάνιση’ των UFO. Ο αστροφυσικός Ζακ Βαλέ (Jacques Vallee) έχει παρατηρήσει ότι, αν και η εμφάνιση παράξενων ιπταμένων αντικειμένων έχει επισημανθεί και σε παλαιότερες εποχές, η σύγχρονη ιστορία τους ως μαζικό φαινόμενο αρχίζει στα χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αμέσως μετά απ’ αυτόν (βλ. J. Vallee, UFO in Space: Anatomy of a Phenomenon, Εκδ. Ballantine Books, 1977, σελ. 45-53). Επίσης, ο Βαλέ στο βιβλίο του The Invisible College (Εκδ. E.P. Dutton, Inc., 1975, σελ. 207) τονίζει ότι «έχει γίνει πολύ σημαντικό για μεγάλο αριθμό ανθρώπων να περιμένουν επισκέπτες από το εξώτερο διάστημα». Πρόκειται για μια αναζήτηση ελπίδας στον υλικό κόσμο από ανθρώπους που βιώνουν την τραγικότητα ενός υλιστικού πολιτισμού, από τον οποίο προσπαθούν να φύγουν μέσα από τα παράθυρα της φαντασίας τους.

Ο Χίνεκ συνεργάστηκε με τον Βαλέ στη μεθοδική διερεύνηση των UFO και αποφαίνονται ότι τα UFO αποτελούν «ένα φαινόμενο που έχει υλικές συνέπειες αλλά έχει επίσης τα χαρακτηριστικά του ψυχικού κόσμου» (J.A. Hynek and J. Vallee, The Edge of Reality: A Progress Report onUnidentified Flying Objects, Εκδ. Henry Regency Co., 1975, σελ. 259). Όπως έχει επισημάνει ο Βαλέ, στο βιβλίο του The Invisible College(Εκδ. E.P. Dutton, Inc., 1975, σελ. 202), τα UFO «είναι δομημένα τόσο ως υλικά σκάφη όσο και ως ψυχικές επινοήσεις των οποίων οι ακριβείς ιδιότητες μένουν να καθοριστούν».

Επίσης, ο Μπραντ Στάιγκερ (Brad Steiger), καθηγητής του Πανεπιστημίου της Aϊόβα, με μεγάλο συγγραφικό έργο επάνω στα UFO, αφού μελέτησε μεθοδικά το αρχείο της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας όπου είναι καταγεγραμμένες οι περιπτώσεις επαφής ανθρώπων με UFO, συμπέρανε ότι «έχουμε να κάνουμε με ένα πολυδιάστατο παραφυσικό φαινόμενο, το οποίο είναι κατά μεγάλο μέρος γηγενές στον πλανήτη γη» (Canadian UFO Report, Καλοκαίρι 1977). Σε παρόμοια συμπεράσματα έχει καταλήξει και η ερευνητική εργασία του Τζον Κιλ (John Keel) στο πεδίο των UFO: «η πραγματική ιστορία των UFO…είναι μια ιστορία με πνεύματα και φαντάσματα και παράξενες νοητικές αποπλανήσεις· ενός αόρατου κόσμου που μας περιβάλλει και περιστασιακά μας καταπίνει...Είναι ένας κόσμος παραίσθησης...όπου η ίδια η πραγματικότητα διαστρεβλώνεται από παράξενες δυνάμεις που φαινομενικά μπορούν να χειριστούν τον χώρο, τον χρόνο, και την ύλη...οι εκδηλώσεις UFO μοιάζουν να είναι, συνολικά, μονάχα μικρότερες παραλλαγές του αρχαίου δαιμονολογικού φαινομένου» (J.A. Keel, UFOS: Operation TrojanHorse, Εκδ. G.P. Putnam’s Sons, 1970, σελ. 46, 299).

Ο Βαλέ (όπ.π.) καλεί τη λογική ανθρωπότητα να σκεφθεί και μια ακόμη διάσταση της UFOλογίας, στις περιπτώσεις που η εμφάνιση UFO δεν είναι αμιγώς ψυχικής υφής φαινόμενο: 

οι περιπτώσεις αυτές μπορεί να κρύβουν την επιδιώξεις ισχυρών κέντρων πολιτικής εξουσίας να καλύψουν πίσω από ιστορίες για UFO τη διαχείριση υψηλής τεχνολογίας από τα ίδια αυτά τα κέντρα εξουσίας και επίσης να διασπείρουν στις μάζες τον φόβο ή το δέος της ‘εξωγήινης ζωής’, ώστε να τις καταστήσουν περισσότερο ψυχικά εξαρτημένες από την ‘προστασία’ και την ‘καθοδήγηση’ που προσφέρουν οι κυβερνώντες. 

Συγκεκριμένα, ο Βαλέ ρωτάει, εύλογα, εάν η ιδέα «επισκεπτών από το εξώτερο διάστημα» δεν θα μπορούσε «να εξυπηρετεί ακριβώς έναν ρόλο αντιπερισπασμού στο να καλύπτει την αληθινή, απείρως πολυπλοκότερη φύση της τεχνολογίας που προκαλεί τις θεάσεις» (The Invisible College, σελ. 28). Ο Βαλέ ισχυρίζεται ότι «δεν έχουμε να κάνουμε με διαδοχικά κύματα επισκέψεων από το διάστημα. Έχουμε να κάνουμε με ένα σύστημα ελέγχου» (όπ.π., σελ. 195), και ότι «αυτό που λαμβάνει χώρα μέσω των στενών επαφών με UFO είναι ο έλεγχος των ανθρωπίνων δοξασιών» (όπ.π., σελ. 3). «Με κάθε νέο κύμα UFO, ο κοινωνικός αντίκτυπος γίνεται μεγαλύτερος. Περισσότεροι νέοι άνθρωποι γοητεύονται από το διάστημα, από ψυχικά φαινόμενα, από νέα σύνορα στη συνειδητότητα. Περισσότερα βιβλία και άρθρα εμφανίζονται, αλλάζοντας τον πολιτισμό μας» (όπ.π., σελ. 197, 198). Παράλληλα, με αυτόν τον τρόπο, καλλιεργείται μια ιδέα ‘συμπαντικής συνείδησης’ την οποία διαχειρίζονται οι παγκοσμιοποιητές για να προωθήσουν τη δική τους πολιτική στρατηγική, εξαλείφοντας τις ιδιοπροσωπίες των διαφορετικών ανθρώπων και των διαφορετικών πολιτιστικών κοινοτήτων.

[1] Η παρούσα μελέτη αποτελεί σύνοψη ευρύτερης έρευνας και υπομνήματος που συνέταξε ο Νικόλαος Λάος για λογαριασμό και χάριν Ανατολικών Ορθοδόξων Εκκλησιών προς τον σκοπό της δημιουργίας ενός ειδικού εκκλησιαστικού κέντρου πληροφοριών. Ο συγγραφέας δημοσίευσε σχετικό υλικό στο βιβλίο του με τίτλο 40 Μυστικοί Φάκελοι που το σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης δεν θα ήθελε να γνωρίζεις(Αθήνα: Εκδόσεις Λεξίτυπον, 2013). Σε συνεργασία με τον Μητροπολίτη Μεξικού και Πάσης Λατινικής Αμερικής κ. Daniel de Jesús Ruiz Flores της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και άλλους λογίους από την Αμερική συγκέντρωσε εις χείρας του τη γραμματεία των Βαυαρών Illuminati και μεγάλο μέρος των αρχείων διαφόρων μυστικών υπηρεσιών περί του Ελευθεροτεκτονισμού και έτσι διενεργήθηκε μια ‘βαθιά’ και μακράς διαρκείας επιχείρηση με σκοπό αφενός τη μεθοδική διερεύνηση των συστημάτων και των κυρίαρχων παικτών του μυστικιστικού ιμπεριαλισμού της Δύσης, αφετέρου την αναδιάρθρωση του Δυτικού εσωτερισμού και την αποτροπή της επέκτασης διαφόρων αιρέσεων και Δυτικών μυστικιστικών οργανώσεων στην Ανατολική Ευρώπη.

[2] Η Ελισάβετ Α’ επέβαλλε τη θρησκευτική Μεταρρύθμιση, διαμορφώνοντας ουσιαστικά την Αγγλικανική Εκκλησία στη σύγχρονη μορφή της ως βρετανικό θρησκευτικό θεσμό ανεξάρτητο από την Εκκλησία της Ρώμης. Υπό τη βασιλεία της Ελισάβετ Α’, πρώτος Αρχιεπίσκοπος του Αγγλικανισμού και του Καντέρμπουρι χειροτονήθηκε ο Ματθαίος Parker, ο οποίος, το 1552, οριστικοποίησε τα θεμελιώδη δογματικά κείμενα της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

[3] Από το 1603 μέχρι το 1688, την Αγγλία κυβερνούσε ο Βασιλικός Οίκος των Στιούαρτ (Stuart). Πριν βασιλεύσουν και στην Αγγλία, οι Στιούαρτ είχαν βασιλεύσει στη Σκωτία επί 232 χρόνια (από το 1371), με πρώτο βασιλέα τον Ρόμπερτ Β’, εγγονό του Ρόμπερτ Μπρους (Robert the Bruce), ο οποίος είχε εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της Σκωτίας από την Αγγλία. Όταν η Βασίλισσα Ελισάβετ Α’ του Οίκου των Τυδώρ (Tudor) της Αγγλίας πέθανε άκληρη το 1603, ο στενότερος συγγενής της, ο Βασιλέας Ιάκωβος ΣΤ’ Στιούαρτ των Σκώτων, έλαβε το διπλό Στέμμα (ως βασιλέας Σκωτίας και Αγγλίας) και προσκλήθηκε στο Λονδίνο ως «Ιάκωβος Α’» της Αγγλίας. Τον Ιάκωβο διαδέχθηκε ο υιός του με το όνομα «Κάρολος Α’» της Μεγάλης Βρετανίας το 1625. Όμως, μετά από την εξέγερση των Πουριτανών με αρχηγό τον επαναστάτη βουλευτή Όλιβερ Κρόμγουελ (Oliver Cromwell) και τον Εμφύλιο Πόλεμο που ακολούθησε, ο Κάρολος εκτελέστηκε το 1649. Ακολούθησε μια σύντομη περίοδος Κοινοπολιτείας, στη διάρκεια της οποίας ο υιός του Καρόλου και διάδοχος του θρόνου στέφθηκε Βασιλέας Κάρολος Β’ των Σκώτων την 1ηΙανουαρίου του 1651. Αργότερα, στη διάρκεια του 1651, ο στρατός του Κρόμγουελ νίκησε τα στρατεύματα του νέου βασιλέα στο Γουεστμίνιστερ της Αγγλίας, και ο Κάρολος Β’ διέφυγε στη Γαλλία, όπου θα ήταν ασφαλής, ενώ ο Κρόμγουελ επέβαλε το Προτεκτοράτο του. Μετά από την πτώση του καθεστώτος Κρόμγουελ, επειδή ο Κάρολος Β’ της Αγγλίας πέθανε χωρίς να αφήσει διάδοχο, τον διαδέχθηκε στον θρόνο, το 1685, ο αδελφός του, Δούκας της Υόρκης, ο οποίος έγινε ο Βασιλέας Ιάκωβος Β’ (Στιούαρτ) της Αγγλίας, όντας ταυτόχρονα και «Ιάκωβος Ζ’» των Σκώτων. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, εκδηλώθηκαν στην Αγγλία σημαντικές θρησκευτικές έριδες. Η μεγαλύτερη κόρη του Ιακώβου Β’ είχε παντρευτεί τον Πρίγκιπα Γουλιέλμο της Οράγγης, Αρχιδικαστή των Κάτω Χωρών. Με την έγκριση της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ο Γουλιέλμος συγκέντρωσε μια στρατιωτική δύναμη εισβολής στην Αγγλία, σε μια χρονική περίοδο κατά την οποία το Κοινοβούλιο του Γουεστμίνιστερ, στο Λονδίνο, είχε αρνηθεί να παραχωρήσει στον Βασιλέα Ιάκωβο Β’ τους οικονομικούς πόρους για να διατηρεί μόνιμο στρατό σε καιρό ειρήνης. Στις 5 Νοεμβρίου 1688, ο Γουλιέλμος της Οράγγης έκανε απόβαση με δύναμη περίπου 6.000 στρατιωτών στο Torbay της νοτιοδυτικής Αγγλίας και απείλησε τον Ιάκωβο Β’ ότι, αν δεν υπέβαλε την παραίτησή του από τον θρόνο, η ζωή της οικογένειάς του θα βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο Ιάκωβος –μη γνωρίζοντας ότι η δεύτερη σύζυγός του Μαρία ντε Μοντίνα (μεταμφιεσμένη σε Ιταλίδα πλύστρα) και ο βρεφικής ηλικίας υιός τους είχαν προλάβει να φυγαδευθούν νύκτα από το Λονδίνο (στις 21 Δεκεμβρίου) και ότι ζούσαν ασφαλείς στο Ανάκτορο Germain-en-Layle στη Γαλλία υπό την προστασία του Βασιλέα Λουδοβίκου– πέταξε τη βασιλική σφραγίδα στον Ποταμό Τάμεση και έφθασε κι αυτός στο Παρίσι, όπου έζησε στο Παλάτι των Στιούαρτ στο Σεν Ζερμέν. Με την υποστήριξη των Αγγλικανών Ουίγων αριστοκρατών (Whigs), ο Πρίγκιπας Γουλιέλμος συγκάλεσε μια παράνομη κοινοβουλευτική σύνοδο στο Γουεστμίνιστερ, στις 26 Δεκεμβρίου 1688, στην οποία, υπό την απειλή στρατιωτών, οι πολιτικοί (με μικρή πλειοψηφία, πάντως) ψήφισαν υπέρ της αλλαγής Δυναστείας. Για να εξασφαλισθεί η ανωτερότητα του αγγλικανικού Κοινοβουλίου επί της Μοναρχίας για το υπόλοιπο της βασιλείας του Γουλιέλμου, ψηφίστηκε, το 1701, ο Νόμος περί Διαδοχής, σύμφωνα με τον οποίο, στη Μεγάλη Βρετανία, μπορεί να βασιλεύσει μόνο Προτεστάντης στο θρήσκευμα. Το 1713, ο Γεώργιος, Εκλέκτορας του Ανοβέρου της Γερμανίας, ήλθε, μετά από πρόσκληση του Κοινοβουλίου του Γουεστμίνιστερ, για να στεφθεί Βασιλέας Γεώργιος Α’ της Μεγάλης Βρετανίας. Έτσι, έγινε ο πρώτος στη σειρά από τη Δυναστεία των Ανοβεριανών, η οποία διαδέχθηκε εκείνες των Στιούαρτ και της Οράγγης.

[4] Η πρώτη μεγάλη ιστορική περίοδος του ιπποτισμού είναι εκείνη που καλύπτει τα χρόνια από το 1100 έως περίπου το 1350. Πρόκειται για την περίοδο των Σταυροφοριών, στην οποία αναπτύχθηκαν στη Δύση πολλά στρατιωτικά-μοναστικά τάγματα. Με τον όρο ‘τάγμα’, αρχικά, η Δύση εννοούσε αδελφότητες μοναχών που ακολουθούσαν κάποιον Κανόνα (π.χ. τον Κανόνα του Αυγουστίνου οι Αυγουστινιανοί, του Φραγκίσκου οι Φραγκισκανοί κ.ο.κ.). Όταν δε μέλη μοναστικών αδελφοτήτων (ταγμάτων) εξοπλίζονταν και αναλάμβαναν, για λογαριασμό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, αποστολές ως ένοπλοι στρατιώτες, τότε δημιουργούσαν ‘ιπποτικά τάγματα’. Συν τω χρόνω, μέλη ιπποτικών ταγμάτων γίνονταν και άνδρες που δεν ήταν μοναχοί, και μάλιστα δημιουργήθηκαν ιπποτικά τάγματα των οποίων ο ρόλος ήταν να αποδίδουν τιμητικά παράσημα σε πρόσωπα που κρίνονταν άξια. Η επόμενη φάση της ιστορίας των ιπποτικών ταγμάτων είναι, περίπου, από το 1335 έως το 1470. Σ’ αυτήν τη φάση, οι Σταυροφορίες έχουν πλέον τελειώσει και οι Άγιοι Τόποι βρίσκονται υπό μουσουλμανικό έλεγχο. Έτσι, τα ιπποτικά τάγματα αυτής της περιόδου μετατρέπονται σε οργανισμούς που έχουν ως σημείο αναφοράς τους όχι πλέον τους Αγίους Τόπους, αλλά έναν ηγεμόνα (μονάρχη) –πρόκειται λοιπόν για μοναρχικά ιπποτικά τάγματα, τα οποία αποσκοπούν στην υπεράσπιση της κεντρικής εξουσίας ενός μονάρχη απέναντι στους τοπικούς άρχοντες (φεουδάρχες) του βασιλείου του. Σταδιακά, ο ιπποτισμός συνδέθηκε περισσότερο με την ευγένεια του ανθρωπίνου προσώπου, παρά με τυπικά και κληρονομικά προνόμια. Έτσι, τα ιπποτικά τάγματα λειτουργούν περισσότερο ως τίτλοι απόδοσης τιμής σε πρόσωπα που υπηρετούν υψηλά ιδεώδη. Ειδικότερα από το 1560 και μετά, αρχίζει μια νέα εποχή για τα ιπποτικά τάγματα, πολλά από τα οποία είναι σαφώς πλέον τιμητικά ιπποτικά τάγματα.

[5] Αξίζει να διερευνήσουμε τους ειδικούς λόγους για τους οποίους ο Πάπας Κλήμης Ε’ συναίνεσε στην πολιτική τού Γάλλου Βασιλέα Φιλίππου Δ’ εναντίον των Ναϊτών. Ο Βασιλέας Φίλιππος Δ’ είχε δώσει στον εαυτό του το δικαίωμα να φορολογεί τους κληρικούς στη Γαλλία και προσπάθησε να πείσει τον Πάπα Βονιφάτιο Η’ να αφορίσει τους Ναΐτες, προκειμένου να ιδιοποιηθεί την περιουσία τους. Ο Πάπας Βονιφάτιος Η’ όχι μόνο αρνήθηκε αλλά εξέδωσε, το 1302, μια Παπική Βούλα στην οποία τόνιζε ότι ο Πάπας είχε απόλυτη υπεροχή έναντι της επίγειας εξουσίας, ακόμη κι εκείνης του βασιλέα, και αφόρισε τον Βασιλέα Φίλιππο Δ’. Ο Βασιλέας Φίλιππος Δ’ έστειλε, τον Σεπτέμβριο του 1303, τον καγκελάριό του, τον Γκιγιόμ ντε Νογκαρέτ (Guillaume de Nogaret) να απαγάγει τον Πάπα Βονιφάτιο Η’ από το παπικό κάστρο στην Ανάνι (Anagni) της Ιταλίας, κατηγορώντας τον με πληθώρα κατηγοριών, όπως σοδομία και αίρεση. Αυτό και έγινε. Μάλιστα, αυτή η συνταρακτική εξέλιξη ενέπνευσε τον ποιητή Δάντη Αλιγκέρι (Dante Alighieri) να γράψει το έργο Θεία Κωμωδία. Οι κάτοικοι της Ανάνι εξεγέρθηκαν και τελικά κατόρθωσαν να ελευθερώσουν τον Πάπα Βονιφάτιο Η’, ο οποίος όμως, μετά από λίγους μήνες, πέθανε λόγω της ψυχικής έντασης και της κακομεταχείρισης που βίωσε. Ο διάδοχος του Βονιφάτιου Η’, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΑ’, ήρε τον αφορισμό του Βασιλέα Φίλιππου Δ’ αλλά αρνήθηκε να δώσει συγχώρηση στον Νογκαρέτ. Στις 7 Ιουνίου 1304, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΑ’ αφόρισε τον Νογκαρέτ και τους συνεργούς του στην απαγωγή του Βονιφάτιου Η’. Μετά από οκτώ μήνες, ο Πάπας Βενέδικτος ΙΑ’ έπεφτε νεκρός στην Περούτζια, έχοντας πέσει θύμα δηλητηρίασης, πιθανόν από πράκτορα του Νογκαρέτ. Ακολούθησε περίπου ένας χρόνος αντιθέσεων και δολοπλοκιών μεταξύ Γάλλων και Ιταλών καρδιναλίων για το ποιος θα εκλεγόταν νέος Πάπας. Τον Ιούνιο του 1305, εξελέγη Πάπας ο Κλήμης Ε’, παιδικός φίλος του Βασιλέα Φιλίππου Δ’. Λόγω της προσωπικής του σχέσης με τον Γάλλο βασιλέα, αλλά και υπό το κράτος του φόβου που είχε επέλθει μετά από τη δολοφονία του Πάπα Βενέδικτου ΙΑ’, ο Πάπας Κλήμης Ε’ απέσυρε τις Παπικές Βούλες του Βονιφάτιου Η’ οι οποίες είχαν δυσαρεστήσει τον Βασιλέα Φίλιππο Δ’ και χειροτόνησε εννέα ακόμη Γάλλους καρδιναλίους για να ενισχύσει τη θέση του στην Εκκλησία. Όταν οι Ναΐτες Ιππότες απέρριψαν το σχέδιο του Πάπα Κλήμη Ε’ να συγχωνεύσει το Τάγμα των Ναϊτών με το Τάγμα των Οσπιταλιέρων του Αγίου Ιωάννη (δηλαδή με τους λεγόμεννους Ιωαννίτες ή Ιππότες της Μάλτας), ο Πάπας Κλήμης Ε’ αποδέχθηκε την απαίτηση του Φιλίππου Δ’ να διενεργήσει έρευνα σε βάρος των Ναϊτών με τις κατηγορίες της αίρεσης και της σοδομίας. Επίσης, ο Πάπας Κλήμης Ε’ μετέφερε την παπική έδρα από την Ανάνι της Ιταλίας στην Αβινιόν της Γαλλίας. Το 1312, μετά από τη Σύνοδο της Βιέν (Vienne), ο Πάπας Κλήμης Ε’, ενδίδοντας στις πιέσεις του Βασιλέα Φιλίππου Δ’, εξέδωσε διάταγμα με το οποίο προέβαινε σε επίσημη διάλυση του Τάγματος των Ναϊτών.

[6] Η ονομασία της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος πέρασε από τις ακόλουθες φάσεις: το 1867, είχε τον τίτλο «Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος»· το 1896, έγινε «Γαληνοτάτη Μεγάλη Ανατολή της Ελλάδος»· το 1936, μετωνομάσθηκε σε «Μεγάλη Ανατολή (Μεγάλη Στοά) της Ελλάδος»· και το 1950, καθιερώθηκε επισήμως η ονομασία «Μεγάλη Στοά της Ελλάδος». Στο υπ’ αριθμ. 2 Φ.Ε.Κ. της 4ης Ιανουαρίου 1928 (Παράρτημα), δημοσιεύθηκε το Προεδρικό Διάταγμα που εγκρίνει το καταστατικό του εν Αθήναις Τεκτονικού Ιδρύματος. Το εν λόγω Διάταγμα προκλήθηκε μετά από σχετική αίτηση, με ημερομηνία 27 Αυγούστου 1927, των ιδρυτών του «Τεκτονικού Ιδρύματος» Μιλτ. Πουρή, Σπύρου Βελλή, Σπύρου Νάγου, Αθαν. Ιωάννου, Χρήστου Λαδά, Αντων. Αδριανόπουλου, Νικ. Νώε, Πάνου Χατζηπάνου, Δημ. Παπούλια και Γεωργίου Ράλλη, μετά από πρόταση του υπουργού Υγιεινής. Το προαναφερθέν Διάταγμα ορίζει ότι ο σκοπός του Τεκτονικού Ιδρύματος είναι «η ανέγερσις και διατήρησις Τεκτονικού Μεγάρου» στην Αθήνα και ότι αυτό διοικείται από ενδεκαμελές «Αδελφάτον» που αποτελείται από τα εκάστοτε μέλη της εδρευούσης στην Αθήνα Μεγάλης Ανατολής (Μεγάλης Στοάς) της Ελλάδος.

[7] Ο Ευμένης Καλούδης ανήλθε στο αξίωμα του Μεγάλου Προκαθημένου για ολόκληρη την Ευρώπη των Μεγάλων Περιστυλίων της Βασιλικής Αψίδος του Τύπου της Υόρκης και υπό αυτήν την ιδιότητά του συμμετείχε στην 7η Ετήσια Τακτική Μεγάλη Συνέλευση του Μεγάλου Περιστυλίου της Ελλάδος, όπου συμμετείχαν επίσης, μεταξύ άλλων, ο Μέγας Αρχηγός των Φρουρών της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και διαπρεπής δικηγόρος Μαρίνος Μπερνίτσας, ο Μέγας Ελεονόμος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος Ιωάννης Βαρβαρίγος, ο Μέγας Πρώτος Επόπτης της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος και γνωστός νομικός Χρύσανθος Κατσικόπουλος, ο Μέγας Καγκελάριος Μέγας Γενικός Γραμματέας του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος Γεώργιος Χαλκιώτης, ο Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης του Υπάτου Συμβουλίου του 33ου της Ελλάδος Μηνάς Λογοθέτης και ο Μέγας Προκαθήμενος του Μεγάλου Περιστυλίου των Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος της Γερμανίας Gunter Kerres. Το 1983, εξελέγη επικεφαλής του Τάγματος της Υόρκης για την Ελλάδα ο δικηγόρος Ευστάθιος Λιακόπουλος, ο οποίος είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση αυτού του Τεκτονικού συστήματος στην Ελλάδα. Προηγουμένως, το 1969, ο Ευστάθιος Λιακόπουλος είχε εκλεγεί Σεβάσμιος Διδάσκαλος (ήτοι πρόεδρος) της Συμβολικής Στοάς Αθηνών «Πυθαγόρας, υπ’ αριθμ. 8», υπό την αιγίδα της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος. Εκείνη την εποχή, στη Στοά Πυθαγόρας, ανήκαν σημαντικά πρόσωπα της ελληνικής κοινωνίας, όπως ο υπουργός και μετέπειτα πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης (με το τιμητικό αξίωμα του Προσθέτου Ρήτορα), οι Αρεοπαγίτες Παλαιολογόπουλος και Παπαϊωάννου (ο οποίος διετέλεσε και υπηρεσιακός υπουργός Εσωτερικών το 1963), ο Ναύαρχος Δενεζάκος, οι Στρατηγοί Χριστοβασίλης και Βασιλικόπουλος, ο διευθυντής της Σχολής Αναβρύτων Παπακωνσταντίνου κ.ά. (βλ. Ευστάθιος Λιακόπουλος, Το Τεκτονικό Σχίσμα, Εκδ. Ιόνιος Φιλοσοφική Εταιρεία, 2009, σελ. 197-198).

[8] Αντιγράφω αυτολεξί από το επίσημο Τυπικό του 32ου βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, το οποίο εξέδωσε, το έτος 1975, το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου της Ελλάδος, το οποίο τότε είχε την εξής σύνθεση: Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης: Δημήτριος Τσήρος, Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης: Αναστάσιος Τζαβάρας, Μέγας Καγκελάριος Μέγας Γενικός Γραμματεύς: Μηνάς Λογοθέτης, Μέγας Υπουργός της Επικρατείας Μέγας Ρήτωρ: Νικ. Οικονομόπουλος, Μέγας Θησαυροφύλαξ της Ιεράς Αυτοκρατορίας: Κωστ. Μελισσαρόπουλος, Μέγας Αρχειοφύλαξ: Αναστ. Κοφινιώτης, Μέγας Τελετάρχης: Παναγιώτης Ζέρβας, Μέγας Αρχηγός των Φρουρών: Αθάν. Παλλάντιος, Μέγας Δοκιμαστής: Μιλτ. Παπαδημητρίου.

[9] Ο Γνωστικισμός είναι ένα μυστικιστικό σύστημα που αναπτύχθηκε ιδιαίτερα στη διάρκεια του 1ου και του 2ου αιώνα μ.Χ. Το αρχικό, ή παλαιστινιακό, σύστημα του Γνωστικισμού ανέπτυξαν οι ακόλουθοι Ιουδαίοι μυστικιστές: Σίμων ο Μάγος, Μένανδρος, Δοσίθεος και Κήρινθος. Ο Γνωστικισμός δίδασκε, γενικά, ότι τη Γη κυβερνά ένας κατώτερος θεός, ο Ιαλνταμπαόθ, ο οποίος αντιστοιχεί στον Πλατωνικό Δημιουργό. Ο Δημιουργός είναι επικεφαλής των αρχόντων-κυβερνητών τού φυσικού κόσμου. Σύμφωνα με τους Γνωστικούς, το ανθρώπινο σώμα, αν και περιέχει το κακό στην ύλη του, περιέχει επίσης κι έναν θείο σπινθήρα (ή πνεύμα) που προέρχεται από την Πηγή, ή το Τίποτε, την πηγή εκπόρευσης όλων των πραγμάτων. Μια ιδιαίτερη μυστική Γνώση είναι εκείνη που σύμφωνα με τις αντιλήψεις των Γνωστικών βοηθεί τον θείο σπινθήρα να επιστρέψει στην πηγή από την οποία προήλθε. Συνεπώς, ο Γνωστικισμός δημιουργεί μια σύγχυση μεταξύ της άκτιστης Ουσίας του Θεού και της κτιστής ουσίας του κόσμου και αντιμετωπίζει την ύλη ως φυλακή του θείου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αφενός αντιστρατεύεται το Ευαγγέλιο του Χριστού και αρνείται το έργο της Σάρκωσης του Λόγου, αφετέρου καλλιεργεί μια αρνησίκοσμη στάση. Ο Απόστολος Παύλος, στην επιστολή του Προς Κολασσαείς, ασχολείται μεθοδικά με την καταπολέμηση του Γνωστικισμού.

[10] Αντιγράφω αυτολεξί από το επίσημο Τυπικό του 30ού βαθμού του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, το οποίο εξέδωσε, το έτος 1957, το Ύπατο Συμβούλιο του 33ου της Ελλάδος, το οποίο τότε είχε την εξής σύνθεση: Ύπατος Μέγας Ταξιάρχης: Β. Κριμπάς, Ανθύπατος Μέγας Ταξιάρχης: Δ. Διάκος, Μέγας Καγκελάριος Μέγας Γενικός Γραμματεύς: Π. Αποστολόπουλος, Μέγας Υπουργός της Επικρατείας Μέγας Ρήτωρ: Ιωάννης Βασίλης, Μέγας Θησαυροφύλαξ της Ιεράς Αυτοκρατορίας: Κωνστ. Μελανίδης, Μέγας Τελετάρχης: Κωνστ. Ζαλοκώστας, Μέγας Αρχηγός των Φρουρών: Π. Αναγνωστόπουλος, Μέγας Αρχειοφύλαξ: Νικ. Μαλαγάρδης, Μέγας Δοκιμαστής: Δημήτριος Ιωαννίδης.

[11] Με τις Συμφωνίες του Όσλο, το 1994, δημιουργήθηκε η Ανεξάρτητη Παλαιστινιακή Αρχή, στην οποία πέρασε ο μερικός έλεγχος περιοχών της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης, και ο ηγέτης της PLO, Γιάσερ Αραφάτ αποκήρυσσε τη βία και αναγνώρισε επίσημα το κράτος του Ισραήλ.

[12] Ένα από τα αξιώματα της Ευκλείδειας γεωμετρίας είναι το εξής: ένα ευθύγραμμο τμήμα είναι η βραχύτερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων. Αυτή είναι η θεμελιώδης υπόθεση για μια επίπεδη επιφάνεια, αλλά όμως, αν η καμπυλότητα μεταβληθεί (όπως συμβαίνει στο σύμπαν εξαιτίας της βαρύτητας), ποια είναι η βραχύτερη απόσταση μεταξύ δύο σημείων σε μια σφαιρική, ή σε μια κυλινδρική, ή σε μια ελλειψοειδή (ωοειδή) επιφάνεια; Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι βραχύτεροι δρόμοι μεταξύ δύο σημείων είναι καμπύλες διαφόρων τύπων και έτσι προκύπτουν διάφορες μη Ευκλείδειες γεωμετρίες. Η ιστορία της διαφορικής γεωμετρίας χώρων περισσοτέρων των τριών διαστάσεων άρχισε με μια επιστημονική εργασία σχετικά με τα θεμέλια της γεωμετρίας, την οποία ανακοίνωσε ο Γερμανός μαθηματικός Μπέρναρντ Ρίμαν (Bernhard Riemann) στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Göttingen το 1854. Βλ. M.J. Greenberg, Euclidean and Non-Euclidean Geometries: Development and History, Εκδ. W.H. Freeman and Company, 1993.

http://www.4pt.su/el/content/mystikes-etaireies-kai-imperialismos

http://dia-kosmos.blogspot.gr/