Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) και οι Διαφθορείς τους

Το λόμπι του πέμπτου ορόφου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Φωτογραφία loc.gov

Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ

Όταν το 1945 δημιουργήθηκε ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών ως Διακρατικός Οργανισμός (“Intergovernmental Organization, IO) εμφανίσθηκε ταυτόχρονα και ο όρος “μη κυβερνητικός οργανισμός/οργάνωση” ΜΚΟ, (Non Governmental Organization, NGO) για να χαρακτηρίσει ιστορικές “μη κυβερνητικές οργανώσεις” όπως ήταν π.χ. ο Ερυθρός Σταυρός.

Με την ιδιότητά τους ως ΜΚΟ/NGO και με απόφαση του ΟΗΕ, οι οργανώσεις αυτές μπορούσαν να έχουν καθεστώς παρατηρητή και να συμμετέχουν ή να παρακολουθούν συνεδριάσεις του ΟΗΕ. Με την εμφάνιση και άλλων Διακρατικών Οργανισμών όπως αυτού της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών, OAS (1948) και του ΝΑΤΟ (1949), η διάκριση ανάμεσα σε οργανισμούς που είχαν σχέση με κυβερνήσεις και με αυτούς που δεν ήταν έγινε, πλέον, εμφανής.

Ωστόσο γρήγορα δημιουργήθηκε η ανάγκη ενός καινούργιου ορισμού για να χαρακτηρίσει ένα φαινόμενο που άρχισε να λαμβάνει εκρηκτικές διαστάσεις, αρχικά λόγω της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης, αλλά και για ευρύτερους κρατικούς και προπαγανδιστικούς λόγους. Άρχισαν να εμφανίζονται και να δραστηριοποιούνται ως ΜΚΟ/NGO, τις δεκαετίες 1960-1970, κρατικά χρηματοδοτούμενες οργανώσεις οι οποίες εκμεταλλεύονταν πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά τη θετική εικόνα των αυθεντικών ΜΚΟ/NGO. Έτσι υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ ο όρος “Κρατικές Μη Κρατικές Οργανώσεις”- “Governmental Non Governmental Organizations”, (ή Government Organized Non Governmental Organizations), αλλιώς GONGOS.

Η ειδοποιός διαφορά ανάμεσα σε μια ΜΚΟ/NGO και σε μια GONGO είναι ποιος ασκεί έλεγχο πάνω στις δραστηριότητές της. Το ερώτημα κλειδί, είναι οι πόροι για τις δράσεις των οργανώσεων αυτών και από που προέρχονται. Κοντολογίς, ποιός είναι που πληρώνει; Διότι όπως λέει και μια αγγλοσαξονική ρήση, “όποιος πληρώνει τον αυλητή, του λέει και τι να παίξει”(“he who pays the piper calls the tune”).

Κοινό χαρακτηριστικό όλων των ΜΚΟ/NGO είναι ο εθελοντισμός, ο μη κερδοσκοπικός τους χαρακτήρας, η αυτόνομη χρηματοδότηση των δραστηριοτήτων τους–συνήθως από εισφορές συνδρομητών ή δωρεές– η διαφάνεια και η ευθυνοδοσία. 

Γι’ αυτό και οι ΜΚΟ παρουσιάζονται ως οι κατ´ εξοχήν εκφραστές της “κοινωνίας των πολιτών” (civil society) και του πλουραλισμού. Έχουν δηλαδή και χαίρουν αποδοχής και νομιμότητας( legitimacy) για τις δράσεις τους από την βάση της κοινωνίας, μια συνθήκη που είναι απαραίτητη για κάθε πράξη, πολιτική ή μη. Και έτσι ασκούν αποτελεσματικά στους χώρους που δραστηριοποιούνται αυτό που έχουμε μάθει (μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου) να ονομάζουμε “ήπια ισχύ”(soft power).

Όταν σε μια αυτοπροσδιοριζόμενη ΜΚΟ/NGO ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι απών, ή όπως συνηθίζεται, αποκρύπτεται με εκλογικευμένες υπεκφυγές ή μέσω παρένθετων οργανισμών/προσώπων, δημιουργούνται αυτόματα ζητήματα αναξιοπιστίας, α διαφάνειας και απουσίας δημοκρατικών διαδικασιών. Δημιουργούνται δηλαδή ζητήματα νομιμότητας (legitimacy). Και είναι αυτό ακριβώς που συμβαίνει σήμερα με πολλές τέτοιες οργανώσεις και κυρίως αυτές που ασχολούνται με κατ´εξοχήν “πολιτικά ζητήματα” όπως είναι τα της “ειρήνης και πολέμου”, της “επίλυσης διεθνών συγκρούσεων”, της “παγκοσμιοποίησης” και, βέβαια, του “εκδημοκρατισμού”. Και είναι για το λόγο αυτό που πολλά κράτη όπως πρόσφατα η Ρωσία, όπως η Ινδία αλλά και άλλα κράτη στην Κεντρική και Λατινική Αμερική, θέτουν περιορισμούς στις ανεξέλεγκτες και ασύδοτες δράσεις πολλών εκ των οργανώσεων αυτών, μέσα στις επικράτειές τους.

Αποδεικνύεται,λοιπόν πως οι οργανώσεις αυτές δεν είναι ΜΚΟ/NGO αλλά GONGOS (βλ. Moises Naim, “What is a GONGO? How Government-Sponsored Groups Masquerade as Civil Society”, Foreign Policy, May-June 2007). Οι πιο γνωστές δυτικές GONGOS, με έντονα αμφιλεγόμενη διεθνή πολιτική δραστηριότητα και με ετήσιους προϋπολογισμούς της τάξης πολλών εκατομμυρίων δολλαρίων/ευρώ είναι, για παράδειγμα, το Freedom House, το US Institute of Peace (USIP), το National Endowment for Democracy (NED), το German Marshall Fund of the United States (GMFUS), το Peace Research Institute of Oslo (PRIO) και το International Crisis Group (ICG).

Μια καλά τεκμηριωμένη έρευνα επεξηγεί πως όλες οι πιο πάνω οργανώσεις χρηματοδοτούνται από κρατικούς φορείς άμεσα, ή, έμμεσα μέσω “υπεργολαβιών” που εξασφαλίζουν από άλλους κρατικούς χρηματοδοτούμενους φορείς. Κάποιες από τις οργανώσεις, όπως π.χ. κυρίως οι ICG και GMFUS, παρουσιάζουν και πόρους από μη κρατικούς φορείς, όπως είναι π.χ. ιδιωτικά ιδρύματα. Αλλά η εξειδικευμένη έρευνα τεκμηριώνει πως ακόμη και σε τέτοιες περιπτώσεις, οι παροχές προέρχονται από ιδρύματα που έχουν άμεση σχέση με κυβερνήσεις ή που πλουτίζουν ή δημιούργησαν τον πλούτο τους από τον κυβερνητικό κορβανά. Και ανταποκρίνονται με “ευχαρίστηση” σε εκκλήσεις κυβερνητικών παραγόντων να συνεισφέρουν πόρους σε τέτοιου είδους δραστηριότητες. Είναι καλό για την εικόνα τους και για μελλοντικές μπίζνες. ( Βλ. γενικά κείμενό μου προσβάσιμο στο Διαδίκτυο, “´ΜΚΟ : ´Κρατικά´ Εργαλεία Προπαγάνδας, Ελέγχου και …Πλουτισμού”).

Ένα είναι το σίγουρο. Ότι οι πόροι τους δεν προέρχονται από συνδρομές μελών ή από δικές τους θεμιτές δραστηριότητες που παράγουν εισοδήματα για να νομιμοποιούνται ως ΜΚΟ/NGO. Είναι όμως ενδεικτικό της νοοτροπίας αυτών που τις διαχειρίζονται, πως τις αυτοπροσδιορίζουν ως τέτοιες, τις αυτοδιαφημίζουν ως ανεξάρτητες και ως μη κερδοσκοπικές οργανώσεις που παράγουν αντικειμενικό και επιστημονικό έργο. Και όλα γίνονται με στόχο, τάχατες, την πρόληψη συγκρούσεων, την επίλυση διεθνών και ενδοκρατικών διαφορών, τη δημιουργία συνθηκών για το σεβασμό ανθρωπίνων και πολιτικών δικαιωμάτων και, ναι, για την εμπέδωση της παγκόσμιας…ειρήνης. Τίποτα το λιγότερο!

Στην πράξη και σε αντιδιαστολή με το έργο που επιτελούν οι αυθεντικές ΜΚΟ/ΝGO κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες με εθελοντικό ενθουσιασμό  και με πολύ περιορισμένους πόρους, οι προαναφερθείσες GONGOS εξυπηρετούν τη νεοταξική ηγεμονική ιδεολογία του ευρωατλαντισμού και των “προθύμων διανοουμένων”, ιθαγενών και μη, που την διακινούν και την εξαγνίζουν.

Εδω θα ήθελα να αναφερθώ στην ποιοτικά εξαιρετική μελέτη του Tom Hazeldine, “The North Atlantic Counsel: Complicity of the International Crisis Group”, New Left Review 63, ( May-June 2010,www.newleftreview.org) που είναι απαραίτητη για την κατανόηση του modus operandi των οργανώσεων αυτών και των βαθύτερων αιτιών και κινήτρων αυτών των ιδίων που τις αφεντεύουν. Μέσα από τη μελέτη του Hazeldine ξεπροβάλουν σε όλο τους το μεγαλείο και προσωποποιημένα, ο αμοραλισμός , η υποκρισία , ο κυνισμός και η ηθική της “χαβούζας” που χαρακτηρίζουν τους θιασώτες της μεταμοντέρνας “τάξης” και των δουλειών που προσπαθούν να επιβάλουν.

Στην περίπτωση της ΙCG είναι αρκετό ο αναγνώστης να επισκεφτεί την ιστοσελίδα της οργάνωσης και να μελετήσει το “επίσημο” ιστορικό της δημιουργίας της για να αντιληφθεί την αντιδημοκρατική και σχεδόν φασιστική της ατζιέντα. Πολύ χρήσιμο είναι να σημειωθεί εδώ πως η ICG οργανώθηκε ειδικά και εσπευσμένα το 1995 για να εκλογικεύσει και να “νομιμοποίηση” την από το ΝΑΤΟ και διά βίας απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου δημιουργώντας, έτσι, “προηγούμενο” για την κατάλυση/ διχοτόμηση κρατών, την αναδόμησή τους και ή την αλλαγή των καθεστώτων τους. Πάντοτε κατά το δικό τους δοκούν.

Σήμερα η ICG αυτοδιαφημίζεται ως η “ηγέτιδα παγκόσμια οργάνωση για πληροφορίες, αναλύσεις και εισηγήσεις πολιτικής για την επίλυση αιματηρών συγκρούσεων”. 

Πρώτος της Πρόεδρος τοποθετήθηκε ο Φιλλανδός Martti Arhtissari. Το πιο πρόσφατο μέλος της είναι ο περιβόητος Σουηδός Carl Bildt. Μερικά άλλα μέλη της που τα ονόματά τους είναι ευρέως γνωστά είναι: Morton Abramowitz , Zbigniew Brzezinski , Wesley Clark, Chris Patten, Richard Allen, Joschka Fisher….Εδώ έχουμε την ανθρωπογραφία της νεοταξικής ιδεολογίας, που στην περίπτωση των συγκεκριμένων προσώπων συμπεριλαμβάνει και ένα ιδιαίτερο, για τον Ελληνισμό, δυστυχώς, χαρακτηριστικό. Όλοι οι προαναφερθέντες χαρακτηρίζονται από την απόλυτη τουρκολαγνία, γεγονός που αντικατοπτρίζεται και σε όλες τις “επιστημονικές” μελέτες που παράγει η οργάνωση. Για την Κύπρο, π.χ., εισηγείται στην τελευταία της “έκθεση/μελέτη”, την λύση της διχοτόμησης.

Κάτι αντίστοιχο διαπιστώνεται και με τις δύο άλλες οργανώσεις ως προς τον φιλοτουρκισμό τους, με την PRIO να κρατά τα σκήπτρα. Η τελευταία, που λειτουργεί ως “κράτος εν κράτη” στην Κύπρο από το 1997, έχει κυριολεκτικά ξεσαλώσει. Παράγει συνεχώς “επιστημονικές” μελέτες και εκθέσεις επί όλων των πτυχών του κυπριακού, η κάθε μια εκ των οποίων αποτελεί, ξεχωριστά, επιτομή της ψεύτικης ειδημοσύνης. Όλως τυχαία και αυτή εισηγείται την “διχοτόμηση”, σε δυό πρόσφατες μελέτες συνεργατών της εφόσον οι “τρέχουσες” προσπάθειες επίλυσης, “αποτύχουν”.

Άξιον απορίας είναι πως ενω δεν φαίνεται να έχει φορολογικό μητρώο στην Κύπρο, ξοδεύει ασύστολα (και μαύρα;) από τον κρατικό κορβανά που τις παρέχουν οι Σκανδιναβικές χώρες και η Ουάσινγκτον (όπως και ο ΟΗΕ αλλά ως παρένθετος μηχανισμός των αμερικανών) με αποτέλεσμα να έχει οικοδομήσει, κυριολεκτικά, στην Κύπρο μια βιομηχανία επαγγελματιών “προσεγγιστών” και “πλατφορμιστών” της …ειρήνης.

Υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό από την ειρήνη; Όχι δεν υπάρχει. Το PRIO ως θεμελιώτρια της ειρήνης “ΜΚΟ/NGO”, βάλθηκε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, να την εξασφαλίσει. Όχι όμως για τον κάθε ένα Κύπριο ξεχωριστά αλλά ως μέλος της “κοινότητάς” του. Και όχι ως μέλος των πέντε κοινοτήτων που συναποτελούν συνολικά την κυπριακή κοινωνία αλλά ως μέλος μόνο των δύο, της ελληνικής και της τουρκικής. Οι άλλες κοινότητες, η Μαρωνίτικη, η Αρμένικη και οι Λατινική, δεν υφίστανται για την PRIO και τους ομοϊδεάτες της. Τους ακυρώνεται η πολιτική και πολιτισμική τους υπόσταση και εξαναγκάζονται να ενσωματωθούν στην ελληνική “κοινότητα”. Όπως ακριβώς απαιτεί η ´Αγκυρα. Εδω τα πολιτικά, ανθρώπινα και άλλα δικαιώματα ιστορικών κοινοτήτων πάνε “περίπατο”, διότι προφανώς ενα υψηλότερης αξίας “αγαθό” πρέπει να διασφαλιστεί. Διότι αλλιώς, είναι αδύνατο να οικοδομηθεί “Διζωνική Δικοινοτική Ειρήνη” στην Κύπρο, στη βάση του ακρογωνιαίου, 50:50, λίθου.

Ακριβώς επειδή η PRIO λειτουργεί ως GONGO ή κατά το λαϊκό ως ΜΚΟ μαϊμού και όχι ως αυθεντική μη κυβερνητική οργάνωση, αδυνατεί να κατανοήσει πως η ειρήνη δεν εξαγοράζεται, όπως αυτή επιδιώκει εδω και χρόνια να κάνει στην Κύπρο, εξαγγέλλοντας σουρρεαλιστικά σενάρια μελλοντικού πλουτισμού “μετά” τη λύση,  αλλά θεμελιώνεται από τα κάτω προς τα πάνω. Και ευτυχώς δηλαδή. Αλλιώς στις όσες τόσες αντιξοότητες που αντιμετωπίζει η μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού από την βουλημική Τουρκία και τους πάτρωνές της, θα έπρεπε να προσθέσει και τον εσμό των “Πριοριτών” και της μαϊμού οργάνωσής τους.

http://dia-kosmos.blogspot.gr/

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

Ο John M. Koenig και ο παρακοιμώμενος του John Christopher William (Matthew) Kidd (αυτό είναι το επίσημο του όνομα ) υπερ-ασχολούνται την περίοδο αυτή με στοχευμένα δείπνα στις πρεσβευτικές τους κατοικίες (Λευκωσία), με “focus groups” και με “two-step strategies” (μεθόδους που έχουν τις καταβολές τους στην αμερικανική μεταπολεμική στρατηγική των ψυχολογικών επιχειρήσεων, βλ. Christopher Simpson, Science of Coercion: Communications Research & Psychological Warfare, 1945-1960).

Ανομολόγητος σκοπός και στόχος των δυο, είναι να πείσουν την μεγάλη πλειοψηφία των “ιθαγενών” στη Κύπρο ότι μια “ωραιοποιημένη ” εκδοχή του απαρτχάϊντ (apartheid), ενός δηλαδή ρατσιστικού (racialist) συστήματος διακυβέρνησης, την ταφόπλακα του οποίου έθεσε ο μακαρίτης Μαντέλα, με τη δικαίωση του οικουμενικού του αγώνα “ένας άνθρωπος μια ψήφος”στη Νότιο Αφρική, θα τους αποφέρει πλούσια οφέλη...

Οφέλη εκ των οποίων το πιο άμεσο θα είναι η έξοδος από την παρούσα οικονομική κρίση. Και επιπλέον ότι με την αχανή αγορά της Τουρκίας προσβάσιμη, τα “σαΐνια” της ελληνικής επιχειρηματικότητας θα μεγαλουργήσουν στην Ανατολία επ´ωφελεία του συνόλου του πληθυσμού.

Γι’ αυτό με δολάρια από το αμερικανο-χρηματοδοτούμενο ταμείο της U.N.OPS (United Nations Operations) και με τα μέλη του Κυπριακού Εμπορικού και Οικονομικού Επιμελητηρίου (Κ.Ε.Β.Ε.) στο ρόλο των “χρησίμων ηλιθίων”, έστησαν το γνωστό φιλμάκι με πρωταγωνιστή τον πολιτικά αφελή Sir Christopher Antoniou Pissarides. Ευελπιστούν έτσι, ότι με τέτοιες “εκλεπτυσμένες” μεθοδεύσεις οι “ιθαγενείς” θα πεισθούν, ότι θυσιάζοντας κάποιες “λεπτομέρειες”στο βωμό της τουρκικής “ειρήνης”, θα ανταμειφθούν με τον κήπο του Αλλάχ που βρίσκεται και τους αναμένει στην επόμενη γωνία.

Συστήνω και στους δυο εντιμότατους πρέσβεις να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από το βαρύ τους πρόγραμμα και να ρίξουν μια ματιά στο τελευταίο τεύχος της αμερικανικής πολιτικής επιθεώρησης “Foreign Affairs”. Και να κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το κείμενο των καθηγητών Henry Farell και Martha Finnemore , “The End of Hypocrisy: American Foreign Policy in the Age of Leaks”. Η μελέτη του θα τους δώσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία ν´ αναστοχαστούν ως άτομα και ως επαγγελματίες. Ίσως διαπιστώσουν τι είναι που κάνουν λάθος οι κυβερνήσεις τους και που οι ίδιοι αναπαράγουν ευλαβικά στη Κύπρο. Και ίσως μάθουν πώς θα πρέπει να εξασκούν από τούδε και στο εξής το επάγγελμα τους, ως διπλωμάτες στη πραγματική δημοκρατική εποχή που, παραδόξως, τους επιβάλλεται από την μακρά και αυθεντική αμερικανική παράδοση της διαφάνειας και της ευθυνοδοσίας.

Ο Koenig, ως βέρος Αμερικανός, έχει αναντίρρητα την δυνατότητα ν´ αναστοχαστεί, ν´ αναθεωρήσει και να μάθει. Είναι στη φύση των Αμερικανών αυτό. Αντίθετα ο Matthew Kidd φαίνεται να είναι χαμένη υπόθεση. Το απέδειξε και πρόσφατα σε ομιλία του στο Πανεπιστήμιο Κύπρου. Εκεί απείλησε με μια ακόμη τουρκική εισβολή, σε περίπτωση που οι “ιθαγενείς” εξαντλήσουν την υπομονή των τουρκαλάδων με τις δραστηριότητες τους εντός της δικής τους Α.Ο.Ζ., χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους τις αντιρρήσεις της Μεγάλης ( Büyük) Τουρκίας.

Δυστυχώς γι αυτόν , ως παρακοιμώμενος μόνο να αλυχτά μπορεί.

Όπως ορθά υπογραμμίζουν οι Farell και Finnemore, επικαλούμενοι και τον τέως Υπουργό Άμυνας Robert Gates, η ζημιά για την αμερικανική ασφάλεια από τις διαρροές επισήμων εγγράφων υπήρξε “σχετικά περιορισμένη”. Εξάλλου, όπως και πάλι υποστηρίζουν οι συγγραφείς, το περιεχόμενο των διαρροών δεν εξέπληξε κανένα μελετητή και γνώστη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σχεδόν όλα όσα αποκαλύφθηκαν μέσω των Wikileaks, αλλά και πρόσφατα από τον Edward Snowden, ήταν γνωστά από ακροάσεις στο αμερικανικό Κογκρέσο που έγιναν στα μέσα της δεκαετίας του 1970 (Pike και Church Committee Hearings). Και για όσα ο Snowden τεκμηρίωσε, όπως π.χ. παρακολουθήσεις δυτικών ηγετών, οι μελετητές ήταν βαθιά υποψιασμένοι. Αφού από τότε ήταν γνωστό και τεκμηριωμένο ότι οι Aμερικανοί παρακολουθούσαν τους Σοβιετικούς στις λιμουζίνες, στα ξενοδοχεία και στις κρεβατοκάμαρές τους, είναι δυνατόν να μην παρακολουθούσαν και τους Δυτικούς τους συμμάχους; 

Τούς παρακολουθούσαν.

Η πραγματική απειλή των διαρροών, γράφουν οι συγγραφείς, δεν αφορά στην ασφάλεια των ΗΠΑ αλλά στο γεγονός ότι “υποσκάπτουν τη δυνατότητα της Ουάσιγκτον να συμπεριφέρεται υποκριτικά” χωρίς να πληρώνει κανένα τίμημα, ενώ ταυτόχρονα να μπορεί να διεκδικεί και το ηθικό πεδίο της μάχης έναντι των εχθρών και ανταγωνιστών της. Η υποκρισία αποτελεί στρατηγικό εργαλείο αλλά λίγοι Αμερικάνοι διπλωμάτες το συνειδητοποιούν ως τέτοιο. Και ο λόγος που η αμερικανική υποκρισία είναι τόσο αποτελεσματική με Αμερικανούς πολιτικούς και διπλωμάτες, είναι διότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν συνειδητοποιούν πόσο διπρόσωπη είναι η χώρα τους σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (“most U.S. politicians do not recognise just how two-faced their country is”).

Πάντως, οι διαρροές σηματοδοτούν κατά τους συγγραφείς , μια νέα εποχή στην οποία η αμερικανική κυβέρνηση χάνει την μέχρι τώρα ικανότητα της να λειτουργεί υποκριτικά , διακηρύττοντας πίστη σε οικουμενικές αρχές και αξίες, διεκδικώντας ρόλο ευμενούς ηγεμόνα που παράγει ασφάλεια και αγαθά για όλους, αλλά που ταυτόχρονα καταπατά κάθε αρχή και αξία και σχίζει τα ιμάτια της όταν θίγονται τα δικά της συμφέροντα ή αυτά των αυλικών της.

Το πρόβλημα για τους Αμερικανούς και τους διπλωμάτες τους, όπως καλή ώρα του κ. Koenig στην Κύπρο, είναι ότι δεν μπορούν να έχουν και τη πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτασμένο. Η περίφημη ήπια ισχύς (soft power) των Αμερικανών προκύπτει από την αξιοπιστία τους, τη δυνατότητα τους να πείθουν εμάς τους ιθαγενείς για τη νομιμότητα (legitimacy) των πράξεων τους, όπως επίσης και από τη οικουμενικότητα των αρχών και αξιών που πρεσβεύουν, εφόσον αυτές εφαρμόζονται οικουμενικά και όχι μόνο όταν βολεύουν. Δεν προκύπτει από την υποκρισία, τα ψέματα, τη πολιτική των στραβών ματιών και αυτή των δυο μέτρων και των δυο σταθμών . Είναι τόσο απλό.

Ο Νέλσον Μαντέλα αγιοποιήθηκε πολιτικά και ο Πρόεδρος Ομπάμα υποκλίθηκε σε αυτόν, γιατί αγωνίσθηκε και κατέλυσε το ρατσιστικό καθεστώς της Νοτίου Αφρικής. Και διότι εξανάγκασε όλους τους ισχυρούς του δυτικού κόσμου, δηλαδή τους για σχεδόν μισό αιώνα διώκτες του, να κατεβάσουν τις μάσκες και να παραδεχθούν την οικουμενική δημοκρατική αξία “ένας άνθρωπος μια ψήφος “.

Δεν μπορεί η Αμερική του εντιμότατου κ. Koenig ν´ αγιοποιεί τον Μαντέλα και τους αγώνες του τη μια μέρα και κυριολεκτικά την άλλη, μέσω υποκριτικών καταστάσεων και πολιτικού φαρισαϊσμού, να προσπαθεί να επιβάλλει την κυπριακή εκδοχή του απαρτχάιντ στη χώρα πού είναι διαπιστευμένος, καταπατώντας τον δυτικό νομικό και δημοκρατικό πολιτισμό. Και γιατί;

Για να ικανοποιήσει τη χθές κεμαλική, σήμερα ισλαμική αλλά πάντοτε δεσποτική και βουλιμική σύμμαχό της, την Τουρκία! Για να ικανοποιήσει, όπως θα έλεγε και ο Πρόεδρος Τρούμαν, ”το δικό της μπάσταρδο”.* Kαθηγητής διεθνών σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

του Μάριου Ευρυβιάδη*

http://dia-kosmos.blogspot.gr