Το επιτελείο του Αμερικανού Προέδρου προσβλέπει σε μια στρατηγική στην οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες στρέφουν το βλέμμα τους περισσότερο στα ζωτικά τους συμφέροντα από τι σε περιοχές που δεν έχουν άμεσο ενδιαφέρον. Ο Τραμπ έχει ήδη δηλώσει στο παρελθόν ότι θέλει να αποσυρθεί από το Αφγανιστάν και τη Συρία. Ο νέος στρατηγικός διάλογος ΗΠΑ-Ιράκ προβλέπει ότι ορισμένες αμερικανικές δυνάμεις θα μπορούσαν επίσης να εγκαταλείψουν το Ιράκ. Η Ουάσινγκτον εξετάζει επίσης το ρόλο της Αφρικής και των δυνάμεων εκεί, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αναπτύσσονται στο Σινά ως μέρος των πολυεθνικών δυνάμεων.
Οι ΗΠΑ υπό την κυβέρνηση Τραμπ θέλουν να ολοκληρώσουν δεκαετίες αμερικανικής εμπλοκής σε παγκόσμιο επίπεδο που χρονολογούνται από την εποχή του Μπους (1989-1993). Μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, οι ΗΠΑ έγιναν η μοναδική υπερδύναμη στον κόσμο. Ο Μπους προσπάθησε να το εκμεταλλευτεί, προβλέποντας μια «νέα παγκόσμια τάξη». Είπε ότι η εποχή της ιστορικής συνεργασίας με άλλες χώρες βρισκόταν στον ορίζοντα και ότι ο κόσμος θα αναδυόταν από την απειλή του τρόμου, «ισχυρότερος στην επιδίωξη της δικαιοσύνης και πιο ασφαλής στην αναζήτηση της ειρήνης». Τα έθνη του κόσμου θα μπορούσαν να ζήσουν αρμονικά, ισχυρίστηκε το 1990 σε κοινή σύνοδο του Κογκρέσου.
Ο Μπους πίστευε σε έναν κόσμο τάξης και κανόνων και το χρησιμοποίησε για να συντάξει τον συνασπισμό που έδιωξε τον Σαντάμ Χουσεΐν από το Κουβέιτ. Μίλησε με πάθος για έναν κόσμο κάτω από το «κράτος δικαίου» που θα αντικαταστούσε τον «κανόνα της ζούγκλας». Σε αυτόν τον κόσμο θα υπήρχε μια «κοινή ευθύνη για την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Ένας κόσμος όπου οι ισχυροί σέβονται τα δικαιώματα των αδύναμων ». Είχε πει ότι είναι ο ρόλος της Αμερικής να υπερασπιστεί κοινά ζωτικά συμφέροντα και να αντισταθεί στην επιθετικότητα και να είναι αποφασισμένος να αντιμετωπίσει πραγματικούς και πιθανούς δεσπότες σε όλο τον κόσμο.
Αυτό το όραμα έχει πλέον απορριφθεί πλήρως. Οι πολιτικές του Μπους του 1990 τελείωσαν και έγιναν το επίκεντρο της εποχής του Κλίντον στην ανθρωπιστική παρέμβαση. Ο Μπους ήθελε να ωθήσει τη δημοκρατία σε χώρες που εισέβαλαν οι ΗΠΑ. Η εποχή του Κλίντον αφορούσε τον έλεγχο της εθνοκάθαρσης. Όλο το οικοδόμημα αυτής της έννοιας της αντιπαλότητας των δεσποτών ή μιας παγκόσμιας τάξης που βασίζεται σε κανόνες έχει πλέον φύγει. Αυτό μπορεί να φανεί με το πώς η Ρωσία κατάφερε να προσαρτήσει την Κριμαία ή πώς η Τουρκία εισέβαλε στην Αφρίν
Καθώς οι ΗΠΑ απομακρύνονται από μέρη του κόσμου, το κενό γεμίζει αναπόφευκτα από άλλες χώρες, συνήθως αντιπάλους της Αμερικής. Το μήνυμα του Τραμπ στο West Point είναι ότι εκείνες οι χώρες που είναι πρόθυμες να χρησιμοποιήσουν βία δεν θα δουν καμία ώθηση από τις ΗΠΑ. Αυτό ήταν στην πραγματικότητα το γενικό θέμα της διοίκησης. Άλλες χώρες πρέπει να φροντίσουν τον εαυτό τους. Εάν οι ευρωπαϊκές χώρες ενδιαφέρονται για το ΝΑΤΟ ή το ISIS, πρέπει να κάνουν περισσότερα.
Οι ΗΠΑ δεν έχουν τερματίσει κάθε στρατιωτική βοήθεια, εξακολουθεί για παράδειγμα,να παρέχει κεφάλαια στην Ουκρανία ή στον Λίβανο. Ωστόσο, η γενική τάση είναι η μείωση του αποτυπώματος στις ΗΠΑ, ακόμη και όταν το αποτύπωμα δεν είναι πολύ μεγάλο, όπως στη Συρία.
Αυτό έχει επιπτώσεις για το Ισραήλ επειδή η συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ βασίζεται όχι μόνο στα αμοιβαία συμφέροντα και στους στρατιωτικούς δεσμούς, αλλά και σε ένα δίκτυο συμμαχιών. Όταν οι ΗΠΑ είναι ισχυρές και το Ισραήλ είναι ισχυρό, συνεργάζονται με άλλα κράτη. Εάν η Ουάσιγκτον φαίνεται να μειώνει το ρόλο της, η Ιερουσαλήμ θα χρειαστεί άλλους συμμάχους και μάλιστα πρέπει να την κάνει μόνη της σε ορισμένα μέρη.
Η υποχώρηση της Αμερικής μπορεί να ενθαρρύνει τους εχθρούς και τους αντιπάλους με την πάροδο του χρόνου να προκαλέσουν το Ισραήλ με νέους τρόπους. Οι συνολικές επιπτώσεις δεν είναι ακόμη σαφείς, αλλά μπορούμε να δούμε στοιχεία τους καθώς οι σύμμαχοι των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή έχουν στραφεί στην Κίνα για να αγοράσουν drone. Μερικοί έχουν στραφεί ακόμη και στη Ρωσία. Το Ιράν συνεχίζει την αποστολή του στη Συρία, τον Λίβανο, την Υεμένη και το Ιράκ.
Ενώ η εθνική αμυντική στρατηγική των ΗΠΑ επιδιώκει επίσημα να αντιμετωπίσει την Κίνα και τη Ρωσία, η αντίληψη ότι η Αμερική δεν θα βοηθήσει στην ανοικοδόμηση των χωρών – και θα απορρίψει ως παλιό μίσος τις σύγχρονες συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο – μπορεί να μην αποτελεί καλό σημάδι για το Ισραήλ
(πηγή: Seth Frantzman jpost.com)
(viadiplomacy.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου